γράφει ο Δ. Παπαγεωργίου
Πολλά έχουμε ακούσει και διαβάσε τελευταία (αναλυτικό ρεπορτάζ και
στο φύλλο του ΕΚ που κυκλοφορεί στα περίπτερα) για τον "μαχητικό
αντιφασισμό", τα κατορθωματά του και τις διόλου επιμελώς κρυμμένες
σχέσεις του με την αριστερά. Στο ίδο φύλλο του ΕΚ αναφέρομαι και στην
"υψηλή" ηθική προστασία των αντιφασιστών, από ανθρώπους όπως ο
Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά Ευάγγελος Βενιζέλος.
Όταν τέτοιου βεληνεκούς πολιτικοί άνδρες, σε πλήρη συντονισμό με έναν
μεγάλο αριθμό "πνευματικών" και "μηντιακών" προσωπικοτήτων, προχωρούν
σε κινήσεις, καλέσματα και ανακοινώσεις που αποανθρωποποιούν πλήρως τους
φερόμενους από την αριστερά ως "φασίστες" δεν έχουν μερίδιο ηθικής
ευθύνης για τις εγκληματικές ενέργειες κατά των πατριωτών, από τα
υποκινούμενα της άκρας αριστεράς;
Πόσες φορές θα πρέπει να δούμε το θέαμα ξυλοκοπημένων, ληστευμένων
ανθρώπων να διαπομπεύονται στα διάφορα indymedia και όσες βοθρο-σελίδες
αναπαράγουν το περιεχόμενό τους, μέχρι να κινηθούμε εναντίον του
"Αντιφασιστικού" μετώπου τους;
Ως πότε θα πρέπει να ανεχόμαστε τον συνασπισμό των "πνευματικών
αντιφασιστών" να τροφοδοτεί με μίσος τους "μαχόμενους αντιφασίστες"
ξεχωρίζοντάς τους και μην αναζητώντας το εύρος των ποινικών ευθυνών
τους. Η συνταγή τους είναι απλή. Media, προσωπικότητες του πολιτικού και
μηντιακού χώρου, με τον τρόπο που εκφράζονται "απο-ανθρωποποιούν" τους
πατριώτες, μετατρέποντάς τους σε "θεμιτά θύματα" για τους έξαλλους
αγριανθρώπους στις πολυφυλετικές συμμορίες των αντιεξουσιαστών.
Όταν καλούν οι πρώτοι να μην "δοθεί χώρος" στους φασίστες, όταν
μιλούν για την ανάγκη "η κοινωνία να εμποδίσει τους φασίστες" και όλα τα
υπόλοιπα γλυκόλογα της αριστεράς, που συχνά πυκνά υιοθετεί και η ελαφρά
(την καρδία και το πνεύμα) δεξιά, πώς να μην αισθάνονται υπερήφανοι και
δεδικαιωμένοι οι πίθηκίζοντες αντιεξουσιαστές. Αφού το ηθικό υπόβαθρο
για τις εγκληματικές πράξεις τους έχει ήδη στρωθεί από το mainstream;
Και απολαμβάνουν ως ηθικά κατορθώματα τις θρασύδειλες επιθέσεις τους;
Αφού φροντίζουν οι πολλοί και -μη αναμεμειγμένοι με την πεζοδρομιακή βία
– να τους δίνουν τις ηθικές εγγυήσεις που χρειάζονται, ότι δρούν ως
"προστάτες της κοινωνίας"; Και ότι η βία τους δεν είναι κακή, αλλά είναι
"αντί-βία" που προστατεύει την "κοινωνία τους" από τα μη έχοντα
ανθρώπινη υπόσταση δίποδα που ονομάζονται "φασίστες" (ορισμός που
περιλαμβάνει αναλόγως του εκφέροντα από τον χρυσαυγίτη μέχρι και κάθε μη
– Συριζο-πασόκο).
Το τελικό ερώτημα απλό. Θα βρεθεί κάποιος δικηγόρος, νομικό πρόσωπο,
οργανισμός, οργάνωση, πολιτικό κόμμα ή ό,τιδήποτε άλλο, που θα αναλάβει
να προσπαθήσει τουλάχιστον να οδηγήσει στην δικαιοσύνη όλους αυτούς;
Τόσο τις διάφορες "αντιφασιστικές οργανώσεις" που ευθύνονται για
δολοφονικές επιθέσεις, όσο και τους ηθικούς αρωγούς τους. Νομικά δεν
ξέρω, παρόλες τις δοσοληψίες που έχει τύχει να έχω με την δικαιοσύνη.
Κάποιος τρόπος όμως θα υπάρχει.
Γιατί εάν δεν γίνει αυτό, χωρίς να έχω μαντικό χάρισμα, αλλά με μόνο
όπλο την λογική μου θεωρώ ότι με ακρίβεια οδηγούμαστε σε συνθήκες που θα
έχουν ως αποτέλεσμα κάποιον νεκρό. Από την μία ή την άλλη πλευρά. Και
αυτό μπορεί να βολεύει την κυβέρνηση ως προς την τακτική της των δύο
άκρων αλλά μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες, εμφυλιοπολεμικές
καταστάσεις. Εδώ δεν είναι Γαλλία. Ένας θάνατος λόγω πολιτικών, μπορεί
να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
ΥΓ: Κάποιες από τις οργανωμένες αντιφασιστικές δομές - για λόγους
πολιτικής σκοπιμότητας - έχουν συγκεκριμένη νομική υπόσταση. Κάτι που
βοηθά οιονδήποτε θέλει να κινηθεί νομικά εναντίον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου