Με αφορμή τη έκδοση του βιβλίου «Μικης Μάντακας Ένας μαχητής της Ευρώπης», από τις εκδόσεις «Λόγχη», μιλήσαμε με τον Σπύρο Σταθόπουλο, πρόεδρο του ΕΣ.ΕΣ.Ι. Την οργάνωση στις γραμμές της οποίας αγωνίστηκε ο Μίκης που δολοφονήθηκε άνανδρα από αριστεριστές.
Ζητήσαμε αυτή την συνέντευξη γιατί παρ' ότι έχουν γραφεί τόσα σε βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, θεωρήσαμε επιβεβλημένο να γίνει ευρύτερα γνωστή και στην Ελλάδα η ιστορία του πρώτου μαζικού εθνικοεπαναστατικού κινήματος, το οποίο αν και έδρασε εκτός Ελλάδος, επηρέασε και επηρεάζει την πορεία του Εθνικιστικού χώρου μέχρι σήμερα.
Ποια ήταν τα κίνητρα που σε οδήγησαν να ιδρύσεις με τους τότε εθνικιστές σπουδαστές της Ιταλίας τον "Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας";
Όπως γνωρίζεις έζησα στην Ιταλία στην ταραγμένη περίοδο των φοιτητικών εξεγέρσεων της Ευρώπης. Από την πρώτη στιγμή ασχολήθηκα με τον φοιτητικό συνδικαλισμό και μετά από μία σειρά πρωτοβουλιών (ίδρυση του Συλλόγου Ελλήνων φοιτητών "Αριστοτέλης)", βρέθηκα εκλεγμένο μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της τότε πανίσχυρης Ο.Ε.Φ.Σ.Ι. (Ομοσπονδία Ελληνικών Φοιτητικών Συλλόγων Ιταλίας) η οποία τελούσε υπό τον πλήρη μαρξιστικό έλεγχο του εκτός νόμου τότε ΚΚΕ. Εκεί λοιπόν διαπίστωσα τις σατανικές αλλά και επιστημονικές μεθόδους (σχολή Gramsci) τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι μαρξιστές για να εγκλωβίσουν και να κατευθύνουν επί διεθνούς επιπέδου την έμφυτη επαναστατικότητα των νέων. Σαν εθνικιστής - ο μοναδικός που ήμουν εκεί μέσα αντέδρασα και μετά από σκληρούς και επίμονους αγώνες μίας διετίας, στο Τρίτο Συνέδριο της ΟΕΦΣΙ πιστεύω ότι συνέβαλα αποφασιστικά στην αφύπνιση των εθνικιστικών συνειδήσεων της βάσεως των φοιτητών, πράγμα που οδήγησε στην διάσπαση της ΟΕΦΣΙ, τον περιορισμό των δυνάμεών τους στα πραγματικά μικρά ποσοστά τους, παρά την πλουσιοπάροχη στήριξη του μεγαλυτέρου Κ.Κ. Δύσης και Ανατολής θα έλεγα, του Ιταλικού και … άλλες πηγές. Έτσι σε συνεργασία με ανυπέρβλητους και θυσιαστικούς συναγωνιστές, όπως γνωστός σας Θόδωρος Καραμπέτσος και δικός μου συμπατριώτης και ακόμη ο Χρ. Κατσιμπίνης, επίσης συμπατριώτης… η τρόικα του Αγρινίου, μια και είμαστε και οι τρεις Αγρινιώτες και πολλών άλλων παληκαριών, προχωρήσαμε στη δημιουργία εθνικιστικών πυρήνων στα Πανεπιστήμια της Ιταλίας.
Κύριε Σταθόπουλε, ξέρω από τέτοιους αγώνες και γνωρίζω ότι αυτά είναι πολύ δύσκολα να τα επιτύχεις και μάλιστα σε μια ξένη χώρα και πολιτικά… αφιλόξενη, αν δεν έχεις κάποια στηρίγματα. Εσείς, λοιπόν διαθέτατε κάποια τέτοια στηρίγματα και ποια;
Βεβαίως και δεν ήμουν μόνος. Οφείλω μάλιστα να υπογραμμίσω, ότι ήμουν μέλος της FUAN (το φοιτητικό τμήμα της νεολαίας του MSI) με της οποίας το ψηφοδέλτιο υπήρξα ο πρώτος μη Ιταλός εκλεγμένος στην αντίστοιχη Ιταλική ΕΦΕΕ. Είναι πλέον ευνόητο, ότι κάθε άλλο παρά μόνος ήμουν, μιάς και την εποχή εκείνη η FUAN κυριαρχούσε στα Ιταλικά Πανεπιστήμια όπως και οι κομμουνιστές.
Ποια είναι τα γεγονότα εκείνα που μεσολάβησαν, ώστε από την δημιουργία των εθνικιστικών πυρήνων να βαδίσεις στην συγκρότηση του ΕΣΕΣΙ;
Είναι γνωστό ότι κατά την διετία του 1967-68 συνέβησαν δύο πολύ σημαντικά καθοριστικά γεγονότα, τα οποία επηρέασαν καταλυτικά την πορεία μας. Η 21η Απριλίου στην Ελλάδα και ο Μάης του 1968 στη Γαλλία. Την 21η Απριλίου την πιστέψαμε σαν μια πραγματική εθνικιστική Επανάσταση, που πυροδότησε την επαναστατικότητά μας και γιγάντωσε τον εθνικιστικό μας αγώνα, με αποτέλεσμα την συγκρότηση του ΕΣΕΣΙ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρξε κάποια στήριξη στον αγώνα μας από Ελλάδα. Αντίθετα μάλιστα, με την γιγάντωση του κινήματός μας, αντιμετωπίσαμε βρώμικο και ανοιχτό πόλεμο από την πρεσβεία μας και τα προξενεία!
Και ο Μάης του 68, πώς δένει σ' αυτή την υπόθεση;
Μην παραβλέπεις συναγωνιστή ότι ο Μάης του '68 δεν ήταν ένα περιορισμένης χρονικής διάρκειας γεγονός. Ήταν η τελική έκφραση μίας συσσωρευμένης φοιτητικής "αμφισβήτησης" αναρχομαρξιστικού χαρακτήρος, εναντίον του διεθνούς κατεστημένου, έστω και σαν μηδενιστική, χωρίς στόχους και σκοπούς, αναστάτωση για την αναστάτωση. Κι' αυτό το αποδεικνύουν τα αποτελέσματα. Εμείς λοιπόν σαν οργανωμένη πλέον εθνικιστική έκφραση με στόχους, ιδέες και αρχές, δεν μπορούσαμε παρά να αντιπαραθέσουμε την δική μας επανάσταση στην στείρα "αμφισβήτηση". Είχαμε βέβαια το μειονέκτημα ότι βρισκόμαστε σε ξένες χώρες, αλλά ο ΕΣΕΣΙ είχε ήδη απλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και αριθμούσε πάνω από 15.000 εγγεγραμμένα αγωνιστικά μέλη κι έτσι στο Α΄ Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το 1968 ο ΕΣΕΣΙ μετετράπη σε "Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης". Στο Πανευρωπαϊκό αυτό Συνέδριο της Νεαπόλεως, δεν το κρύβω, είχα την μεγάλη τιμή και συγκίνηση της αναγνωρίσεως των Αγώνων μας με την εκλογή μου σαν Πρόεδρος στο μαζικότερο πράγματι εθνικιστικό κίνημα της Ευρώπης και μαζί με μένα σαν Αντιπρόεδροι ο Θόδωρος Καραμπέτσος και ο Βαγγέλης Χαραλαμπίδης.
Η Νάπολη παρέμενε πάντα η κεντρική έδρα, αλλά στο επόμενο Συνέδριο μεταφέραμε για γεωγραφικούς λόγους την Έδρα στο Παρίσι. Έτσι, λοιπόν είχαμε πάντα το μειονέκτημα της "ξένης χώρας" αλλά αποκτήσαμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα: οι Έλληνες εθνικιστές είχαν πυρήνες σε πλείστα όσα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, σε βαθμό να μας κατηγορούν για … εξαγωγή "φασισμού". Και για να μην θεωρηθεί ότι υπερβάλλω σ' αυτά που σου λέω, τα πλέον έγκυρα Ευρωπαϊκά πολιτικά περιοδικά "Espresso", "Panorama", "Eyropeo" αλλά και το κατ' εξοχήν μαρξιστικό "Manifesto" κλπ συμπεριλαμβάνουν τον ΕΣΕΣΙ μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του ΄68, ώστε να γράφει η αείμνηστη Gianna Preda (η Falaci της Δεξιάς) και να προτείνει να γίνει η Ελλάδα η … Κούβα της Δεξιάς!
Έχει ενδιαφέρον να αναφερθώ σε περιστατικά που σήμερα προκαλούν, (για να χρησιμοποιήσω μια λέξη του Κώστα Πλεύρη) κλαυσίγελο. Με τους τότε… "επαναστάτες" αμερικανοφάγους Κοέν Μπεντίτ ( ο κόκκινος Ντάνι που σήμερα έγινε … πράσινος!), Φίσερ, και προπαντός ο περίφημος υπερυπουργός Εξωτερικών της … Αμερικανοευρώπης, Σολάνα, βρεθήκαμε απέναντι (εμείς … τα αμερικανάκια!), όχι πλάκα, με καδρόνια! Σήμερα εξαργύρωσαν στο σύστημα, τους … αγώνες τους με υπεραξιώματα υπό τις προσταγές των Αμερικανών. Σκυλάκια κι ενεργούμενα. Αν δεν ξέραμε τα ονόματά τους, δεν θα αναγνώριζα ποτέ αυτούς τους υπερσυντηρητικούς, ευπρεπείς και καθώς πρέπει υποτακτικούς, με τους βρώμικους μαλιάδες του τότε!
«Η Πίζα στις φλόγες»
Ποια είναι τα περιστατικά, από τον μακροχρόνιο αυτόν αγώνα, που χαράχθηκαν περισσότερο στη μνήμη σου;
Πολλά, πάρα πολλά. Όλα χαράχθηκαν στην μνήμη μου. Χάριν όμως συνεντεύξεως, θα επιλέξω να αναφερθώ σε κάποια απ' αυτά.
"Η Πίζα στις φλόγες", όπως το απέδωσαν οι οκτάστηλοι τίτλοι του ιταλικού Τύπου. Αναφέρομαι στο 1969, όταν εκδηλώθηκε εναντίον μας οργανωμένη μαρξιστική επίθεση Ιταλών κομμουνιστών κατά κανόνα φορτοεκφορτωτών και εργατών, στον χώρο του Πανεπιστημίου της Πίζας, όπου εμείς είχαμε διοργανώσει, όπως σε όλα τα Ιταλικά πανεπιστήμια, ειδικά επιστημονικά σεμινάρια, για τις εισαγωγικές εξετάσεις των Ελλήνων πρωτοετών φοιτητών. Το πρόσχημα που βρήκαν ήταν "η εισαγωγή φασισμού στην Ιταλία μέσω αυτών των σεμιναρίων".
Στην αρχή αιφνιδίασαν τους δικούς μας με τον όγκο τους, την υπουλότητα και την βαρβαρότητά τους, αλλά στην συνέχεια πήραν την πιο σκληρή απάντηση από 2000 Έλληνες φοιτητές που έτρεξαν στην Πίζα, οι οποίοι, επί μία εβδομάδα την μετέβαλαν σε πολιορκημένη πόλη, με μοιραίο απολογισμό τρεις νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Ένα άλλο περιστατικό που εξακολουθεί να συγκλονίζει ακόμη και σήμερα την Ιταλία, είναι η περίφημη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας του Μιλάνου με ογδόντα νεκρούς. Επρόκειτο βέβαια για μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση, η οποία παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα, αλλά για την οποία, σκόπιμα, φρόντισαν να την φορτώσουν στον ΕΣΕΣΙ με την κατηγορία ότι δήθεν ενεργήσαμε έτσι στα πλαίσια ενός "σχεδίου αποσταθεροποιήσης της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας".
Ήταν η αφορμή για να δεχθούμε ένα ανελέητο κυνηγητό με επισημοποίηση την έκδοσι του πρόστυχου μεν, πολύκροτου δε βιβλίου (102 εκδόσεις) υπό τον τίτλο "Η σφαγή του κράτους" και με την μορφή δήθεν δικαστικής έρευνας, όπου αρχίζοντας από μένα προσωπικά, εμπλέκουν άλλα εκατό τουλάχιστον επώνυμα στελέχη του ΕΣΕΣΙ, ως υπευθύνους της σφαγής.
Δεν ξεχνώ ακόμη την επίθεση που δέχθηκα στην Νάπολι, κατά την διάρκεια του πρώτου Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου του ΕΣΕΣΙ, όταν 5000 (!!!) τραμπούκοι, αφού πρώτα με απομόνωσαν, με έστειλαν στο νοσοκομείο με διάσειση και σωρεία άλλων κακώσεων.
Τέλος δεν μπορώ να ξεχάσω και την άνανδρη δολοφονία του φίλου και συναγωνιστή μου Μιχάλη Μάντακα...
Όταν το αίμα κυλώντας ενώνει...
Γνωρίσατε τον Μίκη Μάντακα; Θα μας μιλήσετε για τις συνθήκες του θανάτου του;
Θα μου κάνεις την χάρη αντί απαντήσεως, να αναδημοσιεύσουμε μία αφιέρωση στον Μιχάλη γραμμένη 12 χρόνια μετά τον θάνατό του, κατά την διάρκεια κατάθεσης στεφάνου, στον χώρο της δολοφονίας του.
"Δώδεκα χρόνια από τον αγωνιστικά και θυσιαστικά ζηλεμένο θάνατο του Παλληκαριού. Δώδεκα χρόνια κι είναι χθες για μας τους συναγωνιστές και φίλους του. Χθες και πλάι μας, όπως συχνά - πυκνά συνέβαινε τα χρόνια κείνα τα μαχητικά. Όπως μπορούσε να ταν οποιοσδήποτε από μας, αφού συχνά - πυκνά και παντού, τότε, στη φλεγόμενη Ιταλία, από την κτηνωδία κι άγρια για αίμα δίψα των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", των "ένοπλων προλεταριακών πυρήνων", των "Αλβανομαοικών" και των … δικών μας… "αντιστασιακών" στη Νάπολη, στη Ρώμη, στη Μοντένα, στην Πίζα και παντού, περνώντας από φωτιά και σίδερο γεμίζαμε, παιδιά της ελληνικής "LEGAS", (Φοιτητικών Εθνικιστικών Συνδέσμων) νοσοκομεία, κλούβες και φυλακές, προσφέροντας έτσι την συμμετοχή και τον φόρο αίματος στην Ιδέα και στον Αγώνα του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού.
… Χθες και πλάι μας, λοιπόν, μες την καρδιά της Ρώμης, δίπλα - δίπλα με τους Ιταλούς εθνικιστές - συμμαχητές της F.U.A.N. (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης"), πλάι μας, "σκότωσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί". Το γελαστό και εύθυμο παλικάρι, τον δικό μας Μιχάλη, με την μεγάλη καρδιά, την απέραντη πίστη και το ονειροπόλο βλέμμα… Πεσμένος πλάι μας μ' απορημένα μάτια στραμμένα προς το άπειρο και σιγουριά για την αιωνιότητα που τον σήκωνε στα ύψη της...Στιγμές τελείωσης και σάστισμα στο μεγαλείο της ΘΥΣΙΑΣ, όταν τα στόματα βουβαίνουν και σιωπούν τα πάντα γύρω. Όταν το αίμα τρέχοντας ενώνει... Στιγμές που κοιταζόμαστε για να μιλά η ψυχή μέσ' απ' τα μάτια. Τα μάτια και το ολοκάθαρο βλέμμα του Μιχάλη. Τα δικά μας υγρά - γυαλιστερά κι απέναντί τους τα τεράστια βουρκωμένα μάτια της Σαμπρίνας, του κοριτσιού του στην καρδιά και της συντρόφισσας στα ευρωπαϊκά εθνικιστικά ιδανικά και στον Αγώνα. Του Ευρωπαίου και της Ευρωπαίας στην καρδιά της Ρώμης... Βουβάθηκαν τα πάντα στην καρδιά της Ρώμης. Βουβάθηκαν τα πάντα στην έκσταση της θυσίας, εκτός από τους απόμακρους πια αλαλαγμούς των βάρβαρων δολοφόνων που αποσύρονται μετά το έγκλημα!"
Πριν 12 χρόνια, η υπέρτατη θυσία του Μιχάλη Μάντακα στο βωμό του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού σαν αγωνιστής της FUAN και της ελληνικής LEGA (Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.) τα εθνικοεπαναστατικά ευρωπαϊστικά φοιτητικά κινήματα που μαζί με όλα τα εθνικιστικά ευρωπαϊκά κινήματα ταρακούνησαν την Ευρώπη, ξύπνησαν την κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση και ανησύχησαν τους ευρώ- ραγιάδες της "Γιάλτας".
Πέρασαν 25 χρόνια από το 1962 όταν, εικοσάρης φοιτητής, μου 'λαχε η τιμή να βρεθώ σαν πρώτος Έλληνας ευρω-εθνικιστής στους νικητήριους πανεπιστημιακούς συνδυασμούς της F.U.A.N. κι αργότερα με πολλούς συμφοιτητές συμπατριώτες στο "Fronte DELLA GIOVENTU" και το 1969 στην Α΄ Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη για την "Costituente EUROPEA" (συγκρότηση της Ευρω-δεξιάς) στη Ρώμη. Κι ακόμη τούτο το μήνα συμπληρώνονται 20 χρόνια ακριβώς από την συγκρότηση της ελληνικής "LEGAS" στη Ρώμη. Του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., του Εθνικο-επαναστατικού Ευρωπαϊκού φοιτητικού κινήματος που είχα την μεγάλη τύχη, επικεφαλής του, με συνεργάτες ατσάλινους στο κορμί, στην πίστη και στην δράση, με κατακάθαρα μυαλά να το οδηγήσουμε στις ανυπέρβλητες θυσίες των 12.000 αγωνιστών του. Έτσι γράφτηκαν ανεξίτηλες σελίδες στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Εθνικιστικών Κινημάτων.
Σελίδες πρωτοποριακών αγώνων και σκέψης που κυριολεκτικά αποτέλεσαν μόνιμο και σταθερό σημείο αναφοράς των ευρωπαϊκών μέσων μαζικής ενημέρωσης και της κοινής γνώμης για να επισκιάσουν συγχρόνως και υποβαθμίσουν τα ... "αντιστασιακά καρναβάλια" και τα Π.Α.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου και τις οπερέτες των κομμουνιστικών ΕΣ-ΕΞ, ΜΟΥ-ΛΟΥ, και ΛΟΥ- ΜΟΥ.
Ήταν απαραίτητο να σκιαγραφήσω μια πολύ γνωστή ελληνική ιστορία στην Ευρώπη και πολύ λίγο γνωστή στην Ελλάδα, όχι τόσο για να την αναγνωρίσουν κάποιοι, αλλά για να γίνουν κατανοητές οι περιστάσεις, να μπει στα σωστά της πλαίσια η θυσία του Μιχάλη Μάντακα, να ερμηνευτεί το πραγματικό της νόημα και οι τεράστιες διαστάσεις της. Να μην θεωρηθεί περίπτωση μεμονωμένη ή … τυχαίο περιστατικό, αφού μαζί με την ορμή μας, αφήσαμε και καμπόσο από το αίμα μας τόσο στα σκοτεινά μονοπάτια, όσο και στις λεωφόρους και τα σταυροδρόμια της αγωνιστικής Ευρώπης.
Όσο όμως κι αν ένιωθα πιεστική την ανάγκη να τιμηθεί μία μεγάλη θυσία μέσα στα ιστορικά, αγωνιστικά και ιδεαλιστικά της πλαίσια, δεν θα το έκανα ποτέ αν αυτό είχε μόνο την έννοια μίας θύμησης μακρινής, ενός χαμένου οράματος ή σαν τυπικό μνημόσυνο με την σχετική καπήλευση της μνήμης κάποιου "ήρωα πεσόντος" που για μισή ώρα κάθε χρόνο τον θυμούνται ή αυτούς και τα … "κοινά" ιδανικά για να γελοιοποιούνται ήρωες και ιδανικά σε ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο, σύμφωνα με τις … καλλίτερες αστικο-φιλελεύθερες παραδόσεις και συνήθειες της "Δεξιάς", δημοκρατικής και ελευθερίων ηθών, αρχών και ιδανικών παράταξης. Σ' αυτή την περίπτωση θα προτιμούσα το … "καλότυχοι οι νεκροί που λησμονούνται…".
Όχι όμως. Ούτε ο Μιχάλης Μάντακας έπεσε μάταια, ούτε οι εθνικο-επαναστατικοί ευρωπαϊστικοί μας αγώνες αποτελούν ιστορία. Έγραψαν, γράφουν και θα γράφουν την ιστορία. Του ΧΘΕΣ, του ΣΗΜΕΡΑ, του ΑΥΡΙΟ, του ΠΑΝΤΑ. Γιατί στον δρόμο και στη μοίρα τη δικιά μας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, αφού τον περιφρονήσαμε κι επιλέξαμε την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ της ΖΩΗΣ, της ΦΥΣΗΣ και της φυσικής επιλογής. Και για την φύση δεν υπάρχει θάνατος όσο υπάρχουν οι σπόροι σαν του Μιχάλη, που πέφτουν στο γόνιμο έδαφος της Ιδέας. Πεθαίνουν μόνο οι θνητοί και οι θνητές ψευτοϊδέες. Οι "ιδεολογίες" του υλισμού, φιλελεύθερου και μαρξιστικού. Οι φθαρτοί και τα φθαρτά…
Να λοιπόν γιατί δεν έπεσε μάταια ο Μιχάλης Μάντακας και δεν πήγαν στράφι οι αγώνες μας. Να που με την Νέα Τάση του επαναστατικού Ευρώ-εθνικισμού της Νεολαίας μας δικαιώνεται η θυσία ενός Ευρωπαίου Εθνικιστή, σαν τότε, του Drieu La Rochelle. Του δικού μας Μιχάλη, υπέρτατη συμβολή της Ελληνικής Εθνικιστικής Νεολαίας στην Πρώτη Γραμμή του σύγχρονου ευρωπαϊκού εθνικισμού.
Να γιατί επιβάλλεται ν' ανανεώσουμε ιδέες, κουλτούρα, νοοτροπία, ανθρώπους, συστήματα και φιλοσοφία. Να συντηρήσουμε βεβαίως αξίες και αρχές ανανεώνοντας όμως τις ιδέες για να επεξεργαστούμε την τρίτη λύση πέρα από τα αδιέξοδα του φιλελευθερο-καπιταλισμού και του μαρξισμού. Την λύση της Ευρώπης. Της δικής μας Ευρώπης. Της Ευρώπης. Της Ευρώπης του δικού της πολιτισμού. Όχι της κάλπικης Ευρώπης της Γιάλτας. Όχι της σιδεροδέσμιας Ευρώπης. Της Ευρώπης πρωταγωνίστριας της ιστορίας. Της Ευρώπης που βυθίζει τις ρίζες της, στις παραδόσεις των λαών της.
Κι αυτή την Ευρώπη μόνο οι σύγχρονοι εθνικιστές μπορούν να την ξαναφτιάξουν. Κι όταν μιλάμε για σύγχρονο εθνικισμό, δεν μπορεί παρά να μιλάμε για ευρωπαϊκό εθνικισμό. Το αγκάλιασμα της εθνικής και ευρωπαϊκής πατρίδος.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς ζούμε σήμερα στην εποχή των μεγάλων συνασπισμών και δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε ξεκομμένοι μέσα στα τείχη της Αρχαίας Πόλης. Ούτε σαν Ευρωραγιάδες Ανατολής και Δύσης.
Ο καθηγητής και Δρ. Σπύρος Λ. Σταθόπουλος γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 29/06/1940, όπου περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές παράλληλα με εκδοτικές, συγγραφικέςκαι δημοσιογραφικές δραστηριότητες.
Είναι παντρεμένος με την Συλβάνα - Εκλαντίνα Τσερούλο και πατέρας δύο τέκνων, του Αθανάσιου, ελεύθερου επαγγελματία και του Λεωνίδα, Δρ. Νομικής και Δικηγόρο. Σπούδασε στην Ιταλία (Ρώμη - Παλέρμο- Νάπολη) και είναι Διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Νεαπόλεως. Καθηγητής στο "European University" (Montraux - Ελβετίας - Αθηνών 1992 - 2003). Με πλούσια διδακτορική και επιστημονική έρευνα και δράση, και συγχρόνως δημοσιογραφική στην Ευρώπη και στηνΕλλάδα. Είναι τακτικό μέλος της Ολομέλειας του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ), του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας.
Στην Ευρώπη ανέλαβε πολλαπλές πολιτικο-κοινωνικές πρωτοβουλίες στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος που ταρακούνησε τη Γηραιά Ήπειρο τη δεκαετία του 1960-70. Υπήρξε ο πρώτος εκλεγμένος το 1962 στην Ιταλική ΕΦΕΕ, στη FUAN και στο Μέτωπο Ευρωπαϊκής Νεολαίας.
Συνδέθηκε και αγωνίσθηκε με τα σημαντικότερα στελέχη των Ιταλικών, Γαλλικών, Βελγικών, Ιρλανδικών, Πορτογαλικών, Δανέζικων κ.α. Εθνικο-Κοινωνικών και Λαϊκών κινημάτων, που σήμερα κυβερνούν τις χώρες τους, με τους οποίους διατηρεί άρρηκτους δεσμούς φιλίας και συναγωνιστικότητας, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, Υπουργοί, Ευρωβουλευτές και Βουλευτές σήμερα.
Επί εικοσαετία στέλεχος του M.S.I. (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) και της "Alleanza Nazionale", επί μακρόν στην Ιταλική Κυβέρνηση. Μαθήτευσε μαζί με τον Fini (Αντιπρόεδρο και Υπουργό Εξωτερικών της Ιταλικής κυβέρνησης), δίπλα στον μεγάλο Giorgio Almirante και τη Λαϊκή Εθνικοκοινωνική Τάση (Ordine Nuovo) του Pino Rauti. Από τα ιδρυτικά στελέχη της Costituente Europea (Ιταλία - Γαλλία - Ισπανία - Ελλάδα) που αργότερα οδήγησε στο Ευρωκοινοβούλιο. Ιδρυτικό στέλεχος και στην Κ.Δ. της Ο.Ε.Φ.Σ.Ι. (Ομοσπονδία Ελληνικών Φοιτητικών Συλλόγων Ιταλίας). Ιδρυτής και Πρόεδρος (1967-1971) της θρυλικής LEGA- Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας - Δυτ. Ευρώπης (με 15.000 και πλέον μέλη) που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη φοιτητική εξέγερση στην Ευρώπη τον περίφημο "Μάη" του 1968. Δημοσιογράφος σε πολλές Ιταλικές και Ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά όπως η "Νέα Δεξιά", ο "Ελεύθερος Κόσμος" και ο "Ελληνικός Κόσμος" από το 1974 κ.α. Εκ των Ιδρυτών και Πρώτος Πρόεδρος των Πατριωτικών Συνδέσμων "Ι. Καποδίστριας" και στη συνέχεια Ιδρυτικό Στέλεχος του Κ.Ε.ΜΕ. (Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών). Αργότερα Ιδρυτικό Στέλεχος και στην Κεντρική Διοίκηση της ΕΠΕΝ, όπως και προηγουμένως της "Εθνικής Παρατάξεως".
Υπήρξε ακόμη βασικός Ιδρυτικό Στέλεχος της "Εθνικής Συμπαρατάξεως" (ΕΝΕΚ-ΕΣΕΣΙ-Κόμμα Ελληνισμού) και της "Πρώτης Γραμμής" του Κώστα Πλεύρη. Στον ΛΑΟΣ (Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός), είναι σύμβουλος Ιδεολογικού του Προέδρου Γ. Καρατζαφέρη και εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Διετέλεσε Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, της Εκτελεστικής Γραμματείας, Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων, και εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ στην Ευρωπαϊκή Ένωση επί τετραετία και πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου