Τετάρτη

Κλαίγεται ο προοδευτικούλης Τσαγκαρουσιάνος για το χάλι της Αθήνας...‏

...αλλά εξακολουθεί να τό παίζη «αντιρατσιστής»...

Αυτοί οι «προοδευτικοί» «αντιρατσιστές» θέλουν πολύ ξύλο. Κλαίγονται
για το τριτοκοσμικό χάλι που οι ίδιοι μάς επιβάλλουν, και εξακολουθούν
να μάς τό επιβάλλουν! Μα τί άλλο πρέπει να γίνη για να απαλλαγούν (και
να μάς απαλλάξουν κι εμάς) από τα ψυχολογικά συμπλέγματα και τον
ανορθολογισμό τους;

http://elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3645:2010-03-15-09-40-57&catid=87:epikairotita&Itemid=277

Η Αθήνα ασφυκτιά από την πίεση των τριτοκοσμικών ορδών

Ζοφερή περιγραφή ακόμη και από life-style έντυπο

Η παρακάτω περιγραφή είναι σκληρότερη από άλλες που εμείς στον «ΕΚ»
έχουμε δημοσιεύσει. Ήρθε η στιγμή που κανείς πλέον δεν μπορεί να
κρυφτεί πίσω από το δάκτυλό του. Η Αθήνα, έχει σοβαρότατο πρόβλημα
ασφάλειας, αισθητικής και γενικότερα ποιότητας ζωής, ενώ έπονται πάρα
πολλά δεινά. Το ίδιο ισχύει και για άλλες πόλεις της ελληνικής
επικράτειας, όπως η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα, μεταξύ άλλων. Διαβάστε
λοιπόν αποσπάσματα από ένα κείμενο της free press εφημερίδας «LifO»,
με ημερομηνία 10 Μαρτίου 2010 και την υπογραφή του Στάθη
Τσαγκαρουσιάνου:

«Τις τελευταίες μέρες νιώθω την Αθήνα εχθρικότερη από ποτέ... Παρακμή
και η αίσθηση ότι κάτι απειλητικό πλησιάζει... Παντού κάτι φταίει,
κάτι λείπει, κάτι κακό έρχεται. Τα βράδια, μόλις κλείνουν τα μαγαζιά,
η Ερμού καταλαμβάνεται από εκατοντάδες μαύρους. Ανεβαίνοντας μετά το
σινεμά προς το Σύνταγμα, η εικόνα είναι ακριβώς Ισλαμαμπάντ. Πίνουν,
αράζουν στα κεφαλόσκαλα, σε κοιτάνε εχθρικά, αν πας να τους
φωτογραφίσεις. Σκουπίδια, απλωμένα σεντόνια, ανεξέλεγκτη φάση... Είναι
η πιο ισχυρή και πολυπλόκαμη μαφία -η Νιγηριανή- και πουθενά αλλού δεν
βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος όσο εδώ... Αν είχα ένα μαγαζί στα πέριξ, θα
με είχαν οδηγήσει στην αυτοκτονία ή το λουκέτο. Γίνεται ντου και
τρέχουν καταπάνω μας - ρίχνουν κάτω τη φίλη μου, εννοείται δεν γυρνάνε
ούτε να τη δούνε... Το μεσημέρι σε έναν παράδρομο της Κλαυθμώνος που
πάμε για ένα κουτούκι, στρίβεις κι είσαι αντιμέτωπος με ένα υπαίθριο
αποχωρητήριο. Παντού ουρά και κόπρανα... Και σε όλες πια σχεδόν τις
κεντρικές πλατείες τα πιο μεγάλα ράκη - τα ανθρώπινα. Όταν δεν
ζητιανεύουν, τρυπιούνται. Και όταν δεν είναι ντάγκλα, βρίζουν... Η
πραγματικότητα έχει αγριέψει... Η πόλη αυτή έχει ασκημύνει και έχει
γονατίσει κι η πόλη αυτή δείχνει να μας μισεί... Η LifO θα παραμένει
μια εφημερίδα που βλέπει την ομορφιά όπου υπάρχει. Αλλά δεν μπορεί να
προσποιείται πια τη χαζοχαρούμενη».

Δεν υπάρχουν σχόλια: