Οι μύθοι της Αριστεράς και το 1940

Η νέα Ελλάδα που οραματιζόμαστε πρέπει και θα έχει ως θεμέλιο  την αλήθεια

Από τον
Μενέλαο Σπυράκο

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος αποτελεί τη λαμπρότερη σελίδα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Οχι μόνο από το γεγονός πως μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ισχύ, κατάφερε να απωθήσει τις ιταλικές δυνάμεις, αλλά γιατί η νίκη της αυτή συντέλεσε εν τέλει, μεταξύ άλλων παραγόντων, στην ήττα του γερμανικού στρατού από την ΕΣΣΔ και την τελική ήττα του Αξονα από τις συμμαχικές δυνάμεις. 
Ενας από τους βασικούς λόγους της νίκης μας έναντι των Ιταλών ήταν η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κόσμου στην επιστράτευση που κήρυξε η κυβέρνηση Μεταξά. Ολοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, φιλελεύθεροι βενιζελικοί, βασιλόφρονες, σοσιαλιστές και κομμουνιστές, κατατάχθηκαν για να υπερασπιστούν την οικογένειά τους, την περιουσία τους και τη χώρα τους απέναντι στην ξένη απειλή, φτάνοντας στα μέσα του Νοεμβρίου τους 232.000 άνδρες. Η ακόλουθη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων στα κατοχικά στρατεύματα έως το 1943, όταν ξεκίνησε, ανεπίσημα, ο εμφύλιος πόλεμος, είναι παγκοσμίως αξιομνημόνευτη για το πάθος και τη δυναμικότητά της.
Από τη Μεταπολίτευση και έπειτα βλέπουμε την αγωνιώδη προσπάθεια της Αριστεράς, εκφραζόμενη αρχικά από το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια από τον ΣΥΡΙΖΑ, να υποβιβάσει την αξία της ελληνικής αυτής νίκης και να ταυτίσει την επέτειο εορτασμού του ’40 με τη μετέπειτα αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών. Η Αριστερά, βέβαια, μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες προσπάθειες παραχάραξης της Ιστορίας, όπως η καπήλευση της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου και η προσπάθεια μυθοποίησης αυτής, αποδίδοντάς της την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ενώ στην πραγματικότητα αυτή ακολούθησε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, έναν χρόνο μετά. Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε την προσπάθεια αυτή να εντείνεται.

Πριν από λίγες εβδομάδες ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς σε εκδήλωση που διοργάνωσε το υπουργείο του με θέμα «Τα Μέσα αγιάζουν τον σκοπό. Προπαγάνδα και ενημέρωση κατά την περίοδο της Κατοχής» δήλωσε μεταξύ άλλων: «... Μπορεί να ξέχασαν ότι οι πολιτικοί τους πρόγονοι συμμάχησαν με κατακτητή, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες ενάντια στην Αντίσταση. Εμείς, όχι». Ακολούθησε άρθρο του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στην «Αυγή», όπου ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει πως το Επος του ’40 είναι μύθος και ότι θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί, καθώς οι Ιταλοί ζητούσαν απλώς διέλευση. Γιατί τόση πρεμούρα του υπουργού για την Αντίσταση; Γιατί τέτοια πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να μειώσει τη λαμπρότητα του ’40;

Μα, γιατί δεν μπορεί να μιλήσει για την περίοδο αυτή, φυσικά. Γιατί πριν από την έναρξη της Αντίστασης κανένα στέλεχος της Αριστεράς δεν πολέμησε τους κατακτητές. Γιατί κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 2.000 στελέχη του ΚΚΕ και αριστερών εργατικών συνδικάτων ήταν φυλακισμένα από το καθεστώς Μεταξά. Γιατί ακόμα και την ανοιχτή επιστολή του Ζαχαριάδη από τη φυλακή, στην οποία καλούσε τους Ελληνες κομμουνιστές να συνταχθούν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Ιταλών, η Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ) του ΚΚΕ, που ήταν ελεύθερη, αμφισβήτησε τη γνησιότητά της.

Συγκεκριμένα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1940 η ΠΚΕ του ΚΚΕ εκδίδει μανιφέστο στο οποίο, μεταξύ άλλων, γράφει: «... Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του ΚΚΕ, και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του, συντρόφους Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανό του, τον “Ριζοσπάστη”, σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας...» Και, δυστυχώς, η ξεκάθαρα προδοτική αυτή στάση της Αριστεράς δεν σταμάτησε εκεί. Στις 18 Μαρτίου 1941 και ενώ ο πόλεμος με τους Ιταλούς συνεχιζόταν, ο «Ριζοσπάστης» απευθύνει το εξής κάλεσμα: «Η Κεντρική Επιτροπή καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που να αντιπροσωπεύουν όλους, απ’ τον στρατιώτη μέχρι τον στρατηγό, όσοι συμφωνούν σε τούτο το πρόγραμμα δράσης. Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι και να απαιτήσουν, απ’ το άλλο παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής αντιδικτατορικής κυβέρνησης Μετώπου εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών που κλείστηκαν με τους Εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ενωση». Καλεί, δηλαδή, τους Ελληνες στρατιώτες, την ώρα που προελαύνουν στην Αλβανία, σε στάση και προσχώρηση στη Σοβιετική Ενωση, η οποία βρισκόταν ακόμα σε ειρήνη με τη χιτλερική Γερμανία, από το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ στις 23 Αυγούστου 1939, μια και ο μεταξύ τους πόλεμος άρχισε στις 22 Ιουνίου 1941. Η Αριστερά καλεί τους Ελληνες σε συμφωνία με τους ναζί.

Η στάση αυτή, βέβαια, της Αριστεράς αλλάζει άρδην μετά την επίθεση του Αξονα στη Σοβιετική Ενωση. Η Ελλάδα έχει ηττηθεί ήδη από τη 1 Ιουνίου 1941, όταν οι Γερμανοί επιτίθεντο στην ΕΣΣΔ στις 22 του ίδιου μήνα, και κάπως έτσι γεννιέται το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στις 27 Σεπτεμβρίου 1941. Ο Στάλιν στις 6 Νοεμβρίου δηλώνει σε εισήγησή του για την 24η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης: «... Το κόμμα των χιτλερικών είναι το κόμμα των ιμπεριαλιστών, και μάλιστα των πιο αρπακτικών και ληστρικών ιμπεριαλιστών μεταξύ όλων των ιμπεριαλιστών όλου του κόσμου [...] είναι το κόμμα των εχθρών των δημοκρατικών ελευθεριών, το κόμμα της μεσαιωνικής αντίδρασης...»

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον κ. Παππά και στην... εμπνευσμένη και αν μη τι άλλο «ενωτική» ομιλία του: «... Να τους θυμίσουμε για άλλη μία φορά ότι μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει. Ή είσαι με τα πολυβόλα ή είσαι με τους εκτελεσμένους. Ή είσαι με την Εθνική Αντίσταση ή είσαι με τους δωσίλογους. [...] Ή είσαι με αυτούς που ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοπόταμου ή με αυτούς που τη φύλαγαν για να περνούν τα εφόδια για τις στρατιές του Ρόμελ». Είναι ξεκάθαρη στο σημείο αυτό η αγωνία του υπουργού να πολώσει, σε βαθμό εμφυλιοπολεμικό μπορούμε να πούμε, τους Ελληνες, καθώς βλέπει τα ποσοστά του κόμματός του να διολισθαίνουν, δεν μπορούμε όμως να επιτρέψουμε στην Αριστερά να πιστωθεί όλη την αντιστασιακή δράση των Ελλήνων και να παρουσιάζεται ως απελευθερώτρια της Ελλάδας γιατί είναι τουλάχιστον ανήθικο και ιστορικά ψευδές. Ηδη από την ήττα των ελληνικών δυνάμεων τμήματα του Στρατού είχαν διαφύγει στη Βόρεια Αφρική και συνέχιζαν τον πόλεμο από τις τάξεις των συμμαχικών δυνάμεων, υπό την ηγεσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης που έδρευε στο Κάιρο.

Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον υποστράτηγο Παυσανία Κατσώτα, βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας των Φιλελευθέρων και της Ενωσης Κέντρου και δήμαρχο Αθήνας το 1954, επικεφαλής της 1ης Ταξιαρχίας, που έλαβε μέρος στη Μάχη του Ελ Αλαμέιν ή στον υποστράτηγο Χριστόδουλο Τσιγάντε, πολιτευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων, διοικητή του Ιερού Λόχου, που έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις στη Λιβύη και στα Δωδεκάνησα. Και, φυσικά, στον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και στην αντιστασιακή δράση του ΕΔΕΣ στα βουνά της Ελλάδας, που από κοινού με Βρετανούς κομάντος και τον ΕΛΑΣ ανατίναξαν στις 25 Νοεμβρίου 1942 τη γέφυρα του Γοργοπόταμου, μια ενέργεια που έμεινε στην ιστορία ως μια πράξη εθνικής ενότητας των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων.

Ολοι οι Ελληνες έχουμε αφήσει πίσω μας την περίοδο της γερμανικής κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, η γενιά μου άλλωστε τα γνωρίζει από τα βιβλία της Ιστορίας και από αφηγήσεις των παππούδων μας, όπως εγώ που είχα την τιμή να κατάγομαι από γενιά αγωνιστών του ΕΔΕΣ, και θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Θέλουμε να κάνουμε πράξη την εθνική συμφιλίωση και να χτίσουμε ένα άλλο αύριο για εμάς και την Ελλάδα. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει πάνω σε ψεύδη. Η Ιστορία γράφτηκε και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι να την υπερασπιστούν. Η νέα Ελλάδα που οραματιζόμαστε όλοι πρέπει και θα έχει ως θεμέλιο την αλήθεια.