Η Μυστική Ιστορία Του Μνημονίου

Αν και οι περισσότεροι κουβεντιάζουν για το κείμενο τριών υπουργών του ΠΑΣΟΚ (εδώ), ετούτη τη (φθινοπωρινή, στην Αθήνα) Κυριακή άλλο είναι το πιο ζουμερό ανάγνωσμα. Το σημαντικότερο συμπέρασμα από το εντυπωσιακό, μακροσκελές και αναλυτικό επικό άρθρο του Βήματος για το πολιτικό παρασκήνιο πίσω από τους σημαντικούς πολιτικούς σταθμούς της τελευταίας τριετίας νομίζω δεν είναι ούτε η αποκάλυψη του ρόλου του Νίκου Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας (!), ούτε η εγωιστική υστεροβουλία του Ευάγγελου Βενιζέλου (εξαιτίας της οποίας ακόμα δεν έχουμε πάρει την έκτη δόση), ούτε η υπεράσπιση του κοινοβουλίου από τους μπράβους του ΠΑΜΕ τη μέρα που δολοφονήθηκαν οι τρεις άνθρωποι στη Marfin. Το σημαντικότερο είναι το εξής:
Ο Έλληνας αναγνώστης διψάει για αλήθεια και δημοσιογραφία.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι ιστορίες που περιγράφονται είναι διασταυρωμένες (σίγουρα είναι αποσπασματικές, αρκετά μπερδεμένες, και δημιουργούν πολλά ερωτήματα, πράγμα εν μέρει αναμενόμενο δεδομένου του ότι περιγράφουν γεγονότα που θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλία), ούτε ποιο είναι το «υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης» που αποτελεί την κύρια πηγή (αν και έχω έναν-δυο υποψήφιους στο μυαλό), ή για ποιο λόγο δημοσιεύονται όλα αυτά τώρα, αλλά τονίζουν υποδειγματικά το ότι αυτά που γίνονται μακριά από τις λοβοτομημένες ειδήσεις των καναλιών και τις αναδημοσιεύσεις δηλώσεων των εφημερίδων είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα και ουσιαστικά από αυτά που οι πολίτες μαθαίνουν καθημερινά. Υπάρχει ένα χάος ανάμεσα στους αδαείς πολίτες και την αλήθεια, και αυτό το χάος δημοσιογράφοι και εκδότες αποτυγχάνουν να το γεφυρώσουν εδώ και δεκαετίες -ενίοτε και εκούσια. Κάποτε αυτό το χάος πρέπει να αρχίσει να κλείνει, αλλιώς δεν υπάρχει κανένα μέλλον εδώ.
Παρακάτω, μερικά αποσπάσματα:

«Θα γίνουµε Αργεντινή. Θα µπουν µέσα και θα µας σκοτώσουν» φώναξε ο κ. Θ. Πάγκαλος όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο των τριών υπαλλήλων. Βρισκόταν στη Βουλή και δίπλα του οι βουλευτές που τον άκουσαν πάγωσαν, πιστεύοντας ότι ο όχλος θα εισβάλει και θα τους λιντσάρει. Είχαν υπολογίσει χωρίς την… κυρία Αλέκα Παπαρήγα! Η γενική γραµµατέας του ΚΚΕ, µονίµως καχύποπτη και προνοητική, είχε δώσει αυστηρές εντολές στην οµάδα περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Οι γεροδεµένοι κοµµουνιστές, αντί να καταλάβουν τα (πρώην) Ανάκτορα, υπάκουσαν και τα προφύλαξαν εµποδίζοντας τον «συνασπισµό» ακροαριστερών και παρακρατικών να σπάσουν τον αστυνοµικό κλοιό από την πλευρά του Μνηµείου του Αγνωστου Στρατιώτη.

Το πρωί της 15ης Ιουνίου, ηµέρα κατάθεσης του Μεσοπρόθεσµου στο Κοινοβούλιο, το πρωθυπουργικό αυτοκίνητο κατευθυνόταν στο Μέγαρο Μαξίµου όταν συγκεντρωµένοι πολίτες το υποδέχθηκαν µε αβγά. Για τον κ. Παπανδρέου η εµπειρία ήταν καθοριστική. Πληγώθηκε προσωπικά. Εκτίµησε ότι η επίθεση ήταν ένα αδιάψευστο σηµάδι αποσταθεροποίησης, µε δεδοµένο ότι την ίδια ώρα τα επεισόδια κλιµακώνονταν στο Σύνταγµα. Φθάνοντας στο γραφείο του τηλεφώνησε στον κ. Αντ. Σαµαρά. «Η χώρα διαλύεται. Πρέπει να κάνουµε κυβέρνηση συνεργασίας» πρότεινε. «Με τρίτο πρόσωποπρωθυπουργό» απάντησε ο αρχηγός της Νέας ∆ηµοκρατίας. «∆εν έχω πρόβληµα»απάντησε ο κ. Παπανδρέου µε έντονη φόρτιση στη φωνή του. «∆εν θα γίνω εµπόδιο στη διάσωση της χώρας µου». Στη Νέα ∆ηµοκρατία η ψυχρολουσία ήταν απόλυτη. ∆εν ήθελαν αυτή την εξέλιξη, ούτε ήταν έτοιµοι να κυβερνήσουν. Αφησαν να διαρρεύσει η είδηση για να προκαλέσουν τις προβλεπόµενες αντιδράσεις που θα την ακύρωναν.

Ο «πρώτος αντιπρόεδρος» αποδέχθηκε το υπουργείο Οικονοµικών διότι υπολόγιζε ότι ο Πρωθυπουργός θα αναγκαζόταν να προκηρύξει «εκλογές λύτρωσης» τις οποίες το ΠΑΣΟΚ θα έχανε και ο ίδιος θα αντικαθιστούσε τον κ. Παπανδρέου στην ηγεσία. «Ξέρω ότι ο Βαγγέλης θέλει εκλογές, αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη» φέρεται να είπε ο κ. Παπανδρέου σε συνεργάτη του στο µέσον του καλοκαιριού. Οι περισσότεροι υπουργοί στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους κατηγορούν τον κ. Βενιζέλο ότι περιµένοντας τις εκλογές ανέστειλε την υλοποίηση των δεσµεύσεων του Μεσοπροθέσµου. ∆εν είναι όµως βέβαιοι ότι δεν θα τον έχουν στο µέλλον αρχηγό, γι’ αυτό είναι προσεκτικοί στις δηµόσιες τοποθετήσεις τους. Οταν η τρόικα απαίτησε στις 2 Σεπτεµβρίου την άµεση προώθηση των µέτρων, ο κ. Βενιζέλος διέκοψε απροσδόκητα τις διαπραγµατεύσεις. Οι επικεφαλής αποχώρησαν από την Αθήνα µέσα σε λίγες ώρες.

Το «εµπάργκο της τρόικας» στην Ελλάδα διήρκεσε 27 ηµέρες. Η ουδόλως «προσυµφωνηµένη» καθυστέρηση της έκτης δόσης, για την οποία ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά ο υπουργός Οικονοµικών, έχει φέρει το κράτος στο όριο της εσωτερικής στάσης πληρωµών.

Ο κ. Παπανδρέου διατηρούσε µυστική επικοινωνία µε τον κ. Ντοµινίκ Στρος-Καν αναζητώντας µια φόρµουλα επέµβασης του ∆ΝΤ στην Ευρώπη. Στην οικογένεια Παπανδρέου το Ταµείο αντιµετωπίζεται ως Οργανισµός µε θετική συµβολή στον κόσµο. Ο αδελφός του Πρωθυπουργού κ. Νίκος Παπανδρέου, ο οποίος συµµετέχει αποφασιστικά (αν και πάντοτε παρασκηνιακά) στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν θιασώτης της προσφυγής στο Ταµείο. Οι Παπανδρέου πίστευαν στην εφαρµογή στην Ελλάδα ενός προηγµένου «διεθνούς» µοντέλου διακυβέρνησης. Είχαν υποτιµήσει ότι το ∆ΝΤ σηµαίνει υποτέλεια.

Μετά το Νταβός στην ελληνική κυβέρνηση επικρατούσε ατµόσφαιρα Επιταφίου. ∆ιαπίστωσαν ότι «έχασαν» τον χρόνο. Κάπως έτσι έχασαν και τις τράπεζες. «Για καιρό πίστευαν ότι οι προειδοποιήσεις των τραπεζιτών αφορούσαν µόνο τα συµφέροντα των τραπεζών» λένε τραπεζικοί κύκλοι. Αντιλήφθηκαν πολύ αργά ότι ο αποκλεισµός του κράτους από τις αγορές συνοδεύεται από αντίστοιχο αποκλεισµό των τραπεζών, µε αποτέλεσµα την αναστολή του δανεισµού σε ιδιώτες και επιχειρήσεις που επιβραδύνει την οικονοµική δραστηριότητα, εξαπλώνει τα φαινόµενα φτώχειας και αυξάνει την ανεργία.