Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν τέτοιο, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ αυτοί που επιβραβεύτηκαν είχαν τις προδιαγραφές να εμφανίζονται (αν και δεν είναι) κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού…
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ όσοι από μας κατανοούμε την πραγματική πολιτική τους ταυτότητα και τους επιμελώς κρυμμένους τους σχεδιασμούς, δεν κάναμε τίποτε ή κάναμε ελάχιστα, προκειμένου να συνειδητοποιήσει ο κόσμος που τους ακολούθησε, πόσο φτηνά πούλησε την αξιοπρέπειά του, με τίμημα μια αυταπάτη και πέντε ερμαφρόδιτες υποσχέσεις που άρχισαν ήδη να παραγράφονται και να υπονομεύονται από την πρώτη κιόλας ημέρα.
Ο σημερινός αδιαφιλονίκητος ηγέτης, δεν είναι άλλος από τον «ηγετίσκο» που μόλις ένα χρόνο πριν, δε συγκέντρωνε παρά μόλις το 5% της αποδοχής μέσα στο ίδιο του το κόμμα.
ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΡΙΣΙΜΟ:
Γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με δέος, το συγκυριακό και μεθοδευμένο ποσοστό της αυτοδυναμίας του (επομένως και της φαινομενικής του αυτοδυναμίας) και όχι ως πρόκληση προκειμένου να αναδεικνύεται καθημερινά το υποβόσκον αμφισβητούμενο κύρος του, που τον κατατάσσει αντικειμενικά εκεί που το ίδιο του το κόμμα τον κατέτασσε μόλις ένα χρόνο πριν, και που εκεί θα ήταν καταδικασμένος να παραμείνει αν η Νέα Δημοκρατία δεν ξεπουλούσε όπως ξεπούλησε, αξίες, ιδανικά, προσδοκίες και όνειρα???
Όλη αυτή την περίοδο, ο καταγγελτικός λόγος ανέδειξε στοιχεία ουσίας. Όμως πήγαινε πάντα ή σχεδόν πάντα, πιασμένος χέρι – χέρι με το δισταγμό και την ατολμία για ένα βήμα παραπάνω, πράγμα που άλλωστε ήταν και το ζητούμενο.
Αυτός ο καταγγελτικός λόγος συνοδεύτηκε κατά κανόνα από τρεις κατηγορίες αντιδράσεων, που κάποιες ήταν περισσότερο ενοχικές και κάποιες άλλες περισσότερο άτολμες, και γι αυτό ή δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα ή ήταν καταδικασμένες να ναυαγήσουν.
1. Η αντίδραση εκείνων που φρόντισαν να διαφυλάξουν μια πλασματική καθαρότητα των λόγων τους. Εκείνων που διεκδίκησαν για τον εαυτό τους το αλάθητο. Ήταν αυτοί που δεν είχαν το θάρρος να διακρίνουν πως μέσα από τη διεκδίκηση του αλάθητου και της ακατάσχετης σεχταριστικής θεωρητικολογίας, έκαναν το μεγαλύτερο των λαθών αφού δεν τόλμησαν να «κατεβάσουν» στο πεζοδρόμιο μετουσιώνοντας σε πρωτοβουλία και δράση το πλέγμα των απόψεων και του πολιτικού τους προβληματισμού.
2. Η αντίδραση εκείνων που επέδειξαν περισσότερη διαλλακτικότητα και μόχθησαν για τη δημιουργική αναζήτηση του γόνιμου πολιτικού προβληματισμού, αλλά έμειναν εκεί. Γιατί κι εκείνοι δεν τόλμησαν να δώσουν ζωή στην πολιτική σκέψη. Και τέλος…
3. Η αντίδραση εκείνων που πήραν πρωτοβουλίες, αλλά δε τις απάλλαξαν από τον πολιτικό καριερισμό. Δεν τοποθέτησαν ένα σκαλί παρακάτω τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, και ως εκ τούτου διολίσθησαν ακόμη και σε φαινόμενα πολιτικού καιροσκοπισμού, χωρίς ευστάθεια, χωρίς συνέχεις, χωρίς μακρόπνοη επένδυση στον υψηλότερο στόχο που είναι η κατάκτηση του νου και της ψυχής του Έλληνα πολίτη.
Προσωπικά απευθύνομαι σ όλους αυτούς που πιστεύουν πως ο καταγγελτικός λόγος από μόνος του δεν αρκεί, και πως αν δεν υπάρξει δραστική πρωτοβουλία, ικανή να παρέμβει καταλυτικά και στοχευμένα, και ταυτόχρονα αποφασισμένη να φέρει διαφορετικές λογικές και να «μπλοκάρει» το άθλιο πολιτικό σύστημα που οικοδόμησαν, με στόχο να το αποδομήσει και να φιλοδοξήσει να βάλει τη χώρα σε μια πορεία διαφορετική…
…τότε αυτή η αθλιότητα θα καταπιεί τα πάντα στο διάβα της, και το σημαντικότερο είναι πως θα ευνουχίσει δραματικά και πιθανόν ανεπίστρεπτα, τις ψυχές του λαού μας.
Οι απόπειρες που έγιναν μέχρι τώρα, καθώς και οι πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί, δεν απέδειξαν πως είχαν τη δυναμική να δρομολογήσουν εξελίξεις ικανές να ανατρέψουν δεδομένα και λογικές, κι αυτό κατά την άποψη μου συνέβη για τέσσερις κυρίως λόγους:
1. Δεν έπεισαν πως είχαν απογαλακτιστεί από τις κοντόφθαλμες προεκλογικές λογικές, και ως εκ τούτου δεν καταξιώθηκαν στη συνείδηση του λαού ως ικανές να εμπνεύσουν…
2. Δεν ξέφυγαν από τη λογική των προσωπικών φιλοδοξιών, και όσο αυτό δε συμβαίνει, η κοινωνία το εισπράττει και κατά συνέπεια δύσκολα εμπιστεύεται…
3. Κινήθηκαν κατά κανόνα σε λογικές καιροσκοπισμού, χωρίς σαφήνεια και σταθερότητα στις πολιτικές τους στοχεύσεις… και
4. Δεν ενεργοποίησαν την κοινωνική βάση στην οποία επεδίωκαν να στηριχτούν, με αποτέλεσμα να αφυδατωθούν εν τη γενέσει τους από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους.
Στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, και πρωτίστως συνειδητοποιώντας την ανάγκη ύπαρξης σταθερού προσανατολισμού και μετώπου, για την αποφυγή παρόμοιων λαθών και ανεπαρκειών, νομίζω πως είναι πλέον η ώρα κατάλληλη για ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών, με σχέδιο, με πολιτική προοπτική και με μεθοδικότητα στην οργάνωση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟ:
Η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παντοδυναμία της λαϊκής αποχαύνωσης που έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει σε παραίτηση την ψυχή μας.
Είναι μια πέτσινη αυτοδυναμία στηριγμένη στην πολιτική εξαπάτηση γι ακόμα μια φορά.
Κι αυτή η πολιτική εξαπάτηση θα αυτοτροφοδοτείται, όσο δεν επιβάλλεται στη ζωή μια πραγματικά εναλλακτική πολιτική πρόταση υπεύθυνη και με δυναμισμό, που θα είναι ικανή να εμπνευστεί και να εμπνεύσει.
Κι αυτή η αποφασιστικότητα δε θα έρθει ποτέ, όσο επιμένουμε να βλέπουμε ως τέρατα τις σκιές που κάνουν τα δάκτυλά μας στον τοίχο.
Οσο περισσότερο τη φωτίζεις τη σκιά τόσο συνειδητοποιείς πως δεν είναι το τέρας που του αξίζει να το φοβάσαι.
Και η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ είναι μεν τέρας, αλλά δεν του αξίζει φόβος.
Του αξίζει οργή.
Του αξίζει πολιτικός θυμός.
Του αξίζει αποφασιστικότητα για να το τσακίσει κανείς…
Κι αυτό θα το καταφέρει αν κερδίσει το νου και τις καρδιές των ανθρώπων.
Αν τους πείσει να νιώσουν ντροπή γι αυτό το ψηφοδέλτιο που έριξαν στην κάλπη.
Και πρέπει να νοιώσουν ντροπή γιατί αυτό το ψηφοδέλτιο, ήταν το ψηφοδέλτιο που ατιμάζει την αξιοπρέπεια τους με τίμημα ελπίδες πλασματικές.
Ηταν το ψηφοδέλτιο που έχει παρελθόν που δε μας κάνει περήφανους και θα έχει και μέλλον όσο το ανεχόμαστε με την ατολμία μας. Ένα μέλλον που θα μας κάνει πιο …λίγους.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της αντίληψης, η ανάγκη ανάληψης συγκεκριμένων και απόλυτα στοχευμένων πρωτοβουλιών την αμέσως επόμενη περίοδο, καθίσταται εκ των πραγμάτων ζήτημα επείγουσας σημασίας και εξαιρετικής προτεραιότητας.
Οι παρατηρήσεις, οι προτάσεις, και οι σκέψεις όλων, επωνύμων και μη, και κυρίως αυτών που έχουν τη διάθεση να βάλουν πλάτη για να τις μετουσιώσουμε σε έργο και σε πρωτοβουλίες πολιτικές, είναι απαραίτητες περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.
Το πολιτικό σύστημα ψυχορραγεί πνιγμένο από τον ίδιο του τον εαυτό και οι συγκυριακές αυτοδυναμίες ας μην ξεγελούν κανέναν. Δεν ξεγελούν ούτε καν αυτούς που καρπώνονται τα ωφελήματά τους. Ας μην τους κάνουμε λοιπόν τη χάρη εμείς.
Και κυρίως ας μη δώσουμε και αυτή τη φορά στο πολιτικό σύστημα τη δυνατότητα να μεταλλαχτεί παίρνοντας φιλί ζωής από την ατολμία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου