Οι κομμουνιστές προσπαθούσαν να θολώσουν τα νερά για το μακεδονικό αλλά παρέμεναν σταθεροί στην προδοσία.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, οι κομμουνιστές διατυμπάνιζαν τον πατριωτισμό τους με το πρόσχημα της αντίστασης. Με αυτό το πατριωτικό τους προσωπείο προσπαθούσαν να καλύψουν τις προδοτικές τους θέσεις και πράξεις για το μακεδονικό ζήτημα.

 

 Πολλοί αριστεροί προσπαθούν είτε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, είτε ακόμη και να αντιστρέψουν την πραγματικότητα. Δυστυχώς όμως τα ίδια τα γραπτά τους είναι αμείλικτα..

  Τον Ιανουάριο του 1942 συνήλθε η 8^η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Μία ολομέλεια εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον του κόμματος αφού εξέλεξε Πολιτικό Γραφείο και τον Γιώργο Σιάντο ως γενικό γραμματέα.

Μεταξύ άλλων στην απόφασή της αναφέρεται:

 "Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στον πόλεμο και την αντίσταση 1940-1945" του Αλέκου Παπαπαναγιώτου, σελ.31.

 Το ΚΚΕ καλούσε απ΄τις αρχές του 1942 τους "Μακεδόνες" (που τους διαχωρίζει σαφώς απ’τους Έλληνες) να αγωνιστούν για την νίκη της ΕΣΣΔ γιατί μόνο έτσι θα έλθει η εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση… Δεν απαιτείται φυσικά ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβει κανείς το πως εννοούσαν οι κομμουνιστές την εθνική απελευθέρωση των "Μακεδόνων"..

  

Τα περί "απελευθέρωσης των Μακεδόνων" επαναλάμβανε σχεδόν 3 χρόνια μετά ο Πέτρος Ρούσσος (μέλος του Π.Γ  του ΚΚΕ την περίοδο 1942-45) σε μήνυμά του προς την σοβιετική κυβέρνηση στα τέλη Δεκεμβρίου του 1944:

  "1931-1944 Φάκελλος ΕΛΛΑΣ – Τα αρχεία των μυστικών σοβιετικών υπηρεσιών", σελ.211

   

Πάλι ο Ρούσσος σε αναφορά του προς τους σοβιετικούς στις 8/12/1944 έλεγε:

 "1931-1944 Φάκελλος ΕΛΛΑΣ – Τα αρχεία των μυστικών σοβιετικών υπηρεσιών", σελ.200

 Είναι προφανές ότι είχαν αντιληφθεί το πόσο ζήμια τους έκανε η θέση τους για το μακεδονικό ζήτημα, γι’αυτό και ο Ρούσσος έλεγε ότι "δεν ήταν σκόπιμη τώρα η έγερσή του"..

 Τον λόγο που "δεν ήταν σκόπιμη τώρα η έγερση του μακεδονικού ζητήματος για το ΚΚΕ", τον εξηγεί ο σοβιετικός Φίτιν προς τον γ.γ του ΚΚ Βουλγαρίας Δημητρόφ, αναφερόμενος στον Τζήμα:

 "1931-1944 Φάκελλος ΕΛΛΑΣ – Τα αρχεία των μυστικών σοβιετικών υπηρεσιών", σελ.143

 Αυτό που προκύπτει είναι ότι:

-          Οι κομμουνιστές απ’τις αρχές ακόμα του 1942 είχαν υιοθετήσει την γραμμή για "εθνική απελευθέρωση των Μακεδόνων".

-          Αντιλαμβάνονται όμως ότι αυτή η θέση τους εκθέτει στον ελληνικό λαό, γι’αυτό προσπαθούν κα κρατούν χαμηλούς τόνους. Προσπαθούν να αποφύγουν το λάθος που έκαναν την περίοδο 1924-1935 όταν και μιλούσαν ανοικτά για ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Για τον λόγο αυτό ο Τζήμας δεν συνηγορεί απολύτως στις απαιτήσεις των γιουγκοσλάβων κομμουνιστών για το μακεδονικό στις συζητήσεις που έκανε μαζί τους το 1943. Ο λόγος δεν είναι βέβαια ο πατριωτισμός του, αλλά η πεποίθησή του ότι κάτι τέτοιο θα έβλαπτε πολιτικά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Βέβαια, όπως είχαμε δει εδώ, ο Τζήμας δεν απέρριπτε ουσιαστικά τις γιουγκοσλαβικές απαιτήσεις αλλά απλά μετέθετε την διευθέτηση του θέματος για αργότερα υπό δυσμενείς για την Ελλάδα όρους. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και οι παραπάνω αναφορές του Ρούσσου προς τους σοβιετικούς.

-          Μιλούσαν για 120.000 "Μακεδόνες", εγείροντας σαφές μειονοτικό ζήτημα, ενώ ο Ρούσσος δεν παρέλειπε να αποκαλέσει την Φλώρινα με την σκοπιανή της ονομασία (Λέριν)…

Γιατί η αριστερά μισεί τις παρελάσεις

Κατανοώ τον λόγο που η Αριστερά μισεί τις παρελάσεις. Λόγω της απουσίας της από τους αγώνες του Έθνους, προσπαθεί να ξεχαστούν αυτά τα γεγονότα. Ας δούμε όμως τι έγινε την 28^η Οκτωβρίου 1940 και ποιος ήταν ο ρόλος της Αριστεράς.


Στα πλαίσια της εθνικής ομοψυχίας, διδασκόμαστε ότι οι Έλληνες ενωμένοι πολέμησαν τους Ιταλούς. Αυτό είναι σωστό. Εν μέρει όμως, καθώς το σωστό είναι όλοι οι Έλληνες, πλην των κομμουνιστών!!! Την περίοδο εκείνη ο Στάλιν ήταν σύμμαχος με τον Χίτλερ και μαζί είχαν εισβάλει και μοιράσει μεταξύ τους την Πολωνία. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Γάλλοι κομμουνιστές αρνήθηκαν να πολεμήσουν τους Γερμανούς, όταν αυτοί εισέβαλαν στην πατρίδα τους, κατόπιν εντολών του Στάλιν.
Οι δικοί μας αριστεροί, έγραφαν λίγο πριν το πόλεμο, ότι η Ελλάδα προκαλεί την Ιταλία, η οποία προφανώς δικαίως και θα μας επιτεθεί.
«Το πέρασμα της βασιλομεταξικής δικτατορίας στην υπηρεσία των αγγλογάλλων, συντελούμενον μέσα στις συνθήκες της έντασης των σχέσεων τους με την Ιταλίαν, σημαίνει -ούτε λίγο ούτε πολύ- πρόσκληση προς τους ιμπεριαλιστές να βγάλουν τα μάτια τους πάνω στα ελληνικά εδάφη και εξουσιοδότηση τους να μην αφήσουν πέτρα πάνω στην άλλη, στην δυστυχισμένη πατρίδα μας» (έκδοσιν Κ.Ε. του ΚΚΕ με τίτλον: «Το ΚΚΕ από το 1918 ως το 1931», τόμ. Α’ «Το ΚΚΕ από το 1918 ως το 1926» εις παράρτημα κειμένων της περιόδου 1932-1941, σελ. 498).
Μόλις κηρύχθηκε ο πόλεμος, ο αρχηγός του ΚΚΕ, Ζαχαριάδης έστειλε μέσα από την φυλακή, επιστολή στην οποία υποστήριζε την Εθνική προσπάθεια και έγραφε,
«…να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη, στον πόλεμον αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά…»
Αυτή την επιστολή επικαλείται σήμερα η αριστερά, για να καλύψει την προδοτική της στάση. Όμως αυτή την επιστολή, o Πλουμπίδης, στέλεχος του ΚΚΕ και αρχηγός των σφαγέων της ΟΠΛΑ, την καταδίκασε ως πλαστή, γραμμένη από τον Υπουργό Ασφαλείας του Μεταξά, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη.
Λίγο αργότερα, στις 26 Νοεμβρίου 1940, όταν ο Ελληνικός Στρατός έχει περάσει πλέον στην Βόρειο Ήπειρο, ο σύντροφος Ζαχαριάδης, το γυρίζει και γράφει:
“Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε ειρήνη έντιμη και δίχως κυρώσεις και για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά τόσο τον εθνικό-αμυντικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα του πολέμου που κάνουμε, όσο και ότι είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις. Αν σήμερα δεν δουλέψουμε για μια έντιμη ειρήνη, ο πόλεμος θα χάσει για μας τον εθνικό αμυντικό χαρακτήρα του, θα γίνει κατακτητικός και τότε θα έχει αντίθετο το λαό”.
Όταν οι Γερμανοί σύμμαχοι των κομουνιστών εισέβαλαν στην Πατρίδα μας, στις 14 Απριλίου 1941, το ΚΚΕ έβγαλε την κάτωθι ανακοίνωση που ζητούσε να ξεσηκωθεί ο λαός ενάντια στην Εθνική Κυβέρνηση. Την ώρα που ο στρατός πολεμούσε στα Βουνά της Πίνδου και στα οχυρά του Ρούπελ, οι αριστεροί ονειρεύονταν ανταρσίες και επαναστάσεις.
Σύντροφοι, επιμένετε να προκαλείτε το Εθνικό Φρόνημα! Είπαμε στα πλαίσια της εθνικής συμφιλίωσης να ξεχάσουμε τι έχετε κάνει στην πατρίδα, αλλά το παρατραβάτε πάλι. Φτάσατε στο σημείο να βάλετε Ρωσικό τραγούδι στην παρέλαση της εθνικής επετείου!
Σύντροφοι, η αλαζονεία που αποκτήσατε λόγω της αύξησης της εκλογικής σας δύναμης, σας ξεγελά. Οι Πασόκοι που έχετε μαζέψει, έχουν χίλια κακά επάνω τους, αλλά προδότες δεν υπήρξαν ποτέ.
Προσέξτε γιατί αν αρχίσουμε και σκαλίζουμε την ιστορία, θα βγουν αλήθειες που πονάνε. Πιείτε το freddo cappuccino σας, και αφήστε μας να τιμήσουμε τους νεκρούς και ανάπηρους του Έπους του 40. Του Έπους με το οποίο εσείς διαφωνούσατε.

Βλάχοι εκτοπισμένοι στον πόλεμο του ‘40

Του Γιώργου Μ. Βραζιτούλη, Βερολίνο

[Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Ηπειρωτικός Αγών» - 17.01.2017]

    Τον Νοέμβριο του 1940, λίγες μόνο μέρες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, οι ελληνικές αρχές ασφαλείας ξεκίνησαν μια σειρά συστηματικών συλλήψεων συγκεκριμένων προσώπων από διάφορα βλαχοχώρια της Πίνδου, για να τους μεταφέρουν σε νοτιότερες περιοχές της χώρας. Οι συλλήψεις αυτές αποσκοπούσαν στην απομάκρυνση από τις περιοχές κοντά στο μέτωπο όλων εκείνων, για τους οποίους πιθανολογούνταν η συνεργασία τους με τον εχθρό. Τα άτομα αυτά ήταν ήδη καταγεγραμμένα στις ελληνικές αρχές ασφαλείας, ως «ρουμανίζοντες» Βλάχοι, δηλαδή ως μέλη τοπικών μειονοτικών ρουμανικών κοινοτήτων, τα οποία εκδηλώνονταν αναλόγως δημόσια ή συμμετείχαν στα ρουμανικά σχολεία, που λειτουργούσαν σε ορισμένα χωριά και πόλεις της βόρειας Ελλάδας πριν τον πόλεμο.

  

Ο εσωτερικός κίνδυνος

Η επιχείρηση αυτή των ελληνικών αρχών ασφαλείας δεν ήταν μια ασυνάρτητη αντίδραση υπό την πίεση των πολεμικών γεγονότων των ημερών εκείνων, ούτε αφορούσε αποκλειστικά το βλάχικο στοιχείο. Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας», ήδη το 1939 ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, υφυπουργός Ασφαλείας της κυβέρνησης Μεταξά, μέσα από απόρρητες «κανονιστικές οδηγίες» προς τα Σώματα Ασφαλείας, καθόριζε τις ενέργειές τους σε περίπτωση γενικής επιστράτευσης. Εκτός από την κατάπνιξη και εξαφάνιση κάθε «αντιδραστικής ιδέας φιλειρηνικής και κατά του πολέμου και της υπάρξεως προπαγάνδας», τη δίωξη του «κομμουνισμού και της πολιτικής αντιδράσεως», τα Σώματα Ασφαλείας επιφορτίζονταν με την υποχρέωση της αυστηρής παρακολούθησης «των εν τη ημετέρα χώρα εγκατεστημένων αλλοδαπών και μειονοτήτων». Στον τελευταίο αυτό τομέα ενέπιπτε στη συγκεκριμένη συγκυρία και η πληθυσμιακή ομάδα των ρουμανιζόντων Βλάχων της Πίνδου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, ο αριθμός των οποίων εκείνη την εποχή εκτιμούνταν από τις ελληνικές αρχές σε 6 έως 6,5 χιλιάδες άτομα, σε έναν συνολικό πληθυσμό περίπου 100 χιλιάδων βλαχόφωνων στην Ελλάδα.

Το καθεστώς Μεταξά άρχισε να παίρνει δραστικά μέτρα για τον ενδεχόμενο κίνδυνο από τους ρουμανίζοντες, αφού είχε ήδη ξεκινήσει ο πόλεμος, και μάλιστα ενώ βρισκόταν σε μια αποφασιστική του καμπή. Τι ακριβώς όμως είχε προηγηθεί;

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος είχε ζήσει τα δραματικά γεγονότα από κοντά εκείνη την εποχή και τα αποτύπωσε στο γνωστό έργο του «Η πολιτική πλευρά του Κουτσοβλαχικού Ζητήματος», αναφέρει ότι τις τελευταίες βδομάδες πριν τον πόλεμο, μερικοί ρουμανίζοντες έκαναν διάφορες περίεργες κινήσεις γι’ αυτό και θεωρήθηκαν ύποπτοι κατασκοπείας. «Σε κουτσοβλαχικές περιοχές, βομβαρδισμοί ιταλικών αεροπλάνων τις δυο τρεις πρώτες ημέρες του πολέμου έδειξαν ότι ο εχθρός είχε ακριβείς πληροφορίες. Τις είχε από τους λίγους ρουμανίζοντες; Πιθανότατα.» υποστηρίζει ο μετσοβίτης πολιτικός και συγγραφέας και σημειώνει παρακάτω, ότι κατά την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων, τις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου του 1940, «οι πυρήνες των ρουμανιζόντων, μόνο αυτοί υποδέχτηκαν στα χωριά τους τον εχθρό ʺεν χορδαίς και τυμπάνοιςʺ»,  ενώ υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως οδηγοί των εισβολέων στα περάσματα των ηπειρωτικών βουνών.

Οι παραπάνω δραστηριότητες ήταν συνδεδεμένες με την ταυτόχρονη παρουσία στα ιταλικά στρατεύματα του γνωστού Αλκιβιάδη Διαμάντη από τη Σαμαρίνα, ο οποίος είχε ήδη στο βιογραφικό του μια αποτυχημένη προσπάθεια ίδρυσης αυτόνομου βλάχικου «πριγκηπάτου» το 1917, όταν τα ιταλικά στρατεύματα είχαν καταλάβει για σύντομο χρονικό διάστημα ένα μεγάλο μέρος της Ηπείρου. Για τον Διαμάντη ο Αβέρωφ αναφέρει ότι, μέσα στο 1940 και πριν την κήρυξη του πολέμου, είχε ταξιδέψει όσο καμία άλλη προηγούμενη φορά στη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Ήπειρο, στήνοντας πιθανόν ένα δίκτυο πυρήνων από  ομοϊδεάτες του και συλλέγοντας διάφορες πληροφορίες. Αργότερα, κατά τις πρώτες ημέρες της ιταλικής εισβολής, εμφανίστηκε με τα ιταλικά στρατεύματα, όταν μπήκαν στην Κόνιτσα και θεωρήθηκε ως σημαντικός βοηθός τους, κατά την πορεία τους μέσα από την κοιλάδα του Αώου προς το Μέτσοβο.

Οι συλλήψεις

Ενώ λοιπόν οι Ιταλοί στις 4 Νοεμβρίου είχαν φτάσει μετά το Δίστρατο λίγο έξω από τη Βοβούσα, όπου η έξυπνη και ηρωική άμυνα ενός μόνον λόχου του Αποσπάσματος Πίνδου υπό τον λοχαγό Α. Παππά τους ανάγκασε σε οπισθοχώρηση, συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην ανατροπή των δεδομένων του πολέμου, αφού σήμαινε την αρχή της ελληνικής αντεπίθεσης και της άτακτης φυγής των ιταλικών δυνάμεων, τέθηκε στα μετόπισθεν σε εφαρμογή το σχέδιο αντιμετώπισης του πιθανού «εσωτερικού εχθρού». Σε όλη την διάρκεια του Νοεμβρίου, αλλά και αργότερα, άρχισαν να συλλαμβάνονται από την ελληνική χωροφυλακή «χαρακτηρισμένοι» ρουμανίζοντες και να οδηγούνται συγκεντρωτικά σε ένα στρατόπεδο στην Κόρινθο.

Κατά τη διάρκεια των συλλήψεων και μέσα στην αναμπουμπούλα του πολέμου φονεύθηκαν -άδικα εκ των υστέρων - δυο ρουμανίζοντες (από το Δίστρατο και τη Βοβούσα). Μεταξύ των εγκλείστων στην Κόρινθο συμπεριλαμβάνονταν δάσκαλοι και δασκάλες των διάφορων ρουμανικών σχολείων, πρόεδροι και άλλα στελέχη των ρουμανικών κοινοτήτων στα διάφορα βλαχοχώρια, ιερείς των ρουμάνικων εκκλησιών, έμποροι, κτηνοτρόφοι, υλοτόμοι κ.ά., όπως και μαθητές των ρουμανικών γυμνασίων, που λειτουργούσαν τότε στα Γρεβενά και τα Γιάννενα, και της Εμπορικής Σχολής της Θεσσαλονίκης. 

Τα παραπάνω γεγονότα δεν άφησαν αδιάφορη τη ρουμάνικη κυβέρνηση η οποία ανησύχησε για την τύχη των «ομοεθνών» της και έστειλε τον πρέσβη της στην Αθήνα να επισκεφτεί διαμαρτυρόμενος το στρατόπεδο στην Κόρινθο. Αλλά και στη Ρουμανία, όταν έφτασαν τα νέα των συλλήψεων και εκτοπισμών, υπήρξαν αντιδράσεις. Ήδη από την πρώτη βδομάδα του Νοεμβρίου στις ρουμάνικες εφημερίδες γίνονταν έντονες αναφορές για τα γεγονότα στην Ελλάδα. Την πρώτη Κυριακή του Δεκεμβρίου έγινε στο Βουκουρέστι μεγάλη συγκέντρωση Βλάχων ή «Μακεδο-Ρουμάνων», ενάντια στους διωγμούς των «ομοαίματων αδελφών» στην Ελλάδα, στην οποία πρωτοστάτησε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου οικονομικών της ρουμάνικης κυβέρνησης, Κωνσταντίν Παπανάτσε, Βλάχος από το Σέλι Βέροιας και σημαίνον στέλεχος του ρουμάνικου φασιστικού κόμματος της «Σιδηράς Φρουράς».

Στις αρχές Ιανουαρίου του 1941 σε ρουμάνικες εφημερίδες δημοσιεύθηκαν τα ονόματα 190 συλληφθέντων και εκτοπισθέντων Βλάχων της Ελλάδας, συνοδευόμενα από τις σχετικές διαμαρτυρίες για τους «διωγμούς των Μακεδο-Ρουμάνων» από τις ελληνικές αρχές. Μέσα σε κλίμα έντασης η ρουμανική κυβέρνηση απείλησε με την αντίστοιχη σύλληψη και τον εκτοπισμό των Ελλήνων της Ρουμανίας σε ειδικά στρατόπεδα. Παρά την τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ των δυο χωρών εκείνο το διάστημα, δεν υπήρξε τελικά διακοπή των διπλωματικών σχέσεών τους.

Εκτοπισμοί στη Χίο

Κατά τη διάρκεια της κράτησης στο στρατόπεδο της Κορίνθου, έγιναν ανακρίσεις για την δράση των κρατουμένων. Όπως αναφέρει σχετικά ο καθηγητής νεότερης ιστορίας του ΑΠΘ Σπυρίδων Σφέτας, ορισμένοι καταδικάστηκαν σε φυλακίσεις λίγων ετών ή σε καταναγκαστικά έργα, ενώ 54 άτομα εκδήλωσαν την επιθυμία να μεταναστεύσουν στη Ρουμανία, μετά από υπογραφή μιας δήλωσης ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην Ελλάδα. Ενώ μαινόταν ακόμη ο πόλεμος στα αλβανικά βουνά, η ελληνική κυβέρνηση, υπολογίζοντας με τη λεγόμενη «εαρινή επίθεση» των Ιταλών, αποφάσισε τη μεταφορά των κρατουμένων σε διάφορα απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου, κυρίως στη Χίο και άλλων στη Λέσβο και την Κρήτη.

Ο ακριβής συνολικός αριθμός των εκτοπισμένων δεν μου είναι γνωστός. Ένα έγγραφο του ρουμανικού προξενείου της Θεσσαλονίκης από την εν λόγω χρονική περίοδο - το οποίο έθεσε υπόψη μου ο καθηγητής νεότερης ιστορίας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Στράτος Δορδανάς – περιέχει τον ονομαστικό κατάλογο 249 ατόμων που μεταφέρθηκαν στο νησί της Χίου. Ο κατάλογος αυτός, στον οποίο βρίσκονται επίσης στοιχεία για το επάγγελμα, τον τόπο καταγωγής και την ημερομηνία σύλληψης, συντάχτηκε πιθανότατα στη βάση προφορικών μαρτυριών και παρουσιάζει μερικές ανακρίβειες και λάθη. Παρ’ όλα αυτά μας δίνει μια παραστατική εικόνα της ανθρωπογεωγραφίας του συγκεκριμένου εκτοπισμού.

Η πλειοψηφία των εκτοπισμένων (89 άτομα) προέρχεται από την πόλη της Βέροιας, όπου ζούσε και ζει ακόμα ένα μεγάλο ποσοστό Βλάχων. Από τα γνωστά βλαχοχώρια της Πίνδου βρίσκονται στη λίστα εκτοπισμένων στη Χίο: από Βοβούσα (27 άτομα), Περιβόλι (14), Σαμαρίνα (12), Αβδέλλα (6) Τούρια/Κρανιά (6), Νυμφαίο (3), Κλεισούρα (3), Τσερνέσι/Ελατοχώρι (3), Δίστρατο (2), Μέτσοβο (1), Φούρκα (1). Οι υπόλοιποι προέρχονται από διάφορα χωριά και κωμοπόλεις της δυτικής Μακεδονίας καθώς και από τα Πορόια Σερρών. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της λίστας αποτελεί ο σημαντικός αριθμός μαθητών (23) όπως και η παρουσία 17 γυναικών μεταξύ των εκτοπισμένων. Δύο άτομα στη λίστα φέρονται να έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του εκτοπισμού.

Σε ένα άλλο ντοκουμέντο του ρουμάνικου προξενείου της Θεσσαλονίκης, που περιέχει έναν κατάλογο εκτοπισμένων μόνον από τη Βέροια, είναι καταγεγραμμένα 103 πρόσωπα, δηλαδή 14 περισσότερα από τα 89 της προηγούμενης λίστας. Επίσης, σε ένα τηλεγράφημα του Ρουμάνου πρόξενου στην Αθήνα,  Γκεόργκε Γκίκα, προς το ρουμάνικο υπουργείο εξωτερικών, τον Μάρτιο του 1941, γίνεται λόγος για 265 συλληφθέντες και εγκλείστους Βλάχους στο στρατόπεδο της Κορίνθου.   

Οι συνθήκες κράτησης

Οι χώροι που υποδέχτηκαν αρχικά τους εκτοπισμένους Βλάχους στη Χίο ήταν δυο εγκαταλειμμένα εργοστάσια στα νότια της πόλης, και συγκεκριμένα ο ατμοκίνητος αλευρόμυλος του Λ. Πασβάντη και το επίσης ατμοκίνητο εργοστάσιο ζυμαρικών του Ν. Μίχαλου, (της γνωστής οικογένειας εμποροβιομηχάνων, εφοπλιστών και ευεργετών). Τα κτίρια βρίσκονταν στη σημερινή Λεωφόρο Ενώσεως και δεν υπάρχουν πια. Μαζί με τους ρουμανίζοντες συστεγάζονταν εκεί εκτοπισμένοι Τσάμηδες από τη Θεσπρωτία καθώς και Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου. Ο κ. Κώστας Φασουλάκης, συνταξιούχος έμπορος και γνωστός ιστοριοδίφης από τη Χίο, συνέλεξε και μου μετέφερε μετά από προσωπική του έρευνα αρκετές πληροφορίες από κατοίκους του νησιού, οι οποίοι θυμούνταν διάφορα περιστατικά από την παρουσία των εκτοπισμένων της εποχής εκείνης. Οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στα μετασκευασμένα βιομηχανικά κτίρια ήταν απελπιστικές, ειδικά σε θέματα υγιεινής ή θέρμανσης. Η ψείρα και η βρομιά κυριαρχούσαν παντού.  Οι ελληνικές αρχές προμήθευαν μια στοιχειώδη τροφή, ενώ οι κρατούμενοι μαγείρευαν συχνά και μόνοι τους σε μεγάλα καζάνια. Η φύλαξή τους, την οποία είχαν αναλάβει έφεδροι στρατιωτικοί, δεν ήταν ιδιαίτερα αυστηρή, αφού οι κρατούμενοι μπορούσαν να εγκαταλείψουν το κτίριο κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς όμως να απομακρύνονται από την περιοχή. 

Εκτός από τα δυο βιομηχανικά συγκροτήματα χρησιμοποιήθηκαν για την κράτηση το δημοτικό σχολείο του Αγίου Γεωργίου Βροντάδου και το δημοτικό σχολείο του Κάμπου στην περιοχή Κλούβα. Σ’ αυτά μεταφέρθηκαν κυρίως οι γυναίκες ή και τα ζευγάρια κρατουμένων, και οι συνθήκες υπήρξαν σαφώς καλύτερες. Η ελευθερία κινήσεων ήταν και εδώ αρκετά μεγάλη.  Υπερήλικες σήμερα κάτοικοι του Κάμπου θυμούνται κάποιους εκτοπισμένους να εκκλησιάζονται τις Κυριακές στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Σταφυλά. Αγρότες από την ίδια περιοχή χρησιμοποιούσαν συχνά κρατούμενους για διάφορες αγροτικές εργασίες στα κτήματά τους. Μαρτυρίες για βασανισμούς ή βαριά κακομεταχείριση των εκτοπισμένων δεν είναι γνωστές. Σύμφωνα με τοπικές μαρτυρίες, τρεις κρατούμενοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο νησί και ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο της Παναγίας της Κοκοροβιλιάς.

Οι εκτοπισμένοι μπόρεσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά την κατάληψη του νησιού από τους Γερμανούς (4 Μαΐου 1941), οι οποίοι φρόντισαν για τη μεταφορά τους με πλοία στον Βόλο, κι από εκεί ο καθένας πήρε τον δρόμο του για την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Απολογισμός

Αποτιμώντας κανείς την επιχείρηση αυτή του ελληνικού κράτους ενάντια στο ιδιαίτερα μικρό αυτό τμήμα του βλάχικου πληθυσμού εκείνη την εποχή, θα πρέπει καταρχάς να λάβει υπόψη ότι δεν επρόκειτο για μια ελληνική πρωτοτυπία. Όπως αναφέρει σχετικά και ο «Ιός», σε παρόμοιες εμπόλεμες καταστάσεις κι άλλες, δημοκρατικές ή μη, χώρες αντέδρασαν ανάλογα ενάντια σε ομάδες του πληθυσμού τους, όπως π.χ. η Γαλλία με τους γερμανόφωνους της Αλσατίας και Λορένης που απομακρύνθηκαν αναγκαστικά από τα μέρη τους το 1939/40 για λόγους «εθνικής ασφάλειας», οι ΗΠΑ με τους δεκάδες χιλιάδες γιαπωνέζικης καταγωγής πολίτες της, που το 1942 εγκλείστηκαν «προφυλακτικά» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή η Σοβιετική Ένωση με τους Μεννονίτες και τους Γερμανούς του Βόλγα που εκτοπίστηκαν στο Καζαχστάν και τη Σιβηρία.

Το περισσότερο κατακριτέο σημείο στην όλη επιχείρηση των ελληνικών αρχών αποτελεί ίσως η μεγάλη δυσαναλογία μεταξύ μέτρων και υποτιθέμενων κινδύνων. Όπως σημειώνει ο Αθανάσιος Χρυσοχόου - ηπειρώτης συνταγματάρχης από τα Πράμαντα και έμπιστος του Τσολάκογλου, που την εποχή της Κατοχής τον είχε τοποθετήσει στη Θεσσαλονίκη ως Γενικό Επιθεωρητή Νομαρχιών Μακεδονίας, για να παρακολουθεί τις δραστηριότητες της βουλγαρικής και ρουμανικής προπαγάνδας στη Βόρεια Ελλάδα - «πάσα αντεθνική κίνησις [των ρουμανιζόντων] ούτε εις έκτασιν ούτε εις αποτέλεσμα ηδύνατο εν πάση περιπτώσει να θεωρηθή ως ενέχουσα στοιχεία σοβαρών δια το κράτος και το έθνος κινδύνων. Οι φωνασκούντες και θορυβοποιοί ήσαν μεμονωμένα άτομα, κατά κανόνα μη ακολουθούμενα ουδέ και υπό των μελών της ταύτης της οικογένειάς των».

Σε άλλο σημείο ο Χρυσοχόου τονίζει επίσης πως το ελληνικό κράτος αντέδρασε με «άσκοπον, αμελέτητον και εσπευσμένην λήψιν μέτρων άμα τη κηρύξει του πολέμου, άτινα και πάλιν συμπεριέλαβον εις συλλήψεις και εκτοπισμούς δικαίους και αδίκους και έθιξαν καιρίως τα αισθήματα πολλών ακραιφνών Ελλήνων Βλάχων, οίτινες είχον προσφέρει πολλά υπέρ της ελληνικής ιδέας και απετέλουν το αντίπαλον δέος της ρουμανικής προπαγάνδας».

Πιθανόν αυτή η αίσθηση αδικίας να εξώθησε αρκετούς από τους εκτοπισμένους Βλάχους αμέσως  μετά, μέσα στην Κατοχή, προς τη νέα τυχοδιωκτική προσπάθεια του Διαμάντη, όπως και στη συνεργασία τους με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, αλλά αυτό αποτελεί ένα άλλο σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας μας. 

*Θερμές ευχαριστίες στον κ. Στράτο Δορδανά για την εμπιστοσύνη και στον κ. Κώστα Φασουλάκη για την πολύτιμη βοήθειά του.

Πηγές:

Δημοσιογραφική ομάδα «Ιός»: «Το άγνωστο ’40 – Η καταστολή του ʺεσωτερικούʺ εχθρού». Ελευθεροτυπία, 25/10/2009. (www.iospress.gr)

Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας: «Η πολιτική πλευρά του Κουτσοβλαχικού ζητήματος». 2^η έκδοση, Τρίκαλα 1987.

Σπυρίδων Σφέτας: «Το τέλος της Βαλκανικής Αντάντ και η διάσταση του Κουτσουβλαχικού στις Ελληνορουμανικές σχέσεις 1939-1941». Ομιλία στο Πανελλήνιο Συμπόσιο Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών, Νάουσα 2014. (Στο YouTube).

Αθανάσιος Χρυσοχόου: «Η Κατοχή εν Μακεδονία – Η δράσις της ιταλορουμανικής προπαγάνδας». Θεσσαλονίκη 1951.

Το Εργοστάσιο ζυμαρικών Λ. Μίχαλου και ο αλευρόμυλος Ν. Πασβάντη (πίσω αριστερά), όπου κρατούνταν οι εκτοπισμένοι στη Χίο. (Πηγή: Γιώργος Μουτσάτσος «Χίος 1898-1920 Ένα ταξίδι στο παρελθόν δια μέσου των καρτ ποστάλ της εποχής» Εκδ. Ιππόκαμπος, Χίος 2002).
 
  Ερείπιο του αλευρόμυλου Πασβάντη, το 1955. (Πηγή: Ομάδα fb «Παλαιές φωτογραφίες της Χίου», Κώστας Φασουλάκης)

Mεγάλες αλήθειες : Πώς ηττήθηκαν οι νικητές

Του Σάκη Μουμτζή

Σήμερα γιορτάζουμε την νικη των Ελληνων κατα του Μουσουλινι. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία το ρήμα «γιορτάζουμε». Σαν σήμερα η Ελλάδα παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο, χωρίς απώλεια εδάφους. Και πρέπει να γιορτάζει και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς, γιατί χωρίς καμιά αμφιβολία τα περισσότερα στελέχη της θα σάπιζαν στα γκούλαγκ και στα ψυχιατρεία, αν είχαν νικήσει οι κομμουνιστές. Θα είχαν το τέλος του Καραγιώργη.
Καλόν ήταν βεβαίως η αδελφοκτόνα σύρραξη να μην ξεσπάσει. Καλόν θα ήτο η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ να μην εργαλειοποιούσε τον αντιστασιακό αγώνα για να προωθήσει την προλεταριακή επανάσταση. Και να μην ενέτασσε τους σχεδιασμούς της στους σχεδιασμούς του παγκόσμιου καθοδηγητικού κέντρου.
Ομως αυτές είναι υπερβάσεις που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, γιατί δεν το επέτρεπε η ιδεολογική φυσιογνωμία ενός κόμματος της Τρίτης Διεθνούς.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αντιλήφθηκε την διακύβευση του Εμφυλίου πολέμου—που δεν ήταν άλλη από την απόσπαση εθνικού εδάφους—συσπειρώθηκε, και στα πεδία των μαχών κράτησε την πατρίδα μας όρθια και ενωμένη.
Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν γιατί ο Ελληνικός λαός δεν τους ήθελε. Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών πολιτών δεν ήθελε αυτήν την αδελφοκτόνο σύρραξη και δεν ανέβηκε στο βουνό. Προτίμησε την Μακρόνησο.
Οι νικητές ήταν οι πάρα πολλοί. Η διάταξη των δυνάμεων τους άρχιζε από την μοναρχική Δεξιά και κατέληγε στις παρυφές της Αριστεράς. Βασικός πυλώνας αυτού του συνασπισμού που εξέφραζε το 85-90% του λαού ήταν τα δύο μεγάλα κόμματα. Το Λαϊκό και των Φιλελευθέρων. Πρωθυπουργός δε από τον Σεπτέμβριο του 1947 έως τον θάνατο του ( Ιούνιο 1949), ήταν ο Θ.Σοφούλης.
Αμέσως μετά την νίκη του Ελληνικού Στρατού, και ενώ το ΚΚΕ δήλωνε από την Αλβανία πως έχει το όπλο παρά πόδα, διενεργήθησαν βουλευτικές εκλογές ( 5 Μαρτίου 1950) στις οποίες συμμετείχε και η Αριστερά. Βέβαια, το ΚΚΕ είχε τεθεί εκτός νόμου από τον Δεκέμβριο του 1947. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και βέβαια χιλιάδες κομμουνιστές ήταν φυλακισμένοι και εξόριστοι. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ολοι αυτοί πλήρωναν το τίμημα της ήττας τους. Πλήρωναν το τίμημα της τυχοδιωκτικής πολιτικής της ηγεσίας τους. Πλήρωναν –κάποιοι άδικα—τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει από το 1943 ως το 1949.
Στην δεκαετία του 1950 είχαμε την καλύτερη δυνατή δημοκρατία που μπορούσαμε να έχουμε, μερικά χρόνια μετά την λήξη ενός εμφυλίου πολέμου με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες σακατεμένους, με κατεστραμμένες περιουσίες και υποδομές. Με έναν «βιωμένο» αντικομμουνισμό να αναδύεται από την βάση της Ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι μέμφονται την συμπεριφορά των νικητών απέναντι στους ηττημένους στην δεκαετία του 50, παραγνωρίζουν το κλίμα που περιέγραψα. Έτσι, θυματοποίησαν και στην συνέχεια ηρωοποίησαν ανθρώπους που έστρεψαν τα όπλα κατά της πατρίδας τους. Που αγωνίσθηκαν για τον εδαφικό διαμελισμό της.
Και μέσα σε αυτούς που αισθάνονται «άβολα» γι΄αυτήν την περίοδο βρίσκονται πολίτες που ανήκουν ιδεολογικά στο μπλοκ των νικητών. Πιθανόν δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της διακύβευσης του Εμφυλίου πολέμου και αποστείρωσαν την σκέψη τους από το κλίμα της εποχής.
Κάπως έτσι οι νικητές του πολέμου έβαλαν τα θεμέλια της αμφισβήτησης της νίκης τους. Κάπως έτσι έδωσαν το περιθώριο στους ηττημένους να αισθάνονται υπερήφανοι για την ήττα τους.
Ενώ τέτοια ώρα, στις 29 Αυγούστου 1949, οι πανηγυρικές φωτιές στις κορυφές του Γράμμου δήλωναν την νίκη του Ελληνικού Στρατού και το τέλος του Εμφυλίου πολέμου, την ίδια ημέρα 69 χρόνια μετά, αγωνιζόμαστε να ανασυνθέσουμε την ιστορία του, που έχει παραχαραχθεί από την Αριστερά.

Ἡ προδοσία τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἀπὸ τὸ ΚΚΕ.

Η Προδοσία της 28ης Οκτωβρίου 1940 από το ΚΚΕ.φωτο..Ο «πατερούλης» Στάλιν με τον Υπουργόν Εξωτερικών

«Δεν επετέθη η Χιτλερική Γερμανία εναντίον της Αγγλίας 
και της Γαλλίας, αλλ’ αυταί επετέθησαν εναντίον της Γερμανίας». 
Δήλωσις Στάλιν εις «Πράβδα» 30 Νοεμβρίου 1939.

Το ρωσόδουλον ΚΚΕ ευθυγραμμίσθη με το γερμανο-σοβιετικόν σύμφωνον Ρίμπεντροπ-Μολότωφ της 23 Αύγουστου 1939 και διεκήρυττε, ότι δεν πρέπει να πολεμήσωμεν κατά του Άξονος και κατηγορεί τον Μεταξά ότι… προετοιμάζει πόλεμον. Απίστευτον κι όμως αληθινόν. Παραθέτω τα αναμφισβήτητα κείμενα.

Κατ’ αρχήν, η Κ.Ε. του ΚΚΕ εις Μανιφέστον της 20 Απριλίου 1940 («Ριζοσπάστης» 2 Μαΐου 1940) διεκήρυξε:

«Το πέρασμα της βασιλομεταξικής δικτατορίας στην υπηρεσία των αγγλογάλλων, συντελούμενον μέσα στις συνθήκες της έντασης των σχέσεων τους με την Ιταλίαν, σημαίνει -ούτε λίγο ούτε πολύ- πρόσκληση προς τους ιμπεριαλιστές να βγάλουν τα μάτια τους πάνω στα ελληνικά εδάφη και εξουσιοδότηση τους να μην αφήσουν πέτρα πάνω στην άλλη, στην δυστυχισμένη πατρίδα μας» (όρα εις έκδοσιν Κ.Ε. του ΚΚΕ με τίτλον: «Το ΚΚΕ από το 1918 ως το 1931», τόμ. Α’ «Το ΚΚΕ από το 1918 ως το 1926» εις παράρτημα κειμένων της περιόδου 1932-1941, σελ. 498).

Το ΚΚΕ την 30ην Απριλίου 1940 κυκλοφορεί προκήρυξιν προς τον Ελληνικόν Λαόν, όπου έλεγε τα ακόλουθα:

«Ο πόλεμος, όπου η δικτατορία ετοιμάζεται να σκοτώσει τα παιδιά σου, να φέρει τον θάνατον στα γυναικόπαιδα και την καταστροφή και τον αφανισμό σ’ ολόκληρη τη χώρα, δεν είναι αγώνας για την πατρίδα μας… Ο πόλεμος που ετοιμάζει η δικτατορία θα μας οδηγήσει στη μοίρα του Πολωνικού λαού. Η δικτατορία κατεβαίνει στον πόλεμο αυτό με μοναδικό «σύμμαχο» την ιμπεριαλιστικήν Αγγλία» (ένθ. άνωτ. σελ. 507-508).

Κι όταν μας επετέθησαν οι Ιταλοί, η Κ.Ε. του ΚΚΕ εξέδωσε Μανιφέστο (7 Δεκεμβρίου 1940) όπου διεκήρυττε τα έξης:

«Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε από τη βασιλομεταξική σπείρα, που διατάχτηκε από τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδος μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς, ο δήμιος του λαού μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας άπ’ το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της Αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας, γι’ αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νάχει καμμιά σχέση με την ελευθερία» (ένθ. άνωτ. σ. 509-510).

Αν δεν υπήρχαν τα έγγραφα, που προέρχονται αποκλειστικώς εκ κομμουνιστικών πηγών ουδείς θα επίστευε, ότι ήτο δυνατόν να γραφούν τέτοιαι προδοσίαι.

Μετά την κήρυξιν του πολέμου, ο Ζαχαριάδης έγραψε μίαν επιστολήν με ημερομηνίαν 31 Οκτωβρίου 1940 και εκάλει τους Έλληνας κομμουνιστάς «να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη, στον πόλεμον αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Κατόπιν, την 26 Νοεμβρίου 1940, ο Ν. Ζαχαριάδης ανακαλεί την προηγουμενην επιστολήν του και ισχυρίζεται ότι η Ελλάς κάνει κατακτητικόν πόλεμον!!! Πλέον αυτού του «ανοιχτού γράμματος» ο Ν. Ζαχαριάδης στέλνει και τρίτην επιστολήν (15 Ιαν. 1941) προς τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ όπου χαρακτηρίζει τον πόλεμο φασιστικό, καταχτητικό, ιμπεριαλιστικό από Ελληνικής πλευράς και υποστηρίζει ότι ο Μεταξάς είναι ο ύπ’ αριθμ. 1 εχθρός του λαού και της χώρας!!!

Ο βούλγαρος κομμουνιστής Γ. Δημητρώφ ομιλών την 23ην Αυγούστου 1940 από ραδιοφώνου σχετικώς με το γερμανοσοβιετικόν σύμφωνον είπεν τα εξής ανισόρροπα:

«Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο αποτελεί ένα όργανο ειρήνης. Δεν εξασφάλισε μονάχα την ειρήνη στους λαούς της Ε.Σ.Σ.Δ. μα έδωσε τη δυνατότητα και στους άλλους λαούς, ιδιαίτερα τους βαλκανικούς, να γλυτώσουν απ’ τον πόλεμο. Μα οι βαλκανικές Κυβερνήσεις δεν επωφελήθηκαν απ’ την ευκαιρία αυτή κι ο πόλεμος απειλεί σήμερα να τραβήξει στα δίχτυα του τις βαλκανικές χώρες. Πιο άμεσα απ’ όλες απειλείται απ’ τη μεγαλύτερη καταστροφή η Ελλάδα εξ αιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης της, που προκάλεσε τη δυσπιστία και των δύο εμπολέμων παρατάξεων» («Ριζοσπάστης» 30 Αυγ. 1940).

Επανέρχομαι στα γράμματα του Ζαχαριάδη. Μόλις εκηρύχθη ο πόλεμος του ’40, ο Ζαχαριάδης έστειλε τρεις επιστολάς (ανοιχτά γράμματα) τα οποία παραθέτω και σας καλώ να τα μελετήσετε.

Επιστολή πρώτη της 31 Οκτωβρίου 1940, δημοσιευθείσα στον καθημερινόν τύπον της 2 Νοεμβρίου 1940:

«Προς τον Υφυπουργό Δημοσίας Ασφαλείας

Ανοιχτό Γράμμα

Ο φασισμός τον Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική, ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα είναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ 
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.»

Επιστολή δευτέρα της 26 Νοεμβρίου 1940, αναδημοσιευθείσα εις «Ριζοσπάστην» (9 Μαρτίου 1947):

«Μεταξάν Πρωθυπουργόν

Ανοιχτό Γράμμα

Ολόκληρος ο λαός της Ελλάδας ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Με το αίμα του ο λαός εξασφάλισε τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Έξω απ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία. Αφού ο λαός μας υπερασπίσει αποτελεσματικά την ανεξαρτησία και την εθνική λευτεριά του, σήμερα ένα μοναχά πράμα θέλει: Ειρήνη και ουδετερότητα με τούτους τους όρους:

1) Να ξανάρθουν τα πράγματα όπως ήταν στις 28 του Οχτώβρη 1940 δίχως καμιά εδαφική-οικονομική-πολιτική ζημία σε βάρος της Ελλάδας.

2) Οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν όλες απ’ τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας.

Με βάση τους δύο αυτούς όρους να ζητήσουμε αμέσως από την κυβέρνηση της Ε.Σ.Σ.Δ. να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη. Αυτό σήμερα είναι το μοναδικό εθνικολαϊκό συμφέρον. Και η πράξη έχει αποδείξει ότι μόνον η Ε.Σ.Σ.Δ. σήμερα έσωσε την ειρήνη και ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας – Βουλγαρίας – Τουρκίας.

26 του Νοέμβρη 1940 
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Υ.Γ. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε ειρήνη έντιμη και δίχως κυρώσεις και για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά τόσο τον εθνικό-αμυντικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα του πολέμου που κάνουμε, όσο και ότι είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις. Αν σήμερα δεν δουλέψουμε για μια έντιμη ειρήνη, ο πόλεμος θα χάσει για μας τον εθνικό αμυντικό χαρακτήρα του, θα γίνει κατακτητικός και τότε θα έχει αντίθετο το λαό.»

Τρίτη επιστολή της 15 Ιανουαρίου 1941 προς όλα τα μέλη του ΚΚΕ:

«Το γράμμα αυτό το γράφω, γιατί παρουσιάστηκε μια βασική ριζική διαφωνία μου με την Προσωρινή Διοίκηση που παρουσιάζεται σαν εκπρόσωπος του ΚΚΕ από το Σεπτέμβρη του 1940. Είχα δεχτεί την πολιτική μόνο συνεργασία με την Προσωρινή Διοίκηση (παρά τους σοβαρούς δισταγμούς μου), γιατί είχα εμπιστευθεί σ’ ένα παλιό σύντροφο να καθαρίσει το ΚΚΕ από τη χαφιεδική σφηκοφωλιά του Μάθεση – Παπαγιάννη.

Από την πρώτη στιγμή είχα παρατηρήσει σοβαρά λάθη στην πολιτική γραμμή της Προσωρινής Διοίκησης, που αυτή παρά τις υποδείξεις μου αρνήθηκε να τα διορθώσει, όπως δεν δέχτηκε και άλλες υποδείξεις μου. Η βασική, όμως, διαφωνία μας, που θ’ αναφέρω πιο κάτω, με αναγκάζει να μιλήσω ανοιχτά. Το γράμμα μου που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες στις 2 του Νοέμβρη 1940 αποβλέπει στα παρακάτω: 1)Να δώσει έγκυρη ενιαία κατεύθυνση στους κομμουνιστές όλης της χώρας. 2) Να κινητοποιήσει το λαό στην αντιφασιστική εξόρμηση για την εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά. 3) Να αποκαταστήσει στο εσωτερικό τις λαϊκές ελευθερίες, μια λαϊκή αντιπλουτοκρατική πολιτική. 4) Να κάμει τον πόλεμο εθνικό αντιφασιστικό, αντιϊμπεριαλιστικό με βασικό και μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της ειρήνης και ουδετερότητας μας, έξω από τον γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό θα μπορούσαμε να το πετύχουμε μόνο μ’ έναν ολόπλευρο προσανατολισμό στην Ε.Σ.Σ.Δ. και με μια πραγματική βαλκανική συνεργασία. Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκανε το αντίθετο, έκανε πόλεμο φασιστικό, κατακτητικό πόλεμο. Ενώ, αφού διώξαμε τους Ιταλούς από την Ελλάδα, βασική προσπάθεια μας έπρεπε να είναι να κάνουμε μια ξεχωριστή, έντιμη και δίχως παραχωρήσεις ελληνοϊταλική ειρήνη, πράγμα που μπορούσε να γίνει με τη μεσολάβηση της Ε.Σ.Σ.Δ., η μοναρχοφασιστική δικτατορία συνέχισε τον πόλεμο για λογαριασμό, όχι του λαού της Ελλάδας, μα της πλουτοκρατίας και του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Μετά το διώξιμο δε των Ιταλών από την Ελλάδα, το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας, τους τόκους των κεφαλαίων που διέθεσε το 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεωργίου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά. Αφού δε ο Μεταξάς αρνιέται να αποκαταστήσει τις ελευθερίες του λαού, να εξασφαλίσει την ειρήνη της Ελλάδας και κάνει πόλεμο κατακτητικό ιμπεριαλιστικό, που όλα του τα βάρη τα πληρώνει ο λαός, παραμένει (ο Μεταξάς) κύριος εχθρός του λαού και της χώρας. Η ανατροπή του είναι το πιο άμεσο και ζωτικό συμφέρον του λαού μας. Λαός και στρατός πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τη διαχείριση της χώρας και του πολέμου με σκοπό ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, εσωτερικό αντιφασιστικό, αντιπλουτοκρατικό λαϊκό καθεστώς, ολόπλευρη προσέγγιση προς την Ε.Σ.Σ.Δ. και βαλκανική συνεργασία με βάση την ειρηνική λύση των εσωβαλκανικών διαφορών. Όλες τις απόψεις μου αυτές τις ανέπτυξα σε ένα ανοιχτό γράμμα και ένα σχέδιο απόφασης που στις 22-11-1940 έστειλα στην Προσωρινή Διοίκηση. Αυτή αρνήθηκε να δεχτεί και να δημοσιεύσει αναπτύσσοντας μιά καθαρά σοσιαλπατριωτική επιχειρηματολογία που έχει αυτή τη βάση: Ο πόλεμος της Ελλάδας εναντίον της Ιταλίας στην Αλβανία είναι παρόμοιος με τον πόλεμο της Ε.Σ.Σ.Δ. – Φιλλανδίας και ότι ο Μεταξάς είναι ο πρωτεργάτης στον παγκόσμιο αντιφασιστικό αγώνα. Η Προσωρινή Διοίκηση θέλει να υποδουλώσει ολοκληρωτικά το ΚΚΕ στην μοναρχοφασιστική δικτατορία αντί να οργανώσει την ανατροπή της. Έτσι η Προσωρινή Διοίκηση και το ανοιχτό γράμμα μου της 2-11-1940 (που ακέραια την ευθύνη του την έχω εγώ μπροστά στο ΚΚΕ και στην Κ.Δ.) το καταντά ένα καθαρό σοσιαλπατριωτικό ντοκουμέντο που πάει να λερώσει την τιμή του ΚΚΕ. Αύτη είναι η διαφωνία μου και η στάση της Προσωρινής Διοίκησης. Έτσι, πίσω από τη στάση αυτή καθαρίζει ολότελα και τούτο: Ότι η Προσωρινή Διοίκηση είναι δημιούργημα και όργανο του Μανιαδάκη και ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης, Ψηλός, Κατσαναίβης, Κάμος πρόδωσε την εντολή που είχε να καθαρίσει το ΚΚΕ από τη σπείρα του Μάθεση, πουλήθηκε στη μοναρχοφασιστική δικτατορία. Ύστερα από όλα αυτά, η στάση όλων των μελών και στελεχών οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ μέσα στη χώρα και το μέτωπο πρέπει να είναι αύτη: Ο λαός της Ελλάδας υπερασπίζει στον πόλεμο αυτό μόνον την εθνική του ανεξαρτησία. Είναι ξένος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Αγγλίας-Γερμανίας και Σία. Θέλει χωριστή, έντιμη, άμεση ειρήνη με τη μεσολάβηση της Ε.Σ.Σ.Δ. Αναγνωρίζει την αρχή της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού για όλους. Θέλει την ελευθερία του, τη δουλειά του, την επικράτηση της θέλησης του που του πνίγει ο Μεταξάς. Εξωτερική συμμαχία με την Ε.Σ.Σ.Δ. και αληθινή βαλκανική συνεννόηση. Οι λαοί και φαντάροι της Ελλάδας και Ιταλίας δεν είναι εχθροί μα αδέρφια και η συναδέλφωση τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο που κάνουν οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες του. Για να γίνουν όλα αυτά, λαός και στρατός πρέπει να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική δικτατορία του Μεταξά που είναι ο κύριος και βασικός εχθρός τους και να εγκαθιδρύσουν τη λαϊκή αντιφασιστική κυβέρνηση. Για να μπορεί ένας λαός να κρατεί την εθνική λευτεριά, πρέπει να είναι και εσωτερικά λεύτερος. Λαός εσωτερικά σκλάβος δεν θάναι άξιος να κρατήσει και την εθνική του ανεξαρτησία και κάθε νίκη του εσωτερικού του τυράννου θα δυναμώνει τη σκλαβιά του.

Αυτός είναι σήμερα ο δρόμος του ΚΚΕ. Κάθε μέλος-στέλεχος οργάνωσης αυτή τη γραμμή πρέπει να μπάσει στις μάζες και οργανώνοντας τες γύρω απ’ αυτή, να την επιβάλει νικηφόρα. Ακόμα μην ξεχνάτε ούτε στιγμή τους φυλακισμένους και εξορίστους μας. Στην Κέρκυρα κάθε στιγμή η ζωή των καλυτέρων παιδιών μας, Νεφελούδη, Σιάντου, Παρτσαλίδη και τόσων άλλων, είναι σε άμεσο κίνδυνο από το μαχαίρι του Μεταξά και τις μπότες του Μουσσολίνι. Εγώ είμαι γερός και καλά. Όλη μου η σκέψη και η καρδιά μου είναι στο Κόμμα, όπως και η ζωή μου είναι δοσμένη σ’ αυτό.

Ζήτω το ΚΚΕ! Ζήτω η Κ.Δ.!

Αθήνα, κρατητήρια Γενικής Ασφαλείας. 15-1-1941

Γεια – χαρά 
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ»

Η προσωρινή διοίκησις του ΚΚΕ έστειλε επιστολήν στον Ζαχαριάδη την 3 Δεκεμβρίου 1940. Στην επιστολήν αυτήν απήντησε ο Ζαχαριάδης την 6 Ιανουαρίου 1941. Παραθέτω το αποκαλυπτικόν κείμενον και φωτοτυπίαν εκ του πρωτοτύπου της ιδιοχείρου απαντήσεως του Ζαχαριάδη.

Η επιστολή Ζαχαριάδη της 6 Ιανουαρίου 1941:

«Θα τα πω έξω απ’ τα δόντια. Δεν είμαστε παιδιά για να λέμε και ξελέμε. Όσα είπα ήταν καλώς ειπωμένα. Μάλιστα η «επιχειρηματολογία» σας με κατέπεισε ολοκληρωτικά ότι έχω 100% δίκηο! Χτυπάτε το μηχανισμό και λέτε ότι στην τωρινή κατάσταση της Ελλάδας ανακαλύψατε το «νέο». Μα στην πραγματικότητα το «νέο» αυτό είναι ο πολύ παλιός σοσιαλπατριωτισμός του 1914 και 1939! Κατακεραυνώνετε τον μηχανισμό. Και όμως… λέτε: η περίπτωση Ελλάδας-Αλβανίας είναι η ίδια με την περίπτωση Ε.Σ.Σ.Δ. – Φιλλανδίας!!! Συγκρίνετε τη δήλωση του Στάλιν (διαστρεβλώνοντας την) για τους γαλλ. εξοπλ. στην εποχή του γαλλοσοβιετικού με την Ελλάδα της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας. Γιατί να μην συγκρίνετε το Ντελαντιέ του 1939-40 με τη σημερινή Ελλάδα; Δεν είνε πιο σωστό; (Η διαστρέβλωση του Στάλιν είναι αυτή: τότε ο Λαβάλ στη Μόσχα ζήτησε μια δήλωση απ’ το Στάλιν για τους γαλλ. εξοπλ. Ο Στ. την έκανε από συμφώνου με την Κ.Δ. και τον Τορρές. Τότε η αντίδραση στη Γαλλία θέλησε να βρει αντίθεση ανάμεσα στον Στάλιν και το Κ.Κ. Γαλλίας. Και αυτό απάντησε με το περίφημο πλακάτ: Ο Στάλιν έχει δίκηο! Μα τί σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με τη σημερινή Ελλάδα; Και όμως κατατροπώνετε το μηχανισμό!!!) Λέτε: η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο μετάτρεψε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε αντιφασιστικό (!) για την ελευθερία της Ελλ., των Βαλκανίων, της Ε.Σ.Σ.Δ. και… βάλε!! Μη χειρότερα!! Λέτε: ο λαός κάνει αντιφασιστικό πόλεμο. Μα ο Μεταξάς; Κατά την ιδία λογική επειδή και για τα εσωτερικά ελληνικά ζητήματα ο λαός είναι αντιφασιστικός στην Ελλάδα δεν έχουμε μοναρχοφασιστική δικτατορία μα λαοκρατία! Όσο για τον ενθουσιασμό του Λαού (αυτά που λέτε θυμίζουν αρθρογραφία «Εστίας» και Σία) δεν ξέρετε τι γίνεται ούτε στο Μέτωπο ούτε στα μετόπισθεν. Γενικά τα επιχειρήματα σας είναι «πιστόν αντίγραφον» με τον αντιφασισμό κλπ. που κοπανάει τόσο ο Μεταξάς και Σία όσο και ο εγγλέζ. ιμπεριαλισμός. (Τώρα βλέπω ότι τα λάθη στην αρθρογραφία του «Ρίζου» και αλλού -που παρά τις ανατάσεις μου δεν διορθώσατε- δεν ήταν τυχαία). Μιλάτε πολύ για το συμφέρον της Ε.Σ.Σ.Δ. ξεχνόντας ότι το συμφέρον αυτό είναι διαφορετικό και αντίθετο προς το συμφέρον τόσο του άξονα όσο και της Αγγλίας και αν ο άξονας θέλει να κάνει τα Βαλκάνια φασιστικό προγεφύρωμα, η Αγγλία τα θέλει όχι μόνο αντιαξονικό μα και αντισοβιετικό ορμητήριο ξέροντας το βασικό στην περιοχή αυτή σοβιετ. ενδιαφέρον. Και αυτούς ακριβώς τους σκοπούς της Αγγλίας εξυπηρετεί σήμερα ο Μεταξάς. Εσείς λέτε ότι ο Μετ. πολεμά σήμερα κατά του φασισμού και για την ελευθερία Ελλ. Βαλκ. κ.λπ… Γιατί τότε εφαρμόζει εσωτερικό φασισμό, δε δίνει αμνηστεία στους κόμ. γιατί ζητά από τους εθελοντές πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, γιατί πιάνει φαντάρους κομμουνιστές του Μετώπου και τόσα και τόσα παρόμοια;

Στραβοκαταλάβατε απόλυτα τη γραμμή της Κ.Δ. και του ΚΚΕ. Το βασικό δεν είναι αν η Ελλάδα βρίσκεται στην Αλβανία, μα ποια Ελλάδα βρίσκεται στην Αλβανία και γιατί. Η Ελλάδα αυτή είναι του Μεταξά + εγγλεζ. ιμπεριαλ. και τους καταχτητικούς φασιστικούς σκοπούς της τους ξεκαθάρισε και πάλι ο Μεταξάς (πρωτοχρον. διαγγέλματα του + συνέντευξη του). Η πολιτική του ΚΚΕ απόβλεπε στο ν’ αποσπάσει την Ελλάδα απ’ την Αγγλία και να την προσεγγίσει στην Ε.Σ.Σ.Δ. μαζί με εσωτερικές αλλαγές. Αυτού απόβλεπε και το «ανοιχτό γράμμα» μου της 31 -Χ. (που τη δημοσίευσή του, την αποστολή του έτσι όπως ήταν γραμμένο, την υπαγόρευσε κυρίως και η εσωτερική κρίση του ΚΚΕ και η ανάγκη να δοθεί σ’ όλους τους κομμουνιστές της Ελλάδας έγκυρη ενιαία κατεύθυνση). Πάντως το γράμμα εκείνο, καμουφλαρισμένο, τάλεγε όλα και μιλούσε για εξόντωση και του εσωτερικού φασισμού. Πάντως το γράμμα εκείνο ήταν μονάχα μια προσπάθεια που προϋπόθετε όλους τους κατοπινούς ελιγμούς που θα γινόταν αναγκαστικά. (Εσείς, αντίθετα, δένετε οριστικά το ΚΚΕ στο Μεταξά και στο σοσιαλσωβινισμό και έτσι παθαίνει το μεγαλύτερο ΑΙΣΧΟΣ στην ιστορία του). Τα πράγματα είναι καθαρά: Ο λαός θέλει μόνο τη Λεφτεριά και ανεξαρτησία του εσωτερική και εξωτερική. Αυτό είναι δυνατό μόνο με εσωτερική αντιφασιστική στροφή + σύμπραξη με Ε.Σ.Σ.Δ. Ο Μεταξάς κάνει τα αντίθετα, μας δένει οριστικά στον ιμπερ. πόλεμο για λ/σμό της Αγγλ. μας μπλέκει και με τη Γερμ. (βλέπε γερμ. βοήθεια στην Ιταλία) και κάνει πόλεμο φασιστικό – ιμπεριαλ. – πλουτοκρ. – καταχτητικό. Καθήκον του ΚΚΕ: Να ζητήσει η Ελλάδα μεσολάβηση Ε.Σ.Σ.Δ. για έντιμη ειρήνη. Ο πόλεμος στα χέρια στρατού-Λαού: ανατροπή Μεταξά. Αυτός είναι ο κύριος εχθρός! Λαϊκή Δημοκρατική εξουσία. (Αν όπως λέτε ο Λαός είνε με το Μεταξά, τότε το ΚΚΕ πρέπει να πάει ενάντια στο ρέμα. Απ’ την Κορυτσά και πέρα οι στρατιώται μας σφάζονται άδικα, για ξένα συμφέροντα). Αυτή είναι η γνώμη μου. «Παληός» μαρξισμός θα πείτε. Ναι μα όχι σοσιαλσωβινισμός. Και έχετε υποχρέωση τιμής τη γνώμη μου αυτή, δηλ. το ανοιχτό γράμμα που δεν δημοσιεύσατε 2): το σχέδιο απόφασης που σάς πρότεινα και πιστή απόδοση αυτού εδώ του γράμματος να τα δημοσιεύσετε στο «Ριζ.» συνοδεύοντάς τα με όλες τις αντιρρήσεις σας κ.τ.λ. αν δεν πειστείτε ότι έχω δίκηο. (Κοκορέβεστε ότι ανακαλύψατε το «νέο» και όμως δεν βλέπετε το ΝΕΟ στην κατάσταση που επιβάλλει τη στροφή που σας προτείνω. Δίχως τη στροφή αυτή και το «ανοιχτό γράμμα» μου της 31. Χ καταντά ένα σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο. Έχετε υποχρέωση τιμής να κάνετε αμέσως τις δημοσιεύσεις που ζητώ πιο πάνω. Αλλοιώς θα πεισθώ τελειωτικά ότι πίσω απ’ τη Π.Δ. κρύβεται ύποπτη βρωμοδουλειά του Μανιαδάκη και της ασφάλειας. Όταν ο Μανιαδάκης πήρε τα τελευταία μέτρα ενάντια μου χάρηκα γιατί τα απέδωσα στη δημοσίευση και τοιχοκόλληση τον νέου γράμματος μου. Έπεσα έξω. Ίσως τα μέτρα να οφείλονται στο ότι ο Μανιαδάκης έλαβε «αρμοδίως» γνώση του νέου αυτού γράμματος. Ποιος ξαίρει; Κάποτε είπα στον Ειρηνοδίκη ότι τη φωλιά του την σκότωσε. Και αυτός «φρονίμως ποιών» δεν απάντησε! Τώρα ποιος είνε ο Ειρηνοδίκης ίσως να θυμάται ο Κάτσος). Και κάτι άλλο: Κάποιος από σας κάνει το «θεωρητικό». Μα του πήρε ο διάολος τον πατέρα. Λιγώτερη φλυαρία – Λιγώτεροι ιστορικοί παραλληλισμοί (όπως λ.χ. της Φινλανδίας!!!) γιατί είναι κακοτοπιές!

Πάντως το παράδειγμα του Κ.Κ. Κίνας κυρίως απ’ την αιχμαλωσία του Τσάγκ-Κάι-Σέκ και δώ κάτι μπορεί να τον ωφελήσει. Για τις μικροδιαφορές μας: Εσείς μπορεί να στέλνετε πολλά, μα εγώ παίρνω πολύ λίγα. Απόδειξη: Απ’ τον πόλεμο και δώ πήρα μόνο τον 1ο πολεμικό «Ρίζο» και το «Δελτίο» με την απόφαση σας. Τίποτε άλλο. Πριν 1 μήνα λέγατε: Σε 4 μέρες θα πάρεις την 1η πολεμική προκήρυξη μας και το «Ρ.» τον Δεκέμβρη. Ακόμα να τα πάρω! Θέλω όλα τα υλικά σας (έντυπα) απ’ τον πόλεμο και δώ όσα δεν πήρα. (Απ’ τον Κατσ. εγώ είχα ζητήσει εξηγήσεις. Αυτός δεν μου έδωσε. Μετά ζητήσατε σεις από μένα. Μπορείτε να τις πάρετε απ’ τον ίδιον). Όταν μου είπατε ότι το Χόντζα δεν τον ξέρετε σας απήντησα ότι δεν πρόκειται για Χόντζα μα για ΧΟΝΖΑ και σας ξαναρωτούσα, αν τον ξέρετε. Δεν απαντήσατε. (Μου ζητήσατε διευκολύνσεις για σύνδεση σας με πρόσωπα για λεφτά κ.τ.λ… Σας απάντησα. ΟΧΙ. Μόνο πολιτικές γνώμες δίνω). Οι γνώμες μου για τον πόλεμο να μπουν στο αχτίφ Κ. και ΚΝ.. Πάντως η συνέχιση της συζήτησης μεταξύ μας δεν έχει νόημα. ΕΡΓΑ χρειάζονται. Να γράφετε πιο ζωηρά και αραιά να τα βγάζω εύκολα και γρήγορα. (Αν η προσπάθεια της Π.Δ. είνε παστρικιά δουλειά μη ξεχνάτε ότι δεν έχετε δικαίωμα να ατιμάσετε το ΚΚΕ). (Αν δεν κάνετε τις δημοσιεύσεις θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω ένα μέσο που ίσως προσωπικά μου κοστίσει ακριβά μα το ΚΚΕ θα το ωφελήσει.) Αν αποφασίσετε τη δημοσίευση μην αργείτε ούτε δεφτερόλεφτο. Τα γραφτά μου όλα να τα φυλάχτε. (Ο σύνδεσμος μας κάνει ανοησίες.)

ζούγκλα

http://filonoi.gr/

Οι μύθοι της Αριστεράς και το 1940

Η νέα Ελλάδα που οραματιζόμαστε πρέπει και θα έχει ως θεμέλιο  την αλήθεια

Από τον
Μενέλαο Σπυράκο

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος αποτελεί τη λαμπρότερη σελίδα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Οχι μόνο από το γεγονός πως μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ισχύ, κατάφερε να απωθήσει τις ιταλικές δυνάμεις, αλλά γιατί η νίκη της αυτή συντέλεσε εν τέλει, μεταξύ άλλων παραγόντων, στην ήττα του γερμανικού στρατού από την ΕΣΣΔ και την τελική ήττα του Αξονα από τις συμμαχικές δυνάμεις. 
Ενας από τους βασικούς λόγους της νίκης μας έναντι των Ιταλών ήταν η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κόσμου στην επιστράτευση που κήρυξε η κυβέρνηση Μεταξά. Ολοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, φιλελεύθεροι βενιζελικοί, βασιλόφρονες, σοσιαλιστές και κομμουνιστές, κατατάχθηκαν για να υπερασπιστούν την οικογένειά τους, την περιουσία τους και τη χώρα τους απέναντι στην ξένη απειλή, φτάνοντας στα μέσα του Νοεμβρίου τους 232.000 άνδρες. Η ακόλουθη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων στα κατοχικά στρατεύματα έως το 1943, όταν ξεκίνησε, ανεπίσημα, ο εμφύλιος πόλεμος, είναι παγκοσμίως αξιομνημόνευτη για το πάθος και τη δυναμικότητά της.
Από τη Μεταπολίτευση και έπειτα βλέπουμε την αγωνιώδη προσπάθεια της Αριστεράς, εκφραζόμενη αρχικά από το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια από τον ΣΥΡΙΖΑ, να υποβιβάσει την αξία της ελληνικής αυτής νίκης και να ταυτίσει την επέτειο εορτασμού του ’40 με τη μετέπειτα αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών. Η Αριστερά, βέβαια, μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες προσπάθειες παραχάραξης της Ιστορίας, όπως η καπήλευση της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου και η προσπάθεια μυθοποίησης αυτής, αποδίδοντάς της την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ενώ στην πραγματικότητα αυτή ακολούθησε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, έναν χρόνο μετά. Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε την προσπάθεια αυτή να εντείνεται.

Πριν από λίγες εβδομάδες ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς σε εκδήλωση που διοργάνωσε το υπουργείο του με θέμα «Τα Μέσα αγιάζουν τον σκοπό. Προπαγάνδα και ενημέρωση κατά την περίοδο της Κατοχής» δήλωσε μεταξύ άλλων: «... Μπορεί να ξέχασαν ότι οι πολιτικοί τους πρόγονοι συμμάχησαν με κατακτητή, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες ενάντια στην Αντίσταση. Εμείς, όχι». Ακολούθησε άρθρο του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στην «Αυγή», όπου ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει πως το Επος του ’40 είναι μύθος και ότι θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί, καθώς οι Ιταλοί ζητούσαν απλώς διέλευση. Γιατί τόση πρεμούρα του υπουργού για την Αντίσταση; Γιατί τέτοια πρεμούρα του ΣΥΡΙΖΑ να μειώσει τη λαμπρότητα του ’40;

Μα, γιατί δεν μπορεί να μιλήσει για την περίοδο αυτή, φυσικά. Γιατί πριν από την έναρξη της Αντίστασης κανένα στέλεχος της Αριστεράς δεν πολέμησε τους κατακτητές. Γιατί κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 2.000 στελέχη του ΚΚΕ και αριστερών εργατικών συνδικάτων ήταν φυλακισμένα από το καθεστώς Μεταξά. Γιατί ακόμα και την ανοιχτή επιστολή του Ζαχαριάδη από τη φυλακή, στην οποία καλούσε τους Ελληνες κομμουνιστές να συνταχθούν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Ιταλών, η Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή (ΠΚΕ) του ΚΚΕ, που ήταν ελεύθερη, αμφισβήτησε τη γνησιότητά της.

Συγκεκριμένα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1940 η ΠΚΕ του ΚΚΕ εκδίδει μανιφέστο στο οποίο, μεταξύ άλλων, γράφει: «... Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του ΚΚΕ, και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του, συντρόφους Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανό του, τον “Ριζοσπάστη”, σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας...» Και, δυστυχώς, η ξεκάθαρα προδοτική αυτή στάση της Αριστεράς δεν σταμάτησε εκεί. Στις 18 Μαρτίου 1941 και ενώ ο πόλεμος με τους Ιταλούς συνεχιζόταν, ο «Ριζοσπάστης» απευθύνει το εξής κάλεσμα: «Η Κεντρική Επιτροπή καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που να αντιπροσωπεύουν όλους, απ’ τον στρατιώτη μέχρι τον στρατηγό, όσοι συμφωνούν σε τούτο το πρόγραμμα δράσης. Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι και να απαιτήσουν, απ’ το άλλο παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής αντιδικτατορικής κυβέρνησης Μετώπου εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών που κλείστηκαν με τους Εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ενωση». Καλεί, δηλαδή, τους Ελληνες στρατιώτες, την ώρα που προελαύνουν στην Αλβανία, σε στάση και προσχώρηση στη Σοβιετική Ενωση, η οποία βρισκόταν ακόμα σε ειρήνη με τη χιτλερική Γερμανία, από το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ στις 23 Αυγούστου 1939, μια και ο μεταξύ τους πόλεμος άρχισε στις 22 Ιουνίου 1941. Η Αριστερά καλεί τους Ελληνες σε συμφωνία με τους ναζί.

Η στάση αυτή, βέβαια, της Αριστεράς αλλάζει άρδην μετά την επίθεση του Αξονα στη Σοβιετική Ενωση. Η Ελλάδα έχει ηττηθεί ήδη από τη 1 Ιουνίου 1941, όταν οι Γερμανοί επιτίθεντο στην ΕΣΣΔ στις 22 του ίδιου μήνα, και κάπως έτσι γεννιέται το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στις 27 Σεπτεμβρίου 1941. Ο Στάλιν στις 6 Νοεμβρίου δηλώνει σε εισήγησή του για την 24η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης: «... Το κόμμα των χιτλερικών είναι το κόμμα των ιμπεριαλιστών, και μάλιστα των πιο αρπακτικών και ληστρικών ιμπεριαλιστών μεταξύ όλων των ιμπεριαλιστών όλου του κόσμου [...] είναι το κόμμα των εχθρών των δημοκρατικών ελευθεριών, το κόμμα της μεσαιωνικής αντίδρασης...»

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον κ. Παππά και στην... εμπνευσμένη και αν μη τι άλλο «ενωτική» ομιλία του: «... Να τους θυμίσουμε για άλλη μία φορά ότι μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει. Ή είσαι με τα πολυβόλα ή είσαι με τους εκτελεσμένους. Ή είσαι με την Εθνική Αντίσταση ή είσαι με τους δωσίλογους. [...] Ή είσαι με αυτούς που ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοπόταμου ή με αυτούς που τη φύλαγαν για να περνούν τα εφόδια για τις στρατιές του Ρόμελ». Είναι ξεκάθαρη στο σημείο αυτό η αγωνία του υπουργού να πολώσει, σε βαθμό εμφυλιοπολεμικό μπορούμε να πούμε, τους Ελληνες, καθώς βλέπει τα ποσοστά του κόμματός του να διολισθαίνουν, δεν μπορούμε όμως να επιτρέψουμε στην Αριστερά να πιστωθεί όλη την αντιστασιακή δράση των Ελλήνων και να παρουσιάζεται ως απελευθερώτρια της Ελλάδας γιατί είναι τουλάχιστον ανήθικο και ιστορικά ψευδές. Ηδη από την ήττα των ελληνικών δυνάμεων τμήματα του Στρατού είχαν διαφύγει στη Βόρεια Αφρική και συνέχιζαν τον πόλεμο από τις τάξεις των συμμαχικών δυνάμεων, υπό την ηγεσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης που έδρευε στο Κάιρο.

Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον υποστράτηγο Παυσανία Κατσώτα, βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας των Φιλελευθέρων και της Ενωσης Κέντρου και δήμαρχο Αθήνας το 1954, επικεφαλής της 1ης Ταξιαρχίας, που έλαβε μέρος στη Μάχη του Ελ Αλαμέιν ή στον υποστράτηγο Χριστόδουλο Τσιγάντε, πολιτευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων, διοικητή του Ιερού Λόχου, που έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις στη Λιβύη και στα Δωδεκάνησα. Και, φυσικά, στον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και στην αντιστασιακή δράση του ΕΔΕΣ στα βουνά της Ελλάδας, που από κοινού με Βρετανούς κομάντος και τον ΕΛΑΣ ανατίναξαν στις 25 Νοεμβρίου 1942 τη γέφυρα του Γοργοπόταμου, μια ενέργεια που έμεινε στην ιστορία ως μια πράξη εθνικής ενότητας των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων.

Ολοι οι Ελληνες έχουμε αφήσει πίσω μας την περίοδο της γερμανικής κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, η γενιά μου άλλωστε τα γνωρίζει από τα βιβλία της Ιστορίας και από αφηγήσεις των παππούδων μας, όπως εγώ που είχα την τιμή να κατάγομαι από γενιά αγωνιστών του ΕΔΕΣ, και θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Θέλουμε να κάνουμε πράξη την εθνική συμφιλίωση και να χτίσουμε ένα άλλο αύριο για εμάς και την Ελλάδα. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει πάνω σε ψεύδη. Η Ιστορία γράφτηκε και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι να την υπερασπιστούν. Η νέα Ελλάδα που οραματιζόμαστε όλοι πρέπει και θα έχει ως θεμέλιο την αλήθεια.