Πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε την "μάχη" της ονομασίας των Σκοπίων...

Ο ύποπτος ρόλος Ελληνοαμερικανών "ηγετών" (1993)

Απόσπασμα ομιλίας του Κρις Σπύρου, πρ. πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας Νιού Χαμσάιρ, ΗΠΑ και πρ. υποψήφιου κυβερνήτη της, σ' εκδήλωση της "Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων" στην Αθήνα...

«... Στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους Συμβούλους του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού και πέρασα και τα Χριστούγεννα του ’92 και την Πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη Νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την Ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους. Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πόλ Τσόγκα, Φίλ Αγγελίδη, Μάϊκ Πάνο, 'Aγγελο Τσακόπουλο, Νίκ Μητρόπουλο και Τζόρτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.
Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος.
Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004.
"Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;
Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Πόστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λές άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει".
Φαίνεται λοιπόν πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την Κυβέρνηση Μπους, η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρούν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.
Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Έθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πώς και γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη;
Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993 τρεις μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία. Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» FYROM.
Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή «συμβιβαστική» πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη; Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι. Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης; Ασφαλώς όχι!!
Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» . Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπίλ Κλίντον.
Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!
Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπίλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από την Κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπίλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.
Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»!

Ιδού τι έγινε.
Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «προσωρινή ειδική» επιτροπή με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.
Ποιά ήταν τα μέλη αυτής της «προσωρινής επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!
Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπίλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία».
Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.
Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ 'Aγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, Andrew Athens ('Aντριου 'Aθενς), Προέδρου του Ηνωμένου ΑμερικανοΕλληνικού Κογκρέσου, John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του "Red Apple Groups". Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA, dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA, dr. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee. Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας, Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council. Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs, Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχάρης), Chairman KOS Pharmaceutical INC, Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises, Andrew Manatos ('Aντριου Μανάτος), Special Counsel United Hellenic American Congress, John Nathenas (Τζων Νάθενας) President Hellenic American National Council. Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation, Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp, Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute, Angelo Tsakopoulos ('Αγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton and Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University.
Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γούορεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake ('Αντονυ Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράϊτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.
Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου "Ώρα καλή Μακεδονία μας". Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη "Μακεδονία" θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία "Μακεδονία" και δεν θα ήταν Ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα "Μακεδονία" και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστη νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. 'Αλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι "αγώνες" περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.
Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα!
Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.
Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.
Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!
Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.
Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!
Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton (Λι Χάμιλτον) όπως είχε γραφεί στην (τότε) ημερήσια εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης, λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.
Είπε ο κύριος Χάμιλτον:
«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»
Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος 'Αντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βάνς και Λόρδου Όουεν.
Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.
Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας.
Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.
Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου».
Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου,
Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος.
Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».
Μετά από όλα αυτά κυρίες και κύριοι τώρα πια ξέρετε:
Τι κάνανε οι Ελληνοαμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Αμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Ευρωπαίοι
Ξέρετε τι κάνανε οι Σκοπιανοί και
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΝΤΟΠΙΑΝΟΙ !...»

Δημοκρατική Συμπαράταξη" Καμαρωστε τα παιδια!!!

Επειδη οι δημοσκοποι ομιλουν για ολικη επαναφορα του πρωην Πασοκ με λυπη βλεπω έναν λαό που ως άξιος της μοίρας του στήριξε τόσα χρόνια όλους αυτούς τους μιζαδόρους λωποδύτες, 
     ..όλα αυτά τα τρωκτικά που με κομπίνες, λοβιτούρες, λαμογιές και
κάθε είδους παρόμοιες  πασοκικές πρακτικές ροκάνισαν το δημόσιο χρήμα, κοινοτικά κονδύλια, επιδοτήσεις, και ό,τι βρήκαν μπροστά τους,
     ..καταχρεώνοντας τρείς επόμενες γενιές ελλήνων,
     ..προκειμένου η γυαλιστερή αυτή φραγκοπαντρεμένη φραγκόκοτα να ζήσει μιά άνετη και ξένοιαστη ζωή με τα κλεμμένα του ελληνικού λαού.

     Το κακό είναι πως όλη αυτή η πασοκαρία ζει και κινείται ακόμα, και ετοιμάζει μάλιστα την αντεπίθεσή της,
     ..κρυμμένη βέβαια όπως όλοι οι παράνομοι, οι εγκληματίες κι οι θρασύδειλοι πίσω από  νέο όνομα, με "νέα οράματα" μίζας και ρεμούλας,
     ..την "Δημοκρατική Συμπαράταξη".

     Παλιοί τυφλοπόντικες και νέα φυντανάκια συνωθούνται στην φωλιά-κρησφύγετο του νέου υπόγειου πιά ΠαΣοΚ προετοιμάζοντας το έδαφος για την στιγμή που οι αρουραίοι που βρήκαν καταφύγιο και κρυψώνα στον ΤΣΥΡΙΖΑ, επιστρέψουν στην πάτρια σφηκοφωλιά,
     ..αφήνοντας σύξυλους τους τραβεστί-αριστερούς αντιμέτωπους με τους ανέμους που έσπειραν.

     Όλος αυτός ο συρφετός, όλοι αυτή η εμετική συμμορία, διανθισμένη για το ξεκάρφωμα με καινούργιους και νέους ανθρώπους -ίδιας όμως νοοτροπίας- φιλοδοξεί να μας ξανακυβερνήσει.
     Γιατί όχι;
     Ήδη αναδύεται μέσα απ' τον βόθρο των καναλιών ως φοίνικας αναγεννώμενος απ' την στάχτη του,
     ..αδιαφορώντας και αποτάσσοντας μετά βδελυγμίας βεβαίως την στάχτη και την μπούρμπερη των μνημονίων των οποιών είναι και οι ηθικοί και οι φυσικοί αυτουργοί.
     Κι ο λαός -πάντα μέσα απ' τον βόθρο των καναλιών- κοιτάζει και θαυμάζει το θαύμα.
     Αύριο-μεθαύριο θα το ψηφίσει κι όλας σαν κάτι νέο και άφθαρτο.


     Μη μας κάνει λοιπόν εντύπωση η χειρονομία της γυαλιστερής πασοκαρίας.
     Στην γλώσσα του ΠαΣοΚ τωρα "Δημοκρατική Συμπαράταξη"),
     ..σημαίνει το σύμβολο της νίκης.

     Της δικής τους νίκης,
     ..απέναντι στον λαό και την χώρα!..

Πουτανα ολα!!!

  Ξεκινούν σήμερα οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί της "αριστερής" ηθικής, της τσίπας, της αξιοπρέπειας, και των λαϊκών αγώνων τόσων δεκαετιών.
     Τιμή εκκίνησης:  μία (πρωθ)υπουργική καρέκλα.

Ξυπνατε ρε ζλαπια!!!

 

Βλέποντας αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας τα μνημονιακά αυτά χρόνια, βγάζει κανείς αβίαστα συμπεράσματα.
     Πρέπει να είναι τυφλός για να μη τα δεί, ή τελειωμένο κομματόσκυλο για να μη τα καταλάβει.

     Όλες οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν την εξουσία αυτά τα χρόνια, μία-μία, όλες, ανεξάρτητα αν ονομάζονταν "δεξιές" ή
"αριστερές" ή του (πέτσινου) "συνταγματικού τόξου", ή ό,τι άλλο,
     ..ξεβρακώθηκαν.
     Όλες, μία προς μία βάδισαν τον ίδιο δρόμο της ξεφτίλας και της εθνικής μειοδοσίας.
     Απερίφραστα όλοι οι πρωθυπουργοί αυτής της περιόδου, καθώς και οι υπουργοί τους είναι προδότες, και απατεώνες τέτοιου βεληνεκούς που το εκτελεστικό απόσπασμα ως στιγμιαία απόδοση δικαιοσύνης (ή τιμωρίας) δεν θα αρκούσε για να ξεπλύνει το άγος και να κατασιγάσει τα πάθη του λαού.

     Όποιος από  'μάς άγεται και φέρεται ακόμη από ταμπέλες "δεξιός", "αριστερός", "κεντρώος", "ανεξάρτητος", είναι απλώς βλάξ, ή "επιτήδειος" (λαμόγιο) που αποσκοπεί σε δικά του μη αξιοκρατικά, μη ηθικά, ημιπαράνομα ή και άνομα συμφέροντα.

     Ο εχθρός του λαού και της χώρας είναι το ίδιο το σύστημα και όσα κόμματα έχουν προσχωρήσει σε αυτό. Δηλαδή όλα αυτά που σήμερα βρίσκονται μέσα στην Βουλή.
     Οι πολιτικοί και τα κόμματα που εφαρμόζουν (ασχέτως τί λένε) τις επιταγές της Παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού δεν κατατάσσονται σε "δεξιούς", ούτε σε "αριστερούς", "σοσιαλιστές", κλπ.
     Είναι όλοι εντελλόμενες μαριονέτες με την ταμπέλα "δωσίλογοι".

     Έχει προ πολλού ξεπεραστεί το σημείο που το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματός μας αρχίζει να ισχύει.
     Το πολιτικό σύστημα, είτε λέγεται κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση (αποτελούν και οι δύο μαζί την πολιτική εξουσία), το γνωρίζει.
     Και φοβάται μήπως αυτό γίνει συνειδητά κατανοητό από την μεγάλη μάζα του λαού.
     Ζει με τον εφιάλτη της αφύπνισης του λαού, από κάποια τυχαία θρυαλλίδα.
     Μιά τέτοια θρυαλλίδα, και μάλιστα πιθανή, είναι και οι μαζικοί πλειστηριασμοί των κατοικιών των πολιτών.
     Η εξουσία στην χώρα μας το ξέρει και γι αυτό το απέφευγε τόσα χρόνια.
     Είναι όμως τόσο μεγάλες οι πιέσεις απ' την νεοφασιστική Ευρωπαϊκή "Ένωση", τους τοκογλύφους και τις τράπεζες,
     ..και τόσο μεγάλη η δίψα των δωσιλόγων για εξουσία, μεγαλεία και πλούτη,
     ..που δέχτηκαν να το ρισκάρουν. 
     Μεγάλο κι επικίνδυνο ρίσκο γι αυτούς.
     Γι αυτό κι έχουν εξαπολύσει τις δυνάμεις καταστολής εναντίον κάθε διαμαρτυρόμενου πολίτη.
     Για ν' αποφύγουν τον εφιάλτη που φοβούνται.
     Η κυβερνητική βία θα κλιμακωθεί.
     Το έχουν αποφασίσει: ή αυτοί ή εμείς.  Ο θάνατός μας η ζωή τους.

     Το έχουμε ξαναπεί: Βρισκόμαστε σε πόλεμο.
     Ας κάνουμε τον εφιάλτη τους πραγματικότητα!..

Ο φυγάς με τα ατσάλινα πόδια

«Πέθανα πολλές φορές σ’ αυτό το ταξίδι. Οπότε να ξέρετε ότι εάν πεθάνω, θα είναι δολοφονία». Ο 40χρονος Μαχμούτ, παρότι ασφαλής σήμερα σε ένα προσφυγικό καμπ στην Κεντρική Ευρώπη, φοβάται ακόμα πολύ για τη ζωή του – και κυρίως για την 11χρονη κόρη του (είναι διαζευγμένος) που είναι πίσω στην Τουρκία. Εχουμε αλλάξει κάποιες λεπτομέρειες στη διήγησή του, ώστε να μην προδοθεί η ταυτότητά του και το πού βρίσκεται. Εξάλλου το πού δεν έχει τόση σημασία όσο το πώς: την άνοιξη ο Μαχμούτ διέφυγε στην Ελλάδα κολυμπώντας και κατόπιν έφτασε στην κεντρική Ευρώπη περπατώντας.
Η ζωή του Μαχμούτ άλλαξε μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία. Ηταν αξιωματικός του Ναυτικού. Μια μέρα, οι ανώτεροί του τον ενημέρωσαν ότι το όνομά του βρίσκεται στις λίστες της Αγκυρας με τους συνδεόμενους με το κίνημα Γκιουλέν. Αποστρατεύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ η αστυνομία κατάσχεσε όλα του τα υπάρχοντα, όπως και το πράσινο διαβατήριο που κατέχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στη χώρα. Ο ίδιος μπήκε φυλακή. «Για τίποτα. Δεν είχα κάνει τίποτα. Τους ρώταγα τι έκανα και μου είπαν ότι κάποιος τους σφύριξε ότι είμαι κατά του Ερντογάν και μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης».Είχε περάσει μέσα ήδη πέντε μήνες όταν πήρε μια τρελή απόφαση: θα έλεγε ψέματα, θα ομολογούσε. «Μου είχαν πει ότι αν ομολογούσα θα έβγαινα μέχρι να δικαστώ. Εάν δεν έλεγα τίποτα, μπορεί να έμενα μέσα για χρόνια και όταν θα έβγαινα δεν θα είχα τίποτα. Μου είχαν πάρει τα πάντα, τις καταθέσεις μου, τη ζωή μου». Ετσι, μια μέρα ομολόγησε ότι ήταν ένοχος και αποφυλακίστηκε. Είχε αποφασίσει να δραπετεύσει.
Ο Μαχμούτ άρχισε να διερευνά τις επιλογές του, περιέργως η πιο τρελή από αυτές έμοιαζε να έχει τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Αφού δεν είχε χρήματα για διακινητές, θα κολυμπούσε. Η θάλασσα πάγος. Αγόρασε μια στολή δύτη και πήγε στο Τσανάκαλε, το κοντινότερο σημείο στη Λέσβο. Ξεκίνησε Πρωταπριλιά, νύχτα για να μην γίνει αντιληπτός. Αρχικά κολυμπούσε γρήγορα, αργότερα έκοψε ταχύτητα γιατί στα ανοιχτά είχε κύμα. Φοβήθηκε πολύ τα μεγάλα διερχόμενα πλοία. Η εκπαίδευσή του στις ειδικές δυνάμεις απέδωσε. Διένυσε περίπου επτά μίλια, σε τέσσερις ώρες. Δεν εντοπίστηκε από το λιμενικό.
Βγήκε στην παραλία της Εφταλούς τουρτουρίζοντας. Εβγαλε τη στολή και έτρεξε να κρυφτεί στο δάσος. Πονούσε, είχε τραυματιστεί στα πόδια. Το πρωί περπάτησε ώς τη Μήθυμνα, όπου έφαγε κάτι. «Κοίταξα την Τουρκία απέναντι. Ενιωσα συγκίνηση. Τα πράγματά μου, η κόρη μου, όλη μου η ζωή είχε μείνει πίσω». Προσπάθησε να πάρει καράβι για Πειραιά αλλά δεν γινόταν, η αστυνομία ήταν παντού. Πήγε στη Μόρια και είπε στις Αρχές την ιστορία του. Προσήχθη στο τμήμα. «Μου έλεγαν ότι είμαι πράκτορας. Δεν πίστευαν ότι κάποιος μπορεί να έρθει κολυμπώντας».
Κάποια στιγμή, του έφτιαξαν προσωρινά χαρτιά και τον έβαλαν στο καράβι για Αθήνα. Από εκεί, στις 9 Ιουνίου πήρε το τρένο για Κιλκίς, τη Δοϊράνη. Πάλι νύχτα, πέρασε με τα πόδια τα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Ηταν πιο εύκολο από ό,τι νόμιζε. Περπάτησε ώς την πόλη Νοβ Ντόιραν, όπου για πρώτη φορά συνάντησε αστυνομία, αλλά «δεν κατάλαβαν ότι είμαι πρόσφυγας». Στη Βογδάντσα έφαγε κάτι και άλλαξε τα λίγα ευρώ που είχε σε δηνάρια. Με λεωφορείο και τρένο έφτασε στην πόλη των Σκοπίων, από εκεί Κουμάνοβο και μετά ταξί για τα σύνορα. Περπάτησε όλη τη νύχτα και έφτασε στο χωριό Μιράτοβατς της Σερβίας. «Ενιωθα τόσο πόνο που έκλαιγα». Πήρε το τρένο για Βελιγράδι όπου έμεινε έξι μέρες. Επειτα έφτασε στα σύνορα με Κροατία. Στην προσπάθεια να τα διασχίσει, έχασε τα υπάρχοντά του. «Ηταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες. Το δάσος ήταν κατασκότεινο».
Χαμένος στην ύπαιθρο
Κάποια στιγμή εντοπίστηκε από την αστυνομία. «Με χτύπησαν πολύ, με γύρισαν στη Σερβία αλλά με παράτησαν στο δάσος. Κοιμήθηκα τρεις μέρες στην ύπαιθρο». Επιχείρησε να περάσει στην Ουγγαρία αλλά ήταν αδύνατο, είχε δύο φράκτες. Τελικά περπάτησε 30 χλμ. και πέρασε Κροατία. Από το Ζάγκρεμπ έφτασε στα σύνορα με Σλοβενία.
«Εκεί υπάρχει ένα χωριό που το μισό ανήκει στη μία χώρα και το άλλο μισό στην άλλη. Απλά πέρασα μια γέφυρα και βρισκόμουν στη Σλοβενία». Περπάτησε κάμποσο ακόμα και χρησιμοποιώντας google maps (είχε πάρει μια κάρτα sim σε κάποιον από τους σταθμούς), πέρασε και τα σύνορα μέσα από το δάσος με την Αυστρία. Ηταν Ιούλιος του ’17, ακριβώς ένας χρόνος από την απόλυσή του από το Ναυτικό.
Σήμερα, ο Μαχμούτ περιμένει την έγκριση της αίτησης ασύλου στη χώρα όπου κατέληξε. «Ούτε εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα κατάφερα».


ΠΗΓΗ