Το ύστατο χαίρε στον μεγάλο δάσκαλο της ψαλτικής τέχνης!!!!!

Το ύστατο χαίρε απηύθυναν χθες σε κλίμα ωδίνης στον μεγάλο δάσκαλο της ψαλτικής τέχνης, Μανώλη Χατζημάρκο, οι οικείοι, οι πολυάριθμοι μαθητές του, οι συνάδελφοί του και πολλοί συμπολίτες που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν στην διάρκεια της ζωής του.

Ο μεγάλος δάσκαλος της ψαλτικής τέχνης, ο οποίος έφυγε προχθές, σε ηλικία 86 ετών, άφησε πλούσια παρακαταθήκη στους μεταγενέστερους, διαφυλάττοντας στη διάρκεια της μακράς και γόνιμης πορείας του, την παράδοση αιώνων, ενώ έψαλλε επί σειρά ετών στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου.

Παρουσία πλήθους κόσμου τελέστηκε χθες στον ίδιο ναό η εξώδειος ακολουθία, όπου χοροστάτησε ο Επίσκοπος Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και την μεγάλη προσφορά του εκλιπόντος. Ο κ. Δαμασκηνός αναφέρθηκε στην «αγγελική φωνή» και τον «μοναδικό, μελωδικό τρόπο με τον οποίο έψαλλε» ο πολυβραβευμένος καθηγητής Βυζαντινής μουσικής, επισημαίνοντας ότι «πρόκειται για μια μεγάλη μορφή, που δεν θα σβήσει ποτέ από την σκέψη μας».

Τον λόγο πήρε στη συνέχεια ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ιεροψαλτών Βόλου, κ. Πέτρος Μπλάνας, ο οποίος σκιαγράφησε σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης την «ξεχωριστή φυσιογνωμία» του «σπάνιου μουσικοπαιδαγωγού», ο οποίος υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος του Συνδέσμου Ιεροψαλτών Βόλου. Ο κ. Μπλάνας χαρακτήρισε τον εκλιπόντα «μέγα εκτελεστή της μουσικής μας παράδοσης», υπογραμμίζοντας το έργο και την πολύπλευρη προσφορά του.

Ο Μανώλης Χατζημάρκος, ο οποίος συγκαταλέγεται στους πλέον καλλίφωνους πρωτοψάλτες της σύγχρονης εποχής, διέθετε σπάνια μελωδική φωνή, υπήρξε εμβριθής μουσικός και Χοράρχης, καθώς επίσης Καθηγητής Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Η ψαλτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε σε ηλικία 12 ετών, οπότε ανέλαβε Πρωτοψάλτης στον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Κάτω Λεχωνίων Βόλου.

Στη συνέχεια έψαλε στον Αλμυρό (1941-44), στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγ. Νικολάου Βόλου ως Λαμπαδάριος (1944-46) και στη συνέχεια ως Πρωτοψάλτης (1946-79). Πολλοί τον θυμούνται να ψάλλει στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου, αποδίδοντας με μοναδικό τρόπο Βυζαντινούς ύμνους. Το 1947 ίδρυσε τη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ι. Μ. Δημητριάδος, την πρώτη Σχολή του είδους της στον Ελλαδικό χώρο. Το 1981 τοποθετήθηκε Πρωτοψάλτης του Ι. Ν. Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου Αθηνών, για να αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από το ιερό αναλόγιο λόγω φωνητικής κόπωσης.

Ο Μανώλης Χατζημάρκος, o οποίος υπήρξε εκπαιδευτικός,  αποτελούσε μια εξέχουσα μουσική φυσιογνωμία και οντότητα με πλούσια και πολυσχιδή προσφορά στην λειτουργική μας μουσική. Εξαίρετος άνθρωπος, με ήθος και απαράμιλλη αρετή, ακέραιος χαρακτήρας, ευγενής και καλόκαρδος, έχαιρε της εκτίμησης και της αγάπης όλου του ψαλτικού κόσμου σε όλη την Ελλάδα.

Η σπάνια καλλιφωνία του, η μοναδικότητα της μελωδικής του φωνής δέσποσε επί δεκαετίες σ’ όλο τον ψαλτικό κόσμο, έγινε πρότυπο μίμησης και επηρέασε βαθύτατα τους νέους ψάλτες. Κατά γενική ομολογία, ο Μανώλης Χατζημάρκος ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, ο οποίος βοηθούσε ανιδιοτελώς τους μαθητές του, σφραγίζοντας ανεξίτηλα με την μοναδική προσωπικότητα και το απαράμιλλο μουσικό του ταλέντο, μια ολόκληρη εποχή.