Όποιος κάνει τον κόπο να παρακολουθεί ανελλιπώς τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης αντιλαμβάνεται εύκολα τον επικίνδυνο στρουθοκαμηλισμό των ιθυνόντων μας. Τη στιγμή που οι Τούρκοι απλώνονται παντού και ετοιμάζονται να επιβάλλουν εν τοις πράγμασι την νεομογγολική αυτοκρατορία τους, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης αντί να κρούουν καθημερινά τον κώδωνα του κινδύνου και να διαμορφώνουν το προαπαιτούμενο μαχητικό πνεύμα για να αντιπαλέψουμε σε όλο το εύρος του φάσματος την επιχειρούμενη υπαρξιακή μας καταπάτηση, δίνουν προτεραιότητα στο τι γίνεται στην ανθρωποφάγο πολυφυλετική Αμερική, στο αν οι ξαπλώστρες της τεμπελιάς και της θερινής χαύνωσης βρίσκονται στις πρέπουσες αποστάσεις (όπως αυτές καθορίζονται από τους λοιμυξιολόγους), στο πως θα πείσουμε τους ξένους τουρίστες ότι οι κυβερνήσεις μας φροντίζουν να είμαστε οι καλύτεροι υπηρέτες στον πλανήτη, στο ποιος και γιατί έριξε το βιτριόλι, και σε κάποιες αόριστες αρλουμπολογίες περί διεθνούς δικαίου, κοντολογίς με το πως η μπάλα στην εξέδρα θα μπορούσε να μας σώσει από την αντίπαλη ποδοσφαιρική ομάδα που μας έχει τρελάνει στα σουτ που ανά πάσα στιγμή απειλούν να τρυπήσουν τα δίχτυα μας (τα δίχτυα των ψαράδων μας τα έχει ήδη τρυπήσει, πολλαπλά και επανειλημμένα, η τουρκική ακτοφυλακή, ενώ το αντιαεροπορικό μας δίχτυ προστασίας το έχουν κάνει σουρωτήρι οι υπερπτήσεις της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας).
Όμως οι ώρες που ζούμε είναι ώρες ευθύνης και όχι ώρες για υπεκφυγές και για θερινή νάρκωση. Και επειδή η ευθύνη είναι όντως πολύ βαριά, δεν μπορεί να την επωμισθεί μόνη της μία κυβέρνηση. Και σίγουρα δεν μπορεί να την σηκώσει με το να χώνει τον λαιμό και τις υπουργικές αυγοκεφαλές της στην άμμο των ακτών μας, ματαίως ευελπιστούσα σε βοήθεια από τα ευρω-αμερικανικά βοθρολύματα. Ούτε μπορεί να λάβει τις αποφάσεις που πρέπει, ερήμην αυτού που κατ’ ευφημισμό αποκαλούμε «ελληνικό λαό».
Δεν είναι η στιγμή να αναλύσουμε για το ποιος ευθύνεται για την σημερινή σύνθεση ενός λαού που πριν λίγα χρόνια ήτανε όμαιμος, ομόγλωσσος, ομόδοξος, ομόχρωμος και ομότροπος (αλλά που δεν είναι πλέον), ούτε και για την διάβρωση του εθνικού μας φρονήματος που συστηματικά υπονομεύεται από τούρκους (και άλλους) πράκτορες, υποκινητές και διακινητές (μασκαρεμένους σε πολυποίκιλους αντιεξουσιαστές, πολυάριθμους λαθροεισβολείς και παρασιτικές δίκην μυκήτων ΜΚΟ), μιντιακούς παπαγάλους αργυρώνητους ή ανάργυρους (τις οίδε;), αγράμματες υστερικές τηλε-όρνιθες του σεβντά, του μπαγλαμά και της φιλάνθρωπης ωραιοπάθειάς τους, χολερικούς αρνησιπάτριδες της αριστεράς της σακούλας, και μυωπικούς κοκορόμυαλους φιλελέδες της βουλιμικής αρπαχτής,.
Ούτε είναι η στιγμή να μιλήσουμε για την απαξίωση που υφίσταται η πατριωτική ιδεολογία από το ύφος και την «μανιέρα» των φυσιοθεραπευτών του τηλε-εθνικισμού, αλλά και την ψυχοπαθητική διακωμώδησή της από αμόρφωτους και ανεγκέφαλους κοπρίτες της διαδικτυακής «μορονικής» δεξιάς. Είναι αυτοί που μπροστά σε καλέσματα για εθνική συσπείρωση και ανάταση ασχολούνται με «λαγουμιτζήδες μασώνους» καταπίνοντας αμάσητες τις τεκτονικές ιδιότητες της πλειονότητας των ηρωϊκών προτύπων του εθνικισμού: αυτών της ελληνικής επανάστασης του 1821, και των μεταγενέστερων Παύλου Μελά, Ίωνα Δραγούμη, Ιωάννη Μεταξά, και του Γεωργίου Β΄ (καλά τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον πολυαγαπημένο τους Στυλιανό Παττακό δεν τους πάνε γιατί ήτανε μασώνοι;). Αυτοί οι ίδιοι είναι που ανοησιολογούν αντιμαχόμενοι εβραίους που πίνουν το αίμα των παιδιών (που τα βάζουν σε βαρελάκια με καρφιά και τα κυλούν στους δρόμους), και που συνεχώς επιδίδονται σε παρεμφερείς κρετινικές φαντασιώσεις και ονειρώξεις του χώρου τους, συμβατές με τις συνήθεις παλινδρομικές χειρονακτικές κινήσεις τους, τις οδηγούσες σε εκτινάξεις ενάντια στον τοίχο που περικλείει το κενό κρανίο τους («αλ σικιμί βουρ ντουβαρά»).
Ούτε πάντως είναι ώρα για συνάξεις πολιτικών αρχηγών, καθότι ασήμαντο, αν όχι ανύπαρκτο, είναι γενικώς το εκτόπισμά τους, και υπέρμετρες, άμετρες πρακτικά και άκρατες, οι μικροπολιτικές τους ματαιοδοξίες, για να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης και να ενεργοποιήσουν τα ψήγματα της όποιας εγκεφαλικής τους ουσίας. Έτσι κι αλλιώς, η έξωθεν εικόνα τους είναι χλωμή έως αναιμική. Μπορεί να ψηφίζονται, ελλείψει εναλλακτικής λύσεως, δεν παύουν όμως να λοιδορούνται, ακόμη και από αυτούς που τους ψηφίζουν.
Ούτε και είναι ώρα για να βαυκαλιζόμαστε ότι δεν αμφισβητείται κανενός ο πατριωτισμός. Αυτά είναι λόγια του αέρα, άδεια τρύπια πουκάμισα, λεκτικές πατσαβούρες των πολιτικών του συρμού για να σκουπίζουν τις λάσπες τους που τις αφήνουν στο πάτωμα που ονομάζουν σήμερα Ελλάδα. Τι σημαίνει ακριβώς πατριωτισμός; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα (κυριολεκτικά). Η ώρα ήρθε. Δημοψήφισμα χωρίς κοθόρνους και ψιμύθια. Άπαντες, προ των ευθυνών μας και προ της υποχρέωσής μας να υπακούσουμε και να εφαρμόσουμε την επιθυμία της πλειοψηφίας αυτού που καλώς ή κακώς σήμερα συνιστά τον κυρίαρχο ελληνικό λαό.
Η ερώτηση είναι ξεκάθαρη: Πόλεμος με την Τουρκία, για την τιμή και την δόξα της ύπαρξής μας (και όχι για τα πετρέλαια που ούτως ή αλλιώς θα τα απομυζήσουν οι διεθνείς εξορυκτικές φαγάνες), ενάντια σε μια Τουρκία-τσαμπουκά που έρχεται ετσιθελικά, ρεβανσιστικά και κομπλεξικά να μας πιάσει από το σβέρκο και να μας τρίψει τη μούρη στο πάτωμα ή ενδοτική υποταγή στον πεχλιβάνη και ειρήνη, ησυχία και ευημερία όλων όσων μας περισσέψουν;
Σε περίπτωση συμπεφωνημένου προσκυνήματος, εντάξει ρε παιδιά, δεν θα χάσουμε και πολλά, κάποια νησιά και μία Θράκη που βρίσκονται στη λάθος μεριά του Αιγαίου (η Κύπρος δεν μας αφορά, είναι άλλο κράτος, να κόψει το λαιμό της, όσο για τιμή και αξιοπρέπεια, σιγά τώρα, money makes the world go round, γκέγκε ή νούκου γκέγκε; καθότι είμεθα και υπέρμαχοι της ελληνοαλβανικής φιλίας). Όλα τα άλλα θα μείνουν στη κατοχή ημών και των λαθρομεταναστών μας που θα συνεχίσουν να μας έρχονται μπουλουκηδόν, και που αδελφωμένοι όλοι μας θα πολλαπλασιαζόμαστε ειρηνικά, εκείνοι σε δεκαπλάσιο ρυθμό από εμάς, και θα αυξάνονται και θα πληθύνονται, μέχρι να αντικαταστήσουμε και τον σταυρό της ελληνικής σημαίας με το μουσουλμανικό μισοφέγγαρο και να αποκτήσουμε όλοι μας μια ενιαία «γαλάζια πατρίδα», «μαβί βατάν», «Ελλάς-Τουρκία-Ομοσπονδία», με τούρκους καρχαρίες πασάδες, τουρκόψυχους βεζίρηδες και με ελληνικά μαλάκια και ασπόνδυλα να κρατάνε το Φανάρι του κοτζαμπασισμού και της ραγιαδοφροσύνης.
Αν αυτή αποδειχτεί ότι είναι η επιθυμία της πλειοψηφίας, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να την σεβαστούμε. Και τέτοια άρθρα σαν το σημερινό δεν θα ξαναβλέπετε στο φως της δημοσιότητας. Γιατί αυτή θα είναι η επιθυμία των πολλών, και σε όποιον αρέσει. Οι υπόλοιποι ας μετοικήσουν όπου γης αλλά οστρακισμένοι μακράν της όποιας μελλοντικής Ινδογρεκίας. Αυτό επιτάσσει η Δημοκρατία!
Αν όμως επιλογή των πολλών είναι η τιμή των Ελλήνων, η αξιοπρέπεια της Ελλάδας, και η δόξα των ελληνικών όπλων, τότε να μπουν στα καβούκια τους όλα τα ρυπογόνα και διαβρωτικά κεφάλια (πρακτόρων, προδοτών και ηλιθίων παντός φύλλου, αρσενικού, θηλυκού και ερμαφρόδιτου) και εμπρός για άμεση αλλαγή στρατηγικού (και οικονομικού) δόγματος. Δικαίωμα για πρώτο χτύπημα και στόχος του έθνους η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Η οποία σημειωτέον «κείται εγγύς» (και όχι όπως η Κύπρος, η οποία «κείται μακράν» όπως μας θύμισε τότε, το 1974, η πολιτική μας ηγεσία, για να δικαιολογήσει την στρατιωτικοπολιτική μας κατάντια).
Και παρά τις αφρίζουσες επιληπτικές κρίσεις ορισμένων ανεγκέφαλων της ακροδεξιάς, τον δρόμο της εθνικής μας δικαίωσης τον δείχνουν οι Εβραίοι, οι οποίοι ανακατέκτησαν την πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ, μετά από δύο χιλιάδες (2.000) χρόνια. Αντί λοιπόν να τους υβρίζουμε ίσως θα ήταν καλύτερα να τους μιμηθούμε!
Χρίστος Γούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου