Θα απογοητεύσω όσους ex ante χαρακτήρισαν την εφετινή παρέμβασή μου στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό, - που μάλιστα την χρονοθέτησαν στην χθεσινοβραδινή συζήτηση - με bold γράμματα, σε δημοφιλέστατη στήλη έγκριτης εφημερίδας, «ως κατεδάφιση του κόμματος της», του δικού μου κόμματος. Και η προφητεία κινητοποίησε και κάποιους –ελάχιστους ευτυχώς- Αργολιδείς - Ηρακλειδείς, της κομματικής νομιμότητας και καθαρότητας, που θα συνεχίσω να αγνοώ όχι μόνο επειδή ου γαρ οίδασι τι ποιούσι και τι λέγουσι αλλά κυρίως επειδή αδικούν όσους δήθεν στηρίζουν. Θα απογοητεύσω λοιπόν όσους με ονειρεύτηκαν πάνω σε τσάπα:
Πρώτον γιατί θα τους πω ότι πίστευα πάντα και πιστεύω και σήμερα ότι η Ν.Δ. σ’ όλη την διαχρονία της επένδυσε και ασκήθηκε στην θεμελίωση, στην προσεκτική ανέγερση και βέβαια και στην καθαίρεση και διορθωτική αναδόμηση προβληματικών δομικών παρεμβάσεων από άλλους κατά καιρούς εντολοδόχους του Ελληνικού λαού.
Δεύτερον γιατί το πεδίον που επιλέγω να παρέμβω, είναι αυτό της σημερινής Ευρωπαϊκής Πραγματικότητας και αυτή φοβούμαι ότι είναι εξίσου προβληματική, αν όχι περισσότερο προβληματική, από αυτή που βιώνουμε όλοι ως Ελληνική Εθνική πραγματικότητα, και για να διευρύνω λίγο την ματιά μου ως Εθνική πραγματικότητα πολλών, των περισσότερων, κρατών μελών της Ένωσης.
Οι παλιοί Βουλευτές θυμούνται τις συγκινητικές και σε ύφος εορταστικές συνεδριάσεις σ’ αυτή την αίθουσα που ακολούθησαν της υπογραφής των Συνθηκών της Ρώμης, του Μάαστριχτ και εν τέλει της Λισσαβώνας. Η έννοια της συνοχής (οικονομικής και κοινωνικής μας υπέσχοντο) εμπεδώθηκε ως το δίδυμο της Ελπίδας για μια ευημερούσα δημοκρατική χώρα μέλος μιας Ευρώπης, - Ηγετικής δύναμης - σ’ έναν κόσμο που στόχευε στα υψηλότερα ιδανικά που έχουν αρθρωθεί ποτέ και που τα Ηνωμένα Έθνη, με βασικούς εταίρους τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., σμίλευαν για όλους τους λαούς της γης.
Θυμάμαι δύο ιστορικές ομιλίες του άλλοτε Πρωθυπουργού κυρίου Σημίτη, στους πρώτους προϋπολογισμούς των 2 κυβερνητικών θητειών του. Με εύγλωττα επιτηδευμένη σεμνότητα ανεφέρθη στους οικονομικούς θριάμβους των διακυβερνήσεων ευθύνης του, ως κατακτήσεις της Οικονομικής Συνοχής προσθέτοντας: Αφοσιωθήκαμε στο Οικονομικό σκέλος της Συνοχής: Τώρα προχωρούμε αποφασιστικά για την κατάκτηση της Κοινωνικής Συνοχής…. Η μεν Ελλάδα δεν την συνάντησε ποτέ την κοινωνική συνοχή η δε Ευρώπη επένδυσε αλλά ανορθολογικά και σήμερα αναζητεί θρασύτατα θα έλεγα τρόπους για να την παρακάμψει στήνοντας τραπέζια επαναδιαπραγμάτευσης των ιδίων των αρχών, στόχων και κριτηρίων που πλαισίωσαν και ώθησαν το μεγαλύτερο πολιτικό διακύβευμα του ανθρώπινου πολιτισμού όχι μόνο της ανθρώπινης ιστορίας, αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελληνική κρίση και όσες έπονται είναι τρανές αποδείξεις των ισχυρισμών μου. Και επειδή ο χρόνος είναι ελάχιστος και κυρίως επειδή πιστεύω ότι οι λύσεις είναι οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που πρέπει να θέσουμε σας καλώ να προβληματιστούμε:
1) Έχει αποδυναμωθεί η Ευρώπη; Και αν ναι ποιοι ωφελούνται από αυτό;
2) Είμαστε άμοιροι της ευθύνης για την -κατά Kissinger- μετατόπιση του κέντρου βάρους λήψης των παγκοσμίων αποφάσεων από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό και στον Ινδικό;
3) Είναι η σημερινή πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. – όλων των οργάνων της – αντάξια του οράματος των εμπνευσμένων ανθρώπων δύο γενεών που θεμελίωσαν την Ευρώπη και δούλεψαν – μέσω και του ατυχήσαντος Ευρωσυντάγματος – για την Συνθήκη της Λισσαβώνας;
4) Πιστεύει κανένας ότι εκείνη η Ευρώπη - Ενιαία πολιτική προσωπικότητα την οραματιστήκαμε - ταυτίζεται με την κυρία Ashton που δεν της επιτρέπεται να μιλήσει στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που δεν καλείται να εκφέρει την Ευρωπαϊκή άποψη στο Ισραηλο-Παλαιστινιακό - απαράδεκτα εξελισσόμενο - ζήτημα καίτοι η Ευρώπη προσφέρει την μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια για την Παλαιστίνη;
5) Τι έχει υλοποιηθεί από τους όντως καταπληκτικούς λόγους του Ομπάμα στην Πράγα και το Κάιρο;
6) Πώς ερμηνεύεται η πρόσφατη απουσία του από την Μαδρίτη αλλά και η παρουσία της κυρίας Κλίντον μόνο στις Βρυξέλλες – ως έδρας του ΝΑΤΟ μόνον – και μετά από τις χώρες του ΣτΕ μόνο στην Ελβετία και στην Τουρκία;
7) Ποιες είναι σήμερα οι διατλαντικές σχέσεις και ποια – σε σχέση με την στάση των ισχυρών κρατών απέναντι στις αδύναμες χώρες (όπως η Ελλάδα) – είναι η ξεχωριστή σχέση και στάση των παραδοσιακών «ατλαντιστών»;
8) Αν ήταν ο Kohl ο σημερινός Γερμανός παίκτης στο δυσεπίλυτο Ευρωπαϊκό puzzle δεν θα επανελάμβανε και δεν θα έπειθε και πάλι τον Γερμανικό λαό ότι μόνο με Μεγάλη Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να υπάρξει μεγάλη Γερμανία;
9) Συνεχίζουμε να θέλουμε Ενωμένη, Δημοκρατική Ευρώπη και αν ναι μπορούμε επιτέλους να την οικοδομήσουμε;
Ναι μπορούμε
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Πιστεύω ότι πέρα από τα πολλά, σοβαρά, εύστοχα και δυνάμενα να αποδειχθούν αποτελεσματικά που ανέφεραν πολλοί συνάδελφοι δεν θα επιτύχουμε πολλά αν παράλληλα με τις βέλτιστες των προσπαθειών για τις οποίες και έχουμε δεσμευθεί – δεν καλλιεργήσουμε και τον μεγάλο, τον κοινόχρηστο κήπο μας που θα έλεγε ένα σύγχρονος Rousseau. Και μακάρι να το κάνουμε με συναίνεση.
Δεν θα ήταν καθόλου υποτιμητικό για μας, ως εκπρόσωποι ενός λαού που μας αμφισβητεί και μας προπηλακίζει, να του δώσουμε το χέρι και να αξιοποιήσουμε ένα δικαίωμα των λαών της Ευρώπης που τους χάρισε η τελευταία Συνθήκη: το European Citizens’ Initiative. Ας υπογράψουμε πρώτοι εμείς οι 300 κι ας τρέξουμε ηλεκτρονικά βεβαίως για το 1.000.000 υπογραφές που θα απαιτηθούν ζητώντας να κρατηθεί σταθερός και ολόϊσιος ο γυαλός έστω κι αν εμείς κακώς αρμενίσουμε για λίγο ή πολύ καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου