Λεφτά δεν υπάρχουν,αυτή είναι η σκληρή πραγατικότητα με την οποία πρέπει να μάθουμε να ζούμε,άγνωστο για πόσο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η χώρα πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί,ούτε ότι πρέπει να λειτουργεί μόνο υπό τις διαταγές των δανειστών της.Λεφτά δίνουν αλλά βγάζουν πολύ περισσότερα.
Η ευθύνη όσων εμπλέκονται στη διακυβέρνηση της χώρας και όσων φιλοδοξούν να εμπλακούν είναι πάρα πολύ μεγάλη,ειδικά αυτή τη περίοδο. Είναι υποχρεωμένοι να βρουν τρόπους, να σχεσσιάσουν πολιτικές και να τις εφαρμόσουν ώστε να ανακουφίσουν όσο και όπως μπορούν το ασύλληπτο βάρος που οι ίδιοι έριξαν στους ώμους των Ελλήνων πολιτών.
Δεν χρειάζονται χρήματα για όλα αυτά.Μόνο πολιτικοί και πολιτική.
Περιοριζόμενοι στο χώρο της Άμυνας θα πρέπει να πούμε ότι η κινητοποίηση της πολιτικής ηγεσίας θα πρέπει να είναι άμεση και συνεχείς,με στόχο τη βοήθεια του προσωπικού των ΕΔ που οικονομικά έχει φθάσει στα όρια της αντοχής του.Η χθεσινοβραδυνή ανακοίνωση από τον Γ.Ραγκούση για τις γονικές άδειες άνευ αποδοχών μπορεί να είναι μια αρχή αλλά υπάρχουν πάρα πολλά που μπορούν γίνουν ...και με αποδοχές.
Μια δέσμη μέτρων θα μπορούσαν να ληφθούν και να “αποσυμπιέσουν” τους στρατιωτικούς και τις οικογενειές τους:
•Το θέμα της μείωσης της παρακράτησης των δανείων θα μπορούσε να επεκταθεί και πέρα από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Οι τράπεζες είνα απολύτως ασφαλείς στα δάνεια που έχουν πάρει στρατιωτικοί,οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν “κουτσουρεμένο” μεν αλλά σταθερό εισόδημα. Η διευκόλυνση στην αποπληρωμή δανείων τα οποία οι ίδιες μοίραζαν αφειδώς και στους στρατιωτικούς που θεωρούνταν πολύ καλή “πελατειακή ομάδα” ,μόνο “χασούρα” δεν θα τους φέρει.
•Μεταθέσεις-τοποθετήσεις.Τα κοινωνικά-οικονομικά κριτήρια θα πρέπει πλέον να εξετάζονται με πάρα πολύ μεγάλη ευαισθησία και κατανόηση.Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση και τις σπουδές παιδιών στρατιωτικών,θα πρέπει να υπάρχει διπλή ευαισθησία. Γιατί να μην υπάρξει και συνεργασία του ΥΕΘΑ με το υπουργείο Παιδείας,ώστε σε περιπτώσεις που ο γονέας στρατιωτικός,πρέπει να μετακινηθεί μακρυά από τη φρουρά συμεφερόντων του να επιστρέφει με μετεγγραφή το παιδί που σπουδάζει σε κάποια άλλη επαρχιακή πόλη.
•Να “ανοίξει” το μέτρο της παραχώρησης στρατιωτικών οικιών για στέγαση οικογενειών που έχουν πρόβλημα στέγασης. Αυτή τη στιγμή υπάρχει απόφαση για διάθεση του 30% παραθεριστικών οικιών σε οικογένειες στρατιωτικών. Να αυξηθεί αυτό το ποσοστό όσο το δυνατόν περισσότερο.
•Να αξιοποιηθούν πιο αποτελεσματικά οι Λέσχες Αξιωματικών σ΄ όλη τη χώρα,προκειμένου το πρσωπικό να μπορεί να συτίζεται σ΄ αυτές με χαμηλό κόστος.
•Να δοθεί επιτέλους λύση με τις μετακινήσεις του στρατιωτικού προσωπικού των ΕΔ ,με τα μέσα μαζικής μεταφοράς! Μήνες τώρα το θέμα παροχής εισιτηρίων σε χαμηλές τιμές συζητείται και ξανασυζητείται.Λύση σ΄ ένα τόσο απλό θέμα δεν μπορεί να δοθεί;
Μπορεί να υπάρχουν δεκάδες ακόμη προτάσεις και σκέψεις για μέτρα που θα επέτρεπαν στους στρατιωτικούς να πάρουν μια ανάσα.Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτικό προσωπικό να ασχοληθεί ,να κυβερνήσει, να πάρει πρωτοβουλίες ,να δώσει λύσεις. Οι δηλώσεις στήριξης του προσωπικού των ΕΔ και η έκφραση κατανόησης των δυσκολιών δεν αρκούν πια.Πρέπει να γίνουν έργα ,που όπως προαναφέραμε δεν χρειάζονται απαραίτητα χρήματα για να λειτουργήσουν. Απαιτούν πολιτική βούληση,που φαίνεται όμως ότι είναι πιο δυσεύρετη ακόμη και από τα χρήματα.
Η ευθύνη όσων εμπλέκονται στη διακυβέρνηση της χώρας και όσων φιλοδοξούν να εμπλακούν είναι πάρα πολύ μεγάλη,ειδικά αυτή τη περίοδο. Είναι υποχρεωμένοι να βρουν τρόπους, να σχεσσιάσουν πολιτικές και να τις εφαρμόσουν ώστε να ανακουφίσουν όσο και όπως μπορούν το ασύλληπτο βάρος που οι ίδιοι έριξαν στους ώμους των Ελλήνων πολιτών.
Δεν χρειάζονται χρήματα για όλα αυτά.Μόνο πολιτικοί και πολιτική.
Περιοριζόμενοι στο χώρο της Άμυνας θα πρέπει να πούμε ότι η κινητοποίηση της πολιτικής ηγεσίας θα πρέπει να είναι άμεση και συνεχείς,με στόχο τη βοήθεια του προσωπικού των ΕΔ που οικονομικά έχει φθάσει στα όρια της αντοχής του.Η χθεσινοβραδυνή ανακοίνωση από τον Γ.Ραγκούση για τις γονικές άδειες άνευ αποδοχών μπορεί να είναι μια αρχή αλλά υπάρχουν πάρα πολλά που μπορούν γίνουν ...και με αποδοχές.
Μια δέσμη μέτρων θα μπορούσαν να ληφθούν και να “αποσυμπιέσουν” τους στρατιωτικούς και τις οικογενειές τους:
•Το θέμα της μείωσης της παρακράτησης των δανείων θα μπορούσε να επεκταθεί και πέρα από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Οι τράπεζες είνα απολύτως ασφαλείς στα δάνεια που έχουν πάρει στρατιωτικοί,οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν “κουτσουρεμένο” μεν αλλά σταθερό εισόδημα. Η διευκόλυνση στην αποπληρωμή δανείων τα οποία οι ίδιες μοίραζαν αφειδώς και στους στρατιωτικούς που θεωρούνταν πολύ καλή “πελατειακή ομάδα” ,μόνο “χασούρα” δεν θα τους φέρει.
•Μεταθέσεις-τοποθετήσεις.Τα κοινωνικά-οικονομικά κριτήρια θα πρέπει πλέον να εξετάζονται με πάρα πολύ μεγάλη ευαισθησία και κατανόηση.Ειδικά σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση και τις σπουδές παιδιών στρατιωτικών,θα πρέπει να υπάρχει διπλή ευαισθησία. Γιατί να μην υπάρξει και συνεργασία του ΥΕΘΑ με το υπουργείο Παιδείας,ώστε σε περιπτώσεις που ο γονέας στρατιωτικός,πρέπει να μετακινηθεί μακρυά από τη φρουρά συμεφερόντων του να επιστρέφει με μετεγγραφή το παιδί που σπουδάζει σε κάποια άλλη επαρχιακή πόλη.
•Να “ανοίξει” το μέτρο της παραχώρησης στρατιωτικών οικιών για στέγαση οικογενειών που έχουν πρόβλημα στέγασης. Αυτή τη στιγμή υπάρχει απόφαση για διάθεση του 30% παραθεριστικών οικιών σε οικογένειες στρατιωτικών. Να αυξηθεί αυτό το ποσοστό όσο το δυνατόν περισσότερο.
•Να αξιοποιηθούν πιο αποτελεσματικά οι Λέσχες Αξιωματικών σ΄ όλη τη χώρα,προκειμένου το πρσωπικό να μπορεί να συτίζεται σ΄ αυτές με χαμηλό κόστος.
•Να δοθεί επιτέλους λύση με τις μετακινήσεις του στρατιωτικού προσωπικού των ΕΔ ,με τα μέσα μαζικής μεταφοράς! Μήνες τώρα το θέμα παροχής εισιτηρίων σε χαμηλές τιμές συζητείται και ξανασυζητείται.Λύση σ΄ ένα τόσο απλό θέμα δεν μπορεί να δοθεί;
Μπορεί να υπάρχουν δεκάδες ακόμη προτάσεις και σκέψεις για μέτρα που θα επέτρεπαν στους στρατιωτικούς να πάρουν μια ανάσα.Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτικό προσωπικό να ασχοληθεί ,να κυβερνήσει, να πάρει πρωτοβουλίες ,να δώσει λύσεις. Οι δηλώσεις στήριξης του προσωπικού των ΕΔ και η έκφραση κατανόησης των δυσκολιών δεν αρκούν πια.Πρέπει να γίνουν έργα ,που όπως προαναφέραμε δεν χρειάζονται απαραίτητα χρήματα για να λειτουργήσουν. Απαιτούν πολιτική βούληση,που φαίνεται όμως ότι είναι πιο δυσεύρετη ακόμη και από τα χρήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου