Σημερα θελω να σας πω για τον Δημητρη Παπαποστολου .Ο ανθρωπος αυτος που δεν ετυχε να τον γνωρισω προσωπικα εχει σηματοδοτησει την παρουσια του παριστανοντας τον γαλαζιο συνδικαλιστη .Στην ουσια ειναι ο ιδιος που επαιρνε στασιδι στις γιορτες του Πολυτεχνειου και τελευταια διπλα στον Αγοραστο και μαζι μοιρολογουσαν για την σκοτωμενη Ηλιανα του γνωστου σαμπουαν.!!!!Οποια εκδηλωση κομματική στη Λαρισα γινεται ο Παπαποστολου ειναι πρωτο τραπεζι πιστα !!!Ο Μαχητης βλεπετε που περναει καλα.Δεν παταει ποτε στην υπηρεσια του και φερεται σκαιωδως οπως μου λενε πολλοι σε γαλαζιους συμαδελφους του!!!
Το πρόβλημα στην Ελλαδα για όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες αλλά και εν πολλοίς και στις μεγάλες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, ονομάζεται συνδικαλισμός. Αυτός κατέστρεψε την Ελλάδα στη δεκαετία του ’80, του ‘90 . 2000 και αργοτερα.
Η«επάρατη Χούντα» μετά την πτώση της τον Ιούλιο του 1974, άφησε μια συγκεκριμένη κατάσταση στην Ελληνική Οικονομία και για να είμαι σαφής, σε ότι θα αναφερθώ παρακάτω να ξέρετε ότι αναφέρομαι στην «πραγματική οικονομία» και όχι μόνο στην «οικονομία των αριθμών».
Κατά την περίοδο Απρίλιος 1967- Νοέμβριος 1973 (περίοδος χούντας Παπαδόπουλου-Παττακού-Μακαρέζου) η οικονομία που δημιουργήθηκε, ήταν με βάση τα όσα ανέφεραν στις Εκθέσεις τους ακόμα και μη φιλικές προς το καθεστώς οικονομικές πηγές «φιλολαϊκή-αναπτυξιακή». Αυτήν την περίοδο δημιουργήθηκαν εκατοντάδες Βιομηχανικές Μονάδες, χιλιάδες Βιοτεχνικές και εκατοντάδες χιλιάδες Εμπορικές οι οποίες εξυπηρετούσαν τις δύο προηγούμενες κατηγορίες. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν 36 βιοτεχνίες οχημάτων (!!!) που κατασκεύαζαν από τρακτέρ μέχρι τρίκυκλα!
Στην Ελλάδα τότε υπήρχαν Βιομηχανίες Ηλεκτρικών Συσκευών που κατασκεύαζαν ψυγεία, πλυντήρια, ηλεκτρικά σίδερα, όπως και Βιοτεχνίες που συναρμολογούσαν τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, πικάπ, μαγνητόφωνα κλπ.
Και χωρίς να υπολογίζουμε τις Βιομηχανίες Τσιγάρων, τον μέγα όγκο της Βιομηχανίας Τροφίμων, το επίσης μέγα όγκο της μεταποιητικής Βιοτεχνίας Τροφίμων, τις παραδοσιακές Βιομηχανίες Υφασμάτων, τις Βιοτεχνίες Ένδυσης και Υπόδησης, τις Βιομηχανίες Πλαστικών, Όπλων, τα Ναυπηγεία κλπ.
Αυτήν ακριβώς την κατάσταση της αγοράς και της οικονομίας, κληρονόμησε το δίδυμο της δεύτερης Χούντας των Γκιζίκη-Ιωαννίδη, της περιόδου Νοεμβρίου 1973-Ιουλίου 1974 και την παρέδωσε στην πολιτική κατάσταση που ήλθε με την Μεταπολίτευση.
Έκτοτε που η Ελλάδα πλέον, πάνω στις στάχτες της Κύπρου - με την τουρκική εισβολή στο νησί - αποκατέστησε την ΨευτοΔημοκρατία, ξαναδημιούργησε από τα σπάργανά του, κάτι που κατά την γνώμη μου έμελλε να αποδειχθεί τις επόμενες δεκαετίες, το σαράκι για την Ελληνική Οικονομία:
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Αλλά πριν πάμε εκεί, ας δούμε τι σημαίνει «Συνδικαλισμός».
Ένας απλοϊκός ορισμός θα μπορούσε να είναι ότι με αυτό που λέμε «συνδικαλισμός» εννοούμε την οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών γενικά της εργασίας συμπεριλαμβανόμενης και της ασφάλειας στην εργασία, καθώς και της ασφάλισης τους, όπως και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Απλοϊκός ορισμός αλλά εν γένει ορθός και περιεκτικός.
Και αυτός ο ορισμός έχει εφαρμογή είτε ο εργοδότης είναι το ίδιο το Δημόσιο, το Κράτος δηλαδή, είτε είναι ο κάθε ιδιώτης.
Και με αυτά τα δεδομένα μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα, με ξαναγεννημένο τον Συνδικαλισμό της, αποτελούμε κατά βάση με άτομα που αντιτάχθηκαν ή στην καλύτερη περίπτωση «κάθησαν στα βραστά τους» την περίοδο της Χούντας αναμένοντας την πτώση της, άρχισε να οδεύει προς την εκπλήρωση του οράματος του πρώτου Μεταπολιτευτικού Κυβερνήτη της, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που ήταν η είσοδος της χώρας στην Βιομηχανικά και Οικονομικά ισχυρή Ε.Ο.Κ. (μετάλλαξη της οποίας είναι η Ε.Ε., στην οποία Ελλάδα και Κύπρος είναι ισότιμα μέλη σήμερα). Ήταν η περίοδος κατά την οποία παραδόξως η Ελλάδα, με έντεχνα αριστοτεχνικό τρόπο, καθοδηγούμενο - όπως έδειξε η μετέπειτα μελέτη των γεγονότων – από την ίδια την Κυβέρνησή της, «έκλεισε οριστικά την πόρτα» στη Βιομηχανική Παραγωγή και …αποβιομηχανοποιήθηκε.
Σε αυτήν την αποβιομηχανοποίηση μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι φερέλπιδες Συνδικαλιστές, υποβοηθώντας τον κυβερνητικό σχεδιασμό.
Παραδείγματος χάριν: στην Βιομηχανική Περιοχή Βόλου υπήρχαν τρία εργοστάσια του ιδίου Ομίλου, που το ένα συναρμολογούσε αυτοκίνητα, ένα έφτιαχνε τα ψυγεία για αυτά τα οχήματα αλλά και για άλλα εργοστάσια ενός Ιαπωνικού ομίλου παραγωγής οχημάτων στο εξωτερικό και το τρίτο έφτιαχνε τα καθίσματα αυτών των οχημάτων. Όλα έβαιναν καλώς μέχρι την στιγμή που οι Συνδικαλιστές «αποφάσισαν» ότι έπρεπε να απεργήσουν (άγνωστο μέχρι σήμερα για ποιο λόγο, μιας και οι συνθήκες εργασίας ήταν καλές, αλλά και οι μισθοί ικανοποιητικοί). Η απεργία είχε σαν αποτέλεσμα η εταιρεία να μην μπορέσει να φανεί συνεπής σε κάποιες παραδόσεις οχημάτων, πράγμα που οδήγησε στην ακύρωση των συμβολαίων, δημιουργώντας ένα οικονομικό πλήγμα στην εταιρεία και στην αξιοπιστία της. Ο Βιομήχανος τότε με βάση την δημιουργηθείσα κατάσταση, έκλεισε τα δύο εργοστάσια και το τρίτο αυτό των καθισμάτων, το μετέτρεψε υποβαθμίζοντάς το, σε βιοτεχνία μεταλλικών επίπλων.
Εκατοντάδες εργαζόμενοι στάλθηκαν στο Ταμείο Ανεργίας, η αγορά του Βόλου που συναλλασσόταν με αυτά τα τρία εργοστάσια μαράζωσε. Οι δε Συνδικαλιστές, τι απέγιναν;
Ο Πρόεδρος του Σωματείου, για την προσφορά του… εξελέγη Αντιπρόεδρος της ΓΣΕΕ του πανελληνίου συνδικαλιστικού οργάνου δηλαδή των εργατών…!!!
Παρόμοιες καταστάσεις δημιουργήθηκαν και σε άλλες Βιομηχανίες που σε συνάρτηση με την άρνηση των Τραπεζών να τις χρηματοδοτήσουν όταν χρειάστηκε, όπως αποδείχθηκε με «εντολές άνωθεν», αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο…
Τότε αποδείχθηκε το δόλιο σχέδιο των Κυβερνώντων.
Τις εταιρείες αυτές τις ονόμασαν «Προβληματικές» και το παθητικό τους το επωμίστηκε το κράτος! Αυτόματα οι εργαζόμενοι, έγιναν Κυβερνητικοί Υπάλληλοι.
Και νομοτελειακά όταν αυτές οι εταιρείες «έκλεισαν οριστικά», πρόσθεσαν στον κορμό των κυβερνητικών (δημοσίων) υπαλλήλων, εκατοντάδες χιλιάδες νεόφερτους που αναγκάστηκε να τους μετατάξει σε υπηρεσίες, εταιρείες και οργανισμούς του δημοσίου, οι οποίες πλέον και αυτές από υγιείς, άρχισαν να ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με το υπέρογκο επιπρόσθετο κόστος που κλήθηκαν να καλύψουν σε μισθούς, ασφάλειες και υπερωρίες, ενός πλήθους από προσωπικό που δεν χρειάζονταν!
Όμως αυτή ήταν η συμφωνία Κυβέρνησης και κρατικοδίαιτων πλέον Συνδικαλιστών. Και αυτό έκανε αυτούς τους συνδικαλιστές δημοφιλείς, έτσι ώστε να αναρριχηθούν άμεσα στην πολιτική και να εκλεγούν βουλευτές, δήμαρχοι ακόμα και υπουργοί… Η εκλογή σε μια θέση στο Προεδρείο της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ, πλέον έμοιαζε ως «αστείο αντίδωρο»!
Διαβάζοντας έναν αληθινό ιδεολόγο της αριστεράς, παρότι μας χωρίζουν ποτάμια και βουνά στις ιδεολογίες μας, στο θέμα του συνδικαλισμού, συμφωνούμε σε μεγάλο βαθμό. Λέει λοιπόν αυτός ο αριστερός διαλογιστής:
“Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μέσω της υπερσυγκέντρωσης της κομματικής εξουσίας κηδεμονεύει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αν το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ακηδεμόνευτο, χωρίς να φοβάται τις παρεμβάσεις οποιασδήποτε κομματικής βάσης, τότε αυτές δεν θα έχουν καμιά ουσιαστική αξία. Τότε το κίνημα αυτό θα απελευθερωθεί και η δράση του θα καθορίζεται από το συμφέρον της ενδιαφερόμενης κοινωνικής ομάδας, αλλά και το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον. Οι αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα λαμβάνονται με μόνο γνώμονα αυτά τα συμφέροντα. Όσον αφορά στα πρόσωπα, αυτοί που θα αναδεικνύονται σε ηγετικές συνδικαλιστικές φυσιογνωμίες, θα είναι γνήσιοι εκπρόσωποι της ομάδας τους και όχι εγκάθετοι τοποτηρητές των συμφερόντων των εκάστοτε κομματικών ηγεσιών, του περιβάλλοντος αυτών ή άλλων προσωπικών συμφερόντων.
Τα δε μέλη της μέσα σε μια υγιή συνδικαλιστική οργάνωση, θα αποκτήσουν δύναμη και δεν θα είναι μεμονωμένα και αδύναμα άτομα. Αυτήν ακριβώς τη δύναμη φοβάται το ελληνικό κομματικό κατεστημένο. Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα είναι καθοδηγούμενο και χρησιμοποιείται από το πολιτικό στοιχείο και ως μέσο εκτόνωσης κοινωνικών εντάσεων. Οφείλει ο κάθε πολίτης, ο κάθε εργαζόμενος να αντιληφθεί ποια είναι τα προσωπικά και ποια τα κοινωνικά του συμφέροντα. Να κάνει σαφή διαχωρισμό μεταξύ τους, να αποβάλλει τη δουλοπρέπεια, τη φοβία του και την αναζήτηση πλάγιων δρόμων, να ανυψωθεί ως άνθρωπος και να ζητήσει αποφασιστικά ουσιαστική συμμετοχή στην κοινωνική ανέλιξη. Πρέπει να αποβάλλουμε κατάλοιπα του παρελθόντος, για να μπορέσουμε να δούμε την πραγματικότητα από άλλη οπτική γωνία….”
Άλλος ένας – επίσης αριστερών πεποιθήσεων – πνευματικός άνθρωπος είπε:
«Στην περίοδο κρίσης έχουμε πάνω από 25% ποσοστό ανέργων. Αυτός ο κόσμος πλήττεται οικονομικά, κοινωνικά, με αποκλεισμό και μεγάλες στερήσεις. Αυτός ο κόσμος δεν έχει ούτε τα αναγκαία για την επιβίωσή του. Τουναντίον, υπάρχουν ακόμη προνομιούχα στρώματα των εργαζομένων στο δημόσιο που απολαμβάνουν υψηλές αποδοχές (π.χ. υπάλληλοι της Βουλής, δικαστικοί, διευθυντικά στελέχη, εργαζόμενοι σε ορισμένες ΔΕΚΟ). Άτομα, δηλαδή, με προκλητικές απολαβές έναντι αυτών που μαστίζονται από την ανεργία. Αυτές οι ανισότητες μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις επετεύχθησαν από την συνδικαλιστική, συντεχνιακή οργάνωση, δηλαδή και από τα συνδικάτα του δημοσίου. Επομένως, το ζήτημα είναι ποιά σχέση έχει ο συνδικαλισμός σήμερα με την ισότητα των δικαιωμάτων και τη χρηστή διαχείριση των δημόσιων πόρων, όταν κάποιοι απαιτούν στο δημόσιο να τα έχουν όλα και άλλοι τίποτε; Ποιός αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ανέργων στην εργασία και την επιβίωσή τους;
Ο συνδικαλισμός, αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, και μάλιστα στο χώρο που κατά ευφημισμό λέγεται προοδευτικός χώρος, δεν είναι η λύση απέναντι στην κρίση αλλά μέρος του προβλήματος που προκάλεσε την κρίση. Ειδικότερα, σε ότι αφορά το συνδικαλισμό στο δημόσιο τομέα, διότι εκεί εστιάζεται ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα. Ο συνδικαλισμός στον τομέα της ιδιωτικής οικονομίας είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Πηγάζει από τον κρατισμό, το κρατικίστικο μοντέλο οικονομίας, που ευδοκίμησε σταδιακά στη χώρα μας από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν. Η αποβιομηχάνιση στη χώρα έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό από τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90 και με αυτό τον τρόπο περιορίστηκε σχεδόν ολοσχερώς ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα. Οι πρωταγωνιστές του συνδικαλισμού σήμερα είναι στελέχη της ΑΔΕΔΥ, των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Οι τράπεζες αποτελούν το άλλο σκέλος του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Με σκανδαλώδεις παροχές για την ιδιαίτερη αυτή κάστα των συνδικαλιστών, να μην εργάζονται καθόλου, να παίρνουν υψηλές αποδοχές και να πληρώνονται με υπερωρίες, όταν κάνουν απεργίες. Είναι τεράστιος συγκριτικά ο αριθμός επαγγελματιών συνδικαλιστών, που πληρώνονται, χωρίς να εργάζονται ποτέ από το δημόσιο και αυτό επεκτείνεται και στις τράπεζες. Επομένως, πού είναι ο καπιταλισμός που φταίει για όλα, σύμφωνα με τους συνδικαλιστές και πού οι εργάτες οι οποίοι «ματώνουν»; Όπως αντιλαμβάνεστε ,σύμφωνα με τα παραπάνω, υπάρχει μία διαστροφή των εννοιών που γνωρίζαμε σε άλλες εποχές από το σήμερα.»
Με όλα αυτά θέλω να αναδείξω την άποψή μου ότι ο μη υγιής Συνδικαλισμός μπορεί να είναι συνεργός στην καταστροφή ενός Κράτους, όπως συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας…Θέλω να σας προειδοποιήσω ότι η κατάσταση στα νοσοκομεία στα σχολεια και τα πανεπιστημια της Ελλάδας σήμερα, είναι και αποτέλεσμα εγκληματικων συντεχνιακών συμπεριφορών…
Συμπεριφορών όπου τα Πειθαρχικά Συμβούλια, κατά την λογική «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», εσκεμμένα δεν συνεδριάζουν προκειμένου να παρέλθει ο απαιτούμενος νόμιμος χρόνος και να απαλλαγούν οι απρόσεχτοι, οι επίορκοι και οι διεφθαρμένοι…
Συμπεριφορών όπου το Συντεχνιακό συμφέρον τοποθετείται πιο ψηλά από το κοινωνικό συμφέρον…
Ιδεολογικά μόνον η Αριστερά κυβέρνησε τη χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ο λόγος για τον οποίο η χώρα κατέρευσε οικονομικά και κοινωνικά δεν είναι γιατί η Ελλάδα είχε μια φιλελεύθερη πολιτική, ούτε γιατί ήταν το... προπύργιο του καπιταλισμού. Ο λόγος της κατάρρευσης δεν είναι άλλος από το ότι ήταν η τελευταία σοβιετική οικονομία της Ευρώπης. Οι λόγοι της κατάρρευσης είναι οι ίδιοι για τους οποίους κατέρρευσαν όλες οι οικονομίες της πρώην ανατολικής κομμουνιστικής Ευρώπης. Δηλαδή το τεράστιο κράτος που έπνιξε τα πάντα, η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η πλήρης ανυπαρξία αξιοκρατίας, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, η επικράτηση των μετρίων εις βάρος των ικανών στον δημόσιο τομέα, αλλά όχι μόνον, η ρουσφετολογία, η ανοχή απέναντι στην ανομία και η παντελής έλλειψη υγιούς ανταγωνισμού. Υπάρχει κάτι από τα παραπάνω που δεν αναγνωρίζετε σαν χαρακτηριστικό της χώρας μας μέχρι την κρίση; Όλα, δηλαδή, τα χαρακτηριστικά των σοβιέτ...
Το ότι την πολιτική αυτή την εφάρμοζαν εναλλάξ η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, αφού και τα δύο κόμματα εφάρμοσαν ακριβώς την ίδια και απαράλλακτη σοσιαλιστική πολιτική κρατισμού επί 40 χρόνια.
Ο Δημητρης Παπαποστολου που παριστανει την κορωνιδα του συνδικαλισμου στην Λαρισα δεν ειναι αμοιρος ευθυνων ,Ειναι η ωρα που η γαλαζια παραταξη πρεπει να βρει το θαρρος να τον γκρεμισει απο τον συνδικαλιστικο θρονο στον οποιον εχει εγκατασταθει σαν να ειναι του παπου του!!!
