To ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ (το Berliner Mauer), ήταν μέρος των ενδογερμανικών συνόρων, δηλ. των συνόρων που χώριζαν τη Γερμανία σε δύο κράτη, στην περιοχή του Βερολίνου.. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας, ως επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει από το 1948. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του Τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, μεταξύ αυτών και 2 Έλληνες, από βίαιες ενέργειες των ανατολικογερμανικών δυνάμεων ασφάλειας. Άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στους 238 προσμετρώντας και τα ατυχήματα, θύματα των οποίων τελικά κατέληξαν.
Τα γεγονότα πριν την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου άρχισαν από το 1945. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις Ζώνες Κατοχής, οι οποίες ελέγχονταν και διοικούνταν από τους Συμμάχους (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία) σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου της Γιάλτας. Με ανάλογο τρόπο μοιράστηκε και το Βερολίνο, η πρώην πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, σε τέσσερις τομείς. Ταυτόχρονα άρχιζε ο Ψυχρός Πόλεμος σε όλα τα επίπεδα. Το Βερολίνο έγινε το κεντρικό θέατρο επιχειρήσεων στην μάχη των μυστικών υπηρεσιών από Ανατολή και Δύση. Το 1948 σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη κρίση με τον αποκλεισμό του Βερολίνου από την Σοβιετική Ένωση. Το 1949 ιδρύθηκε πρώτα η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) στις τρεις δυτικές Ζώνες Κατοχής και αμέσως μετά η Ανατολική Γερμανία (ΛΔΓ) στη Σοβιετική Ζώνη Κατοχής, σφραγίζοντας και πολιτικά τη διαίρεση της χώρας. Τότε άρχισε να εντείνεται η φύλαξη και να επεκτείνονται οι συνοριακές εγκαταστάσεις και από τις δύο πλευρές. Ανάμεσα στην ΛΔΓ και την ΟΔΓ τοποθετήθηκαν αρχικά αστυνομικοί του σώματος των συνοριοφυλάκων και στρατιώτες, ενώ αργότερα στήθηκαν και συρματοπλέγματα, κυρίως από την πλευρά της ΛΔΓ. Καθώς οξυνόταν ο Ψυχρός Πόλεμος με την επιβολή εμπάργκο υψηλής τεχνολογίας στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού, τη συνεχή διπλωματική πίεση και τις εκατέρωθεν απειλές, εντάθηκε η στεγανοποίηση των συνόρων, κυρίως από την ανατολική πλευρά. Η μεθοριακή γραμμή δεν χώριζε πια μόνο τα δύο κομμάτια της Γερμανίας. Χώριζε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα από το Συμβούλιο για την Αμοιβαία Οικονομική Βοήθεια και το NATO από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ήταν το σύνορο ανάμεσα σε δύο εχθρικούς κόσμους με διαφορετικά πολιτικοϊδεολογικά, οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα, που βρίσκονταν αντιμέτωποι στον Ψυχρό Πόλεμο.
Από τη σύσταση της ΛΔΓ άρχισαν να διαφεύγουν Ανατολικογερμανοί πολίτες προς την ΟΔΓ με αυξανόμενους ρυθμούς. Τα σύνορα ανάμεσα στον ανατολικό και το δυτικό τομέα του Βερολίνου ήταν τα μόνα που παρέμεναν ανοιχτά, σαν οπή διαφυγής, καθώς διέσχιζαν τον πολεοδομικό ιστό της πόλης και δεν μπορούσαν να ελεγχθούν. 2,6 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τη ΛΔΓ και το Ανατολικό Βερολίνο μεταξύ 1949 και 1961 - 180.000 από αυτούς μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου 1961 και 47.433 μόνο μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου. Το Δυτικό Βερολίνο ήταν η πύλη προς τη Δύση και για πολλούς Πολωνούς και Τσέχους. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες ήταν νέοι κάτω των 25 ετών, ειδικευμένοι και μορφωμένοι. Η διαφυγή τους ήταν πραγματική απειλή για την οικονομία και, σε τελευταία ανάλυση, για την ίδια την ύπαρξη της Ανατολικής Γερμανίας. Τα σχέδια για την ανέγερση τείχους στο Βερολίνο ήταν ένα από τα πιο καλά κρυμμένα κρατικά μυστικά της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης. Το τείχος χτίστηκε με εντολή της ηγεσίας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος (SED, το ΚΚ της Ανατολικής Γερμανίας) από οικοδόμους υπό την προστασία και την επιτήρηση της αστυνομίας και του στρατού.
Τη νύχτα από 12 προς 13 Αυγούστου 1961 μονάδες του Εθνικού Λαϊκού Στρατού, 5.000 συνοριοφύλακες, 5.000 αστυνομικοί και 4.500 μέλη των Εργατικών Ομάδων Μάχης άρχισαν να κλείνουν τους δρόμους και τις τροχιές των μέσων μεταφοράς προς το Δυτικό Βερολίνο. Οι σοβιετικές δυνάμεις παρέμεναν σε συναγερμό μάχης σταθμευμένες στις μεθοριακές διαβάσεις που προβλέπονταν για τους Συμμάχους. Όλες οι συγκοινωνίες μεταξύ των δύο τομέων της πόλης διακόπηκαν χώρας, ενώ επαναλάμβαναν την αντιδυτική ρητορεία της συνάντησης των προηγούμενων ημερών. Η επίσημη ανακοίνωση τελείωνε με μια επισήμανση που αποκάλυπτε όλη την υποκρισία και την αντιφατικότητα των προηγούμενων ρητορισμών:
Τα γεγονότα πριν την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου άρχισαν από το 1945. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις Ζώνες Κατοχής, οι οποίες ελέγχονταν και διοικούνταν από τους Συμμάχους (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία) σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου της Γιάλτας. Με ανάλογο τρόπο μοιράστηκε και το Βερολίνο, η πρώην πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, σε τέσσερις τομείς. Ταυτόχρονα άρχιζε ο Ψυχρός Πόλεμος σε όλα τα επίπεδα. Το Βερολίνο έγινε το κεντρικό θέατρο επιχειρήσεων στην μάχη των μυστικών υπηρεσιών από Ανατολή και Δύση. Το 1948 σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη κρίση με τον αποκλεισμό του Βερολίνου από την Σοβιετική Ένωση. Το 1949 ιδρύθηκε πρώτα η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) στις τρεις δυτικές Ζώνες Κατοχής και αμέσως μετά η Ανατολική Γερμανία (ΛΔΓ) στη Σοβιετική Ζώνη Κατοχής, σφραγίζοντας και πολιτικά τη διαίρεση της χώρας. Τότε άρχισε να εντείνεται η φύλαξη και να επεκτείνονται οι συνοριακές εγκαταστάσεις και από τις δύο πλευρές. Ανάμεσα στην ΛΔΓ και την ΟΔΓ τοποθετήθηκαν αρχικά αστυνομικοί του σώματος των συνοριοφυλάκων και στρατιώτες, ενώ αργότερα στήθηκαν και συρματοπλέγματα, κυρίως από την πλευρά της ΛΔΓ. Καθώς οξυνόταν ο Ψυχρός Πόλεμος με την επιβολή εμπάργκο υψηλής τεχνολογίας στις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού, τη συνεχή διπλωματική πίεση και τις εκατέρωθεν απειλές, εντάθηκε η στεγανοποίηση των συνόρων, κυρίως από την ανατολική πλευρά. Η μεθοριακή γραμμή δεν χώριζε πια μόνο τα δύο κομμάτια της Γερμανίας. Χώριζε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα από το Συμβούλιο για την Αμοιβαία Οικονομική Βοήθεια και το NATO από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ήταν το σύνορο ανάμεσα σε δύο εχθρικούς κόσμους με διαφορετικά πολιτικοϊδεολογικά, οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα, που βρίσκονταν αντιμέτωποι στον Ψυχρό Πόλεμο.
Από τη σύσταση της ΛΔΓ άρχισαν να διαφεύγουν Ανατολικογερμανοί πολίτες προς την ΟΔΓ με αυξανόμενους ρυθμούς. Τα σύνορα ανάμεσα στον ανατολικό και το δυτικό τομέα του Βερολίνου ήταν τα μόνα που παρέμεναν ανοιχτά, σαν οπή διαφυγής, καθώς διέσχιζαν τον πολεοδομικό ιστό της πόλης και δεν μπορούσαν να ελεγχθούν. 2,6 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τη ΛΔΓ και το Ανατολικό Βερολίνο μεταξύ 1949 και 1961 - 180.000 από αυτούς μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου 1961 και 47.433 μόνο μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου. Το Δυτικό Βερολίνο ήταν η πύλη προς τη Δύση και για πολλούς Πολωνούς και Τσέχους. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες ήταν νέοι κάτω των 25 ετών, ειδικευμένοι και μορφωμένοι. Η διαφυγή τους ήταν πραγματική απειλή για την οικονομία και, σε τελευταία ανάλυση, για την ίδια την ύπαρξη της Ανατολικής Γερμανίας. Τα σχέδια για την ανέγερση τείχους στο Βερολίνο ήταν ένα από τα πιο καλά κρυμμένα κρατικά μυστικά της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης. Το τείχος χτίστηκε με εντολή της ηγεσίας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος (SED, το ΚΚ της Ανατολικής Γερμανίας) από οικοδόμους υπό την προστασία και την επιτήρηση της αστυνομίας και του στρατού.
Τη νύχτα από 12 προς 13 Αυγούστου 1961 μονάδες του Εθνικού Λαϊκού Στρατού, 5.000 συνοριοφύλακες, 5.000 αστυνομικοί και 4.500 μέλη των Εργατικών Ομάδων Μάχης άρχισαν να κλείνουν τους δρόμους και τις τροχιές των μέσων μεταφοράς προς το Δυτικό Βερολίνο. Οι σοβιετικές δυνάμεις παρέμεναν σε συναγερμό μάχης σταθμευμένες στις μεθοριακές διαβάσεις που προβλέπονταν για τους Συμμάχους. Όλες οι συγκοινωνίες μεταξύ των δύο τομέων της πόλης διακόπηκαν χώρας, ενώ επαναλάμβαναν την αντιδυτική ρητορεία της συνάντησης των προηγούμενων ημερών. Η επίσημη ανακοίνωση τελείωνε με μια επισήμανση που αποκάλυπτε όλη την υποκρισία και την αντιφατικότητα των προηγούμενων ρητορισμών:
τα σύνορα δεν θα επιτρεπόταν πια να τα περνούν οι πολίτες της ΛΔΓ χωρίς ειδική άδεια.
Το απάνθρωπο σύνορο ανάμεσα σε δύο κόσμους με διαφορετικά πολιτικοϊδεολογικά, οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα, ήταν πλέον γεγονός και θα κρατούσε μέχρι και το 1989
Το απάνθρωπο σύνορο ανάμεσα σε δύο κόσμους με διαφορετικά πολιτικοϊδεολογικά, οικονομικά και πολιτισμικά συστήματα, ήταν πλέον γεγονός και θα κρατούσε μέχρι και το 1989
Η επιχείρησι ανεγέρσεως του τείχους του αίσχους, στα σύνορα μεταξύ των δύο τομέων του Βερολίνου, ξεκινούσε.
Τέσσερις (4) ανατολικογερμανικές μεραρχίες και τρείς (3) σοβιετικές κάλυπταν στρατιωτικά τους 50.000 ανατολικογερμανούς στρατιώτες-ένστολους κτίστες.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, σ'ενα μήκος 130 χλμ, υψώθηκε ένα αδιαπέραστο μισητό και φοβητό τείχος από συρματοπλέγματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, ναρκοπέδια, παγιδευμένες τάφρους, τσιμεντένια στηθαία, αιχμαλωτίζοντας εφιαλτικώς, όσους απέρριπταν την κομμουνιστική τυραννία της «αταξικής» εξαθλιωμένης κοινωνίας.
Των ψυχιατρείων και των στρατοπέδων εξοντώσεως.
Στην διάρκεια της νύχτας 6000 προβολείς έλουζαν με φως το τείχος, ενώ 2000 εκπαιδευμένα λυκόσκυλα ενίσχυαν τις νυκτερινές περιπόλους καθιστώντας την φυγή προς την Ελευθερία, θανατηφόρο εμπειρία.
Το τείχος αυτό έμεινε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό, το τείχος του Αίσχους. Για τους κομμουνιστές της Σοβιετίας και των οπαδών τους, «αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος».
Το γκρέμισμα του, ξεκίνησε μόνον, στις 9 Νοεμβρίου 1989 με την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού.
Έτσι οι κομμουνιστές κράτησαν φυλακισμένους, κυριολεκτικώς, για 28 ολόκληρα χρόνια, τους ανατολικογερμανούς στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» με το στανιό.
Έτσι οι κομμουνιστές κράτησαν φυλακισμένους, κυριολεκτικώς, για 28 ολόκληρα χρόνια, τους ανατολικογερμανούς στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» με το στανιό.
Ο λόγος απλός.
Από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν κάθε μήνα στη Δύσι.
Οι συντρόφοι αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους.
Χωρίς τον λαό «τους». Καθ' όσον ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανεγερσι του τείχους τον Αύγουστο του 1961, (όταν οι Δυτικοί ηγέτες ευρίσκοντο εις διακοπάς, τις οποίες δυστυχώς, έκριναν ότι δεν ήτο αναγκαίο να σταματήσουν) περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν στην «ιμπεριαλιστική δύσι»
Εξ' ίσου αιφνιδιαστικώς, (παλι Αυγουστιατικα) στις 23 Αυγούστου 1939, ο Φον Ριμπεντροπ, (υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας) ) συναντούσε στη Μόσχα τον Στάλιν και τον ομόλογό του Μολοτωφ στο Κρεμλίνο, για να υπογράψη το σύμφωνο μη επιθέσεως Γερμανίας – Σοβιετικής ενώσεως.
Με το σύμφωνο αυτό αμοιβαίως εδεσμεύοντο οι δύο χώρες αφ' ενός μεν να απόσχουν κάθε επιθετικής δράσεως μεταξύ των, αφ' έτερου δεν εν περιπτώσει κατά την οποίαν μια εξ' αυτών υφίστατο επιθεσιν από οιανδήποτε Τρίτη χώρα, η άλλη να μην παράσχει την βοήθεια της, στην Τρίτη αυτή χώρα (δηλαδή εις περίπτωσιν πολέμου Γερμανίας κατά Αγγλίας ή και Γαλλίας, η Σοβιετική Ενωσις εδεσμεύετο να μην βοηθήσει αυτές τις χώρες) Επιπροσθέτως υπεγράφη και ένα μυστικό πρωτόκολλο που αφορούσε στην διαίρεσι της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενώσεως.
Από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν κάθε μήνα στη Δύσι.
Οι συντρόφοι αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους.
Χωρίς τον λαό «τους». Καθ' όσον ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανεγερσι του τείχους τον Αύγουστο του 1961, (όταν οι Δυτικοί ηγέτες ευρίσκοντο εις διακοπάς, τις οποίες δυστυχώς, έκριναν ότι δεν ήτο αναγκαίο να σταματήσουν) περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν στην «ιμπεριαλιστική δύσι»
Εξ' ίσου αιφνιδιαστικώς, (παλι Αυγουστιατικα) στις 23 Αυγούστου 1939, ο Φον Ριμπεντροπ, (υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας) ) συναντούσε στη Μόσχα τον Στάλιν και τον ομόλογό του Μολοτωφ στο Κρεμλίνο, για να υπογράψη το σύμφωνο μη επιθέσεως Γερμανίας – Σοβιετικής ενώσεως.
Με το σύμφωνο αυτό αμοιβαίως εδεσμεύοντο οι δύο χώρες αφ' ενός μεν να απόσχουν κάθε επιθετικής δράσεως μεταξύ των, αφ' έτερου δεν εν περιπτώσει κατά την οποίαν μια εξ' αυτών υφίστατο επιθεσιν από οιανδήποτε Τρίτη χώρα, η άλλη να μην παράσχει την βοήθεια της, στην Τρίτη αυτή χώρα (δηλαδή εις περίπτωσιν πολέμου Γερμανίας κατά Αγγλίας ή και Γαλλίας, η Σοβιετική Ενωσις εδεσμεύετο να μην βοηθήσει αυτές τις χώρες) Επιπροσθέτως υπεγράφη και ένα μυστικό πρωτόκολλο που αφορούσε στην διαίρεσι της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενώσεως.
Μολονότι η Σοβιετική διπλωματία προσπάθησε να μην αποκαλυφθή ( όπως και σήμερα αποσιωπούν οι υμνούντες την προσφορά της Ρωσσίας στην έκβασιν του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, απολησμονούντες την μάμμη της γενέσεως του), αυτό το μυστικό πρωτόκολλο, δημοσιεύθηκε στις 25 Αυγούστου 1940, ταυτοχρόνως στη Μόσχα και το Βερολίνο.
Ετσι ο κόσμος επληροφορείτο άναυδος την κυνική συμφωνία με αντάλλαγμα τον πολεμο.
Στην σφαίρα επιρροής της Μόσχας προσαρτώντο η Φινλανδία, η Εσθονία, η Λατβία, η Βεσσαραβία και περίπου το 1/4 της Πολωνίας Ο Χίτλερ είχε την άδεια της κομμουνιστικής Ρωσσίας για να ξεκινηση τον πόλεμό του.
Ιστορικως εχει αποδειχθη από τα αδιαψευστα τραγικα γεγονοτα ότι:
Με την καταλυτική εγγύησι του συμφώνου μη επιθέσεως Γερμανίας-Σοβιετικής Ενώσεως, ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, ουσιαστικώς , «εκπωματίζετο» δια χειρών της Κομμουνιστικής τότε Μόσχας και του «πατερούλη» Σταλιν.
Ούτως, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, ενώ στις 17 του ιδίου μηνός «πιστός» στην συμφωνία τους, εισέβαλε και ο Σταλιν στην Πολωνία, για να συμπεριλάβη την ζώνη που του « ανήκε».
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Βαλτικές χώρες, των οποίων η επεκτατική προσαρτησις στην τέως Σοβιετική Ενωσι, ως και των υπολοίπων χωρών της Ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, διετηρήθη έως την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού.
Ιστορικως εχει αποδειχθη από τα αδιαψευστα τραγικα γεγονοτα ότι:
Με την καταλυτική εγγύησι του συμφώνου μη επιθέσεως Γερμανίας-Σοβιετικής Ενώσεως, ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, ουσιαστικώς , «εκπωματίζετο» δια χειρών της Κομμουνιστικής τότε Μόσχας και του «πατερούλη» Σταλιν.
Ούτως, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, ενώ στις 17 του ιδίου μηνός «πιστός» στην συμφωνία τους, εισέβαλε και ο Σταλιν στην Πολωνία, για να συμπεριλάβη την ζώνη που του « ανήκε».
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Βαλτικές χώρες, των οποίων η επεκτατική προσαρτησις στην τέως Σοβιετική Ενωσι, ως και των υπολοίπων χωρών της Ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, διετηρήθη έως την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού.
Βεβαιως η λυκοφιλια του Πατερουλη με τον Χιτλερ σταματησε πολύ αποτομα, χωρις την θελησι του Σταλιν.. Ο Μπορις Σουβαριν σοσιαλιστης ακτιβιστης, από την Ουκρανια και ιδρυτικο στελεχος του Γαλικου Κομουνιστικου Κομματος, περιεγραψε την διαλυσι της ετεροκλητης αυτης συμμαχιας ως εξης:« Ο Σταλιν υπεκυψε και συμφωνησε να πολεμησει την Γερμανια μονο οταν τον εξαναγκασε και τον υποχρεωσε σ αυτο ο ιδιος ο Χιτλερ» αφου με την αφελη ανακωχη της Σοβιετιας ειχε καταβροχθισει την Ευρωπη, και οταν πλεον αφνιδιαστικως εστραφη κατα του τεως συμμαχου του. (δημοσιευθηκε το 1948 και εχει συμπεριληφθη στην γνωστη σε ολους συλλογη " L Observaieur des Deux Mondes" 1982 εκδοσεις De la diffirence, ιδε και http://en.wikipedia.org/wiki/
Δηλαδη ουσιαστικως ο Β’Παγκοσμιος πολεμος δεν θα ξεκινουσε στις 3 Σεπτεμβριου 1939 αν προηγουμενως (δεκα ημερες πριν) στις 23 Αυγουστου ο Πατερουλης Σταλιν δεν εσπευδε να συναψει την φιλικη συμμαχια με τον μετεπειτα εισβολεα του , αφου με την συμφωνια αυτή αποκτουσε την μιση Ευρωπη με την υπογραφη του νεου Συμμαχου του, του Χιτλερ. Ηταν η εποχη που οι Ναζι και ο φασιστες ησαν καλοι..Και θα παρεμεναν καλοι για τους συντροφους, αν ο Χιτλερ δεν εισεβαλε στην Ρωσια τον Ιουνιο του 1941 αιφνιδιαζοντας τον εφησυχασμενο Σταλιν.
Η ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Θα ήθελα όμως να θυμίσουμε το εξής, για να κατανοήσουν οι λαοί και ιδιαίτερα οι νεότεροι άνθρωποι: Το Δυτικό Βερολίνο, όπως και το Ανατολικό, ήταν μέσα στην καρδιά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα νατοϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο Ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Αυτά είπε η κ. Παπαρήγα για το τείχος που υψωνόταν στο Βερολίνο. Σου λέει, ποιος να ψάχνει τώρα, τοσα χρόνια έχουνε περάσει, ας το πω- και τι έγινε;
Θυμίζω ότι ένα κομμάτι του Βερολίνου, το Δυτικό, ανήκε στη Δυτική Γερμανία. Το υπόλοιπο Βερολίνο, το Ανατολικό, ήταν η πρωτεύουσα της Ανατολικής Γερμανίας. Το Βερολίνο ολόκληρο, όπως λέει και η ίδια στην αρχή του αποσπάσματος, το ήταν ολόκληρο μέσα στην Ανατολική Γερμανία. Το Δυτικό Βερολίνο, συνεοπώς, βρισκόταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Δυτική Γερμανία, και είχε ελάχιστα στρατεύματα και οπλισμό. Π¨ως μπορεί λοιπόν η κ. Γενική Γραμματέας να ισχυρίζεται σήμερα ότι απ΄αυτό το μικρό, αδύναμο και αποκομμένο κομμάτι «τα νατοϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλλουν στο Βερολίνο»; Μιλάμε για εσκεμμένη διαστρέβλωση ολκής, όχι απλώς μπούρδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου