Οργανωμένοι αναρχικοί και άλλες ιστορίες

«Επανάσταση» χωρίς αρχηγούς…

Οι παραδοξότητες των αναταραχών στην Ελλάδα, οι μέθοδοι μετάδοσης των πληροφοριών, η αμαύρωση της εικόνας και τα «ίχνη» ως πεδίο προληπτικής έρευνας.

Στη συνεχιζόμενη αναταραχή στη χώρα μας, μία ψύχραιμη προσέγγιση εμφανίζει ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Το έντονα φορτισμένο γεγονός της τραγικής δολοφονίας ενός ανηλίκου να προσλαμβάνει τέτοιες διαστάσεις και να περιβάλλεται από μία τεράστια επικοινωνιακή σύγχυση που να αποκρύπτει μείζονα πλέον φαινόμενα και καταστάσεις.

Του Μάνου Ηλιάδη

Αποφεύγοντας τις σκοτεινές ατραπούς θεωριών συνωμοσίας και κυρίως πολιτικής, επισημαίνουμε ορισμένα εξόφθαλμα γεγονότα τα οποία, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, επιτρέπουν μία διαφορετική προσέγγιση.

Η μεθοδολογική προσέγγιση των γεγονότων με βάση τα κλασικά εργαλεία αναλύσεως καταστάσεων με καταστροφικά αποτελέσματα, ανάλογα αυτών ενός περιορισμένης εκτάσεως «εμφυλίου πολέμου» ή (όπως θέλουν να την εμφανίσουν ορισμένοι) λαϊκής εξεγέρσεως» βασίζεται σε δύο προϋποθέσεις εργασίας. Η πρώτη είναι ότι στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ουδέποτε μία δολοφονία – και η πιο στυγνή ακόμη- ενός πολίτη οδήγησε από μόνη της, και χωρίς εσωτερική ή εξωτερική καθοδήγηση και υποστήριξη, σε μείζονες πολιτικές εξελίξεις. Και η δεύτερη, ότι στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, της Ευρώπης τουλάχιστον, δεν υπάρχουν οι συνθήκες για μία λαϊκή εξέγερση ή επανάσταση, ούτε καν οι απαρχές της προαπαιτούμενης ιδεολογικής ή άλλης προετοιμασίας προς τούτο.

Η Δύναμη του Μέσου

Μια βασική διαπίστωση είναι ότι, με βάση τα ανωτέρω και ασχέτως των όποιων λανθασμένων χειρισμών της Αστυνομίας ή των πολιτικών προϊσταμένων, η πραγματική εικόνα έρχεται σε αντίθεση με αυτήν που καλλιεργούν και προβάλλουν προς τα έξω οι φορείς των αντιεξουσιαστών και των οργανωμένων ….αναρχικών (άλλο παράδοξο τούτο), οι οποίοι προσπάθησαν για μία ακόμη φορά να νοθεύσουν τον πάντα δίκαιο αγώνα των φοιτητών και της νεολαίας γενικότερα.

Μία εικόνα την οποία καταφέρνουν, πάντως, να περάσουν προς τα έξω, μέσω κυρίως του διαδικτυακού τόπου Indymedia και του ραδιοσταθμού 98 FM, την οποία σπεύδουν να υιοθετούν όχι μόνο οι 79 ανά τον κόσμο παρόμοιες οργανώσεις, αλλά περιέργως και τα ΜΜΕ συγκεκριμένων χωρών.

Στα παραπάνω προσθέτουμε δύο ακόμα λογικές παραδοχές. Πρώτον, ότι μία ομάδα 800-1000 ή και πλέον αναρχικών και αντιεξουσιαστών δεν μπορεί να επιτύχει αυτό που δεν επέτυχε παλαιότερα ένα οργανωμένο κομμουνιστικό κίνημα, με δεκάδες χιλιάδες έμπειρους και καλά οπλισμένους μαχητές και ακόμη σημαντική λαϊκή υποστήριξη, έντονη ιδεολογική δουλειά και προετοιμασίες ετών.

Και δεύτερον, ότι η έντονη και δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου για τον τερατώδη φόνο του ανήλικου Αλέξανδρου εκτονώθηκε και πνίγηκε ταχύτατα μέσα στο πλέγμα ενοχής όλων από τις τεράστιες καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και άλλες πόλεις και τη διάλυση κάθε έννοιας κράτους. Το γεγονός ότι η αναταραχή συνεχίζεται με διάφορες εκδηλώσεις και έκτροπα, με προκοινοποιούμενο διήμερο πλέον πρόγραμμα εκδηλώσεων, χωρίς την ευρεία συμμετοχή του κόσμου ή ακόμα και ανοχή του κόσμου, ο καθένας διερωτάται ή έχει συγκεκριμένες απόψεις, όπως π.χ. το ΚΚΕ (σ.σ.: που κατά τη γνώμη μας τήρησε μία σοβαρή και υπεύθυνη στάση) για το τι ακριβώς συμβαίνει.

Χωρίς να θέλουμε να προβούμε, για λόγους συντομίας, σε μία μορφολογική θεώρηση αυτής της υποτιθέμενης λαϊκής εξεγέρσεως, μία απλή θεώρηση της πραγματικής φύσεως δεν την εντάσσει σε καμία από τις γνωστές μορφές πάλης λαϊκών κινημάτων για την ανατροπή ενός καθεστώτος ή τη βίαιη διεκδίκηση της εξουσίας. Μία ακόμη σύγκριση των μεθόδων δράσεως των ίδιων οργανώσεων σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ (οι οποίες είναι του ίδιου επιπέδου με αυτές των μόνιμα άκακων εκδηλώσεων των Greenpeace – ευτυχώς το Indymedia παρέχει αυτή την ευκαιρία) με αυτά που βιώσαμε εδώ, δίνει μία ακόμη διαφωτιστική εικόνα.

Μία αντίστοιχη μελέτη των επιλεγέντων στόχων της «εξεγέρσεως» και του συνόλου των δραστηριοτήτων της ή μία ανάλυση περιεχομένου της προπαγάνδας της θα οδηγούσε στο ίδιο συμπέρασμα για την πραγματική φύση και της δυνατότητες αυτής της περίεργης εξεγέρσεως. Η οποία, να σημειωθεί, έχει και ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που την καθιστά από ελάχιστα σοβαρή έως ύποπτη: δεν έχει αρχηγούς!

Διαδίκτυο και SMS

Όλα γίνονται – υποτίθεται – αυθόρμητα, με μία απλή επικοινωνία των αναρχικών μεταξύ τους – μέσω Διαδικτύου ή SMS -, όλα γίνονται από μόνα τους, χωρίς κανένας να αναλαμβάνει επωνύμως την ευθύνη ή κάποια προσπάθεια αναδείξεώς της ηγετικής φυσιογνωμίας κάποιων, με σκοπό την εξασφάλιση ευρύτερων λαϊκών ερεισμάτων, και όμως όλα γίνονται με έναν άριστο συντονισμό και τρόπο που έχει εμφανή σημάδια ενός οργανωμένου και άριστα κατευθυνόμενου «στρατού».

Ενός στρατού που, όπως έχουμε αναφέρει και παλαιότερα, διαθέτει ένα ιδιότυπο σύστημα «C4I», με δυνατότητες μεταδόσεως σε πραγματικό χρόνο των πληροφοριών που συλλέγουν επί τόπου τα μέλη του, σαφώς δομημένο (και όχι ανέξοδο) σύστημα διανομής των πληροφοριών που συλλέγονται, τεχνικές συνεχούς επιτηρήσεως του στόχου (για εκτίμηση ζημιών και επανάληψη της επιθέσεως, αν χρειασθεί), άριστη εφαρμογή αρκετών αρχών του πολέμου, όπως η χρήση του στοιχείου του αιφνιδιασμού, εμμονή στην αρχή της διατηρήσεως της πρωτοβουλίας, οικονομία δυνάμεων, χρήση ελιγμού κ. ά..

Όσο οργανωμένος, όμως, και να είναι ένας τέτοιος στρατός, με κανένα από τα ηγετικά του μέλη να επιδιώκει να καρπωθεί δικαιολογημένα τα φυσιολογικά – σε κάθε «επανάσταση»- ωφελήματα στην περίπτωση επιτυχίας των «σκοπών του πολέμου», δεν μπορεί να ανατρέψει την όποια κυβέρνηση ενός σύγχρονου κράτους, έστω και με τη μορφή του δικού μας. Το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι μία προσωρινή αποσταθεροποίηση, πράγμα το οποίο οι δράστες των γεγονότων επέτυχαν, προβάλλοντας με ιδιαίτερη επιμέλεια τις σχετικές εικόνες, κυρίως στο εξωτερικό.

Οι ζημιές από τη δράση αυτή δεν περιορίσθηκαν στις τεράστιες καταστροφές που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας και άλλες πόλεις. Γιατί η κύρια ζημιά ήταν η εικόνα που, όπως προαναφέρθη, προεβλήθη στο εξωτερικό, η οποία δεν ήταν άλλη από την εικόνα μια χώρας εκτός ελέγχου και με το κράτος υπό διάλυση. Από τεχνικής απόψεως ήταν μία κανονική ψυχολογική επιχείρηση, με αποδέκτες του μηνύματος (γιατί αυτό είναι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, αποστέλλουν ένα μήνυμα σε συγκεκριμένο ακροατήριο-στόχο) όχι τον λαό που υποτίθεται ότι αφορούσε, αλλά άλλους αποδέκτες στο εξωτερικό.

Και αυτό έγινε σε μία περίπτωση που η χώρα προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της με τεράστια δάνεια από το εξωτερικό (περί τα 50 δις ευρώ για το 2009), πράγμα που τώρα θα γίνει με επιτόκια ακόμη πιο υψηλά. Γιατί αυτό που καθορίζει το επίπεδο των επιτοκίων δανεισμού δεν είναι μόνο οι δείκτες μιας χώρας, αλλά και η πολιτική της σταθερότητα.

Αν τούτο, μάλιστα, επισυμβαίνει σε περιβάλλον της παρούσης παγκόσμιας κρίσεως και της καταστάσεως της δικής μας οικονομίας, η οποία είναι στην ουσία άοπλη να αντιμετωπίσει την κρίση, λόγω των περιορισμών που έθεσε η Ε.Ε. για χώρες με το δικό μας έλλειμμα και δημόσιο χρέος, τότε το ζητούμενο είναι ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που επιδιώκουν να προσπορισθούν οφέλη από μία τέτοια κατάληξη, ποια είναι αυτά και φυσικά γιατί.

Ψευδαισθήσεις

Γιατί σοβαρά κοινωνικά φαινόμενα, όπως οι πόλεμοι ή καταστάσεις όπως αυτές, δεν γίνονται εν αιθρία και χωρίς κανέναν λόγο, ούτε κάποιος χάνει, χωρίς κάποιος άλλος να κερδίζει τίποτα.

Και το όφελος εδώ σίγουρα δεν πηγαίνει στους ελάχιστους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές και τις ανύπαρκτες πολιτικώς ηγεσίες τους που, ανικανοποίητοι μέσα στις ψευδαισθήσεις τους για μια ακόμα κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, περιορίζονται στη κατάληψη κάποιων απομακρυσμένων δημαρχείων. Αστείο, αλλά όχι και τόσο, αν ληφθεί υπ’ όψιν η εικόνα που περνάει έξω (ο «εξεγερμένος λαός» άρχισε να καταλαμβάνει τις πρώτες βαθμίδες της διοικήσεως…)

Το μόνο που θα ήθελε να επισημάνει η στήλη κλείνοντας είναι ότι οι δράσεις και μάλιστα αυτής της εκτάσεως και με τόση προετοιμασία αφήνουν ίχνη. Και τα ίχνη αυτά είναι και αρκετά άλλα στοιχεία που έχουν ήδη συγκεντρωθεί πρέπει να τύχουν προσεκτικής επεξεργασίας, γιατί η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ.

Πηγή: Κόσμος του Επενδυτή
Αρ. φυλ. 318
Σελ.41