του Αθανασίου Μανουσάκη
Δημοσιογράφου
30 Αύγουστου 1949 : Οι Ένοπλές Δυνάμεις της πατρίδας μας με την συμπαράσταση και των Σωμάτων Ασφαλείας ,θέτοντας σε εφαρμογή το επιχειρησιακό στρατιωτικό σχέδιο ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Γ ’’ συντρίβουν την ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία στο ορεινό συγκρότημα της περιοχής του Γράμμου Ιωαννίνων, οπού βρισκόταν ένα από τα κρησφύγετα των ανταρτών (του αυτοαποκαλούμενου ως ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’),και όπου αποτελούσε ένα από τα σημεία ανεφοδιασμού τους ,από την τότε ομοίων με αυτούς ιδεών κυβέρνηση της Αλβανίας.
Δημοσιογράφου
30 Αύγουστου 1949 : Οι Ένοπλές Δυνάμεις της πατρίδας μας με την συμπαράσταση και των Σωμάτων Ασφαλείας ,θέτοντας σε εφαρμογή το επιχειρησιακό στρατιωτικό σχέδιο ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Γ ’’ συντρίβουν την ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία στο ορεινό συγκρότημα της περιοχής του Γράμμου Ιωαννίνων, οπού βρισκόταν ένα από τα κρησφύγετα των ανταρτών (του αυτοαποκαλούμενου ως ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’),και όπου αποτελούσε ένα από τα σημεία ανεφοδιασμού τους ,από την τότε ομοίων με αυτούς ιδεών κυβέρνηση της Αλβανίας.
Είχε
προηγηθεί η επιχείρηση ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Β ‘’ από τις 10 έως τις 16 Αυγούστου
1949 στην ορεινή τοποθεσία Βίτσι (όπου και βρισκόταν το αρχηγείο του ‘’
Δημοκρατικού Στρατού’), περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα σε Καστοριά και
Φλώρινας, πλησίον των τότε ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων (σημερινών
ελληνοσκοπιανών συνόρων), που όμως από τον Ιούνιο του 1948,είχε πάψει να
αποτελεί κέντρο υποστήριξης των κομμουνιστών ανταρτών ,μετά την ρήξη
του τότε ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Γίοζεπ Τίτο με την Σοβιετική ένωση (το
πολιτικό ‘’επιχειρησιακό ‘’ κέντρο ‘’ του κομμουνισμού την εποχή
εκείνη), και της στροφής του προς την Δύση,
Πριν από τις δύο επιχειρήσεις αυτές, είχαν προηγηθεί η παραπλανητική επιχείρηση του Εθνικού Στρατού, ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Α’’ (2-8 Αυγούστου 1949) ,στο Γράμμο η οποία ήταν και ο ‘’προπομπός ‘’ των τελικών επιχειρήσεων που προαναφέρθηκαν με την τελική νικηφόρα κατάληξη ,οπού χάρη σε αυτήν η Ελλάδα δεν μετατράπηκε σε καθεστώς Σοβιέτ ,και Μακεδονία-Θράκη παρέμειναν στον εθνικό κορμό (το ΚΚΕ σύμφωνα με την προδοτική απόφαση της 5ης του ολομέλειας ,ήθελε να τις παραχωρήσει στους Σλάβους, με τους οποίους μαζί συμπολέμησαν μαζί ,συγκεκριμένα με τους αντάρτες του Σλαβικού Απελευθερωτικού Μετώπου – SNOF).
Όμως σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι η ιστορική αναδρομή των πολεμικών μαχών σε Γράμμο-Βίτσι ,άλλωστε τα γεγονότα είναι γνωστά, ειδικά σε εκείνους που θέλουν να γνωρίζουν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πέρα από ιδεολογικές έμμονες και δόγματα .
Σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, είναι να αναδείξει την ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων και κομμάτων, ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974,και πώς φτάσαμε μια παράταξη, ένας ιδεολογικός χώρος που υποτίθεται ότι εκφράζει την μεγάλη αστική παράταξη της Δεξιάς (καλύπτει όμως ένα βαθμό και τον χώρο του Κέντρου),ενώ σε ιστορικό επίπεδο κατάφερε να επικρατήσει στο πεδίο των πολεμικών μαχών, με την νίκη στις μάχες του Γράμμου – Βίτσι, τελικά μετά το 1974 κατάφερε να υποχωρήσει στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών της, προχωρώντας σε πρωτοφανείς για τα ελληνικά αλλά και τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα παραχωρήσεις.
Έτσι μετά την μεταπολίτευση της 24Ης Ιουλίου 1974, και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας από Κωνσταντίνο Καραμανλή, νομιμοποιείται το ΚΚΕ ,χωρίς καν να του ζητηθεί να αποκηρύξει το αιματηρό παρελθόν του ,για την περίοδο 1944-1949, με τα χιλιάδες θύματα και τον πολύ σοβαρό κίνδυνο εδαφικού ακρωτηριασμού της χώρας, εξαιτίας των παρανόμων ενεργειών του .
Αλλά και για την περίοδο της κατοχής ,όπου ως ΕΑΜ-ΕΛ.ΑΣ στράφηκε εναντίον των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων ,με προφανή σκοπό την βιαία κατάληψη της εξουσίας ,σύμφωνα και με τα βιβλία μεταμελημένων η τουλάχιστον αντικειμενικών στελεχών του, που μετείχαν στα ιστορικά αυτά γεγονότα).
Παράλληλα επαναφέρεται προσωρινά το σύνταγμα του 1952,χωρίς όμως να επιτραπεί στον τότε έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ (μετά το κίνημα εναντίον του καθεστώτος 21ης Απριλίου 1967, και το αμφισβητούμενο ακόμα και από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο,δημοψήφισμα της κυβέρνησης Γεώργιου Παπαδόπουλου της 29ης Ιουλίου 1973) να επανέλθει στην χώρα ,και έτσι καθήκοντα αρχηγού κράτους μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1974,ασκεί ο διορισμένος από το καθεστώς Ιωαννίδη πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης.
Παράλληλα μετά της εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 ,που διεξήχθησαν άψογα από την τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ,και τις κέρδισε θριαμβευτικά το κόμμα που ίδρυσε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ,η Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.) με ποσοστό 54 % ,διεξήχθη τρείς εβδομάδες μετά το δημοψήφισμα για το πολιτειακό στης 8 Δεκεμβρίου 1974 .
Ένα δημοψήφισμα που ως προς την νομική διαδικασία υπήρξε τυπικά ορθό, αλλά οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες με τις οποίες διεξήχθη το δημοψήφισμα αυτό, είχαν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα υπέρ της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν επετράπη στον βασιλιά Κωνσταντίνο να έρθει στην Ελλάδα προκειμένου να εκθέσεις τις απόψεις του (μεταδόθηκε μόνο ένα μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του, από την κρατική τηλεόραση),ενώ σημειώθηκαν απαράδεκτοι τραμπουκισμοί εναντίον των γραφείων υποστηρικτών του στέμματος, μέχρι και φήμες για αιματοχυσία σε περίπτωση επικράτησης της Βασιλευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες διεξήχθη το δημοψήφισμα αυτό, με επικράτηση της αβασίλευτης δημοκρατίας με 69% έναντι 31% της βασιλευόμενης δημοκρατίας.
Έτσι άρχισε να διαφαίνονται ακόμα περισσότερο τα πρώτα σημάδια υποχωρητικότητας προς την Αριστερά ,με χαρακτηριστικό παράδειγμα την δήλωση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά την ανακοίνωση αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος οτι ΄΄ έληξε ένα καρκίνωμα που ταλαιπωρούσε την Ελλάδα ,επί 60 χρόνια ‘’ ( βέβαια εξαιτίας του ‘’καρκινώματος ΄΄΄ αυτού ο ίδιος επιλέχθηκε ως πρωθυπουργός της χώρας, τον Οκτώβριο του 1955 μετά τον θάνατο του αείμνηστου στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου).
Μια διαδικασία που είχε ως τελική κατάληξη ,μετά από 6 χρόνια την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, τον Μάιο του 1980 .
Την ίδια περίοδο είχαν ξεκινήσει και οι διώξεις των επικεφαλείς του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 με το περιβόητο Δ΄ ψήφισμα της Βουλής (χαρακτηριστικό είναι ότι ένας από τους διώκτες των ‘’Απριλιανών ‘’.ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέντζος, χρόνια αργότερα την δεκαετία του ‘ 80 χαρακτήρισε το ψήφισμα αυτό ως ‘’τερατούργημα ‘’),και την παραπομπή τους σε δίκη από ειδικής σύνθεσης δικαστηρίου με πρόεδρο τον αποκαλούμενο ως ‘’εθνικό δικαστή ‘’ Ιωάννη Ντεγιάννη ,μετέπειτα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ( ό οποίος είχε προαχθεί υπηρεσιακώς από ένα καθεστώς τον οποίο δίκασε και καταδίκασε με την κατηγορία του παράνομου),μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής εκδικητικότητας και πολιτικού πάθους ,εναντίον των πρωταιτίων του στρατιωτικού καθεστώτος.
Μια νομική διαδικασία ,η οποία ξεκίνησε μετά την ανάκληση της αμνηστίας που είχε χορηγηθεί στους πρωταίτιους της 21Ης Απριλίου 1967,στης 26 Ιουλίου 1974 και η οποία ανακλήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1974 με την σύλληψη και τον εκτοπισμό των επικεφαλείς του καθεστώτος (Γ.Παπαδόπουλος, Σ.Παττακος, Ν.Μακαρέζος, Μ.Ρουφογάλης , Ι.Λαδάς ) στο νησί Κέα ( την κατηγορία περί ‘’συνομωσία κατά της κυβερνήσεως’’), ύστερα από την άρνηση του αρχηγού της 21ης Απριλίου ,να διαψεύσει την πληροφορία ,που είχε ήδη μεταδοθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς του εξωτερικού, ότι επρόκειτο να ιδρύσει κόμμα που θα συμμετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου, ύστερα από την επίσκεψη στην οικία του Γ.Παπαδόπουλου, στο Λαγονήσι του γενικού επιθεωρητή και μετέπειτα υπαρχηγού της Χωροφυλακής Νικόλαου Πορρίκου ,κατ’ εντολή του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα στις 24 Σεπτεμβρίου 1974,
Ο πρώτες ενδείξεις πάντως αδικαιολόγητης υποχωρητικότητας του ηγέτη και συνολικά της υποτιθέμενης αστικής παράταξης ,υποτιθέμενου αντιπάλου ,άρχισαν να φαίνονται λίγες μέρες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου 1974.
Έτσι, σύμφωνα με κυβερνητική ανακοίνωση της 17ης; Αυγούστου 1974: ‘’ Την 31 Αυγούστου 1974,θα εορτάσθει σε ολόκληρο την χώρα η ημέρα των ‘’Ενόπλων Δυνάμεων ‘’,εις αντικατάσταση της κατά το παρελθόν τριπλής εορτής (πολεμική αρετή των Ελλήνων, ημέρα του εφέδρου πολεμιστού, και η συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών σε Γράμμο-Βίτσι)΄΄. Παράλληλα ο ξενοκίνητος συμμοριτοπόλεμος ,μετονομάζεται σε ‘’εμφύλιο πόλεμο ‘’.
Μια ανακοίνωση που αφήνει εμβρόντητους ,τους συντηρητικούς, δεξιών φρονημάτων πολίτες.
Ακολουθεί μια ακόμη ενέργεια ,υποχώρησης έναντι των αριστερών πολιτικών δυνάμεων ,με την διαβόητη συντακτική πράξη της 3-9-1974 ,’’ περί αποκαταστάσεως της νομιμότητας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι) ,βάσει της οποίας απομακρύνθηκαν σκανδαλωδώς και κάτω από εξοργιστικές συνθήκες εκπαιδευτικό προσωπικό και δοκιμασμένη στελέχη 80 στον αριθμό.
Αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας ήταν να καταλάβουν τις θέσεις τους φίλα και φανατικά προσκείμενοι στα αριστερά και ειδικότερα ακροαριστερά κόμματα, και τα φοιτητικά τους σοβιέτ να εκβιάζουν και να τρομοκρατούν από τότε τους μη αρεστούς φοιτητές και το μη αρεστό εκπαιδευτικό προσωπικό ,παρεμποδίζοντας και θεσμοθετημένες εκπαιδευτικές διαδικασίες, όπως πολύ πρόσφατα την τελετή παράδοσης και ορκωμοσίας του νέου πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, με το πρόσχημα υπεράσπισης των ‘’αιωνίων φοιτητών ‘’.
Βέβαια ακολούθησαν και αλλά σημάδια υποχωρητικότητας της υποτιθεμένης αστικής δεξιάς παράταξης της Ν.Δ. έναντι της αριστεράς ,που θα έπρεπε να υπερασπιστεί οτι κερδήθηκε στο πεδίο των πολεμικών μαχών του Γράμμου -Βίτσι , και στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κηδεία της αείμνηστης βασίλισσας Φρειδερίκης, τον Φεβρουάριο του 1981.Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Ράλλης ,ενώ είχε υποσχεθεί στον γιο της πρώην βασιλιά Κωνσταντίνο, όταν του ανήγγειλε τηλεφωνικά το θλιβερό γεγονός, ότι η σορός θα μεταφερόταν με αεροπλάνο στην Αθήνα στο οποίο θα επέβαιναν ο πρώην βασιλιάς και η οικογένεια του, αναίρεσε την υπόσχεση του Έτσι ενώ υπήρχε συνεννόηση το φέρετρο να μεταφέρονταν στο παρεκκλήσι του Τατοϊου για τις προσευχές και τις δεήσεις ,και να διατεθεί το αεροσκάφος που διέθετε ο τότε βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος προκειμένου να έρθουν στην κηδεία τα μέλη των άλλων βασιλικών οικογενειών , και υπήρχε συνεννόηση σε οτι αφορά την παραμονή της βασιλικής οικογένειας σε ξενοδοχείο της περιοχής , αφού το ανάκτορο του Τατοϊου, ήταν επί 14 χρόνια, κλειστό και δεν υπήρχε ούτε ρεύμα, ούτε νερό, ξαφνικά τα πάντα αλλάζουν.
Ο πρωθυπουργός ζητά από τον πρώην βασιλιά να μην διανυκτερεύσει στην Αθήνα. Όλα άφιξη ,κηδεία, αναχώρηση θα έπρεπε να γίνουν την ίδια μέρα. Η δικαιολογία που εμφανίστηκε είναι πρωτοφανής .Ο Γ. Ράλλης ισχυρίσθηκε οτι πληροφορίες των αρχών ασφαλείας ,αναφέρουν ότι πάνω από 1.500 .000 ΄Ελληνες από κάθε περιοχή της χώρας, σχεδίαζαν ,να προσέλθουν και να παραστούν στην κηδεία Οι οπαδοί των κόμματων ,ακόμα και του ΚΚΕ, μπορούσαν να κάνουν συγκεντρώσεις και να τιμήσουν τον πρώην γενικό τους γραμματέα Κώστα Κολιγιάννη ,που είχε θαφτεί στην Ελλάδα, δύο χρόνια πριν, ενώ οι βασιλόφρονες όχι.
Λίγο αργότερα ο πρωθυπουργός στέλνει άλλο μήνυμα στον πρώην βασιλιά ,και του ζητά να κάνει δήλωση, από τον οποία να ζητά από τον ελληνικό λαό, να μην παραστεί στην κηδεία. Ο Κωνσταντίνος, αρνείται φυσικά να προβεί στην συγκεκριμένη δήλωση ,και απαντά ασφαλώς πικραμένος στον πρωθυπουργό, ότι τέτοια δήλωση εάν θέλει μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός διατυπώνει την έμμεση απειλή ματαίωσης της κηδείας ,Η κυβέρνηση αξιώνει τελικά από την βασιλική οικογένεια ,να προσγειωθεί το αεροσκάφος τους στην στρατιωτική πλευρά του αεροδρομίου του Τατοϊου.
Περίπου 4.000 αστυνομικοί και στρατιώτες ,έχουν περικυκλώσει το αεροδρόμιο και το Τατόι, ενώ χρησιμοποιούνται ακόμα και θωρακισμένα οχήματα για εμποδίσουν την είσοδο στους βασιλικούς τάφους .Παρά της απαγορεύσεις πάντως της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ. χιλιάδες Έλληνες προσέρχονται στην κηδεία της Φρειδερίκης, αποτίοντας έτσι φόρος τιμής στην Ελληνίδα βασίλισσα ,που με την δημιουργία των παιδοπούλεων την περίοδο καταστολής της ξενοκίνητης κομμουνιστικής ανταρσίας ,έσωσε χιλιάδες ελληνόπουλα από το άθλιο κομμουνιστικό παιδομάζωμα ,όπου συνολικά 28.000 ελληνόπουλα με την βία μεταφέρθηκαν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ,ενώ με κίνδυνο της ζωής μετέβη τον Ιανουάριο του 1947 στην Κόνιτσα, προκειμένου να εμψυχώσει το ηθικό των αξιωματικών και οπλιτών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας ,κατά την υπό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες νικηφόρα μάχη.
Αλλά οι υποχωρήσεις της Ν.Δ. που υποτίθεται ότι εκφράζει την δεξιά παράταξη στην Ελλάδα, δεν σταματάνε δυστυχώς εδώ.
Επι συγκυβέρνησης Ν.Δ.- Συνασπισμού της Αριστεράς τον Αύγουστο του 1989,ψηφίζεται νόμος στην Βουλή, για την ‘’ άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου, και αφού εξισώνονται πολεμικά οι δράσεις του εθνικού στρατού και κομμουνιστών ανταρτών, ταυτίζονται μισθολογικά και προαγωγικά οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, με εκείνους του ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’ .Κάτι που επεκτάθηκε νομοθετικά τον Ιούνιο του 2008, και για τους άντρες του ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’ Τον Μάιο του 2005 ,πεθαίνει ο επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης . Αμέσως η κυβέρνηση της Ν.Δ. με πρωθυπουργό τον ανιψιό του ιδρυτή του κόμματος Κώστα Καραμανλή, αποφασίζει την κηδεία του δαπάνη με προκλητικές τιμές και δεν περιορίζεται σε μια αξιοπρεπή παρουσία στην κηδεία του.
Έτσι σύμφωνα με το υπ ‘ αριθμόν 698 φύλλο της εφημερίδας της Κυβερνήσεως ( ΦΕΚ) ,με ημερομηνία 24-05-2005,στις αποφάσεις αριθμ.25518,αναφέρεται ότι : Ο Χαρίλαος Φλωράκης ,για τις ‘’εξαιρετικές υπηρεσίες ‘’,που προσέφερε στον λαό, στην πατρίδα ,στο έθνος ‘’,θα πρέπει :
α) Να τιμηθεί με δημοσία δαπάνη .
β) να αναρτηθούν μεσίστιες οι σημαίες σε όλα τα δημόσια καταστήματα της χώρας. Με υπογραφές των υπουργών: Εσωτερικών: Προκόπης Παυλόπουλος, υφυπουργός Εθνικής Άμυνας: Βασίλης Μιχαλολιάκος , Υγείας και Κοινωνικής .Αλληλεγγύης: Νικήτας Κακλαμάνης ,και Δημοσίας Τάξης : Γιώργος Βουλγαράκης.
Έτσι με βάση τις ‘’τιμές ‘’ που αποφάσισε η κυβέρνηση της Ν.Δ. για τον ‘’καπετάν Γιώτη ‘’ (το ψευδώνυμο του Χαρίλαου Φλωράκη, την περίοδο της κομμουνιστικής ανταρσίας, ως ‘’στρατηγός ‘’ των κομμουνιστών ανταρτών ),τα αστυνομικά τμήματα, οι στρατιωτικές μονάδες, ακόμα και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ,υποχρεώθηκαν να έχουν την ελληνική σημαία μεσίστια, και οι Ένοπλες Δυνάμεις να αποδώσουν τιμές ,σαν να κηδεύεται στρατηγός εν ενεργεία !
Με την απαράδεκτη αυτή ενέργεια ,ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας υποχρεώθηκαν να τιμήσουν έναν άνθρωπο που πολέμησε εναντίον της ίδιας μας της πατρίδας ,φονεύοντας χιλιάδες αξιωματικούς και οπλίτες τους ,αγωνίστηκε για την απόσπαση Μακεδονίας-Θράκης από τον εθνικό κορμό, για χάρη των Σλάβων, έχοντας παράλληλα, αποφοιτήσει ως αριστούχος από την ακαδημία πολέμου Φρούντζε της Μόσχας.
Αλλά τι διαφορετικό να περιμένει κάνεις από την Ν.Δ. με αρχηγό τότε τον Κώστα Καραμανλή ,όταν κατασκεύαζε ‘’μουσεία δημοκρατίας ‘’ στην Γυάρο, τιμώντας τους ‘’αγωνιστές της δημοκρατίας ‘’ (ενώ αυτοί που πολέμησαν εναντίον των κομμουνιστών τι άραγε είναι;),καλούσε τον Χαρίλαο Φλωράκη στης εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κ.Καραμανλής τον Απρίλιο του 2002,υποστηρίζοντας προκλητικά ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής , ότι ’’χρωστάμε στην Αριστερά ,δεν μας χρωστάει ‘’ αγνοώντας τις ρίζες της δεξιάς παράταξης, και πιστεύοντας αφελώς οτι θα πάρει αριστερούς ψήφους.
Δεν μπορεί να φυσικά να περιμένει κανείς να υπερασπιστεί την αρχή και την ιδεολογία της παράταξης της δεξιάς και την θυσία των μαχητών του Γράμμου-Βίτσι όταν ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός ,έδωσε κάποτε εντολή στην πάλαι ποτέ υπερήφανη νεολαία του κόμματος, την ΟΝΝΕΔ, κάνει φεστιβάλ σε Γυάρο και Μακρόνησο (για χάρη της ‘’εθνικής συμφιλίωσης ‘’ που σημαίνει εφόσον η ίδια η Αριστερά δεν ζητά συγνώμη για τα εγκλήματα της, υποταγή στην προπαγάνδα της ), ενώ απαγόρευε σε βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. να πάνε σε Γράμμο, Βίτσι, Μακρυγιάννη και Μελιγαλά επειδή είναι ‘’γιορτές μίσους ‘’ (πλήρης υποταγή στην άθλια προπαγάνδα της Αριστεράς).
Με βάση όλα λοιπόν όσα προαναφέρθηκαν ,μετά την μεταπολίτευση ειδικότερα η Ν.Δ δεν σεβάστηκε την θυσία των μαχητών του Γράμμου- Βίτσι, αντίθετα έδωσε πολλά προνομία έκανες πολλές ιδεολογικές παραχωρήσεις, εκλιπαρώντας να πάρει αριστερούς ψήφους, και θεωρώντας ότι μπορούσε να την βοηθήσει αυτή η δουλοπρέπεια προς την Αριστερά να εκδιώξει τον μέχρι πρότινος αντίπαλο ,το ΠΑΣΟΚ (εξαιτίας του οποίου, πολλοί παραδοσιακοί δεξιοί, μέχρι πρότινος ψήφιζαν Ν.Δ.) .
Για αυτό επειδή το κόμμα της Ν.Δ. εξακολουθεί να είναι υποτακτικό απέναντι στην Αριστερά (πρόσφατα σε αθηναϊκό τηλεοπτικό σταθμό, πρώην υπουργός της, πρότεινε πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, για το αξίωμα του πρόεδρου της Δημοκρατίας προσπαθώντας να διασώσει την συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, κάτι που είναι στο ίδιο αριστερό μήκος κύματος με την διαρροή για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ).απαιτείται η δημιουργία μιας νέας ευρείας δεξιάς αστικής παράταξης η συμμαχίας κομμάτων στα δεξιά της Ν.Δ. που θα εκφράζει σταθερές αρχές και αξίες και δεν θα αλληθωρίζει προς τα αριστερά.
Γιατί η θυσία των μαχητών Γράμμου- Βίτσι ,δεν θα πρέπει πέρα από το πεδίο των πολεμικών μαχών, να μείνει αδικαίωτη στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών, .
Πριν από τις δύο επιχειρήσεις αυτές, είχαν προηγηθεί η παραπλανητική επιχείρηση του Εθνικού Στρατού, ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Α’’ (2-8 Αυγούστου 1949) ,στο Γράμμο η οποία ήταν και ο ‘’προπομπός ‘’ των τελικών επιχειρήσεων που προαναφέρθηκαν με την τελική νικηφόρα κατάληξη ,οπού χάρη σε αυτήν η Ελλάδα δεν μετατράπηκε σε καθεστώς Σοβιέτ ,και Μακεδονία-Θράκη παρέμειναν στον εθνικό κορμό (το ΚΚΕ σύμφωνα με την προδοτική απόφαση της 5ης του ολομέλειας ,ήθελε να τις παραχωρήσει στους Σλάβους, με τους οποίους μαζί συμπολέμησαν μαζί ,συγκεκριμένα με τους αντάρτες του Σλαβικού Απελευθερωτικού Μετώπου – SNOF).
Όμως σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι η ιστορική αναδρομή των πολεμικών μαχών σε Γράμμο-Βίτσι ,άλλωστε τα γεγονότα είναι γνωστά, ειδικά σε εκείνους που θέλουν να γνωρίζουν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πέρα από ιδεολογικές έμμονες και δόγματα .
Σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, είναι να αναδείξει την ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων και κομμάτων, ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974,και πώς φτάσαμε μια παράταξη, ένας ιδεολογικός χώρος που υποτίθεται ότι εκφράζει την μεγάλη αστική παράταξη της Δεξιάς (καλύπτει όμως ένα βαθμό και τον χώρο του Κέντρου),ενώ σε ιστορικό επίπεδο κατάφερε να επικρατήσει στο πεδίο των πολεμικών μαχών, με την νίκη στις μάχες του Γράμμου – Βίτσι, τελικά μετά το 1974 κατάφερε να υποχωρήσει στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών της, προχωρώντας σε πρωτοφανείς για τα ελληνικά αλλά και τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα παραχωρήσεις.
Έτσι μετά την μεταπολίτευση της 24Ης Ιουλίου 1974, και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας από Κωνσταντίνο Καραμανλή, νομιμοποιείται το ΚΚΕ ,χωρίς καν να του ζητηθεί να αποκηρύξει το αιματηρό παρελθόν του ,για την περίοδο 1944-1949, με τα χιλιάδες θύματα και τον πολύ σοβαρό κίνδυνο εδαφικού ακρωτηριασμού της χώρας, εξαιτίας των παρανόμων ενεργειών του .
Αλλά και για την περίοδο της κατοχής ,όπου ως ΕΑΜ-ΕΛ.ΑΣ στράφηκε εναντίον των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων ,με προφανή σκοπό την βιαία κατάληψη της εξουσίας ,σύμφωνα και με τα βιβλία μεταμελημένων η τουλάχιστον αντικειμενικών στελεχών του, που μετείχαν στα ιστορικά αυτά γεγονότα).
Παράλληλα επαναφέρεται προσωρινά το σύνταγμα του 1952,χωρίς όμως να επιτραπεί στον τότε έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ (μετά το κίνημα εναντίον του καθεστώτος 21ης Απριλίου 1967, και το αμφισβητούμενο ακόμα και από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο,δημοψήφισμα της κυβέρνησης Γεώργιου Παπαδόπουλου της 29ης Ιουλίου 1973) να επανέλθει στην χώρα ,και έτσι καθήκοντα αρχηγού κράτους μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1974,ασκεί ο διορισμένος από το καθεστώς Ιωαννίδη πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης.
Παράλληλα μετά της εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 ,που διεξήχθησαν άψογα από την τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ,και τις κέρδισε θριαμβευτικά το κόμμα που ίδρυσε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ,η Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.) με ποσοστό 54 % ,διεξήχθη τρείς εβδομάδες μετά το δημοψήφισμα για το πολιτειακό στης 8 Δεκεμβρίου 1974 .
Ένα δημοψήφισμα που ως προς την νομική διαδικασία υπήρξε τυπικά ορθό, αλλά οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες με τις οποίες διεξήχθη το δημοψήφισμα αυτό, είχαν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα υπέρ της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν επετράπη στον βασιλιά Κωνσταντίνο να έρθει στην Ελλάδα προκειμένου να εκθέσεις τις απόψεις του (μεταδόθηκε μόνο ένα μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του, από την κρατική τηλεόραση),ενώ σημειώθηκαν απαράδεκτοι τραμπουκισμοί εναντίον των γραφείων υποστηρικτών του στέμματος, μέχρι και φήμες για αιματοχυσία σε περίπτωση επικράτησης της Βασιλευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες διεξήχθη το δημοψήφισμα αυτό, με επικράτηση της αβασίλευτης δημοκρατίας με 69% έναντι 31% της βασιλευόμενης δημοκρατίας.
Έτσι άρχισε να διαφαίνονται ακόμα περισσότερο τα πρώτα σημάδια υποχωρητικότητας προς την Αριστερά ,με χαρακτηριστικό παράδειγμα την δήλωση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά την ανακοίνωση αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος οτι ΄΄ έληξε ένα καρκίνωμα που ταλαιπωρούσε την Ελλάδα ,επί 60 χρόνια ‘’ ( βέβαια εξαιτίας του ‘’καρκινώματος ΄΄΄ αυτού ο ίδιος επιλέχθηκε ως πρωθυπουργός της χώρας, τον Οκτώβριο του 1955 μετά τον θάνατο του αείμνηστου στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου).
Μια διαδικασία που είχε ως τελική κατάληξη ,μετά από 6 χρόνια την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, τον Μάιο του 1980 .
Την ίδια περίοδο είχαν ξεκινήσει και οι διώξεις των επικεφαλείς του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 με το περιβόητο Δ΄ ψήφισμα της Βουλής (χαρακτηριστικό είναι ότι ένας από τους διώκτες των ‘’Απριλιανών ‘’.ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέντζος, χρόνια αργότερα την δεκαετία του ‘ 80 χαρακτήρισε το ψήφισμα αυτό ως ‘’τερατούργημα ‘’),και την παραπομπή τους σε δίκη από ειδικής σύνθεσης δικαστηρίου με πρόεδρο τον αποκαλούμενο ως ‘’εθνικό δικαστή ‘’ Ιωάννη Ντεγιάννη ,μετέπειτα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ( ό οποίος είχε προαχθεί υπηρεσιακώς από ένα καθεστώς τον οποίο δίκασε και καταδίκασε με την κατηγορία του παράνομου),μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής εκδικητικότητας και πολιτικού πάθους ,εναντίον των πρωταιτίων του στρατιωτικού καθεστώτος.
Μια νομική διαδικασία ,η οποία ξεκίνησε μετά την ανάκληση της αμνηστίας που είχε χορηγηθεί στους πρωταίτιους της 21Ης Απριλίου 1967,στης 26 Ιουλίου 1974 και η οποία ανακλήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1974 με την σύλληψη και τον εκτοπισμό των επικεφαλείς του καθεστώτος (Γ.Παπαδόπουλος, Σ.Παττακος, Ν.Μακαρέζος, Μ.Ρουφογάλης , Ι.Λαδάς ) στο νησί Κέα ( την κατηγορία περί ‘’συνομωσία κατά της κυβερνήσεως’’), ύστερα από την άρνηση του αρχηγού της 21ης Απριλίου ,να διαψεύσει την πληροφορία ,που είχε ήδη μεταδοθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς του εξωτερικού, ότι επρόκειτο να ιδρύσει κόμμα που θα συμμετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου, ύστερα από την επίσκεψη στην οικία του Γ.Παπαδόπουλου, στο Λαγονήσι του γενικού επιθεωρητή και μετέπειτα υπαρχηγού της Χωροφυλακής Νικόλαου Πορρίκου ,κατ’ εντολή του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα στις 24 Σεπτεμβρίου 1974,
Ο πρώτες ενδείξεις πάντως αδικαιολόγητης υποχωρητικότητας του ηγέτη και συνολικά της υποτιθέμενης αστικής παράταξης ,υποτιθέμενου αντιπάλου ,άρχισαν να φαίνονται λίγες μέρες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου 1974.
Έτσι, σύμφωνα με κυβερνητική ανακοίνωση της 17ης; Αυγούστου 1974: ‘’ Την 31 Αυγούστου 1974,θα εορτάσθει σε ολόκληρο την χώρα η ημέρα των ‘’Ενόπλων Δυνάμεων ‘’,εις αντικατάσταση της κατά το παρελθόν τριπλής εορτής (πολεμική αρετή των Ελλήνων, ημέρα του εφέδρου πολεμιστού, και η συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών σε Γράμμο-Βίτσι)΄΄. Παράλληλα ο ξενοκίνητος συμμοριτοπόλεμος ,μετονομάζεται σε ‘’εμφύλιο πόλεμο ‘’.
Μια ανακοίνωση που αφήνει εμβρόντητους ,τους συντηρητικούς, δεξιών φρονημάτων πολίτες.
Ακολουθεί μια ακόμη ενέργεια ,υποχώρησης έναντι των αριστερών πολιτικών δυνάμεων ,με την διαβόητη συντακτική πράξη της 3-9-1974 ,’’ περί αποκαταστάσεως της νομιμότητας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι) ,βάσει της οποίας απομακρύνθηκαν σκανδαλωδώς και κάτω από εξοργιστικές συνθήκες εκπαιδευτικό προσωπικό και δοκιμασμένη στελέχη 80 στον αριθμό.
Αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας ήταν να καταλάβουν τις θέσεις τους φίλα και φανατικά προσκείμενοι στα αριστερά και ειδικότερα ακροαριστερά κόμματα, και τα φοιτητικά τους σοβιέτ να εκβιάζουν και να τρομοκρατούν από τότε τους μη αρεστούς φοιτητές και το μη αρεστό εκπαιδευτικό προσωπικό ,παρεμποδίζοντας και θεσμοθετημένες εκπαιδευτικές διαδικασίες, όπως πολύ πρόσφατα την τελετή παράδοσης και ορκωμοσίας του νέου πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, με το πρόσχημα υπεράσπισης των ‘’αιωνίων φοιτητών ‘’.
Βέβαια ακολούθησαν και αλλά σημάδια υποχωρητικότητας της υποτιθεμένης αστικής δεξιάς παράταξης της Ν.Δ. έναντι της αριστεράς ,που θα έπρεπε να υπερασπιστεί οτι κερδήθηκε στο πεδίο των πολεμικών μαχών του Γράμμου -Βίτσι , και στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κηδεία της αείμνηστης βασίλισσας Φρειδερίκης, τον Φεβρουάριο του 1981.Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Ράλλης ,ενώ είχε υποσχεθεί στον γιο της πρώην βασιλιά Κωνσταντίνο, όταν του ανήγγειλε τηλεφωνικά το θλιβερό γεγονός, ότι η σορός θα μεταφερόταν με αεροπλάνο στην Αθήνα στο οποίο θα επέβαιναν ο πρώην βασιλιάς και η οικογένεια του, αναίρεσε την υπόσχεση του Έτσι ενώ υπήρχε συνεννόηση το φέρετρο να μεταφέρονταν στο παρεκκλήσι του Τατοϊου για τις προσευχές και τις δεήσεις ,και να διατεθεί το αεροσκάφος που διέθετε ο τότε βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος προκειμένου να έρθουν στην κηδεία τα μέλη των άλλων βασιλικών οικογενειών , και υπήρχε συνεννόηση σε οτι αφορά την παραμονή της βασιλικής οικογένειας σε ξενοδοχείο της περιοχής , αφού το ανάκτορο του Τατοϊου, ήταν επί 14 χρόνια, κλειστό και δεν υπήρχε ούτε ρεύμα, ούτε νερό, ξαφνικά τα πάντα αλλάζουν.
Ο πρωθυπουργός ζητά από τον πρώην βασιλιά να μην διανυκτερεύσει στην Αθήνα. Όλα άφιξη ,κηδεία, αναχώρηση θα έπρεπε να γίνουν την ίδια μέρα. Η δικαιολογία που εμφανίστηκε είναι πρωτοφανής .Ο Γ. Ράλλης ισχυρίσθηκε οτι πληροφορίες των αρχών ασφαλείας ,αναφέρουν ότι πάνω από 1.500 .000 ΄Ελληνες από κάθε περιοχή της χώρας, σχεδίαζαν ,να προσέλθουν και να παραστούν στην κηδεία Οι οπαδοί των κόμματων ,ακόμα και του ΚΚΕ, μπορούσαν να κάνουν συγκεντρώσεις και να τιμήσουν τον πρώην γενικό τους γραμματέα Κώστα Κολιγιάννη ,που είχε θαφτεί στην Ελλάδα, δύο χρόνια πριν, ενώ οι βασιλόφρονες όχι.
Λίγο αργότερα ο πρωθυπουργός στέλνει άλλο μήνυμα στον πρώην βασιλιά ,και του ζητά να κάνει δήλωση, από τον οποία να ζητά από τον ελληνικό λαό, να μην παραστεί στην κηδεία. Ο Κωνσταντίνος, αρνείται φυσικά να προβεί στην συγκεκριμένη δήλωση ,και απαντά ασφαλώς πικραμένος στον πρωθυπουργό, ότι τέτοια δήλωση εάν θέλει μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός διατυπώνει την έμμεση απειλή ματαίωσης της κηδείας ,Η κυβέρνηση αξιώνει τελικά από την βασιλική οικογένεια ,να προσγειωθεί το αεροσκάφος τους στην στρατιωτική πλευρά του αεροδρομίου του Τατοϊου.
Περίπου 4.000 αστυνομικοί και στρατιώτες ,έχουν περικυκλώσει το αεροδρόμιο και το Τατόι, ενώ χρησιμοποιούνται ακόμα και θωρακισμένα οχήματα για εμποδίσουν την είσοδο στους βασιλικούς τάφους .Παρά της απαγορεύσεις πάντως της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ. χιλιάδες Έλληνες προσέρχονται στην κηδεία της Φρειδερίκης, αποτίοντας έτσι φόρος τιμής στην Ελληνίδα βασίλισσα ,που με την δημιουργία των παιδοπούλεων την περίοδο καταστολής της ξενοκίνητης κομμουνιστικής ανταρσίας ,έσωσε χιλιάδες ελληνόπουλα από το άθλιο κομμουνιστικό παιδομάζωμα ,όπου συνολικά 28.000 ελληνόπουλα με την βία μεταφέρθηκαν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ,ενώ με κίνδυνο της ζωής μετέβη τον Ιανουάριο του 1947 στην Κόνιτσα, προκειμένου να εμψυχώσει το ηθικό των αξιωματικών και οπλιτών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας ,κατά την υπό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες νικηφόρα μάχη.
Αλλά οι υποχωρήσεις της Ν.Δ. που υποτίθεται ότι εκφράζει την δεξιά παράταξη στην Ελλάδα, δεν σταματάνε δυστυχώς εδώ.
Επι συγκυβέρνησης Ν.Δ.- Συνασπισμού της Αριστεράς τον Αύγουστο του 1989,ψηφίζεται νόμος στην Βουλή, για την ‘’ άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου, και αφού εξισώνονται πολεμικά οι δράσεις του εθνικού στρατού και κομμουνιστών ανταρτών, ταυτίζονται μισθολογικά και προαγωγικά οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, με εκείνους του ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’ .Κάτι που επεκτάθηκε νομοθετικά τον Ιούνιο του 2008, και για τους άντρες του ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’ Τον Μάιο του 2005 ,πεθαίνει ο επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης . Αμέσως η κυβέρνηση της Ν.Δ. με πρωθυπουργό τον ανιψιό του ιδρυτή του κόμματος Κώστα Καραμανλή, αποφασίζει την κηδεία του δαπάνη με προκλητικές τιμές και δεν περιορίζεται σε μια αξιοπρεπή παρουσία στην κηδεία του.
Έτσι σύμφωνα με το υπ ‘ αριθμόν 698 φύλλο της εφημερίδας της Κυβερνήσεως ( ΦΕΚ) ,με ημερομηνία 24-05-2005,στις αποφάσεις αριθμ.25518,αναφέρεται ότι : Ο Χαρίλαος Φλωράκης ,για τις ‘’εξαιρετικές υπηρεσίες ‘’,που προσέφερε στον λαό, στην πατρίδα ,στο έθνος ‘’,θα πρέπει :
α) Να τιμηθεί με δημοσία δαπάνη .
β) να αναρτηθούν μεσίστιες οι σημαίες σε όλα τα δημόσια καταστήματα της χώρας. Με υπογραφές των υπουργών: Εσωτερικών: Προκόπης Παυλόπουλος, υφυπουργός Εθνικής Άμυνας: Βασίλης Μιχαλολιάκος , Υγείας και Κοινωνικής .Αλληλεγγύης: Νικήτας Κακλαμάνης ,και Δημοσίας Τάξης : Γιώργος Βουλγαράκης.
Έτσι με βάση τις ‘’τιμές ‘’ που αποφάσισε η κυβέρνηση της Ν.Δ. για τον ‘’καπετάν Γιώτη ‘’ (το ψευδώνυμο του Χαρίλαου Φλωράκη, την περίοδο της κομμουνιστικής ανταρσίας, ως ‘’στρατηγός ‘’ των κομμουνιστών ανταρτών ),τα αστυνομικά τμήματα, οι στρατιωτικές μονάδες, ακόμα και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ,υποχρεώθηκαν να έχουν την ελληνική σημαία μεσίστια, και οι Ένοπλες Δυνάμεις να αποδώσουν τιμές ,σαν να κηδεύεται στρατηγός εν ενεργεία !
Με την απαράδεκτη αυτή ενέργεια ,ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας υποχρεώθηκαν να τιμήσουν έναν άνθρωπο που πολέμησε εναντίον της ίδιας μας της πατρίδας ,φονεύοντας χιλιάδες αξιωματικούς και οπλίτες τους ,αγωνίστηκε για την απόσπαση Μακεδονίας-Θράκης από τον εθνικό κορμό, για χάρη των Σλάβων, έχοντας παράλληλα, αποφοιτήσει ως αριστούχος από την ακαδημία πολέμου Φρούντζε της Μόσχας.
Αλλά τι διαφορετικό να περιμένει κάνεις από την Ν.Δ. με αρχηγό τότε τον Κώστα Καραμανλή ,όταν κατασκεύαζε ‘’μουσεία δημοκρατίας ‘’ στην Γυάρο, τιμώντας τους ‘’αγωνιστές της δημοκρατίας ‘’ (ενώ αυτοί που πολέμησαν εναντίον των κομμουνιστών τι άραγε είναι;),καλούσε τον Χαρίλαο Φλωράκη στης εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κ.Καραμανλής τον Απρίλιο του 2002,υποστηρίζοντας προκλητικά ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής , ότι ’’χρωστάμε στην Αριστερά ,δεν μας χρωστάει ‘’ αγνοώντας τις ρίζες της δεξιάς παράταξης, και πιστεύοντας αφελώς οτι θα πάρει αριστερούς ψήφους.
Δεν μπορεί να φυσικά να περιμένει κανείς να υπερασπιστεί την αρχή και την ιδεολογία της παράταξης της δεξιάς και την θυσία των μαχητών του Γράμμου-Βίτσι όταν ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός ,έδωσε κάποτε εντολή στην πάλαι ποτέ υπερήφανη νεολαία του κόμματος, την ΟΝΝΕΔ, κάνει φεστιβάλ σε Γυάρο και Μακρόνησο (για χάρη της ‘’εθνικής συμφιλίωσης ‘’ που σημαίνει εφόσον η ίδια η Αριστερά δεν ζητά συγνώμη για τα εγκλήματα της, υποταγή στην προπαγάνδα της ), ενώ απαγόρευε σε βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. να πάνε σε Γράμμο, Βίτσι, Μακρυγιάννη και Μελιγαλά επειδή είναι ‘’γιορτές μίσους ‘’ (πλήρης υποταγή στην άθλια προπαγάνδα της Αριστεράς).
Με βάση όλα λοιπόν όσα προαναφέρθηκαν ,μετά την μεταπολίτευση ειδικότερα η Ν.Δ δεν σεβάστηκε την θυσία των μαχητών του Γράμμου- Βίτσι, αντίθετα έδωσε πολλά προνομία έκανες πολλές ιδεολογικές παραχωρήσεις, εκλιπαρώντας να πάρει αριστερούς ψήφους, και θεωρώντας ότι μπορούσε να την βοηθήσει αυτή η δουλοπρέπεια προς την Αριστερά να εκδιώξει τον μέχρι πρότινος αντίπαλο ,το ΠΑΣΟΚ (εξαιτίας του οποίου, πολλοί παραδοσιακοί δεξιοί, μέχρι πρότινος ψήφιζαν Ν.Δ.) .
Για αυτό επειδή το κόμμα της Ν.Δ. εξακολουθεί να είναι υποτακτικό απέναντι στην Αριστερά (πρόσφατα σε αθηναϊκό τηλεοπτικό σταθμό, πρώην υπουργός της, πρότεινε πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, για το αξίωμα του πρόεδρου της Δημοκρατίας προσπαθώντας να διασώσει την συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, κάτι που είναι στο ίδιο αριστερό μήκος κύματος με την διαρροή για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ).απαιτείται η δημιουργία μιας νέας ευρείας δεξιάς αστικής παράταξης η συμμαχίας κομμάτων στα δεξιά της Ν.Δ. που θα εκφράζει σταθερές αρχές και αξίες και δεν θα αλληθωρίζει προς τα αριστερά.
Γιατί η θυσία των μαχητών Γράμμου- Βίτσι ,δεν θα πρέπει πέρα από το πεδίο των πολεμικών μαχών, να μείνει αδικαίωτη στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών, .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου