Ομολόγο από την γενέτειρα που θα καλύπτονταν αποκλειστικά από τους ομογενείς?

Διαβάσαμε, στην εφημερίδα «Φωνή Αποδήμων», μία πρόταση του γνωστού στην ομογένεια δημοσιογράφου, του κ. Χρήστου Μαλασπίνα, «περί εκδόσεως ενός Ομολόγου από την γενέτειρα που θα καλύπτονταν αποκλειστικά από τους ομογενείς και θα λειτουργούσε ως δανεισμός, κινούμενος σε πλαίσιο συνεχών ανανεώσεων, δηλαδή εξοφλήσεων και νέων εκδόσεων, με τόκους όχι κατ΄ ανάγκην ανταγωνιστικούς, νομοθετημένος με προβλέψεις που θα κατασφάλιζαν κρατικό φορέα Διακομματικής συνθέσεως».
Με την ιδέα, η οποία, όπως αναφέρει ο έγκριτος δημοσιογράφος, ανήκε στον αείμνηστο Μπάμπη Μαρκέτο, μπορεί κανείς να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει, εξαρτάται από την οπτική γωνία από την οποία θα την προσεγγίσει.
Ένα πράγμα, όμως -πιστεύω όλοι μας- καταλάβαμε. Ότι ναι μεν οι ομογενείς θα προσήρχοντο, ουσιαστικά, να βοηθήσουν την γενέτειρα σε τούτη τη δύσκολη ώρα, πλην, όμως, με το αζημίωτο, όπως λέει ο λαός. Δηλαδή, θα αποταμίευε ο ομογενής κάποιο κεφάλαιο, αλλά θα εισέπραττε έστω και όχι «κατ΄ ανάγκην ανταγωνιστικούς» τόκους. Θα ήτανε, με άλλα λόγια, μία θεμιτή εμπορική συναλλαγή του Απόδημου με την πατρίδα από την οποία συναλλαγή ωφελημένα θα ήτανε και τα δύο μέρη. Η Ελλάδα θα εύρισκε «ζεστό» χρήμα αποφεύγοντας τον πνιγηρό «εναγκαλισμό» των διεθνών κερδοσκόπων, οι δε ομογενείς τοποθετώντας τα χρήματά τους σε ελληνικό ομόλογο θα εισέπρατταν κάποιο, έστω και συμβολικό τόκο.
Επιπλέον όφελος, η σύσφιξη του ενδιαφέροντος των Αποδήμων με τη γενέτειρα και η ενίσχυση των σχέσεων, κυρίως με τους νεότερης γενιάς ομογενείς, οι οποίοι λ.χ. θα επεδείκνυαν συνεχές και αδιάπτωτο ενδιαφέρον για την πορεία του ομολόγου που, ενδεχομένως, θα είχαν κληρονομήσει από τους γονείς τους με ό,τι αυτό συνεπάγονταν, περισσότερα ταξίδια στη γενέτειρα, για παράδειγμα, ανανέωση με μεγαλύτερο κεφάλαιο κλπ.
Επίσημη αντίδραση  πάνω στην πρόταση αυτή δεν υπήρξε από κυβερνητικής πλευράς. Ήλθε, όμως, η πρόταση του Προέδρου της Βουλής κ. Φίλιππου Πετσάλνικου, την οποία παρουσίασε και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, για «δημιουργία Ταμείου Στήριξης της Ελλάδας» που θα στηρίζεται σε εθελοντική προσφορά των απανταχού Ελλήνων, οι οποίοι θέλουν, όπως είπε ο κ. Πετσάλνικος, «να βοηθήσουν τη χώρα μας αλλά δεν ξέρουν πώς».
Ούτε εμείς  ξέρουμε ποια ανταπόκριση θα βρει η πρόταση του κ. Πετσάλνικου. 'Ηδη, όπως πληροφορούμαστε, εισέπραξε ένα πρώτο «όχι» από επωνύμους της Αυστραλίας. Εμείς, πατριωτικά σκεπτόμενοι, θα προτείναμε να υποστηριχθεί η πρόταση του κ. Προέδρου.
Το θέμα, όμως, είναι άλλο. Και είναι κρίσιμο:
Γιατί, για μία ακόμη φορά, η γενέτειρα «ποντάρει» στο συναίσθημα και στην άδολη αγάπη των ομογενών προκειμένου «άκοπα», χωρίς η ίδια να «προσφέρει» το παραμικρό, δίχως να υπάρχει απολύτως καμία, έστω και μικρή, ανταποδοτικότητα, να επωφεληθεί;
Γιατί προτιμά πάλι τον εύκολο δρόμο, το δίσκο της επαιτείας;
Γιατί προτιμά  να ζητιανέψει, αντί να προχωρήσει σε μία αμοιβαίως επωφελή, καθόλα νόμιμη και αξιοπρεπή εμπορική συναλλαγή με τα απόδημα τέκνα της;