Όσοι ξαφνιάστηκαν, απόρησαν ή και αποσβολώθηκαν από την ένταξη των Βορίδη – Γεωργιάδη στην ΝΔ, κακώς έκαναν, καθώς εάν έκαναν μία αναδρομή στην πολιτική ιστορία του "χώρου", θα έβρισκαν πλείστα όσα ανάλογα παραδείγματα.
Θέλετε να πάμε στην δεκαετία του '70 και στην Εθνική Παράταξη; Τότε που με 7.5% και πέντε βουλευτές και χιλιάδες στελέχη σε όλη την Ελλάδα, ξαφνικά το μαγαζί διαλύθηκε γιατί ο "Εθνάρχης" έπρεπε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Την δεκαετία του '80, η ΕΠΕΝ διαλύθηκε κυριολεκτικά εν μία νυκτί, όταν οι έγκλειστοι Απριλιανοί πείσθηκαν από στελέχη της ΝΔ ότι θα αποφυλακιστούν μόλις ο Μητσοτάκης αναλάβει την εξουσία. Ενώ το ΕΝΕΚ με επίσημες αποφάσεις του ζητούσε την υπερψήφιση της γαλάζιας παράταξης, για να φύγει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία.
Το '90 δεν υπήρξαν θεαματικές μεταγραφές, γιατί απλούστατα ο χώρος κινούνταν εκλογικά στο 0,1% και περνούσε, αν θέλετε, μία περίοδο ιδεολογικής και οργανωτικής ενδοσκόπησης αλλά και αναδιοργάνωσης. Όμως και τότε, για παράδειγμα στην εθνικοσοσιαλιστική Χρυσή Αυγή άκουγες ότι ο τάδε δημοτικός σύμβουλος υπήρξε "δικός μας", ενώ ο σύζυγος της δείνα βουλευτού της ΝΔ αγοράζει την εφημερίδα. Χειρότερα τα πράγματα στους διάφορους εκδοτικούς οίκους, όπου αν πίστευε κανείς όσα λέγονται, θα νόμιζε ότι όλοι οι δεξιούληδες βουλευτές πριν κοιμηθούν το βράδυ, διαβάζουν Ίωνα Δραγούμη. Συγχρόνως όλοι χαμογελούσαν με νόημα όταν η αριστερά κατήγγειλε παρακρατικούς την περίοδο της διακυβέρνησης του Μητσοτάκη, οι οποίοι διέλυαν τις μαθητικές καταλήψεις ή χτυπούσαν όσους αρνιόντουσαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Φτάνουμε όμως και στο 2000, όταν ένας νεοδημοκράτης βουλευτής, ο Καρατζαφέρης, μαζεύει όσους ακροδεξιούς χωράνε και μετά από κάποια χρόνια εισέρχεται στην Βουλή. Και εκεί αντί να φτιάξει ένα πολιτικό και ιδεολογικό μπετόν αρμέ, αρχίζει να μιλά για "γαλάζιες πολυκατοικίες", συγκυβερνήσεις κλπ.
Απλά λοιπόν οι Βορίδης – Γεωργιάδης πήγαν μόνοι τους στο ρετιρέ, αντί να τους πάει αυτός από το χεράκι. Τόσο απλά είναι τα πράγματα, ούτε συνωμοσίες, ούτε τίποτε. Εξάλλου, σε αντίθεση με τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ δεν είναι άξια για περίπλοκες διαδρομές. Το πολύ-πολύ να τυπώσει κανένα ακροδεξιά φυλλάδιο όταν το ΛΑΟΣ χρειαζόταν πλευροσκόπηση εκ των δεξιών του. Πέρα όμως από τα κωμικοτραγικά του ζητήματος, το θέμα παραμένει: ο χώρος από το '74 και μετά δεν μπόρεσε ποτέ να κόψει τον ομφάλιο λώρο από την ΝΔ, τόσο σε προσωπικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. Η Εθνική Παράταξη και η ΕΠΕΝ εμφανίζονταν ως "Η πραγματική δεξιά", ενώ ο Καρατζαφέρης ήταν ο "ιδεολογικός επίγονος" του Αβέρωφ. Ακροδεξιότερα αυτών όλοι είχαν κάποιον συγγενή, φίλο ή συνομιλητή στην ΝΔ. Η οποία όποτε έκρινε ότι έπρεπε να στραφεί προς το κέντρο, άφηνε λίγο χώρο στα δεξιότερά της, ενώ όποτε το φλέρτ με το κέντρο τελείωνε, χωρίς κόπο μάζευε τα απόνερά της.
Πέρα όμως από το καθαρά πολιτικό και προσωπικό επίπεδο, υπάρχει και το ιδεολογικό. Ο χώρος που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από τον αστισμό, τον αντικομμουνισμό, τον φιλελευθερισμό και έναν χωρίς βάθος πατριωτισμό. Θεματικές ακριβώς οι οποίες ακουμπούν σε πτυχές της κεντροδεξιάς, γι' αυτό και εύκολο μπορούν να δίνονται δάνεια εκατέρωθεν. Ακόμη και σήμερα, την μοναδική εποχή που το πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης καταρρέει, αδυνατούμε να αυτονομηθούμε πολιτικά και ιδεολογικά. Εννοώντας με την "αυτονόμηση" όχι απλά την δημιουργία κομμάτων ή σχηματισμών, αλλά την παράθεση ενός πολιτικού, κοινωνικού και και ιδεολογικού μηνύματος, που θα απαντά στις ανάγκες της εποχής. Γι' αυτό και η αριστερά μπορεί να το παίζει πατριωτικά, γι' αυτό και σερνόμαστε πίσω από οικονομικές θέσεις δικών της διανοητών. Δεν παράγουμε προτάσεις, αλλά μόνον αντιθέσεις. Δεν χτίζουμε για το αύριο, αλλά επιζητούμε το εφήμερο εκλογικό αποτέλεσμα. Αποχαυνώνουμε τον κόσμο μας λέγοντάς του "βάλτε μας στην κυβέρνηση", "βάλτε μας στην βουλή" και όλα θα αλλάξουν διά μαγείας.
Αν δεν αλλάξουν οι δομές αυτές της κοινωνίας, τίποτε στην ουσία δεν θα αλλάξει. Αν δεν μπορέσουμε να δώσουμε μία εναλλακτική προοπτική, θα μας χλευάζουν ως μέρος του συστήματος και εμάς σε πολύ εύθετο χρόνο. Στο παρελθόν, όσοι προσπάθησαν να αλλάξουν το σύστημα εκ των έσω, απορροφήθηκαν. Σήμερα που αυτό καταρρέει, οι μισοί θέλουν να το επιδιορθώσουν και οι άλλοι μισοί το κοιτούν αμήχανα, χωρίς να θέλουν ή να μπορούν να χτίσουν κάτι στην θέση του. Ίσως τελικά να μας αξίζει η παράγκα του επιστάτη της πολυκατοικίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου