Δεξιά και Αριστερά

Του Κώστα Σκανδάλη

Η Ελληνική πολιτική συγκυρία σήμερα, μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε εκ του μηδενός κάποιες χρόνια παγιωμένες πολιτικές έννοιες οι οποίες ταλανίζουν την κοινωνία μας, ως φαντάσματα του παρελθόντος…

Η Δεξιά και η Αριστερά καθώς και όλες οι λοιπές πολιτικές αποχρώσεις των σχηματισμών αυτών, σήμερα  έχουν καταστεί μέσα από την εξέλιξη των πραγμάτων έννοιες ανεδαφικές και ουσιαστικά αδιέξοδες, με δεδομένη την απώλεια στήριξης τους από τα σημερινά παγκόσμια οικονομικά μοντέλα, τα οποία δεν αφήνουν καθόλου περιθώρια για αυταπάτες.

Η στρατηγική των κομμάτων, εδώ και πάρα από πολύ καιρό, έχει πάψει να στηρίζεται σε ιδέες –παρ’ όλο ότι εξακολουθούν να  τις χρησιμοποιούν στην ρητορική τους ως δικαιολογία της ύπαρξης τους-, ενώ στην πραγματικότητα αυτά έχουν μετατραπεί σε προσωποπαγή διαχειριστικά ιδρύματα πολιτικών αρχηγών, ακολουθούμενα από υπάκουους χειροκροτητές, οι οποίοι διαγράφονται ευθύς αμέσως διαφωνήσουν με την γραμμή του κόμματος.  Η τακτική αυτή έχει μετατρέψει την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολυκομματική ολιγαρχία, αφού έχει ουσιαστικά εκμηδενίσει την ελεύθερη φωνή των βουλευτών, περιορίζοντας την από 300 σε 5, όσοι τυχαίνει να είναι σήμερα και οι αρχηγοί των κομμάτων της Βουλής.

Παρ’ όλα αυτά, είναι προφανές ότι οι πολιτικές έννοιες Αριστερά και Δεξιά εξακολουθούν να θεωρούνται εξαιρετικά χρήσιμες από το πολιτικό σύστημα, αλλιώς δεν θα επιβίωναν ούτε μια μέρα στο ουτοπικό  ιδεολογικό πλαίσιο που ζούμε σήμερα.

Η μόνη χρησιμότητα που εξηγεί την επιβίωση τους, είναι η εκμετάλλευση τους από τα αφανή κέντρα ελέγχου της εξουσίας,  για να κρατούν διαιρεμένους και αντιμαχόμενους τους  Έλληνες. Εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν την  ιδεολογική στήριξη για  τη δημιουργία ‘στημένων’ κομματικών εχθρών  και δηθενικών ιδεολογικών  αντιπάλων,  έτσι ώστε να εκτονώνουν ομαλά την φυσική τάση του ανθρώπου να μάχεται υπέρ των δικαιωμάτων και των συμφερόντων του.

Το υποκριτικό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για να επιβιώσει και να διατηρήσει τον έλεγχο μετά από την καθολική απόρριψη του από την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων τους τελευταίους μήνες,  αγωνίζεται να αποδυναμώσει κάθε απόπειρα  συλλογικής συνειδητοποίησης  και κινητοποίησης εθνικής εμβέλειας.  Προσπαθεί να περιορίσει  με ενέργειες απελπισίας  την μαζικότητα των αντιδράσεων των Ελλήνων και να τις υποβαθμίσει παρουσιάζοντας τες είτε με τη μορφή των ελεγχόμενων μαζικών κομματικών εκδηλώσεων,  είτε με αυτήν των ανεξέλεγκτων αντιδράσεων περιθωριακών πολιτικών μικροομάδων.

Προσπαθεί με τα ΜΜΕ που ελέγχει, όσο και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, να συντηρήσει την ψευδαίσθηση ότι το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της χώρας δημιουργήθηκε δήθεν από  λανθασμένους πολιτικούς χειρισμούς του παρελθόντος. Έχει δρομολογήσει για το σκοπό αυτό τη ‘θυσία’ αναλώσιμων πολιτικών οι οποίοι έχουν υποπέσει σε μικροπταίσματα σε σχέση με την πραγματική έκταση των κοινωνικών και όχι μόνο πολιτικών του  εγκλημάτων, για να μπορέσει να κρατήσει τους πραγματικούς υπαιτίους στο απυρόβλητο και να διατηρήσει ανέπαφες τις συνωμοτικές δομές του.

Είναι πλέον φανερό ότι τα δύο κυβερνητικά κόμματα έχουν δράσει συμπληρωματικά, έτσι ώστε να φέρουν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, φροντίζοντας να εκπέμπουν  προς τα έξω λόγους και ενέργειες φαινομενικά εχθρικές προς άλληλα,  αλλά στην πραγματικότητα,  αφανώς να συνεργάζονται μεταξύ τους υπακούοντας σε κοινά κέντρα αποφάσεων. 

Η μικρή μειοψηφία εντίμων πολιτικών - αναμφίβολα υπαρκτή- διατηρήθηκε για λόγους διακοσμητικούς και χρησιμοποιήθηκε έντεχνα ως βιτρίνα. Παραμένει όμως ταυτόχρονα και η ίδια υπόλογη διότι αφέθηκε με την παθητικότητα και τις υποτονικές της αντιδράσεις να χρησιμοποιηθεί  παρουσιάζοντας μια εικόνα ηθικής,  που αν και ποτέ δεν ξέφυγε από τα στενά όρια των λίγων μελών της, το φαύλο πολιτικό κατεστημένο πολλές φορές πιστώθηκε και στηρίχθηκε ως σύνολο από την ύπαρξη της  ...

Γίνεται επίσης κάθε μέρα και πιο φανερό, ότι οι λόγοι και οι πράξεις των ‘πολιτικών τελάληδων’ μέσα από τα εξωνημένα ελληνόφωνα ΜΜΕ,  έχουν δομηθεί έτσι ώστε να προκαλούν την αγανάκτηση  μιας διαφορετικής κάθε φορά ‘κατηγορίας’ πολιτών, (κόμματα, τάξεις, θρησκευτικές ενώσεις, κλπ) προσπαθώντας να αποκρύψουν από όσους περισσότερους αποδέκτες μπορούν, την στυγνή ολιγαρχική φύση της πραγματικής  διακυβέρνησης από παράνομα συμφέροντα και συνεπώς για να συντηρούν ενεργή την αντιπαλότητα μεταξύ των παραπάνω ενοτήτων.

Για να ελαττώσουν την σημερινή γιγαντιαία αντίδραση σε εθνικό επίπεδο,  τα κέντρα αποφάσεων - αυτά που ελέγχουν το πολιτικό κατεστημένο ως ενιαίο σύνολο-, έχουν ήδη προβλέψει βίαιες αντιδράσεις και έχουν εκτελέσει μια σειρά από προσεκτικά σχεδιασμένες ενέργειες που προέρχονται από μεγάλο βάθος χρόνου, έτσι ώστε να μην γίνονται εύκολα ορατές, με σκοπό να φέρουν τον Έλληνα προ τετελεσμένων γεγονότων  :

* Έχουν φροντίσει αφ’ ενός ο μέσος πολίτης να μην μπορεί να διαθέσει χρόνο για τα εθνικά θέματα και αφ’ ετέρου, αυτά να παρουσιάζονται πάντα ως ζητήματα υπερβολικά  εξειδικευμένα και πολύπλοκα για να απασχολήσουν οποιονδήποτε «ασήμαντο και μη ειδικό» ενδιαφερόμενο πολίτη.

* Έχουν μασκαρέψει τις προσχεδιασμένες κρατικές ελλείψεις έτσι ώστε να μοιάζουν με ατομικά προβλήματα, δημιουργώντας προσωπικές  ενοχές στους πολίτες για την κακή διαχείριση των πηγών ενεργείας και την αρνητική εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

* Έχουν φροντίσει να αλλοιώσουν τα ιστορικά χαρακτηριστικά του Έλληνα και τα κοινά του ήθη κι έθιμα με την επιβολή  ξένων  προτύπων και τη βίαιη εισαγωγή παράνομων αλλοδαπών ομάδων. Αυτές έχουν ειδικά επιλεγεί για τα κοινωνικά και θρησκευτικά τους χαρακτηριστικά, όντας ευθέως αντικρουόμενα  προς τα ημεδαπά.

* Προσπάθησαν  να εξισώσουν την επιβεβλημένη πολιτική και πολιτειακή ισότητα έναντι του νόμου, με μια συγκεχυμένη ιδέα για πολιτισμική εξομοίωση,  αντίληψη που μόνο έχθρα και αντιπαλότητα μπορεί να προκαλέσει μέσα σε μια τεχνητά ανομοιογενή κοινωνία, όπως αυτήν που ονειρεύονται να επιτύχουν με την βίαιη μετάγγιση λαθρομεταναστών.

* Έχουν καλλιεργήσει την δυσπιστία προς στον συμπολίτη με την υπόθαλψη της παρανομίας και την επιβολή πολλαπλών και ετερόκλητων πολιτισμικών στερεοτύπων, ώστε να μην υπάρχουν πλέον κοινά αυτονόητα ανάμεσα στις τοπικές κοινωνικές ομάδες.

* Του προβάλλουν τεχνητά πρότυπα  υπερανθρώπου με υπερφυσικές δυνατότητες, μέσα από την ‘ψυχαγωγία’ των ΜΜΕ και τα δημοφιλή ‘αθλητικά’ παιχνίδια. Μπροστά στη ακατάπαυστη σύγκριση με τα πρότυπα αυτά, ο πολίτης δέχεται την διαρκή προσλαμβάνουσα εντύπωση ότι είναι  μικρός, ασήμαντος και  ανίσχυρος.

* Ελέγχουν το υποσυνείδητο του, μέσω της  προβολής τηλεοπτικών διαφημίσεων σε καταιγιστικό ρυθμό, με τις οποίες περνούν συγκαλυμμένα μηνύματα απαξίωσης και υποταγής όσον αφορά την εθνική του υπόσταση.

* Τον έχουν καταστήσει δέσμιο ενός νομισματικού συστήματος μέσα από το οποίο,  οποιαδήποτε  πραγματική και ουσιαστική αξία  παραχθεί από την εργασία του,  να μετατρέπεται πρώτα σε τραπεζογραμμάτια άνευ αντικρίσματος και άυλες εγγραφές βιβλιαρίων, δηλαδή τραπεζικά προϊόντα με αυθαίρετες ή συμβατικές αξίες, των οποίων η διακύμανση βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των  οικονομικών εκτελεστών του.

* Φροντίζουν να εκτονώνουν συχνά την μεγάλη αγανάκτηση του με ελεγχόμενες κομματικές  ή συντεχνιακές διαδηλώσεις και απεργίες,  στοχεύοντας όμως ταυτόχρονα στην καθημερινή παράλυση του κέντρου της πρωτεύουσας και την περεταίρω διάλυση της οικονομίας μέσα από  τον στραγγαλισμό του εμπορίου που αυτό συνεπάγεται .

Όμως η πραγματική δύναμη του Έλληνα βρίσκεται πολύ περισσότερο στη συλλογικότητα της αντίδρασης του ως έθνος και πολύ λιγότερο στις προσχεδιασμένες μαζικές εκτονώσεις κομματικών ή συντεχνιακών διαδηλώσεων :

* Στη συλλογική συνειδητοποίηση ότι αποτελεί έναν ενιαίο και διαχρονικό οργανισμό ο οποίος σήμερα βάλλεται στο σύνολο του ως πολιτισμική οντότητα και ότι τα κύτταρα του δεν θα μπορούσαν να διατηρηθούν ούτε μεμονωμένα εκτός οργανισμού, αλλά ούτε και με μαζικές μεταγγίσεις από  μη αφομοιώσιμα κύτταρα άλλων οργανισμών,  χωρίς αυτό ταυτόχρονα να σημαίνει και την αποδόμηση αξιών,  παραδόσεων, δεξιοτήτων και αντιλήψεων τις οποίες κτίζει ως έθνος εδώ και πολλές χιλιετίες .

* Στην  ενδυνάμωση των στοιχείων που συνθέτουν την  Εθνική ταυτότητα η οποία σκιαγραφεί και οριοθετεί  τον ενιαίο αυτόν οργανισμό  και...

* Στην διαφύλαξη της Ελληνικής γλώσσας, ως παράγοντα που εξασφαλίζει την άψογη επικοινωνία και την απρόσκοπτη λειτουργία του όλου συστήματος.

Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να απαξιώσουμε κανένα ελληνικό κόμμα συλλήβδην ταυτίζοντας άκριτα τους ψηφοφόρους του  με τους εξωνημένους πολιτικούς του εκπροσώπους, ούτε και καμία ελληνική κοινωνική ομάδα στο σύνολο της, είτε αυτή φέρει κομματικό ή ταξικό μανδύα.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε και το δικαίωμα να ευτελίσουμε την αγάπη και την προσήλωση του εθνικιστή δεξιού προς την πατρίδα και την παράδοση του, ούτε το δικαίωμα να  απαξιώσουμε την αυξημένη αντίληψη κοινωνικότητας, ισότητας και δικαιοσύνης του αριστερού συμπατριώτη μας, θυσιάζοντας τα πολύτιμα αυτά διαχρονικά στοιχεία σε εφήμερες πολιτικές ή παραταξιακές σκοπιμότητες. Αντίθετα οφείλουμε να αντιταχθούμε στο τεχνητό δίλλημα ‘αριστερά ή δεξιά’ όπως επίσης έχουμε καθήκον να διαγνώσουμε και να στιγματίσουμε την δόλια σκοπιμότητα της αφύσικης μεγέθυνσης των διαφορών τους και συνάμα την καταγγελία της περίτεχνης και διαρκούς δραματοποίησης τους μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επικρίνουμε κανένα  συμπατριώτη μας για τις οποιεσδήποτε θρησκευτικές αντιλήψεις του, εφ’ όσον αυτός συνειδητοποιεί πως η ευθύνη για την επιβίωση μας ευρίσκεται πρωτίστως στα χέρια μας.

Δεν έχουμε ακόμα το δικαίωμα ούτε την πολυτέλεια να επικρίνουμε την σημερινή νεολαία για αμάθεια, μιμητισμό ξένων προτύπων και αδιαφορία,  καθώς τα χαρακτηριστικά αυτά, -όπου κι αν έχουν ευδοκιμήσει- αποτελούν καρπό πολυετούς και προσεκτικού σχεδιασμού των επίδοξων οικονομικών κατακτητών μας.

Ας κρατήσουμε κάθε χαρακτηριστικό από κάθε πολιτική, τοπικιστική, ηλικιακή ή θρησκευτική ομάδα  που μπορεί να συνεισφέρει στην ενότητα και ας παραμερίσουμε κάθε σημείο που συντηρεί διαχωριστικές γραμμές, τουλάχιστον για τη διάρκεια των  κρίσιμων αυτών περιστάσεων όπου απειλείται άμεσα και επιτακτικά η εθνική μας υπόσταση.

Είμαστε οι Έλληνες και αυτό αποτελεί μια ισχυρή ταυτότητα επάνω στην οποία, τα όποια  διευκρινιστικά επίθετα -ειδικά σήμερα- δεν πετυχαίνουν τίποτε παραπάνω από το να αυξάνουν τις αντιμαχόμενες Ελληνικές ομάδες, προς όφελος και προς αγαλλίαση των δυναστών μας.