Παρασκευή

Τα καλα παιδια !!!

 


του Γιάννη Λαζάρου 
Οι καλοί άνθρωποι στην Ελλάδα πάντα είχαν μια ξεχωριστή θέση στην κοινωνία αφού σε ό,τι κι αν συνέβη σ΄ αυτή την χώρα πάντα ήταν με τους νικητές και τελικά νίκησαν οι ίδιοι κατά κράτος. Οι καλοί άνθρωποι όπως είναι φυσικό αναπαράγονται (ανεξέλεγκτα κι αυτοί), όμως δεν κάνουν κανένα κακό αφού ακολουθούν πιστά τις εντολές του Θεού τους ο οποίος τους το ζήτησε επιτακτικά να αυξάνονται και να πληθύνονται. 
Τους καλούς ανθρώπους αμέσως τους ξεχωρίζεις γιατί πάντα είναι πρώτη θέση στην εκκλησία και σε ό,τι άλλο συμβαίνει στην ζωή της χώρας. Επίσης είναι και απόγονοι καλών ανθρώπων, οι οποίοι στο παρελθόν πρόσφεραν τα μάλα σε καιρούς χαλεπούς εξασφαλίζοντας το παντεσπάνι τους για τους ίδιους αλλά και για τα τέκνα τους. 
Αυτό το έκαναν πάντα για να διατηρούν την δύναμη αλλά και την θέληση να συνεχίσουν να μεταδίδουν τις αξίες τους, θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές κ.λπ στα βλαστάρια τους. 
Για να καταλάβετε τι προσπαθώ να σας πω, παρόλο που δεν το φέρνω γύρω - γύρω, φανταστείτε έναν κουκουλοφόρο της κατοχής την ώρα που επιστρέφει στο σπίτι του φορτωμένος με κονσέρβες, γλυκά, χρήματα κ.α. αφού έχει καταδώσει καμιά δεκαριά πατριώτες να σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Κουρασμένος από τον κάματο της μέρας αφού θα ντερλίκωσε με την οικογένεια τα εδέσματα της προδοσίας, αμέσως μετά θα φώναζε τα βλαστάρια του και χαΐδεύοντάς τα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να τους εμφυσήσει τα ιδανικά της πατρίδας, της αλήθειας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και άλλων ανθρώπινων ιδανικών. 
Έτσι, τα παιδιά του καλού αυτού ανθρώπου μεγαλώνοντας θα γινότανε κι αυτά καλά παιδιά και όπως είναι φυσικό, αφού η πατρίδα πάντα χρειάζεται καλούς ανθρώπους να την κουμαντάρουν, αυτά τα παιδιά θα καλέσει να την υπηρετούν. 
Τα παιδιά των καλών ανθρώπων θεωρούν φυσικό να ψεύδονται, να κλέβουν, να σκοτώνουν, να προδίδουν αφού αυτά είναι περασμένα στο κύτταρό τους και δεν τιμωρούνται από κανένα νόμο που ισχύει μόνο για τα παιδιά των κακών ανθρώπων. 
Τα παιδιά των καλών ανθρώπων είναι με την θέληση του λαού πάντα σε θέσεις κυβερνητικές, αυτό μπορεί και να ονομαστεί "Δημοκρατία των καλών ανθρώπων". Αφού οι κακοί είναι αποκλεισμένοι πάντα και παντού. 
Οι καλοί άνθρωποι δημιούργησαν και ομάδες, που τις αποκαλούν κόμματα, και έτσι αν κανένας από τους κακούς ανανήψει και γίνει κομματόσκυλο τού πετάνε κανένα κοκαλάκι να καλοπεράσει κι αυτός. 
Το ψέμα για τα παιδιά των καλών ανθρώπων δεν είναι τρόπος ζωής αλλά η ίδια η ζωή. Ξεπέρασαν τους προγόνους τους σε φαντασία αφού είναι και σπουδαγμένα την σήμερον σε πανεπιστήμια που οι προηγούμενοι φρόντισαν να τα κάνουν κοτέτσια εκτροφής ζωντόβολων. Για να καταλάβετε πόσο προχωρημένοι είναι μπορεί να σου επιβάλουν φόρο βαφτίζοντάς τον πατριωτικό ή να είναι παιδοβιαστές και να δηλώνουν ασθένεια πέους. 
Τα γράμματα που έμαθαν τα παιδιά των καλών ανθρώπων ποτέ δεν πάνε χαμένα. Πάντα έχουν έτοιμες ωραίες λέξεις να ξεφύγουν από αυτό για το οποίο θα δίκαζαν τα παιδιά των κακών ανθρώπων. 
Αν υπάρξει καμιά διαφωνία από κάποιον για τα έργα και ημέρες των καλών παιδιών στέλνουν τα άλλα καλά παιδιά, που τα πληρώνουν, νόμιμα να βαράνε και σε σαπίζουν στο ξύλο. Έχουν μάθει από τους προπάτορές τους πως σωματικοί και ψυχικοί πόνοι μαζί δύσκολα αντέχονται οπότε κάνουν τα αδύνατα δυνατά να λιγοστεύουν οι κακοί. 
Τα παιδιά των καλών ανθρώπων έχουν εξασφαλισμένη και θέση στον παράδεισο αφού και πρώτο τραπέζι πίστα είναι σε όλες τις εκκλησιαστικές λειτουργίες αλλά και διότι οι αντιπρόσωποι του θεού παιδιά καλών ανθρώπων είναι. 
Έτσι εξασφαλίζεται η καλοπέραση σε όλες τις ζωές. Οπότε οι κακοί θα πρέπει να το εμπεδώσουν πως σε όποια ζωή και να ζουν πάντα θα υπομένουν τα παιδιά των καλών ανθρώπων που θα συνεχίσουν να αναπαράγονται. 
Αν κάποιος δεν αντέχει όλο αυτό το σκηνικό και έχει ξεπεράσει τα όριά του προ πολλού, μπορεί να αναφωνήσει μαζί μου "ευχαριστώ, πατέρα, που δεν ήσουν καλός άνθρωπος"

Τετάρτη

"Δύο διαφορετικά έθνη". Αποτίμηση (2014) για την Ουκρανία από Έλληνα πρέσβη

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δύο σφαίρες στο Ντονιέτσκ" του Μητροπολίτη Αργολίδας Νεκταρίου (εκδόσεις Πορφύρα, 2016), σελίδες 59-66. Το παρουσιάζω λόγω επικαιρότητας.

 

Ιστορική αναδρομή

 

Χειμώνας 2014. Τo απόστημα έσπασε. Εάν δεν χειρουργηθεί και δεν καθαριστεί, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια, σ’ αυτή την επώδυνη κατάσταση. Ο φιλορώσος πρόεδρος της Ουκρανίας θα εκδιωχθεί. Οι αντίπαλοί του με σύμμαχο ακραίες εθνικιστικές ομάδες, θα επικρατήσουν.

 

Ο Έλληνας διπλωμάτης κ. Χάρης Δημητρίου που υπηρέτησε ως πρέσβης στο Κίεβο και γνωρίζει πολύ καλά τα πράγματα, κάνει μια νηφάλια αποτίμηση:

 

«Η κρίση στις σχέσεις Ρωσίας - Δύσης εξαιτίας της δεύτερης ουκρανικής επανάστασης, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη επαναφέροντας μνήμες του Ψυχρού Πολέμου, είχε βέβαια διαφορετική αφορμή, αλλά τους ίδιους βαθύτερους λόγους. Η σύγχρονη Ουκρανία είναι ένα τεχνητό κράτος, αφού σε αυτό συνυπάρχουν δύο τελείως διαφορετικά και βαθύτατα εχθρικά έθνη: το πολωνικό και το ρωσικό. Οι μακρινοί πρόγονοι των Ρώσων, οι Ρως, έζησαν στην περιοχή του Κιέβου μέχρις ότου υπό την πίεση των γειτονικών λαών (Πολωνών, Λιθουανών) υποχωρήσουν προς τα ανατολικά και συγκεντρωθούν στις περιοχές του Νόβγκοροντ και της Μόσχας. Στις αρχές του 13ου αιώνα οι διάφορες φυλές των Ρως υπετάγησαν στους Μογγόλους και έμειναν υπό την κυριαρχία τους για 250 περίπου χρόνια. Μετά την απελευθέρωση από το ζυγό των Μογγόλων το 15ο αιώνα οι Ρώσοι επιδίωξαν την αύξηση της επικράτειάς τους προς την ανατολή, αλλά και στη δύση. Έτσι, η τεράστια έκταση που κατέχει σήμερα η Ουκρανία άλλαζε συνεχώς χέρια μεταξύ των Ρώσων και των Πολωνών, ανάλογα με την έκβαση των μεταξύ τους πολέμων. Αν και η Πολωνία (που με τη Λιθουανία από τα τέλη τού 14ου αιώνα είχαν συμπήξει διαφόρων μορφών “Ενώσεις” φθάνοντας το 1791 μέχρι τη δημιουργία ενιαίου κράτους, της Πολωνικής Κοινοπολιτείας) έφτασε σε μεγάλη ακμή καταλαμβάνοντας ακόμη και τη Μόσχα (1610) σταδιακά υπό την πίεση των Ρώσων ανατολικά, των Σουηδών βόρεια, των Τατάρων νότια και των Πρώσων δυτικά έχασε τη δύναμή της και μαζί τα περισσότερα εδάφη της.

 

Αρχίζοντας κυρίως από το 1795 η Πολωνία παρέμεινε διαμελισμένη και υπό την κατοχή της Ρωσίας, της Αυστρίας και της Πρωσίας για όλο σχεδόν το 19ο αιώνα. Η ανασύστασή της έγινε το 1918 με το τέλος του A' Παγκοσμίου Πολέμου και ακολούθησε ο πολωνο-ρωσικός πόλεμος του 1919-1921 που έληξε με τη νίκη της Πολωνίας, ο νέος διαμελισμός της μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας βάσει του γερμανο-ρωσικού συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, η σφαγή του Κατύν, η κατάληψη της Πολωνίας από το σοβιετικό στρατό το 1945 και η υπαγωγή της στο σοβιετικό στρατόπεδο και τέλος η κατ’ απαίτηση του Στάλιν μετατόπιση των συνόρων της δυτικά με την ένταξη των ανατολικών της επαρχιών στη σοβιετική Ουκρανία. Δεν είναι επομένως περίεργο που οι Πολωνοί, αλλά και οι Ουκρανοί της δυτικής Ουκρανίας δεν συμπαθούν τους Ρώσους.

 

Από την άλλη πλευρά, η ιστορία της Ουκρανίας είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράφει συνοπτικά. Το μεγαλύτερο τμήμα της κατοικείτο από τούς Κοζάκους, αυτό το ιδιόμορφο πολεμικό έθνος πού ζούσε στις στέπες κυρίως μεταξύ των ποταμών Βόλγα και Δνείπερου οργανωμένο σε αγροτικούς οικισμούς και επιβίωνε χάρις στις συνεχείς επιδρομές κατά των γειτόνων του Ρώσων, Πολωνών και Τατάρων ή συμμαχώντας κατά καιρούς με ένα εξ αυτών εναντίον τού άλλου.

 

Σταδιακά και κάτω από τη βίαιη πολιτική αφομοίωσης που ακολουθούσαν τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Πολωνοί διαμορφώθηκαν στον μεταξύ τους χώρο, πού πάντως διαρκώς άλλαζε όρια, δυο διαφορετικά έθνη: οι Ουκρανοί της ανατολικής Ουκρανίας, ρωσικής καταγωγής ή συνείδησης και φανατικοί Ορθόδοξοι και οι Ουκρανοί της δυτικής Ουκρανίας (το όριο όντας περίπου ο ποταμός Δνείπερος που διέρχεται και από το Κίεβο), πολωνικής συνείδησης και Ουνίτες στο δόγμα και μόνο το 19ο αιώνα άρχισε να διαμορφώνεται ουκρανική εθνική συνείδηση χάρις στα ποιήματα του Τάρας Σεβτσένκο (φωτο) γραμμένα στην ουκρανική γλώσσα.

 

 

 

 

Την ταραγμένη τριετία 1917-1920 ξεπήδησαν διάφορα εφήμερα ουκρανικά ‘κράτη’, αλλά με τη Συνθήκη της Ρίγας τού 1921 τα εδάφη της μοιράστηκαν ουσιαστικά μεταξύ Πολωνίας και Ρωσίας. Το 1922 η Ουκρανία έχοντας χάσει το 50% των εδαφών της έγινε ιδρυτικό μέλος της Ε.Σ.Σ.Δ. Ακολούθησε ο εποικισμός των ουκρανικών εδαφών με Ρώσους εποίκους, ο βίαιος εκρωσισμός των τοπικών πληθυσμών και οι διωγμοί των μειονοτήτων και όσων διαφωνούσαν με τις αποφάσεις του σοβιετικού καθεστώτος πραγματικά η στη φαντασία του Στάλιν, καθώς και η επιβολή της ρωσικής γλώσσας. Παρά τα μέτρα αυτά πάντως το μίσος των δυτικών Ουκρανών εναντίον της Ρωσίας παρέμενε άσβεστο, όπως αποδείχθηκε κατά την εισβολή του γερμανικού στρατού στην Ουκρανία το 1941, οπότε δημιουργήθηκαν τάγματα που πολέμησαν με τούς Ναζί κατά του σοβιετικού στρατού.

 

Όπως προανέφερα, ο Στάλιν, εξαιτίας της ψύχωσης της εισβολής εκ δυσμών που διακατέχει κάθε Ρώσο (και όχι άδικα), απαίτησε στη Γιάλτα από τον Ρούσβελτ και τον Τσώρτσιλ και πέτυχε την προσάρτηση της ανατολικής Πολωνίας στην Ουκρανία και τη μετατόπιση των συνόρων της νικήτριας Πολωνίας προς τη Δύση σε βάρος της ηττημένης Γερμανίας. Στόχος του ήταν να αυξήσει το πλάτος τής “ζώνης ασφαλείας” γύρω από τη Ρωσία, η ειρωνεία της ιστορίας όμως είναι ότι έτσι περιέλαβε στο έδαφος της ‘αδελφής’ Ουκρανίας μεγάλο αριθμό ατόμων πολωνικής ρίζας και συνείδησης ή Ουκρανών εθνικιστών, άρα κατά τεκμήριο αντιρώσων... Από την περιοχή αυτή καταγόταν ο Πρόεδρος Γιούστσενκο, αλλά και οι ακραίοι εκείνοι εθνικιστές που πρωτοστάτησαν στα αιματηρά γεγονότα του Κιέβου τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο 2014 και στη συνέχεια ανέλαβαν ρόλο πολιτοφυλακής.

 

Όσον αφορά τα γεγονότα στο κέντρο τού Κιέβου που οδήγησαν στην αποπομπή του Γιανουκόβιτς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελούν παραβίαση του συντάγματος, αφού ο Γιανουκόβιτς ήταν ο νόμιμος Πρόεδρος της χώρας και εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών του, ιδίως δε εξαιτίας της αιματηρής καταστολής των διαδηλώσεων, είχε αναγκαστεί να συμφωνήσει σε πρόωρες εκλογές, οι οποίες θα έδιναν -δημοκρατική- διέξοδο στην κρίση. Η συμφωνία αυτή που επιτεύχθηκε στις 21 Φεβρουάριου 2014 με τη μεσολάβηση ορισμένων ευρωπαίων Πρέσβεων ανατράπηκε την επομένη, όταν 50 βουλευτές του κόμματός του μεταπήδησαν στην Αντιπολίτευση και αποφάσισαν την καθαίρεση του!

 

Για όσους ζήσαμε στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια το πως έγινε ή ξαφνική μαζική ‘μεταπήδηση ’ αυτή είναι πολύ εύκολο να εξηγηθεί. Η οικονομική και κοινωνική καταστροφή τής χώρας ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της Ε.Σ.Σ.Δ. σε συνδυασμό με την έλλειψη δημοκρατικής συνείδησης και δοκιμασμένων θεσμικών οργάνων οδήγησε στην πλήρη εξαχρείωση της πολιτικής ζωής της χώρας. Την εξουσία κατέλαβαν οι λεγόμενοι ‘ολιγάρχες’ χρησιμοποιώντας τη μυθώδη περιουσία τους για να εξαγοράζουν τις ψήφους ώστε να εκλέγονται βουλευτές και μέσω του ‘αξιώματος’ αυτού να την αυξάνουν ακόμη περισσότερο. Τα άτομα αυτά δεν είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να μεταπηδήσουν από το ένα κόμμα στο άλλο, αν αυτό εξυπηρετούσε τα οικονομικά τους συμφέροντα, και αυτό είχε συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν. Το ίδιο προφανώς συνέβη και στις 22 Φεβρουάριου: βλέποντας ότι ο Γιανουκόβιτς χάνει το παιχνίδι, οι ολιγάρχες βουλευτές πήγαν μέ τούς ‘νικητές’.

 

Αντίθετα, ανεξήγητη είναι η στάση της Δύσης στα γεγονότα του Κιέβου. Από την παραλίγο υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ε.Ε. - Ουκρανίας από τον Γιανουκόβιτς και τούς ευρωπαίους ηγέτες το Δεκέμβριο 2013 φτάσαμε να βλέπουμε κάποιους από αυτούς ένα μήνα μετά πάνω στα φλεγάμενα οδοφράγματα μαζί με οπλισμένους Ουκρανούς εθνικιστές! Θα ήταν σαν να βλέπαμε το Ρώσο Πρόεδρο ή το Ρώσο ΥΠ.ΕΞ. να πρωτοστατούν σε βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Παρίσι ή μπροστά στο Λευκό Οίκο. Η απαράδεκτη για τα ευρωπαϊκά standards στάση αυτή της Ε. Ένωσης ασφαλώς δικαιολόγησε για πολλούς την αντίδραση της Μόσχας πού ήταν και αυτή αναμφίβολα μη νόμιμη από πλευράς διεθνούς δικαίου. Εξίσου απαράδεκτη ήταν και η στάση των Η.Π.Α., αν και αυτές μας έχουν συνηθίσει να επικαλούνται το διεθνές δίκαιο όταν τούς συμφέρει.

 

Όσο για τη Ρωσία, δεν χρειάζεται να είναι κανείς Kissinger για να αντιληφθεί ότι (όσο και αν αυτή ευθύνεται για την πεισματική στήριξη του Γιανουκόβιτς που δύο φορές στο παρελθόν είχε αποτύχει να κυβερνήσει τη χώρα) θα ήταν ανόητο η Δύση να ελπίζει ότι η Μόσχα δεν θα αντιδρούσε με όποια μέσα διαθέτει στον εναγκαλισμό της Ουκρανίας από το Ν.Α.Τ.Ο.

 

Από υπηρεσιακής πλευράς, η θητεία μου στην Ουκρανία ήταν αναμφισβήτητα ενδιαφέρουσα, αλλά συνάμα δύσκολη. Ενδιαφέρουσα, διότι συνέπεσε, όπως ανέφερα στην αρχή τού κεφαλαίου αυτού, με την ανάληψη της εξουσίας από τον φιλοδυτικό πολιτικό Γιούστσενκο σε συνεργασία με την εντυπωσιακής ομορφιάς, αλλά και ακραίου λαϊκισμού Τιμοσένκο, ανατρέποντας την μέχρι τότε φιλορωσική πολιτική της χώρας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ατέρμονες συγκρούσεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή, αλλά και συχνές ‘κόντρες’ μεταξύ Κιέβου και Μόσχας, με αποκορύφωμα τις δυο ενεργειακές κρίσεις τού 2006 και 2009, υποχρεώνοντας τις ξένες Πρεσβείες να είναι σε συνεχή εγρήγορση. Η πολιτική της κυβέρνησης Bush υπέρ της ταχείας ένταξης της Ουκρανίας στο Ν.Α.Τ.Ο. ειδικότερα, αποτελούσε ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα, αφού αρκετοί Σύμμαχοι ήταν επιφυλακτικοί, διαβλέποντας ότι η αντίδραση της Μόσχας σε συνάρτηση με την επιφυλακτικότητα της πλειοψηφίας της ουκρανικής κοινής γνώμης θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα. Αλλά και η ουτοπική προσπάθεια της κυβέρνησης Γιούστσενκο να ενταχθεί το ταχύτερο στην Ε. Ένωση, επίσης απασχολούσε σε καθημερινή βάση τις κοινοτικές Πρεσβείες».

 

(«Διπλωματία και Ίντριγκα», εκδ. Παπαζήση, σ. 23)

 

Πέμπτη

Συνταγματάρχης Ντάγκλας Μακ Γκρέγκορ: Μία φωνή ἀλήθειας καί λογικής για τήν κρίσιν στήν Οὐκρανία…



Υπάρχουν πολύ λίγες φωνές λογικής στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Κάποιος πρέπει να ψάξει σε εξειδικευμένους ιστότοπους για να βρει την αλήθεια – και εμείς το κάνουμε και σας το παρουσιάζουμε. Στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, μόνο λίγοι άνθρωποι τολμούν να το γράψουν όπως είναι και απειλούνται καθημερινά. Ο κυριότερος από αυτούς είναι ο Tucker Carlson στο FOX news, ακολουθούμενος από τον Dan Bongino. Αλλά όταν πρόκειται για στρατιωτικές «αναφορές κατάστασης» κλπ. ο συνταγματάρχης Ντάγκλας Μακ Γκρέγκορ είναι υπέροχος. Απολαύστε τον να αναλύει την πραγματικότητα επί τόπου στην Ουκρανία!!

=======================

Ο Macgregor βγάζει νόημα!

Οι μυστηριώδεις αισθήσεις μου λένε ότι ο συνταγματάρχης Ντάγκλας Μακγκρέγκορ δεν θα γίνει ευπρόσδεκτος ξανά στο Fox News αφού έδωσε μια μάλλον διαφορετική αντίληψη για το τι συμβαίνει εν μέσω της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας που δεν ακολουθεί την κοινή γραμμή των μέσων ενημέρωσης. [ ένα μέρος ΕΔΩ] Η Jennifer Griffin ήταν έξαλλη. ( Η Jennifer Griffin είναι μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος που εργάζεται ως ανταποκρίτρια εθνικής ασφάλειας στο Πεντάγωνο για το Fox News ...διαβᾶστε ἐδῶ γιά τήν κυριολεκτικῶς ἐπιλεγμένη κυρία καί τόν σύζυγό της. Κάτι σάν τό ζεῦγος Εὐαγγελάτου -Στεφανίδου...καταλάβατε...

Η πρώτη παρουσίαση ήταν κατά τη διάρκεια ενός τμήματος με τον παρουσιαστή του Fox Dan Bongino (παρακάτω). Η δεύτερη παρουσίαση της ίδιας ουσιαστικά ανάλυσης έγινε με τον Trey Gowdy [ένα μέρος ΕΔΩ]. Και στις δύο συζητήσεις, η άποψη του Macgregor συνδυάζει την αντίθεση μεταξύ των όσων λέει η κυβέρνηση των ΗΠΑ, το βαθύ κράτος και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης - έναντι της πραγματικότητος.

Ουσιαστικά, ο Macgregor λέει ότι η Ρωσία δεν θέλει να εμπλέξει έναν άμαχο πληθυσμό και καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποφύγει τη σύγκρουση των πολιτών σε αυτά τα πληθυσμιακά κέντρα. Εν μέρει αυτό οφείλεται στο ότι ο Πούτιν γνωρίζει ότι η δυτική προσέγγιση είναι ένας πόλεμος προπαγάνδας που θα τροφοδοτούνταν από το πώς θα έμοιαζε αν γινόταν σφαγή πληθυσμού. Ωστόσο, εάν ο πρόεδρος της Ουκρανίας Zelenskyy δεν συμβιβαστεί με τους όρους, ο Πούτιν θα μπορούσε εύκολα να συντρίψει αυτά τα κέντρα με πυροβολικό και ρουκέτες. ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ :

Αυτό που περιγράφει ο Macgregor θα εξηγούσε γιατί αυτές οι αψιμαχίες φαίνονται πάντα από «μακριά».

Η προοπτική της δυτικής κυβέρνησης και των μέσων ενημέρωσης είναι να φαίνεται ότι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και οι εξεγερμένοι άμαχοι νικούν τον ρωσικό στρατό γιατί αυτό πλαισιώνει μια καλύτερη ιστορία. Ωστόσο, αυτό που περιγράφει ο Μακγκρέγκορ είναι ότι ο Πούτιν δεν θέλει να τροφοδοτήσει την αφηγηματική μηχανική των Ηνωμένων Εθνών, του ΝΑΤΟ και του Κρατικού Τμήματος, άρα την απουσία ορατών μαχών.

Το δεύτερο τμήμα με τον Trey Gowdy είναι ΕΔΩ… και παρακάτω:

Η πωλήτρια πολέμου του Fox News στο Πεντάγωνο, Τζένιφερ Γκρίφιν, γνωστή και ως η γυναικεία εκδοχή του Μαρκ Μίλι (ο Αμερικανός στρατηγός και ανώτατος αξιωματικός, που υπηρετεί ως 20ος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Σεπτέμβριο του 2019 ἐδῶ), έβγαζε αφρούς...


Πάντως σ᾿ὁλόκληρο τόν πλανήτη συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἴδιο πρᾶγμα! Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν πολιτικάντιδων,τῶν μμε,τῶν πολιτῶν πού χειραγωγοῦνται ἕνα καί τό αὐτό ! Καρμπόν ὑπόθεσις. Κι᾿ἄν κάνῃ κάποιος νά ξεφύγει,ἄν ἀκουστῇ,ἐντελῶς κατά λάθος,μία ἄλλη ἄποψις... Ὅλοι γνωρίζουμε πώς πέφτουν πάνω του τά λυσσασμένα σκυλιά τῆς ΝΤΠ...

Πραγματικῶς,παίζονται πάρα πολλά σ᾿αὐτή τήν ἀναμέτρησιν. Πάρα πολλά γιά τήν ἀνθρωπότητα. Τό θέμα εἶναι ἀξίζει νά θυσιαστῇ κανείς γιά τούς ἐλαχίστους ( αὐτοί ἀξίζουν μόνον...) ; Δέν ξέρω,εἰλικρινῶς. Τελευταίως ἔχω ἀπελπιστεῖ ἀπό τό μέγεθος τῆς βλακείας πού βασιλεύει ... !  



Τρίτη

Κάρολος Παπούλιας: Η όλη αλήθεια

 


Του Η. Κωνσταντινίδη]

 



Ψύχραιμο, αποστασιοποιημένο, καλογραμμένο, κατατοπιστικό και ειλικρινές, 
δίδει το πιο αντικειμενικο πορτραίτο του Κ. Παπούλια, απ΄ όσα γνωρίζω...

 

Ησαΐας Κωνσταντινίδης

 

          Κάρολος Παπούλιας... Απεβίωσε στις 26 Δεκεμβρίου 2021, σε ηλικία 92 ετών. Υπήρξε πρόεδρος της Δημοκρατίας στα χρόνια της Κρίσης (2005-2015), βουλευτής από το 1977 έως το 2004 και επί πολλά χρόνια υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας ως ο πλέον έμπιστος του Ανδρέα Παπανδρέου στα χρόνια κυριαρχίας του τελευταίου. Αν και ήταν πάντοτε ολιγόλογος, σχεδόν μειλίχιος και σίγουρα κρυψίνους, εν τούτοις το όνομα και η παρουσία του συνδυάστηκαν με τα πλέον κεντρικά γεγονότα στην εποχή της ελληνικής Μεταπολίτευσης, μετά το 1974. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

          Γένεσις... Ο Κάρολος Παπούλιας απέκρυβε σχεδόν επιμελώς την καταγωγή της οικογένειάς του, τις ρίζες του. Υπήρχε από παλιά η φήμη ότι -προερχόμενος ο ίδιος από την περιοχή των σημερινών ελληνοαλβανικών συνόρων- πρόγονός του ήταν ο φοβερός και αιμοβόρος Τουρκαλβανός δερβέναγας, τρόμος των κατοίκων της Δυτικής Ελλάδας, Ταχίρ Παπούλια· εκείνος ο παλιός Παπούλια, μαζί με τον επίσης Τουρκαλβανό Νούρκα Ζέβρανι, διακρίθηκαν στην περίφημη μάχη του Βραχωρίου (τέλη Μαΐου του 1821), όταν οι Έλληνες προσπάθησαν να απελευθερώσουν το Αγρίνιο. Στη θρυλική “Χρονογραφία της Ηπείρου” του Π. Αραβαντινού, η οποία εξεδόθη το 1856 και όπου εξιστορούνται τα συμβάντα σε Ελλάδα και Αλβανία από το 1821 έως το 1854, αναγράφονται ακόμη τα εξής: “...Την 3η δε του μηνός Μαΐου [1821] Σουλιωτικόν σώμα, συμπλακέν στη Λάμαρη (Ηπείρου) μετά του τότε (Οθωμανού) διοικητή της Πρέβεζας Ταχίρ Παπούλια, τον οποίον κατεδίωξε μέχρι τη Πρέβεζα. Όταν δε, αυτός [ο Ταχίρ Παπούλια] επετόλμησε να βγει από τη Πρέβεζα, για να εκδικηθεί τους Σουλιώτες, τους συνάντησε γύρω από το χωριό του Κάντζα, στο οποίο έγιναν πολύωρες μάχες, στο τέλος των οποίων νικάται και συλλαμβάνεται αιχμάλωτος ο αναφερθείς Παπούλιας, μετά τετρακοσίων περίπου στρατιωτών Αλβανών και Τσάμιδων. Τους αιχμαλώτους εκείνους, οι νικητές [Σουλιώτες] τους οδήγησαν στο Σούλι, όπου τους χρησιμοποίησαν σε εργασίες στα γύρω χωράφια και για να σπέρνουν, σαν αντάλλαγμα της τροφής που τους χορηγούσαν”. Πάντως, ο Κάρολος Παπούλιας ουδέποτε διέψευσε αυτή τη φήμη, αλλά και ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι όντως υπήρξε δισέγγονος του πολέμιου των Ελλήνων, Ταχίρ Παπούλια.

           Η γερμανική σύνδεση... Πολύ νέος ο Κάρολος Παπούλιας πήγε στην (τότε Δυτική) Γερμανία, όπου και σπούδασε, λαμβάνοντας μάλιστα και διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας· θέμα της διδακτορικής του διατριβής στη Νομική Σχολή του ως άνω Πανεπιστημίου: “Η κτήση και η απώλεια της Νομής κατά το ελληνικό και γερμανικό δίκαιο”. Παρέμεινε επί σειρά πολλών ετών στη Γερμανία, αναπτύσσοντας σχέσεις με το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Υπήρξε συνεργάτης του Ινστιτούτου Νοτιοανατολικής Ευρώπης, που εδρεύει στο Μόναχο και ασχολείται με τα βαλκανικά θέματα, ενώ η σύζυγός του ήταν στη συντακτική επιτροπή της γερμανικής επιθεώρησης “Σοσιαλιστική Πορεία”, που επί επταετούς δικτατορίας στην Ελλάδα ασκούσε έντονη κριτική κατά του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι αν και ο ίδιος επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, εν τούτοις η σύζυγός του και οι τρεις κόρες που απέκτησε δεν τον ακολούθησαν και παρέμειναν μόνιμα επί γερμανικού εδάφους.

          ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ. Σε ρεπορτάζ της εφημερίδας “Τα Νέα” (14 Δεκεμβρίου 2004), διαβάζουμε αυτά που ελάχιστοι στην Ελλάδα γνωρίζουν. Ότι δηλ. ο Κάρολος Παπούλιας υπήρξε στη Δυτ. Γερμανία τα χρόνια 1967-1974 εκ των επικεφαλών της αντιστασιακής οργάνωσης “Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση”, η οποία εξέφραζε θέσεις υπέρ του Κινέζου κομμουνιστή ηγέτη Μάο Τσε-Τουνγκ! Και μόνο αργότερα άρχισε να συνεργάζεται με το επίσης αντιστασιακό ΠΑΚ [Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα], υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο μάλιστα έστειλε τον Παπούλια -μαζί με τον Σήφη Βαλυράκη και μερικούς άλλους- σε στρατόπεδα εκπαίδευσης Παλαιστίνιων μαχητών “Φενταγίν” στην κοιλάδα Μπεκάα του ανατολικού Λιβάνου, προκειμένου να δουν από κοντά τις μεθόδους του ανταρτοπολέμου. Συμπτώσεις: 1) Παρόμοιες θέσεις υπέρ του Μάο εξέφρασε μετά το 1974 η γνωστή ένοπλη ομάδα της Αριστεράς “17 Νοέμβρη”· 2) Το ΠΑΚ επίσης υιοθέτησε την πλατφόρμα της ένοπλης πάλης, με φρασεολογία όμοια με εκείνη της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης (οργάνωσης του Παπούλια), αλλά και της “17 Νοέμβρη”· 3) Ο Μάο Τσε-Τουνγκ συνέγραψε ένα εγχειρίδιο ένοπλου αγώνα, με τίτλο “Περί ανταρτοπολέμου”, το οποίο -από κοινού με την “Κατήχηση του επαναστάτη” του Σεργκέι Νετσάγιεφ και το “Εγχειρίδιο του αντάρτη των πόλεων” του Κάρλος Μαριγκέλλα- θεωρείται κλασικό για τις σύγχρονες τρομοκρατικές οργανώσεις. Τελικά, το ένοπλο ΠΑΚ μετεξελίχθηκε σε ΠΑΣΟΚ [Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα], με την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974, το οποίο όσο ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου (και υπό την επίδραση του μεγάλου του φίλου και συμβούλου, Μιχάλη Ράπτη ή Pablo) θεωρούσε απαραίτητη την ύπαρξη μυστικού στρατιωτικού μηχανισμού, παράλληλου προς το νόμιμο πολιτικό κόμμα, έτσι ώστε να υποστηρίζεται με ενέργειες δράσης η γενική κατεύθυνση του “Κινήματος”.

          Είναι ίσως παράξενο, ή και απίστευτο για πολλούς, αλλά με τον Παπούλια συνδέθηκαν διαχρονικά οι πιο κρίσιμες αποφάσεις της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας, ειδικά δε κρίθηκε η θέση του ελληνικού έθνους στις πλέον κομβικές στιγμές της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Άλλωστε ο Παπούλιας συμμετείχε σε όλες απολύτως τις κυβερνήσεις του Αν. Παπανδρέου, τόσο την πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ (1981-1989) όσο και την περίοδο 1993-1996 ολικής επαναφοράς του Ανδρέα στα πράγματα. Χρημάτισε κατά σειρά: υφυπουργός εξωτερικών αρχικά και στη συνέχεια αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών την τετραετία 1981-1985, για να αναβαθμιστεί σε υπουργό εξωτερικών το καλοκαίρι του 1985, παραμένοντας σ' αυτό το αξίωμα έως το καλοκαίρι του 1989. Στην ίδια θέση επανήλθε το φθινόπωρο του 1993, μέχρι την παραίτηση του Αν. Παπανδρέου για λόγους υγείας στις αρχές του 1996. Ενδιάμεσα είχε κάνει για ένα φεγγάρι και αναπληρωτής υπουργός εθνικής άμυνας στην οικουμενική κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα, την περίοδο 1989-1990. Μετά το πολιτικό τέλος του Παπανδρέου, ο διάδοχός του Κώστας Σημίτης δεν χρησιμοποίησε ποτέ στις κυβερνήσεις του της οκταετίας 1996-2004 τον Κάρολο Παπούλια, επειδή ο τελευταίος θεωρείτο “δεξί χέρι” του αρχιεχθρού του Σημίτη ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Παρ' όλη την αντιπάθεια όμως του κύκλου των σημιτικών “εκσυγχρονιστών” προς το πρόσωπό του, ο Παπούλιας κατάφερε να επανεκλεγεί βουλευτής τόσο στις εκλογές του 1996 όσο και σε εκείνες του 2000. Δεν τα κατάφερε όμως στις εκλογές του 2004 (με αρχηγό του ΠΑΣΟΚ πλέον τον Γιώργο Παπανδρέου) και αποχώρησε από την ενεργό πολιτική.

          Στο υπουργείο εξωτερικών (προτού προαχθεί σε πρώτο τη τάξει υπουργό), με υπουργό τότε τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, ο Παπούλιας βίωσε από κοντά όλες τις μεγάλες κρίσεις της πρώτης πασοκικής τετραετίας. Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ τότε αποπειράθηκε να υποσκάψει τους παραδοσιακούς δεσμούς της Ελλάδας με τη Δύση, εκμεταλλευόμενο γι' αυτό τον σκοπό μια σειρά από διεθνείς και τοπικές δραματικές εξελίξεις. Στην πολωνική κρίση (τέλη του 1981), με τον στρατιωτικό νόμο που κήρυξε ο κομμουνιστής δικτάτορας στρατηγός Γιαρουζέλσκι, η Ελλάδα πήρε θέση υπέρ του κομμουνιστικού καθεστώτος και κατά της αντιστασιακής “Αλληλεγγύης” που φυλακίστηκε, εξαγριώνοντας τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συμμάχους της. Στον πόλεμο του Λιβάνου (μέσα του 1982) η ελληνική κυβέρνηση περιέθαλψε τους Παλαιστίνιους μαχητές του Αραφάτ, που οι Δυτικοί χαρακτήριζαν ως “τρομοκράτες”, δημιουργώντας ερωτηματικά γύρω από τις σχέσεις ΠΑΣΟΚ και διεθνούς αντιϊμπεριαλιστικού αγώνα. Όταν συνέβη η κατάρριψη του νοτιοκορεατικού επιβατικού αεροπλάνου τύπου Μπόινγκ 747 (Τζάμπο), την 1η Σεπτεμβρίου 1983, από ένα σοβιετικό μαχητικό αεροσκάφος Μινγκ, η Ελλάδα μπλόκαρε ψήφισμα της ΕΟΚ που καταδίκαζε τη Σοβιετική Ένωση, με τη Δύση να μιλά ανοιχτά πλέον για φιλοσοβιετική ελληνική πολιτική. Ενώ και η συνάντηση της Ελούντας στην Κρήτη ανάμεσα στον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν και τον ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι (Οκτώβριος 1984), με διαμεσολάβηση της κυβέρνησης Παπανδρέου, προκειμένου να τα βρουν οι δύο πλευρές που είχαν ξεκινήσει εχθροπραξίες μεταξύ τους στο Τσαντ, δεν άρεσε καθόλου στους Αμερικανούς οι οποίοι θεωρούσαν τον εμπνευστή της λιβυκής “Τζαμαχίρια” ως χρηματοδότη τρομοκρατικών οργανώσεων. Περιέργως, σε όλα αυτά δεν αντέδρασε -ενώ θα μπορούσε βάσει του τότε ισχύοντος Συντάγματος- ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρχιτέκτονας του δόγματος “Ανήκομεν εις την Δύσιν”, υποβοηθώντας έμμεσα τον αντιδυτικό προσανατολισμό των πρώτων κυβερνήσεων του Αν. Παπανδρέου.

          Δεν προσέχθηκε όμως τότε ιδιαίτερα ότι σε σημεία-κλειδιά της εξωτερικής πολιτικής οι κυβερνήσεις του Αν. Παπανδρέου της πρώτης τετραετίας ικανοποίησαν τους Δυτικούς, κυρίως δε τους Αμερικανούς. Το κυβερνών ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν πραγματοποίησε δημοψήφισμα για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΟΚ, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, ενώ δεν αποχώρησε από το ΝΑΤΟ, το οποίο μέχρι το 1981 κατηγορούσε· κι όσο για τις αμερικανικές βάσεις που έλεγε ότι θα διώξει από τη χώρα, τελικά τις κράτησε με την ελληνοαμερικανική συμφωνία του 1983 (που έκτοτε ανανεώνεται συνεχώς απ' όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές κυβερνήσεις). Όταν, δε, έγινε η ανακήρυξη του ψευδοκράτους στη Βόρεια Κύπρο από τον Ραούφ Ντενκτάς, στις 1Νοεμβρίου 1983, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντέδρασε πολύ χλιαρά και δεν διέσπασε την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ (Ελλάδα-Τουρκία) προς μεγάλη χαρά των ΗΠΑ...

          Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 1985, με τη θριαμβευτική επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλαξε ξαφνικά προσανατολισμό στην εξωτερική του πολιτική. Κεντρικό σταθμό γι' αυτή την αλλαγή στάσης αποτέλεσε η αιματηρή αεροπειρατεία της πτήσης της TWAπου έλαβε χώρα μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά τις εκλογές· Άραβες σιίτες μουσουλμάνοι κατέλαβαν το επιβατικό αεροπλάνο που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Ρώμη, λίγο μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, και η ελληνική κυβέρνηση ήρθε σε συμφωνία με τους αεροπειρατές, εξοργίζοντας τη συντηρητική εξουσία του Ρόναλντ Ρέιγκαν στην Ουάσιγκτον. Αποτέλεσμα: να βγάλουν οι Αμερικανοί την περιβόητη ταξιδιωτική οδηγία τους, προειδοποιώντας τους πολίτες τους να αποφεύγουν τα ταξίδια στην Ελλάδα και προκαλώντας ζημίες στον ελληνικό τουρισμό. Τότε, ο Αν. Παπανδρέου αποφάσισε τη φιλοαμερικανική στροφή, αναβιβάζοντας τον Κάρολο Παπούλια σε υπουργό εξωτερικών.

          Το γενικότερο διεθνές κλίμα του 198ευνοούσε τη στροφή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ προς τη Δύση. Λίγες εβδομάδες πιο πριν, την ηγεσία στη Μόσχα είχε αναλάβει ο μεταρρυθμιστής Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, μοιραίο πρόσωπο που τελικά παρέδωσε τη χώρα του στους Αμερικανούς. Επίσης, με τη συνταγματική αναθεώρηση που προώθησε την ίδια περίοδο το ΠΑΣΟΚ (διώχνοντας από την προεδρία της Δημοκρατίας τον Καραμανλή που διαφωνούσε με την εν λόγω αναθεώρηση), όλες οι εξουσίες συγκεντρώθηκαν στα χέρια του πρωθυπουργού, κάτι που βοηθούσε τον Παπανδρέου στα νέα του σχέδια. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, η οποία ενοποιούσε πολιτικά την ΕΟΚ βάζοντας τα θεμέλια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και τελικά το ΠΑΣΟΚ προσχώρησε στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δηλαδή στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, εγκαταλείποντας τον Τρίτο Δρόμο των Αδεσμεύτων που ως τότε υποστήριζε. Όλες οι παραπάνω μεγάλες αποφάσεις είχαν (και) τη σύμφωνη γνώμη και υπογραφή του Κάρολου Παπούλια.

          Πράγματι, ο ήρεμος και μυστικοπαθής Παπούλιας πήρε πάνω του την πραγμάτωση της νέας εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Με τη βοήθεια του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Ρόμπερτ Κίλι, προσωπικού φίλου του Αν. Παπανδρέου, ο Παπούλιας ήρθε σε συνεννόηση με τον ομόλογό του των ΗΠΑ, Τζορτζ Σουλτς, και έτσι οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Ρέιγκαν ακολούθησαν έκτοτε την περίφημη πολιτική των “ήρεμων νερών”. Η Ελλάδα έπαυσε απότομα τις ενέργειες υπέρ των Σοβιετικών και του Τρίτου Κόσμου που την χαρακτήριζαν κατά την πρώτη κυβερνητική τετραετία του Παπανδρέου, οι δε ΗΠΑ έβγαλαν την Ελλάδα από τον κατάλογο των εχθρικών χωρών και δεν αντέδρασαν ούτε όταν η έξαλλη με την αλλαγή στάσης του ΠΑΣΟΚ “17 Νοέμβρη” χτυπούσε συνεχώς αμερικανικούς στόχους. Από εκεί και μετά, ο αντιαμερικανισμός των Ελλήνων (που αποκορυφώθηκε την περίοδο 1974-198εξαιτίας της αμερικανικής υποστήριξης προς τη χούντα του Παπαδόπουλου και προς την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) ατόνησε.

          Τον Μάρτιο του 1987 τύμπανα πολέμου ακούστηκαν στο Αιγαίο, όταν τουρκικό ερευνητικό σκάφος εισέβαλε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τότε οι Παπανδρέου και Παπούλιας προέβησαν σε δύο κινήσεις-ματ, προκειμένου να πιέσουν τους Αμερικανούς να λάβουν θέση υπέρ των ελληνικών συμφερόντων: α) ανακοινώθηκε το κλείσιμο της αμερικανικής βάσης τηλεπικοινωνιών στη Νέα Μάκρη Αττικής, ως προληπτικό μέτρο και βάσει της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας του 1983, επειδή η Ελλάδα φοβήθηκε ότι μέσω της εν λόγω στρατιωτικής εγκατάστασης θα μπορούσαν να βραχυκυκλωθούν τα ελληνικά ραντάρ σε περίπτωση πολέμου· β) ο Παπούλιας ταξίδεψε αιφνιδίως στη βουλγαρική πρωτεύουσα Σόφια, όπου συναντήθηκε με την ηγεσία της χώρας αυτής (μέλους του Συμφώνου της Βαρσοβίας) και συμφωνήθηκε με τον Βούλγαρο ηγέτη Τόντορ Ζίβκοφ κοινή αμυντική σύμπραξη των δύο χωρών κατά της Τουρκίας. Η ελληνική διπλή μπλόφα πέτυχε και οι Αμερικανοί όντως ανάγκασαν την Τουρκία να αποσύρει το πλοίο “Σισμίκ” από το Αιγαίο.

          Αμέσως μετά, ο Κάρολος Παπούλιας άρχισε να κλείνει ένα-ένα όλα τα ανοιχτά εθνικά θέματα του ελληνισμού. Στις 28 Αυγούστου 1987, τελείως αιφνιδιαστικά, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη μονομερή άρση της εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία. Η εμπόλεμη αυτή κατάσταση κρατούσε από το 1940, όταν η Αλβανία -που πάντως ήταν τότε κατεχόμενη από τους Ιταλούς- αναγκάστηκε να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Το εμπόλεμο καθεστώς ανάμεσα στις δύο χώρες δεν ήρθη ποτέ, λόγω του ότι οι Έλληνες το συνέδεσαν με την τύχη της περιοχής της Βορείου Ηπείρου (τα ελληνικά χωριά της Νότιας Αλβανίας), η οποία δεν αποδόθηκε στη νικήτρια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου Ελλάδα εξαιτίας του βέτο που έθεσε ο Σοβιετικός ηγέτης Στάλιν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 1946. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην απόφασή τους αυτή οι Παπανδρέου-Παπούλιας βρήκαν πολύτιμο αρωγό την -εξίσου αιφνίδια- απόφαση της χουντικής κυβέρνησης Παπαδόπουλου, το 1971, η οποία αποκατέστησε διπλωματικά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Όμως η αλβανική πλευρά δεν πραγματοποίησε άρση του εμπολέμου, όπως έπραξε η Ελλάδα, φοβούμενη ότι στο μέλλον κάποια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να διεκδικήσει τα βορειοηπειρωτικά εδάφη. Τελικά, μόλις το 1996 υπογράφηκε Σύμφωνο Φιλίας μεταξύ των δύο χωρών, κι έτσι η εμπόλεμη κατάσταση σταμάτησε να ισχύει. Προηγουμένως, το 1994, ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου ξεσηκώθηκε για ένωση με την Ελλάδα, ή έστω αυτονομία του στο πλαίσιο του αλβανικού κράτους, αλλά ο (υπουργός εξωτερικών πάλι) Παπούλιας κατέπνιξε τις ενέργειες του ΜΑΒΗ [Μέτωπο Απελευθέρωσης Β. Ηπείρου] και απαγόρευσε τη χρήση του όρου “Βόρεια Ήπειρος” από τις επίσημες ελληνικές Αρχές. Η προσέγγιση Ελλάδας-Αλβανίας, για την οποία τόσο εργάστηκε ο Παπούλιας, ευχαρίστησε πολύ τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, διότι τους βοήθησε να διεισδύσουν στην “παρθένα” πρώην κομμουνιστική χώρα...

          Ακολούθησε, τον Ιανουάριο του 1988, η ελληνοτουρκική συμφωνία στο Νταβός της Ελβετίας, μεταξύ των πρωθυπουργών των δύο χωρών Αν. Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ, με την οποία “θάφτηκε” το Κυπριακό ζήτημα. Θόρυβος ξεσηκώθηκε τότε στην Ελλάδα, με την αξιωματική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας του (φανατικού τουρκόφιλου) Μητσοτάκη να... ωρύεται δήθεν υπέρ των Κυπρίων αδελφών, ενώ τελικά ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να πει υποκριτικά από το βήμα της Βουλής τη λατινική φράση “mea culpa” (“λάθος μου”). Όμως η πολιτική του ΠΑΣΟΚ -όπως και των κυβερνήσεων Μητσοτάκη αργότερα- στο Κυπριακό δεν άλλαξε: το όραμα της Ένωσης της μεγαλονήσου με την Ελλάδα έληξε οριστικά και το Κυπριακό πρόβλημα από θέμα κατοχής εδαφών ανεξάρτητου κράτους μετατράπηκε σε απόπειρα επιβολής συνομοσπονδίας στην Κύπρο μέσω αρχικά του σχεδίου Γκάλι και, εν τέλει, του σχεδίου Ανάν που οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν. Η τουρκική παρουσία στο νησί παγιώθηκε και το ψευδοκράτος υφίσταται με τη σιωπηρή ανοχή της διεθνούς κοινότητας.

          Στις 27 Μαΐου 1988 υπογράφηκε από τον Παπούλια και τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών (και μετέπειτα πρωθυπουργό) Μεσούτ Γιλμάζ η συμφωνία της Βουλιαγμένης, γνωστή και ως “Μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ”. Πρόκειται για κοινό ανακοινωθέν, διά του οποίου τέθηκαν “μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης” ανάμεσα στις δύο χώρες, υπό αμερικανική κηδεμονία, και ουσιαστικά επρόκειτο για προσπάθεια κλεισίματος των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να απέχουν από στρατιωτικές δραστηριότητες στα διεθνή ύδατα και τον διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου κατά τους θερινούς (τουριστικούς) μήνες, προς όφελος -υποτίθεται- των εθνικών τους οικονομιών. Πάνω σ' αυτό το Μνημόνιο στηρίχτηκε μερικά χρόνια αργότερα (Ιούλιος 1997) η συμφωνία της Μαδρίτης, με την οποία η Ελλάδα αναγνώριζε πλέον και επίσημα τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο, κι ενώ έως τότε η ελληνική θέση έκανε λόγο όχι για διαφορές, αλλά για τουρκικές διεκδικήσεις...

          Όταν το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην εξουσία το 1993 (με πατριωτικές κορώνες υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας) το δίδυμο Παπανδρέου-Παπούλια άρχισε να κλείνει σταδιακά και το εναπομείναν εθνικό θέμα που εν τω μεταξύ είχε ξεσπάσει: το Μακεδονικό ζήτημα. Αρχικά, τον Φεβρουάριο του 1994, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέβαλλε εμπάργκο στο κράτος των Σκοπίων, τάχα για να πιέσει τον τότε ηγέτη του, Κίρο Γκλιγκόροφ, να αποδεχτεί τις ελληνικές απόψεις. Όμως τον Σεπτέμβριο του 1995, έπειτα από αμερικανική πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Μπιλ Κλίντον, οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές υπέγραψαν στη Νέα Υόρκη τη λεγόμενη Ενδιάμεση Συμφωνία. Η Ελλάδα ήρε το εμπάργκο, ενώ τα Σκόπια αντικατέστησαν τον αρχαίο ελληνικό ήλιο της Βεργίνας από τη σημαία τους με ένα παραπλήσιο σύμβολο· επρόκειτο φυσικά για εμπαιγμό, τον οποίο έστησαν οι ΗΠΑ, ώστε να κατορθώσουν να μετατρέψουν την επικράτεια των Σκοπίων σε τεράστια αμερικανική βάση. Με την εν λόγω συμφωνία η Ελλάδα για πρώτη φορά αναγνώρισε στα Σκόπια -έστω με έμμεσο τρόπο- το δικαίωμά τους να κάνουν χρήση του όρου “Μακεδονία”, διότι το νεότευκτο κρατίδιο αναγνωριζόταν πλέον ως “Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Πολλά χρόνια μετά, με τη συμφωνία των Πρεσπών (Ιούνιος 2018), η αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μετεξέλιξε τη συμφωνία του 199και το κράτος αυτό ονομάστηκε πλέον “Βόρεια Μακεδονία”. Η εξέλιξη, λοιπόν, των ελληνοσκοπιανών σχέσεων, ανάμεσα στο 199και το 2018, εξυπηρέτησε τα πάγια αμερικανικά συμφέροντα, αφού πλέον η Ουάσιγκτον ελέγχει στρατιωτικά και τις δύο χώρες.

          Την περίοδο εκείνη, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, στην Ελλάδα είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο με τη νέα κατοικία -το αποκαλούμενο “ροζ σπίτι”- του Ανδρέα Παπανδρέου και της συζύγου του, Δήμητρας, στην Εκάλη. Επρόκειτο για μία πολυτελέστατη βίλα 532 τετραγωνικών μέτρων σε έκταση 3,7 στρεμμάτων, με το συνολικό οικόπεδο να κοστίζει συνολικά γύρω στα 170 εκατομμύρια δραχμές. Πού βρήκε αυτά τα χρήματα ο πρωθυπουργός Παπανδρέου; Η κυβέρνηση δικαιολογήθηκε, ότι... τα δανείστηκε από φίλους του, μεταξύ των οποίων πήρε ως δανεικά και 10 εκατομμύρια δραχμές από τον υπουργό του επί των εξωτερικών, Κάρολο Παπούλια! Ήταν τότε που ο επί σειρά ετών υπουργός και μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Γιαννόπουλος, εκστόμισε την περίφημη φράση: “Ε, όχι και να πέσει η κυβέρνηση για ένα κωλόσπιτο”! Σημειώνεται πως εκείνη την εποχή ο Παπούλιας ανήκε στο πολύ στενό περιβάλλον του Ανδρέα Παπανδρέου, στην τελευταία φάση της ζωής αυτού και λίγο πριν εισαχθεί επειγόντως σε ημιθανή κατάσταση στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, μαζί με τη Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου, τον εξάδελφό της Γιώργο Λιάνη (τότε υφυπουργό αθλητισμού), τη γνωστή δημοσιογράφο Έλλη Στάη και τον σύντροφό της Διονύση Λιβανό (πρώην βουλευτή της ΝΔ και μετέπειτα ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ανιψιό του παλιού πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου), τον “μάγο” Μάνο Θωμαδάκη, τις φίλες της Δήμητρας, Βούλα Τουρλουμούση-Κοτοπούλη και Ρούλα Βλαχοπούλου, και άλλους...

          Ο Κάρολος Παπούλιας, συνοπτικά, ανήκε στο αποκαλούμενο “πατριωτικό ΠΑΣΟΚ”. Γι' αυτό και δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις ούτε με τον Κώστα Σημίτη ούτε με τον Γιώργο Παπανδρέου, οι οποίοι απεχθάνονταν -ο καθένας για τους δικούς του λόγους- το δόγμα του Ανδρέα Παπανδρέου “Η Ελλάδα στους Έλληνες”, το οποίο τόσο πιστά υπηρετούσε ο Παπούλιας. Ακόμα και το 1993-1996, στην τελευταία δηλ. κυβερνητική θητεία του Αν. Παπανδρέου, ο δυτικός παράγοντας δεν εμπιστεύονταν τον Παπούλια, θεωρώντας ότι ακολουθεί ελληνοκεντρική γραμμή. Είναι ενδεικτικά, για παράδειγμα, τα όσα ανέφερε εναντίον του Παπούλια ο πρώην αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και διαπραγματευτής στον ΟΗΕ για το Σκοπιανό ζήτημα, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, στο βιβλίο του “Σταματήστε τον πόλεμο”· σ' αυτό του το σύγγραμμα κατηγόρησε τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ελλάδας, ότι προσπαθούσε υπογείως να μπλοκάρει τη (φιλοαμερικανική) συμφωνία Ελλάδας-Σκοπίων, επηρεάζοντας αρνητικά επί τούτου τον Αν. Παπανδρέου...

          Προς έκπληξη πολλών, μετά τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές του 2004 (και ενώ ο Παπούλιας απέτυχε να επανεκλεγεί στη Βουλή), ο πανίσχυρος νέος τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ανιψιός του “εθνάρχη” Καραμανλή, πρότεινε τον Κάρολο Παπούλια για υπερκομματικό πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτό συνέβη τον Δεκέμβριο του 2004, κι ενώ υπήρχε έντονη φημολογία για πρόσωπα όπως ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος κ.ά. Πράγματι, τον Φεβρουάριο του 200ο Παπούλιας εξελέγη θριαμβευτικά στο αξίωμα του ανωτάτου άρχοντα με 279 ψήφους των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πέντε χρόνια αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2010, επανεξελέγη για μια δεύτερη θητεία, αυτή τη φορά με 266 ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Παραμένει ο πρόεδρος Δημοκρατίας με ρεκόρ ψήφων και καθολική στήριξη όλων των αστικών κομμάτων (πλην, βεβαίως, της Αριστεράς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ).

          Όμως κατά τη διάρκεια της προσφώνησης πριν την  ορκωμοσία του νέου προέδρου από την τότε πρόεδρο της Βουλής Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, το 2005, η τελευταία ανέφερε τα εξής πολύ παράξενα, που αρκετοί θεώρησαν “προφητικά” των μετέπειτα εξελίξεων: “Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης”.

          Αργότερα, η Ψαρούδα-Μπενάκη προσπάθησε να δώσει εξηγήσεις, για το τι πραγματικά εννοούσε με τα παραπάνω, μετά τη θύελλα που ξέσπασε. Μεταξύ άλλων, εξηγούσε για τα επί μέρους θέματα, ότι: “1) Σύνορα. Δεν αναφερόμουν βεβαίως στα γεωγραφικά σύνορα μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, που θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν για τη χωρική περιγραφή της κάθε χώρας. Aναφερόμουν στο ουσιαστικό περιεχόμενο των συνόρων, που βαθμιαία όχι μόνο περιορίζεται, αλλά μελλοντικά καταργείται πλήρως. Άνθρωποι, κεφάλαια, υπηρεσίες, ιδέες, συνήθειες διακινούνται ήδη από σήμερα ελεύθερα μεταξύ των κρατών-μελών. H ελεύθερη αυτή διακίνηση θα διέπεται πλέον από ευρωπαϊκούς νόμους που θα έχουν μεγαλύτερη δραστικότητα απ’ ό,τι οι σημερινοί εθνικοί νόμοι. Όμως η εξέλιξη αυτή επιβάλλει στο κάθε κράτος-μέλος και ιδίως στα πολιτειακά του όργανα να διαφυλάττει την πολιτιστική του ιδιαιτερότητα. Aς μην ξεχνάμε εξάλλου ότι τα εθνικά μας σύνορα διασφαλίζονται περισσότερο αφού μετατρέπονται σε εξωτερικά σύνορα της Eυρώπης. 2) Eθνική κυριαρχία. Kαι μόνο αν ανατρέξει κανείς στο άρθρο 28 § 3 του Συντάγματος, με το οποίο κυρώνονται οι ευρωπαϊκές συνθήκες, θα δει ότι το Σύνταγμα ομιλεί για εκούσιους «περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας». Άλλωστε δεν έχει πλήρως εκχωρηθεί στην Eυρωπαϊκή Ένωση η νομισματική πολιτική (η δραχμή είναι πια γλυκιά ανάμνηση), η τελωνειακή πολιτική, η εμπορική πολιτική; Σε λίγο και άλλοι τομείς που ανήκουν στα κράτη-μέλη, όπως η γεωργία, οι μεταφορές, η προστασία καταναλωτών, η ενέργεια, το περιβάλλον κ.ά. θα ρυθμίζονται από την E.E. Kαι αυτό όχι διότι θέλει κανείς να απογυμνώσει τα κράτη από τις εξουσίες τους, αλλά διότι οικειοθελώς τα κράτη και οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι η άσκηση κάποιων εξουσιών σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο ενδυναμώνει την Eυρώπη και ωφελεί τον κάθε Eυρωπαίο πολίτη. 3) Δικαιώματα του ανθρώπου. Στο Eυρωπαϊκό Σύνταγμα υπάρχει ενσωματωμένος ο γνωστός Xάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων που σε πολλά θέματα προστατεύει πιο αποτελεσματικά τον πολίτη απ’ ό,τι οι εσωτερικές νομοθεσίες, και επιπλέον του παρέχει προστασία και έναντι των ευρωπαϊκών οργάνων. Mοιραίο, βέβαια, είναι ότι μέσα σε ένα περιβάλλον όχι δέκα, αλλά εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, τα δικαιώματα όχι μόνο προστατεύονται αλλά και προσβάλλονται πιο εύκολα. Όλα τα παραπάνω είναι καλό να τα γνωρίζουμε και σωστό είναι να εμβαθύνουμε σε αυτά, ιδίως όσοι έχουμε αυξημένες ευθύνες. Kαι πάντως επιβάλλεται να γίνει ευρύτερη ενημερωτική συζήτηση, αφού το υπό ψήφιση Σύνταγμα θα καθορίσει το μέλλον και της Eυρώπης και της χώρας μας”...

          Παρ' όλα αυτά, η οικονομική κρίση του 2009 οδήγησε τη χώρα στο πρώτο Μνημόνιο του 2010 και στα επόμενα που ακολούθησαν αργότερα, παραδίδοντας μέρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στις δυνάμεις της περίφημης Τρόικας (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρ. Κεντρική Τράπεζα). Ο Κάρολος Παπούλιας, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπέγραψε πειθήνια όλα τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα λιτότητας και στήριξε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, κατά σειρά των Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Έχασε έτσι τη δημοφιλία που μέχρι τότε απολάμβανε και ο ελληνικός λαός στράφηκε εναντίον του. Στη στρατιωτική παρέλαση του Οκτωβρίου του 2011, στη Θεσσαλονίκη, κι ενώ οι μνημονιακές πολιτικές εξουθένωναν τους Έλληνες, παρ' ολίγον να λιντσαριστεί άγρια από οργισμένους πολίτες! Έγιναν τρομερά επεισόδια και η παρέλαση στη συμπρωτεύουσα ακυρώθηκε. Η δεύτερη θητεία του Παπούλια στο ανώτατο αξίωμα της πολιτείας έληξε το 2015, λίγο μετά την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και λίγο πριν τα δραματικά γεγονότα με το κλείσιμο των τραπεζών, το δημοψήφισμα και το νέο, τρίτο, Μνημόνιο...

          Στον επικήδειό του για τον Παπούλια, ο στενός του συνεργάτης και διευθυντής του νομικού του γραφείου στην προεδρία της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μηχιώτης, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα τα εξής: “Ο Κάρολος Παπούλιας, τον οποίο σήμερα με αισθήματα βαθύτατης οδύνης αποχαιρετούμε, ήταν σε όλους γνωστός για τη λιτότητα των τρόπων, τη δωρικότητα της έκφρασης, την ευγένεια και την προσήνεια του στις συναναστροφές. Ταυτόχρονα όμως υπήρξε και ένας άνθρωπος βαθύτατης πνευματικής καλλιέργειας, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Ευαίσθητος αλλά και πάντοτε αισιόδοξος, γενναίος, αποφασιστικός. [...] Η εκλογή του ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2005, αποτέλεσε το αποκορύφωμα – συγχρόνως όμως και τη δικαίωση – του ενωτικού πνεύματος που ενσάρκωνε σε όλη του τη πολιτική διαδρομή. [...] Και εάν η πρώτη προεδρική θητεία τού εξασφάλισε καθολική αναγνώριση, δεν συνέβη ακριβώς το ίδιο και με τη δεύτερη. Η περίοδος 2010 – 2015 ήταν η δυσκολότερη από την εποχή της μεταπολίτευσης. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Η οικονομική κρίση συνεπέφερε και κρίση των πολιτικών θεσμών ή, πιο ακριβόλογα, κρίση της εμπιστοσύνης των πολιτών σε αυτούς. Από την πολεμική εκείνων των ημερών δεν έμεινε άθικτο ούτε το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ενός Προέδρου, που όπως όλοι οι στενοί του συνεργάτες πολύ καλώς θυμόμαστε, ήταν τη περίοδο εκείνη συντετριμμένος από το μέγεθος της κρίσης και των μέτρων. Υπήρξαν τότε πολλοί που τον καλούσαν, υπό το κράτος της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, σε εξωθεσμικές ενέργειες ή, έστω, δηλώσεις. Ο Πρόεδρος Παπούλιας δεν ενέδωσε, μολονότι γνώριζε καλώς ότι αυτή του η στάση θα τον καθιστούσε, σε μία τουλάχιστον μερίδα των συμπολιτών μας, αντιδημοφιλή. Δεν επέτρεψε στον εαυτό του να παρασυρθεί από έναν ανορθολογικό, και πάνω από όλα ασύμβατο με το πολιτειακό του αξίωμα, συναισθηματισμό. Αδιαφορώντας δε για τη δημοφιλία του, διαφύλαξε, σε μία εξαιρετικά κρίσιμη για την πατρίδα μας περίοδο, το κύρος του θεσμού που με αίσθημα καθήκοντος υπηρέτησε”...

          Οι παλιοί του πολιτικοί αντίπαλοι, της Δεξιάς, έπλεξαν μετά θάνατον το εγκώμιο του Παπούλια. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε χαρακτηριστικά, πως μπροστά στον Παπούλια “οι Έλληνες σκύβουν με σεβασμό το κεφάλι”. Ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς “ξέχασε” τη σύγκρουσή του με τον Παπούλια, τον Δεκέμβριο του 1989, όταν στο πλαίσιο της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα ο ίδιος ήταν υπουργός εξωτερικών και ο Παπούλιας αναπλ. υπουργός εθν. άμυνας. Ήταν τον καιρό που ο Σαμαράς άνοιξε τα ελληνοαλβανικά σύνορα, κάνοντας τότε την εξής δήλωση: “Εύχομαι και οι αδελφοί μας Βορειοηπειρώτες να γιορτάσουν ελεύθεροι τα Χριστούγεννα”. Ο Παπούλιας αμέσως κατηγόρησε τον Σαμαρά, ζητώντας την αποπομπή του από το υπουργείο και κάνοντας λόγο για κάποιους που εσχάτως “ανακάλυψαν το Βορειοηπειρωτικό”, προσθέτοντας τα ακόλουθα: “Δεν έχουν πρόβλημα οι Βορειοηπειρώτες, που περνάνε μια χαρα και δεν είναι δουλειά του Σαμαρά να επεβαίνει στα εσωτερικά ξένων χωρών εκφράζοντας προσωπικές απόψεις”! Τελικά, αμφότεροι πούλησαν τους Βορειοηπειρώτες, ο ένας ως πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο άλλος ως πρωθυπουργός, κόβοντας τις συντάξεις ΟΓΑ των εξ Αλβανίας ομογενών το 2013, ενώ την ίδια ώρα έδιναν επιδόματα σε μουσουλμάνους λαθρομετανάστες... Όταν, δε, πέθανε ο Παπούλιας, ο Σαμαράς είπε για τον αποθανόντα, ότι “υπήρξε ένας συνεπής αγωνιστής για τα ιδεώδη του”...