Eνα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους που εκνεύρισε την προδοτικη αριστερά

 

Είναι πολυβραβευμένη. Η συγγραφέας Λίτσα Ψαραύτη, γράφει βιβλία για εφήβους, που μακάρι να τα διάβαζαν και οι μεγαλύτεροι. Δεν φοβάται, μάλιστα, να αγγίξει θέματα που «καίνε» και ενοχλούν, κυρίως την αριστερά. Το βιβλίο της «Οι δραπέτες του καστρόπυργου» (Πατάκης, Αθήνα 2010), έχει ενοχλήσει πολύ την αριστερά. Διότι, αναφέρεται στον συμμοριτοπόλεμο και λέει τα πράγματα ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ. Μιλάει για το παιδομάζωμα, λέξη που η αριστερά είχε πρόσφατα το θράσος να αναφέρει, ζητώντας από κοινοβουλευτικά κόμματα να μην μιλούν στα παιδιά. Κάτι που το ΚΚΕ, κάνει εδώ και δεκαετίες, με περισσή σπουδή... Στο προαναφερόμενο μυθιστόρημά της λοιπόν, η Λίτσα Ψαραύτη μιλάει για δύο παιδιά τα οποία ο Δημοκρατικός Στρατός μεταφέρει δια της βίας μαζί με άλλα στην Αλβανία και τα οποία καταφέρνουν στο τέλος να δραπετεύσουν και να γυρίσουν στην πατρίδα.

Φυσικά, υπάρχει πολεμική εναντίον του βιβλίου, «διακριτική» βέβαια, διότι η συγγραφέας απολαμβάνει μεγάλου σεβασμού. Αλλά, αυτό δεν εμποδίζει τα ύπουλα χτυπήματα, ειδικά στο διαδίκτυο, αν και η συγγραφέας, προφανώς για να αποφύγει αντιπαραθέσεις, δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «παιδομάζωμα». Διαβάστε αριστερή κριτική: «Βοηθός στην κριτική αποτίμηση του έργου της κ. Ψαραύτη δεν θα μπορούσε παρά να είναι το 'κορυφαίο' έργο της σχετικής αντιδραστικής φιλολογίας ή παραφιλολογίας: 'Γυρισμός στη Γαλάζια Ελλάδα', μυθιστόρημα αγνώστου συγγραφέα αλλά πασίγνωστου εκδότη, της ΖΩΗΣ. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1951 αλλά γνώρισε πάμπολλες εκδόσεις από τότε. Ας τονιστεί όμως από την αρχή ότι το βιβλίο της κ. Ψαραύτη δεν αποτελεί αντιγραφή ή διασκευή του βιβλίου της ΖΩΗΣ. Είναι πρωτότυπο και λέει ότι στηρίζεται σε ζωντανές μαρτυρίες. Οι συγκρίσεις όμως είναι αναπόφευκτες. Και στα δυο βιβλία ο βασικός μύθος είναι η βίαιη αρπαγή παιδιών από την Ελλάδα το 1948 και η μεταφορά τους στις 'γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες'. Στο βιβλίο της κ. Ψαραύτη δεν υπάρχει πουθενά αναφορά στη λέξη 'παιδομάζωμα'. Αλλά υπάρχει μια προσθήκη που δεν υπάρχει στην έκδοση της ΖΩΗΣ: η αναφορά στις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης που παρουσιάζονται σαν η άλλη όψη του νομίσματος. Μόνο που στις τελευταίες τα παιδιά πηγαίνουν εθελοντικά, η διαμονή είναι υπέροχη κι άμα θέλουν να φύγουν το κάνουν ελεύθερα. Δεν ισχύει το ίδιο με τα στρατόπεδα των κομμουνιστών όπου τα παιδιά υποσιτίζονται, βασανίζονται και αναγκάζονται να δραπετεύσουν».

Όμως, υπάρχει και ένα συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία γενικότερα, που αφορά στους συγγραφείς οι αφηγήσεις των οποίων ανατρέπουν τις ψευτιές της αριστεράς ή δεν ταυτίζονται με τις αξιώσεις τους. Τελικά, υπάρχουν πολλά και όλα ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΑ κείμενα, για τους πατριώτες. Είτε αυτό είναι το «Ορθοκωστά» του Βαλτινού, είτε ο «Αγαπημένος των θεών» για τον Κίτσο Μαλτέζο από τον Πέτρο Μακρή-Στάικο, είτε, είτε...