Περιμένοντας την κάλπη

Στις 6 Μαΐου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έχουμε μια σαφή εικόνα για το τι επιθυμεί ο λαός, για το πώς εμπέδωσε την κρίση και για το πώς επιλέγει να τη διαχειριστεί. Όλα έχουν εμπεδωθεί, όλα είναι στο φως – όλοι λίγο - πολύ έχουν αποκαλυφθεί! Είναι ίσως η πρώτη αναμέτρηση στην οποία κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν, κανείς δεν μπορεί να ξεγελαστεί από κανέναν.
Δεν τίθεται ζήτημα αποπλάνησης της κοινής γνώμης και άγνοιας της πραγματικότητας. Όλοι μας γνωρίζουμε την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά σε εκλογική αναμέτρηση. Πρόκειται για τη σημαντικότερη ιδιομορφία στον τρόπο με τον οποίο πολιτευόμαστε στη χώρα.
Οι ψηφοφόροι γνωρίζουν την αλήθεια πιθανώς καλύτερα από τους πολιτικούς. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι ψηφοφόροι πληρώνουν – και πληρώνουν ακριβά – αυτήν τη γνώση. Άρα η ψήφος τους θα έχει, εκτός από έντονο ενδιαφέρον, και μεγάλο κόστος. Το πώς, το γιατί και με ποια προτεραιότητα θα ψηφίσει το εκλογικό σώμα, είναι ένα ζητούμενο με τεράστιο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, η ψήφος διαμαρτυρίας πώς θα εκδηλωθεί; Η Αριστερά, η οποία παρεμπιπτόντως δύσκολα θα έχει την ευκαιρία παρόμοιων ευνοϊκών συνθηκών σε ψηφοφορία, τι θα λάβει και, το κυριότερο, πώς θα διαχειριστεί μια ενδεχόμενη αύξηση της εκλογικής της επιρροής;
Η λαϊκή ψήφος θα δρομολογήσει πολλές εξελίξεις σχετικά με το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο, με το συνδικαλιστικό κίνημα και τους τρόπους δράσης του, με το αν η κοινωνία θα ανέχεται, εκτός από την ατιμωρησία των πολιτικών και των ενεχομένων σε σκάνδαλα, να πληρώνει και τους τυφλούς της Ζακύνθου και τα ταξίδια των συνδικαλιστών των ΔΕ-ΚΟ, να δικαιώνει την πολιτική των κλειστών συντεχνιακών επαγγελμάτων, να πληρώνει τα φάρμακα δέκα φορές ακριβότερα.
Έχει πολλά να αποφασίσει ο ψηφοφόρος σε αυτές τις εκλογές, τόσα που ο θυμός κι η διαμαρτυρία ίσως να μην είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι. Την ώρα της κάλπης, ο κάθε πολίτης έχει να λύσει μια σειρά δύσκολων, χρόνιων και δυσεπίλυτων προβλημάτων. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να έχει καθαρό μυαλό κι όχι θυμό, αίσθημα ευθύνης και όχι διάθεση διαμαρτυρίας.
Σε αυτές τις εκλογές, ο λαός πραγματικά καλείται να δώσει διέξοδο στο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας, με όποιο κόστος. Καλείται να απαντήσει κυρίως στον εαυτό του, να σταθμίσει την κατάσταση και να εκφράσει τη δική του άποψη για τις τελευταίες εξελίξεις.
Το ζήτημα προφανώς και δεν είναι αν θα χάσουν μερικές ποσοστιαίες μονάδες τα δυο μεγάλα κόμματα και αν θα αυξήσουν κατά τι τα κόμματα της Αριστεράς τα δικά τους ποσοστά. Όπως, προφανώς, το ζήτημα δεν είναι ότι θα εισέλθουν στη Βουλή κόμματα διαμαρτυρίας τα οποία θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Πώς θα εκτιμηθεί αίφνης η αύξηση των ποσοστών της προοδευτικής Αριστεράς ταυτόχρονα με το γεγονός της πιθανότατης εισόδου στην πολυκομματική Βουλή, της Νέας Τάξης, ενός καθαρόαιμου ναζιστικού κόμματος;
Ό,τι κι αν προκύψει από τις εκλογές, δεν θα αποτελέσει αιτία πανηγυρισμών, αλλά περαιτέρω έντονου προβληματισμού, μια και η χώρα έπαψε προ πολλού να είναι η παχιά αγελάδα που ξέραμε. Τα προβλήματα δεν θα λυθούν, πιθανότατα μάλιστα να ενταθούν, και τα κομματικά παιχνίδια όπως τα γνωρίσαμε ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα, απλώς θα διευρυνθούν. Η επόμενη μέρα των εκλογών θα μας θέσει προ των ευθυνών μας και τότε δεν θα υπάρχουν περιθώρια εξεύρεσης εξιλαστήριων θυμάτων για να τους φορτώσουμε τις αμαρτίες... του κόσμου.
Αυτό, δε, που κάνει τα πράγματα περισσότερο δυσοίωνα, είναι το γεγονός ότι όλα τα κόμματα -παλιά και «καινούργια» - πολιτεύονται με τη γνώριμη συνταγή του χρεοκοπημένου πολιτικού μας συστήματος. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, σαν να μην είμαστε μια κατεστραμμένη χώρα που θα παραμένει χωρίς ελπίδα πολύ περισσότερο από ό,τι φανταζόμαστε! Κλεισμένα στον κομματικό τους μικρόκοσμο συμπεριφέρνονται σαν τον επαρχιακό πολιτευτή που κοιτά την παράταξή του ταυτίζοντάς την με το εθνικό συμφέρον. Δυστυχώς, παρά τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη χώρα και στις ζωές μας, το πολιτικό μας σύστημα έχει αποφασίσει να πεθάνει τελευταίο.