Το σημαντικότερο ζήτημα από το οποίο εξαρτάται η δομή ενός κράτους από την αρχαιότητα ως και σήμερα είναι η Παιδεία, η εκπαίδευση. Είναι σπουδαιότερο ακόμη και από την οικονομία, καθώς η οικονομική πολιτική είναι κάτι μεταβαλλόμενο, το οποίο εξαρτάται και από τους διεθνείς παράγοντες, ενώ η Παιδεία αποτελεί το θεμέλιο της δομής ενός κράτους. Έχουμε ξαναγράψει πως η Ελλάδα είναι κράτος το οποίο από το 1974 αδυνατεί να δώσει λύσεις στα στοιχειώδη προβλήματα της κοινωνίας, τα οποία παραμένουν διαρκώς τα ίδια, ενώ συνεχώς οξύνονται. Η Παιδεία και η εκπαίδευση είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της νεοελληνικής τραγωδίας, δηλαδή της διάλυσης κάθε έννοιας κράτους που επικρατεί στις μέρες της Μεταπολίτευσης. Είναι ξεκάθαρο πως στο εκπαιδευτικό αδιέξοδο προβάλλεται φανερά η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Το 1974 ως γνωστόν, επικράτησε σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μια ομαδική ψύχωση, ο αριστερισμός, η οποία πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε κερδοφόρο επιχείρηση, και ακόμη χειρότερα σε έναν διαλυτικό μηχανισμό της έννοιας της ελληνικότητας. Το πρόβλημα αυτό αμέσως επικράτησε στον κατ' εξοχήν τομέα της διαμόρφωσης συνειδήσεων, στην εκπαίδευση. Άλλαξαν τα σχολικά βιβλία, ένας χυδαίος συνδικαλισμός διέφθειρε της ουσία της Παιδείας, ενώ παράλληλα μια πρωτοφανής ιδεολογική τρομοκρατία επιβλήθηκε στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ο οιοσδήποτε τυχάρπαστος πολιτικάντης που διοριζόταν υπουργός Εθνικής Παιδείας επεδίωκε μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» η οποία φυσικά αποτύχανε, ενώ προκαλούσε κύματα ανεξέλεγκτης βίας, καταλήψεων σχολείων(ελληνική πρωτοτυπία και αυτό) και τρομοκρατίας σε ολόκληρη τη χώρα. Όλοι αυτοί έφεραν ως επιχείρημα το εξής απίθανο: η «μεταρρύθμιση θα επιτύγχανε αλλά δεν μου έδωσαν χρόνο»!
Επιπλέον τα είκοσι χρόνια της ειδεχθούς πασοκοκρατίας έδωσαν τη χαριστική βολή στην ελληνική εκπαίδευση, με την πλήρη ισοπέδωση κάθε έννοιας αξιοκρατίας, ήθους και κατάρτισης στην εκπαίδευση. Νομίζουμε πως δεν πρέπει να υφίσταται άλλη χώρα του κόσμου, ούτε καν τριτοκοσμική, στην οποία να μην υπάρχει αξιολογική κρίση και ιεράρχηση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατάργησαν την ομοιόμορφη αμφίεση ως κάτι το αναχρονιστικό και «φασιστικό» (αυτό πάει με όλα...) για να επικρατεί σήμερα στα σχολεία ένας πρωτοφανής «ταξικός» ανταγωνισμός, στην ουσία εκφυλισμός, μέσω επωνύμων ειδών αμφίεσης, μακιγιάζ, κομμώσεων και πολλών άλλων κωμικοτραγικών φαινομένων. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε, δεν αποτελεί την ουσία του εκπαιδευτικού προβλήματος, μάλλον συνέπειά του.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του κόσμου στην οποία η εγκύκλιος εκπαίδευση δεν έχει καμία υπόληψη στα μέλη της κοινωνίας. Ας τολμήσει ο υπουργός Παιδείας να επιτρέψει απεριόριστο αριθμό απουσιών! Κανείς μαθητής δεν πρόκειται να πηγαίνει στο σχολείο! Και αυτό γιατί ο μαθητής θεωρεί σήμερα το σχολείο άχρηστο, απεχθές και κουραστικό. Και αυτό γιατί η Ελλάδα διατηρεί άλλη μια παγκόσμια πατέντα, το φροντιστήριο! Ο μαθητής πηγαίνει για να μάθει στο φροντιστήριο, ενώ στο σχολείο πηγαίνει από υποχρέωση, αυτό κατάφεραν οι άθλιοι που κυβερνούν αυτό τον τόπο. Η ελληνική οικογένεια αιμορραγεί οικονομικά από το καρκίνωμα του φροντιστηρίου(ακόμη και σε μαθητές του δημοτικού!) και οι πολιτικάντηδες έχουν το θράσος να ομιλούν για «μεταρρύθμιση»! Μετέτρεψαν το Λύκειο σε έναν εκβιαστικό μηχανισμό εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς κανέναν επαγγελματικό προσανατολισμό. Ο μαθητής ήδη από το Γυμνάσιο δεν ενδιαφέρεται για να μάθει γράμματα, αλλά για να «περάσει» στο πανεπιστήμιο.
Η ολοκληρωτική απαξίωση και αποτυχία της εγκυκλίου εκπαίδευσης, καθώς και η παταγώδης αποτυχία των «πανελληνίων εξετάσεων» (ακόμη μια νεοελληνική εφεύρεση) είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Πως δύναται όμως να αλλάξει αυτή η κατάσταση όταν για την ελληνική εκπαίδευση δεν αποφασίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι και τα πανεπιστήμια, αλλά οι πολιτικάντηδες και οι εργατοπατέρες; Πως είναι δυνατόν να εξαρτάται η ελληνική Παιδεία, το αύριο αυτής της χώρας, από τον «ευρύτερο διάλογο» και την «ευρύτερη συναίνεση» των πολιτικών κομμάτων; Είναι ευχής έργον ότι ένας-δυο σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι κατέθεσαν τις προτάσεις τους για την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος και τον απεγκλωβισμό του από το σημερινό τέλμα της απαξίωσης. Είναι σίγουρο όμως πως ούτε και αυτοί θα πετύχουν, καθώς η κομματοκρατία και οι άθλιες συντεχνίες δεν θα τους το επιτρέψουν.
Ας τολμήσει επιτέλους κάποιος να θέσει εκτός νόμου τα φροντιστήρια, να καθιερώσει δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, να διακόψει τη σύνδεση του σχολείου με την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Να καταργήσει τον συνδικαλισμό των «δασκάλων», και ο υπουργός Εθνικής Παιδείας να ορίζεται από την Ακαδημία και τον πνευματικό κόσμο, και όχι από την κομματική συναλλαγή. Να δημιουργηθεί επιτέλους ένα δημόσιο σχολείο ευχάριστο και δημιουργικό, στο οποίο ο μαθητής θα πηγαίνει για να μάθει και όχι για να καταστρέψει. Ένα σχολείο που θα είναι χρήσιμο για την ζωή του, που θα δίνει κατευθύνσεις και προοπτικές, όποιο επάγγελμα και αν αποφασίσει κανείς να ακολουθήσει. Όλα αυτά όμως είναι όνειρα θερινής νυκτός σε ένα κράτος-όμηρο, διεφθαρμένων και άχρηστων κομματαρχών.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου