Υπάρχει αφελής που να πιστεύει ότι όλα έγιναν εν αγνοία του Αντρέα;

 

 

 

 

Oταν είναι να πέσει ο ο Τσιπρανδρέου να δείτε τι θα γίνει. ΧΑΜΟΣ.

  

Πολύ σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών του '70 και του '80, ορισμένοι από τους οποίους έπαιξαν ρόλο μέχρι και στην πρώτη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το 2009, ετοιμάζεται να "δώσει" ο φερόμενος ως αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης "ΕΟ 17 Νοέμβρη" Αλέξανδρος Γιωτόπουλος στην κατάθεσή του στον εισαγγελέα.

Τα στελέχη αυτά, προέρχονταν από το παλιό ΠΑΚ και είχαν εμφανιστεί στην "συνάντηση κορυφής" των ακροαριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων το φθινοπώρου του 1974 σπίτι στην Παλαιά Πεντέλη, φορώντας κουκούλες και συμμετείχαν στην πρώτη περίοδο της "17 Νοέμβρη", μέχρι την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981!

Οι συγκεκριμένοι διαφώνησαν με την άποψη των μετριοπαθών ότι πρέπει να υπάρξει μαζικός ένοπλος αγώνας, κατά τα πρότυπα των Ερυθρών Ταξιωαρχιών και της Prima Linea στην Ιταλία και έπρεπε α υπάρξουν κλειστές ομάδες, στρατιωτικά δομημένες στα πρότυπα των οργανώσεων που δρούσαν στην Γερμανία και στην Γαλλία.

Και οι δύο πλευρές κατέληξαν ότι "Ο ένοπλος αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι να ξεσπάσει η επανάσταση που θα οδηγήσει στην κοινωνική απελευθέρωση" (επί δικτατορίας, φυσικά, ο "ένοπλος αγώνας" δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κάποιες αδιάφορης πολιτικής σημασίας, μικρής ισχύος βόμβες και ούτε μία επίθεση που να κατέληξε σε θάνατο στελέχους της τότε στρατιωτικής κυβέρνησης δεν υπήρξε, αντίθετα με το αιματοκύλισμα που ακολούθησε επί δημοκρατίας).

Στο απομονωμένο σπίτι συγκεντρώθηκαν 20 περίπου άτομα τα οποία προέρχονταν από διάφορες οργανώσεις της αντιδικτατορικής περιόδου όπως η «Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση», ο «Άρης», η «20η  Οκτώβρη» και η «ΚΟ Μαχητής», κάποιοι από την ένοπλη πτέρυγα του ΠΑΚ κλπ.

Τα περισσότερα από τα μέλη αυτών των οργανώσεων με την πτώση της δικτατορίας είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν στην αυτοδιάλυση. Εκείνοι που πήγαν στη συνάντηση της Πεντέλης ήταν εκείνοι που διαφωνούσαν με αυτή την προοπτική.

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν Αλέξανδρος Γιωτόπουλος,  Χρήστος Κασσίμης, αλλά και κάποιοι άλλοι με κουκούλα: Ο «Κοσμάς», ο «Αρριανός», ο «Δαμιανός», ο «Ανέστης»  συνολικά τέσσερα άτομα.  Και ένας  με το ψευδώνυμο «Σαρδανάπαλος» χωρίς κουκούλα του οποίου η ταυτότητα επίσης δεν έχει αποκαλυφθεί.

Οι δυο πρώτοι ήταν οι «εκπρόσωποι» των δυο τάσεων που αναφέρθηκαν νωρίτερα. Ο Γιωτόπουλος ήθελε μια οργάνωση κλειστού χαρακτήρα ενώ ο Κασσίμης επέμενε στην μαζικοποίηση του ένοπλου αγώνα. Οι κουκουλοφόροι τάχθηκαν υπέρ του Γιωτόπουλου.

Ο Κασσίμης μετά τη συνάντηση ίδρυσε μαζί με κάποιους άλλους τον ΕΛΑ (σε ενέργεια του οποίου στο εργοστάσιο της AEG το 1977 σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών με αστυνομικούς) και ο Γιωτόπουλος μαζί με τους πιο σκληροπυρηνικούς ίδρυσαν τη «17Ν».

Ποιοι ήταν αυτοί οι τέσσερις που ο Γιωτόπουλος γνώριζε ποιοι ήταν; Ηταν αυτοί που είχαν συμμετέασχει στην δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Ρ. Γουέλς στις 23 Δεκεμβρίου 1975 και στην δολοφονία του Ελληνοαμερικανού αξιωματούχου Τ.Τσάντες της πρεσβείας το 1983 οπότε ξεκίνησε η δεύερη περίοδος της δράσης της 17 Νοέμβρη.

Για καμία από τα παραπάνω εγκλήματα δεν έχει υπάρξει ομάδα ενόχων. Το καλοκαίρι της εξάρθρωσης της οργάνωσης, ο συλληφθείς Παύλος Σερίφης κατέθεσε στην ανακρίτρια της υπόθεσης ότι συμμετείχε στην ομάδα που δολοφόνησε τον Γουέλς και ότι δράστης της δολοφονίας ήταν ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.  

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ωστόσο, αναίρεσε την κατάθεσή του, υποστηρίζοντας ότι ήταν προϊόν ψυχολογικής βίας. 

Για τη δολοφονία Γουέλς κανένας από τους κατηγορουμένους στη δίκη της 17Ν δεν καταδικάστηκε.

Ποιοι συμμετείχαν πέρα από τον φυσικό αυτουργό στην ομάδα; Τουλάχιστον έξι άτομα: Δύο οι εκτελεστές και άλλοι τέσσερις που προσέφεραν πάντα κάλυψη. 

Ο πλέον προβεβλημένος από την ομάδα των ΠΑΣΟΚων αποσύρθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν έγινε κυβέρνηση το κόμμα, ύστερα από προτροπές έτερου αποβιώσαντος κορυφαίου στελέχους του ΠΑΣΟΚ ο οποίος ήξερε ότι συμμετείχε γνώριζε ότι ο σύντροφός του στο κόμμα συμμετείχε σε ένοπλες ενέργειες της 17Ν. Ολα αυτά είναι έτοιμος να τα καταθέσει ο Α.Γιωτόπουλος.

Να σημειώσουμε ότι ο Γιωτόπουλος αρχικά ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση μέσα από την Λ.Ε.Α. της οποία θεωρείται εκ των ιδρυτικών στελεχών.

Το 1968 ταξίδεψε με εννέα ακόμα άτομα στην Κούβα προκειμένου να λάβει εκπαίδευση πάνω στις πρακτικές του ανταρτοπόλεμου! Ένας από τους υπόλοιπους έφτασε να γίνει και υπουργός στο ΠΑΣΟΚ, διατείνεται ο ίδιος!

 Ο Αλ. Γιωτόπουλος δεν ξεκαθαρίζει ακόμα αν ο πυρήνας των "οκτώ" του ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν και σε άλλες δολοφονικές ή μείζονες τρομοκρατικές επιθέσεις των οργανώσεων  «1η Μάη» ή του «Ιούνη; '78», "Οκτώβρης '80" οι οποίες δεν έχουν εξιχνιασθεί.

Η ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση "Ιούνης '78" δολοφόνησε το 1979 τον απότακτο αστυνόμο Πέτρο Μπάμπαλη, μόλις δύο ημέρες αφ'ότου είχε αποσυρθεί η αστυνομική προστασίας του. Η "1η Μάη" και ο ΕΛΑ-"1η Μάη" έκαναν ενέργειες όπως αυτή το 1988 κατά του πρώην προέδρου της ΓΣΕΕ Γιώργου Ραυτόπουλου, τη βομβιστική επίθεση σε αστικό λεωφορείο γεμάτο μαθητές (κατά λάθος έκρηξη βόμβας με άλλον προορισμό) το 1985, επιθέσεις σε αστυνομικά λεωφορεία (θάνατος του αστυνομικού Απόστολου Βέλλιου στον Περισσό το 1994).

Για τις περισσότερες έχουν διατυπωθεί γενικές κατηγορίες, έχουν συγκεντρωθεί ενδείξεις για εμπλοκή συγκεκριμένων, όπως αυτού με το ψευδώνυμο "Πάρκινσον" που φέρεται να είναι σήμερα στέλεχος ΑΕΙ, και άλλων, χωρίς όμως οποιαδήποτε απόδειξη.

Να πούμε ότι από τις παραπάνω οργανώσεις μόνο ο ΕΛΑ είχε εμφανώς ζητήσει και έλαβε βοήθεια από το πρώην κομμουνιστικό μπλοκ, όταν η Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί της έδιναν πλουσιοπάροχα όπλα και εφόδια στις δυτικές ακροαριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις.

Έτσι κατέστη δυνατή και η εξάρθρωσή του πυρήνα της οργάνωσης όταν έπεσε το τείχος και οι δυτικές υπηρεσίες παρέλαβαν τα αρχεία της Στάζι που στήριζε ένα τμήμα της ελληνικής ακροαριστερής τρομοκρατίας.

Ποιοι είναι οι «8» του ΠΑΣΟΚ που είχαν συμμετάσχει στην αιματοβαμμένη «ΕΟ 17Ν»; - Ενας από αυτούς είχε γίνει και υπουργός!

Eτσι γεννήθηκε η πολιτική συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ!!!Χέρι-χέρι με τους εγχώριους νταβατζήδες της Διαπλοκής

Γραφει ο Γιαννης Σουλαδακης

Iδού η Πολιτική Συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ. Το Ιστορικό Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Γιάννης Σουλαδάκης, καταγράφει με συναρπαστικό τρόπο την Διαχρονική Διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με πάσης φύσεως συμφέροντα.
1.Ψυχάρης-Ψυχογιός «Το ΒΗΜΑ 10/7/2016». 
Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 10/7/2016, στην ενότητα «νέες εποχές» και στην υποενότητα ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, από άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού με τίτλο, «άδειες σε τέσσερις σταθμούς για το τύπωμα χρήματος», δανείζομαι ένα τμήμα, καλόν είναι βέβαια να διαβαστεί ολόκληρο, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Το δάνειό μου λοιπόν…
«Άδεια για τύπωμα χρήματος δόθηκε το 1989 από την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ σε δυο κοινοπραξίες  εκδοτών που πήραν τις πρώτες προσωρινές άδειες για τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας.
Με την πρώτη  Αλαφούζος Βαρδινογιάννης Λαμπράκης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος,  ιδρύθηκε το ΜΕGA.
Η δεύτερη  Βουδούρης Καλογρίτσας Καραγιάννης αδελφοί Κουρή Κυριακού, με την οποία θα ιδρυόταν η Νέα τηλεόραση κλπ. κλπ.».
Επειδή πολλά λέγονται και γράφονται περί διαπλοκής ΜΜΕ, Εκδοτών, Επιχειρηματιών, κλπ. το άρθρο, σε σημαντικό βαθμό, αποκαθιστά την πραγματικότητα.
Η μήτρα της μεγάλης διαπλοκής ήταν η συγκυβέρνηση Συνασπισμού, της οποίας καθολικός διάδοχος είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ  και η ΝΔ.
Ήταν το αντίτιμο της συναλλαγής ΝΔ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες, όταν συνασπίστηκαν πολιτικά, οικονομικά, εκδοτικά συμφέροντα, με σημείο αναφοράς την υπόθεση Κοσκωτά και στόχο το ΠΑΣΟΚ και τον Α Παπανδρέου.
Η κυοφορία του τερατουργήματος άρχισε από τα μέσα του 1986, τότε το ΠΑΣΟΚ, μετά την περίφημη σύνοδο της ΚΕ  της Χαλκίδας, επιχείρησε να έλθει σε επαφή με την τότε ηγεσία της παραδοσιακής αριστεράς και για συνεργασία και για απλή αναλογική κλπ.
Η τότε ηγεσία αρνήθηκε κάθε επαφή,  Κύρκος, Φλωράκης,  υπό την πίεση κάποιων πουλέν και φενταγίν τύπου Δραγασάκη, που ονειρεύονταν τη δική τους περεστρόικα, ήταν γαρ τότε πολύ της μόδας ο Γκορμπατσώφ ( δεν διαφήμιζε ακόμα πίτσες ).

Προτίμησαν λοιπόν την συμπόρευση με Μητσοτάκη, με κοινό στόχο ΠΑΣΟΚ και Α. Παπανδρέου, προκειμένου να το διαλύσουν και να το λεηλατήσουν.
Πλην του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου, που πολύ αργότερα παραδέχτηκε το λάθος, έκανε αυτοκριτική, ακόμη και κάποιοι, που αργότερα είτε εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, είτε ανέλαβαν δημόσια αξιώματα, πλην βέβαια όσων διαφώνησαν εξ αρχής και εντάχθηκαν στην τότε Δημοκρατική Συμπαράταξη.
2.Η εφημερίδα ΠΡΩΤΗ ο εκδότης Χρήστος Καλογρίτσας και ολίγον από Γ. Κουρή …
Σε όλους ήταν γνωστό, αλλά μη ομολογούμενο, ότι η εφημερίδα ΠΡΩΤΗ, ήταν μια μετωπική εφημερίδα χρηματοδοτουμένη από το ΚΚΕ , με front man εκδότη τον Χρήστο Καλογρίτσα, προσωπική επιλογή του Χαρίλαου Φλωράκη.
Ήταν το έντυπο που λειτουργούσε ως γέφυρα, αναμεσά σε ΚΚΕ, την ΕΑΡ και άλλους, για να φτιαχτεί ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Είναι κοινό αλλά και κρυφό μυστικό, ότι στοίχισε πολύ ακριβά, εννοώ οικονομικά και όχι μόνο, στο ΚΚΕ,  αλλά μπήκε στο ψυγείο, στο χρονοντούλαπο, για λόγους προστασίας του Φλωράκη, ο οποίος υιοθέτησε τις προτάσεις κάποιων νέοκομματικών ταλιμπάν, που οι περισσότεροι αν όχι όλοι, σήμερα, δεν είναι στο ΚΚΕ,  στο σύνολο πάντως, όλοι σιωπούν.

Προσωπικά συμπαραστέκομαι πλήρως στον Χαρίλαο  Φλωράκη ηθικά, διότι αυτός, ο Καπετάν Γιώτης, έδειξε εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν.
Ταμάμ λοιπόν ο εκδότης της ΠΡΩΤΗΣ ο Χρήστος Καλογρίτσας, υποψήφιος σήμερα για κανάλι, παρέα με μερικούς αποχωρήσαντες το 1990  1991 από τον Περισσό.
Γεια σου Χρήστο Καλογρίτσα… δούλευέ τους και αυτούς…
Και ολίγον από Γ. Κουρή…
Ο Γ. Κουρής, εκμεταλλευόμενος την συγκυρία, εμφανίστηκε υποστηρικτής του ΠΑΣΟΚ, φορώντας πρόσκαιρα την λεοντή του πρασινοφρουρού.
Σήμερα πλησίστιος αρμενίζει στο καράβι του ΣΥΡΙΖΑ, φουσκώνει με αέρα τα πανιά του, αλλά η βατσινιά του Αυριανισμού, στο ΠΑΣΟΚ έμεινε, τώρα με ΣΥΡΙΖΑ όλα καλά, περίπατο ο Αυριανισμός που μετακόμισε στα δυο CONTRA.

O Γ. Κουρής το καλλίτερο καμάκι στα ΜΜΕ,  το καλλίτερο ρεσάλτο και μπράβο του, κατέλαβε συχνότητες, πούλησε και αγόρασε κανάλια… μπορεί να μας πει τουλάχιστον, τι έγινε με τον  Β. Λεβέντη, μιας και με αυτόν είχε δούναι λαβείν, ακόμη πιο απλά, που το βρήκε το κανάλι ο Λεβέντης και του το πούλησε;
Κατά τα λοιπά Γιώργο Κουρή, διαλαλείς ότι το ΠΑΣΟΚ σε εκμεταλλεύτηκε, φαντάζομαι ότι το λες για ανέκδοτο, αν όχι, άξιος ο μισθός σου!!!
3.Ο Μητσοτάκης…
Το 1986, είχαν προηγηθεί οι εκλογές του 1981, οι ευρωεκλογές του 1984 και στις δυο η ΝΔ ηττήθηκε, το 1984, ο τότε Προέδρος της Δημοκρατίας Καραμανλής, έκανε δημόσια, ευθεία, παρέμβαση κατά του ΠΑΣΟΚ, που επιμελώς αποκρύπτουν οι αγιογράφοι του, όπως επίσης είναι κοινό μυστικό, που και αυτό αποκρύπτεται, ότι πίεζε τον Ανδρέα Παπανδρέου να δεσμευθεί, ότι θα τον ξαναπροτείνει για Προέδρο της Δημοκρατίας, απειλώντας σε αντίθετη περίπτωση να παραιτηθεί, προκαλώντας εκλογές, κατεβαίνοντας και πάλι επικεφαλής της ΝΔ.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν υπέκυψε και δεν τον πρότεινε, ο Καραμανλής παραιτήθηκε, μη σεβόμενος τους θεσμούς που ο ίδιος ψήφισε, δεν παρέδωσε στον επόμενο εκλεγέντα Προέδρο, που τελικά παρέδωσε ο πρόεδρος της Βουλής, ο αείμνηστος Γιάννης Αλευράς.
Βέβαια η ιστορία, δεν έχει λύσει ακόμη τους λογαριασμούς της με εκείνη την περίοδο.
Στις εκλογές του 1985, με επικεφαλής Μητσοτάκη, η ΝΔ ηττήθηκε και πάλι.
Λίγο πριν, η Ελένη Βλάχου της Καθημερινής, η Πασιονάρια του Καραμανλισμού, έγραφε σε άρθρο της, ότι η ΝΔ προσέλαβε τον Μητσοτάκη, διότι τον θεωρούσαν κατάλληλο να αντιμετωπίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Έρχομαι πάλι στο 1986, ως χρόνο αναφοράς…
Η ΝΔ «επιτίθεται» στις δημοτικές εκλογές, στους τρεις μεγάλους δήμους, στην Αθήνα με Έβερτ, στη Θεσσαλονίκη με Κούβελα και στον Πειραιά με Ανδριανόπουλο.
Η περίφημη Δημοκρατική Συνεργασία, που αυτή οδηγούσε σε νίκες, μας τελείωσε, οι δυνάμεις που στη συνέχεια συγκρότησαν τον Συνασπισμό ΚΚΕ-ΕΑΡ κλπ. αρνήθηκαν κάθε συνεργασία.
Δεύτερη Κυριακή, επαναληπτικές εκλογές, μεταξύ των δυο πρώτων, οι δυνάμεις του ΣΥΝ είτε απείχαν, είτε καταψήφισαν, σε κάποιες λίγες φορές συμπαρατάχθηκαν με την Δημοκρατική Συνεργασία.
Η ΝΔ κερδίζει τους μεγάλους Δήμους, με τα όσα συνακόλουθα ακολούθησαν, με την de facto και στην συνέχεια de jure συνεργασία ΝΔ – Συνασπισμού, που οδήγησε στο βρώμικο 1989.
4.Η Διαπλοκή…
Η κατά ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη διαπλοκή, τι περιλαμβάνει χονδρικά…
ΔΟΛ-Λαμπράκης-Ψυχάρης, όμως αν δεν απατώμαι, ο μέχρι πρόσφατα βουλευτής επικράτειας και υψηλόβαθμο στέλεχος του, ήταν ο Βασίλης Μουλόπουλος, επί σειράν ετών και μέχρι πρόσφατα διευθυντής του Βήματος.
Αναπάντητο βέβαια από τον Τσίπρα, μένει το θέμα της «γάτας Ιμαλαίων»…
Μπόμπολας, μα δεν είχε την Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τα βασικά στελέχη των επιχειρήσεών του δεν ήσαν παιδιά του Περισσού, ακόμα πρόσφατα, άλλαξε τον διευθυντή του ΕΘΝΟΥΣ κάνοντας το χατίρι του Τσίπρα, «κρέμασε» ακόμα και το MEGA.

Κόκκαλης, από τις προμήθειες της ΔΕΗ με τον Βουδούρη, τα ανατολικά τηλέφωνα, τις συναλλαγές με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δεν είχατε καμμιά σχέση έτσι σύντροφοι; ας γελάσω…
Και μιας και κυνηγάτε τις προμήθειες της SIEMENS στον ΟΤΕ, γιατί δεν βγάζετε κουβέντα για τις αντίστοιχες του Κόκκαλη που ήσαν δίδυμες, μαζί ξεκίνησαν το 1989 με απ ευθείας αναθέσεις από την κυβέρνηση σας, του Τζαννετάκη, εκτός αν εκτιμάτε, ότι οι του Κόκκαλη ήσαν άμωμες, οπότε πάω πάσο…

Δεν ξέρετε τίποτα για φυσικό αέριο, Κοπελούζο, προμήθειες ΔΕΗ και όχι μόνο…
Δεν επεκτείνομαι περισσότερο, καλόν είναι πάντως κάποια καλόπαιδα όπως ο Δημ. Ρίζος απ την πλατεία του Αγίου Θωμά στο Γουδή, ο συμπαθέστατος σε μένα Γιώργος Κύρτσος, λαλίστατος σε κάποιους τομείς, αλλά σε άλλους αφόρητα σιωπηλός, να μας πουν τι έκρυβε ο καβγάς γύρω από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ και τα συναφή…
Γιατί αναφέρομαι συνεχώς στο 1989 και στην κυβέρνηση Τζαννετάκη; γιατί επαναλαμβάνω αυτή ήταν η μήτρα της μεγάλης διαπλοκής, τότε δοθήκαν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, τότε δοθήκαν με απ ευθείας ανάθεση οι ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ, σε Κόκκαλη και SIEMENS.
Κάτι έχει ψελλίσει ο τότε Διοικητής του ΟΤΕ, Κιουλάφας…
Τότε και στη συνέχεια με κυβέρνηση Μητσοτάκη, άρχισαν τα διάφορα πακέτα Ντελόρ και Σια, έγινε ο βασικός σχεδιασμός και δεσμεύσεις.
Τα οικονομικά μεγέθη ανέβηκαν, οι εθνικοί πόροι δεσμεύθηκαν, για να συμπληρώσουν Ευρωπαϊκούς πόρους.
Εδώ και 27 χρόνια, το 1989 δηλαδή, άρχισε να λειτουργεί το Καρτέλ των εργολάβων, όπως η επιτροπή ανταγωνισμού διαπίστωσε πρόσφατα, πράγμα που περιέργως, επιχειρείται να κουκουλωθεί.
Τότε ήλθαν οι Γερμανικές, οι Γαλλικές τράπεζες κλπ. ως συμπλήρωμα των Ευρωπαϊκών εταιρειών που διεκδικούσαν τα έργα, βρήκαν πρόθυμους ντόπιους συνεταίρους η μεσάζοντες, έτοιμους να δανείσουν, να χρηματοδοτήσουν, με το… αζημίωτο.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1993, γιατί δεν τα άλλαξε; σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρχαν συμβάσεις, σε άλλες είχε προχωρήσει ο σχεδιασμός και ο ανασχεδιασμός απαιτούσε χρόνο.
Καλώς η κακώς, επέλεξε να σεβαστεί την συνέχεια του κράτους, επιχείρησε αναδιαπραγματεύσεις άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι.
Αντίθετα το 2004, η ΝΔ κερδίζοντας τις εκλογές, αρνήθηκε την συνέχεια του κράτους, έκανε δικούς της σχεδιασμούς με Σουφλιά και όχι μόνο.
Δικοί της σχεδιασμοί είναι αυτοί των αυτοκινητοδρόμων και του μετρό Θεσσαλονίκης, που τα προβλήματα τους τελειωμό δεν έχουν, εκτός του ότι η καθυστέρηση από τον ανασχεδιασμό είχε επιπτώσεις στην οικονομία, σε μια περίοδο εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης.
5.Απο προβοκάτορες Πολιτική Συμμορία…
Ορισμένα από τα βασικά πρόσωπα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τα γνωρίζω από το ΤΕΕ, στο οποίο συνυπήρξαμε και συνεργασθήκαμε κατά περίπτωση, προ πολλών ετών.
Είχαν δυο χαρακτηριστικά:
Το ένα ήταν οι διαδικασίες  επί διαδικασιών, ποτέ παραγωγή έργου, ποτέ προτάσεις, γι αυτό τους αποκαλούσαμε «χαοτικούς».
Το άλλο ήταν η προβοκάτσια, η υπονόμευση, ειδικότερα σ αυτό το είδος, ήσαν εξπέρ.
Στην πορεία του χρόνου, αυτή η ομάδα κατέλαβε το ΤΕΕ  με διάφορες συμμαχίες, που δεν είναι του παρόντος  να αναλύσουμε,  εξ άλλου εδώ είμαστε, εκμεταλλεύτηκε αγρίως τις διάφορες θεσμικές του αρμοδιότητες, πραγματογνωμοσύνες, επιτροπές ανάθεσης έργων και προμηθειών, γνωμοδοτήσεις, αναθέσεις μελετών, κλπ. απέκτησε ισχυρά δίκτυα με εργολάβους και προμηθευτές του Δημοσίου, σε όλους τους τομείς, έργα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ.
Χρησιμοποίησε το ΤΕΕ για εξέλιξη στα Πανεπιστήμια, στα Πολυτεχνεία, όχι πάντα και τόσο αξιοκρατικά, έπαιξαν ρόλους σε διαιτησίες, με ρόλους συμβούλου κλπ.
Αποτέλεσαν στο μεγάλο τους μέρος, το ενδιάμεσο στρώμα της διαπλοκής, την τεχνοδομή της διαπλοκής, έγιναν στελέχη μεγαλοεργολάβων, προμηθευτών κλπ.
Η σιωπή, η συναίνεση του ΤΕΕ, αλλά και άλλων θεσμικών φορέων, ήταν πάντα πολύτιμη.
Παράχθηκαν διάφοροι εξπέρ, διάφοροι γκουρού, από τους θεσμούς, από τα πανεπιστήμια και όχι μόνο, που με την εγκυρότητά τους  έδιναν άλλοθι.
Όταν μάλιστα συνοδευόταν με το «αριστερό άλας» η μάλλον με το «αριστερό άλλοθι» η συνταγή, που με προθυμία παρείχαν διάφοροι, όλα καλά… έδενε η σούπα…
Είναι ένα κεφάλαιο, που όποτε έχει επιχειρηθεί να ερευνηθεί, επίμονα το κλείνουν, το αφήνουν στην αθέατη πλευρά της διαφάνειας, στην σκοτεινή της πλευρά, το τι σημαίνει αποικιοποίηση του κράτους  και των θεσμών,  της δικαιοσύνης από ιδιωτικά συμφέροντα, εκεί που κτίζεται η μακροχρόνια διαπλοκή, η δομική διαπλοκή, ήταν πάντοτε στην σκοτεινή, στην αθέατη πλευρά.
Το στρώμα αυτό, που είχε αφετηρία το ΤΕΕ και όχι μόνο, είχε σχέσεις προνομιακές, ευνοούμενου, με κυβερνητικά στελέχη  κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Το στρώμα αυτό, είχε πάντα ισχυρές σχέσεις με τα ΜΜΕ, ενισχύθηκε από την διάσπαση του ΚΚΕ, μετά την αποχώρησή του από τον Συνασπισμό που στην πορεία του χρόνου, εξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι οι συμπεριφορές που περιέγραψα ήσαν αποδεκτές, ακραίες βέβαια, είτε επαγγελματικής, είτε πολιτικής συμπεριφοράς, στα όρια του χάους, της προβοκάτσιας, της υπονόμευσης, του ωφελιμισμού…
Αυτό που δεν περίμενα ήταν να εξελιχθούν ως ΣΥΡΙΖΑ, σε πολιτική συμμορία, με όλη την σημασία της λέξης.
Θέλω όμως να είμαι δίκαιος, όπως ο αείμνηστος Γιάννης Μπανιάς, ο Βασίλης ο Πουλαντζάς, ο Γιάννης ο Μπαλάφας, που φαίνεται, ότι η παρέα με τον Κουρουμπλή στο ίδιο υπουργείο άρχισε να τον χαλάει, υπάρχουν και κάποιοι λίγοι άλλοι από εκεί και πέρα, μακριά και αλάργα… άστα να πάνε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως καλά οργανωμένη πολιτική συμμορία, έχει παντού δίκτυα, φαίνεται όμως ότι στους δικαστικούς δεν είναι τόσο ισχυρά, γι αυτό προσέφερε πρόθυμα ο νεοκαραμανλισμός τον Παπαγγελόπουλο, δημιουργώντας ρήγμα στο Νεοδημοκρατικό σύστημα και γι αυτό βλέπουμε τον εμφύλιο με τον Αθανασίου.
Αληθεύει ότι ο Παπαγγελόπουλος, ως νέος Εισαγγελέας στην Πελοπόννησο, του είχαν δώσει το προσωνύμιο «ο χωροφύλακας»;
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο νεοκαραμανλισμός προμήθευσε και τον Προέδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο, που θήτευσε επί μακρόν στην αυλή του ιδρυτή του Καραμανλισμού.
Παρεμπιπτόντως, ακούμε συνεχώς για τα σκάνδαλα SIEMENS στον ΟΤΕ, όμως ήταν παρέα ο Κόκκαλης, βλέπετε σκανδαλιάρα η SIEMENS, άμωμος ο Κόκκαλης… καλά πάμε στην χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα…
Κόντεψα να ξεχάσω τον Αλέκο τον Φλαμπουράρη…
Μπράβο Αλέκο και γκουρού ο Αλέκος και σε λίγο Δαλάι Λάμα!!!
Κράτα γερά Αλέκο, γερά Αλέκο…φόρτσα Αλέκο, αγάντα Αλέκο, δύναμη ο Αλέκος…
Αλέκο, η Ελλάς ευγνωμονούσα σε χρειάζεται, στις πλάτες σου στηρίζεται…
6.Δραγασάκης, Κουβέλης, Ψυχάρης…
Αναφέρομαι συνεχώς σ αυτούς να γιατί, διότι αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της κυβέρνησης Τζαννετάκη, του 1989.
Συγκεκριμένα ο Δραγασάκης, εκτός του ότι ήταν από τους ταλιμπάν του Περισσού που οδήγησαν στο 1989, ήταν υπουργός εθνικής οικονομίας, της περιόδου που θεμελίωσε την μεγάλη διαπλοκή, τηλεοράσεις, προμήθειες, έργα κλπ.
Τον Φώτη Κουβέλη, τον γνώρισα πριν σαράντα χρόνια περίπου, όταν ο Φώτης Προβατάς μας τον σύστησε στον Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας και τον κάναμε νομικό μας σύμβουλο, νέος τότε δικηγόρος και άπραγος.

Ο Φώτης Κουβέλης εξελίχθηκε, έγινε δικηγόρος των εργολάβων, έγινε πρόεδρος του ΔΣΑ, έγινε υπουργός δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζαννετάκη και όχι μόνο, ήταν επικεφαλής της ΕΑΡ, όταν έγινε ο Συνασπισμός, που με την ΝΔ έκαναν την κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Φώτη επιτέλους, δώσε μας τα φώτα σου για σκοτεινές πλευρές εκείνης της περιόδου αλλά και γενικότερα του δημόσιου βίου.
Ο Ψυχάρης σε αγαστή συνεργασία εκείνη την εποχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, μαζί με Βασίλη Φίλια.
Αν δεν απατώμαι, εκείνη την εποχή, είχαν δικαστικές περιπέτειες με κάτι αγοραπωλησίες αεροσκαφών, μηπως μπορεί να μας πληροφορήσει τι εξέλιξη είχαν;
Αναφέρομαι στους τρεις, ως δείγμα γραφής μιας αντίληψης, κατά τα λοιπά, περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, ας πάνε να τα πουλήσουν αλλού… έτσι σύντροφοι; για να είμαστε ξηγημένοι…
7.Και ολίγον ΠΑΣΟΚ…
Ενώ όλα αυτά υπάρχουν και λειτουργούν, η κοινωνία αγωνιά, περιθωριοποιείται και παθητικοποιείται, το ΠΑΣΟΚ, που οφείλει να αφουγκρασθεί και να δώσει απάντηση, συνεχίζει τα βήματα επι τόπου και μάλιστα με αργό ρυθμό.
Αγαπητοί σύντροφοι, αυτή η γελοιότητα με το «ποτάμι» πρέπει να τελειώσει τώρα, που υπάρχει χρόνος να επουλωθούν τα όποια τραύματα δημιούργησε.
Η ιστορία αυτή δεν έχει μέλλον, ο Θεοδωράκης καθημερινά μας προσβάλει, προσβάλει ακόμα κάθε πολιτική θεωρεία με τις διάφορες ανοητολογίες του, που όμως μένουν στο απυρόβλητο.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον Θεοδωράκη, είναι να διατηρήσει την ενότητα του ποταμιού, για να διαπραγματευθεί όχι βέβαια με το ΠΑΣΟΚ, αλλά με την ΝΔ και να καταστρέψει το ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως υπεργολάβος της ΝΔ αλλά και εξ αντικειμένου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος νομίζει ότι ο Σκυλακάκης, ο υπαρχηγός της Ντόρας, η Λυμπεράκη, η ξαδέλφη της Ντόρας και άλλοι, θα αφήσουν να προχωρήσει συνεργασία ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι, απλά  μας δουλεύουν…
Το μόνο πιθανό είναι, στο τέλος του δρόμου, να ενταχθούν στην όποια κεντροαριστερά οι Δανέλης, Λυκούδης, Ψαριανός, Μάρκου και μέχρι εδώ, που καλόν είναι να επανέλθουν από τώρα στην ΔΗΜΑΡ και να κλείσει το θέμα.
Όσον αφορά τον  Γιώργο Παπανδρέου, επαναλαμβάνω ότι ο μόνος σωστός δρόμος, είναι να επανέλθουν όλοι στο ΠΑΣΟΚ.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΥΛΑΔΑΚΗΣ>

Γεννήθηκε στο Βραχάσι του Λασιθίου Κρήτης. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως Πολιτικός Μηχανικός. Ηταν μέλος της Αντιπροσωπείας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, από το 1975 μέχρι το 1982 και Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας από το 1976 μέχρι το 1980.
Στην πενταετία 1959-1964 συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα, ενώ αργότερα εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α. και στο “Ρεύμα” του Ανδρέα Παπανδρέου. Συγκαταλέγεται στα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ το 1974. Μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ από το 1977. Από το 1985 έως σήμερα είναι μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. Επίσης είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών (Ανδρέας Παπανδρέου), (Ι.ΣΤ.Α.ΜΕ.) από το 1995 μέχρι και σήμερα.
Εχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΥΔΑΠ στο διάστημα 1982-1985, Αναπληρωτής Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ (εξωκοινοβουλευτικός) από τον Οκτώβριο του 1993 μέχρι τον Ιούλιο του 1994 Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1996.
Είναι παντρεμένος και έχει δυο παιδιά.

Πηγη
Κουρδιστο Πορτοκαλι

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ !!!!ΠΩΣ Η ΝΔ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΝ ΤΟΥΣ ΠΟΝΤΙΟΥΣ!!!!!! ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΕ ΘΕΣΣΑΛΑΡΧΗ ΣΙΟΥΦΑ

 

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης
Κωνσταντίνος Φωτιάδης
Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού

Θεσσαλονίκη 25. 4. 2008

Θέμα: η άρνηση της έκδοσης των ντοκουμέντων της Γενοκτονίας των Ελλήνων
του Πόντου και των μεταφράσεων από το ελληνικό Κοινοβούλιο.


     Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων.

     Η Ολομέλεια της Βουλής στη συνεδρίαση ΞΘ-24 Φεβρουαρίου 1994 αναγνώρισε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς για τα εγκλήματα που διέπραξαν της περίοδο 1916-1923 και αποφάσισε την έκδοση ενός τόμου και παραρτημάτων στα οποία θα περιλαμβάνονταν 9000 περίπου έγγραφα, που τεκμηρίωναν τα εγκλήματα γενοκτονίας. 
     Στις 20 Μαΐου 1996 ο τέως Πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης με την απόφαση (αριθ. πρωτ. 2675) ανέθεσε σε μένα και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη τη συγγραφή και επιμέλεια της έκδοσης. Τελικά την ολοκλήρωση του έργου ανέλαβα μόνος.
Η Βουλή αναλάμβανε όλα τα έξοδα της απαιτούμενης δαπάνης καθώς και την αμοιβή των μη υπηρεσιακών μελών της επιστημονικής Επιτροπής.
      Στην πρώτη επικοινωνία μου με τον Γενικό Γραμματέα της Βουλής κ. Π. Τζωρτζόπουλο αποδέχτηκα την τιμητική πρόσκληση, εξέφρασα την αδυναμία ολοκλήρωσης του έργου μέσα στο χρονικό διάστημα που όρισε η Βουλή και αρνήθηκα την αμοιβή για την πολύχρονη, πολυδάπανη έρευνα, συλλογή, αγορά και τεκμηρίωση των εγγράφων από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών της Ευρώπης και των άλλων επιστημονικών ιδρυμάτων, αρχείων, μουσείων και ιδιωτικών συλλογών.
      Ως την ολοκλήρωση του έργου σε έντυπη μορφή και Η/Υ χρειάστηκε να πληρώσω αρκετές δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών, χωρίς να υπολογίζεται η καθημερινή επιστημονική εργασία που προσέφερα μαζί με τη συνεργάτιδά μου κ. Ευαγγελία Μπουμπουγιατζή, επί μία εξαετία.
      Η υπέρβαση του ενός τόμου σε τρεις έγινε πράγματι με προσωπική ευθύνη, διατί θεώρησα ότι έτσι ολοκληρώνονταν σφαιρικά όχι μόνο η τεκμηρίωση της Γενοκτονίας, αλλά και η γεωγραφική, ιστορική, εθνολογική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, θρησκευτική και πνευματική παρουσίαση του Ελληνισμού του Πόντου. Οι υπόλοιποι ένδεκα τόμοι είναι περίπου 2700 έγγραφα από τα 9000 που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν, κάτι που θα γίνει μελλοντικά. Άρα ήταν δέσμευση της Βουλής να εκδώσει τους 11 τόμους των εγγράφων και τουλάχιστον ένα συνοπτικό τόμο από το τρίτομο που είχα ολοκληρώσει.
      Παρανοήσεις, μεσολάβηση τρίτων, άρνηση επικοινωνίας μαζί μου, αλλά κυρίως πιέσεις άνωθεν για νέα ελληνοτουρκική προσέγγιση, προκάλεσαν τη ματαίωση της έκδοσης. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και το ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν και είναι υπόλογο απέναντι στον ελληνικό λαό και την ιστορία του.
      Η Βουλή αρνήθηκε το 1999 να εκδώσει το δεκατετράτομο έργο το οποίο δυστυχώς αναγκαστικά επωμίσθηκα μόνος με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ολοκλήρωσή του. Σήμερα το δεκατετράτομο έργο με προσωπική χορηγία κοσμεί πολλές πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, την προεδρική βιβλιοθήκη, επιστημονικά κα ερευνητικά ιδρύματα. Αμοιβή μου, ο καλός λόγος του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου και των άλλων αρμόδιων παραληπτών.

«Κύριε Καθηγητά, Με εξαιρετική ευχαρίστηση και ικανοποίηση παρέλαβα τα σπουδαία βιβλία σας. Η απόδειξη της Γενοκτονίας του Πόντου αποτελούσε, αλλ’όχι πλέον, εθνική υποχρέωση. Σεις εκπληρώσατε το χρέος αυτό κατά τον καλλίτερον και πλέον αδιάψευστον τρόπον. Δεχθείτε τα θερμά συγχαρητήριά μου. Η βιβλιοθήκη του Προεδρικού Μεγάρου θα τοποθετήσει τα βιβλία σας στην αρμόζουσα θέση. Κατέστη ήδη κατά πολύ πλουσιοτέρα.
 Με εκτίμηση,

 Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος» 

      Πριν προχωρήσω μόνος στην έκδοση των τόμων θεώρησα καλό να περιμένω λίγο καιρό, αφήνοντας περιθώρια επανεξέτασης του θέματος από το Προεδρείο της Βουλής, επειδή δεν επρόκειτο για προσωπικό αλλά για εθνικό ζήτημα και επειδή πίστευα ότι σύντομα θα άλλαζε η στείρα πολιτική της δήθεν ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης εξαιτίας της σταθερής τουρκικής αδιαλλαξίας σε όλα τα ελληνοτουρκικά θέματα.
      Είναι γνωστές οι ήττες που έχει υποστεί η Ελλάδα μετά το 1923 στο διπλωματικό πεδίο από την Τουρκία. Η συρρίκνωση του Ελληνισμού της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου, η εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή του μισού νησιού, η αμφισβήτηση του εναέριου χώρου και των εδαφών μας με τελευταίο κρούσμα τα Ίμια, αποκαλύπτουν τις ευθύνες όλων εκείνων που χειρίστηκαν τα εθνικά θέματα.
      Η απροκάλυπτη ανθελληνική στάση της Τουρκίας απέναντι στο Μακεδονικό Ζήτημα, ο άξονας Άγκυρας-Σκοπίων, οι διπλωματικές προσπάθειες ανάδειξης “τουρκικής και μακεδονικής μειονότητας” από τους μηχανισμούς του στρατοκεμαλικού κατεστημένου, με στόχο τη μελλοντική τουρκοποίηση της Θράκης, θα έπρεπε να προβληματίσουν όλους μας. Αναφέρομαι στην τουρκοποίηση της Θράκης για την οποία γράφει η Βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη στο περιοδικό “Νέμεσις 25, Μαρτίου 2008’’: «Ήδη οι Τούρκοι και καθόλου μόνοι τους- κατάγουν τη μια περήφανη νίκη μετά την άλλη για τη δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής Δυτικής Θράκης!!! Μη βαυκαλίζεστε ότι πρόκειται για υπερβολές…».
      Οι συχνές επισκέψεις Τούρκων Υπουργών στη Θράκη με προκλητικές και εμπρηστικές δηλώσεις, που τραυματίζουν την ειρηνική συνύπαρξη των ντόπιων χριστιανών και μουσουλμάνων, η ένοχη σιωπή της Αθήνας που θυμίζει την εξηντάχρονη παρακμιακή και αλλοπρόσαλλη πολιτική στο Μακεδονικό Ζήτημα, δεν αφήνει περιθώρια νέων επιδερμικών διπλωματικών πειραματισμών. Επιτέλους ήρθε ή ώρα να δούμε κατάματα την αλήθεια. Οι διπλωματικοί εναγκαλισμοί δεν μας βγήκαν ποτέ σε καλό. 
      Η δύναμη της αλήθειας και της δικαιοσύνης μας διδάσκει ο Αριστοτέλης, είναι μεγαλύτερη του ψεύδους και της αδικίας. Το μήνυμα του προέδρου της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή ότι: «δε χτίζονται ποτέ συμμαχικές ούτε εταιρικές σχέσεις πάνω σε σοβαρές εκκρεμότητες» μας βρίσκει σύμφωνους. Ευχόμαστε όμως να μην είναι λόγια εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, γιατί η τελευταία επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Άγκυρα δυσαρέστησε όλο τον προσφυγικό ελληνισμό.
      Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι η Άγκυρα, πλαστογραφώντας την ιστορία όλα αυτά τα χρόνια, έδειχνε και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. ΄Ενα από τα πρώτα θέματα που γνωστοποιεί το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας στην ιστοσελίδα του στο Internet, παραπληροφορώντας προκλητικά όλο τον κόσμο είναι «η Γενοκτονία των Τούρκων από τους Ποντίους». Όποιος περιφρονεί την ιστορία του αυτή τον εκδικείται, όπως συμβαίνει σήμερα με μας. Από θύματα γίναμε θύτες.
      Στις 19 Μαΐου 1992 το μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου στο Γ’ Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν: «Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων και για τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η νομοθετική καθιέρωσή της από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και η προώθηση της διεθνούς αναγνώρισής της αποτελεί για όλους μας χρέος τιμής. Καμιά λήθη και καμία σιωπή δεν μπορεί να καλύψει τη δολοφονία των 353.000 συμπατριωτών μας Ελλήνων του Πόντου κατά τα έτη 1916-1923. Στερείται δε οποιασδήποτε αξίας κάθε αναφορά στην ποντιακή υπόθεση, εάν αγνοεί τις διαστάσεις και τη σημασία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και την ευθύνη του τουρκικού κράτους για αυτό το διεθνές έγκλημα. Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας, με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, τη Γενοκτονία των Αρμενίων, τη σφαγή των Κούρδων, η σελίδα της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού γίνεται ακόμα πιο μαύρη, όταν στερείται από τα χιλιάδες θύματα η στοιχειώδης ηθική δικαίωση.
      Δυστυχώς η μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξέχασε το χρέος της, όχι μόνο απέναντι στους πρόσφυγες που επέζησαν του ολοκαυτώματος αλλά και απέναντι στην ελληνική ιστορία, αφού τραυμάτισε με την «ηττοπαθή» στάση της ένα από τα σημαντικότερα και ηρωικότερα σύγχρονα κεφάλαιά της.
      Η λήθη ποτέ δε βοηθά στην αδελφοποίηση και στην προσέγγιση των λαών και των εθνών. Αντίθετα η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση και η επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν το δρόμο της ειρήνης και της προόδου.
       Τον παραπάνω δρόμο μας συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε, αντίθετα με εκείνους που πιστεύουν στην απαξίωση της ιστορίας μας, κάποιοι αληθινοί δημοκράτες μουσουλμανικής καταγωγής που ζουν στην στρατοκρατική Τουρκία, υφίστανται ποικίλες καταπιέσεις, αλλά έχουν το ηθικό σθένος να αγωνίζονται με κίνδυνο της ζωής τους για τον πλήρη εκδημοκρατισμό της και για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
        Με τον τέως Πρόεδρο της Βουλής κ. Απόστολο Κακλαμάνη παρά τη σκληρή αντιπαράθεση και τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς, δυστυχώς τα γραπτά μένουν, έγινε μία συμφωνία, όταν κλήθηκα στη Βουλή, παρουσία των βουλευτών Χαράλαμπου Καστανίδη και Σάββα Τσιτουρίδη. Συμφωνήσαμε να προχωρήσω στην έκδοση ενός τόμου από το τρίτομο έργο το οποίο η Βουλή θα εξέδιδε αμέσως στα ελληνικά και σε έξι ξένες γλώσσες. Τα ξενόγλωσσα θα μοιράζονταν σε όλες τις διπλωματικές υπηρεσίες και σε ανάλογα ιδρύματα, πανεπιστημιακές έδρες και ερευνητικά κέντρα. Δέχτηκα την πρόταση και συνέπραξα με την επιθυμία του να ολοκληρωθεί το έργο όσο ήταν ακόμη πρόεδρος της Βουλής.
         Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα παρέδωσα τον τόμο ο οποίος εκδόθηκε, αφού πρώτα εγκρίθηκε από νέα επιστημονική επιτροπή. Παράλληλα προχωρούσαν και οι μεταφράσεις.
Θάνατος, μας λέει ο Μίκης Θεοδωράκης, είναι η λησμοσύνη. Αντιπαλεύοντας τον κίνδυνο αυτό διοργάνωσα και διοργανώνω μαζί με την παρουσίαση του δεκατετράτομου έργου και δώδεκα σεμινάρια Ιστορίας του ποντιακού Ελληνισμού πολυθεματικές εκθέσεις, φωτο-ιστορίας, εικαστικών πινάκων, ντοκουμέντων και βιβλίων σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
        Στις 30 Ιουνίου 2004 μου ζητήθηκε από το ίδρυμα να απαντήσω, αν συμφωνώ με την παραχώρηση των δικαιωμάτων του έργου μου για μια δεκαετία στο ίδρυμα, «ώστε να είναι δυνατή η κατά τ’ανωτέρω διαχείριση των εκδόσεων αυτών». Στις 5 Ιουλίου 2004 απάντησα ότι «Με χαρά αποδέχομαι να παραχωρήσω τα δικαιώματα του έργου μου «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» (και των μεταφράσεων του σε ξένες γλώσσες που είχαν προγραμματισθεί) όχι μόνο για δέκα χρόνια , αλλά εφ’όρου ζωής».
        Στην πρόσκληση των ποντιακών σωματείων της Αμερικής και Καναδά ανταποκρίθηκα τρεις φορές με χαρά και στις διαλέξεις και τα σεμινάρια παντού ανακοίνωνα την προσεχή έκδοση στα αγγλικά του επίτομου της Γενοκτονίας, του οποίου την ελληνική έκδοση, είχα ήδη προσφέρει σε πενήντα σωματεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα.
        Ανάλογη ήταν η χαρά και η αναμονή των Ελλήνων της Δυτικής Ευρώπης αλλά και της Ρωσίας στην οποία από το Μάρτιο του 2007 υπάρχει, η πολυθεματική έκθεση “Πόντος, Δικαίωμα στην Μνήμη”, μεταφρασμένη στα ρωσικά. Η πολυθεματική έκθεση στην Ελλάδα και τη Ρωσία άφησε και αφήνει άριστες εντυπώσεις. Σε δώδεκα πόλεις της Ρωσίας και τρεις της Ουκρανίας περιόδευσε με μεγάλη επιτυχία η έκθεση και συνεχίζει σε συνεργασία με την Ομοσπονδία των Ποντιακών Σωματείων της Ρωσίας και Ουκρανίας.
        Η καθυστέρηση της έκδοσης του αγγλικού τόμου οδήγησε τους συνέδρους της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ-Καναδά να στείλουν στον Γενικό Γραμματέα του ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων στις 6 Οκτωβρίου 2007 μία επιστολή με τις υπογραφές όλων των συνέδρων με την οποία ζητούσαν ενημερωτικά να μάθουν για την τύχη της έκδοσης στην αγγλική γλώσσα:
 
 «Αξιότιμε κύριε Γ. Γραμματέα του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων,

Από τις επαφές και την επικοινωνία που έχουμε με την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Ποντιακού Ελληνισμού, πληροφορηθήκαμε ότι η μετάφραση του έργου της μονογραφίας του καθηγητή κ. Κωνσταντίνου Φωτιάδη έχει ολοκληρωθεί. Κατόπιν τούτου σας παρακαλούμε όπως το συντομότερο δυνατόν προχωρήσετε στις δέουσες ενέργειες για την συντόμευση της έκδοσης του σπουδαίου αυτού έργου.
Ο ιστορικός τόμος του κ. Φωτιάδη στα Αγγλικά, είναι απαραίτητος για τις δράσεις μας και την προσπάθεια που κάνουμε στον τομέα της ενημέρωσης των Ελληνικών Κοινοτήτων αλλά και των Αμερικανικών. Ειδικότερα είναι σημαντικός, για την ενημέρωση των Αμερικανικών πολιτικών προσώπων σε ό,τι έχει σχέση με την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου.
Επίσης θα θέλαμε να σας αναφέρουμε τη σοβαρή προσπάθεια που γίνεται από την Ομοσπονδία, με συνεχείς επαφές που έχουμε με πρώην καθηγητές πανεπιστημίων (scholars), για την ενημέρωση σε πανεπιστημιακό επίπεδο, για την προώθηση σε Ομοσπονδιακό επίπεδο του θέματος της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πολλοί καθηγητές θεωρούν τον συνοπτικό τόμο του κυρίου Φωτιάδη ως ένα σοβαρό μέσον που θα βοηθήσει στην μελέτη που ήδη έχει αρχίσει στα Αμερικανικά πανεπιστήμια.»
 
      Είχα και εγώ προσωπικά συχνή επαφή με τον αγαπητό και σεμνό συνάδελφο Ευάγγελο Χρυσό (διευθυντή του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων), ο οποίος με ενημέρωνε ότι το θέμα προχωρούσε θετικά, ώσπου διάβασα το Fax που μου στάλθηκε από την Αμερική και απογοητεύτηκα. Λυπάμαι που το Ίδρυμα της Βουλής επέλεξε την μέθοδο του Πόντιου Πιλάτου. Απαντώντας στην επιστολή των Ελλήνων της Αμερικής επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η εμμονή στην παλαιά επικίνδυνη πολιτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων:
 
     «Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Έλαβα την από 6 Οκτωβρίου 2007 επιστολή σας και έλαβα γνώσιν του ενδιαφέροντός σας να αξιοποιήσετε την αγγλική μετάφραση του βιβλίου του καθηγητού Κωνσταντίνου Φωτιάδη στις προσπάθειες της Συνομοσπονδίας για τη ενημέρωση του αμερικανικού πολιτικού και πνευματικού κόσμου.
Ύστερα από συνεννόηση με τον προσφάτως εκλεγέντα πρόεδρο της Βουλής και νέο Πρόεδρο του Ιδρύματος της Βουλής, Δημήτρη Σιούφα, σας πληροφορώ ότι δυστυχώς στη φάση αυτή δεν είναι εφικτή η ένταξη της δεύτερης έκδοσης του ελληνικού πρωτοτύπου, αλλ’ούτε και της έκδοσης της αγγλικής μετάφρασης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στο άμεσο εκδοτικό πρόγραμμα του Ιδρύματος. Η αγγλική μετάφραση είναι βέβαια στη διάθεσή σας, αν νομίζετε ότι μπορείτε να την αξιοποιήσετε».
Η τελευταία παράγραφος δεν τιμά τους αγώνες και την ιστορία της πατρίδας μας.
       Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων, πιστεύετε ότι η μετάφραση μας έλειπε για να προχωρήσουμε στην έκδοση ή το κύρος του Κοινοβουλίου; Από δω και πέρα το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Δεν προσβάλλετε μόνο εμένα αλλά όλους τους Έλληνες Μικρασιατικής καταγωγής, που με αυτή Σας την απόφαση μας αναγκάζετε να νιώθουμε μετά από ενενήντα χρόνια ξανά πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα μας.
       Μετά την πάροδο ενενήντα ετών από τα τραγικά γεγονότα των εκτοπισμών, της μαζικής και οργανωμένης εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, εμείς οι απόγονοι των διωχθέντων και θυμάτων συνεχίζουμε να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και να διεξάγουμε ένα μεγάλο αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση του εγκλήματος που διαπράχθηκε σε βάρος τους. 
      Η κεντρική συνιστώσα αυτής της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πρωτοβουλίας ήταν, και εξακολουθεί να παραμένει η ιστορική, επιστημονική τεκμηρίωση του εγκλήματος. Προσωπικά ανέλαβα, ως ιστορικός και μέλος της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτήν την τεράστια ηθική και επιστημονική ευθύνη γνωρίζοντας παράλληλα πως αυτό το έργο θα επανέφερε μνήμες στην ελληνική κοινωνία κα ως εκ τούτου θα είχε αναπόφευκτα ιδεολογικές και πολιτισμικές
επιπτώσεις σε ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της χώρας μας, όπως και πραγματικά συνέβη. Επιπλέον, σε αυτές στις περιπτώσεις, τα πορίσματα μιας τέτοιας έρευνας θα ήταν παράλογο να παραμείνουν εγκλωβισμένα στα στενά πλαίσια του ελληνικού επιστημονικού κόσμου και να μην αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και σχολιασμού και από μέλη της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και επιπλέον ενός διευρυμένου πολύγλωσσου ακροατηρίου σε διάφορες περιοχές του δυτικού κυρίως κόσμου.
       Η Βουλή αποτελεί έναν δημόσιο θεσμό, τα μέλη του οποίου εκλέγονται και με τις ψήφους αλλά και χρηματοδοτούνται και από τους φόρους χιλιάδων προσφυγικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών. Η απόφαση για την ελληνική έκδοση και για τις μεταφράσεις σε διάφορες ξένες γλώσσες και η δέσμευσή της για την διακίνηση του έργου σε κοινοβούλια και ερευνητικές-ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες του εξωτερικού, αποτέλεσε ένα πρώτο σημαντικό επίσημο βήμα προς την κατεύθυνση διεθνοποίησης του ζητήματος αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας. Ο θεσμός που εκφράζει την λαϊκή βούληση, ο κεντρικός πυλώνας της σύγχρονης δημοκρατίας μας, η Βουλή των Ελλήνων, με την υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης-δέσμευσης θα αποκαθιστούσε σε κάποιο βαθμό, την αδικία της σιωπής έναντι των νεκρών μας, αλλά και της παραμέλησης ενός κεντρικού ηθικού και πολιτικού αιτήματος μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.
       Παράλληλα μια τέτοια πρωτοβουλία θα συνέβαλλε στη ανάδειξη μιας ακόμα διάστασης του σύγχρονου κεμαλικού προβλήματος στη ανατολική Μεσόγειο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η Διεθνής Κοινότητα εμπλέκεται δυναμικότερα στην ευρύτερη περιοχή, κυρίως λόγω του κουρδικού ζητήματος και των ευρύτερων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή.
        Επομένως η Βουλή των Ελλήνων, προχωρώντας στη μετάφραση, δημοσίευση και διακίνηση των πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας στα αγγλικά και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες θα έδινε ένα επιπλέον εργαλείο στο δημοκρατικό κόσμο της Ευρώπης για την ουσιαστική αντιμετώπιση του κεμαλικού κινδύνου στη σημερινή Ανατολία/Τουρκία, διευκολύνοντας έτσι και τον εκδημοκρατισμό αυτής της χώρας και της κοινωνίας της, και κατά συνέπεια και την ουσιαστική προσέγγισή της με την Ε.Ε. Ακριβώς η υλοποίηση αυτής της υπόσχεσης θα ικανοποιούσε σε σημαντικό βαθμό ένα μεγάλο ηθικό αίτημα μεγάλης μερίδας του πληθυσμού της χώρας μας αλλά και θα συνέβαλε έμμεσα αλλά θετικά στην επίλυση ενός πολιτικού προβλήματος στην ευρύτερη περιοχή μας.
        Δυστυχώς το ελληνικό κοινοβούλιο αρνήθηκε να διαδραματίσει αυτόν τον ιστορικό και ηθικό ρόλο χωρίς μάλιστα να παράσχει οποιαδήποτε εξήγηση στους άμεσα εμπλεκομένους και προσωπικά σε εμένα ως τον δημιουργό και υπεύθυνο του έργου. Η Βουλή αρνείται να εκδώσει τα πορίσματα της πολυετούς και κοπιαστικής επιστημονικής έρευνας αλλά επιπλέον αρνείται να παράσχει και κάποια στοιχειωδώς λογική πολιτική ή άλλη ερμηνεία, δηλώνοντας απλά ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα η εν λόγω έκδοση. Η Βουλή υπαναχωρεί από τις αρχικές της δεσμεύσεις, κάνει έτσι πολλά βήματα πίσω. Ξεκάθαρα αυτή η απόφαση συνιστά σοβαρότατη οπισθοδρόμηση, ηθική και πολιτική.         
         Ευλόγως γεννιούνται σοβαρά ερωτήματα. Με ποια κριτήρια αποφασίζονται οι εκδοτικές προτεραιότητες του ελληνικού κοινοβουλίου, ποιοι είναι αυτοί που τα διαμορφώνουν και πως λαμβάνουν τις αποφάσεις; Υπήρξαν πιέσεις για την ακύρωση αυτής της εκδοτικής πρωτοβουλίας και αν ναι από ποιους φορείς και γιατί;
         Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι σχετικές εκδοτικές δραστηριότητες πραγματοποιούνται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, θα περίμενε κανείς ότι ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μεγάλης κοινωνικής εμβέλειας και αναφοράς, όπως αυτό για την ποντιακή Γενοκτονία που αφορά σημαντικό τμήμα των πολιτών αλλά και ευρύτερα την ελληνική ιστορία, ταυτότητα και πολιτισμό, θα αποτελούσε πρώτη προτεραιότητα του κορυφαίου θεσμού της ελληνικής δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως η Βουλή των Ελλήνων απογοητεύει για μια ακόμη φορά και προσβάλλει τον Ποντιακό και ευρύτερα Μικρασιατικό ελληνισμό αρνούμενη να δημοσιεύσει σε ξένες γλώσσες και να διεθνοποιήσει με αυτό τον τρόπο την επιστημονική έρευνα πολλών χρόνων που αφορά στο έγκλημα της Γενοκτονίας. Με αυτή όμως τη στάση της η Βουλή ακυρώνει τον ίδιο της τον εαυτό, κλονίζει και υπονομεύει την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση ως θεσμού που οφείλει να προστατεύει και να μεριμνά για τα δικαιώματα των πολιτών και να μεταφέρει τα αιτήματά τους στην κεντρική εξουσία.    
        Παράλληλα η στάση αυτή αποδυναμώνει και υπονομεύει τον κοινωνικό, ηθικό και πολιτικό αγώνα χιλιάδων Ελλήνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την διεθνή αναγνώριση της ποντιακής Γενοκτονίας και προσβάλλει την μνήμη των χιλιάδων νεκρών μας και των απογόνων τους. Επιπλέον με αυτή της την απόφαση η Βουλή επιλέγει την σιωπή έναντι ενός μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
         Το ελληνικό Κοινοβούλιο έχει κάθε λόγο να είναι αλληλέγγυο με τον δίκαιο αγώνα μας, ειδικά σήμερα, που έχουμε πετύχει την αναγνώριση της Γενοκτονίας από πολλές Πολιτείες, Δήμους, Νομαρχίες και Περιφέρειες των ΗΠΑ και κυρίως την αναγνώριση με ποσοστό 83% της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, Ασσυρίων και Αρμενίων από την Ένωση διανοούμενων της Αμερικής σε θέματα γενοκτονιών. Αντί όμως να παίρνει τη θέση της Αντιγόνης, προτιμά την αυταρχική και αντιδημοκρατική θέση του Κρέοντα.
        Αντί να φωνάξει, σιωπά και κρύβεται, επομένως έμμεσα αλλά ουσιαστικά νομιμοποιεί, υποθάλπει και ενισχύει τον εγκληματία. Με αυτή της την ένοχη σιωπή αποτυγχάνει η Βουλή να ενισχύσει και να διασπείρει τα δημοκρατικά ιδεώδη στην ευρύτερη βαλκανική αλλά κυρίως στη γειτονική Τουρκία, αρνούμενη να παράσχει τα σημαντικά επιστημονικά εργαλεία για την αποκάλυψη της στρατοκρατικής και αντιδημοκρατικής φύσης του κεμαλικού καθεστώτος στη γειτονική χώρα. Το έγκλημα της Γενοκτονίας και η δημοσίευση της επιστημονικής έρευνας που το τεκμηριώνει δεν αποτελεί απλώς υπόθεση του παρελθόντος, αλλά κυρίως του μέλλοντος. Είναι ένα διεθνές ανθρωπιστικό ζήτημα, πέρα και πάνω από στενές πολιτικές σκοπιμότητες.
         Αν το ελληνικό κοινοβούλιο έχει αποφασίσει να διακόψει αυτή την εκδοτική πρωτοβουλία οφείλει να το πει ξεκάθαρα, να δώσει μια πειστική και δημόσια εξήγηση σε μένα και στους ενδιαφερόμενους πολίτες για τους λόγους που το οδήγησαν σε αυτή την οπισθοδρομική και αντιδραστική απόφαση που ενισχύει τη ρατσιστική λήθη.
         Οι απόγονοι των θυμάτων της γενοκτονίας και εγώ προσωπικά ως επιστήμονας που εργάστηκε και εργάζεται να τεκμηριώσει το έγκλημα, έχουμε τεράστια ευθύνη να συνεχίσουμε τον ανθρωπιστικό μας αγώνα έστω και μόνοι. Δεν έχουμε δικαίωμα να προδώσουμε αυτούς που μας έφεραν στη ζωή αλλά και να μην προστατεύσουμε τις μελλοντικές γενιές από παρόμοια εγκλήματα. Το χρέος, ανθρωπιστικό και επιστημονικό, είναι πολύ μεγάλο και είμαστε αποφασισμένοι να το εκπληρώσουμε στο ακέραιο. Δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί πια σε αυτόν τον αγώνα.

Με τιμή.




Κωνσταντίνος Φωτιάδης
Καθηγητής Πανεπιστημίου

Ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός και το ζήτημα των Τσάμηδων ( Δ΄)

Ο ΕΔΕΣ καταλαμβάνει την Παραμυθιά που μεταβάλλεται σε σφαγείο- Οι Βρετανοί κρατάνε τον ΕΛΑΣ μακρυά από την Τσαμουριά- Βορειοηπειρώτες στον  Εθνικό  Απελευθερωτικό Στρατό της Αλβανίας- Τσάμηδες στον ΕΛΑΣ.

Mετά την εκτέλεση των 49 χριστιανών προκρίτων στην Παραμυθιά εξέλιπε κάθε παρουσία της ελληνικής κατοχικής διοίκησης στην κωμόπολη. Την εξουσία ασκούσαν  πλέον οι εκπρόσωποι του Εθνικού   Αλβανικού Συμβουλίου K.S.I. L.I.A. ( ΞΙΛΙΑ) στη συγκρότηση του οποίου είχαν πρωτοστατήσει οι αδελφοί Ντίνο. Μέχρι την Άνοιξη του 1944 οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν όπως και οι δολοφονίες και οι  μεμονωμένες  ενέργειες από ένοπλες συμμορίες Τσάμηδων με κυριότερη την κακοποίηση γυναικών που αποτελούσε ένα από τα κύρια «όπλα» για τον εξαναγκασμό σε φυγή των κατοίκων της περιοχής. 

Ο Μαζάρ Ντίνο που μαζί με τον αδελφό του Νουρί Ντίνο πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση του ΞΙΛΙΑ

Την Άνοιξη οι συγκρούσεις σταμάτησαν λόγω της ιδιότυπης «ανακωχής» που είχε συνάψει ο ΕΔΕΣ με τους Γερμανούς . Τον Ιούνιο του 1944 οι συγκρούσεις ξανάρχισαν. Οι Βρετανοί είχαν κάνει εκτεταμένες αποστολές οπλισμού και χρημάτων στον ΕΔΕΣ και οι σύνδεσμοι τους πίεζαν την ηγεσία του να επιτεθεί επιτέλους κατά των Γερμανών.

Πολύ περισσότερο που η 1^η Ορεινή Μεραρχία  και η 104^η Μεραρχία Καταδρομών της Βέρμαχτ είχαν δεσμευθεί σε επιχειρήσεις κατά του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού της Αλβανίας και των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη Δυτική Μακεδονία και στην περιοχή της Τσαμουριάς είχαν απομείνει μόνο μικρές φρουρές κυρίως για τη φύλαξη των οδών ανεφοδιασμού και της ακτογραμμής (σ.σ. Στις επιχειρήσεις των Γερμανών κατά του Εθνικού  Απελευθερωτικού Στρατού της Αλβανίας έπαιρνε μέρος και  «Αλβανικό Τάγμα Ασφαλείας» δύναμης  1000 ανδρών υπό τον ηγέτη των Τσάμηδων Νουρί Ντίνο).

Το «σφαγείο» της Παραμυθιάς

Στις 26 Ιουνίου 1944 η 10^η Μεραρχία του ΕΔΕΣ την οποία διοικούσε ο Βασίλειος Καμάρας με τη συμμετοχή  τμημάτων που διοικούσαν οι Γεώργιος Αγόρος και Δημήτριος Γαλάνης  επιτέθηκαν στην Παραμυθιά και την κατέλαβαν μετά από μικρή αντίσταση της πολιτοφυλακής των τσάμηδων.  Tι επακολούθησε, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα θιγούν οι άμαχοι; Ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης γράφει: «Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, μέσα σε λίγες ώρες, στις 27 Ιουνίου, πρώτη μέρα της «απελευθέρωσης», η πόλη μεταβλήθηκε σε σφαγείο.

Επίλαρχος Γεώργιος Αγόρος, αρχηγός Τζουμέρκων και διοικητής του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων από 27-12-1942.

  Όλες οι μαρτυρίες από οποιαδήποτε πλευρά κι αν προέρχονται συμφωνούν στην έκταση και στη βιαιότητα των θανατώσεων και κακοποιήσεων σε βάρος των μουσουλμάνων κατοίκων. Πολλές εκατοντάδες — ο αριθμός άγνωστος, αλλά ίσως πλησιάζει τα 500 άτομα — θανατώθηκαν με τους πιο μαρτυρικούς τρόπους μέσα και γύρω από την πόλη. Η γενική κακοποίηση των γυναικών και  η  αρπαγή περιουσιών συμπλήρωσαν την εικόνα. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας  έφθασε στην πόλη ο ταγματάρχης Κρανιάς του 16^ου Συντάγματος του ΕΔΕΣ. Αποφάσισε την τιμωρία των «πρωταιτίων», δηλαδή την εκτέλεση 34 Τσάμηδων που είχαν επιβιώσει της σφαγής. Η απόφαση εφαρμόστηκε αμέσως» (σ.σ. Στις εκλογές του 1950 ο Αριστείδης Κρανιάς εξελέγη βουλευτής Φθιωτιδοφωκίδος με την Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη του υφυπουργού Ασφάλειας της δικτατορίας Μεταξά, Κωνσταντίνου Μανιαδάκη) . 

Η Ελευθερία Μαντά  που στηρίχθηκε κυρίως σε αναφορές αξιωματικών του ΕΔΕΣ αναφέρει για το ίδιο θέμα:

«Ο αλβανικός πληθυσμός  που είχε παραμείνει στην πόλη και δεν είχε περάσει μαζί με τους υπόλοιπους τα σύνορα καταδιώχθηκε απηνώς, τα θύματα υπήρξαν δεκάδες, τα αλβανικά σπίτια λεηλατήθηκαν και παραδόθηκαν στις φλόγες και  τζαμιά καταστράφηκαν. Για πέντε περίπου ημέρες στην πόλη επικράτησε το χάος και η καταστροφή. Δεκάδες γυναίκες και παιδιά κλείστηκαν στο σχολείο και μόνο χάρη στην παρέμβαση των αξιωματικών της Συμμαχικής Αποστολής και των Ελλήνων κατοίκων που δεν συμφωνούσαν με την τακτική των μονάδων του ΕΔΕΣ διασώθηκαν και αφέθηκαν μετά από ημέρες ελεύθεροι να εγκαταλείψουν το ελληνικό έδαφος και να περάσουν στην Αλβανία».

Βρετανοί σύνδεσμοι: « Όργιο αντεκδίκησης»

 Ο Βρετανός υπολοχαγός Ντ. Μπ. Μπέικον σε αναφορά του για την περίοδο 1.3.1944- 15.1.1945, που υπάρχει στα βρετανικά δημόσιο αρχεία ( PRO) σημειώνει πως « σε ένα όργιο αντεκδίκησης», οι αντάρτες του ΕΔΕΣ «λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα πάντα, πυρπολώντας και το γειτονικό όμορφο χωριό Μαργαρίτι».

Ο Βρετανός σύνδεσμος αντισυνταγματάρχης Τόρρανς στην αναφορά του ( και αυτή από τα βρετανικά δημόσια αρχεία) έγραψε ότι οι «Τούρκοι συμμορίτες» ( έτσι τους αποκάλεσε) διέφυγαν με τα όπλα και τα ζώα τους στην Αλβανία. «Πήραν μαζί τους περίπου μισό εκατομμύριο πρόβατα και τουλάχιστον 3.000 άλογα (…) αφήνοντας πίσω μόνο τους ηλικιωμένους».

Και ο μητροπολίτης στο πλιάτσικο

 Ένας άλλος Βρετανός σύνδεσμος ο ταγματάρχης Ντέιβιντ Γουάλας στη δική του αναφορά σημείωσε τη συμμετοχή στο πλιάτσικο σε σπίτια Τσάμηδων και του μητροπολίτη Παραμυθίας Δωρόθεου (Δημήτριος Νάσκαρης το κοσμικό του όνομα) που είχε ενταχθεί στον ΕΔΕΣ :

Ο μητροπολίτης Παραμυθίας Δωρόθεος ( δεξιά) με στρατιωτική στολή και το αρχιερατικό εγκόλπιο με τον Ναπολέοντα Ζέρβα στην Κέρκυρα. Αριστερά, ο μητροπολίτης Κερκύρας, Μεθόδιος Κοντοστάνος

«Οι αντάρτες επιδόθηκαν σ’ ένα όργιο αντεκδικήσεων, λεηλασιών κι εσκεμμένης καταστροφής των πάντων. Η όμορφη κωμόπολη Μαργαρίτι κάηκε ολοκληρωτικά. Ο μητροπολίτης Παραμυθιάς συμμετείχε στο ψάξιμο των σπιτιών για λάφυρα, βγαίνοντας από ένα σπίτι, ωστόσο, ανακάλυψε ότι το ήδη βαρυφορτωμένο μουλάρι του το είχαν ξαλαφρώσει κάτι αντάρτες…» (σ.σ. Ο ταγματάρχης Γουάλας στάλθηκε στην Ήπειρο τον Ιούλιο του 1944 από τον Βρετανό πρεσβευτή στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου Ρέτζιλαντ Λήπερ για να ελέγξει αν ο ΕΔΕΣ ήταν ικανός να επιβληθεί στον ΕΛΑΣ μετά την αναμενόμενη απελευθέρωση της Ελλάδας. Έγραψε την έκθεσή  του στις 15 Αυγούστου 1944. Τρία εικοσιτετράωρα μετά σκοτώθηκε στη μάχη  δυνάμεων του ΕΔΕΣ με τους Γερμανούς στη Μενίνα).

Οι επιχειρήσεις των δυνάμεων του ΕΔΕΣ για την εκκαθάριση του μουσουλμανικού πληθυσμού συνεχίστηκαν και μετά  το μακελειό στην  Παραμυθιά. Μετά τις εκκαθαρίσεις νότια του Καλαμά έδιωξαν και τους μουσουλμάνους βόρεια του ποταμού στην περιοχή της  Σαγιάδας και των Φιλιατών.

«Πιοτό, κουμάρι και τρομοκρατία»

 Ο Παντελής Καραγκίτσης (ή Σίμος) μέλος της Κεντρικής Επιτροπής  και γραμματέας του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου του ΚΚΕ (με το ψευδώνυμο Ορφέας Βλαχόπουλος) περιέγραψε στον πρώτο τόμο της  «Ιστορίας της Αντίστασης 1940-1945» (συλλογικό έργο των εκδόσεων «Αυλός» με συντονισμό και διεύθυνση του δημοσιογράφου και στελέχους του ΚΚΕ Βάσου Γεωργίου) την κατάσταση που επικρατούσε στις περιοχές που ήλεγχε ο ΕΔΕΣ ως εξής: 

«…Κανένα ίχνος λαϊκής δικαιοσύνης και αυτοδιοίκησης. Διαφθορά σ’ όλους τους τομείς με κύριο όπλο τη λίρα. Κανένας σεβασμός της λαϊκής πλειοψηφίας και της λαϊκής περιουσίας. Οι Ηπειρώτες θεωρούσαν τους Ζερβικούς,  σαν πανούκλα που τα σάρωναν όλα. Τους έπιανε φόβος για τη ζωή τους, για την περιουσία τους, όταν κατέβαιναν οι Εδεσίτες στο χωριό τους.

Κανένας διοικητικός, πολιτικός και άλλος έλεγχος σε κείνους που έκαναν κάθε είδους ποινικές παραβάσεις.

Ο Παντελής Καραγκίτσης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Γραμματέας Περιοχής Ηπείρου, δίπλα στο στρατηγό Σαράφη

Πλήρης ασυδοσία και ρεμούλα στα πεδία ρίψεων (σ.σ. Εκεί όπου εγγλέζικα αεροπλάνα έριχναν οπλισμό και άλλα εφόδια), κλεψιές πάνω στις κλεψιές.. Οι Εδεσίτες ανεξέλεγκτα αρπάζανε καθετί από τις ρίψεις και ιδιαίτερα όπλα και ξιφολόγχες. Γι’ αυτούς ήταν ένα είδος «γενικού ισοδύναμου». Τα παίζανε στον τζόγο. Π.χ. όταν έριχνες 6,5 θα έπαιρνες την ξιφολόγχη. Όταν έριχνες εξάρες έπαιρνες το όπλο και την ξιφολόγχη. Το πιοτό και το κουμάρι (σ.σ. Ο τζόγος) ήτανε τα καλλίτερα μέσα ψυχαγωγίας τους. Κανενός είδους εκπολιτιστικής και ψυχαγωγικής δουλειάς δεν γινόταν. Αντίθετα η τρομοκρατία και η ασυδοσία οργίαζε. Να ένα από τα πολλά παραδείγματα: Στο χωριό Γεωργάνοι ο Ζέρβας (σ.σ. Πασίγνωστος χαρτοπαίκτης και ο ίδιος, τακτικός θαμώνας όλων των λεσχών της Αθήνας) είχε οργανώσει στρατόπεδο συγκέντρωσης και έκλεινε σ’ αυτό τους Εαμίτες και κάθε ύποπτο. Ανάμεσα σε πολλούς κρατήθηκε σ’ αυτό και βασανίστηκε ο Ακροναυπλιώτης κομμουνιστής Θ. Πάγκαλος, εργάτης από το Ηράκλειο Κρήτης. Τέτοια φρικιαστική ήτανε η κατάσταση εκεί και το καθεστώς κράτησης , που χώρια από τα βασανιστήρια η ψείρα έβραζε αφού, χωρίς υπερβολή οι ψείρες στο πάτωμα μαζεύονταν σωρό και σκουπίζονταν με τη σκούπα».

Όσο για τις δυνατότητες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ να παρέμβουν στις ελεγχόμενες από τον  ΕΔΕΣ περιοχές ο Παντελής Καραγκίτσης σημείωνε:

« Ο Ζέρβας είχε χωρίσει την Ήπειρο σε δύο κομμάτια. Και για πάμε, από τα Ζαγόρια και το Πωγώνι, στην περιοχή της Άρτας έπρεπε ή να πέσουμε πάνω στις ορδές του Ζέρβα ή να κάνουμε το γύρο μέσω Μακεδονίας και Θεσσαλίας και να πάμε π.χ. στο Βουλγαρέλι».

Το μικτό 1/15 Τάγμα του ΕΛΑΣ

Ο στρατηγός Γεράσιμος Αυγερόπουλος, διοικητής της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, όπου υπαγόταν το 4/15 μικτό τάγμα.

Στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής βόρεια του Καλαμά ήταν  έντονη η παρουσία των οργανώσεων του ΕΑΜ και των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Στην περιοχή δρούσε το 15^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ . Το 4^ο  Τάγμα του Συντάγματος  ήταν μικτής σύνθεσης. Σ’ αυτό συμμετείχαν 150 Tσάμηδες μαζί με χριστιανούς. Στον ίδιο με παραπάνω τόμο της  «Ιστορίας της Αντίστασης 1940-1945» αναφέρεται πως: «Οι εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ έκαναν ότι μπορούσαν για να αποτρέψουν την έξαψη του μίσους και απευθύνθηκαν στους πιο διαλλακτικούς τσάμηδες. Πέτυχαν λίγα  πράγματα και μόνο  στην περιφέρεια Φιλιατών, απ’ όπου βγήκαν συνολικά μια εκατονπενηνταριά αντάρτες. Το πρόβλημα ήταν δύσκολο κι οι οργανώσεις αυτές αδύνατες και δεν μπορούσαν να πετύχουν περισσότερα. Εκεί,  άλλωστε, στους Φιλιάτες, συντέλεσε και το ότι υπήρχε και κάποια παλαιότερη επαναστατική κίνηση. Στην Παραμυθιά , την Πάργα και την Ηγουμενίτσα οι παράγοντες πέρασαν όλοι στην υπηρεσία των κατακτητών και καλλιεργούσαν το μίσος και το φανατισμό εναντίον των Ελλήνων. Στους Τσάμηδες έδιναν όπλα οι Ιταλοί, μα και οι ίδιοι αφόπλιζαν τους Έλληνες με την αγορά όπλων , με την ανταλλαγή με σιτάρι. Έτσι κι απ’ αυτό το δρόμο τα όπλα περνούσαν στα χέρια των τσάμηδων. Οι εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ και αργότερα του ΕΛΑΣ στρέψανε την προσοχή τους στις τρεις πόλεις και στο τέλος είχαν επιτυχία».

Μια ακόμη «βρετανική πεπονόφλουδα»

 Μετά την συμφωνία της Καζέρτας ( 26 Σεπτεμβρίου 1944) και στις συνεννοήσεις που έγιναν για την εφαρμογή της, η περιοχή της Σαγιάδας και των Φιλιατών πέρασε στον επιχειρησιακό έλεγχο του ΕΛΑΣ. Όμως οι Βρετανοί άλλαξαν τα συμφωνηθέντα και παραχώρησαν την περιοχή στον ΕΔΕΣ. Και όχι μόνο αυτό: Το 4/15 μικτό Τάγμα του ΕΛΑΣ  κατονομάστηκε γενικά και αόριστα ως  «Τουρκαλβανοί παρτιζάνοι».

Αυτή η αοριστία  ήταν μια ακόμη «βρετανική πεπονόφλουδα» την οποία, όπως έγινε και με τις άλλες μεγαλύτερες, πάτησαν η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

Στέφανος Σαράφης, Ρόναλντ Σκόμπι και Ναπολέων Ζέρβας κατά την υπογραφή της Συμφωνίας της Καζέρτας.

Με άδεια των Βρετανών οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ πέρασαν στην περιοχή βόρεια του Καλαμά για «στρατιωτικούς λόγους» επιτέθηκαν στο μικτό τάγμα του ΕΛΑΣ και επανέλαβαν το μακελειό της Παραμυθιάς στο Φιλιάτι και τα γύρω μουσουλμανικά  χωριά. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αντιστάθηκαν σ’ αυτή την επιχείρηση και έγιναν συγκρούσεις στη Σαγιάδα την οποία κατέλαβαν.

Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην Ήπειρο διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτή την παραβίαση των συμφωνηθέντων και τις σφαγές αμάχων. Όμως η απάντηση που πήραν από το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ τους εξέπληξε όλους. Όχι μόνο διατάχθηκαν οι μονάδες του ΕΛΑΣ να αποσυρθούν από την περιοχή , αλλά και δέχθηκαν την αυστηρή επίπληξη γιατί αντέδρασαν με τα όπλα.

Η τηλεγραφική διαταγή ( αρ. 9856) του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ ( Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας) προς την 6^η Ταξιαρχία στην οποία υπαγόταν το 15^ο Σύνταγμα, που εκδόθηκε μετά από … διαμαρτυρία του  ΕΔΕΣ (!) και την  υπέγραφε ο στρατηγός Σαράφης είχε ως εξής:

« Κατόπιν 16121 Γενικού ΕΔΕΣ στοπ. Μετ’ εκπλήξεως επληροφορήθημεν ότι τμήματα του 15^ου Συντάγματος κατέλαβον Σαγιάδα και αρνούνται υπακούσουν τακτικάς διαταγάς ΕΔΕΣ στοπ. Τούτο γίνεται παρά ΕΠΕ 1825 και 1853 διαταγάς Γενικού στοπ. Εκδόσητε αυστηράς διαταγάς προς τμήματά σας συμμορφωθώσι πλήρως άνω διαταγής στοπ. Περιοχή βορείως Καλαμά στοπ και δυτικής γραμμής Μονή Παναγιάς- Πόβλας- Αγίων Πάντων- Λιμπόβου- Κεραμίτσας – Μαλουνίου μη συμπεριλαμβανομένου στοπ. Ανήκει τουρκαλβανούς παρτιζάνους συμφώνως συμφωνίας Καζέρτας στοπ. Εις ταύτην δράση ΕΔΕΣ συμφώνως διαταγής αντιστρατήγου Σκόμπυ διαβιβασθείσης υμίν δια ΕΠΕ 1853 διαταγής Γενικού στοπ. Αναφέρατε λήψιν και άμεσον εκτέλεσιν. Καθιστώ υμάς προσωπικώς υπευθύνους δια πλήρη συμμόρφωσιν ανωτέρω στοπ. Σ.Δ ( σ.σ. Σταθμός Διοικήσεως) 13.10. Σαράφης».

Διαμαρτυρία στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ

 Ο Παντελής Καραγκίτσης αντέδρασε και στις 14 Οκτωβρίου απευθύνθηκε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ αναφερόμενος και στις αντιδράσεις στελεχών για τη συμφωνία της Καζέρτας και τις αποφάσεις που αφορούσαν την Ήπειρο. Το σημείωμα ( και αυτό από τα ΑΣΚΙ) που έστειλε και υπογράφει ως Ορφέας Βλαχόπουλος έχει ως εξής:

«Προς το Π.Γ.

Αγαπητοί σύντροφοι

1) Πήραμε τηλεγραφικά και με το Ρίζο το μήνυμά σας, το εκτυπώσαμε σε χιλιάδες αντίτυπα και το βάλαμε στη θέση του κυρίου άρθρου στην εφημερίδα μας της 12.10, φροντίζουμε για τη φαρδιά του κυκλοφορία.

Συνεχίστηκε εντατικά η ανάλυση των αποφάσεων της Καζέρτας σε ακτίφ που έγιναν σ’ όλες τις οργανώσεις και ειδικώτερα στον ΕΛΑΣ. Η δυσφορία ήταν γενική για τις συνέπειες των αποφάσεων που αφορούσαν την Ήπειρο, αφού ο διοικητής του 15^ου Συντάγματος σ. Παράσχος στον παροξυσμό του είπε ότι με τις αποφάσεις αυτές θα επέλθει διάσπαση του Κόμματος. Μετά, όταν άκουσε την εισήγηση του αντιπροσώπου μας συμφώνησε και έμεινε ενθουσιασμένος. Σήμερα σ’ όλη την Ήπειρο δεν υπάρχει ούτε ένα μέλος του κόμματος που να μην έχει πεισθεί για την ορθότητα των αποφάσεων της Καζέρτας. Για την πλήρη κατατόπιση των στελεχών και μελών μας δημοσιεύουμε στο εσωκομματικό μας δελτίο τις θέσεις και τα καθήκοντά μας πάνω στις αποφάσεις της Καζέρτας που σας εσωκλείουμε.

Στέφανος Σαράφης και Ναπολέων Ζέρβας κατά τη συνάντηση τους στο χωριό Πλάκα

2) Το Γενικό Στρατηγείο ενώ με την υπ’ αριθ. 1815 διαταγή καθόριζε τις εδαφικές ζώνες του ΕΔΕΣ και έβγαινε σαφώς ότι η Σαγιάδα και το Φιλιάτι ήταν περιοχή του ΕΛΑΣ, μετά πάροδο πολλών ημερών έστειλε τη διαταγή 1853 ότι ο ΕΔΕΣ, δυνάμει διαταγής Σκόμπυ, επεκτείνει περιοχή δράσεώς του βορείως οδού Ηγουμενίτσας- Ιωαννίνων, κατά μήκος αυτής μέχρι Αλβανικών συνόρων, και μετά απ’ αυτή τη διαταγή έστειλε δριμύ τηλεγράφημα και κριτικάριζε την ταξιαρχία που ανακατέλαβε τη Σαγιάδα και με νέα διαταγή αριθ. 9856 μίλαγε ότι  «περιοχή βορείως Καλαμά στοπ και δυτικώς γραμμής Μονή Παναγίας- Πόβλας -Αγίων Πάντων –Λίμπόβου-Μαλουνίου μη συμπεριλαμβανομένου στοπ ανήκει τουρκαλβανούς παρτιζάνους». Έτσι οι ΕΔΕΣίτες με το πρόσχημα της δράσεώς των κατά των Γερμανών ( και δεν κάνουν τίποτε στην περιοχή αυτή) και με την αναγνώριση σαν ιδιαίτερες δυνάμεις του Τάγματος του 15^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ απ’ τη συμφωνία της Καζέρτας με τον τίτλο Τουρκαλβανοί Παρτιζάνοι , γίνονται κύριοι όλης της περιοχής Φιλιατών.

Μας κάνει έκπληξη πώς το τάγμα του 15^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που αποτελείται από Έλληνες υπηκόους που μέσα σε αυτούς είναι και της Τσάμικης μειονότητας, πάλι Έλληνες υπήκοοι, ονομάστηκε «Τουρκαλβανοί Παρτιζάνοι», αναγνωρίστηκε σαν μια ξεχωριστή δύναμη και του καθορίστηκε ξεχωριστή εδαφική περιοχή (που πάλι είναι θρονιασμένα Εδεσίτικα τμήματα) ενώ το τάγμα αυτό, που είναι οργανικό τμήμα του 15^ου Συντάγματος έμεινε απ’ έξω απ’ την αναφερόμενη στην διαταγή 9856 εδαφική περιοχή. Εδώ πρόκειται για σοβαρή παρεξήγηση που έδωσε το δικαίωμα στον ΕΔΕΣ να αλωνίσει στο Φιλιάτι και την Τσαμουργιά και να σκεπάσει όλα τα στυγερά του εγκλήματα. Τώρα και σύμφωνα μ’ αυτές τις διαταγές νομίζουμε:

Ι) Η 6^η Ταξιαρχία σύμφωνα με την αριθ. 1815 έπρεπε να καταλάβει τη Σαγιάδα γιατί αυτή σαφώς καθορίζεται περιοχή του ΕΛΑΣ με τη νέα διαταγή 1853. Ο ΕΔΕΣίτες μπορούσαν νάρθουν για δράση κατά των Γερμανών, όχι όμως να φύγουν και τα τμήματα του ΕΛΑΣ.

ΙΙ) Εφ’ όσον η περιοχή βορείως οδού Ηγουμενίτσας- Ιωαννίνων χαρακτηρίζεται περιοχή δράσεως  και όχι παραμονής γιατί να φύγει ο ΕΛΑΣ απ’ τη Σαγιάδα.

ΙΙΙ) Εφ’ όσον περιοχή δυτικώς γραμμής Μονής Παναγιάς κ.λπ ανήκει εις Τουρκαλβανούς Παρτιζάνους γιατί να μην επιτρέπουν οι Εδεσίτες του τάγμα αυτό του 15 που ονομάζεται πολύ κακώς Τουρκαλβανοί να εγκατασταθεί στην παραπάνω περιοχή; Σας παρακαλούμε να μελετήσετε τα ζητήματα αυτά και να καταβάλετε κάθε προσπάθεια να ξεκαθαριστούν γιατί έχουν δημιουργήσει σοβαρή κατάσταση στην Ήπειρο. Το Γενικό είχε υποχρέωση να στείλει έναν έμπειρο αξιωματικό με αναλυτικές οδηγίες  για το περιεχόμενο των αποφάσεων της Καζέρτας για να κατατοπίσει την 6^η Ταξιαρχία που είναι το μοναδικό τμήμα του ΕΛΑΣ που καλείται πρακτικά να κινηθεί και να δράσει πάνω στις αποφάσεις της Καζέρτας ότι αφορά την Ήπειρο.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς 

Για το Γραφείο

Ο Γραμματέας

Ορφέας Βλαχόπουλος».

Συνεργασία του ΕΔΕΣ με αλβανούς εθνικιστές συνεργάτες των Γερμανών

 Oι διωγμοί των μουσουλμάνων της Τσαμουριάς από τον ΕΔΕΣ συνεχίστηκαν και σ’ όλο το διάστημα έως τα μέσα Δεκεμβρίου του 1944. Μαζί με τους διωγμούς συνεχίστηκε και η φυγή των αμάχων προς την Αλβανία παρά τις προσπάθειες των οργανώσεων του ΕΑΜ να μείνουν στον τόπο τους. Η Ελευθερία Μαντά εκτιμά πως συνολικά εκείνη την εποχή πέρασαν τα ελληνοαλβανικά σύνορα 22.000- 25.000 άτομα. Την κατάσταση που επικρατούσε στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχό του ο ΕΔΕΣ περιέγραψε σε σημείωμά του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ ο Μιχάλης Τσάντης (σ.σ. Αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ) εκ μέρους του Γραφείου Περιοχής Ηπείρου στις 6 Δεκεμβρίου λίγα εικοσιτετράωρα μετά την έναρξη των Δεκεμβριανών στην Αθήνα (και το σημείωμα αυτό βρίσκεται στα ΑΣΚΙ):

Απόσπασμα από την εφημερίδα «Ηπειρώτικα Νιάτα», της ΕΠΟΝ, με ημερομηνία 26 Νοεμβρίου 1944, όπου περιγράφονται περιστατικά από τη δράση του ΕΔΕΣ στη Θεσπρωτία.

«Στην έκθεσή μας αυτή θα σας μιλήσουμε για τη δράση των φασιστών του ΕΔΕΣ προ και ιδιαίτερα ύστερα από το ξέσπασμα της κυβερνητικής κρίσης.

Στις τελευταίες μέρες σ’ όλη την περιοχή της Ηπείρου που χαρακτηρίστηκε απ’ τη συμφωνία της Καζέρτας σαν χώρος παραμονής και κίνησης των τμημάτων του, ο ΕΔΕΣ εξαπέλυσε μια άγρια τρομοκρατία που από μέρα σε μέρα εντείνεται και που δείχνει καθαρά ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μελετημένο σχέδιο επίθεσης από μέρους του ΕΔΕΣ (…) Στο σημείο αυτό είναι χαρακτηριστική η στάση των αντιπροσώπων της Κυβέρνησης Σγουρίτσα και Μακκά που όχι μόνο ανέχεται αυτή την κατάσταση , αλλά την υποθάλπτει και την ευνοεί καθημερινά και ξετσίπωτα…».

Και αφού αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατούσε στην Κέρκυρα τα Ιωάννινα και αλλού σημειώνει ειδικά για τη Θεσπρωτία:

Μιδάτ Φράσερι

« Στην περιοχή της Τσαμουργιάς επικρατεί ακόμα πιο χειρότερο καθεστώς. Οι ξυλοδαρμοί , οι συλλήψεις κτλ. Συνεχίζονται. Εδώ δρουν ο Βήτος και ο γνωστός ΕΑΣΑΔίτης Νάνος για τον οποίο σας γράφαμε σε προηγούμενή μας έκθεση ( σ.σ. ΕΑΣΑΔ, Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσεως οργάνωση συνεργατών των Γερμανών που έδρασε κυρίως  Θεσσαλία το 1944). Πριν λίγες μέρες συνέλαβε τους Μάικο, Γκάνιο κτλ. Κι ανάμεσά σ’ αυτούς και τη μητέρα του ΕΑΜίτη Κέκκα που το γιο της είχε παραδώσει στους Γερμανούς όταν δρούσε στη Λάρισα. Απ’ το Μπαμπούρι εξόρισαν 20 παιδιά. Ρήμαξαν κυριολεκτικά το χωριό Κωστάνα κτλ. Εδώ όπως μας πληροφορούν οι οργανώσεις ο αρχηγός των Μπαλιστών Χακή Ρουσίτ αυτός που το Μάη επικεφαλής των Γερμανομπαλιστών κατέκαψε και λεηλάτησε όλα τα Ελληνικά χωριά των Φιλιατών ( όπως το Ασπροκλήσι, Πόβλα, Τσαμαντά κτλ.), τώρα τριγυρνάει παρέα με τον εγκληματία λοχαγό του ΕΔΕΣ Βήτο, ο οποίος διακηρύττει ότι είναι κάτω απ’ την προστασία του. Επίσης και ένας άλλος μπαλίστας ο Χακή Σιέχος, είναι στις γραμμές του ΕΔΕΣ». (σ.σ. Μπαλί Κομπετάρ, ένοπλη οργάνωση Αλβανών εθνικιστών  με σύνθημα την προσάρτηση στην  Αλβανία του  Κοσσυφοπεδίου και της Τσαμουριάς και κατέληξε στην ανοικτή συνεργασία με τις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις στις μάχες με τον Αλβανικό  Εθνικό  Απελευθερωτικό Στρατό. Ο ιδρυτής του Μιδάτ Φράσερι κατέφυγε το 1944 στην Ιταλία για να προσληφθεί στη συνέχεια από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που οργάνωναν σαμποτάζ κατά του σοσιαλιστικού καθεστώτος της γειτονικής χώρας. Πέθανε το 1949 στις ΗΠΑ).

Στη συνέχεια ο Τσάντης αφού αναφέρεται στις προετοιμασίες του ΕΔΕΣ με τη βοήθεια των Γερμανών για σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ αναφέρεται στα έντυπα της οργάνωσης του Ζέρβα:

«Εξακολουθούν , όπως βλέπετε απ’ τα αντίτυπα που σας στέλνουμε, την εμπρηστική  αρθρογραφία τους ιδιαίτερα γύρω απ’ το Τσάμικο και το Βορειοηπειρωτικό. Δημοσιεύσανε ολόκληρους καταστατικούς καταλόγους Τσάμηδων – Μουσουλμάνων που τους κατηγορεί ότι σφάξανε πριν από καιρό τους χριστιανούς. Όπως επίσης παραθέτει καταλόγους για Βορειοηπειρώτες που σφάχθηκαν από το Αλβανικό ΕΑΜ. Ενώ και την πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση καταπίνει τη γλώσσα του όταν ο «Αγωνιστής» όργανο του ΕΑΜ Γιαννίνων τους βγάζει τη μάσκα και τους καλεί να εξηγήσουν πώς αυτοί οι προστάτες των Χριστιανών της Τσαμουργιάς έχουν στους κόλπους τους τους αρχηγούς των Μπαλιστών , Χακή Ρουσίτ και τον εγκληματία Χακή Σιέχο και πώς αυτοί αυτόκλητοι προστάτες των χριστιανών της βορείου Ηπείρου φιλοξενούν στα Γιάννενα τον δήμιο της Ελληνικής Μειονότητας της Αλβανίας , τον εμπρηστή του Καλογοραντζά και δολοφόνο πολλών Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου , τον Αλή Νεβίτσα».

Από το Δεκέμβρη του ’44 έως τη συμφωνία της Βάρκιζας

 Μετά την εκδίωξη του ΕΔΕΣ από την Ήπειρο,  από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και στο διάστημα της ΕΑΜικής κυριαρχίας στην περιοχή καταβλήθηκαν προσπάθειες για να επιστρέψουν οι Τσάμηδες άμαχοι που είχαν καταφύγει στην Αλβανία. Όμως οι προσπάθειες αυτές δεν απέδωσαν σημαντικά αποτελέσματα. Μόνο ένα μικρό ποσοστό Τσάμηδων επέστρεψε είτε για να εγκατασταθεί ξανά είτε για να περιμαζέψει ότι είχε μείνει από τις περιουσίες τους. Όμως και πάλι υποχρεώθηκαν να φύγουν αφού οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ επέστρεψαν στην περιοχή μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας το Φεβρουάριο του 1945. Αυτή τη φορά οι ΕΔΕΣίτες επέστρεψαν με την επίσημη ιδιότητα των μονάδων Εθνοφυλακής. Και βεβαίως συνέχισαν το ίδιο βιολί των διώξεων. Μετά από όλα αυτά η Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή μπορούσε να βεβαιώσει πως στην περιοχή είχαν μείνει μόνο μια χούφτα Τσάμηδες  ηλικιωμένοι, γυναίκες και μικρά παιδιά. Ο διοικητής του Σταθμού Χωροφυλακής στην Πάργα έστειλε στις 20 Φεβρουαρίου 1947 αναφορά στο νομάρχη της Πρέβεζας στην οποία σημείωνε τα εξής: «Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω ότι εν τη περιφερεία μου παρέμειναν και ευρίσκονται ήδη εκατόν δέκα τρεις (113) Τσάμηδες, εξ’ ων: 1) Επτά είναι άρρενες νομίμου ηλικίας (21^ον έτος), εβδομήκοντα εννέα (79) είναι θήλεις πάσης ηλικίας και καταστάσεως και τριάντα τέσσερα παιδιά ηλικίας 20 και κάτω ετών…». 

Ο Σαράφης και ο Άρης μπαίνουν στα Γιάννενα

Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά το τεταμένο κλίμα των ημερών εκείνων και την προπαγάνδα από σωβινιστικούς  κύκλους της Αλβανίας το Απελευθερωτικό Μέτωπο  και ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός της  γειτονικής χώρας δεν προχώρησαν σε αντίποινα κατά της ελληνικής μειονότητας. Και πολύ σωστά ο  Γιώργος Μαργαρίτης σημειώνει: «Παρά τις πολύπλευρες πιέσεις και την ένταση των ημερών, το καθεστώς που είχε εγκαταστήσει στη γείτονα χώρα το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλβανίας αρνήθηκε να προχωρήσει σε αντίποινα εις βάρος της ελληνικής μειονότητας της γειτονικής χώρας. Σε αντίθεση με τις συνήθεις βαλκανικές πρακτικές το αίμα δεν απαντήθηκε με αίμα και ο διωγμός δεν απαντήθηκε με διωγμό. Κρίνουμε σκόπιμο να το αναφέρουμε αυτό σε εποχές που υπερβολικά πολλοί και με υπερβολικά εύκολο τρόπο διακηρύσσουν ότι στα Βαλκάνια -και όχι μόνο – των πρόσφατων χρόνων μόνο η δική μας χώρα «δίδαξε πολιτισμό». Στην εδώ περίπτωση το μάθημα ήταν σπουδαίο και ασφαλώς δεν προήλθε από την ελληνική πλευρά». 

Ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός της Αλβανίας και οι Ελληνες μειονοτικοί

Παρά την αντίδραση της ηγεσίας των σωβινιστικών κύκλων στους κόλπους της ελληνικής μειονότητας (όπως οι μητροπολίτες Αργυροκάστρου Παντελεήμων Κοτόκος, Κορυτσάς Ευλόγιος Κουρίλας κ.α) μεγάλο μέρος της πήρε μέρος στον αντιφασιστικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στη γειτονική χώρα μέσα από τις γραμμές του Απελευθερωτικού Μετώπου που είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία των Αλβανών κομμουνιστών. Στην περιοχή Αυλώνας- Αργυροκάστρου επιχειρούσε το 4^ο Συγκρότημα του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού.

Ο Ενβέρ Χότζα επιθεωρεί τμήμα του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού της Αλβανίας

Το 1944 το 4^ο Συγκρότημα έδωσε αρκετές μάχες κατά των Γερμανών σε συνεργασία με το 15^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Ένα από τα πέντε τάγματα που συγκροτούσαν το 4^ο Συγκρότημα ήταν και αυτό που έφερε το όνομα «Θανάσης Ζήκος» (σ.σ. Έλληνας μειονοτικός που σκοτώθηκε στις μάχες του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού της Αλβανίας με τους ναζί κατακτητές ). Το τάγμα αυτό είχε συγκροτηθεί αποκλειστικά από Έλληνες μειονοτικούς. Την Άνοιξη του 1944 αποφασίστηκε η ανασυγκρότηση του Αλβανικού Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού και η μετατροπή των αντάρτικων σχηματισμών σε κανονικές στρατιωτικές μονάδες. Στο πλαίσιο αυτό συγκροτήθηκε η 8^η Ταξιαρχία από μικτά τμήματα. Από ορισμένα στελέχη αλλά και  απλούς αντάρτες του τάγματος «Θανάσης Ζήκος» υπήρξαν έντονες αντιδράσεις με κύρια αιτιολογία ότι δεν έπρεπε να αφεθούν ακάλυπτες οι περιοχές της ελληνικής μειονότητας από ντόπιες εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις. Μάλιστα μια αντιπροσωπεία από το τάγμα ζήτησε από τον ΕΛΑΣ να δεχτεί στις τάξεις του τους μειονοτικούς παρτιζάνους. Η απάντηση από την ηγεσία του 15^ου Συντάγματος ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Χαρακτήρισαν την ενέργεια «λιποταξία» , αντίθετη με το διεθνισμό και τους θύμισαν πως οι σύμμαχοι συνιστούσαν στις εθνικές μειονότητες να αγωνιστούν στα πλαίσια των χωρών που ζούσαν. Μετά από αυτή την άρνηση οι Έλληνες μειονοτικοί συνέχισαν κανονικά τη δράση τους στον Απελευθερωτικό Στρατό της Αλβανίας παίρνοντας μέρος και σε μάχες για την απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας…

 

 

Βασική βιβλιογραφία

— Γιώργου Μαργαρίτη «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες- Στοιχεία για την καταστροφή των μειονοτήτων της Ελλάδας- Τσάμηδες- Εβραίοι», εκδόσεις Βιβλιόραμα . Η πιο ολοκληρωμένη ιστορική μελέτη για το θέμα των τσάμηδων.

— Χέρμαν Φρανκ Μάγερ,  «Αιματοβαμμένο Εντελβάις – Η 1^η Ορεινή Μεραρχία, το 22^οΣώμα  Στρατού και η εγκληματική τους δράση στην Ελλάδα, 1943-1944» τ. Α΄ και Β΄ , εκδόσεις της Εστίας , με πολλά στοιχεία για τη συνεργασία των ενόπλων Τσάμηδων με τις γερμανικές δυνάμεις,  τις συνεννοήσεις του ΕΔΕΣ με το 22^ο Σώμα Στρατού της Βέρμαχτ και τις αναφορές των Βρετανών αξιωματικών συνδέσμων στο στρατηγείο του Ναπολέοντα Ζέρβα.

— Ελευθερίας Μαντά, «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου ( 1923-2000), εκδόσεις του ΙΜΧΑ.

— Βασίλη Κραψίτη « Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας».

— Κώστα Ζάβαλη «Πολεμικό Οδοιπορικό ενός αγωνιστή», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» με πολλά στοιχεία για τη συμμετοχή της ελληνικής μειονότητας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Αλβανίας.