Πληγές, Διάγνωσις και Θεραπεία

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Πρέπει να ζει κανείς εκτός πραγματικότητας για να μη βλέπει τον εσωτερικό πόλεμο που έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει στην πατρίδα μας.
Και ενώ όλοι βλέπουν την κατάσταση που διαμορφώνεται, ο καθένας προσπαθεί να ερμηνεύσει το γενικώτερο κατάντημα αναλόγως της πολιτικής του τοποθετήσεως και της κοσμοθεωρίας του.
Οπωσδήποτε το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπατριωτών μας αλλά και των εκτός Ελλάδος παρατηρητών του αυξανόμενου δημοσίου χρέους και της γενικωτέρας κρίσεως, εντοπίζει την αιτία του όλου προβλήματος στον πολιτικοοικονομικό και μόνο τομέα. (Και μόνο τούτος ο δείκτης ερμηνείας του φαινομένου, αποκαλύπτει το πόσο έχει υποβαθμιστεί το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων). Ο καθένας λοιπόν μέσα από το πρίσμα των πολιτικών του τοποθετήσεων, προσπαθεί να ρίξει τα βάρη στον άλλον. Η γνωστή δηλαδή τακτική της μεταθέσεως των προσωπικών ευθυνών στους ώμους των άλλων, με ό,τι αυτό βέβαια συνεπάγεται...
Ας μας επιτραπεί όμως σήμερα να δούμε το όλον θέμα και από μια άλλη σκοπιά, που ενδεχομένως στενοχωρήσει ή και ενοχλήσει ορισμένους.
Πριν όμως καταλήξουμε σε προσωπικές και συλλογικές ευθύνες, επιβάλλεται να ρίξουμε το βλέμμα μας σε κάποιες ανοικτές πληγές της κοινωνίας μας και να ρωτήσουμε:
Σε ποιόν άραγε πόλεμο, ακαταπαύστως, χάνουν την ζωή τους χίλια και πλέον άτομα την ημέρα; Προφανώς σε κανέναν. Κι όμως, στην Ελλάδα, επί σειρά ετών, 300.000 έως 400.000 εκτρώσεις ετησίως (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), αφανίζουν το μέλλον του τόπου μας και της φυλής μας.
Είναι τέτοιο και τόσο το κατάντημα, ώστε με τα χρήματα του φορολογουμένου λαού, το ίδιο το κράτος, στα νοσοκομεία-σφαγεία, συντελεί το μεγαλύτερο των εγκλημάτων. Σωστά έχει λεχθεί ότι περισσότερο κοστίζει ένα δόντι παρά ένα ανυπεράσπιστο κυοφορούμενο παιδί.
Ερώτημα δεύτερον:
Σε ποιο κράτος, που εννοείται σέβεται την υπόστασή του, και ενδιαφέρεται για το μέλλον του, παρατηρείται τόση εισροή λαθρομεταναστών με αυξανομένους μάλιστα τους δείκτες εισόδου στα εδάφη του; Το ότι κάποιοι κάνουν λόγο για τους Έλληνες μετανάστες στις δεκαετίες '60 και '70 και τους παραλληλίζουν με τον συρφετό των ξένων που εισρέουν παράνομα, μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να εκληφθεί ή ως παροιμιώδη αφέλεια όσων το υποστηρίζουν.
Ερώτημα τρίτον:
Ποιο οργανωμένο κράτος, ενώ διαθέτει τεράστιους φυσικούς πόρους, τους αφήνει ανεκμετάλλευτους, με αποτέλεσμα να φτάνει στο κατάντημα να δανείζεται από άλλα κράτη και από τραπεζικούς κολοσσούς, υπέρογκα ποσά με υψηλούς τόκους και στο τέλος να μη κατορθώνει να ξεχρεώσει ούτε και αυτά τα επιτόκια;
Ομολογουμένως θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να αναφέρει κανείς, έστω και συνοπτικώς το πόσο έχει ευλογήσει η πρόνοια του Θεού την Πατρίδα μας (θαλάσσιος πλούτος, καλλιεργήσιμα εδάφη, μοναδικές εκτάσεις για κτηνοτροφία, ορυκτός πλούτος και τόσα άλλα, με κορυφαίο τον αρχαιολογικό μας θησαυρό που βρίσκεται και κρύπτεται ακόμα σε όλα τα μήκη και πλάτη του τόπου μας).
Εάν όντως υπήρχε σωστός πολιτικοοικονομικός προγραμματισμός, η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα κινδύνευε να εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος της από το 115% του Α.Ε.Π στο ανατριχιαστικό ύψος του 190% όπως ανακοίνωσε το Δ.Ν.Τ για το επόμενο έτος, αλλά η ίδια θα μπορούσε να πλουτίσει τα τέκνα της και ταυτοχρόνως να βοηθήσει και άλλα κράτη που έχουν ν' αντιμετωπίσουν παρόμοιες οικονομικές ανάγκες... Αντ' αυτού όμως βλέπουμε να προστίθενται ολοένα και περισσότερα ανάλγητα, εξοντωτικά και απάνθρωπα μέτρα που εξουθενώνουν τον Ελληνικό λαό. Και το χειρότερο όλων, που δεν έχει ακόμα επισημανθεί όσο θα έπρεπε, ότι αυτή η οικονομική κρίσις δημιουργεί διχασμό και σκληρή αντιπαλότητα στις κοινωνικές ομάδες, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η Εθνική συνοχή και άρα το μέλλον του τόπου.
Ερώτημα τέταρτον:
Ποιο Έθνος που έχει επίγνωση της αποστολής του, αφήνει τη νεολαία του να φτάνει σε τέτοιο φρικτό κατάντημα εκφυλισμού όπως συμβαίνει τελευταίως στη χώρα μας; Οι νέοι δηλ. άνθρωποι να ξεφεύγουν από το ήθος και τις αρχές που συνέχουν την κοινωνία και αναδεικνύουν την ολοκληρωμένη προσωπικότητα, καταντώντας ουσιαστικά σκλάβοι των παθών της ατιμίας και αργά ή γρήγορα, νομοτελειακώς, σκλάβοι και των ανθρώπων;
Ερώτημα πέμπτον:
Ποιο Έθνος λησμονεί τόσο πολύ τα τέκνα του που βρίσκονται εκτός του μητροπολιτικού-ζωτικού του χώρου; Η πατρίδα μας και στο σημείο αυτό κινδυνεύει να έχει την αρνητική πρωτιά. Όχι απλώς λησμόνησαν οι κρατούντες τους όμαιμους αδελφούς που βρίσκονται στις αλησμόνητες πατρίδες, όχι μόνο περιφρονείται ο όπου γης Ελληνισμός, μα και σε πλείστες όσες περιπτώσεις, συμπεριφέρεται η κεντρική διοίκησις ως κακή μητριά. Υπερβολές; Μακάρι να ήταν. Η κατάργησις ακόμα και των δεξιώσεων στις πρεσβείες μας όπου γης, κατά τις Εθνικές εορτές, για δήθεν λόγους οικονομίας, αποδεικνύει τραγικά του λόγου το αληθές.
Ερώτημα έκτον:
Πως ενεργεί ένα σοβαρό κράτος όταν βλέπει ότι οι θάνατοι ξεπέρασαν κατά πολύ τις γεννήσεις των υπηκόων του; Και πώς ανατρέπεται η κατάστασις όταν με μαθηματική ακρίβεια σε λίγο καιρό οι ξένοι θα πλεονάζουν του γηγενούς πληθυσμού του; Προφανώς, ένα σοβαρό κράτος ουδέποτε εφαρμόζει αυτό που λαμβάνει χώρα στην ταλαίπωρη πατρίδα μας, δηλ. ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών (των οποίων ακόμα και οι τόποι καταγωγής τους είναι δύσκολο να εντοπιστούν στον χάρτη;).
Ποια άλλη φυλή έχει υποστεί τα τελευταία έτη τέτοια και τόση αλλοίωση στην ουσία της και στη δομή της όσο η δική μας, με την γνωστή «φάμπρικα» των ομαδικών και ανεξελέγκτων ελληνοποιήσεων; Και πόσο ο δύσμοιρος τόπος μας θα αντέξει από τις συνακόλουθες επιπτώσεις των μικτών γάμων; Το παράδειγμα της Αμερικανικής πανσπερμίας, του μωσαϊκού αυτού των εθνοτήτων, της χώρας δηλ. που στερείται ιστορικών παραδόσεων και ενιαίας πολιτιστικής και πολιτισμικής συνοχής, οπωσδήποτε δεν μπορεί να αποτελεί παράδειγμα για την Ελληνική μας Πατρίδα;
Ερώτημα έβδομον:
Ποιο κράτος, τουλάχιστον των Βαλκανίων, γιατί σε άλλες, περισσότερο ανεπτυγμένες περιοχές, τούτο αποκλείεται, ξεκινά σχολική περίοδο και τα βιβλία είναι ανύπαρκτα; Δυστυχώς και στο σημείο αυτό κρατούμε τα πρωτεία.
Ερώτημα όγδοον:
Σε ποιο οργανωμένο κράτος που γνωρίζει να προστατεύει το κύρος του, οι ξένοι λαθρομετανάστες, τολμούν δημοσίως να ποδοπατούν και να καίνε τη σημαία, το ιερό δηλ. σύμβολο της χώρας που τους φιλοξενεί; Μπορεί κανείς να σκεφθεί κάτι ανάλογο στην Ευρώπη ή στην Αμερική; Μπορεί κανείς να φανταστεί σε άλλα ευνομούμενα κράτη τους αναρχικούς να ρίχνουν βόμβες και να καίνε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτου; Όσοι τολμήσουν, θα πέσουν αμέσως νεκροί και η κοινωνία ολόκληρη θα επευφημήσει τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι. Για τούτο και ουδέποτε σημειώνονται σε σοβαρές χώρες, τέτοιου είδους βανδαλισμοί. Επιτέλους, σε κάθε πολιτισμένη χώρα που κατοικείται από ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική και Εθνική αξιοπρέπεια, υφίστανται και κάποιοι αναγκαίοι όροι διαβιώσεως που είναι ανεπίτρεπτο να τους ξεπερνά κανείς άνευ σκληρών συνεπειών.
Ερώτημα ένατον:
Ποιο κράτος που θέλει να γίνεται σεβαστό στους φίλους του και υπολογίσιμο στους εχθρούς του, παρουσιάζει την απαράδεκτη και απαξιωτική συμπεριφορά που δείχνει το δικό μας στους σταθερούς πυλώνες του Έθνους όπως είναι ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας; Και ποιά σοβαρή κυβέρνηση κοιτάζει να κλείσει την μαύρη τρύπα του οικονομικού ελλείμματος και της ανεξέλεγκτης παραοικονομίας με την περικοπή μισθών και επιδομάτων των αξιωματικών του στρατού ξηράς, θαλάσσης, αέρος, των ανδρών της αστυνομίας και γενικώς των σωμάτων ασφαλείας; Η κατάστασις και στο σημείο αυτό, όντως, έχει φθάσει στο απροχώρητο και κάνει τον κάθε Ελληνόψυχο όχι μόνο να θλίβεται αλλά κυρίως να εκνευρίζεται και να φτάνει στα όριά του, (κάτι βεβαίως που η «πολιτική προπαγάνδα» των «ποικίλων συστημάτων», οφείλει να το επισημάνει...).
Ερώτημα δέκατον:
Ποιο Έθνος με τόση Ιστορία και κυρίως τέτοιο και τόσο γλωσσικό πλούτο, αποκόπτει τα τέκνα του από τις ρίζες τους; Φυσικά μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας. Και αν αληθεύει, που μάλλον αληθεύει, ότι την «τύχη» του μαθήματος των θρησκευτικών, δηλ. το προαιρετικόν της διδασκαλίας τους, θα έχουν οσονούπω τόσο το μάθημα της Ιστορίας, όσο και αυτό των Αρχαίων Ελληνικών, κατανοεί κανείς ποιοι κρύπτονται πίσω από αυτές τις καταστάσεις και τις κατάπτυστες υπουργικές αποφάσεις. Αν θελήσουμε να προσδώσουμε χαρακτηρισμό στην διαμορφωθείσα κατάσταση στον ταλαίπωρο χώρο της παιδείας, αναντιλέκτως θα την ονομάζαμε Εθνική-παιδαγωγική αυτοκτονία. Και δεν πρόκειται πράγματι περί Εθνικής αυτοκτονίας, όταν οι νέοι άνθρωποι ήδη συνηθίζουν στο διαδίκτυο και στην κινητή τηλεφωνία να γράφουν τα λεγόμενα greeklish (γκρίκλις), δηλ. την νεοβαρβαρική; Φαίνεται πως όσοι κινούν τα νήματα της Ελληνικής καταστροφής, δεν αρκούνται απλώς το να υφίστανται στα «ριζώματα» της συνειδήσεώς τους οι ανθελληνικές ρήσεις και κατευθύνσεις, αλλά προβαίνουν και στην εφαρμογή του Λενικού αφορισμού: «Αν θέλεις να εξαφανίσεις ένα λαό, εξαφάνισε την γλώσσα του»! (Θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί για παράδειγμα, στο κράτος του Ισραήλ να έπαυαν την διδασκαλία της Εβραϊκής γλώσσης και της Εβραϊκής Ιστορίας;).
Δυνάμεθα βεβαίως να προσθέσουμε και άλλες χάνδρες στο κομβολόγιον των αμαρτημάτων των ηγετών μας και να συνεχίσουμε αποκαλύπτοντας και άλλες πυορροούσες πληγές που υφίστανται στο Εθνικό σώμα (όπως π.χ. το μη ελεγχόμενο πλέον μουσουλμανικό στοιχείο κ.α). Αρκούν όμως τα όσα παραπάνω επισημάναμε, στο να καταδείξουν «τοις νουν έχουσι» ότι το Έθνος μας πλέον, περισσότερο τώρα παρά ποτέ, έχει φθάσει στο ναδίρ.
Και ναι μεν όλοι μας, λίγο έως πολύ, συμφωνούμε στις διαπιστώσεις και γενικώς στην διάγνωση του ασθενούς. Εκεί όμως που ενδεχομένως θα υπάρξει διαφωνία είναι η ανεύρεσις των αιτίων και κυρίως ο ορθός τρόπος θεραπείας.

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας, είδαμε εντελώς συνοπτικά, βασικές πληγές οι οποίες πυορροούν στον Εθνικό μας κορμό. Είναι δε τόσο απογοητευτική, θα λέγαμε, η όλη κατάστασις, ώστε αυθορμήτως έρχεται στο νου μας η φράση από τον Μ.Κανόνα: «Πόθεν άρξωμαι θρηνείν..».
Βεβαίως υπάρχει και ο στρουθοκαμηλισμός, κατά τον οποίον αρνείται κανείς συνειδητά να βλέπει την πραγματικότητα. Δεν απευθυνόμαστε σ' αυτές τις αρρωστημένες καταστάσεις. Κάνουμε λόγο σε συνειδήσεις που θέλουν να βλέπουν τα πρόσωπα και τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Και όπωσδήποτε, συμφωνούμε όλοι στις διαπιστώσεις και στις διαγνώσεις.
Μετά λοιπόν απ' αυτά, ας περάσουμε τώρα να ελέγξουμε τα αίτια της ζοφερής καταστάσεως. Εάν δεν γίνει αυτό, τότε δεν θα επέλθει και θεραπεία.

Ποία λοιπόν τα αίτια της καταπτώσεως; Τι φταίει για το κατάντημα στο οποίο κατέληξε το κράτος και η κοινωνία μας γενικώτερα;
Δεν αρνούμαστε ότι οι ειδικοί επιστήμονες (κοινωνιολόγοι, πολιτειολόγοι, οικονομολόγοι, κ.α), ήδη εξέδωσαν και συνεχίζουν να μας δίνουν τις δικές τους αναλύσεις και μέσα από συγκεκριμένες αρχές, καταλήγουν στα ανάλογα συμπεράσματα, τα οποία βεβαίως είναι καθ' όλα σεβαστά και οφείλουμε να τα λάβουμε σοβαρώς υπ' όψιν μας.
Αυτό όμως που θα θέλαμε να τονίσουμε είναι ότι όπως και σε πλείστα όσα άλλα θέματα, η βασική αιτία είναι η πνευματική των ανθρώπων κατάπτωσις και διαφθορά, έτσι και στο σημείο αυτό που βρεθήκαμε, πρώτιστη αιτία είναι, όπως θα φανεί, το ότι ολόκληρο το Έθνος ξέφυγε από την ορθή πορεία που θα πρέπει να έχει ένας λαός και μια σωστή κοινωνία και μάλιστα όπως ο Ελληνική.

Αλλ' ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.
Ένα κράτος, όταν θέλει να βαδίσει στην κανονική του πορεία, να προκόψει και τελικώς να μεγαλουργήσει, οφείλει να έχει και να στηρίζει τους πυλώνες που το συνέχουν και το συγκρατούν. Οφείλει να λειτουργεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε μέσα από την παιδεία του και τους θεσμούς του, να αναδεικνύονται τόσο οι πολιτειακοί-πολιτικοί και στρατιωτικοί, όσο και αυτοί οι πνευματικοί του ταγοί (κυρίως αυτοί).
Η αλήθεια αυτή είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο και δεν έχει παρά να ρίξει κανείς μια σύντομη ματιά στην ιστορία των εθνών αλλά και στην Ιστορία του δικού μας Ἐθνους, από αρχαιοτάτων χρόνων έως και σήμερα.
Φυσικά δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς σοφία, για να διαπιστώσει ότι τα τελευταία έτη στην Ελληνική μας κοινωνία, λαμβάνουν χώρα τα εντελώς αντίθετα από αυτά που θα έπρεπε, ώστε να ορθοποδήσουμε και έτι πλέον να ανέλθουμε σε υψηλότερο επιθυμητό επίπεδο. Και γενικώς θα λέγαμε ότι όλη η διαμορφωθείσα κατάστασις, συντελεί στο να μην αναδεικνύονται πρόσωπα με ισχυρές ηθικές και ηγετικές προδιαγραφές. (Μπορεί ο καθένας ελεύθερα και σύμφωνα με τις πολιτικές του τοποθετήσεις να ορίσει το χρονοδιάγραμμα της παρακμής).

Ως πρώτη δε αιτία μέσα στο όλο πλαίσιο του πνευματικού εκτραχηλισμού, σημειώνουμε την έλλειψη των ηγετών.
Αυτή την αιτία εντοπίζουμε πρωτίστως για την σημερινή πνευματική, κοινωνική, ηθική, οικονομική κ.λπ. κρίση. Την έλλειψη δηλ. ισχυρών προσωπικοτήτων. Την απουσία των ηγετών. Πράγματι όταν ένας λαός στερείται ηγετικών προσωπικοτήτων, τότε κατά πολιτειακή νομοτέλεια, οδηγείται σε πτώση και καταστροφή. Αντιθέτως, όταν ένα Έθνος
έχει την ευλογία, στις κορυφές του να βρίσκονται άνθρωποι που σέβονται τον Νόμο του Θεού δηλ. το Ιερό Ευαγγέλιο και που αγαπούν πραγματικά την πατρίδα και τον λαό που κυβερνούν (και εν προκειμένω να είναι Έλληνες...), μη φοβούμενοι οιαδήποτε θυσία, τότε, μετά βεβαιότητος το Έθνος αυτό θα ξεπεράσει τα οποιαδήποτε εμπόδια και θα προαχθεί σε όλους τους τομείς.
Είναι δε γνωστόν τοις πάσι αυτό που υποστήριζαν οι πρόγονοί μας, ότι δηλ. «Αγέλη λεόντων, καθοδηγουμένη υπό λαγών, μετατρέπεται και αυτή σε κοπάδι λαγών. Αντιθέτως, λαγοί εμπνεόμενοι και καθοδηγούμενοι υπό λέοντος, μεταλλάσσονται σε εξαγριωμένους βασιλείς του ζωικού βασιλείου, έτοιμοι να κατασπαράξουν τους αντιπάλους»!
Ας δούμε όμως τα όσα υποστηρίζουμε με ένα παράδειγμα από την ένδοξη ιστορία μας, τώρα μάλιστα που βρισκόμαστε και στο μήνα Οκτώβριο. Ας θυμηθούμε το έπος του 1940, που είναι γραμμένο μέσα στις χρυσές ιστορικές μας σελίδες και ας αναρωτηθούμε: Πώς πραγματοποιήθηκε το έπος αυτό; Πραγματοποιήθηκε αναμφιβόλως, διότι στις κορυφές του Ελληνικού μας Έθνους, ευρίσκονταν άνθρωποι ικανότατοι, άνθρωποι οι οποίοι εβίωναν τα
Ιδανικά της Ορθοδοξίας και του Ελληνικού πολιτισμού. Άνθρωποι, που είχαν συνείδηση της προσωπικής τους αποστολής, αλλά και αυτής του Έθνους, που ηγούντο. Είχαν συνείδηση της Ελληνορθόδοξης πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της αποστολής της στον κόσμο ολόκληρο. Ας τους μνημονεύσουμε.
Α) Πολιτειακός αρχηγός: Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄. Ο στρατιώτης, φιλόσοφος και μάρτυρας Βασιλεύς.
Β) Κυβερνήτης: Ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο άνθρωπος που ύψωσε το ανάστημά του μέσα στα άγρια χαράματα, επαναλαμβάνοντας το σπαρτιατικό ΟΧΙ στον Ιταλό πρέσβη κι έγινε η αιτία τελικώς, να συντριβούν οι σιδερόφραχτες δυνάμεις του άξονος.
Γ) Αρχηγός Γενικού Επιτελείου: Ο αείμνηστος Στρατάρχης και κατόπιν Πρωθυπουργός (1952-55) Αλέξανδρος Παπάγος. Ο ολύμπιος στρατιώτης με τη σιδερένια θέληση και πειθαρχία, που έσωσε δύο φορές την πατρίδα μας στη δεκαετία του 1940.
Τέλος, Δ) Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος: Ο από Τραπεζούντος του Πόντου Χρύσανθος Φιλιππίδης. Ο εκφραστής των αρετών της «καθ' ημάς Ανατολής». Ο πρώτος αυθεντικός αντιστασιακός, που με τα ΟΧΙ του εξευτέλισε τη ναζιστική Γερμανία στο μέχρι τότε αγέρωχο πρόσωπο του Φον Στούμε, κι άφησε παράδειγμα Εθνικής και Εκκλησιαστικής αξιοπρεπείας, αρνούμενος α) Να παραστεί στην υποδοχή των Γερμανών και στην παράδοση της πόλεως των Αθηνών. β) Να πραγματοποιήσει δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό της Πρωτευούσης και γ) Να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση.
Να τολμήσουμε τώρα να προβούμε σε συγκρίσεις με τη σημερινή κατάσταση και με τα πρόσωπα που βρίσκονται (κρίμασιν οις οίδε Κύριος), στις ανάλογες θέσεις; Ούτε για αστείο κάτι τέτοιο, φίλοι μου. Δεν το αποτολμούμε, διότι θα κινδυνέψουμε να ασεβήσουμε αλλά και να ξεπέσουμε στη συνείδηση όσων τουλάχιστον διαθέτουν γνώση της Ελληνικής μας Ιστορίας.
Όσον αφορά τώρα τα όσα κατά κόρον ακούγονται αλλά και γράφονται ώστε να μειωθούν οι μεγάλες ιστορικές μορφές, ότι δηλ. ο λαός πρωτοστατεί, ο λαός ηγείται και ότι ο λαός εν προκειμένω είπε το ΟΧΙ, αυτά μόνο ως ανέκδοτα που φαιδρύνουν την βαριά ατμόσφαιρα, μπορούν να ακούγονται.

Όσοι «καλοβολεμένοι άσσοι της αντιστάσεως» διακηρύσσουν τα αντίθετα, αλλοιώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και συκοφαντώντας τους πρωταγωνιστές του ηρωικού έπους, ή είναι παντελώς άσχετοι με την ιστορική επιστήμη και τις πηγές της ή συνειδητά «ρίχνουν νερό» στον ξεχαρβαλωμένο μύλο των «τροϊκανών» και του «εκκλησιαστικού ραγιαδισμού»...
(Όσοι όμως διαθέτουν αγαθή προαίρεση και θέλουν να μάθουν πραγματικά το ποιος είπε το ΟΧΙ, ας μελετήσουν το τι γράφει ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο οποίος υπήρξε αντίπαλος του Μεταξά).
Και κάτι ακόμα για να κλείσει η αναφορά μας στους ηγέτες του μοναδικού έπους του ΄40. Το τι μπορεί να κάνει ο λαός από μόνος του, άνευ των ηγετών, το είδαμε πολύ καθαρά τόσο στο δράμα της Κύπρου το 1974, όσο και στην περίπτωση των Ιμίων. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιος «εθνάρχης» ξεστόμισε την φράση «η Κύπρος κείται μακράν». Στα δε Ίμια έτερος «ηγέτης» ευχαρίστησε τις ΗΠΑ για την εθνική μας ταπείνωση.
Αλήθεια ποιος λαός και στις δύο των περιπτώσεων, ξεκίνησε να ακυρώσει τις αποφάσεις των «ηγετών» και «εθναρχών», πετώντας τον εχθρό στη θάλασσα; Ποιοι πήραν τα όπλα για να αμυνθούν, μετά τις αποφάσεις των «ηγετών», «υπέρ βωμών και εστιών»; Μα και να ήθελε, που μετά βεβαιότητος ήθελε ο λαός, δεν μπορούσε να αμυνθεί, ελλείψει των όπλων και όχι μόνον...

Αυτά για την Ιστορία και για να μη νομίζουν μερικοί ότι απευθύνονται σε υπανάπτυκτους.
Για ορισμένους δε που ενδεχομένως, μη γνωρίζοντας τι εν προκειμένω ν' απαντήσουν, θα μας προσάψουν την κατηγορία ότι δήθεν πολιτικολογούμε, τους επιστρέφουμε την μομφή, με την επισήμανση, να πετάξουν από τη συνείδησή τους τη σκουριά του γραικυλισμού, και να ξαναγίνουν, επιτέλους, Ρωμιοί.
Αυτό πάντως που στο σημείο τούτο θέλουμε κυρίως να τονίσουμε και το οποίο άνευ αντιλογίας αποτελεί έναρξη θεραπείας στο βασανισμένο Έθνος μας, είναι η αλήθεια η οποία εντέχνως αποκρύπτεται απ' όσους νομίζουν ότι μας κυβερνούν.
Το ότι δηλ. άνευ ικανών και Ελλήνων ηγετών στους πυλώνες του Έθνους, είναι παντελώς αδύνατον ο λαός να επιδείξει συνοχή και προκοπή στον οικογενειακό, πνευματικό, πολιτικό και εθνικό εν γένει βίον του.
Κλείνοντας και το Β΄ μέρος, χωρίς βεβαίως να έχουμε ολοκληρώσει την ανάπτυξη του όλου θέματος, δεν έχουμε παρά, εκτός της ευχής και προσευχής που επιβάλλεται να γίνεται, ώστε να μας χαρίσει ο Θεός πραγματικούς Ελληνόψυχους άρχοντες, ταυτοχρόνως με αξιοπρέπεια αλλά και στιβαρότητα να ελέγχουμε τα πρόσωπα και τις καταστάσεις.
Τούτο βεβαίως αποτελεί χρέος μας και καθήκον μας, μη λησμονούντες ποτέ, ότι οι άρχοντες και οι ταγοί στις κορυφές των θεσμών, δεν είναι παρά η έκφανσις, κατά το μάλλον ή ήττον, των πεποιθήσεων και της κοσμοθεωρίας του ίδιου του λαού.

Tο μεγάλο πρόβλημα του ασθενούς, δηλ. του Ελληνικού μας Έθνους, είναι η έλλειψης των ηγετών.
Η απουσία των ηγετικών προσωπικοτήτων στους πυλώνες του Έθνους μας.
Είτε η εποχή μας μαστίζεται πράγματι από πτώχευση ηγετικών μορφών, είτε υπάρχουν τα πρόσωπα αυτά, αλλά εμποδίζονται από «γνωστούς-άγνωστους» παράγοντες να ανέλθουν στα ύπατα αξιώματα των κρατικών και εκκλησιαστικών κορυφών, είτε όσοι διαθέτουν χαρίσματα και δυνατότητες κάνουν προς το παρόν μία «πολιτική σιωπής» αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή... Όποια τέλος πάντων και αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι να θρηνούμε για την έλλειψη στα κοινά και ιδίως στις κορυφές, των χαρισματικών προσωπικοτήτων.
Πριν προχωρήσουμε στη θεραπευτική οδό, ας αναπτύξουμε στο σημείο αυτό τα χαρακτηριστικά των αυθεντικών ηγετών, είτε αυτοί βρίσκονται στον χώρο της Πολιτείας, Στρατού, Πνευματικών Ιδρυμάτων, είτε στον χώρο της Εκκλησιαστικής Διοικήσεως.
Πολύ συνοπτικά θα δούμε ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά, που αναδεικνύουν και σταθεροποιούν ένα ηγέτη.
Α) Ο ηγέτης είναι ανάγκη να είναι πιστός στον Θεό. Να μην είναι άθεος και πολύ περισσότερο να μη καυχάται και να μη διακηρύσσει ανοήτως την αθεΐα του. Δοθέντως μάλιστα ότι κατά τον Πασκάλ: «Η αθεΐα αποτελεί νόσον του εγκεφάλου» , και άρα ο άθεος είναι ασθενής και κατ' επέκτασιν άκρως επικίνδυνος, υπάρχει κίνδυνος όταν αυτός βρεθεί στην κορυφή, τα αποτελέσματα να είναι τραγικά για τον λαό που κυβερνά.
Β) Ο ηγέτης να μην είναι μετριότητα. Να είναι άνθρωπος με ψυχικά και διανοητικά χαρίσματα και αρετές που με κόπο με μόχθο θα έχει καλλιεργήσει από την παιδική του ακόμα ηλικία. Να διαθέτει ψυχική και σωματική ανδρεία και να είναι ανυποχώρητος στις αρχές του και στα Εθνικά Ιδανικά. Να μπορεί να «σταθεί» (όπως επί το λαϊκώτερον τονίζεται), όχι μόνο στο περιβάλλον του αλλά και σ' ένα διαφορετικό, εκφράζοντας αυθεντικά αυτό το οποίο εννοείται ότι ο ίδιος βιώνει και εκπροσωπεί.
Τι τραγικό κατάντημα για έναν Πρωθυπουργό της Ελλάδος, επί παραδείγματι, να μη γνωρίζει να ομιλεί σωστά την Ελληνική Γλώσσα, να έχει παχυλή άγνοια της Ελληνικής Ιστορίας, να μη μπορεί να καλύψει πλέγματα κατωτερότητος που τρέφει για τον λαό που κυβερνά ή να ντρέπεται να ονομάσει την Ελλάδα μας, Πατρίδα του.
Ή τι αλγεινή εντύπωση θα προκαλούσε στον λαό, κάποιος που βρίσκεται στην κορυφή των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας, να υπέκυπτε στον φόβο τόσο των εξωτερικών εχθρών, όσο κυρίως των εσωτερικών ποικίλων καρκινωμάτων που αποσκορακίζουν την ραχοκοκαλιά του κράτους και απονευρώνουν το Έθνος. Οποίον κατάντημα για έναν αρχηγό στρατιωτικού κλάδου να «χτυπάει προσοχή», κατά το δη λεγόμενον, στις κατάπτυστες «πολιτικές κλαδικές»...
Και πόσο πάλι μπορεί να ξεπέσει και να εξευτελιστεί στην κυριολεξία ένας Εκκλησιαστικός ηγέτης όταν αποκαλύπτεται, αργά ή γρήγορα, στα μάτια του ποιμνίου του η θεολογική του ρηχότητα και η ποιμαντική του ανεπάρκεια. Ας σκεφθεί κανείς, για παράδειγμα, το ανεπανόρθωτο βύθισμα ενός Επισκόπου, εάν αυτός τύχει να κάνει το λάθος, ανοίγοντας το στόμα του και κυρίως την καρδιά του, και κηρύξει την προσωπική του συμφωνία στο θέμα της «καύσεως των νεκρών» ή την διαφωνία του στην Ευαγγελική απαγόρευση και καταδίκη των προγαμιαίων σχέσεων ή ακόμα και αυτών για τα οποία ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «αισχρόν εστί και λέγειν»(Εφεσ. 5,12).
Προφανώς, οι περιπτώσεις αυτές, μάλλον αποκριάτικη περίοδο θυμίζουν, που ο κάθε ρηχός ντύνεται και παριστάνει κάτι, δηλ. τον καρνάβαλο, παρά αποδεικνύουν Εκκλησιαστικό ηγέτη.
Ή ας σκεφθεί κανείς, Πρυτάνεις ή Κοσμήτορες ή και Προέδρους πνευματικών ιδρυμάτων, όπως η Ακαδημία, που αντί να αντιδρούν και να ομιλούν Χριστιανοπρεπώς και Ελληνοπρεπώς, αυτοί κρατούν την «σιωπή των αμνών» μπροστά στο μεγάλο χάλι που ολονέν και περισσότερο βυθίζεται από μαθησιακής, πνευματικής και ηθικής κυρίως απόψεως η ταλαίπωρη νεολαία μας, και κατ΄επέκτασιν η Πατρίδα μας.( Φυσικά, όλα αυτά τα οποία αναφέρουμε, δεν καταγράφουν την Ελλαδική πραγματικότητα, όχι βεβαίως. Όλ' αυτά ευρίσκονται στον χώρο της φαντασίας μας ή μπορεί να συμβαίνουν σε μια μακρινή χώρα, κάπου πάνω στην γη).
Χαρακτηριστικό των γνησίων ηγετών, είναι το να δύνανται να κατοικήσουν εντός «υαλίνου πύργου». Πιο απλά, να διαθέτει ο ηγέτης τέτοια ποιότητα ηθικής ζωής, ώστε να μη κινδυνεύει ν' αποκαλυφθεί και το ελάχιστο από την «προσωπική του ζωή». Κάτι δηλ. που θα τον υποβάθμιζε ανεπανόρθωτα στα μάτια του ποιμνίου του. Οίκοθεν νοείται, ότι για να συμβαίνει αυτό, δηλ. να μη φοβάται την δημοσιότητα, ο ηγέτης, θα πρέπει να βρίσκεται εξ αρχής σε υψηλά ηθικά και όχι μόνον επίπεδα και όχι να περιμένει να διαμορφώσει προσωπικότητα όταν θα φθάσει στην κορυφή. Να είναι άψογος και να αποτελεί μνημείον ηθικής, εκ «κοιλίας μητρός».
Στο ερώτημα που εκ του πονηρού τίθεται στις ημέρες μας, για το αν ένας ηγέτης δύναται να έχει ή όχι προσωπική ζωή, ξεκάθαρα απαντούμε ότι ο οποιοσδήποτε ηγέτης, πολλώ δε μάλλον ο πνευματικός και δη ο Εκκλησιαστικός, δεν δικαιούται, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να έχει προσωπική ζωή ( με την έννοια που εννοούν οι διεφθαρμένοι).
Εάν ένας Εκκλησιαστικός ηγέτης (οποιασδήποτε εννοείται βαθμίδος του κλήρου), αισθάνεται την ανάγκη να έχει «προσωπική ζωή», προφανώς ο «Κύριος» (;) αυτός έχει κτυπήσει «λάθος πόρτα» και δεν είναι, παρά μια τραγική φιγούρα που δυστυχώς για τον ίδιον, οι Βυζαντινές μεγαλοπρέπειες και οι ποικίλοι μανδύες, όχι μόνον αδυνατούν να καλύψουν, αλλ΄αντιθέτως, αποκαλύπτουν τραγικά το διάτρητον της συνειδήσεως και όχι μόνον.
Η περί «προσωπικών δεδομένων» θεωρία, καθώς και ο νόμος που την προστατεύει, όταν ακούγεται, σχετικά με τα «υπεροχικά πρόσωπα» της κοινωνίας, οπωσδήποτε αποτελεί μάρτυρα όχι υπερασπίσεως αλλά κατηγορίας, και στοιχείο ανυποληψίας...
Ο ηγέτης, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, πρέπει να επιζητεί ο ίδιος την διαφάνεια και να αποτελεί μέσα στην κοινωνία τον φωτεινό οδοδείκτη για τις υψηλές κορυφές και εν προκειμένω για την πορεία των Ελληνοχριστιανικών Ιδεωδών. Και έτι πλέον, όποιος τολμήσει είτε γραπτώς, είτε προφορικώς να αγγίξει και στο ελάχιστο την ηθική του υπόσταση, αμέσως, θα πρέπει από τον ίδιον τον συκοφαντούμενο να στέλνεται στον Εισαγγελέα. Τούτο μεν για να μη ξεπέφτει ο ίδιος στις συνειδήσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται για το ποίμνιο, τούτο δε, για να γνωρίζουν οι ίδιοι οι συκοφάντες ότι δεν μπορούν μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας να δρουν ατιμώρητοι.
Φυσικά, όλ΄αυτά προϋποθέτουν το να είναι κανείς απολύτως καθαρός στο σώμα, στον νου και στην καρδιά. Γενικώς ειπείν, να είναι αδιάφθορος και απαστράπτουσα προσωπικότητα.
Τα περί «συγχωρήσεως και πλατιάς καρδιάς» ως δήθεν Εκκλησιαστική αντιμετώπιση σε παρόμοιες περιπτώσεις, εκ μέρους των Εκκλησιαστικών ανδρών, αποτελούν παραμυθάκια, καμουφλάζ και προπέτασμα καπνού, μη έχοντας ουδεμία σχέση με την ανδρική αξιοπρέπεια αλλά και την αυθεντική Ελληνορθόδοξη Πατερική μας παράδοση.
Γ) Τα πρόσωπα τώρα που αποτελούν το στενό αλλά και ευρύτερο περιβάλλον του ηγέτου.
Η λαϊκή και οπωσδήποτε σοφή ρήσις «πες μου τον φίλο σου, και εν προκειμένω, τον άμεσο συνεργάτη σου και συγκάτοικό σου, για να σου πω ποιος είσαι», αποτελεί και στο θέμα αυτό βασικότατο «μπούσουλα», πορείας φωτεινής και δημιουργικής, τον οποίον ο ηγέτης δεν θα πρέπει ποτέ ν' αφήσει να ξεθωριάσει από την οθόνη της συνειδήσεώς του. Από πλευράς δε των αμέσων συνεργατών, ουδέποτε θα πρέπει να λησμονείται η Λατινική φράσις «Η γυνή του Καίσαρος, δεν πρέπει μόνον να είναι τιμία, μα και να φαίνεται». Προσέτι, ο άξιος ηγέτης, σε οποιονδήποτε τομέα και αν βρίσκεται, δεν μπορεί να ανεχθεί δίπλα του πρόσωπα που δεν εκπληρώνουν τις παραπάνω προϋποθέσεις τις οποίες ήδη αναφέραμε και να καλύπτει συνεργάτες που του καταστρέφουν το έργο και το «προφίλ» του. Άνευ αντιλογίας, οι ως άνω αλήθειες, ισχύουν, είναι απόλυτη ανάγκη να ισχύουν, για το άμεσο περιβάλλον των ηγετών και δη των Εκκλησιαστικών, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Ο μυθικός Ηρακλής εν προκειμένω, με τον άθλο του καθαρμού του στάβλου του Αυγείου, αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα προς μίμησιν, για να μην αναφερθούμε στα μνημεία των Ιερών Κανόνων των τοπικών και κυρίως των Οικουμενικών Συνόδων.
Δ) Χαρακτηριστικό βασικότατο για ένα ηγέτη, είναι η πτωχεία. Αν παρατηρηθεί, όχι φυσικά παράνομος πλουτισμός (τούτο πρέπει ν' αποκλεισθεί ακόμα και από την σκέψη), αλλά συσσώρευση χρημάτων από τα νόμιμα έσοδα τα οποία δικαιούται κατά την εξάσκηση των καθηκόντων του, τότε ο ηγέτης δεν θα μπορέσει με τίποτε να σταθεί στο ύψος του. Τελειώνοντας δε την αποστολή του ( καριέρα του), θα πρέπει να είναι πτωχότερος απ' ό,τι ξεκίνησε. Ηγέτης και μάλιστα πνευματικός ταγός με περιουσία, αποτελεί σχήμα οξύμωρον. Η απόκτησις περιούσιας κατά το χρονικό διάστημα της αρχής, αποδεικνύει περίτρανα ότι το πρόσωπο που ασκούσε την εξουσία ( παρά τα άλλα του χαρίσματα), ήταν ένα πρόσωπο ευάλωτο στον δαίμονα του Μαμωνά και άρα ανάξιο της κλήσεως και της ριψοκίνδυνης, από κάθε άποψη, αποστολής του.
Ως εκ περισσού δε να τονίσουμε ότι η δικαστική εξουσία, εάν βεβαίως θέλει να είναι και να παρουσιάζεται ελεύθερη και ακόμα να απολαμβάνει της κοινωνικής τιμής, είναι απόλυτη ανάγκη, να ελέγχει όχι μόνο το «έσχες» αλλά κυρίως το «πόθεν» των ηγετών.
Βασικότατο δε στοιχείο για τα πρόσωπα που βρίσκονται στις κοινωνικές και κρατικές κορυφές είναι το να έχουν λάβει οριστικό διαζύγιο από τον καταραμένο νεποτισμό.
Ε) Ο ηγέτης να μην έχει καμμία απολύτως σχέση με μυστικιστικές οργανώσεις και λέσχες όπως η αφορισμένη (από τον Εθνομάρτυρα Κύπρου, Κυπριανόν ) Μασσωνία και γενικώς τα παρακλάδια της και τις ποικίλες παραφυάδες της.
Ηγέτης που αποτελεί μέλος των οργανώσεων αυτών α) δεν μπορεί να ονομάζεται και να είναι πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός και κατ΄ επέκτασην να αισθάνεται αυθεντικός Έλληνας και β) δεν μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και να επιτελεί ευόρκως και ως επιβάλλεται το καθήκον του.
Βεβαίως, όπως κατανοούμε όλοι μας, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά τα οποία θα πρέπει να διαθέτει ο ηγέτης και μάλιστα ο Έλλην ηγέτης, όπως η αγάπη προς τον λαό που υπηρετεί και η ολοκληρωτική ανταπόκριση στο καθήκον. Ακόμα, να διαθέτει χαρίσματα και αρετές που απορρέουν τόσο από την μόρφωση, όσο και από τον ηθικό του κυρίως αγώνα. Επιπλέον, να είναι έτοιμος καθημερινώς να θυσιάζεται προς όφελος της Πατρίδας και των ψυχών που έχει χρεωθεί. Να φέρει κατά τον λόγο του Θεού το «απόκριμα του θανάτου»
(Β' Κορ. Α'9).
Αναμφιβόλως ένας τέτοιος μοναδικός ηγέτης του Ελληνικού μας Έθνους ( ο οποίος χτύπησε μάλιστα την Μασσωνία με ειδική εγκύκλιο, κάτι που επιμελώς το αποκρύπτουν), ήταν ο αείμνηστος Ιωάννης Καποδίστριας. Ο πρώτος δηλ. Κυβερνήτης της Ελευθέρας τότε Ελλάδος. Ένας αυθεντικός Ελληνοκεντρικός και γνήσια Ορθόδοξος άνδρας που γνώριζε να θυσιάζεται καθημερινώς, έως ότου έπεσε για την αναδιοργάνωση και την ελευθερία του Έθνους.
Αυτά φίλοι μου, συνοπτικώς, είναι τα χαρίσματα που θα πρέπει να διαθέτουν οι ηγέτες της χώρας μας, της Πατρίδος μας, της Ελλάδος μας, εάν βεβαίως θέλουμε να ορθοποδήσουμε και να ξεκινήσει η Πατρίδα μας μια πορεία δυναμική μέσα στον Γεωγραφικό- Ζωτικό χώρο εντός του οποίου βρίσκεται και που αναμφιβόλως έχει τεθεί στο στόχαστρο των ποικίλων γνωστών και αγνώστων εχθρών της.
Φυσικά, το μόνο που δεν θα μας λείψει είναι το Θάρρος και η Ελπίδα (Ρωμαίους Ε' 5). Υπάρχει στην Ιατρική μια χαρακτηριστική ρήσις που λέγει « αρχή θεραπείας, επίγνωσης ασθενείας». Αυτό βεβαίως είναι απολύτως σωστό, αφού αν κανείς δεν συνειδητοποιήσει την πάθηση και την ασθένειά του, αποκλείεται και να ζητήσει τον Ιατρό και άρα την θεραπευτική του αγωγή. Κι αν τούτο ισχύει για τις σωματικές, πόσο μάλλον ισχύει για τις πνευματικές ασθένειες. Το πόσο δε είναι ανάγκη, αυτό να το προσέξουμε όλοι μας, τούτο μόνο άνθρωποι που ζουν εκτός πραγματικότητας θα το αρνηθούν.
Λόγω θέσεως, στην συνέχεια, θ' αφήσουμε τους ταγούς που βρίσκονται σε άλλους πυλώνες και σε άλλες θέσεις μέσα στο σώμα της Ελληνικής μας κοινωνίας και θα περιοριστούμε εις τα καθ' ημάς, δηλ. θα δούμε τα του οίκου μας, αφού συμφώνως και με την απλή λογική, εάν ο καθένας τακτοποιήσει τον εαυτόν του και τον οίκον του, τότε αυτομάτως, τακτοποιείται και ρυθμίζεται ολόκληρη η κοινωνία μας.
Στην ερώτηση λοιπόν που τίθεται: Ποιος «φορέας» ή ποιος «πυλώνας» ευθύνεται; Αδιστάκτως και με το χέρι στην καρδιά, ομολογούμε ότι την μεγαλυτέρα των ευθυνών, φέρει η Εκκλησία. Η Εκκλησία ως ηγεσία πρωτίστως και βεβαίως ως πιστός λαός που ανέχεται οθνείες και ανεπίτρεπτες καταστάσεις...
Είμαστε σίγουροι ότι κάποιοι θα αντιδράσουν και ίσως και να σκανδαλιστούν στη γνώμη αυτή. Τι να κάνουμε, όμως, φίλοι μου; Χρειάζεται αρετή και τόλμη όχι μόνο για να εκφράζει κανείς χωρίς δισταγμό την αλήθεια, αλλά και για να ακούει συνάμα χωρίς φόβο και πάθος αυτή την αλήθεια.
Εάν δε θελήσουμε τώρα, να αρθρώσουμε λόγο σύμφωνα με την Αγία Γραφή, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αγγίξουμε τον δάκτυλον στην πληγή και να ομολογήσουμε ότι την οδυνηρή αυτή κατάσταση την εκφράζει ο λησμονημένος εν πολλοίς λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Υμείς εστέ το άλας της γης. Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται; Εις ουδέν ισχύει έτι εί μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων». (Ματθ. ε' 13). (Δηλ. «Εσείς είσθε το αλάτι της γης. Εάν δε το αλάτι χάσει την αλμύρα του, με τι θα αποκτήσει πάλι την αλιστική του ιδιότητα; Δεν είναι πλέον για τίποτε, παρά να πεταχτεί έξω και να καταπατήται από τους ανθρώπους»).
Είμαστε μάλιστα υποχρεωμένοι, ένεκεν αληθείας, να προσθέσουμε και τούτη την οδυνηρή αλήθεια. Αρκετές φορές, ο ίδιος ο πιστός λαός (;) αρέσκεται στο να υπάρχουν ποιμένες, πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί (;) οι οποίοι με το λόγο τους «κνήθουν την ακοήν» και θωπεύουν τον εγωισμό, μέσω μιας «λαϊκίστικης πολιτικής». Αναπαύεται, σε πλείστες περιπτώσεις, το ίδιο το κατ' όνομα χριστιανικό ποίμνιο και ο «κυρίαρχος λαός», όχι στο να διοικείται από Εθνικούς άνδρες και να διαποιμαίνεται «εις τόπον χλόης», αλλά να περιχαρακώνεται εντός των ποιμαντικών ορίων της «Ιεράς Επισκοπής Λαοδικείας» (Αποκ. Γ΄ 14-27).
Αριδήλως, απαιτούνται ικανές σελίδες για την ανάπτυξη του θέματος περί των ευθυνών της Εκκλησιαστικής Διοικήσεως στην διαμόρφωση της κοινωνίας και κατ' επέκτασιν στην πορεία του Έθνους. (Δεν αποκλείεται, δοθείσης ευκαιρίας, να το αποτολμήσουμε).
Να συνεχίσουμε όμως με την διαπίστωση ότι υπάρχει πρόβλημα, υφίσταται ασθένεια η οποία μάλιστα εξελίσσεται σε καρκίνωμα που το βλέπουμε και το ζούμε όλοι μας.
Πρόκειται περί του πολύ σοβαρού θέματος της διαποιμάνσεως των ανθρώπων. Όχι μόνον όσων δεν έχουν ακόμα γνωρίσει την Ορθοδοξία (Στις ημέρες μας αριθμούνται σε εκατομμύρια εντός του Ελλαδικού χώρου), αλλά πρωτίστως όσων «πιστών» διέρρηξαν τους δεσμούς με την Εκκλησία ή που φαίνεται να έχουν ελάχιστη σχέση με το Σώμα του Χριστού.
Βεβαίως, θα βρεθούν κάποιοι να ισχυριστούν ότι έτσι ήταν πάντοτε τα πράγματα, ότι κατά βάθος οι άνθρωποι πιστέυουν, ότι στις μεγάλες εορτές γεμίζουν ασφυχτικά οι ναοί μας και γενικώς, θα κατασκευάσουν και άλλους τέτοιους ισχυρισμούς, με του οποίους θα θελήσουν να αποσείσουν τις προσωπικές και γενικές ποιμαντικές μας ευθύνες. Το ότι όμως αυτά αποτελούν «προφάσεις εν αμαρτίαις» για να φιμωθεί η αλήθεια και να καθησυχάσουν συνειδήσεις, τούτο είναι ηλίου φαενώτερον.
Ορισμένοι δε άλλοι, στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν το θλιβερό φαινόμενο της αποχριστιανήσεως και αφελληνήσεως της κοινωνίας μας, θα προσπαθήσουν να ρίξουν το βάρος και το φταίξιμο στην Πολιτεία και σ' όσους κυβερνούν τον ταλαίπωρο τούτο τόπο.
Βεβαίως οι Πολιτειακοί ταγοί και Πολιτικοί Αρχηγοί, και γενικώς οι «άρχοντες», φέρουν τεράστιες τις ευθύνες για την καταβαράθρωση του τόπου και των ξεπεσμό της νεολαίας μας. Είναι όντως φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί ένα κυρίαρχο σκοπό έχουν θέσει στην καριέρα τους (πλήν ελαχίστων βεβαίως περιπτώσεων),το να απεμπολήσουν και να αποσκορακίσουν ο,τιδήποτε γνήσια Ελληνικό και αυθεντικά Χριστιανικό. Με δυο λόγια, έχουν βαλθεί, και εν πολλοίς το έχουν κατορθώσει, να ξεριζώσουν τα Ελληνοχριστιανικά μας Ιδανικά.
Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, είτε θέλουμε, είτε αρνούμαστε να την παραδεχθούμε.
Όμως, έχουμε το θάρρος να ακούσουμε τι λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι για το γενικώτερο κατάντημα αυτού του τόπου; Διαθέτουμε την τόλμη να δούμε τον πόνο μέσα στις καρδιές των νέων ανθρώπων; Αντέχουμε να αφουγκραστούμε, είτε είναι δίκαιο, είτε άδικο το παράπονο της νεολαίας μας για την ποιμαντική ανεπάρκεια, για να μην κάνουμε λόγο για ποιμαντική εγκατάλειψη;
Φοβούμαστε πως ενώ για τους άλλους είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε τον «λίθον του αναθέματος», για τα δικά μας λάθη, κλείνουμε τα μάτια και σφραγίζουμε τα αυτιά, εξωραΐζοντας τις καταστάσεις η ακόμα χειρότερα, εφαρμόζοντας την τακτική του στρουθοκαμηλισμού.
Ναι. Ας το παραδεχθούμε. Από την εποχή κατά την οποία η Ορθοδοξία έγινε η επίσημη θρησκεία, από την ώρα που έγινε θεσμός και από την στιγμή που οι ποιμένες αισθάνθηκαν ότι μπορούν να στηρίζονται στον Καίσαρα, από τότε δυστυχώς, έπαυσε να υφίσταται ο ζήλος της ποιμαντικής καθοδηγήσεως των ψυχών.( Η γνώμη αυτή βεβαίως, υποστηρίζεται και από σοβαρούς μελετητές της Γενικής και Εκκλησιαστικής Ιστορίας, αλλά και από Πατέρες που έχουν ενσκήψει στην ποιμαντική επιστήμη).
Να συνεχίσουμε όμως στην παρακολούθηση του ιδίου του προβλήματος, θέτοντας ένα ερώτημα: Είναι τυχαίο το γεγονός ότι επειδή η Εκκλησία (διοίκησις) δεν εκφράζει δημοσίως τον ζωντανό και ριζοσπαστικό λόγο του Θεού, από τους επαναστατημένους νέους και αγανακτισμένους πολίτες, θεωρείται μέρος του συστήματος;
Είναι Βιβλικώς και Θεολογικώς παραδεκτόν το ότι η διοίκησις περί άλλων μεριμνά και τυρβάζει, και ότι εμφανίζεται προς τα έξω, ωσάν να είναι κλεισμένη εντός μια γυάλας, μη έχοντας ουδεμία σχέση με τα τεκταινόμενα; (Κάνουμε φυσικά λόγο για την κεντρική και συνολική διοίκηση και όχι βεβαίως για μεμονωμένες περιπτώσεις προσώπων που αποτελούν και την εξαίρεση του κανόνα). Ας μας επιτραπεί δε στο σημείο αυτό, και πάλι με όλο τον σεβασμό, να υπενθυμίσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις πως η όλη διαμορφωθείσα κατάστασις στην πατρίδα μας σήμερα, θυμίζει την Ιεραρχία της προεπαναστατικής Ρωσίας, και την χαρακτηριστική αδιαφορία της Ρωσικής «αφρόκρεμας».
Ενώ το κοινωνικό καζάνι εκόχλαζε από τις ποικίλες αδικίες και την στέρηση και αυτού του επιουσίου άρτου, πόσο μάλλον των άλλων αναγκαίων ατομικών και οικογενειακών παροχών, οι Ρώσοι Αρχιερείς, συνεδρίαζαν, αλλοίμονο, για το τι χρώματα αμφίων θα ενδύονταν στις εορτές και πανηγύρεις! Και ενώ η Εκκλησιαστική ηγεσία ευρισκόταν μέσα στην τραγική μακαριότητά της και η Ρωσική ιντελλιγκέντσια απολάμβανε τα ποιήματα και τις χοροεσπερίδες, οι πραγματικοί εχθροί του Ρωσικού λαού (που όλως τυχαίως, ανήκαν σε συγκεκριμένο έθνος, και κατόπιν ανέλαβαν τα ηνία της εξουσίας), υποδαύλιζαν την πικρἰα του λαού, έως ότου κατόρθωσαν, με την παροιμιώδη αδιαφορία των ποιμένων, και τις πολιτικοεκκλησιαστικές ίντριγκες του απαισίου Ρασπούτιν, να κάνουν τον λαό να ξεσπάσει και να ανατρέψει τα πάντα. Φυσικά, όταν εξεράγει ο κοινωνικός Βεζούβιος, τότε, ούτε οι αδαμαντοκόλλητες μίτρες και τα περίτεχνα Ρωσικά φελόνια, ούτε βεβαίως οι δοξασίες «περί τρίτης Ρώμης» άντεξαν στην λαίλαπα της Ρωσικής κολάσεως. (Φυσικά, κατόπιν οι ταλαίπωροι Ρώσοι, έπεσαν σε πολύ χειροτέρα λαίλαπα απ' αυτήν που βρίσκονταν πριν...). Αν όμως τόσο η πολιτική όσο κυρίως αυτή η Εκκλησιαστική ηγεσία, ευρίσκονταν στα ύψη των περιστάσεων, πολλά εκατομμύρια Ρώσων και όχι μόνον, θα είχαν γλυτώσει τις θανατικές καταδίκες, τα ανήκουστα μαρτύρια, και ακόμα, φρίττει να τα σκέπτεται κανείς, τα κολαστήρια των γκουλάγκ...
Άραγε κάποιοι υψηλά ιστάμενοι, κάποιοι που οφείλουν, λόγω θέσεως, να βλέπουν και ν' ακούν, συλλαμβάνουν τα σημερινά μηνύματα; Και αν ναι, τα μεταφέρουν αρμοδίως εκεί που πρέπει; Άραγε διδασκόμαστε από τις τραγικές σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας ή αδιαφορούμε και προς εκδίκησιν η Ιστορία θα αντιγράψει, έτι άπαξ, τραγικά τις σελίδες της;
Δικαίως ή αδίκως, στις συνειδήσεις των ανθρώπων υπάρχει η αντίληψις ότι, μαζί με την άθεη και αμοραλιστική κατά κανόνα πολιτική εξουσία, και η εκκλησιαστική ηγεσία επρόδωσε τον Θεό και το Πνεύμα και προσεχώρησε στην άρνηση, στον «κόσμο» και στον πλούτο.
Να συνεχίσουμε την εξέταση αντιπαραβάλλοντας την βαρέως ασθενούσα κατάσταση των ταγών της εποχής μας, με μια ηρωική μορφή που σελαγίζει στο στερέωμα και καθοδηγεί την πορεία δυναμικά. Πρόκειται για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Σχεδόν σε κάθε ευχαριστιακή σύναξη, μπροστά μας έρχεται και συλλειτουργεί ο Ιερός Πατήρ. Μέσα από την Θεία Λειτουργία του, βλέπουμε όχι μόνο να εκφράζει την λατρευτική συνείδηση του Σώματος του Χριστού, μα συνάμα τον ακούμε (αλλοίμονο δε εάν δεν τον ακούμε), να κηρύττει εναντίον του πλούτου και της κοινωνικής ανισότητος. Τον βλέπουμε μέσα από τις αθάνατες ομιλίες του να εξαπολύει αναθέματα εναντίον του παρανόμου πλουτισμού και να εξακοντίζει μύδρους κατά των σκληροτράχηλων και πορωμένων πλουσίων «Πας πλούσιος άνομος ή κληρονόμος ανόμων», και τόσα άλλα που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να συγκριθούν με τα «επαναστατικά» κοινωνικά συστήματα που διαφημίζονται από τους οπαδούς των.
Αλήθεια, τι λόγο έχει εκφέρει έως σήμερα η Εκκλησία μας για τα τεράστια αποθέματα πλούτου σε ελάχιστες οικογένειες; Πού και πότε διατρανώθηκε ο ελεγκτικός και Πατερικός λόγος που αναταράσσει συνειδήσεις; Πού τα αυθεντικά επαναστατικά-Χριστιανικά κηρύγματα σ' αυτή την ανισότητα και αδικία της εποχής μας και στο βύθισμα του Έθνους μας;
Βεβαίως, υπάρχουν και τα συσίτεια που προσφέρουν αρκετοί Ναοί, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Καμμία διαφωνία επ' αυτού. Ουδείς δύναται να το αρνηθεί. Αλλ' αυτό είναι το ζητούμενον; Κατ' αυτόν τον τρόπο επέρχεται η θεραπεία των κοινωνικών πληγών με όλα τα συμπαρομαρτούντα; Αλλοίμονο εάν τούτο το έσχατο προβληθεί ως το μοναδικό έργο που πρέπει να επιδείξει η Εκκλησία. Εάν δεν αλλάξει η κατάστασις, δηλ. εάν δεν αφυπνιστούν οι συνειδήσεις και δεν επέλθει κοινωνική δικαιοσύνη ή έστω λίγη εξισορρόπησις του πλούτου και των αγαθών, πού θα βρίσκει και η Εκκλησία με την σειρά της τα υλικά αγαθά για να προσφέρει τις ευλογίες στους έχοντες ανάγκη;
Και επιτέλους, μια μερίδα φαγητού, έστω ότι και χορταίνει το στομάχι, τι γίνεται όμως με την ψυχή που πάντοτε παραμένει διψασμένη; Και έτι πλέον, πώς θα κατορθώσει η πνευματική ηγεσία να εξηγήσει, να ειρηνεύσει, να χαλυβδώσει και το κυριότερον να προσφέρει ελπίδα στις συνειδήσεις των νέων κυρίως ανθρώπων που βιώνουν τραγικές καταστάσεις; Όντως «Ουκ επ άρτον μόνον ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. Δ' 4).
Φυσικά για όλ' αυτά και για άλλα ακόμα πολλά, ο μόνος που δε φταίει είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η Εκκλησία Του. Όχι, τα λάθη των ανθρώπων και εν προκειμένω των κατά φαντασία χριστιανών, είναι ανεπίτρεπτον να τα φορτώνουμε στον Αρχηγό της Πίστεώς μας. Είναι απαράδεκτον να περιχαρακώνουμε και αφοπλίζουμε τους γνησίους και θρηνούντας μα και ελπίζοντας Ποιμένες.
Θα κλείσουμε με αισιοδοξία.
Ευτυχώς ότι μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας μας και του Έθνους μας υπάρχουν και τα στελέχη εκείνα των οποίων τις καρδιές κατακαίει ο πόθος για την δημιουργία μιας «Ελεύθερης και ζωντανής Εκκλησίας». Υπάρχουν οι ασυμβίβαστοι. Δόξα τω Θεώ, υφίστανται οι προφητικές φωνές που κρατούν με συνέπεια τον Σταυρό τους. Όσο κι αν φαίνονται ότι είναι λίγοι, δεν απογοητεύονται.
Οι εκλεκτοί και ασυμβίβαστοι είναι πάντοτε ολίγοι και το μικρό ποίμνιο με συμπαραστάτη τον Κύριο, μπορεί να κάνει θαύματα.
Μετά βεβαιότητος αδελφοί μου, βρισκόμαστε σε κρίσιμη εποχή που χρειάζεται γνησιότητα και ηρωισμό.
«Ο δυνάμενος χωρείν, χωρείτω» (Ματθ. ΙΘ' 12).

*Ιεροκήρυξ Ι.Μητρ.Δρ.Πωγ. & Κονίτσης

Κόνιτσα

E-mail p.ioil@freemail.gr