Παρά τα όσα λέγονται (και πολλές φορές βάσιμα), ότι οι εκλεγμένες
κυβερνήσεις δεν αποφασίζουν γιατί άλλοι οργανισμοί (τράπεζες,
βιομήχανοι, επενδυτές) ουσιαστικά κατευθύνουν τις ζωές μας, ή ότι
σημασία δεν έχει ποιον θα ψηφίσουμε στις εκλογές αλλά οι καθημερινές
πράξεις και επιλογές μας, η καθολική μυστική ψηφοφορία είναι κατάκτηση
του ατόμου.
Και τούτο διότι, όπως μάθαμε από τους αρχαίους
έλληνες, το εκλογικο συστημα προϋποθέτει υπεύθυνους πολίτες, επομένως
όσο πιο υπεύθυνοι είμαστε εμείς, δηλαδή ο κάθε ένας από εμάς ατομικά, τόσο πιο πολύ βελτιώνεται η ποιότητά του.
H στιγμή πίσω από το παραβάν είναι ιερή. Είσαι μόνος σου, με το στιλό,
τα ψηφοδέλτια και τον σάκο που περιέχει τα μη χρησιμοποιημένα
ψηφοδέλτια. Μπορείς να ψηφίσεις όποιο κόμμα θέλεις και όποιον υποψήφιο
επιθυμείς. Κανείς δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να υποδείξει σε
κάποιον τι να ψηφίσει. Ακόμα και η επιλογή του λευκού είναι απόλυτα
σεβαστή.
Αυτός που σηκώνεται από το κρεβάτι του, ντύνεται, μπαίνει στο αυτοκίνητό του, ψάχνει το εκλογικό του τμήμα, περιμένει στην ουρά, και ρίχνει λευκό ψηφοδέλτιο, συχνά έχει ωριμότερη πολιτική σκέψη από αυτόν που επιλέγει κάποιο κόμμα. Ταυτόχρονα με τα ανωτέρω όμως, ο κάθε πολίτης έχει την ηθική υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό του κυρίως, να αιτιολογήσει γιατί ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα και τον συγκεκριμένο υποψήφιο. Η δε αιτιολόγηση αυτή πρέπει να βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα, και, φυσικά, να γίνεται με θετικό τρόπο: δεν ψηφίζω ώστε να μη βγει ο άλλος, αλλά γιατί πιστεύω στο πρόγραμμα του συγκεκριμένου κόμματος.
Θυμάμαι, όταν ψήφιζα για πρώτη φορά, ο πατέρας μου, πριν φύγω από το σπίτι, με κάλεσε, και, πολύ σοβαρά, μου είπε: «Μπορείς να ψηφίσεις όποιο κόμμα θέλεις, δεν θα σου πω καν τη δική μου γνώμη ή τι θα ψηφίσω εγώ, άλλα θέλω επιστρέφοντας να μου αιτιολογήσεις γιατί ψήφισες έτσι».
Με είχε ξενίσει λιγάκι αυτό (ό,τι θέλω θα ψηφίσω, γιατί θα πρέπει να αιτιολογηθώ;), αλλά παραταύτα, μετά την επιστροφή μου, προσπάθησα να δικαιολογήσω την επιλογή μου. Θυμάμαι ήμουν αρκετά αγχωμένος (περίμενα… ιερά εξέταση, "γιατί ψήφισες αυτό και όχι το άλλο"), αλλά δεν μου έφερε αντιρρήσεις, απλά άκουσε. Χρόνια μετά κατάλαβα ότι αυτό που ουσιαστικά ήθελε ο πατέρας μου ήταν να με βάλει στη διαδικασία να… ακούσω τον εαυτό μου, με άλλα λόγια να με αναγκάσει να σκεφτώ πολύ σοβαρά την επιλογή μου (αφού ο εαυτός μας είναι ο δυσκολότερος κριτής μας και κανένας, βαθιά μέσα του, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν).
Το δικαίωμα της ψήφου, μαθαίνουμε είναι ταυτόχρονα ατομικό δικαίωμα και δημόσιο λειτούργημα, η δε άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική (άρθρο 51 παρ. 5 του Συντάγματος). Εν τέλει, μπορεί η ψήφος να είναι δικαίωμα και υποχρέωσή μας, ουσιαστικά όμως, η αιτιολογημένη κατά τα άνω ψήφος, όπως άλλωστε και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, δεν είναι άλλο από υποχρέωσή μας απέναντι στον εαυτό μας.
Αυτός που σηκώνεται από το κρεβάτι του, ντύνεται, μπαίνει στο αυτοκίνητό του, ψάχνει το εκλογικό του τμήμα, περιμένει στην ουρά, και ρίχνει λευκό ψηφοδέλτιο, συχνά έχει ωριμότερη πολιτική σκέψη από αυτόν που επιλέγει κάποιο κόμμα. Ταυτόχρονα με τα ανωτέρω όμως, ο κάθε πολίτης έχει την ηθική υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό του κυρίως, να αιτιολογήσει γιατί ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα και τον συγκεκριμένο υποψήφιο. Η δε αιτιολόγηση αυτή πρέπει να βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα, και, φυσικά, να γίνεται με θετικό τρόπο: δεν ψηφίζω ώστε να μη βγει ο άλλος, αλλά γιατί πιστεύω στο πρόγραμμα του συγκεκριμένου κόμματος.
Θυμάμαι, όταν ψήφιζα για πρώτη φορά, ο πατέρας μου, πριν φύγω από το σπίτι, με κάλεσε, και, πολύ σοβαρά, μου είπε: «Μπορείς να ψηφίσεις όποιο κόμμα θέλεις, δεν θα σου πω καν τη δική μου γνώμη ή τι θα ψηφίσω εγώ, άλλα θέλω επιστρέφοντας να μου αιτιολογήσεις γιατί ψήφισες έτσι».
Με είχε ξενίσει λιγάκι αυτό (ό,τι θέλω θα ψηφίσω, γιατί θα πρέπει να αιτιολογηθώ;), αλλά παραταύτα, μετά την επιστροφή μου, προσπάθησα να δικαιολογήσω την επιλογή μου. Θυμάμαι ήμουν αρκετά αγχωμένος (περίμενα… ιερά εξέταση, "γιατί ψήφισες αυτό και όχι το άλλο"), αλλά δεν μου έφερε αντιρρήσεις, απλά άκουσε. Χρόνια μετά κατάλαβα ότι αυτό που ουσιαστικά ήθελε ο πατέρας μου ήταν να με βάλει στη διαδικασία να… ακούσω τον εαυτό μου, με άλλα λόγια να με αναγκάσει να σκεφτώ πολύ σοβαρά την επιλογή μου (αφού ο εαυτός μας είναι ο δυσκολότερος κριτής μας και κανένας, βαθιά μέσα του, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν).
Το δικαίωμα της ψήφου, μαθαίνουμε είναι ταυτόχρονα ατομικό δικαίωμα και δημόσιο λειτούργημα, η δε άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική (άρθρο 51 παρ. 5 του Συντάγματος). Εν τέλει, μπορεί η ψήφος να είναι δικαίωμα και υποχρέωσή μας, ουσιαστικά όμως, η αιτιολογημένη κατά τα άνω ψήφος, όπως άλλωστε και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, δεν είναι άλλο από υποχρέωσή μας απέναντι στον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου