Από τον Οδυσσέα Τηλιγάδα
Ιούλιος 1974. Ιούλιος 2011. Πέρασαν ήδη 37 ολόκληρα χρόνια από τα δραματικά γεγονότα εκείνου του ζοφερού Ιουλίου. Και σήμερα εμείς, εμείς οι λίγοι, που διατηρούμε βιώματα και μνήμες, εν αντιθέσει προς τους πολλούς των οποίων η μνήμη είναι αδύνατη ή επιλεκτική, εμείς που νοιώθουμε έγκλειστοι στα…σινικά τείχη μιάς μισοπεθαμένης ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, βρισκόμαστε εδώ γιατί διαφωνούμε με τα όσα έγιναν από τότε μέχρι σήμερα, γιατί...
Ιούλιος 1974. Ιούλιος 2011. Πέρασαν ήδη 37 ολόκληρα χρόνια από τα δραματικά γεγονότα εκείνου του ζοφερού Ιουλίου. Και σήμερα εμείς, εμείς οι λίγοι, που διατηρούμε βιώματα και μνήμες, εν αντιθέσει προς τους πολλούς των οποίων η μνήμη είναι αδύνατη ή επιλεκτική, εμείς που νοιώθουμε έγκλειστοι στα…σινικά τείχη μιάς μισοπεθαμένης ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, βρισκόμαστε εδώ γιατί διαφωνούμε με τα όσα έγιναν από τότε μέχρι σήμερα, γιατί...
διαφωνούμε με την ανατριχιαστική πραγματικότητα που ανατέμνει την ελλαδική κοινωνία.
«Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι!» Ο λόγος είναι του Μακρυγιάννη. Και είναι τόσο αληθινός! Και δυστυχώς δεν επιτρέπουν στην αλήθεια την αξιολόγηση γεγονότων, ιδεών και καταστάσεων. Πραγματικά πονάει η ψυχή μας γιατί φτάσαμε σε μονοδιάστατες και μονοσήμαντες ερμηνείες των αξιών της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει σήμερα το έθνος να… πετάξει τα έρμα του και να γίνει έρμαιο των ανέμων της ιστορίας.
Η Δημοκρατία, φορώντας το φράκο της, μ’ ένα ποτήρι στο χέρι, θα περιέρχεται, με αλαζονεία, τους διαδρόμους του κήπου του προεδρικού μεγάρου, όπου, με την καθιερωμένη δεξίωση, θα γιορτασθεί η επέτειος της αποκατάστασης της «Δημοκρατίας» στην Ελλάδα. Θ’ ακουστούν οι πομπώδεις δηλώσεις αυτών που αυτοαναγορεύτηκαν «αντιστασιακοί» και που ντυμένοι με εξουσία, συνέβαλαν στα μετέπειτα χρόνια στη μιζέρια και στις δυσπλασίες της πολιτικής, μοιράζοντας απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις. Βέβαια η πολιτική και η συνέπεια είναι έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες , όπου ο λαός υφίσταται τις οδυνηρές επιπτώσεις των ανερμάτιστων πολιτικών πρακτικών και αισθάνεται ανασφαλής και …ανέστιος μέσα στην ίδια του την εστία, εμείς που διατηρούμε το φρόνημα, εμείς που έχουμε μέσα μας αποθέματα αντιδραστικής ρώμης, ας γίνουμε μπροστάρηδες ενός αγώνα. Πρέπει η ανάπηρη αυτοπραξία του κοινωνικού συνόλου να υπερβεί τις αδυναμίες της αυτοσυνειδησίας της και δώσει ένα άλμα προς τα εμπρός. Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε το χρέος να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις και να μετατρέψουμε τη σιωπή σε ΚΡΑΥΓΗ, την αδράνεια σε ΑΓΩΝΑ, τον τρόμο σε ΧΑΜΟΓΕΛΟ, το θάνατο σε ΖΩΗ. ΕΜΠΡΟΣ.
Η Δημοκρατία, φορώντας το φράκο της, μ’ ένα ποτήρι στο χέρι, θα περιέρχεται, με αλαζονεία, τους διαδρόμους του κήπου του προεδρικού μεγάρου, όπου, με την καθιερωμένη δεξίωση, θα γιορτασθεί η επέτειος της αποκατάστασης της «Δημοκρατίας» στην Ελλάδα. Θ’ ακουστούν οι πομπώδεις δηλώσεις αυτών που αυτοαναγορεύτηκαν «αντιστασιακοί» και που ντυμένοι με εξουσία, συνέβαλαν στα μετέπειτα χρόνια στη μιζέρια και στις δυσπλασίες της πολιτικής, μοιράζοντας απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις. Βέβαια η πολιτική και η συνέπεια είναι έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες , όπου ο λαός υφίσταται τις οδυνηρές επιπτώσεις των ανερμάτιστων πολιτικών πρακτικών και αισθάνεται ανασφαλής και …ανέστιος μέσα στην ίδια του την εστία, εμείς που διατηρούμε το φρόνημα, εμείς που έχουμε μέσα μας αποθέματα αντιδραστικής ρώμης, ας γίνουμε μπροστάρηδες ενός αγώνα. Πρέπει η ανάπηρη αυτοπραξία του κοινωνικού συνόλου να υπερβεί τις αδυναμίες της αυτοσυνειδησίας της και δώσει ένα άλμα προς τα εμπρός. Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε το χρέος να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις και να μετατρέψουμε τη σιωπή σε ΚΡΑΥΓΗ, την αδράνεια σε ΑΓΩΝΑ, τον τρόμο σε ΧΑΜΟΓΕΛΟ, το θάνατο σε ΖΩΗ. ΕΜΠΡΟΣ.
23η Ιουλίου 1974
23η Ιουλίου 1974, κι ο λαός, πεσμένος στα τέσσερα
σούρνεται σα δαρμένο σκυλί
χειροκροτώντας τη Δημοκρατία που φτάνει πλουμιστή,
ντυμένη με χαμόγελα και χάρη περισσή.
23η Ιουλίου 1974, κι ο λαός, πεσμένος στα τέσσερα
σούρνεται σα δαρμένο σκυλί
χειροκροτώντας τη Δημοκρατία που φτάνει πλουμιστή,
ντυμένη με χαμόγελα και χάρη περισσή.
Κι είπαν τα ραδιόφωνα τα δήθεν εθνικά,
ζήτω, έρχεται η ελπίδα μας, ζήτω, έρχεται ο σωτήρας μας.
Ζήτω Ελλάς, ζήτω Γαλλία, Ελλάς, Γαλλία συμμαχία,
και άλλα πολλά με πονηριά και σημασία.
Να’ σου στο κεφαλόσκαλο μιά μάγισσα γριά,
κουρελού και ξεδοντιάρα, παμπόνηρη και ξεμαλλιάρα,
πουδραρισμένη και κακιά, κι αλεπουδίστικη θωριά.
Ο όχλος ζητωκραύγαζε, άναβε και κεριά
κι οι πόρνες της πολιτικής ανέμιζαν τις κυλόττες
καλωσορίζαν τη γριά που ως πουτάνα και παλιά,
ήξερε και διαφέντευε του είδους τις κοκότες.
Κι εγώ, ούρλιαξα στη θέα της, φώναξα δυνατά.
Όχι! Μη! Διώξτε τη Δημοκρατία αυτή του κερατά.
Είναι φερτή, ξενόδουλη, απατηλή, μπαμπέσα,
θα μας προδώσει σίγουρα, γιατί δεν έχει μπέσα.
Είσαι τρελός, μου φώναζε ο γαλατάς ο γλείφτης,
ποιός είσαι συ που διαφωνείς με ρώταγε ο χτίστης,
για βούλωσέ το φίλε μου φώναζ’ ο σιδεράς
γιατί θα φας τα μούτρα σου εσύ όπως το πας.
Και μέσα στην οχλοβοή,
ακούστηκε μιά ήρεμη, μειλίχια φωνή,
«Άκουσε φίλε μου καλά και βάλτο στο μυαλό σου,
αν θες να ζήσης ήσυχα, κι αυτό για το καλό σου,
τούτ’ η πουτάνα η γριά, θα’ ρθει στο σπιτικό σου,
θα χτενιστεί, θα στολιστεί, θα γίνει αφεντικό σου.
Κι εσύ θα ζήσης ήσυχα μεσ’ στο φρενοκομείο
μ’ απόλυτη τη σιγουριά πως τούτο το ξεφτέρι,
ξέρει καλά τη τέχνη του και θα τα καταφέρει,
να μετατρέψει μονομιάς το μέγα κυβερνείο
σε λαϊκό πορνείο».
Από την ποιητική μου συλλογή " Χωρίς ήλιο".
μ’ απόλυτη τη σιγουριά πως τούτο το ξεφτέρι,
ξέρει καλά τη τέχνη του και θα τα καταφέρει,
να μετατρέψει μονομιάς το μέγα κυβερνείο
σε λαϊκό πορνείο».
Από την ποιητική μου συλλογή " Χωρίς ήλιο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου