Η συνεργασία μας με την Ουάσινγκτον ειναι μονόδρομος!!!Εκδηλώσεις τυφλής εμπάθειας κατά των ΗΠΑ μόνο τους αντιπάλους μας χαροποιεί!!!

Απο τον Γ. Ε. ΣΕΚΕΡΗ

Οι αιματηρές δυσκολίες στις οποίες προσέκρουσε η αμερικανική κατοχή του Ιράκ και η επικριτική στάση ορισμένων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων έναντι της Ουάσινγκτον έχουν δώσει λαβή στην πεποίθηση ότι «η Αμερική του Μπους ητάται» και ότι η «παγκόσμια ηγεμονία της τερματίζεται». Και η μεν διεθνής αμερικανική πρωτοκαθεδρία, όπως και οι παλαιότερες της Βρετανίας, Γαλλίας, και Ισπανίας – για να μην ανατρέξει κανείς στη ρωμαϊκή και ελληνική αρχαιότητα – έχει, κατά πάσαν πιθανότητα, και αυτή ημερομηνία λήξης. Όμως, υπό το φως των παγκόσμιων δρωμένων, η αντίληψη ότι επίκειται το τέλος της είναι αυθαίρετη.
Εν πρώτοις και κυρίως, διαψεύδοντας τις πάσης φύσεως Κασσάνδρες, οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στο Ιράκ κινούνται προς θετική για τις αμερικανικές στοχεύσεις κατεύθυνση – με την επίδειξη πυγμής προς όλες τις κατευθύνσεις εκ μέρους του στρατηγού Πετρέους, αλλά και τις εύστοχες πολιτικές επιλογές του χαρισματικού αυτού στρατιωτικού ηγήτορος, να αποδίδουν καρπούς. Ενώ, δηλαδή, ορισμένες λανθασμένες ενέργειες των εκπροσώπων της Ουάσινγκτον κατά την αμέσως μετά την ανατροπή του Σαντάμ περίοδο – μεταξύ άλλων, η άκρατη απο-μπαθοποίηση και η συναφής διάλυση του ιρακινού στρατού – είχαν ωθήσει σημαντική μερίδα Σουνιτών σε σύμπραξη με την Αλ Κάιντα, το σουνιτικό στοιχείο στρέφεται τώρα, όλο και περισσότερο, κατά των εν πολλοίς ξένης προέλευσης ακραίων ισλαμιστών τρομοκρατών και συστρατεύεται με τους Αμερικανούς εναντίον τους. Από την άλλη δε, οι σκληροπυρηνικοί ένοπλοι στον χώρο των Σιιτών, οι οποίοι έχουν αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη φονική σύμπραξη της Αλ Κάιντα με τους Σουνίτες, ανήσυχοι τώρα για την παρεχόμενη στους τελευταίους αυτούς αμερικανική υποστήριξη επιδεικνύουν αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση. Και συνακόλουθα, οι ανθρώπινες απώλειες, τόσο των Αμερικανών, όσο και των Ιρακινών, ενόπλων και αμάχων, μειώνονται κατακόρυφα.

Ενώ δημιουργούνται συν τω χρόνω και οι προϋποθέσεις για την επίτευξη της βασικής αμερικανικής επιδίωξης στο Ιράκ. Ήτοι για τη διαμόρφωση εθνοθρησκευτικών ισορροπιών, ικανών να διασφαλίσουν την ενότητα της ιρακινής επικράτειας και την εσωτερική της ασφάλεια και να καταστήσουν έτσι τη χώρα, με φθίνουσα αμερικανική στρατιωτική παρουσία, πυλώνα μιας ευρύτερης μεσανατολικής τάξης πραγμάτων, πρόσφορης για την καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, την εξασφάλιση της απρόσκοπτης ροής του πετρελαίου και την κατοχύρωση της ασφάλειας του Ισραήλ – και συμβάλλουσας συγχρόνως στην τόνωση του τρωθέντος αμερικανού γοήτρου στον ευρύτερο διεθνή χώρο.

**********

Τις ίδιες δε αυτές σκοπιμότητες προωθούν και οι λοιπές αμερικανικές προσπάθειες στην περιοχή. Ειδικότερα:

Για να αποτρέψει την τουρκική εισβολή στο Βόρειο Ιράκ και τη συνακόλουθη αποσταθεροποίηση του σταθερότερου – και φιλοαμερικανικότερου – σήμερα τμήματος της ιρακινής επικράτειας, η Ουάσινγκτον ασκεί, επιτυχώς μέχρι στιγμής, παράλληλες πιέσεις επί της τουρκικής ηγεσίας και επί των αρχών του ιρακινού Κουρδιστάν, στοχεύοντας στη συγκράτηση της πρώτης με αντάλλαγμα τη συνεργασία των τελευταίων – και σε επίπεδο πληροφοριών και των επιτόπιων Αμερικανών στρατιωτικών – προκειμένου να ελεγχθούν τα επί ιρακινού εδάφους ορμητήρια του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος PKK
Απειλή για την ιρακινή σταθερότητα, αλλά και για τις ευρύτερες περιφερειακές ισορροπίες, αποτελεί και το Ιράν των Αγιατολάδων. Το οποίο, αφού αρχικά συνεργάσθηκε με τις ΗΠΑ για την καταπολέμηση της Αλ Κάιντα, εν συνεχεία προσπάθησε να εκμεταλλευθεί τις αμερικανικές δυσκολίες στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, για να επεκτείνει την περιφερειακή επιρροή του. Στηρίζοντας με χρήμα, όπλα και πληροφορίες τις αντιαμερικανικές δραστηριότητες στο Ιράκ, και παρέχοντας ανάλογη αρωγή στη λιβανική Χεζμπολάχ και την παλαιστινιακή Χαμάς. Παραλλήλως δε προωθεί το επίμαχο πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι επιτυχίες, εν τούτοις, της νέας αμερικανικής στρατηγικής στο Ιράκ και η κλιμακούμενη εναντίωση της Ουάσινγκτον στις ιρανικές πυρηνικές φιλοδοξίες, φαίνεται να καθιστούν ήδη τους Ιρανούς ηγέτες προσεκτικότερους. Ίσως μάλιστα οι κρατούντες στην Τεχεράνη – στους κόλπους των οποίων, σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, εκδηλώνονται σοβαρές διαφωνίες ως προς το πρακτέο – να συνειδητοποιούν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, μακράν του να αποτελούν «χάρτινη τίγρη», είναι σε θέση να τους καταφέρουν καίρια πλήγματα. Έστω και αν, κατά τα άλλα, η αμερικανική ηγεσία, έχουσα πλήρη συνείδηση του γεωπολιτικού κόστους ενός τέτοιου εγχειρήματος, αρχήθεν – και παρά τις αντίθετες απόψεις ορισμένων ακραίων φωνών εντός και εκτός της αμερικανικής κυβέρνησης – αποσκοπεί στην κατά το δυνατόν ειρηνική επίλυση του Ιρανικού.
Οι αμερικανικές πρωτουβουλίες περί το Παλαιστινιακό, με πιο πρόσφατη τη σύγκληση, τέλη Νοεμβρίου, διεθνούς διάσκεψης, με συμμετοχή του παλαιστίνιου προέδρου Αμπάς και του ισραηλινού πρωθυπουργού Ολμέρτ στην Αννάπολη των ΗΠΑ, καταδεικνύουν, ανεξάρτητα από την αβέβαιη επί του παρόντος έκβασή τους – επιδιώκεται η επίλυση ενός από τα πιο μακροχρόνια και ακανθώδη διεθνή ζητήματα – ότι η Ουάσινγκτον παραμένει ο μόνος αξιόπιστος διαμεσολαβητής μεταξύ των δύο μερών και γενικότερα ο μόνος διεθνής παράγοντας ικανός να προωθήσει ουσιαστικά την ειρηνευτική διαδικασία.

**********

Όμως, η επιρροή της αμερικανικής υπερδύναμης εκδηλώνεται και στον απωανατολικό χώρο. Σε συνεργασία με τις εκεί περιφερειακές δυνάμεις – Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία και Νότια Κορέα – και συδυάζοντας το δέλεαρ του οικονομικού καρότου με τη διπλωματική πίεση και τη λανθάνουσα απειλή του στρατιωτικού ροπάλου, η Ουάσινγκτον εξαναγκάζει προοδευτικά τη Βόρεια Κορέα να απεκδυθεί το πυρηνικό της οπολοστάσιο. Και, από την άλλη, ηγείται μιας άτυπης σύμπραξης με το Τόκιο, το Νέο Δελχί, τη Σεούλ και την Καμπέρα, έχουσας ως ανομολόγητο, κατ’αρχήν – αν και ενίοτε μη αποκρυπτόμενο – στόχο την εξισορρόπηση της ανερχόμενης κινεζικής ισχύος. Με τον κ. Άμπε – προκάτοχο του σημερινού Ιάπωνα πρωθυπουργού κ. Φουκούντα – να έχει μάλιστα προτείνει τον περασμένο Αύγουστο τη σύμπηξη, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ινδία και τη Αυστραλία, ενός περιφερειακού «τόξου ελευθερίας», που ορισμένοι έχουν αποκαλέσει «Ασιατικό ΝΑΤΟ». ·

Ωστόσο, η πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση της συνεχιζόμενης αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας προέρχεται από την κοινοτική Ευρώπη. Όπου οι τρεις μεγάλες ευρωκοινοτικές δυνάμεις διαδηλώνουν την προσήλωσή τους στη συμμαχία με την υπερατλαντική συμπολιτεία. Και η μεν έξαρση από τον νέο Βρετανό κ. Μπράουν της ειδικής σχέσης της χώρας του με την Ουάσινγκτον ήταν φυσική και αναμενόμενη. Η θεαματική, όμως, εγκατάλειψη από τη Γερμανίδα καγκελλάριο κυρία Μέρκελ και, ιδίως, από τον νέο Γάλλο πρόεδρο κ. Σαρκοζί των αμερικανόφοβων θέσεων των προκατόχων τους δείνει το στίγμα μιας νέας εποχής στις διατλαντικές σχέσεις. Δεν πρόκειται δε για τυχαία μεταστροφή οφειλόμενη σε προσωπικές ιδιορρυθμίες των δύο Ευρωπαίων ηγετών. Γίνεται αντιθέτως εμφανές ότι η «παλαιά Ευρώπη» – για να θυμηθούμε τον κ. Ράμσφελντ – διαπιστώνοντας τους κινδύνους που σε ένα κόσμο βίαιο και άναρχο εγκυμονούσε η συνέχιση της ευρωαμερικανικής αντιπαράθεσης για ολόκληρη τη Δύση και όλως ιδιαίτερα για την ασθενέστερη ευρωπαϊκή συνιστώσα της, καταβάλλει προσπάθειες σύμπλευσης για τα μείζονα με την αμερικανική υπερδύναμη – χωρίς αυτό να αποκλείει, βέβαια, όπως επανειλημμένα έχει επισημάνει και ο Γάλλος πρόεδρος, τις φιλικές διαφωνίες.

**********

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν, συνεπώς η ηγέτιδα της Δύσης δύναμη και ο παγκόσμιος ιρορροπιστής. Και καταβάλλουν το σχετικό τίμημα σε αίμα και χρήμα. Αλλά και γίνονται αποδέκτης της δυσφορίας και συχνά της εχθρότητας σημαντικής μερίδας της παγκόσμιας κοινής γνώμης – καθώς η άσκηση διεθνούς ηγεσίας συνεπάγεται ανέκαθεν επικοινωνιακό κόστος. Ενώ, κατά τα λοιπά, η θεωρητική αντιπαράθεση μεταξύ των οπαδών της «πολυμερούς» και της «μονομερούς» πολιτικής φέρνει στο νου την πάλαι ποτέ θεολογική διένεξη περί το γένος των αγγέλων. Διότι, ενώ είναι φυσικό η Ουάσινγκτον να προτιμά να ενεργεί με τη συγκατάθεση του ΟΗΕ, κατανοητό είναι επίσης ότι αρνείται να θυσιάσει ζωτικά της συμφέροντα, όταν αδυνατεί να εξασφαλίσει τη ψήφο της Μόσχας ή του Πεκίνου στο Συμβούλιο Ασφαλείας ή τη στήριξη της πλειοψηφίας των 192, μέχρι νεοτέρας, ανομοιογενών και πολύ συχνά προβληματικών κρατών που συγκροτούν την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Η επιλογή της δε αυτή είναι διαχρονική. Για να περιορισθεί κανείς στη μεταψυχροπολεμική εποχή, ο πρεσβύτερος Μπους είχε καταστήσει σαφές ότι θα απέκρουε την ιρακινή επίθεση κατά του Κουβέιτ ασχέτως στάσης του ΟΗΕ. Και οι πρόεδροι Κλίντον και Μπους υιός επετέθησαν κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Ιράκ, αντιστοίχως, χωρίς «νομιμοποίηση» από τον παγκόσμιο οργανισμό. Όλα δε δείχνουν ότι και ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου μετά την προεδρική εκλογή του Νοεμβρίου 2008 – είτε είναι Ρεπουμπλικανός, είτε Δημοκρατικός, είτε, ενδεχομένως, θα ονομάζεται Τζιουλιάνι, είτε Χίλαρι Κλίντον – θα συνεχίσει να κινείται στους ίδιους άξονες με τους προκατόχους του, ανεξάρτητα από το επικοινωνικό επικάλυμμα των αποφάσεών του.

Και εμείς; Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι ο ανόητος αντιαμερικανισμός της μόδας – από τον «αριστερό» χώρο έχει τώρα κάνει μετάσταση και στον «δεξιό» – είναι αυτοκαταστροφικός. Τα εθνικά μας συμφέροντα εξαρτώνται σε καθοριστικό βαθμό από τις διαθέσεις της αμερικανικής υπερδύναμης. Και άρα, για την κατοχύρωσή τους, η συνεργασία με την Ουάσινγκτον εμφανίζεται ως μονόδρομος. Ενώ οι εκδηλώσεις τυφλής εμπάθειας κατά των ΗΠΑ μόνο τους αντιπάλους μας χαροποιεί.