Τα όσα συνέβησαν στα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996, έχουν μείνει σαν μία κηλίδα στην ιστορία του τόπου μας. Είχαμε εισβολή επί ελληνικού εδάφους, ήταν η πρώτη φορά που κατεβάσαμε οι ίδιοι τις σημαίες μας, γιατί η τότε πολιτική ηγεσία δεν είχε το ηθικό ανάστημα να υπερασπιστεί την τιμή και την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου. Τα γεγονότα γνωστά, η υπενθύμιση τους όμως μας γεμίζει ακόμα και σήμερα πόνο και οργή. Πόνο για τους τρεις αδικοχαμένους αξιωματικούς των ελικοπτέρων του Πολεμικού μας Ναυτικού. Πόνο για την αξιοπρέπεια του Έθνους μας, που χάθηκε μέσα σε μερικές ώρες, με έναν λαό και στρατό με σκυμμένο το κεφάλι στις απειλές των τούρκων. Οργή για την πολιτική ηγεσία της μειοδοσίας, της υποτέλειας και του συμβιβασμού.
Οργή για το ότι δεν πολεμήσαμε, οργή για το ότι δεν κάναμε τίποτα, οργή για το ευχαριστώ στους αμερικανούς. Οργή για το ότι δεν υπερασπιστήκαμε τη σημαία μας, οργή για όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές εκείνες. Τις στιγμές που περιμέναμε πως οι αντιδράσεις μας απέναντι στους τούρκους θα ήταν αυτές που έπρεπε. Αντί για αυτά όμως, σκύψαμε το κεφάλι υποτασσόμενοι στην μιζέρια, στον ενδοτισμό και στην τουρκική επεκτατικότητα. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ τις δηλώσεις Πάγκαλου για την σημαία μας που «αν αφήσουμε το κύμα θα την πάρει παραπέρα».
Τον Σημίτη που δεν καταδέχθηκε να ανέβει στο κέντρο επιχειρήσεων στο ΓΕΕΘΑ προκειμένου να συντονίσει από εκεί την κρίση, αλλά καθόταν σαν καρεκλοκένταυρος στο γραφείο του στην Βουλή και φερόταν με απαξιωτικό τρόπο στην στρατιωτική ηγεσία. Την μάταιη προσπάθεια των κυβερνώντων να εμφανίσουν τους νεκρούς αξιωματικούς του Πολεμικού μας Ναυτικού, ότι δήθεν είχαν προβλήματα, ότι πετούσαν κουρασμένοι, για να αποκρύψουν την πικρή αλήθεια, ότι δηλαδή το ελικόπτερο είχε καταρριφθεί.
Και βέβαια το πολιτικό κατεστημένο, απλά καλύφθηκε, πίσω από δήθεν αιτήματα για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, τα οποία ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Γιατί άραγε; Γιατί ενώ η Νέα Δημοκρατία μιλούσε για προδοσίες και τα στελέχη της τα έβαζαν με το ΠΑΣΟΚ και τον Σημίτη, δεν έκαναν μία διαμαρτυρία, δεν κατέβασαν τον κόσμο στο Σύνταγμα όπως έπρεπε, αλλά ουσιαστικά έδωσαν κάλυψη στο Σημίτη; Γιατί επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, ο «δημοσιογράφος» που ύψωσε την τουρκική σημαία στα Ίμια, μπαινοβγαίνει στην χώρα μας, με VISA που του θεωρούμε εμείς; Και το κυριότερο όλων, γιατί ακόμα και σήμερα συντηρούν καθεστώς γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο μας; Γιατί αφήνουν ακόμα και σήμερα τους ψαράδες της Καλύμνου ανυπεράσπιστους στις τουρκικές ακταιωρούς;
Αντί να υπάρξει -για μία φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά- μία υπερήφανη στάση απέναντι στους τούρκους, οι οποίοι σε τελική φάση δεν είναι Ευρωπαίοι και εξαρτώνται από εμάς για ό,τι έχει να κάνει με την προσπάθεια τους να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση- εμείς το μόνο που δείχνουμε είναι ότι σκύβουμε το κεφάλι...
Έχουμε κουραστεί από αυτή την κατάσταση. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ούτε την προδοσία. Και κυρίως δεν ξεχνάμε τους ηρωϊκούς νεκρούς μας Καραθανάση, Βλαχάκο και Γιαλοψό.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Υ.Γ: Το γκρίζο των Ιμίων φέτος γίνεται ακόμα πιο γκρίζο και μελαγχολικό. Προφυλακίστηκε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας μας Δημήτρης Παπαγεωργίου, δημοσιογράφος και στην «Ελεύθερη Ώρα» και εκδότης του «PATRIA». Ο Δημήτρης, όπως εύστοχα επισημάνθηκε, φυλακίστηκε επειδή ήταν το μέλλον. Φυλακίστηκε για τις Ιδέες του, γιατί κάποιοι θεωρούν ότι ο εθνικισμός πρέπει να τεθεί στο περιθώριο. Όμως, όπως ο κορυφαίος Νίτσε έλεγε «όσο πιο σκληρά με χτυπά το σφυρί, τόσο πιο καθάρια αντηχεί ο χαλύβδινος όγκος της θελήσεως μου». Και ο Δημήτρης έχει τεράστια αποθέματα θέλησης και δύναμης. Φίλε Δημήτρη, ειλικρινά στέκομαι προσοχή ενώπιον σου.. Σε περιμένουμε γρήγορα κοντά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου