Τα δικά μας πολυτεχνεία

γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος

 
Το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα  γιορτασε την επέτειο του πολυτεχνείου. Την επέτειο που ουσιαστικά οριοθέτησε την ίδια την μεταπολίτευση. Δεν θα αναφερθώ στο τι ήταν το πολυτεχνείο, τι έγινε εκεί, τι δεν έγινε. Αν έπαιξε κάποιο ρόλο στην ανατροπή του απριλιανού καθεστώτος, αν ήταν σκηνοθετημένο, αν οι ξένες μυστικές υπηρεσίες το ήθελαν, αν η αριστερά το χαρακτήριζε ή όχι προβοκάτσια. Αν οι νεκροί ήταν ή όχι εντός του χώρου του ιδρύματος, τι ρόλο είχαν οι πρωτεργάτες της «εξέγερσης».
Όλα αυτά θα κριθούν τελικά από τον ιστορικό του μέλλοντος, χωρίς κομματικές προκαταλήψεις, χωρίς υποκειμενισμούς. Και μέχρι να γίνει αυτό, κάθε χρόνο θα βλέπουμε το ίδιο σκηνικό: τις καταθέσεις στεφάνων, τις πορείες, άλλοτε με επεισόδια και άλλοτε χωρίς, τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, τα επετειακά αφιερώματα των καναλιών. Η αριστερά, με επιδέξιο τρόπο, δημιούργησε μία επέτειο, έφτιαξε έναν μύθο. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους. Έφτιαξε έναν μύθο που κράτησε μέχρι σήμερα, αν και αρχίζει κάπως να ξεθωριάζει. Τον μύθο της αντίστασης, της οργάνωσης, της δημιουργίας ενός μαζικού νεολαιίστικου κινήματος, που έγινε εξέγερση και έριξε τον Παπαδόπουλο. Τον μύθο της αυτό, την επέτειο της αυτή, η αριστερά την προστάτευσε και την ανέδειξε. Βοήθησε και σε αυτό η δήθεν «δεξιά» με τις γνωστές ιδεολογικές της παραχωρήσεις. Γνωστή η ιστορία αυτή...
Έτσι έκανε η αριστερά. Έφτιαξε τα πολυτεχνεία της. Κάτι που ποτέ η άλλη πλευρά δεν έκανε, ενώ θα μπορούσε. Θα απορήσει κανείς. Τι πολυτεχνεία λες; Τι είναι αυτά. Και όμως: και για όσους ήταν απέναντι από τους αριστερούς, υπήρχαν «πολυτεχνεία». Για όσους δεκαετίες τώρα, αντιστάθηκαν στο "κόκκινο" κατεστημένο. Μέσα σε πανεπιστήμια, σχολεία και άλλους μαζικούς χώρους. Για όσους ήταν φοιτητές και δεν ήταν μαρξιστές, δεν ήταν κνίτες ή ρηγάδες, δεν ήταν στο ΕΚΚΕ ή στο Μ-Λ ΚΚΕ. Για όσους πήγαιναν να δώσουν μάθημα και έπρεπε να πλακωθούν στο ξύλο για να φτάσουν στην είσοδο του αμφιθεάτρου. Για όσους οι συμφοιτητές τους, τους κόβανε ακόμα και την καλημέρα, απλά και μόνο επειδή δεν ήταν αριστεροί. Για όσους μπήκαν ακόμα και σε παρατάξεις που δεν συμφωνούσαν απόλυτα με το ιδεολογικό τους στίγμα, μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελαν "κόκκινα" πανεπιστήμια και σχολεία. Για όσους αφισοκολλούσαν στην Σόλωνος, την Κάνιγγος και την Ακαδημίας και δέχονταν επιθέσεις, με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Για όσους τραυματίστηκαν, για όσους κινδύνεψαν. Για όσους έπαιξαν ξύλο επειδή ήθελαν να κάνουν μία εκδήλωση για την Κύπρο ή την Βόρειο Ήπειρο στις σχολές τους. Για όσους αποβλήθηκαν από τα σχολεία τους επειδή τους τράβαγαν φωτογραφίες στου Μακρυγιάννη. Για όλους αυτούς που δεν μπόρεσαν να πάρουν πτυχίο από τις σχολές τους, εξ' αιτίας της ιδεολογικής τους άποψης.
Για όλους αυτούς που αγωνίστηκαν απλά για να μην κάνουν ό,τι θέλουν οι αριστεροί μέσα στα πανεπιστήμια. Για όλους όσους αγωνίστηκαν ενάντια στην "κόκκινη" βία και την ιδεολογική τρομοκρατία. Για όλους αυτούς, τους καθημερινούς ανθρώπους, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που τους είπαν φασίστες, που τους χαρακτήριζαν ακραίους και περιθωριακούς. Που όμως σε κάποια στιγμή της ζωής τους όρθωσαν το ανάστημά τους και έδωσαν τον δικό τους αγώνα. Τον οποίο μπορεί πολιτικοί να τον πρόδωσαν ή να τον έστρεψαν αλλού. Εκείνοι όμως έκαναν το ιδεολογικό τους χρέος. Για όλους εκείνους λοιπόν που έφτιαξαν τα δικά μας «πολυτεχνεία». Για όλους εκείνους, που πάντα είχαν μία Σημαία να υπερασπίζονται...