Γέννηση της Αριστεράς
«Στο κόμμα μας δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι πιστός και
αφοσιωμένος στο καθοδηγητικό κόμμα του παγκόσμιου προλεταριάτου που να
μην πεθαίνει δέκα
φορές για το σοφό αρχηγό και δάσκαλο των εργαζομένων όλου του κόσμου,
Μεγάλο Στάλιν. Το κόμμα μας έδωσε χιλιάδες μαχητές του, που πέφτανε με
το όνομα του Στάλιν και του Ζαχαριάδη στο στόμα».
Σε αυτή τήν σελίδα παρουσιάζεται η δράση της αριστεράς στήν Ελλάδα, μέ αιχμή του δόρατος φυσικά το ΚΚΕ,
από τήν γέννησή της, μέχρι
τήν απελευθέρωση, τόν Οκτώβριο του 1944.
Οι πηγές είναι βιβλία έγκριτων συγγραφέων και ιστορικών, καθώς καί
μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων. Η αναφορά στόν εμφύλιο γίνεται για νά
καλύψει τό κενό ενημέρωσης από πλευράς ΜΜΕ και εφημερίδων, οι οποίες παρουσιάζουν τούς κομμουνιστές αντάρτες του ΕΛΑΣ και του
"Δημοκρατικού Στρατού" ως ήρωες καί θύματα, καί
ως τούς μοναδικούς πού αντιστάθηκαν στόν βάρβαρο κατακτητή. Εαν υπήρχε η
στοιχειώδης αντικειμενικότητα από πλευράς δημοσιογράφων, εάν υπήρχε
μετριοπάθεια καί όχι αλλαζονεία, από πλευράς Αριστεράς, εάν η πολιτική
μας δέν δηλητηριάζονταν από μονόπλευρες αναφορές στά μίση του
παρελθόντος, τότε
η σελίδα αυτή δέν θά είχε λόγο ύπαρξης. Αγανακτισμένος όμως από τήν υποκρισία των "δημοκρατικών" δημοσιογράφων,
τύπου Κούλογλου, μέ τίς
υποκειμενικότατες εκπομπές τους, όσο αφορά τήν αιματηρή διαμάχη μεταξύ
των Ελλήνων, κουρασμένος από τίς αδιάκοπες αναφορές στή χούντα των
συνταγματαρχών,
όπου της χρεώνουν όλα τά δεινά των τελευταίων δεκαετιών, αηδιασμένος από
τό γλύψιμο της Αριστεράς καί κυρίως του Συνασπισμού από τούς
πάμπλουτους
μεγαλοδημοσιογράφους των καναλιών καί τούς μεγιστάνες μεγαλοεκδότες,
τύπου Λαμπράκη καί Φυντανίδη, αποφάσισα νά προσθέσω στό διαδίκτυο τήν
συγκεκριμένη σελίδα. Δέν θέλω νά αγιοποιήσω τήν
Δεξιά, τήν οποία θεωρώ υπεύθυνη γιά τά δεινά καί τά βασανιστήρια των
αριστερών, μετά τήν συντριβή τους στά βουνά του Γράμμου καί της
Μουργκάνας. Μία
Δεξιά πού τήν θεωρώ ακόμα υπεύθυνη γιά τήν απαίσια οργάνωση του κράτους
καί του Δημοσίου, γιά τίς συνεχείς κρατικοποιήσεις πού έκανε
(Εταιρεία Ηλεκτρισμού, Ολυμπιακή κτλ), γιά τήν διόγκωση του δημοσίου
χρέους
καί γιά τή δουλική καί μειοδοτική πολιτική της στά εθνικά θέματα .
Η αριστερά γεννήθηκε στήν Ελλάδα τό 1918, μέ τήν ίδρυση του ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος), τό οποίο σύντομα θά μετονομαζόταν σέ ΚΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος). Μέχρι τότε οι Ελληνες, φρόντιζαν νά είναι διαιρεμένοι σέ βασιλικούς καί βενιζελικούς. Έκτοτε καί μέχρι σήμερα (2007), η ελληνική κοινωνία παραμένει χωρισμένη σέ Αριστερά καί Δεξιά. Η προκατάληψη, ο φανατισμός, η διχόνοια, η μιζέρια, η έλλειψη αντικειμενικότητας, η μή ύπαρξη αξιοκρατίας είναι κάποια από τά δεινά αυτού του διαχωρισμού. Τώρα η αιχμή του δόρατος της αριστεράς δέν είναι το ΚΚΕ αλλά ο Συνασπισμός. Τότε το ΚΚΕ προσπαθούσε νά αφαιρέσει τήν εθνική μας κυριαρχία καί νά τήν παραδώσει στήν Κομμουνιστική Διεθνή, τώρα ο Συνασπισμός προσπαθεί νά παραδώσει τήν εξουσία της χώρας μας στήν Παγκοσμιοποίηση και τή Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οπως καί τότε, έτσι καί τώρα, η επιρροή και δράση της αριστεράς εκτείνεται σε χώρους σαφώς ευρύτερους από ό,τι επιτρέπει ο κύκλος των ψηφοφόρων της. Από τήν γέννησή της μέχρι καί σήμερα (εξαιρουμένων των περιόδων των δικτατοριών Πάγκαλου, Μεταξά κτλ) ελέγχει απόλυτα τα Γράμματα και τις Τέχνες, τα Πανεπιστήμια, τις Eργατικές οργανώσεις καί τά Συνδικάτα, τις εκδόσεις βιβλίων, τόν Τύπο, τά Μαζικά Μέσα Ενημερώσεως, την Τοπική Αυτοδιοίκηση καί τίς μαζικές λαϊκές εκδήλωσεις. Σήμερα ελάχιστοι ασκούν κριτική στις πολιτικές θέσεις και στην πολιτική ιστορία της, η οποία κατά βάση έβλαψε τά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αντίθετα περισσεύει η κριτική, ο χλευασμός καί τό μίσος εναντίον της δεξιάς, έτσι ώστε πολλοί νά δηλώνουν μέ καμάρι τήν αριστερή τους πολιτική θέση καί ουδείς νά κάνει τό ίδιο γιά τήν δεξιά πολιτική του θέση. Η Αριστερά κατόρθωσε να παρουσιάζεται σήμερα με το φωτοστέφανο του μάρτυρα και με τις δάφνες του λαϊκού αγωνιστή. Αριστερός σημαίνει δημοκράτης καί προοδευτικός, ενώ Δεξιός σημαίνει κάτι λιγότερο από φασίστας καί κάτι περισσότερο από οπισθοδρομικός καί καθυστερημένος. (Η προσωπική μου θέση είναι ότι επιτέλους πρέπει νά απαλείψουμε από τό λεξιλόγιό μας καί τούς δύο όρους, ενώ μέ χαρά θά έβλεπα κυβέρνηση νά παράγει έργο μέ υπουργούς από όλες τίς πολιτικές παρατάξεις, κάτι πού συμβαίνει σέ όλες τίς πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης).
Παραθέτω αποσπάσματα από τό βιβλίο του Tάκη Λαζαρίδη, Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι:
Η αριστερά γεννήθηκε στήν Ελλάδα τό 1918, μέ τήν ίδρυση του ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος), τό οποίο σύντομα θά μετονομαζόταν σέ ΚΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος). Μέχρι τότε οι Ελληνες, φρόντιζαν νά είναι διαιρεμένοι σέ βασιλικούς καί βενιζελικούς. Έκτοτε καί μέχρι σήμερα (2007), η ελληνική κοινωνία παραμένει χωρισμένη σέ Αριστερά καί Δεξιά. Η προκατάληψη, ο φανατισμός, η διχόνοια, η μιζέρια, η έλλειψη αντικειμενικότητας, η μή ύπαρξη αξιοκρατίας είναι κάποια από τά δεινά αυτού του διαχωρισμού. Τώρα η αιχμή του δόρατος της αριστεράς δέν είναι το ΚΚΕ αλλά ο Συνασπισμός. Τότε το ΚΚΕ προσπαθούσε νά αφαιρέσει τήν εθνική μας κυριαρχία καί νά τήν παραδώσει στήν Κομμουνιστική Διεθνή, τώρα ο Συνασπισμός προσπαθεί νά παραδώσει τήν εξουσία της χώρας μας στήν Παγκοσμιοποίηση και τή Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οπως καί τότε, έτσι καί τώρα, η επιρροή και δράση της αριστεράς εκτείνεται σε χώρους σαφώς ευρύτερους από ό,τι επιτρέπει ο κύκλος των ψηφοφόρων της. Από τήν γέννησή της μέχρι καί σήμερα (εξαιρουμένων των περιόδων των δικτατοριών Πάγκαλου, Μεταξά κτλ) ελέγχει απόλυτα τα Γράμματα και τις Τέχνες, τα Πανεπιστήμια, τις Eργατικές οργανώσεις καί τά Συνδικάτα, τις εκδόσεις βιβλίων, τόν Τύπο, τά Μαζικά Μέσα Ενημερώσεως, την Τοπική Αυτοδιοίκηση καί τίς μαζικές λαϊκές εκδήλωσεις. Σήμερα ελάχιστοι ασκούν κριτική στις πολιτικές θέσεις και στην πολιτική ιστορία της, η οποία κατά βάση έβλαψε τά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αντίθετα περισσεύει η κριτική, ο χλευασμός καί τό μίσος εναντίον της δεξιάς, έτσι ώστε πολλοί νά δηλώνουν μέ καμάρι τήν αριστερή τους πολιτική θέση καί ουδείς νά κάνει τό ίδιο γιά τήν δεξιά πολιτική του θέση. Η Αριστερά κατόρθωσε να παρουσιάζεται σήμερα με το φωτοστέφανο του μάρτυρα και με τις δάφνες του λαϊκού αγωνιστή. Αριστερός σημαίνει δημοκράτης καί προοδευτικός, ενώ Δεξιός σημαίνει κάτι λιγότερο από φασίστας καί κάτι περισσότερο από οπισθοδρομικός καί καθυστερημένος. (Η προσωπική μου θέση είναι ότι επιτέλους πρέπει νά απαλείψουμε από τό λεξιλόγιό μας καί τούς δύο όρους, ενώ μέ χαρά θά έβλεπα κυβέρνηση νά παράγει έργο μέ υπουργούς από όλες τίς πολιτικές παρατάξεις, κάτι πού συμβαίνει σέ όλες τίς πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης).
Παραθέτω αποσπάσματα από τό βιβλίο του Tάκη Λαζαρίδη, Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι:
Οι εκάστοτε ηγέτες του ΚΚΕ όχι μόνο δεν έκρυβαν αλλά, τουναντίον, ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΑΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΣΧΑ. Στο «Ριζοσπάστη» της 28-1-31 δημοσιεύεται π.χ. μία ανακοίνωση του Π.Γ. κατά της ομάδας Χαϊτά-Ευτυχιάδη. Μεταξύ των άλλων αναφέρει:
«Το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος δηλώνει ότι το Κόμμα μας διευθύνεται από την Κομμουνιστική Διεθνή όχι μέσω της Νεολαίας, όπως θέλουν να παραστήσουν οι δεξιοί, ούτε με άγνωστα στο Κόμμα ντοκουμέντα, αλλά ΔΙΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΠ' ΕΥΘΕΙΑΣ. Η Κ.Δ. τις ντιρεκτίβες της τις στέλνει απ' ευθείας στο Κόμμα. Και η Κ.Δ. αν και διατηρεί στενώτατη επαφή με το κόμμα μας δεν μας έδωσε ως τα τώρα την εντολή να δέσουμε τα χέρια του Κόμματος μπροστά στην επίθεση της δεξιάς και να αφήσει το Πολιτικό Γραφείο ανυπεράσπιστη τη γραμμή του στις επιθέσεις του μπλοκ της δεξιάς...».
Συγκινητική, πράγματι, η προσπάθεια του Πολιτικού Γραφείου να πείσει τα μέλη του κόμματος ότι κατευθύνεται από την Κ.Δ. όχι έμμεσα (προς θεού, όχι έμμεσα!) αλλά «απ' ευθείας»...
Η Αριστερά υποστηρίζει τόν Κεμάλ Ατατούρκ
«Αν δέν νικιόμασταν στή Μικρασία, η Τουρκία θά ήταν σήμερα πεθαμένη καί
μείς Μεγάλη Ελλάδα. Γι' αυτό, εμείς όχι μόνο δέν λυπηθήκαμε γιά τήν
αστοτσιφλικάδικη ήττα στή Μικρασία, μά καί τήν επιδιώξαμε».
Ριζοσπάστης, 12 Ιουλίου 1935
"Τι τα θέλουμε τα πλοία τον "Αβέρωφ" τον "Κιλκίς" να τα κάνουμε εργαλεία να οργώνουμε την γη."
Το ΚΚΕ, από τήν ίδρυσή του, δέν έκρυψε την πλήρη αφοσίωση του στήν Γ' Κομμουνιστική Διεθνή καί αργότερα τήν τυφλή υποταγή του στόν αιμοσταγή δολοφόνο
Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (Στάλιν).
Ηταν πρώτη φορά πού επισήμως στό νεοελληνικό κράτος, κάποιο κόμμα
τάσσονταν ανοικτά εναντίον του ελληνικού έθνους καί της αυτοκυριαρχίας
των Ελλήνων. Ακόμα τάσσονταν ανοικτά καί ξεδιάντροπα κατά του
δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού υποστήριζε τήν δικτατορία της εργατικής
τάξεως (προλεταριάτου).
Οπως ήταν φυσικό, οι αποφάσεις του πλέον δέν συμβάδιζαν μέ τά συμφέροντα
του ελληνικού κράτους, αλλά ταυτίζονταν πλήρως μέ τά συμφέροντα του
εκάστοτε
δικτάτορα της Σοβιετικής Ένωσης. Από τή στιγμή λοιπόν πού ο πρώτος
δικτάτορας της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Ίλιτς (Λένιν), συμμάχησε μέ τόν Κεμάλ Ατατούρκ,
η αριστερά ήταν φυσικό νά υπονομεύσει τούς αγώνες του ελληνισμού στη Μικρά Ασία καί να αδιαφορήσει γιά τήν γενοκτονία
πού συντελούνταν από τό 1914 στούς Ρωμιούς,
αλλά καί σέ όλους τούς υπόλοιπους χριστιανούς πού βρίσκονταν στήν επικράτεια του Οθωμανικού κράτους.
Η αστεία δικαιολογία ήταν ότι, τό 1919, οι Ελληνες βάδιζαν ως κατακτητές καί ιμπεριαλιστές εναντίον της ...
Σμύρνης, της Εφέσσου, της Μιλήτου, της Φιλαδέλφειας
καί όλων των άλλων ιερών εδαφών της Μικράς Ασίας.
Οι διεθνιστές της εποχής εκείνης δικαίωναν πλήρως τόν οθωμανό κατακτητή ο οποίος μέ φωτιά καί ατσάλι είχε κατακτήσει τά
βυζαντινά εδάφη,
σβήνοντας κάθε ίχνος του προηγούμενου πολιτισμού πού είχε συναντήσει. Εμεναν αμέτοχοι στήν πορεία πρός τήν
Μεγάλη Ιδέα,
πού είχε αρχίσει από τήν Ελληνική Επανάσταση του 1821,
συνεχίστηκε μέ τήν απελευθέρωση της Ηπείρου καί της Μακεδονίας τό 1912,
καί με τήν είσοδο του ελληνικού στρατού στήν Σμύρνη του Ομήρου καί την
Αλικαρνασσό του Ηροδότου.
Παραθέτω αποσπάσματα από τό βιβλίο του Μέρτζου, τά 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ:
Παραθέτω αποσπάσματα από τό βιβλίο του Μέρτζου, τά 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ:
Στις 27 Νοεμβρίου 1919, με τη Συνθήκη του Νεϊγύ, η Βουλγαρία αποσύρεται υπέρ των νικηφόρων Συμμάχων από τη Δυτική Θράκη, στην οποία εισέρχεται ελευθερωτής ο ελληνικός Στρατός το Μάιο του 1920. Δύο μήνες αργότερα οι Μεραρχίες Ξάνθης και Σμύρνης προελαύνουν από δύο πλευρές και εισέρχονται στην Ανατολική Θράκη όπου συντρίβουν την τουρκική αντίσταση του Ταφέρ Ταγιάρ. Στα τέλη Ιουλίου 1920, η ελληνική σημαία κυματίζει στα πρόθυρα της Κωνσταντινουπόλεως, σε μέση απόσταση 30 μόλις χιλιομέτρων από την Αγια-Σοφιά. Προηγουμένως στις 2 Μαΐου 1919 ελληνικά στρατεύματα έχουν αποβιβασθή στη Σμύρνη και αναλαμβάνουν τον έλεγχο της Ιωνίας. Σε διάγγελμά του ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος καλεί τον ελληνισμό των μικρασιατικών παραλίων σε Θείαν Μυσταγωγίαν:
«Αποκαλυφθήτε και στήτε καλώς. Στήτε καλώς μετά φόβου Θεού, τα μέτωπα υψηλά, κλίνοντες μόνον τας ψυχάς σας προ των μεγάλων και ανεξερεύνητων βουλών του Θεού. Αδελφοί, το πλήρωμα του χρόνου επέστη. Οι πόθοι των αιώνων εκπληρούνται. Οι έκτακτοι χρόνοι ήγγισαν».
Στις 28 Ιουλίου 1920 υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών. Ιδρύεται η Ελλάς των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Η 3η Κομμουνιστική Διεθνής διευθύνεται προσωπικά από τον Λένιν, που, επί κεφαλής των Μπολσεβίκων, έχει επικρατήσει στη Ρωσία. Και ο Λένιν έχει συμμαχήσει με τον Μουσταφά Κεμάλ, που ηγείται της τουρκικής αντιστάσεως εναντίον των Ελλήνων. Από δω και πέρα τα γεγονότα ακολουθούν τη «λογική» τους για τη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΣΕΚΕ).
«ΕΛΛΗΝΕΣ εργάται και χωρικοί. Σύντροφοι προλετάριοι! Η κυβερνώσα αστική τάξις επωφελείται της υπογραφής της ειρήνης με την Τουρκίαν για να παρασύρη τας εργαζομένας λαϊκάς μάζας εις σωβινιστικάς πατριωτικάς εορτάς. Η αστική τάξις της χώρας έχει συμφέρον και αυτήν τη φοράν, περισσότερον από κάθε άλλην, να εξαπατήση τον λαόν (...) κολακεύουσα το εθνικόν αυτών αίσθημα (...). Έχει ακόμη συμφέρον να εξαπάτηση διά μίαν ακόμη φοράν τον λαόν, διά να δικαιολογήση παν ό,τι εναντίον του ίδιου λαού διεπράχθη, διά να υποκλέψη την ψήφον του αύριον και να νομιμοποιήση την εγκληματικήν πολιτικήν, την οποία επί οκτώ χρόνια τώρα εφαρμόζει, την πολεμικήν πολιτικήν, την οποίαν εν ονόματι δήθεν της εθνικής απελευθερώσεως οργάνωσε, την πολιτικήν της τρομοκρατίας και δικτατορίας την οποίαν εν ονόματι δήθεν των εθνικών ζητημάτων εφήρμοσεν (....) το Σοσιαλιστικόν εργατικόν κόμμα, το οποίον προείδε τον παγκόσμιον πόλεμον και εχαρακτήρισεν αυτόν αντάξιον των ιμπεριαλιστικών και ληστρικών του σκοπών, δεν ηπατήθη, ούτε ως προς την ειρήνην, η οποία ηδύνατο να προκύψη δι όλας τας χώρας και δι όλους τους λαούς, ούτε ειδικώς διά την ειρήνην, η οποία θα προέκυπτε διά τον λαόν της Ελλάδος Η ειρήνη την οποίαν πανηγυρίζουν, είναι εκείνη που καθιερώνει την ιδικήν μας δυστυχίαν και την ιδικήν των κυριαρχίαν. Είναι ειρήνη μεταξύ των αστικών τάξεων των κυρίων μας, εναντίον των εργαζομένων τάξεων των δούλων. Η πατρίς, της οποίας ιδιοποιούνται το όνομα, η πατρίς των, για την οποίαν μας έστειλαν να πολεμήσουμε, δεν είναι παρά η γεωγραφική εκείνη εκτασις επί της οποίας απλώνεται η εκμετάλλευσίς των. Το μεγάλωμά της διά το οποίον πανηγυρίζουν είναι η επέκτασις των ορίων της εκμεταλλεύσεώς των και της προσοδοφόρου τοποθετήσεως των κεφαλαίων των.
Κάτω οι πόλεμοι και η αλληλοσφαγή των λαών! Κάτω η επιστράτευσις και κάθε άλλος εκβιασμός τον λαού διά νέους πολέμους!
Ζήτω η ειρήνη μεταξύ όλων των λαών της Ανατολής και όλου του κόσμου!
Αθήναι τη 10η Σεπτεμβρίου 1920.
Η Κεντρική Επιτροπή».
(....)
«Ζήτω η σοβιετική Ρωσία! Ζήτω οι Έλληνες εργάτες! Ζήτω το διεθνές προλεταριάτον! Κάτω οι πόλεμοι! Κάτω οι φόροι! Ζήτω η ειρήνη!»
«Τα λαγκάδια και τα βουνά της Μικρασίας γεμίσανε απ' τα κορμιά των συναδέλφων μας. Τα όρνια του ουρανού χορτάσανε με τις σάρκες μας. Μη μας μιλάτε άλλο για πατρίδες και για εθνικές επαναστάσεις» («Εργατικός Άγων» 29-11-1920).
Η Ρωσία, παρά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, που φυσικά κήρυτταν τον αθεϊσμό, δεν έπαυε να ακολουθεί υπό κομμουνιστικό καθεστώς τη μεγάλη εξωτερική πολιτική του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης. Γι' αυτό διεκδικούσε κυρίαρχο ρόλο στην Ανατολή και στα Βαλκάνια ως «ομόδοξον Γένος». Χρησιμοποιούσε την Ορθοδοξία και επεδίωκε, γι' αυτό, την καταστροφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ώστε να αναλάβη το ρόλο του το Πατριαρχείο της Μόσχας από τη «Γ' Ρώμη» (τη Μόσχα). Τον Ιανουάριο του 1925, παρά τη συνθήκη της Λωζάννης, οι Τούρκοι απήλασαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δημιουργήθηκε σάλος και η Ελλάς κινητοποιήθηκε για να επιβάλη το σεβασμό των δικαιωμάτων της. Το Κ.Κ.Ε. αντέδρασε λυσσαλέα. Την 1η Φεβρουαρίου 1925 δημοσιεύεται κοινή «Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών (ΟΚΝΕ), της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (ΓΣΕΕ) και της Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών. «Εξ αφορμής της ανταλλαγής του πατριάρχου και της δημιουργηθείσης καταστάσεως» , που τονίζει:
«...η ελληνική πλουτοκρατία, τα αστικά κόμματα (βενιζελοδημοκρατικοί, βασιλόφρονες) της χώρας μας (...) αν στη Λωζάννη υπεστήριζαν την παραμονή των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως το έκαμαν μόνον και μόνον για να επιτύχουν την παραμονή του ελληνικού πατριαρχείου, κέντρου εξυπηρετικού των εθνικιστικών πλουτοκρατικών σχεδίων τους. ...Ο θόρυβος που δημιουργείται (...) φανερώνει ξεκάθαρα ότι για τους κυβερνώντας την χώρα μας πλουτοκράτες το οικουμενικό πατριαρχείο δεν έπαυσε να είναι κέντρο εθνικιστικής δράσεως και προπαγάνδας, ίδρυμα προορισμένο να εξυπηρετήση την τόσο πανηγυρικώς αποδοκιμασθείσαν πολιτικήν των κατακτήσεων. ...Η προσπάθεια αυτή πρέπει να συναντήση την πιο λυσσώδη αντίσταση εκ μέρους των εργατών, των χωρικών, των νέων εργατοαγροτών και όλων των παλαιών πολεμιστών. Τον στρατόν υπέρ του οποίου ζητωκραυγάζουν ας τον αποτελέσουν μόνοι τους. ...Τα παιδιά του λαού που βρίσκονται στο στρατό πρέπει να νιώσουν σε τι είδους περιπέτειες μας σέρνουν πάλι οι άνθρωποι της «μαύρης νύχτας» από κοινού με τους Εβραίους τραπεζίτες του Λονδίνου και του Παρισιού. Τα συμφέροντα του λαού είναι ανώτερα από κάθε ανταλλαγή Πατριάρχη ή Μητροπολίτη».
Τα σχόλια περιττεύουν. Τό ΚΚΕ, σάν τό πιστό σκυλί στόν Λένιν, παρέμεινε ασυγκίνητο από τό προαιώνιο όραμα της φυλής μας: Τήν απελευθέρωση
των αρχαίων εστιών. Παρέμενε εχθρικό σέ μία φυλή πού σκλαβώθηκε, δεινοπάθησε καί λίγο έλλειψε νά εξαφανισθεί τελείως από το χάρτη της γής.
Καί ενώ η Συνθήκη των Σεβρών τριπλασίαζε την Ελλάδα, η Συνθήκη του Νεϊγύ απελευθέρωνε από τους
Βουλγάρους τη Δυτική Θράκη και από τους Τούρκους την Ανατολική Θράκη, τό ΚΚΕ εξέδιδε δεκάδες παρόμοιες αποφάσεις καί διακηρύξεις εναντίον της
Μικρασιατικής Εκστρατείας καί της πολιτικής του Βενιζέλου.
Η Αριστερά υποστηρίζει τόν Αξονα
«Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε από τη βασιλομεταξική σπείρα, που
διατάχτηκε από τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την
παραμικρή σχέση με
την υπεράσπιση της πατρίδος μας. Ούτε είναι βέβαια πόλεμος κατά του
φασισμού, όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς».
Μανιφέστο ΚΚΕ, 7 Δεκεμβρίου 1940.
Η άθλια πολιτική της αριστεράς συνεχίσθηκε καί μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα γιά τό υπονομευτικό έργο του Κομμουνιστικού Κόμματος κατά τήν στρατιωτική προετοιμασία της εθνικής άμυνας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καί ακόμα χειρότερα γιά τόν ύπουλο ρόλο του κατά τόν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Έθνους, εναντίον της φασιστικής επιδρομής του Μουσσολίνι καί αργότερα του Χίτλερ. Τό ΚΚΕ αντιδρούσε λυσσαλέα όταν η κυβέρνηση του Μεταξά, δαπανούσε ποσά γιά την άμυνα της χώρας, κατηγορώντας τον σάν υποχείριο των Γερμανών Ναζί καί καλούσε τούς εργάτες σέ απεργίες:
(Μανιφέστο Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. στην οποία συμμετείχαν οι Νίκος Ζαχαριάδης, Γιώργης Σιάντος και Γιάννης Ιωαννίδης - Νοέμβριος 1933)
«Ο πόλεμος, το φοβερό αιματοκύλισμα του εργαζόμενου λαού, που τούτη τη φορά θα είναι πιο άγριο, αποτρόπαιο και φονικό, που γνώρισε η ανθρωπότητα και οι Έλληνες εργατοαγρότες, είναι ζωτική ανάγκη για τους Ρωμιούς μεγαλοκαρχαρίες. Θα γίνει για να καταλάβουν νέα εδάφη, τη Σερβική και Βουλγαρική Μακεδονία και Θράκη στην πρώτη γραμμή, για να μεγαλώσουν το εκμεταλλευόμενο ανθρώπινο υλικό και να βρουν καινούργιες αγορές, που θα πουλάνε τα εμπορεύματά τους». (...)
«Έλληνες εργάτες και εργαζόμενοι,
Υπερασπισθείτε τον καταπιεζόμενο λαό των εθνικών μειονοτήτων. Παλέψτε μαζί του για το δικαίωμα να καθορίζουν μόνοι των την τύχη τους. Για την ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη. Οι Εβραίοι, οι Μακεδόνες, οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι της χώρας μας είναι αδέρφια μας, στην εκμετάλλευση και καταπίεση κοινό έχουμε μαζί τους τον εχθρό, τους Έλληνες καπιταλιστές, κοινό πρέπει να είναι το μέτωπό μας μαζί τους. »Εργάτες των πολεμικών εργοστασίων, σιδηροδρομικοί, λιμενεργάτες, ναυτεργάτες, »Δυναμώστε την αντιπολεμική σας πάλη. Ιδρύστε Αντιπολεμικές επιτροπές για την καταγγελία της κατασκευής και μεταφοράς πολεμικού υλικού, για την πάλη για την παρεμπόδιση της κατασκευής και μεταφοράς πολεμοφοδίων. Μετατρέψτε τα πολεμικά εργοστάσια και τις μεταφορές σε αντιπολεμικά φρούρια.
»Εργάτες εργαζόμενοι, πυκνώστε τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει γραμμένα στη σημαία του:
ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΣΤΡΕΨΤΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ, ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΡΑΤΩΝ. ΠΕΡΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΛΟΥ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΣΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ, ΠΑΛΕΨΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΕΓΓΥΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ. ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ».
(Μανιφέστο του 5ου Συνεδρίου του το Κ.Κ.Ε - Μάρτιος 1934)
«Ολόκληρα δισεκατομμύρια, τα 70% του προϋπολογισμού, ξοδεύονται για να πληρωθούν τοκοχρεωλύσια στους ξένους και ντόπιους ληστές τοκογλύφους και να προετοιμαστεί το καινούργιο ανθρωπομακελειό...
»Γιατί οι εκμεταλλευτές πρέπει να γεμίσουν τις κάσες τους. Γιατί ετοιμάζονται τα σύνεργα του πολέμου, οι μηχανές του ολέθρου και της καταστροφής. Τα αεροπλάνα, τα υποβρύχια, τα πολεμικά καράβια, τα πυροβόλα, τα τανκς, ο στρατός βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. Οργασμός πολεμικών γυμνασίων. Υπογράφονται πολεμικά σύμφωνα. Κλείνονται συμμαχίες. Όλα όσα γίνονται γύρω μας δείχνουν πως ο καινούργιος πόλεμος πλησιάζει απειλητικά. Και οι εργαζόμενες μάζες αναρωτιώνται: Γιατί; Η απάντηση είναι μια:
»Στον τόπο κυβερνάει ακόμα η κεφαλαιοκρατία. Οι Τσαλδάρηδες και Βενιζέληδες, οι Κονδύληδες, οι Παπαναστάσηδες και μαζί τους οι αγροτοφασίστες και σοσιαλ-φασίστες αρχηγοί, είναι εκπρόσωποι και πράκτορες των κεφαλαιοκρατών. Οι πολιτικοί της κυβέρνησης και όλων των κυβερνήσεων, είναι πολιτικοί του μεγάλου κεφαλαίου, των αστών, των τσιφλικάδων και των ξένων εταιριών».
......
»Ο εχθρός δεν βρίσκεται στην Αλβανία. Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στη χώρα μας. Είναι αυτοί που μας γδέρνουν και μας στέλνουν στον πόλεμο. Είναι οι κεφαλαιοκράτες, οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, έμποροι, είναι οι τσιφλικάδες, οι στρατοκράτες, τα κόμματά τους, η κυβέρνησή τους οι φασίστες».
»Ένας μεγάλος εθνικιστικός, υπερπατριωτικός συναγερμός αγκαλιάζει όλη τη χώρα. Με το πρόσχημα της υπεράσπισης των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου οι εκμεταλλευτές και οι φασίστες της χώρας μας, μαζί με την κυβέρνηση και όλα τα κόμματα των κεφαλαιοκρατών και τσιφλικάδων φουντώνουν το πνεύμα και την προπαρασκευή του πολέμου
«ΒΟΡΕΙΟ-ΗΠΕΙΡΩΤΕΣ, ΚΥΠΡΙΟΙ, ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΙ!
Μην σας δηλητηριάζει το φαρμάκι του εθνικισμού! Μη σας τυφλώνει ο υπερπατριωτισμός των Ελλήνων εκμεταλλευτών φίλων των ιμπεριαλιστών της Αγγλίας και της Ιταλίας.
Αργότερα, όταν υπεγράφη τό σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ, μέ τό οποίο
Χίτλερ καί Στάλιν συμμαχούσαν στρατιωτικά καί οικονομικά
ενώ μοιράζονταν τήν Πολώνια, τό ΚΚΕ .... κατηγορούσε τό Μεταξά σάν
υπόδουλο των Άγγλων ιμπεριαλιστών καί ότι αυτή η πολιτική του προκαλούσε
τη δίκαιη αντίδραση
της Ιταλίας!!! Για την ιταλική εισβολή ευθύνονταν ο Μεταξάς!!!!
Τό ΚΚΕ ήταν ενάντιο στόν πόλεμο κατά των Ιταλών, αφού καί
ο Στάλιν ήταν σύμμαχος μέ τόν Aξονα, όσο φυσικά καί ενάντιο στόν πόλεμο
κατά των Γερμανών. Η υποστήριξη στούς δύο εισβολείς ήταν κεκαλυμμένη καί
όταν
τά φανταράκια μας έφευγαν γιά τό μέτωπο, κομμουνιστές τούς έσφιγγαν τό
χέρι, βάζοντας μέσα σημείωμα τό οποίο έγραφε ... "μήν πολεμήσετε τούς
αδελφούς μας Ιταλούς, αλλά κτυπήστε τούς Ελληνες αξιωματικούς".
Βέβαια τά κανάλια μας γιά να μας δείξουν τήν ψεύτικη εικόνα του ΚΚΕ, μας προβάλλουν τό Πρώτο Ανοιχτό Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη,
μέ τό οποίο καλούσε
τούς Ελληνες νά πολεμήσουν μέ όλες τους τίς δυνάμεις τούς Ιταλούς
φασίστες. Η μισή αλήθεια όμως είναι χειρότερη από τό ψέμα, γι'αυτό
παραθέτω
άρθρο του Γιάννη Μαρίνου σχετικό μέ αυτό το θέμα (ΤΟ ΒΗΜΑ , 02-11-2003):
ο Στάλιν ήταν σύμμαχος μέ τόν Aξονα, όσο φυσικά καί ενάντιο στόν πόλεμο
κατά των Γερμανών. Η υποστήριξη στούς δύο εισβολείς ήταν κεκαλυμμένη καί
όταν
τά φανταράκια μας έφευγαν γιά τό μέτωπο, κομμουνιστές τούς έσφιγγαν τό
χέρι, βάζοντας μέσα σημείωμα τό οποίο έγραφε ... "μήν πολεμήσετε τούς
αδελφούς μας Ιταλούς, αλλά κτυπήστε τούς Ελληνες αξιωματικούς".
Βέβαια τά κανάλια μας γιά να μας δείξουν τήν ψεύτικη εικόνα του ΚΚΕ, μας προβάλλουν τό Πρώτο Ανοιχτό Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη,
μέ τό οποίο καλούσε
τούς Ελληνες νά πολεμήσουν μέ όλες τους τίς δυνάμεις τούς Ιταλούς
φασίστες. Η μισή αλήθεια όμως είναι χειρότερη από τό ψέμα, γι'αυτό
παραθέτω
άρθρο του Γιάννη Μαρίνου σχετικό μέ αυτό το θέμα (ΤΟ ΒΗΜΑ , 02-11-2003):«Eθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές» μας διδάσκει ο εθνικός ποιητής. Αντίθετα, ο πιο επιτυχημένος στην άσκηση της επαναστατικής βίας Βλαντίμιρ Ιλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν) υπεδείκνυε στους συντρόφους το ότι «το να λέμε την αλήθεια είναι μια αστική προκατάληψη. Το ψεύδος δικαιολογείται από τον διακαώς επιδιωκόμενο σκοπό μας».
Και με την άφεση αμαρτιών που παρέχει ο εξακολουθών να λατρεύεται στην Ελλάδα Λένιν διαβάσαμε και ακούσαμε κι εφέτος τους ύμνους, που λέγονται και γράφονται κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, για την πατριωτική στάση του τότε έγκλειστου στην απομόνωση επί δικτατορίας Μεταξά γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Νίκου Ζαχαριάδη. Εννοώ την περίφημη ανοιχτή επιστολή του προς τον υφυπουργό Ασφαλείας Μανιαδάκη που δημοσιεύθηκε στον αθηναϊκό Τύπο της 2ας Νοεμβρίου 1940. Σε αυτή μεταξύ άλλων έγραφε: «Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Ελληνες παλεύουμε για την λευτεριά, την τιμή και την εθνική μας ανεξαρτησία (...). Στον πόλεμο αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη (...). Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού μας».
Πράγματι, αυτή η αυθόρμητη πατριωτική επιστολή έπαιξε πολύ θετικό ρόλο στην πανελλήνια κινητοποίηση για την αντιμετώπιση του φασίστα εισβολέα και διευκόλυνε την τιτάνια προσπάθεια του τότε πρωθυπουργού να αποκρούσει την εισβολή και να συντρίψει τον ιταλό δικτάτορα και τον πανίσχυρο στρατό του. Αυτός όμως ο απροσδόκητος και ευπρόσδεκτος σύμμαχος του Μεταξά προέκυψε από ένα λάθος. Ο Ζαχαριάδης, ένθερμος αντίπαλος του ακροδεξιού φασισμού, ευρισκόμενος στην απομόνωση, αγνοούσε προφανώς ότι ο λατρευτός του Στάλιν είχε υπογράψει με τον ως τότε μισητό Χίτλερ το περίφημο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ, που όχι μόνο ανεδείκνυε σε επιστήθιους φίλους τούς άλλοτε ιδεολογικούς εχθρούς, αλλά ακολουθήθηκε και από σύμφωνο διαμελισμού της Πολωνίας, στην οποία εισέβαλαν ιμπεριαλιστικότατα εκ Δυσμών οι ναζιστές και εξ Ανατολών οι Σοβιετικοί.
Μετά λίγες ημέρες από τη δημοσίευση της επιστολής του ο Ζαχαριάδης πληροφορήθηκε, ως φαίνεται, ότι οι τέως εχθροί είχαν γίνει φιλαράκια και ότι ο Στάλιν κατήγγειλε ως κοντόθωρους εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν απλουστευτική προπαγάνδα κατά του φασισμού. Επίσης ενημερώθηκε ότι η Κομμουνιστική Διεθνής (στην οποία το KKE όφειλε τυφλή υποταγή) καλούσε τα KK να βάλουν τέρμα στον αγώνα κατά του φασισμού και να καταγγείλουν τον αγγλογαλλικό ιμπεριαλισμό σαν βασική επιθετική δύναμη, που είναι «ένοχος επιδρομής κατά της Γερμανίας η οποία ήθελε την ειρήνη» (σωστά διαβάζετε)!!! Ο Ζαχαριάδης, μόλις πληροφορήθηκε τα προαναφερθέντα, έσπευσε στις 26 Νοεμβρίου 1940 να στείλει στον πρωθυπουργό Μεταξά νέο ανοιχτό γράμμα, στο οποίο, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, υπογράμμιζε ότι «η Ελλάδα δεν έχει καμία θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία» και απαιτούσε «οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν όλες από τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας και να ζητήσουμε από την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη».
Ακολούθησε ένα τρίτο γράμμα του στις 15 Ιανουαρίου 1941 προς την «Κομμουνιστική Φοιτητική Ενωση», όπου υποστήριζε ότι «Ο Μεταξάς έκανε πόλεμο, φασιστικό, κατακτητικό. Αφού διώξαμε τους Ιταλούς από την Ελλάδα, έπρεπε να κάνουμε μια ξεχωριστή, έντιμη, δίχως παραχωρήσεις ελληνοϊταλική ειρήνη» και καλούσε τον λαό και τον στρατό την ώρα που πολεμούσε τους φασίστες Ιταλούς «να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική δικτατορία του Μεταξά».
Πόσοι σύγχρονοι Ελληνες γνωρίζουν τα προαναφερθέντα, πόσοι και ποιοι ιστορικοί είχαν το θάρρος να γράψουν την αλήθεια, όχι μόνο για την πρώτη, αλλά και για τις δύο άλλες επιστολές Ζαχαριάδη;
Αυτά ως ελάχιστη συμβολή της στήλης στην ιστορική αλήθεια, που κακοποιείται και παραχαράσσεται κάθε εθνική επέτειο κατά τις ανήθικες υποδείξεις του μεγάλου Λένιν, τις οποίες έχουν ως άλλοθι για τη συνείδησή τους ουκ ολίγοι δημοσιογράφοι, αλλά ακόμη και ιστορικοί, προδίδοντας και την ιδιότητα του επιστήμονα «χάριν του επιδιωκόμενου σκοπού».
Οταν μάλιστα ο ελληνικός στρατός θριάμβευε στό αλβανικό μέτωπο καί
απελευθέρωνε τά χώματα της Βορείου Ηπείρου, ο Γενικός Γραμματέας του
ΚΚΕ, ο
αποκαλούμενος καί Στάλιν της Ελλάδας, Ν. Ζαχαριάδης, καλούσε τους εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να σαμποτάρουν την παραγωγή, τους εργάτες
των μεταφορών να σαμποτάρουν τις μεταφορές πολεμικού υλικού στο Μέτωπο
και τους στρατιώτες να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον των αξιωματικών!!!!
Ταυτόχρονα τόσο ο Ν. Ζαχαριάδης επώνυμα όσο και η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. χαρακτηρίζαν την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου σαν ξένη κατάκτηση και
ζητούσαν από τόν ελληνικό στρατό να αποχωρήσει από τά εδάφη της Αλβανίας!!!
Στό βιβλίο "τά 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ", υπάρχουν επίσημα
κείμενα πού αποδεικνύουν ότι η πολιτική της ηγεσίας της Αριστεράς,
υπαγορεύονταν αποκλειστικά καί μόνο από τά συμφέροντα της Σοβιετικής
Ρωσίας, τήν ίδια ώρα πού χιλιάδες στρατιώτες μας έχυναν τό αίμα τους γιά
νά
υπερασπισθούν τήν ανεξαρτησία του Εθνους μας, εναντίον των Ιταλών καί
των Γερμανών.
«Να πώς μπορούνε όλοι οι λαοί ν' ασφαλίσουν την ειρήνη και την ελευθερία τους: Οι ιμπεριαλιστές, αποσβολωμένοι από τη δύναμη των λαών της ΕΣΣΔ — που δείχνει, τι αξίζουν λαοί πραγματικά ελεύθεροι — που τρέμουν ν' αγγίξουν όχι μονάχα τα σοβιετικά εδάφη, (αλλά) και κάθε χώρα που εξασφάλισε τη σοβιετική βοήθεια. Να ο δρόμος που κ' η Ελλάδα οφείλει ν' ακολουθήσει αν θέλει να ζήσει ελεύθερη και ευτυχισμένη. Η Σοβιετική Ένωση γλύτωσε μέχρι σήμερα τη χώρα μας απ' τον πόλεμο κι απ' την υποδούλωση. Τι θα είμαστε σήμερα, αν δεν έκοβε — με την επέμβασή της στην Πολωνία — το δρόμο του Χίτλερ προς τη Ρουμανία και τα Βαλκάνια; Που θα βρισκόταν σήμερα η ανεξαρτησία μας, αν η ΕΣΣΔ δεν αντιτάζονταν αποφασιστικά στα ιταλικά — που υποδαυλίζονταν κι απ' τους αγγλογάλλους — σχέδια κατάχτησης των Βαλκανίων, που ματαιώθηκαν με το θρίαμβο του κόκκινου στρατού στη Φινλανδία;»
«Υπάρχει ωστόσο τρόπος να εξασφαλίσει ο κάθε λαός, η κάθε χώρα, ακόμα και η πιο μικρή, την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της. Ρίχτε μια ματιά στο χάρτη: Δίπλα στην υποδουλωμένη και καταρειπωμένη Πολωνία και τη Φινλανδία, μερικά μίλια παρέκει απ' τις σκανδιναυικές χώρες, όπου λυσσομανάει ο πόλεμος, να οι βαλτικές χώρες, που απολαβαίνουν τα αγαθά της ειρήνης. Είναι τόσο μικρές, που όλες μαζί, κάνουν "μια μπουκιά" για ένα μεγάλο ιμπεριαλιστή. Είναι τόσο κοντά στη Γερμανία, όσο η υπόδουλη Δανία κ' η ετοιμοθάνατη Ολλανδία. Μα οι βαλτικές χώρες δε φοβούνται! Έχουν προστάτη τη Σοβιετική Ενωση.»
«... Το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟ ΕΙΡΗΝΗΣ. Δεν εξασφάλισε μονάχα την ειρήνη στους λαούς της ΕΣΣΔ μα έδωσε τη δυνατότητα και στους άλλους λαούς, ιδιαίτερα τους βαλκανικούς, να γλυτώσουν απ' τον πόλεμο. Μα οι βαλκανικές κυβερνήσεις δεν επωφελήθηκαν απ' την ευκαιρία αυτή κι ο πόλεμος απειλεί σήμερα να τραβήξει στα δίκτυα του τις βαλκανικές χώρες. Πιο άμεσα απ' όλες απειλείται απ' τη μεγαλύτερη καταστροφή η Ελλάδα εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησής της, που προκάλεσε τη δυσπιστία και των δυο εμπολέμων παρατάξεων (ραδιοφωνική ομιλία του γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς σ. Δημητρώφ στις 23 Αυγούστου 1940).
«... Ο πόλεμος όπου η δικτατορία ετοιμάζεται να σκοτώσει τα παιδιά σου, να φέρει το θάνατο στα γυναικόπαιδα και την καταστροφή και τον αφανισμό σ' ολόκληρη τη χώρα, δεν είναι αγώνας για την πατρίδα μας. Είναι μια άδικη και μάταιη ανθρωποσφαγή για το χατήρι των Άγγλων πλουτοκρατών αφεντικών του Μεταξά, του Γλύξμπουργκ, του Μανιαδάκη, του Διάκου και της παρέας τους.
»... Καλούμε τους πολεμιστές μας ν' αρνηθούν να πολεμήσουν πέρ' απ' τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Που μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!
«... Η Κεντρική επιτροπή καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους, εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που ν' αντιπροσωπεύουν όλους, απ' το στρατιώτη μέχρι το στρατηγό, όσοι συμφωνάνε σε τούτο το πρόγραμμα δράσης: Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι αντιπάλους τους και ν' απαιτήσουν, απ' το άλλο μέρος, παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής αντιδικτατορικής κυβέρνησης Μετώπου εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών που κλείστηκαν με τους εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση.
»... Η Κεντρική επιτροπή καλεί την εργατική τάξη κι ιδιαίτερα τους εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, λιμενεργάτες, αυτοκινητιστές κι εργάτες πολεμικών εργοστασίων, να εφαρμόσουν το πιο φαρδύ ενιαίο εργατικό αντιπολεμικό μέτωπο με τους αρχηγούς και με τους εργάτες, με όλους όσοι συμφωνάνε στην πλατφόρμα του Μετώπου εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, συγκροτώντας επιτροπές εργοστασιακές κι επιχείρησης και σωματειακές ομάδες και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με ΚΩΛΥΣΙΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, με οικονομικές και πολιτικές απεργίες.
Κοντολογίς η εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας είχε σωθή δυο φορές. Πρώτον χάρις στην κατάκτηση της μισής Πολωνίας από τη Σ. Ένωση και
δεύτερον χάρις στο «θρίαμβο» του Κόκκινου Στρατού πάνω στην Φινλαδία. Αργότερα ο κομμουνισμός κατεβρόχθιζε την Εσθονία, τη Λεττονία και τη Λιθουανία.
Ήταν το αντάλλαγμα που έπαιρνε στον Βορρά ο Στάλιν για να αφήση ελεύθερα τα χέρια του Χίτλερ στη Νορβηγία.
(Σύντροφοι αριστεροί, τό γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο αποτελούσε ένα όργανο ειρήνης; οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ενωσης ήταν καλές; δέν ήταν εθνικιστικές; Ας χαίρεται η αριστερά την ιστορία της. Μόνο πού ούτε σήμερα, εν έτει 2007, δέν πρόσεξαν οι αριστεροί μας εκδότες, τό μένος των υπόδουλων λαών της Ανατολικής Ευρώπης κατά του κομμουνιστικού ζυγού, καί τήν πλήρη υποστήριξή τους στήν Αμερική, στήν οποία οφείλουν τήν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους....)
(Σύντροφοι αριστεροί, τό γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο αποτελούσε ένα όργανο ειρήνης; οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ενωσης ήταν καλές; δέν ήταν εθνικιστικές; Ας χαίρεται η αριστερά την ιστορία της. Μόνο πού ούτε σήμερα, εν έτει 2007, δέν πρόσεξαν οι αριστεροί μας εκδότες, τό μένος των υπόδουλων λαών της Ανατολικής Ευρώπης κατά του κομμουνιστικού ζυγού, καί τήν πλήρη υποστήριξή τους στήν Αμερική, στήν οποία οφείλουν τήν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους....)
Πολιτική του ΚΚΕ γιά Μακεδονία καί Βόρεια Ήπειρο
«Το μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ Γιουγκοσλαβίας, Ελλάδος και Βουλγαρίας, ενίσχυσεν ακόμα περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων
προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης.
Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη συνενώνει το Θρακικό
λαό, που έχει κατατεμαχισθή σε τρία μέρη, από την Ελλάδα, την Τουρκία
και τη
Βουλγαρία.
Τα Κ.Κ. της Βαλκανικής και η Βαλκανική Ομοσπονδία, οφείλουν να υποστηρίξουν το εθνικό επαναστατικό κίνημα των καταπιεζομένων
λαών της Μακεδονίας και της Θράκης για τη δημιουργία ανεξαρτήτων δημοκρατιών».
Κομμουνιστική Επιθεώρηση (τεύχος Οκτωβρίου 1924)
Mία άλλη προδοτική κίνηση της Αριστεράς της δεκαετίας του 30, ήταν η κίνηση γιά απόσχιση της Μακεδονίας καί της Θράκης από τήν Ελλάδα, tήν ίδια ώρα πού αντιδρούσε στήν απόσχιση της Βορείου Ηπείρου από τήν Αλβανία, διότι ήταν εθνικιστική κίνηση!!!! Iδού πως περιγράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ στό βιβλίο "Φωτιά καί Τσεκούρι", τήν παραπάνω κίνηση:
Τον Δεκέμβριο του 1931, το Κόμμα έλαβε επί του "ζητήματος" την πιο σκληρή απόφαση. Η απόφαση ενεκρίθη ομοφώνως από την Κεντρική Επιτροπή και με αυτήν το Κόμμα διεκήρυξε τα ακόλουθα: "Η Ελλάδα είναι μια χώρα ιμπεριαλιστική που κατέκτησε δια της βίας ολόκληρες περιοχές κατοικημένες από άλλες εθνότητες. Εν ονόματι των πιο βασικών αρχών του μπολσεβικισμού, το Κ.Κ.Ε. διακηρύσσει για τη Μακεδονία και τη Θράκη την αρχή της αυτοδιάθεσης μέχρι και του δικαιώματος της αποχώρησης από το Ελληνικό Κράτος και υποστηρίζει ενεργά τις επαναστατικές προσπάθειες των πληθυσμών των περιοχών αυτών για την εθνική τους απελευθέρωση".
Το 1934 το Κόμμα επανήλθε στο ίδιο θέμα κατά τρόπο ακόμη επισημότερο. Πράγματι, το Πέμπτο Συνέδριο του Κ.Κ.Ε. έλαβε σχετικώς μια απόφαση που άρχιζε με τη δήλωση ότι υιοθετείται από το Κόμμα: "Η υποστήριξη και ενίσχυση των εθνικοεπαναστατικών οργανώσεων των εθνικών μειονοτήτων και η στερέωση των δικών του οργανωτικών θέσεων μέσα σ' αυτές, δίπλα στην καθημερινή του πάλη για όλα τα ζητήματα, και τα πιο ελάχιστα, των εθνικών μειονοτήτων, που παλεύουν ενάντια στην εθνική, οικονομική και κοινωνική καταπίεση της αστικοτσιφλικάδικης Ελλάδας και η αναγνώριση στις μειονότητες αυτές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι και του κρατικού αποχωρισμού".
Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης στό βιβλίο του "Ο λαός ξεχνά τί σημαίνει Αριστερά" γράφει:
Παρά τας εμφανείς προδοσίας η Κομμουνιστική Διεθνής δεν είναι ικανοποιημένη. Ζητεί δράσιν. Δι' αυτό στέλλει στην Ελλάδα τον Εβραίον Στάινχαρτ (Ψευδώνυμον Γκούμπερ) δια να κάνη υποδείξεις και να υποβάλη έκθεσιν στην γραμματείαν της Κ.Δ. στην εκτελεστικήν επιτροπήν της οποίας ήτο μέλος. Ο εβραίος ήλθεν εδώ τέλος Ιανουαρίου 1930, παρηκολούθησε την 3ην Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ και υπέβαλε την έκθεσίν του, την οποίαν ανεδημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» (20 Ιουνίου 1930).
Εκεί διαβάζομεν:
«[Το ΚΚΕ έδειξε] παθητικότητα στο εθνικό ζήτημα. Μέχρι σήμερα το Κόμμα δεν έκανε πραχτική δουλειά μέσα στις εθνικές καταπιεζόμενες εθνότητες, έμενε ικανοποιημένο μόνο με τη θέση του συνθήματος της «ανεξάρτητης και ενιαίας Μακεδονίας και Θράκης» σ όλα τα επίσημα κομματικά ντοκουμέντα, εμείς όχι μόνο πρέπει να υποστηρίξουμε τους αγώνες των εθνικώς καταπιεζομένων, αλλά και να ξεσηκώνουμε τις εθνικώς καταπιεζόμενες μάζες για την τέτοια πάλη, να οργανώνουμε αυτόν τον αγώνα, να τον καθοδηγούμε προσπαθώντας να τον σμίγουμε με τον αγώνα της εργατικής τάξης. Αυτό σημαίνει ότι εμείς πρέπει να οργανώσουμε εθνικό επαναστατικό κόμμα.
Το ΚΚΕ έμεινε μακριά από την επαναστατική εθνικοαπελευθερωτική πάλη των λαών που καταπιέζονται από τους έλληνες. Δεν προσπάθησε να πάρη στα χέρια, να σταθεροποιήσει με οργανωτικά μέτρα την τεράστια συμπάθεια που απολαμβάνει το κομμουνιστικό κίνημα ανάμεσα στις καταπιεζόμενες εθνότητες (μακεδόνες, τούρκοι, αλβανοί, εβραίοι), πράγμα που διευκόλυνε το σκοπό της μπουρζουαζίας όσον αφορά την αποξένωση των κομμουνιστών και την τρομοκρατία κατά των επαναστατικών μαζών των καταπιεζομένων εθνικοτήτων.
Το κόμμα οφείλει χωρίς αναβολή, να διεξάγει τον αγώνα για το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των εθνών, φτάνοντας και μέχρις αποχωρισμού, κατά της εθνικής καταπίεσης και του εκδιωγμού των μακεδόνων και τούρκων, πρέπει να εξηγήσει πλατειά και συστηματικά, το πρόγραμμα της κομμουνιστικής διεθνούς στο εθνικό ζήτημα.»
........
Άλλως τε ο Νίκος Ζαχαριάδης εις άρθρον του δημοσιευθέν στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» (τεύχος Δεκ. 1948) υπεστήριξε την δημιουργίαν ανεξαρτήτου Μακεδονικού κράτους και στη συνέχεια η 5η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Ιαν. 1949) έκανε ομοφώνως δεκτήν την εισήγησι δια την δημιουργία ανεξαρτήτου Μακεδονικού κράτους. Ιδού το κείμενον, το οποίον εξέδωσε το ΚΚΕ εις έντυπον υπό τον τίτλον: Η Ελλάδα στο δρόμο προς τη νίκη, μπροστά στην αποφασιστική καμπή» (σελ. 20-21).
«Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδόνικος (σλαβομακεδονικός) λαός τα έδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν τον θαυμασμόν. Δεν πρέπει να υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δ.Σ.Ε. και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάσταση του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει. Παράλληλα το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σωβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης».
........
Η Δευτέρα Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ (Νοέμβριος 1934) κατήγγειλε ως «ιμπεριαλιστικό αλυτρωτισμό» την διεκδίκησιν της Β. Ηπείρου από την Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης μάλιστα, στην ομιλίαν του προς την μετά το 6ο Συνέδριον του ΚΚΕ, Ολομέλειαν της Κ.Ε. του ΚΚΕ (14-15 Ιουν. 1936) απεκάλεσε την διεκδίκησιν της Β. Ηπείρου «καταχτητική βλέψη». Συγκεκριμένως είπεν:
«Η πλουτοκρατία και η αντίδραση, αν και τρέμουν για τη Μακεδονία και Θράκη, όμως, παραγνωρίζοντας τις ιδιομορφίες των επαρχιών αυτών και πρώτα απ' όλα την πολυεθνική σύνθεση τους και εφαρμόζοντας αυτού επάνω πολιτική οικονομικής αποστράγγισης και τρομοκρατικού ξεφαντώματος, δεν φτάνουν παρά σε αντίθετα αποτελέσματα απ' αυτά που θέλουν... Το χειρότερο ακόμα είναι ότι η πλουτοκρατορία της χώρας μας και ο φασισμός αντιπροβάλλουν και αυτοί καταχτητικές βλέψεις πάνω στη Βόρειο Ήπειρο, το Μοναστήρι είτε την Ανατολική Ρωμυλία και έτσι σπρώχνουν τα πράγματα πιο γοργά προς πολεμικές καταστροφικές περιπέτειες» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», αρ. 23 της 1ης Ιουλίου 1936, σελ. 6).
........
Πάλιν στο περιοδικόν «Νέος Κόσμος» (τεύχος Φεβρουαρίου 1960, σελ. 54-55) που είναι επίσημον όργανον του ΚΚΕ, δημοσιεύεται άρθρον του μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Μιχαήλ Τσάντη όπου ισχυρίζεται ότι η διεκδίκησις της Β. Ηπείρου από την Ελλάδα είναι «αστήριχτη». Συγκρεκριμένως, ο κομμουνιστής προδότης έγραψε:
«Μιλώντας για την ψυχροπολεμική θέση της κυβέρνησης Καραμανλή στα Βαλκάνια, απ' αφορμή τις προτάσεις για τη μετατροπή τους σε ζώνη ειρήνης και στην πρώτη απύραυλη ζώνη στον κόσμο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στη στάση της απέναντι στην άλλη Λαϊκή Δημοκρατία, την Αλβανία. Υπεύθυνοι κυβερνητικοί παράγοντες της Αλβανίας ζήτησαν επανειλημμένα την αποκατάσταση όχι μοναχά επισήμων διπλωματικών, αλλά και φιλικών σχέσεων καλής γειτονίας με την Ελλάδα, με την οποία τη συνδέουν κοινοί αγώνες και αδελφικοί δεσμοί. Η κυβέρνηση Καραμανλή, σύμφωνα με τη γενικώτερη ψυχροπολεμική της θέση, αποκρούει και την ιδέα ακόμη της αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων, προβάλλοντας το εντελώς αστήριχτο και γελοίο «επιχείρημα» ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, που υπήρξε το πρώτο θύμα του φασισμού και των εμπρηστών του πολέμου στα Βαλκάνια. Το επιχείρημα της αυτό το συνδυάζει με όχι λιγότερο αστήριχτες εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Αλβανίας.»
H Κομιντέρν καθόριζε τότε αυτές τις κατευθύνσεις, γιατί επιζητούσε τήν ίδρυση ενός κρατιδίου καθαρά κομμουνιστικού, πλήρως υποταγμένο στήν βούληση του Διεθνούς Κομμουνισμού. (Ακριβώς τό ίδιο καί σήμερα, η αρρωστημένη πλευρά της Αριστεράς, αλλά δυστυχώς καί η δεξιά Ν.Δ. υποστηρίζει τό κρατίδιο πού δημιουργήθηκε μέ τό όνομα Μακεδονία, τό οποίο είναι πλήρως υποταγμένο στόν Διεθνή Καπιταλισμό. Βλέπουμε ότι τελικά ο καπιταλισμός επιτυγχάνει εκεί πού αποτυγχάνει ο κομμουνισμός).
Κατοχή - Αντίσταση
Σέ μία μάχη μεταξύ ανταρτών του ΕΔΕΣ καί του ΕΛΑΣ, ξαφνικά εμφανίσθηκε
ένα απόσπασμα Γερμανών καί ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
- Να σταματήσουμε τή μάχη, γιά νά πολεμήσουμε τόν κοινό εχθρό.
- Δέν σταματάμε τίποτα. Ο εχθρός μας είστε ΕΣΕΙΣ.
Ιούνιος 1941. H σβάστιγκα κυματίζει στήν Ακρόπολη αλλά λέξη δεν
ακούγεται από το ΚΚΕ για ένοπλο αγώνα. Η προσπάθεια στρέφεται για την
σύναψη ειρήνης, υπό
την αιγίδα της Σοβιετικής Ενώσεως και για την εγκαθίδρυση βαλκανικού
μπλοκ υπό σοβιετική ηγεμονία, έστω και αν αυτό θα συνεπάγονταν εθνικές
παραχωρήσεις
της Ελλάδος υπέρ των βορείων γειτόνων της.
Ιούνιος 1941. Ακόμα οι Ναζί του Χίτλερ δέν κτύπησαν τούς Κομμουνιστές του Στάλιν, οπότε τό ΚΚΕ, ακολουθώντας τή δική του λογική του παραλόγου, αδιαφορεί γιά τήν κατάκτηση της χώρας μας από τούς βαρβάρους καί καθυβρίζει ποιούς; ..... τον Μεταξά καί τούς Αγγλους, οι οποίοι ευθύνονταν γιά τήν κατάκτηση της χώρας μας από τούς Γερμανούς!!! Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Πλεύρη "Ο λαός ξεχνά τί σημαίνει Αριστερά":
Ιούνιος 1941. Ακόμα οι Ναζί του Χίτλερ δέν κτύπησαν τούς Κομμουνιστές του Στάλιν, οπότε τό ΚΚΕ, ακολουθώντας τή δική του λογική του παραλόγου, αδιαφορεί γιά τήν κατάκτηση της χώρας μας από τούς βαρβάρους καί καθυβρίζει ποιούς; ..... τον Μεταξά καί τούς Αγγλους, οι οποίοι ευθύνονταν γιά τήν κατάκτηση της χώρας μας από τούς Γερμανούς!!! Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Πλεύρη "Ο λαός ξεχνά τί σημαίνει Αριστερά":
Για το ΚΚΕ υπεύθυνος του πολέμου ήτο «η βασιλομεταξική σπείρα» και εις κύριον άρθρον του «Ριζοσπάστη» (17 Ιουνίου 1941) οι κουκουέδες αδιαντρόπως πλαστογραφούν την ιστορίαν, λησμονούν οτι μας επετέθησαν οι Ιταλοί κι αποδίδουν την ευθύνην του πολέμου στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Ιδού τι γράφουν:
«Μόνον ο τύπος του κόμματος μας στάθηκε ο μοναδικός και ατρόμητος πολέμιος των μεγάλων αυτών εχτρών της Ελλάδας κι ανάμεσα στο διωγμό το φοβερό που οργάνωσαν εναντίον του τα όργανα της διχτατορίας, κατάφερε ως το τέλος να συνεχίσει την έκδοση του και να χτυπά αλύπητα κι ανειρήνευτα τον πρώτο εχτρό της χώρας μας, τη μισητή Βασιλομεταξική σπείρα. Μόνον ο τύπος μας ξεσκέπασε έγκαιρα το ξεπούλημα της χώρας μας στους Εγγλέζους ληστές ιμπεριαλιστές και συνεπούμενα την έξοδο της Ελλάδας απ' την ουδετερότητα. Μόνον ο «Ρίζος» μας ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΠΟΥ ΔΙΕΤΡΕΧΕ Η ΧΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΓΓΛΕΖΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ, χωρίς κανένα συμφέρον για το Λαό μας μα μονάχα για τα συμφέροντα του Εγγλέζικου κεφαλαίου, της Βασιλομεταξικής κλίκας και μιας γκρούπας της ντόπιας πλουτοκρατίας και καλούσε το λαό μας να παλαίψει για την ουδετερότητα του κι ανεξαρτησία της χώρας μας. Και μέσα στη συνέχεια τον καταστροφικού για το λαό μας πολέμου, μέσου του «Ρίζου» υπέδειξε το κόμμα μας σαν μοναδική σωτηρία για τη χώρα μας την ανατροπή της πουλημένης διχτατορικής σπείρας, την ανάληψη της εξουσίας από μια Κυβέρνηση Μετώπου Εθνικής - Σωτηρίας - Ειρήνης, που θα υπέβαλλε προτάσεις ειρήνης στον Άξονα χωρίς προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις και θα προσανατολίζονταν οικονομικά και πολιτικά με την Ε.Σ.Σ.Δ.»
(Παρακαλώ τόν αναγνώστη να φανταστεί τήν στάση της Αριστεράς, εάν ο Χίτλερ δέν έκανε επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης).
Ιούνιος 1941. Τήν ένοπλη αντίσταση τήν άρχισαν ανοργάνωτα αγνοί
πατριώτες, τούς οποίους η Αριστερά προσπαθεί νά τούς ρίξει στη λήθη,
διότι ... δεν ήταν
αριστεροί, αλλά απλά ήταν Ελληνες πατριώτες. Πρώτος αντιστασιακός ήταν ο
Κωνσταντίνος Κουκίδης, ο οποίος με τήν είσοδο των Γερμανών
στήν Αθήνα, όταν του ζητήθηκε νά κατεβάσει τήν ελληνική σημαία από τόν ιστό της Ακρόπολης, τήν τύλιξε στό σώμα του καί γκρεμίσθηκε από τόν βράχο.
Οι Ελληνες εθνικιστές πού αντιστάθηκαν αυθόρμητα μόλις είδαν τά
ναζιστικά καθάρματα νά μπαίνουν στήν Αθήνα, ήσαν διεσπασμένοι,
ανοργάνωτοι, χωρίς κεντρική
ηγεσία και κατεύθυνση. Ο Γρίβας ίδρυσε τή «Χ», ο Περρίκος τήν «ΠΕΑΝ», ο Σιφναίος μέ τόν Αννίβα
(συνταγματάρχη Αντωνόπουλο) τήν «Εθνική Δράση», η Λέλα Καραγιάννη τήν «Μπουμπουλίνα», ο Ψαρρός τήν
«Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση» (ΕΚΚΑ), ο Ναπολέων Ζέρβας τόν «Εθνικό Δημοκρατικό Ελληνικό Σύνδεσμο» (ΕΔΕΣ).
Στή Μεσσηνία ιδρύθηκε ο «Ε.Σ.», στή Μακεδονία η «Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωση» (ΠΑΟ), ο Πόντιος
τουρκόφωνος Φωστερίδης ή Τσαούς-Αντών,
αντάρτης από τά βουνά του Πόντου,
με τόν Μιχάλαγα, σηκώθηκαν στη Δυτική Μακεδονία καί κτύπησαν τούς Βούλγαρους κατακτητές καί τούς Σλαβόφωνους αυτονομιστές,
ο λοχαγός Χρίστος Παπαδάτος οργάνωσε αντίσταση στά Γιάννενα, ο ταγματάρχης Κρίκας κτύπησε στήν Άρτα, ο υπολοχαγός Βήτος στούς
Φιλιάτες, ο Ματσόπουλος στά Ζαγόρια, ο χωροφύλακας Ηλίας Νίκος στήν Παραμυθιά, ο ταγματάρχης Κωνσταντινίδης στήν
Πρέβεζα.
Ολες τίς παραπάνω οργανώσεις, οι κομμουνιστές τίς χαρακτήριζαν
προδοτικές καί υποστήριζαν ότι τίς δημιούργησαν οι Γερμανοί, γιά νά
πολεμήσουν τούς
αριστερούς αντάρτες. Ηταν τό άλοθι γιά νά τίς εξοντώσουν. Η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί ίδρυσαν, τό 1943, τά Τάγματα Ασφαλείας
γιά νά πολεμήσουν τούς ελασίτες, καί στά οποία κατέφυγαν δυστυχώς πολλοί
νέοι άνθρωποι γιά νά γλυτώσουν από τά μαρτύρια του ΕΛΑΣ.
Ο συγγραφέας καί αντιστασιακός Χρήστος Ζαλοκώστας, στό βιβλίο του "Τό χρονικό της σκλαβιάς", παραθέτει τήν αφήγηση πού του έκανε ο αεροπόρος Περρίκος - όταν ο ΕΛΑΣ ήταν ουσιαστικά άγνωστος - σχετικά μέ τήν ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ τήν Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου 1942. Μία ανατίναξη πού σκότωσε 39 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανούς στρατιώτες:
Ο συγγραφέας καί αντιστασιακός Χρήστος Ζαλοκώστας, στό βιβλίο του "Τό χρονικό της σκλαβιάς", παραθέτει τήν αφήγηση πού του έκανε ο αεροπόρος Περρίκος - όταν ο ΕΛΑΣ ήταν ουσιαστικά άγνωστος - σχετικά μέ τήν ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ τήν Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου 1942. Μία ανατίναξη πού σκότωσε 39 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανούς στρατιώτες:
Μικρόσωμος κι αδύνατος μέ μάτια γαλανά, πάντα γελαστός, τέτοιος ήταν ο αεροπόρος Περρίκος. Είκοσι χρόνια τον γνώριζα, αλλά τό πλάσμα πού συνάντησα ήταν η προσωποποίηση της τρέλλας. Αρχηγός της ΠΕΑΝ, αν καί πατέρας τριών παιδιών καί πάμπτωχος είχε πέσει μέ τά μούτρα στήν αντίσταση.
.... Έδωσε τό μεγάλο μάθημα στους προδότες. Μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στήν Αθήνα ίδρυσαν τήν ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση), σέ συνεργασία μέ τό γιατρό Στερροδήμου. Σκοπός τους ήταν νά ετοιμάσουν Ελληνική Λεγεώνα νά πολεμήσει κατά της Ρωσίας.
..... Πέρασα από τήν οδό Πατησίων νά χαρώ τήν καταστροφή. Χάσανε κάμποσους φίλους οι Ναζήδες εκεί μέσα. Δίπλα στούς Χιτλερικούς μάχονται στό Ανατολικό μέτωπο Βέλγοι, Ολλανδοί, Ισπανοί, Ούγγροι, Βούλγαροι εθελοντές. Έλληνες δέν θά υπάρξουν.
.... Ο Κώστας Περρίκος προ της εκτελέσεως του είπε τα εξής στους Γερμανούς: «Δέν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς εκάματε το καθήκον σας. Ομοίως και εγώ έκαμα το καθήκον μου. Είμαι Έλλην αξιωματικός της Αεροπορίας, Υποσμηναγός. Σας συγχωρώ. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ». Οι δε παριστάμενοι Γερμανοί αξιωματικοί εχαιρέτησαν άπαντες στρατιωτικώς.
.... Κανένας δέν ξεσηκώθηκε κατά του Άξονα πρίν από τούς αξιωματικούς. Έχω στά χέρια μου τό πρωτόκολλο τιμής των βαθμοφόρων του 25ου Συντάγματος, πού ορκίζονται νά πολεμήσουν τον τύραννο μόλις κατακτήσει τή χώρα. Τό πρωτόκολλο υπογράφηκε στίς 6 Απριλίου 1941, στή σκηνή του λοχαγού Κουρουπού, τήν ημέρα δηλαδή, πού μας κύρηξε τόν πόλεμο η Γερμανία. Μαζεύτηκαν σέ ομάδες καί ζητούσαν όπλα από τή Μέση Ανατολή, μήνες πρίν ιδρυθή τό ΕΑΜ καί ο ΕΛΑΣ, μήνες πρίν κινδυνέψη η Ρωσία καί διατάξει τό ΚΚΕ ένοπλη αντίσταση.
Αλλος αγνός εθνικιστής ήταν ο ψαράς Νίκος Αδάμ. Ο Αδάμ προμηθεύτηκε από τούς Άγγλους ωρολογιακές βόμβες καί δυναμίτη καί μέ τούς Βασίλη Θεοφίλου,
υπαξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού, τόν Παγκάκη καί τό μηχανικό Καραγιάννη, έφτιαξαν τήν ομάδα "Απόλλων", κολλούσαν μαγνητικές
βόμβες (χελώνες) στά ύφαλα των εχθρικών πλοίων πού ήταν αραγμένα στό
λιμάνι του Πειραιά καί τά τίναζαν στόν αέρα. Πρώτο τους θύμα ήταν τό ιταλικό "Conte di Savoia" τό
οποίο βούλιαξε παίρνονται μαζί του στόν υγρό
τάφο καί όσους στρατιώτες κοιμόντουσαν στά αμπάρια. Οι τρείς σαμποτέρ
βούλιαξαν στό Πέραμα γερμανικό πετρελαιοφόρο καί στο Κερατσίνι τό
καρβουνάδικο
"Manilla". Στήν ηρωϊκή ομάδα, η οποία ήταν μία από τίς δεκάδες
πού πολεμούσαν τόν κατακτητή χωρίς ιδιοτέλεια καί μέ μόνο συναίσθημα τήν
αγάπη γιά
τήν πατρίδα, προστέθηκε καί ο λιμενεργάτης Απόστολος Δούκας καί ο Ελευσινιώτης Σικιώτης. Στό Πέραμα τίναξαν ιστιοφόρο 500 τόννων, στον Πειραιά τό ιταλικό
ναυαγοσωστικό "Κύκλωψ" καί το γερμανικό "Orion", 4000
τόννων. Πλήθος από εχθρικά πλοία θά βούλιαζαν ακόμα στά λιμάνια
πού χρησιμοποιούσε ο κατακτητής από τή μικρή καί άγνωστη αυτή ομάδα των
σαμποτέρ. Επειτα από προδοσία εξαρθρώθηκε η ομάδα αυτή των σαμποτέρ,
οι οποίοι συνελήφθησαν καί βασανίσθηκαν, όπως μόνο η Γκεστάπο ήξερε νά
τό κάνει.
Τίς τελευταίες του ώρες, ο Αδάμ, μισοπεθαμένος από τά βασανιστήρια, καί μέ χειροπέδες στά χέρια, ζήτησε από τόν παπά πού τόν εξομολόγησε νά του σφίξει τά
κορδόνια. Οταν τόν Οκτώβρη του ΄43 τόν πήγαιναν γιά εκτέλεση στό Σκοπευτήριο της Καισαριανής, προσπάθησε νά τρέξει, αλλά τά πολυβόλα των Γερμανών τον
γάζωσαν καί τόν σκότωσαν.
Λέλα Καραγιάννη. Μία γυναίκα θρύλος της αντίστασης, άξια απόγονος της Αρχαίας Σπαρτιάτισας, της Μανιάτισας, της Σουλιώτισας. Τρομερή ψυχή, ατρόμητη Ελληνίδα. Αμέσως μόλις πάτησαν οι Γερμανοί το πόδι τους στήν Αθήνα, ξεκίνησε τό έργο της. (Δέν περίμενε σάν την Αριστερά τίς εντολές του Στάλιν ή του Δημητρώφ...., καί θέλουν να μονοπωλήσουν τήν αντίσταση, τρομάρα τους οι ψευτοδημοκράτες καί οι ψευτοαγωνιστές). Τό Μάη του '41, απέναντι από τό σπίτι της τρέκλιζε ένας νέος. Αμέσως κατάλαβε. Ηταν Αυστραλός στρατιώτης πληγωμένος, ο Τζών Ουίλσων, πού καιγόταν από τόν πυρετό. Τόν μάζεψε, τόν τάϊσε, τόν γιάτρεψε. Θά ακολουθούσαν εκατοντάδες Βρετανοί πού θά τούς έκρυβε καί θά τούς φυγάδευε στή Μέση Ανατολή. (Είδαμε αργότερα, στήν Κύπρο καί στή Βόρειο Ηπειρο, πως θά ξεπλήρωναν τα χρέη τους αυτά, οι βρωμοάγγλοι). Τήν οργάνωσή της την ονόμασε "Μπουμπουλίνα", αφού ήταν απόγονος της ατρόμητης καπετάνισας του '21. Η Λέλα, αν καί νοικοκυρά καί μητέρα επτά παιδιών, οργάνωσε πολύπλοκο δίκτυο κατασκοπίας πού λειτούργησε αλάνθαστα γιά τρία χρόνια. Είχε πλήθος από διαφορετικούς κρυψώνες, πλήθος από πληροφοριοδότες, στρατολόγησε ακόμα καί Γερμανούς καί Ιταλούς στρατιωτικούς, καί μετέδιδε μέ ασύρματο υπερπολύτιμες πληροφορίες στούς Συμμάχους. Οι Αγγλοι, όταν δέχονταν σήμα από τήν "Μπουμπουλίνα", ήξεραν ότι είναι πέρα ως πέρα αξιόπιστο. Μεταμφιεζόταν σέ καλόγρια, σέ νοσοκόμα, σέ ζητιάνα γιά νά προσεγγίζει τίς πηγές της.
Κάποιο βράδυ του Σεπτέμβρη του '42, φτάνει στήν πόρτα της ένας Αγγλος.
Δεκάδες άγνωστοι είχαν έρθει έτσι σπίτι της και τούς είχε εμπιστευτεί.
Τό βλέμμα αυτής της γυναίκας όμως έφτασε στήν ψυχή του προδότη. Τόν
έδιωξε. Σέ λίγα λεπτά Ιταλοί κύκλωσαν τό σπίτι καί τήν συνέλαβαν, Ο
προδότης
είχε σκοπό νά εισχωρήσει στήν οργάνωσή της, αλλά δέν τά κατάφερε. Η Λέλα
έμεινε επτά μήνες στίς φυλακές Αβέρωφ, όπου στρατολόγησε καί άλλους
συνεργάτες. Χωρίς στοιχεία, τήν άφησαν ελεύθερη.
Ενας Γερμανός, ονόματι Λίντερ, συνεργαζόταν μέ τήν Καραγιάννη καί είχαν καταφέρει νά σώσουν πολλούς πατριώτες. Τόν Λίντερ τόν τουφέκισαν τά ΕΣ-ΕΣ, τό Γενάρη του '44. Αλλος Γερμανός, ο Μάρκοβιτς τής έδωσε τά σχέδια του αεροδρομίου στό Τατόϊ. Η Λέλα έστειλε τά σχέδια στό Κάϊρο, και η RAF κατέστρεψε τό αεροδρόμιο. Η Λέλα, συνεχίζοντας τή δράση της, στρατολόγησε μία δακτυλογράφο του Γερμανικού Ναυαρχείου καί από πληροφορίες της, έστελνε τά ακριβή δρομολόγια των νηοπομπών στούς Συμμάχους, οι οποίοι τίς περίμεναν καί τίς κατεβύθιζαν. (Δέν θά κουραστώ να τό γράφω καί νά τό λέω πόσο πρόστυχοι, πόσο αχάριστοι είναι οι Αγγλοι καί οι Αμερικάνοι, αλλά καί οι Εβραίοι, καί πώς ξεπλήρωσαν τά χρέη τους πρός την Ελλάδα, πού έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς γιά νά ηττηθεί τό Γ΄ Ράϊχ καί νά είναι αυτοί σήμερα παγκόσμιοι ηγέτες).
Τί ειρωνεία! Η Λέλα τουφεκίστηκε ένα μήνα πρίν τήν απελευθέρωση. Είχε συλληφθεί, αυτή μέ τέσσερα από τά παιδιά της, από τήν κατάθεση του συνεργάτη της Ριζόπουλου. Τήν ανάκριση τήν ανέλαβε ο αιμοβόρος Γερμανός ανακριτής Μπαίκε. Οταν ο Ριζόπουλος επανέλαβε τίς κατηγορίες μπροστά της αυτή τόν έφτυσε. Οταν ο Μπέκε τήν κτύπησε του ανταπέδωσε τό κτύπημα, όταν τήν απείλησε ότι θά σκοτώσει τά παιδιά της, του απάντησε ότι δέν είναι δικά της τά παιδιά, αλλά είναι παιδιά της Ελλάδος. (Θαυμάστε πατριωτικό φρόνημα. Αυτό θέλει να μας ξεριζώσει η Ελευθεροτυπία, ο Συνασπισμός, η Ρεπούση, ο Κουναλάκης, καί τα άλλα παιδιά της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Μπέκε, της τότε Νέας Τάξης Πραγμάτων, δέν τά κατάφερε γιατί βρήκε Ελληνες σαν τήν Καραγιάννη μπροστά του. Ούτε εσείς νεοδοσίλογοι, υπηρέτες της σημερινής Νέας Τάξης θά τά καταφέρετε. Οσα δολλάρια καί νά σας δώσουν, όσες θέσεις στα Πανεπιστήμια να σας χαρίσουν, όσο καί νά σας προβάλουν τά κανάλια).
Η Λέλα Καραγιάννη, υποφέρει από τά φρικτά βασανιστήρια στήν οδό Μέρλιν. Μαστιγώματα, καμμένα σίδερα, ξυλοδαρμός, δίψα, τρυπήματα μέ βελόνες. Κουβέντα δέν τίς παίρνουν οι διεθνιστές νεοταξίτες. Ο άντρας Ριζόπουλος, γιά να μην βασανιστεί δέν σταματάει νά προδίδει ονόματα, τόσο πού αηδιάζει καί ο διερμηνέας Γιάννης Λάτσης καί τόν βρίζει στά ελληνικά. Αμέσως καταγγέλει καί αυτόν ο Ριζόπουλος, καί ο διερμηνέας συλλαμβάνεται καί εκτελείται. Ο Μπαίκε έκλεισε τόν φάκελλο της Καραγιάννη, γράφοντας "Λέλα Καραγιάννη, η μεγαλύτερη κατάσκοπος των Βαλκανίων." Τήν έστειλε στό Χαϊδάρι όπου τήν ανέλαβε ο Ούγγρος σαδιστής Σμίτσερ, ο μονόφθαλμος δήμιος. Η Καραγιάννη από τούς πόνους περπατάει στά τέσσερα. Αυτός τής έμπηξε τό μαχαίρι στό στήθος. Η Λέλα, νεκρή-ζωντανή από τούς πόνους, είχε τή δύναμη νά πεί σέ γνωστή της υπάλληλο των φυλακών: "Πές του άντρα μου να συνεχίσουν τή δουλειά. Κουβέντα δέν πήραν από μένα".
7 Σεπτεμβρίου 1944. Εξι γυναίκες καί εξηνταπέντε άντρες πηγαίνουν γιά εκτέλεση. Στό δρόμο τραγουδούν τόν Εθνικό Υμνο. Οι κατάδικοι κατεβαίνουν από τά καμιόνια καί φιλιούνται, εκεί στήν Ιερά Οδό. Ανάμεσά τους ήταν η ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ο συνταγματάρχης Σούλης, ο υπολοχαγός Λύτινας του ΕΔΕΣ, ο Καλογερόπουλος της ομάδας "Αλίκη", ο Μαρνέρης, ο Παπαδάκης, ο Πειραιώτης σαμποτέρ Γιαννάκης Χούπης. Τά τελευταία λόγια τους πρίν από τό κροτάλισμα των πολοβόλων ήταν "Ζήτω η Ελλάς". Μά νά, ο δεκαεννιάχρονος Χούπης έχει ορμήσει σέ ένα Γερμαναρά καί του έχει αρπάξει το πολυβόλο. Δυστυχώς όμως δέν ξέρει νά τό χειριστεί. Γαζώνεται καί αυτός από τίς σφαίρες. Στίς φυλακές Χαϊδαρίου, οι κρατούμενοι ακούν τίς ριπές των πολυβόλων καί σταυροκοπιούνται. Σταυροκοπιούνται καί τά παιδιά της ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ. Δεν ήξεραν ότι καί η μάνα τους βρίσκονταν ανάμεσα στούς εκτελεσμένους. Η ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ άρχισε τήν αντίσταση μέ τήν είσοδο των Γερμανών καί πέθανε μέ τήν αποχώρησή τους. Σε καιρό ειρήνης αυτή η γυναίκα, θά μεγάλωνε σάν καλή μάνα τά παιδιά της καί θά πέθαινε ευτυχισμένη γιαγιά, περιστοιχισμένη από τά εγγόνια της. Ο Θεός της φύλαξε αυτή τήν μοίρα. Η ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ είναι μάνα όλων των Ελλήνων πού αγαπούν τήν πατρίδα, πού αγαπούν τήν Ελλάδα. Στήν φυλακή, λίγο πρίν το τέλος, ο προδότης έκλαιγε μέ λυγμούς, ζητώντας συγχώρεση. Εκείνη τόν πήρε στήν αγκαλιά της καί τόν συγχώρησε.
Λέλα Καραγιάννη. Μία γυναίκα θρύλος της αντίστασης, άξια απόγονος της Αρχαίας Σπαρτιάτισας, της Μανιάτισας, της Σουλιώτισας. Τρομερή ψυχή, ατρόμητη Ελληνίδα. Αμέσως μόλις πάτησαν οι Γερμανοί το πόδι τους στήν Αθήνα, ξεκίνησε τό έργο της. (Δέν περίμενε σάν την Αριστερά τίς εντολές του Στάλιν ή του Δημητρώφ...., καί θέλουν να μονοπωλήσουν τήν αντίσταση, τρομάρα τους οι ψευτοδημοκράτες καί οι ψευτοαγωνιστές). Τό Μάη του '41, απέναντι από τό σπίτι της τρέκλιζε ένας νέος. Αμέσως κατάλαβε. Ηταν Αυστραλός στρατιώτης πληγωμένος, ο Τζών Ουίλσων, πού καιγόταν από τόν πυρετό. Τόν μάζεψε, τόν τάϊσε, τόν γιάτρεψε. Θά ακολουθούσαν εκατοντάδες Βρετανοί πού θά τούς έκρυβε καί θά τούς φυγάδευε στή Μέση Ανατολή. (Είδαμε αργότερα, στήν Κύπρο καί στή Βόρειο Ηπειρο, πως θά ξεπλήρωναν τα χρέη τους αυτά, οι βρωμοάγγλοι). Τήν οργάνωσή της την ονόμασε "Μπουμπουλίνα", αφού ήταν απόγονος της ατρόμητης καπετάνισας του '21. Η Λέλα, αν καί νοικοκυρά καί μητέρα επτά παιδιών, οργάνωσε πολύπλοκο δίκτυο κατασκοπίας πού λειτούργησε αλάνθαστα γιά τρία χρόνια. Είχε πλήθος από διαφορετικούς κρυψώνες, πλήθος από πληροφοριοδότες, στρατολόγησε ακόμα καί Γερμανούς καί Ιταλούς στρατιωτικούς, καί μετέδιδε μέ ασύρματο υπερπολύτιμες πληροφορίες στούς Συμμάχους. Οι Αγγλοι, όταν δέχονταν σήμα από τήν "Μπουμπουλίνα", ήξεραν ότι είναι πέρα ως πέρα αξιόπιστο. Μεταμφιεζόταν σέ καλόγρια, σέ νοσοκόμα, σέ ζητιάνα γιά νά προσεγγίζει τίς πηγές της.
Κάποιο βράδυ του Σεπτέμβρη του '42, φτάνει στήν πόρτα της ένας Αγγλος.
Δεκάδες άγνωστοι είχαν έρθει έτσι σπίτι της και τούς είχε εμπιστευτεί.
Τό βλέμμα αυτής της γυναίκας όμως έφτασε στήν ψυχή του προδότη. Τόν
έδιωξε. Σέ λίγα λεπτά Ιταλοί κύκλωσαν τό σπίτι καί τήν συνέλαβαν, Ο
προδότης
είχε σκοπό νά εισχωρήσει στήν οργάνωσή της, αλλά δέν τά κατάφερε. Η Λέλα
έμεινε επτά μήνες στίς φυλακές Αβέρωφ, όπου στρατολόγησε καί άλλους
συνεργάτες. Χωρίς στοιχεία, τήν άφησαν ελεύθερη.
Ενας Γερμανός, ονόματι Λίντερ, συνεργαζόταν μέ τήν Καραγιάννη καί είχαν καταφέρει νά σώσουν πολλούς πατριώτες. Τόν Λίντερ τόν τουφέκισαν τά ΕΣ-ΕΣ, τό Γενάρη του '44. Αλλος Γερμανός, ο Μάρκοβιτς τής έδωσε τά σχέδια του αεροδρομίου στό Τατόϊ. Η Λέλα έστειλε τά σχέδια στό Κάϊρο, και η RAF κατέστρεψε τό αεροδρόμιο. Η Λέλα, συνεχίζοντας τή δράση της, στρατολόγησε μία δακτυλογράφο του Γερμανικού Ναυαρχείου καί από πληροφορίες της, έστελνε τά ακριβή δρομολόγια των νηοπομπών στούς Συμμάχους, οι οποίοι τίς περίμεναν καί τίς κατεβύθιζαν. (Δέν θά κουραστώ να τό γράφω καί νά τό λέω πόσο πρόστυχοι, πόσο αχάριστοι είναι οι Αγγλοι καί οι Αμερικάνοι, αλλά καί οι Εβραίοι, καί πώς ξεπλήρωσαν τά χρέη τους πρός την Ελλάδα, πού έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς γιά νά ηττηθεί τό Γ΄ Ράϊχ καί νά είναι αυτοί σήμερα παγκόσμιοι ηγέτες).
Τί ειρωνεία! Η Λέλα τουφεκίστηκε ένα μήνα πρίν τήν απελευθέρωση. Είχε συλληφθεί, αυτή μέ τέσσερα από τά παιδιά της, από τήν κατάθεση του συνεργάτη της Ριζόπουλου. Τήν ανάκριση τήν ανέλαβε ο αιμοβόρος Γερμανός ανακριτής Μπαίκε. Οταν ο Ριζόπουλος επανέλαβε τίς κατηγορίες μπροστά της αυτή τόν έφτυσε. Οταν ο Μπέκε τήν κτύπησε του ανταπέδωσε τό κτύπημα, όταν τήν απείλησε ότι θά σκοτώσει τά παιδιά της, του απάντησε ότι δέν είναι δικά της τά παιδιά, αλλά είναι παιδιά της Ελλάδος. (Θαυμάστε πατριωτικό φρόνημα. Αυτό θέλει να μας ξεριζώσει η Ελευθεροτυπία, ο Συνασπισμός, η Ρεπούση, ο Κουναλάκης, καί τα άλλα παιδιά της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Μπέκε, της τότε Νέας Τάξης Πραγμάτων, δέν τά κατάφερε γιατί βρήκε Ελληνες σαν τήν Καραγιάννη μπροστά του. Ούτε εσείς νεοδοσίλογοι, υπηρέτες της σημερινής Νέας Τάξης θά τά καταφέρετε. Οσα δολλάρια καί νά σας δώσουν, όσες θέσεις στα Πανεπιστήμια να σας χαρίσουν, όσο καί νά σας προβάλουν τά κανάλια).
Η Λέλα Καραγιάννη, υποφέρει από τά φρικτά βασανιστήρια στήν οδό Μέρλιν. Μαστιγώματα, καμμένα σίδερα, ξυλοδαρμός, δίψα, τρυπήματα μέ βελόνες. Κουβέντα δέν τίς παίρνουν οι διεθνιστές νεοταξίτες. Ο άντρας Ριζόπουλος, γιά να μην βασανιστεί δέν σταματάει νά προδίδει ονόματα, τόσο πού αηδιάζει καί ο διερμηνέας Γιάννης Λάτσης καί τόν βρίζει στά ελληνικά. Αμέσως καταγγέλει καί αυτόν ο Ριζόπουλος, καί ο διερμηνέας συλλαμβάνεται καί εκτελείται. Ο Μπαίκε έκλεισε τόν φάκελλο της Καραγιάννη, γράφοντας "Λέλα Καραγιάννη, η μεγαλύτερη κατάσκοπος των Βαλκανίων." Τήν έστειλε στό Χαϊδάρι όπου τήν ανέλαβε ο Ούγγρος σαδιστής Σμίτσερ, ο μονόφθαλμος δήμιος. Η Καραγιάννη από τούς πόνους περπατάει στά τέσσερα. Αυτός τής έμπηξε τό μαχαίρι στό στήθος. Η Λέλα, νεκρή-ζωντανή από τούς πόνους, είχε τή δύναμη νά πεί σέ γνωστή της υπάλληλο των φυλακών: "Πές του άντρα μου να συνεχίσουν τή δουλειά. Κουβέντα δέν πήραν από μένα".
7 Σεπτεμβρίου 1944. Εξι γυναίκες καί εξηνταπέντε άντρες πηγαίνουν γιά εκτέλεση. Στό δρόμο τραγουδούν τόν Εθνικό Υμνο. Οι κατάδικοι κατεβαίνουν από τά καμιόνια καί φιλιούνται, εκεί στήν Ιερά Οδό. Ανάμεσά τους ήταν η ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ο συνταγματάρχης Σούλης, ο υπολοχαγός Λύτινας του ΕΔΕΣ, ο Καλογερόπουλος της ομάδας "Αλίκη", ο Μαρνέρης, ο Παπαδάκης, ο Πειραιώτης σαμποτέρ Γιαννάκης Χούπης. Τά τελευταία λόγια τους πρίν από τό κροτάλισμα των πολοβόλων ήταν "Ζήτω η Ελλάς". Μά νά, ο δεκαεννιάχρονος Χούπης έχει ορμήσει σέ ένα Γερμαναρά καί του έχει αρπάξει το πολυβόλο. Δυστυχώς όμως δέν ξέρει νά τό χειριστεί. Γαζώνεται καί αυτός από τίς σφαίρες. Στίς φυλακές Χαϊδαρίου, οι κρατούμενοι ακούν τίς ριπές των πολυβόλων καί σταυροκοπιούνται. Σταυροκοπιούνται καί τά παιδιά της ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ. Δεν ήξεραν ότι καί η μάνα τους βρίσκονταν ανάμεσα στούς εκτελεσμένους. Η ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ άρχισε τήν αντίσταση μέ τήν είσοδο των Γερμανών καί πέθανε μέ τήν αποχώρησή τους. Σε καιρό ειρήνης αυτή η γυναίκα, θά μεγάλωνε σάν καλή μάνα τά παιδιά της καί θά πέθαινε ευτυχισμένη γιαγιά, περιστοιχισμένη από τά εγγόνια της. Ο Θεός της φύλαξε αυτή τήν μοίρα. Η ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ είναι μάνα όλων των Ελλήνων πού αγαπούν τήν πατρίδα, πού αγαπούν τήν Ελλάδα. Στήν φυλακή, λίγο πρίν το τέλος, ο προδότης έκλαιγε μέ λυγμούς, ζητώντας συγχώρεση. Εκείνη τόν πήρε στήν αγκαλιά της καί τόν συγχώρησε.
ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - Εμφύλιος (1942-1944)
- Ποια ήταν τα αίτια της ήττας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, Αρη;
- Δε σκοτώσαμε αρκετούς. Αν δεν είχαμε αφήσει όρθιο κανένα από τους φίλους του Αγγλου,
δεν θα μπορούσε να ξεμπαρκάρει πουθενά. Οι άλλοι με έλεγαν φονιά: να που μας κατάντησαν. Πόσες ψυχές έχει το χωριό σας;
- Χίλιους διακόσιους.
- Έπρεπε να σκοτώσουμε τους εξακόσιους. Το μοσχάρι πεθαίνει όταν το κεφάλι του κολυμπήσει στο αίμα.
ΟΜΩΣ ... οι "αγωνιστές" της Αριστεράς, οι "ήρωες" Αριστεροί, οι "λαϊκοί αγωνιστές", στίς αρχές της ναζιστικής κατοχής, ήταν εναντίον
του ενόπλου αγώνα κατά του κατακτητού. Ο κομμουνιστής Γιάννης Πετσόπουλος στο βιβλίο του «Τα πραγματικά αίτια της διαγραφής μου από το ΚΚΕ»
παρατηρεί ότι:
«Η ηγεσία τον Κ.Κ.Ε. όχι μονάχα στην αρχή
κλωτσούσε, μα και κατάγγελνε το αντάρτικο για τυχοδιωκτισμό και τα
σαμποτάζ για προβοκάτσια.
"Με την κουμπούρα δεν τρώει ο λαός ψωμί", έλεγεν εις την εισήγησίν του ο
Γεώργιος Σιάντος».
Το Κ.Κ.Ε. θα μετάσχη στον πόλεμο και θα οργανώση την Εθνική Αντίσταση μόνον όταν ο Χίτλερ
επιτεθή εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος δεν μάχεται για την Ελλάδα. Υπονομεύει τήν Ελλάδα, ενώ ετοιμάζει από πολλά χρόνια
τον εμφύλιο πόλεμο, τον οποίο και τελικά εξαπολύει σε τρεις γύρους.
Τόν Ιανουάριο του '42, στήν 8η ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο Γενικός Γραμματέας Σιάντος δήλωνε: "Η αιφνιδιαστική, παρ' όλο το σύμφωνο μη επίθεσης χιτλερική επιδρομή κατά της φιλειρηνικής Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε το χαρακτήρα του πολέμου κι έκανε φανερό ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι στη συγκεκριμένη στιγμή ο κυριότερος εχθρός της ανθρωπότητας, πράγμα που πρέπει να ξεσηκώσει όλους τους λαούς εναντίον του. Ο διεξαγόμενος πόλεμος εκ μέρους της Σοβιετικής Ένωσης είναι καθαρά προοδευτικός απελευθερωτικός γιατί αγωνίζεται όχι μόνο για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και ελευθερίας των λαών της, μα και για την απελευθέρωση όλων των κατακτημένων λαών και την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την απειλή της υποδούλωσης στη φασιστική βαρβαρότητα. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα όλοι οι κομμουνιστές αυτή τη στιγμή έχουν ιερό καθήκον και υποχρέωση να ρίξουν αμέσως όλες τις δυνάμεις τους στον αγώνα κατά της ληστρικής φασιστικής επιδρομής για τη ΓΡΗΓΟΡΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ."
Τό ΚΚΕ ίδρυσε ένα πολιτικό φορέα τό «ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)» καί έναμιση χρόνο μετά τήν είσοδο των Γερμανών στήν Ελλάδα ίδρυσε τό στρατιωτικό σώμα πού ονομάστηκε «ΕΛΑΣ (Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός)». Ο ΕΛΑΣ γρήγορα ανδρώθηκε, δεδομένης της άριστης οργάνωσης πού διέθεταν οι κομμουνιστές, ύστερα από τόσα χρόνια καταπίεσης καί διώξεων από τή δικτατορία του Μεταξά, αλλά καί λόγω της σιδηράς πειθαρχίας πού υπήρχε στό Κόμμα. Ανυπακοή ισοδυναμούσε μέ θάνατο. Ο πρώτος στόχος του ΕΛΑΣ ήταν η εξόντωση όλων των εθνικιστικών ομάδων αντίστασης, κάτι πού τό κατάφερε, μέ σκοπό νά είναι η μόνη κυρίαρχη ένοπλη οργάνωση. Επόμενος στόχος ήταν η επάνδρωσή του μέ νέους μαχητές. Ο τρόπος ήταν απλός καί βρώμικος. Κτυπούσαν ένα ή δύο Γερμανούς στρατιώτες σέ ένα χωριό, καί όταν οι Γερμανοί προέβαιναν σέ αντίποινα κατά του άμαχου πληθυσμού του χωριού, οι "ήρωες" Ελασίτες παρατηρούσαν τίς εκτελέσεις σάν απλοί θεατές καί περίμεναν τά αγνά χωριατούπουλα, πού τό έσκαγαν από τό χωριό, γιά νά τά πείσουν νά πυκνώσουν τίς τάξεις του ΕΛΑΣ. O ΕΛΑΣ των 100 χιλιάδων μαχητών - όταν οι δυνάμεις των Γερμανών υπολογίζονταν στό ήμισυ - ...δεν μπορούσε νά βοηθήσει τούς απλούς χωριάτες πού στήνονταν στόν τείχο. Ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage), αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής του χωριού του από τούς Γερμανούς, βεβαιώνει ότι, όχι μόνο οι πολυάριθμοι Ελασίτες δέν εμπόδισαν τούς βαρβάρους νά κάψουν τό χωριό του, καί τήν χιλιόχρονη εκκλησιά του, αλλά ρίχνοντας κάτι ντουφεκιές στόν αέρα, έδωσαν αφορμή στό Γερμανό διοικητή νά εκτελέσει τούς ομήρους. Σημειώνουμε ότι τό χωριό του Γκατζογιάννη, ο Λιάς λεγόταν "Μικρή Μόσχα" λόγω της παντοδυναμίας των Ελασιτών. Τρίτος στόχος της Αριστεράς, ήταν όχι η εκδίωξη του κατακτητή, αλλά ή αρπαγή της εξουσίας, μετά τήν αποχώρηση των Γερμανών. Εαν ο ΕΛΑΣ ήθελε, μπορούσε μέ τό τεράστιο όγκο στρατού πού διέθετε, τά εκατομμύρια χρυσές πού είχε αποκτήσει από τούς Αγγλους καί καί τόν βαρύ οπλισμό πού άρπαξε από τούς Ιταλούς, - μετά τήν συνθηκολόγηση - να καταφέρει βαρύτατα πλήγματα κατά του εχθρού. Δέν τό έκανε γιατί περίμενε....
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, στό βιβλίο του "Φωτιά καί Τσεκούρι", γράφει:
Τόν Ιανουάριο του '42, στήν 8η ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο Γενικός Γραμματέας Σιάντος δήλωνε: "Η αιφνιδιαστική, παρ' όλο το σύμφωνο μη επίθεσης χιτλερική επιδρομή κατά της φιλειρηνικής Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε το χαρακτήρα του πολέμου κι έκανε φανερό ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι στη συγκεκριμένη στιγμή ο κυριότερος εχθρός της ανθρωπότητας, πράγμα που πρέπει να ξεσηκώσει όλους τους λαούς εναντίον του. Ο διεξαγόμενος πόλεμος εκ μέρους της Σοβιετικής Ένωσης είναι καθαρά προοδευτικός απελευθερωτικός γιατί αγωνίζεται όχι μόνο για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και ελευθερίας των λαών της, μα και για την απελευθέρωση όλων των κατακτημένων λαών και την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την απειλή της υποδούλωσης στη φασιστική βαρβαρότητα. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα όλοι οι κομμουνιστές αυτή τη στιγμή έχουν ιερό καθήκον και υποχρέωση να ρίξουν αμέσως όλες τις δυνάμεις τους στον αγώνα κατά της ληστρικής φασιστικής επιδρομής για τη ΓΡΗΓΟΡΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ."
Τό ΚΚΕ ίδρυσε ένα πολιτικό φορέα τό «ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)» καί έναμιση χρόνο μετά τήν είσοδο των Γερμανών στήν Ελλάδα ίδρυσε τό στρατιωτικό σώμα πού ονομάστηκε «ΕΛΑΣ (Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός)». Ο ΕΛΑΣ γρήγορα ανδρώθηκε, δεδομένης της άριστης οργάνωσης πού διέθεταν οι κομμουνιστές, ύστερα από τόσα χρόνια καταπίεσης καί διώξεων από τή δικτατορία του Μεταξά, αλλά καί λόγω της σιδηράς πειθαρχίας πού υπήρχε στό Κόμμα. Ανυπακοή ισοδυναμούσε μέ θάνατο. Ο πρώτος στόχος του ΕΛΑΣ ήταν η εξόντωση όλων των εθνικιστικών ομάδων αντίστασης, κάτι πού τό κατάφερε, μέ σκοπό νά είναι η μόνη κυρίαρχη ένοπλη οργάνωση. Επόμενος στόχος ήταν η επάνδρωσή του μέ νέους μαχητές. Ο τρόπος ήταν απλός καί βρώμικος. Κτυπούσαν ένα ή δύο Γερμανούς στρατιώτες σέ ένα χωριό, καί όταν οι Γερμανοί προέβαιναν σέ αντίποινα κατά του άμαχου πληθυσμού του χωριού, οι "ήρωες" Ελασίτες παρατηρούσαν τίς εκτελέσεις σάν απλοί θεατές καί περίμεναν τά αγνά χωριατούπουλα, πού τό έσκαγαν από τό χωριό, γιά νά τά πείσουν νά πυκνώσουν τίς τάξεις του ΕΛΑΣ. O ΕΛΑΣ των 100 χιλιάδων μαχητών - όταν οι δυνάμεις των Γερμανών υπολογίζονταν στό ήμισυ - ...δεν μπορούσε νά βοηθήσει τούς απλούς χωριάτες πού στήνονταν στόν τείχο. Ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage), αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής του χωριού του από τούς Γερμανούς, βεβαιώνει ότι, όχι μόνο οι πολυάριθμοι Ελασίτες δέν εμπόδισαν τούς βαρβάρους νά κάψουν τό χωριό του, καί τήν χιλιόχρονη εκκλησιά του, αλλά ρίχνοντας κάτι ντουφεκιές στόν αέρα, έδωσαν αφορμή στό Γερμανό διοικητή νά εκτελέσει τούς ομήρους. Σημειώνουμε ότι τό χωριό του Γκατζογιάννη, ο Λιάς λεγόταν "Μικρή Μόσχα" λόγω της παντοδυναμίας των Ελασιτών. Τρίτος στόχος της Αριστεράς, ήταν όχι η εκδίωξη του κατακτητή, αλλά ή αρπαγή της εξουσίας, μετά τήν αποχώρηση των Γερμανών. Εαν ο ΕΛΑΣ ήθελε, μπορούσε μέ τό τεράστιο όγκο στρατού πού διέθετε, τά εκατομμύρια χρυσές πού είχε αποκτήσει από τούς Αγγλους καί καί τόν βαρύ οπλισμό πού άρπαξε από τούς Ιταλούς, - μετά τήν συνθηκολόγηση - να καταφέρει βαρύτατα πλήγματα κατά του εχθρού. Δέν τό έκανε γιατί περίμενε....
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, στό βιβλίο του "Φωτιά καί Τσεκούρι", γράφει:
Κατά τα τέλη του 1942, ένας ταγματάρχης, ο Κωστόπουλος, οργάνωσε στη Δυτική Θεσσαλία, στους πρόποδες της Πίνδου, μια ομάδα αντιστάσεως, μικρή αλλά καλά στελεχωμένη από αξιωματικούς. Η ομάς αυτή κάλεσε από την Αθήνα, για να αναλάβη την αρχηγία, ένα συνταγματάρχη, ο οποίος έχαιρε καλής φήμης, αλλά που, λόγω της συμμετοχής του στο βενιζελικό κίνημα του 1935, είχε απομακρυνθή από το Στράτευμα. Ονομαζόταν Σαράφης. Αυτός, ενθαρρυνθείς από απεσταλμένο της Κυβερνήσεως του εξωτερικού, απεδέχθη την πρόταση, και πήγε στη Θεσσαλία. Η οικογένεια του γράφοντος διηυκόλυνε το δύσκολο ταξίδι του, κι έτσι, εν πλήρει γνώσει της αληθείας, μεταδίδονται εδώ οι ιδέες που ενέπνεαν τον Σαράφη όταν έφθανε μεταξύ των ανταρτών του. Ήταν, πριν απ' όλα, υπέρ του οξύτερου δυνατού αγώνος κατά του κατακτητού. Αυτό, για να κτυπηθή ανηλεώς ο εχθρός, αλλά και για να μην κατέχη στην αντίσταση τη μεγαλύτερη θέση ο ΕΛΑΣ, που υπό τον έλεγχο του Κ.Κ.Ε., κόμματος όχι εθνικού, καταντούσε επικίνδυνος για τη Χώρα. Πίστευε τέλος ότι, όταν θα τελείωνε ο πόλεμος, έπρεπε να γίνη δημοψήφισμα για το καθεστώς, με την ελπίδα ότι θα κατηργείτο η Συνταγματική Βασιλεία, την οποία θεωρούσε απαράδεκτη, και ότι θα εγκαθιδρύετο πάλι η Δημοκρατία..
Αλλά λίγο μετά την άφιξή του στη Θεσσαλία, και έπειτα από μια θερμή υποδοχή, ο Σαράφης και η μικρή ομάς του κυκλώθηκαν από πολύ υπέρτερες δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Όσοι άνδρες του δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν ή δεν δέχθηκαν να καταταγούν αμέσως στον ΕΛΑΣ εκτελέσθηκαν. Ο Σαράφης, αιχμάλωτος, απεστάλη προς νότον, στο Στρατηγείο του Άρη, όπου για μερικές ημέρες έμεινε φυλακισμένος υπό ταπεινωτικές συνθήκες. Βγήκε από τη φυλακή του για να αναγγείλη ότι είχε δεχθή την πρόταση που του είχε γίνει: να αναλάβη τα καθήκοντα του Στρατιωτικού Αρχηγού του ΕΛΑΣ. Δεν φαίνεται καθόλου ότι τον είχε οδηγήσει στην απόφαση ο φόβος, γιατί ήταν γενναίος άνδρας. Η σύντομη όμως παραμονή του με την ομάδα Κωστοπούλου, η κύκλωση και οι εκτελέσεις των ανδρών του, το ταξίδι του στο λημέρι του Άρη Βελουχιώτη, τον είχαν φαίνεται πείσει ότι οι σκέψεις του είχαν του λοιπού ξεπερασθή: έπρεπε ή να πεθάνη κανείς ή να πολεμήση στις τάξεις του ΕΛΑΣ. Προτίμησε τη δεύτερη λύση. Και έδωσε έτσι στον ΕΛΑΣ εκείνο που του έλειπε: ένα καλό επιτελικό αξιωματικό, ένα όνομα εκτιμώμενο από μέγα μέρος του τακτικού Στρατού, προθήκη που οδηγούσε στη σκέψη ότι ΕΑΜ / ΕΛΑΣ δεν σήμαινε κατ' ανάγκην Κ.Κ.Ε.
Η Κεντρική Επιτροπή των Αθηνών δεν έχασε την ευκαιρία. Ένας από τους καλυτέρούς της, ο Ανδρέας Τζήμας, μέλος πεπειραμένο του Κ.Κ.Ε., έφυγε για το βουνό. Τον Μάιο του 1943 ο ΕΛΑΣ διοικείτο από τριμελή Επιτροπή πρώτης σειράς: Σαράφης-Στρατιωτικός Αρχηγός, Άρης-Καπετάνιος, Τζήμας-Πολιτικός Επίτροπος. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να διαπιστωθούν. Εντός ολίγων μηνών, οι ένοπλες ομάδες έπαιρναν τη μορφή ενός οργανωμένου στρατού, η μαχητικότης τους ηύξανε, οι αντίπαλες ομάδες εξαφανίζονταν ή περιόριζαν τη δράση τους σε μικρότερες περιοχές. Οι επιθέσεις εναντίον τους εκαλύπτοντο με δύο δικαιολογίες: συνήθως με τη ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ, δευτερευόντως με τη δικαιολογία ότι οι άλλες ομάδες είχαν επιτεθή πρώτες. Οι δικαιολογίες ήταν κάποτε ακριβείς αλλά κατά κανόνα εντελώς αβάσιμες. Ούτε οι αρετές των άλλων, πιστοποιημένες από πείρα πολλών ετών, ούτε όσα ανέφεραν οι επί τόπου ξένοι αξιωματικοί, κάνουν πιστευτές αυτές τις κατηγορίες.
Το ΚΚΕ διακήρυτε ανοικτά τους σκοπούς του: «κάθε προσπάθεια της αντίδρασης θα συντρίβονταν αμείλικτα με όλα τα μέσα του ΕΑΜ». Ο αγώνας διεξάγονταν για να ανακουφισθή και ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, τελική δε και τελεσίδικη κατάληξή του θα ήταν η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ σε στενή συνεργασία με όλες τις βαλκανικές χώρες υπό την αιγίδα της Μόσχας.
Πρέπει νά αναφέρουμε τή στάση των Αγγλων σε σχέση με την ελληνική
αντίσταση. Οι Αγγλοι πάντα δούλευαν καί δουλεύουν υποχθόνια καί ύπουλα.
Ετσι καί τότε, αντί να ενισχύουν τίς υγιείς εθνικιστικές
ομάδες μέ εξοπλισμό καί εφόδια ενίσχυαν ... τόν ΕΛΑΣ, παρότι μέ τίς
άριστες μυστικές υπηρεσίες πού διέθεταν ήξεραν τούς σκοπούς του. Ολες οι χρυσές λίρες
καί τά πολεμοφόδια πού έριχναν μέ αλεξίπτωτα φρόντιζαν νά πέφτουν στά χέρια των κομμουνιστών. Ταυτόχρονα υπονόμευαν κάθε προσπάθεια γιά να βρεθεί
ένας ηγέτης νά αναλάβει νά ενώσει όλες τίς εθνικές οργανώσεις καί νά τίς διοικήσει.
Μάταια ο πρίγκιπας Παύλος προσπαθούσε νά τούς πείσει να
του επιτρέψουν νά έρθει στήν κατεχόμενη Ελλάδα καί να αναλάβει αυτό τό
έργο. Οι Άγγλοι συνειδητά ενίσχυσαν τούς κομμουνιστές αντάρτες ώστε νά
υπερισχύσουν
έναντι των εθνικιστών. Ο Γιάννης Τσιγάντες πού ήρθε νά συντονίσει
τήν αντίσταση των πατριωτικών οργανώσεων προδόθηκε στούς Ιταλούς καί
στήν προσπάθεια
του νά ξεφύγει, σκοτώθηκε στίς 14 Ιανουαρίου 1943, στην οδό Πατησίων. Οι
αντικομμουνιστικές οργανώσεις ουδέποτε θά αποκτούσαν ηγέτη. Φρόντισαν
οι
Εγγλέζοι γι'αυτό. Αλλά πρωτίστως φρόντιζαν καί οι κομμουνιστές, αφού
σύμφωνα μέ τόν ιστορικό Γεώργιο Λεονταρίτη, οι εαμίτες ήξεραν τό
καταφύγιό του.
Ποιοί τηλεφώνησαν στούς Ιταλούς; Τί έκανε ομάδα αριστερών, πού
βρίσκονταν εκείνη την ώρα, κοντά στό σημείο εκτέλεσης του Τσιγάντε;
Γιατί δέν βοήθησε;
Οι περισσότερες εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις δημιουργήθηκαν στήν Πελοπόννησο. Ολες είχαν εξοντωθεί μέχρι τό 1944, από τούς αριστερούς, οι οποίοι βέβαια φρόντιζαν προηγουμένως, νά διαδίδουν ότι συνεργάζονταν με τόν κατακτητή. Ολοι οι δολοφονημένοι έφεραν τόν τίτλο του προδότη η του συνεργάτη ή του φασίστα. Επειδή η άποψη των αυτοπτών μαρτύρων έχει μεγαλύτερη από τήν δική μου, παραθέτω πολλές παραπομπές από βιβλία τους. Ακολουθεί αναφορά του καθηγητή Κωνσταντίνου Ψήφη:
Οι περισσότερες εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις δημιουργήθηκαν στήν Πελοπόννησο. Ολες είχαν εξοντωθεί μέχρι τό 1944, από τούς αριστερούς, οι οποίοι βέβαια φρόντιζαν προηγουμένως, νά διαδίδουν ότι συνεργάζονταν με τόν κατακτητή. Ολοι οι δολοφονημένοι έφεραν τόν τίτλο του προδότη η του συνεργάτη ή του φασίστα. Επειδή η άποψη των αυτοπτών μαρτύρων έχει μεγαλύτερη από τήν δική μου, παραθέτω πολλές παραπομπές από βιβλία τους. Ακολουθεί αναφορά του καθηγητή Κωνσταντίνου Ψήφη:
Στο δήμο Φαρών Αχαΐας είναι τρία χωριουδάκια, Μπούμπα, Κούμανι, Φλώκα σε μικρή απόσταση μεταξύ τους.
Εδώ η επιτροπή ΕΑΜ Αχαΐας εγκατέστησε στρατόπεδα που ενέκλειε τους συλλαμβανόμενους από την περιοχή Αχαΐας, καθώς και ανθρώπους που φιλοξένησαν συμμάχους Άγγλους από τις περιφέρειες Ηλείας και Καλαβρύτων. Αλίμονο σε όποιον τύχαινε να είναι σπιτονοικοκύρης Άγγλου στρατιωτικού. Η κατηγορία «εχθρός του λαού» και «πράχτορας» ήταν αρκετή για εγκλεισμό στο στρατόπεδο, βασανιστήρια και εκτέλεση. Λέγεται ότι στα τρία στρατόπεδα δολοφονήθηκαν 300(!!!) άτομα, μεταξύ των οποίων ο Ιωάννης Πολίνης, δικηγόρος Πατρών, και τα δυο αδέρφια Παναγ. και Κων/νος Φλογερός που είχαν μύλο. Στρατοπεδάρχες υπηρέτησαν κατά καιρούς ο Ζαχαρίας Ζαχαριάδης από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας με βοηθούς εκτελεστές τον Απόστολο Συνούρη. Παναγιώτη Σπυρόπουλο, Καλυβωκά και μερικούς άλλους. Γενικός ανακριτής και ανώτερος επόπτης των τριών αυτών στρατοπέδων ήταν ο Βρασίδας Μακρής από τα Λαγκάδια Γορτυνίας. Τόσες βαρβαρότητες και. φόνοι έγιναν, ώστε το ΚΚΕ διέγραψε τον Βρασίδα Μακρή και τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο για εγκληματική διαστρέβλωση της κομματικής γραμμής.
Το Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου στον Φενεό.
Εξαιτίας των όσων συνέβησαν εκεί το ονόμασαν «Ματωμένο Μοναστήρι». Βρίσκεται επί του όρους Χελμού, κοντά στο βάραθρο του Φενεού. Εδώ συγκεντρώνονταν οι αντιφρονούντες Αργολίδος και Κορινθίας. Άρχισε να λειτουργεί κατ αρχήν ως φυλακή όταν το κατέλαβε η ΟΠΛΑ στις 10 Μαρτίου 1943 και το «απελευθέρωσε» από τους μοναχούς, εκτελώντας τους μαζί με τον ηγούμενο τους Ναθαναήλ, εκτός από ελάχιστους. Τους κρατούμενους, οι δολοφόνοι μετά 2-3 ημερών κράτηση τους οδηγούσαν στο βάραθρο: Τρύπα Φενεού, 6 χιλιόμετρα από το μοναστήρι, και άλλους μεν τους εκτελούσαν χτυπώντας τους στο κεφάλι με τον κωδωνοκρούστη (γλωσσίδι της καμπάνας), άλλους τους έσφαζαν και τους έριχναν στο βάραθρο. Κάποιοι δε ριφθήκανε ημιθανείς! Οι ντόπιοι κάτοικοι μιλούν για κάποιον σφαγέα Πρόβα ο οποίος παρηγορούσε τα θύματα του ότι «είναι καλό μαχαίρι και δεν θα καταλάβουν τίποτα»!, πρόσταζε δε να πάρουν τέτοια θέση ώστε να μην λερωθεί από τα αίματα τους!! Δεν κατόρθωσα να διασταυρώσω από άλλες πηγές την πληροφορία αυτή. Αδυνατώ να πιστέψω τον αριθμό των εκτελεσμένων εκεί. Μεταξύ αυτών ο ιερέας Χαρλαύτης με τα δύο παιδιά του, ο ιατρός Αριστείδης Παπαδημητρίου, η Στάικου Βασίλω 30 ετών από το Βαλτέτσι με τα 4 κορίτσια της, 11 έως 18 ετών. Κάθε χρόνο γίνεται από τους συγγενείς μνημόσυνο των νεκρών και πρέπει να παρευρίσκεται το επίσημο κράτος. Με ποιο δικαίωμα κάποιοι τους κατηγορούν για «εορτές μίσους» την στιγμή που αυτοί κάνουν μνημόσυνα σε ήρωες τους υπεύθυνους για τόσους φόνους: Δυστυχώς είναι πολύ προκλητικοί και αυτοί εμποδίζουν την λήθη. Στρατοπεδάρχης κατ αρχάς ήταν κάποιος Καπετάν Χανιώτης, μετά ο αξιωματικός του ΕΛΑΣ Καπετάν Σερμπένης με βοηθούς εκτελεστές τους Καπετάν Σίμο, Σπουργίτη κ.τ.λ.
Στρατόπεδο Βάχλιας-Γορτυνίας κοντά στη Κοντοβάζαινα.
Ένα από τα μεγαλύτερα και φημισμένα στρατόπεδα. Άρχισε να λειτουργεί τον Μάρτιο του 1944 στο σχολείο του χωριού οι αίθουσες του οποίου ήταν ασφυκτικά γεμάτες και σταμάτησε τον Μάιο του 1944. Οι άνθρωποι της ΟΠΛΑ με επικεφαλείς τους τρομοκράτες Παπαπουλάκο (Δημήτριο Ανδρικόπουλο) και Αθανασιάδη (Γεώργιο Κουλόπουλο) ενέσκηψαν ως λύκοι στα χωριά της περιοχής και κατά κοπάδια οδηγούσαν στο στρατόπεδο τους «αντιδραστικούς». Μετά από ολιγοήμερη παραμονή και βασανιστήρια οδηγούντο προς εκτέλεση στην χαράδρα της Κατσουλιάς, στα γειτονικά Τρόπαια. Το ποιοι θα εκτελεσθούν το αποφάσιζε κάθε ποιοι, ανάλογα με τις ορέξεις του. ο Στρατοπεδάρχης Καπετάν Δήμος (Διονύσιος Ταλαγάνης).
Μεγάλος και εδώ ο αριθμός των εκτελεσμένων, μεταξύ αυτών ο ιατρός Χαράλαμπος Γιαννόπουλος, ο Λεωνίδας Αποσκίτης, αδελφός βουλευτή και η Ναυσικά Πανταζοπούλου στις 4-5-1944 από την Κοντοβάζαινα. Η περίπτωση αυτή είναι ενδιαφέρουσα. Ελασίτες δολοφόνησαν τον Οκτώβριο του 1943 τον πράκτορα της διασυμμαχικής αποστολής Γεώργιο Φλούδα, φέρανε το πτώμα του προς επίδειξη στην Κοντοβάζαινα και απαγόρευσαν την ταφή του. Η δασκάλα Ναυσικά Πανταζοπούλου το έθαψε χριστιανικώς. Μετά από μερικές μέρες έσβησε από τους τοίχους του σπιτιού της τα σφυροδρέπανα και τις προπαγανδιστικές επιγραφές που την νύχτα είχε γράψει η τοπική οργάνωση του ΕΑΜ. Το «έγκλημα» μεγάλο και η τύχη της περιγράφηκε ήδη. Ο αντισυνταγματάρχης Ματζουράνης, πρώην επιτελάρχης του ΕΛΑΣ, ήταν και αυτός κρατούμενος σ' αυτό το στρατόπεδο και σε αναφορά του περιγράφει πολλές λεπτομέρειες για το τι ακριβώς γινόταν.
Στρατόπεδα Συρμπανίου.
Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα αυτά απογυμνωνόντουσαν και μετά εκτελούνταν ή δια κτυπήματος στην κεφαλή με σίδηρο όργανο, ή δια κοψίματος καρωτίδας. Μετά οι δήμιοι της ΟΠΛΑ τους έριχναν στα βάραθρα του Αφροδισίου όρους. Στο βάραθρο «Στρογγυλό χωριό» ευρέθησαν πολλά πτώματα σε αποσύνθεση, στο βάραθρο «Απηδιά» ρίχτηκαν την 20-6-44 60 πτώματα, από τα στρατόπεδα Συρμπάνι - Σιγούνι -Σουδενά. Επικεφαλής των δημίων κάποιος Δημήτριος Καπερώνης ή Καπετάν Ατρόμητος. Εδώ συνέβη το εξής καταπληκτικό: Ο ιατρός Αλκιβιάδης Κανελλόπουλος (πολλούς γιατρούς δολοφόνησε ο ΕΛΑΣ, δεν γνωρίζω τον λόγο) από την Κάτω Αχαΐα είδε το μαρτύριο των άλλων εκτελεσμένων και παρακάλεσε τον δήμιο τουλάχιστον να τον τουφεκίσει, για να λάβει από τον «λαϊκό αγωνιστή» Καπετάν Ατρόμητο την απάντηση, ότι το τομάρι του δεν αξίζει ούτε μία σφαίρα!!!
Χάραδρο Κυνουρίας, κοντά στο Άστρος.
Ήταν στο Δημοτικό σχολείο του χωριού με 200 περίπου κρατουμένους της περιοχής Τριπόλεως, όλων των επαγγελμάτων και ηλικιών. Άλλα βασανιστήρια εγένοντο δημοσίως να βλέπουν όλοι οι κρατούμενοι και άλλα στη θέση «Γουρνάκι», 300 μέτρα μακριά από το χωριό. Διοικητής κάποιος Κων/νος Ζησιάδης, με ανταρτοδίκες-βασανιστές τον Καπετάν Παύλο (Μπουζάνη). Καπετάν Κυριάκο και Καπετάν Λέων. Ο Καπετάν Λέων έχει γραφεί, χωρίς να το επιβεβαιώσω από άλλες πηγές, ότι δεν ήξερε καλά ελληνικά. Εδώ δολοφονήθηκαν πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πατέρας της ηθοποιού Αλίκης Βουγιουκλάκη. Δεν συμπαθούσε το ΕΑΜ γι αυτό η ΟΠΛΑ τον συνέλαβε σε ένα χωριό της Κορινθίας όταν προσπαθούσε να ανταλλάξει ρούχα με λίγα τρόφιμα, αρχές Δεκεμβρίου 1943. Τον βασάνιζαν πολλές μέρες σε καθημερινή βάση. Μετά από σκληρό βασανισμό έμεινε αναίσθητος και εντός του σχολείου, παρουσία όλων του έβγαλαν τα χρυσά δόντια με την τανάλια!!! Τον μετέφεραν στις 31-12-1943, δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριό στη θέση Διάσελα και μαζί με τους Αναστάσιο Κανάβαρο, Σαράντο Πουρνάρα, Τάκη Κουγιούρα και Γεώργιο Τράκα τους έριξαν σε ένα λάκκο και τους δολοφόνησαν με πέτρες!!!.
Η αγανάκτηση των κατοίκων ήταν μεγάλη αλλά λόγω τρομοκρατίας δεν μπορούσαν να την εκδηλώσουν. Γι' αυτό το στρατόπεδο το μετέφεραν τον Ιανουάριο του 1944 στη Μονή Ορθοκωστάς (Εορτακουστής) και μετά στη Μαύρη Τρύπα, όπου τον Φεβρουάριο του 1944 ελευθέρωσε τους κρατουμένους Γερμανικό απόσπασμα και οι κρατούμενοι έπεσαν και φίλησαν τα πόδια των Γερμανών. Αυτή ήταν η κατάντια του «απελευθερωτή» ΕΛΑΣ, να προτιμούν οι Έλληνες τους Γερμανούς παρά την «Ελευθερία» που τους προσέφερε!! (Χρήστος Ζαλοκώστας. «Χρονικό της Σκλαβιάς». σ. 178).
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κομμουνιστή «ήρωα»...
Ο Κώστας Κανελλόπουλος ήταν μόνιμος ανθυπίλαρχος τον Στρατού και αποτάχτηκε για κομμουνιστική δράση πολύ πριν τον Αλβανικό πόλεμο. Με το ΕΑΜ βρήκε την ευκαιρία να πάρει τα αξιώματα που δεν πήρε στο Στρατό. Τον Νοέμβριο του 1943 στο χωριό Δυρράχιο Ταϋγέτου δίκασε την Νίτσα Ρούκα από την Καλλιρόη Μεσσηνίας διότι δεν δέχθηκε να γίνει ερωμένη του!! Η κατηγορία ήταν ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τους Ιταλούς. Προηγουμένως (Μεγάλη Παρασκευή '43) είχε σκοτώσει τους γονείς της, την αδερφή της και είχε κόψει το ένα πόδι του αδερφού της. Η κοπέλα εξετάσθηκε από δύο γιατρούς, ο ένας ήταν ο Καπόπουλος από τους Κωνσταντίνους, και οι δύο είπαν ότι ήταν παρθένος. Το «δικαστήριο» παρουσία όλων των, υποχρεωτικώς παριστάμένων, κατοίκων του χωριού την καταδίκασε σε θάνατο. Τρεις φορές οι αντάρτες του ΕΛΑΣ βλέποντας το άδικο αστόχησαν, αλλά τελικά την εκτέλεσε ο ίδιος ο Κ. Κανελλόπουλος. Σημειωτέον ότι κάποτε που είχε τραυματισθεί, η Νίτσα Ρούκα τον είχε νοσηλεύσει! Το επεισόδιο περιγράφει ο Χρήστος Ζαλοκώστας στο «Χρονικό της Σκλαβιάς» σ. 177, ο Κοσμάς Αντωνόπουλος «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ» σ. 1321 καθώς και ο υπολοχαγός Γ. Ταβερναράκης αρχηγός της συμμαχικής αποστολής ΣΜΑ περιοχής Ταϋγέτου σε αναφορά του. Μάλιστα ο Ταβερναράκης επενέβη να την διασώσει, αλλά μάταια. Τό ΚΚΕ τόν τίμησε σάν ήρωα. Ας τον έχει λοιπόν το ΚΚΕ «ήρωα» του να τον καμαρώνει, αλλά ας μάθουν κάποιοι την ιστορία του να μην τον τιμούν ως «ήρωα». Δυστυχώς δεν είναι ο μοναδικός τέτοιου είδους «ήρωας».
Τά θύματα της Αριστεράς ήταν χιλιάδες καί όπως είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, " ... Πρέπει κάποτε να μάθωμεν ακριβώς και ημείς και η συμμαχική κοινή γνώμη
και η ιστορία πόσους Γερμανούς και πόσους Ελληνας εχει φονεύσει ο απελευθερωτικός αγών του ΕΛΑΣ !!! ..."
Αναφέρω ορισμένα ακόμα ονόματα: τόν Λάζαρο Κουρετζή αντιστασιακό, τόν Νίκο Λάζαρη μέλος της ΠΕΑΝ, τόν λοχαγό Κολλάτο, τόν
υπολοχαγό Βήτο από τούς Φιλιάτες, τόν Κώστα Ρίτσο, φοιτητή γραμμένο στό "Εθνικό Κομιτάτο".
Ο νεαρός Ρίτσος, όταν οι αριστεροί του προτείνουν να γραφεί στό ΕΑΜ καί αρνείται, τόν δολοφονούν στίς 21 του Μάρτη 1943.
Στή συνέχεια οι Γερμανοί έπιασαν τήν αδελφή του Γαρουφαλλιά καί τής ζήτησαν νά καταδώσει τούς φονιάδες του αδελφού της.
Αυτη μολονότι γνώριζε τούς εαμίτες δολοφόνους του αδελφού της, δέν τούς κατέδωσε!!
Ο Αναστάσιος Πίνης ασυρματιστής με τούς ανθυπολοχαγούς Σαραντόπουλο καί Πατεράκη τουφεκίστηκαν έξω από τήν Τεγέα.
Στόν Ταΰγετο, στό χωριό Βασιλική, ο ΕΛΑΣ διέλυσε τήν ομάδα του ίλαρχου Βρεττάκου, σκοτώνοντας εννέα αγωνιστές καί το λοχαγό Σακελλαρίου.
Τόν Βρεττάκο τόν τραυμάτισαν σέ μάχη στή Μεσσηνία, καί αιμόφυρτο τον
μετέφεραν στή μονή Δημιόβας. Εκεί μαζί μέ 28 αιχμαλώτους του "Ε.Σ"
σφάχτηκαν από τόν κομμουνιστή Καραμούζη.
Τόν Πυργιώτη Χρίστο Καραχάλιο, ταγματάρχη καί ήρωα του Αλβανικού μετώπου, τόν κυνήγησαν μέ τήν ομάδα του σέ όλο τό Μοριά τόν αιχμαλώτισαν
καί τον έσφαξαν σάν αρνί στό Ακοβο της Αρκαδίας μαζί μέ τόν λοχαγό Οικονομόπουλο.
Στόν λοχαγό Θεοχαρόπουλο πού τόν έπιασαν στήν περιοχή της Ανδρίτσαινας, έκοψαν μύτη καί αυτιά πρίν τόν σφάξουν, ενώ τόν
υπολοχαγό Καλλέργη τόν έγδαραν ζωντανό.
Ο λοχαγός Κυριακόπουλος σκοτώθηκε στήν Σπάρτη, ο ανθυπολοχαγός Σκαρτσήλας εκτελέστηκε στόν Ερύμανθο, η ομάδα του ταγματάρχη Φωτιά
εξοντώθηκε στο Παναχαϊκό, ο υπολοχαγός Δροσόπουλος σέ περιοχή της Αχαΐας. Η ομάδα του ταγματάρχη Προκοπίου πού βγήκε στήν Κορινθία ομοίως
εξοντώθηκε από τόν ΕΛΑΣ.
Ο Δημήτριος Ψαρρός, αγνός δημοκρατικός αξιωματικός, διωγμένος από την 4η Αυγούστου, ήταν ο ιδρυτής της ΕΚΚΑ που είχε σοσιαλιστικές τάσεις. Φίλος του Ψαρρού ήταν ο περίφημος «Κόκκινος Συνταγματάρχης» Ευριπίδης Μπακιρτζής. Το πεδίο της δράσεώς της ήταν η Ρούμελη, τόπος καταγωγής του Ψαρρού.
Το καλοκαίρι του 1943, ο ΕΛΑΣ επιτέθηκε διαδοχικά σε δυο φάσεις εναντίον του 5/42 Συντάγματος του Ψαρρού και δυο φορές το διέλυσε, αλλά αυτό
ανασυγκροτήθηκε αμέσως.
(5/42 ήταν το σύνταγμα του Μαύρου Καβαλλάρη - Καρά Σεϊτάν, Νικολάου
Πλαστήρα πού είχε ηρωϊκή δράση κατά τή διάρκεια του
εθνικοαπελευθερωτικού
πολέμου της Μικράς Ασίας)
Το φθινόπωρο του 1943, ο ΕΛΑΣ κάλεσε το 5/42 να συνεργασθή μαζί του, επιτιθέμενο εναντίον του ΕΔΕΣ που
δέχονταν την ολόπλευρη
επίθεση των κομμουνιστικών δυνάμεων στην Ήπειρο. Το 5/42 παρέμεινε
αυστηρά ουδέτερο, μη θέλοντας να αναμιχθή σε ένα εμφύλιο πόλεμο.
Τον Απρίλιο του 1944, ο ΕΛΑΣ κατηγόρησε τους αντάρτες του 5/42
Συντάγματος ως προδότες καί συνεργάτες των Γερμανών, ενώ σε μια
αιφνιδιαστική νυχτερινή
επίθεση εναντίον τους στό χωριό Κλήμα της Γκιώνας, ανήμερα του Πάσχα, οι άθεοι συμμορίτες εξόντωσαν τό σύνταγμα, τρέποντας σέ φυγή ή αιχμαλωτίζοντας τούς
μαχητές του.
Γιά νά καταδείξω τό ήθος καί τό ύφος αυτού του άψογου στρατιωτικού, ο οποίος πάντοτε απέφευγε νά πολεμήσει μέ Ελληνες αδελφούς καί πάντα απελευθέρωνε τούς αιχμαλώτους ελασίτες, παραθέτω τήν επιστολή του πρός τούς συμπολεμιστές του, λίγο πρίν από τήν τελευταία μάχη: " ... Δι' εγγράφων της V Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ αποδίδεται εις Σύνταγμα και την Οργάνωσιν κατηγορία διά φόνους, και βιαιoπpαγiας κατά πολιτών και ανταρτών, διά λεηλασία και εκβιασμούς, ότι έλαβε εχθρικήν στάσιν απέναντι του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κλπ. Πάντα ταύτα αποτελούν αμαρτωλήν πρόφασιν, καθ' όσον η απωτέρα βλέψις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ είναι να διαλύσει το Σύνταγμα, ούτως ώστε να είναι μόνον κύριον της καταστάσεως διά να επιβάλει τας απόψεις του. ... Η απόφασις του Συντάγματος να αποδυθή εις τον αμυντικόν τούτον αγώνα, τον οποίον του επέβαλε το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, αποτελεί εκδήλωσιν της πλέον εντόνου διαμαρτυρίας του ενώπιον της Ιστορίας και του Ελληνικού Λαού διά πάσας τας κατηγορίας περί προδοτικών πράξεων και εκφυγής μας εκ του πνεύματος του απελευθερωτικού αγώνος. Κατόπιν όλων τούτων διά την διατήρησιν της τιμής των όπλων και δια το ακηλίδωτον του παρελθόντος της Οργανώσεως και του Συντάγματος, είναι αποφασιμένον μετά λύπης του διά το χυνόμενον αδελφικόν αίμα, το Σύνταγμα να αγωνισθεί δι' όλων του των μέσων κατά της ούτω εξυφανθείσης υπό του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εναντίον του επιθέσεως. "
Ο Ψαρρός, λόγω της ραγδαίας εξελίξεως των γεγονότων εγκατέλειψε αργά το Κλήμα και μαζί με τον υπασπιστή του, Έφεδρο Ανθυπολοχαγό Παπαγεωργίου, έφθασε στη Σκάλα Καραΐσκου. Μετά τη συνάντησή του με το Θύμιο Δεδούση, στήν παραλία, και την απόφασή του να μείνει εκεί - δεδομένου όπως είπε ότι θά τόν συνελάμβαναν Ελληνες καί δέν είχε να φοβηθεί τίποτε από τά αδέλφια του τους Έλληνες- συνελήφθη από ομάδα μαυροσκούφηδων του Άρη και οδηγήθηκε πίσω προς τό Κλήμα. Στο δρόμο, όμως, συνάντησαν το Ζούλα, το Διοικητή του 36 Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Ο Ζούλας, μόλις αντίκρυσε τον Ψαρρό, τον εξύβρισε βάναυσα και, διέταξε την εκτέλεσή του. Ημιθανή τόν αποκεφάλισε σύμφωνα μέ τό βιβλίο του Παπαγιαννόπουλου, «5/42-Ψαρρός». Ευθύς αμέσως κατεκρεουργήθηκε και ο Παπαγεωργίου, ενώ άλλοι γδάρθηκαν ζωντανοί καί σέ άλλους σύμφωνα με την αφήγηση του Δεδούση στόν Ζαλοκώστα, ξερίζωσαν τά μάτια. Σύμφωνα μέ τόν Ψήφη: " ... Όσοι από τους αιχμαλώτους δεν εξετελέσθηκαν συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του Κλήματος, όπου υπέστησαν φρικτά και απίστευτα βασανιστήρια που δεν μπορεί ν' αναγραφούν. Υπήρξαν δραματικές περιπτώσεις αιχμαλώτων, οι οποίοι επί ημέρες εβασανίζοντο κάτω από ανατριχιαστικές συνθήκες για να εξαναγκασθούν να προβούν σε φανταστικές αποκαλύψεις, διαπομπεόμενοι ανάνδρως και υφισrάμενoι βαναύσως ανομολογήτους εξευτελισμούς ώσrε πολλοί εξ αυτών, ηύχοντο να είχαν ακολουθήσει την τύχη των νεκρών. Για παράδειγμα, ο Ταγματάρχης Γιακουμάκης ζητούσε με απεγνωσμένη έκκληση από τους συγκρατουμένους του, να του κόψουν με ξυραφάκι τις φλέβες για ν' απαλλαγεί από τους πόνους που του προκαλούσαν οι χαρακιές με μάχαιρες σrις σάρκες του στις οποίες έρριχναν αλάτι, ακόμη και καυτό λάδι. Ο Παπαγιαννόπουλος υπέσrη ανάλογα βασανισrήρια και τελικά, ερρίφθη σrις φυλακές Καρπενησίου. Του ιατρού Πιλάλα αφήρεσαν από τα πόδια τα νύχια και κατόπιν, τα έκαιγαν με καυτά σίδερα. Οι αξιωματικοί Βασιλ. Τσίρης, Ιωάν. Στέγγος και Γεώργ. Στάμου, μετά τα βασανισrήρια, μετήχθησαν όπως και οι Γιακουμάκης και Παπαγιαννόπουλος σrις φυλακές Καρπενησίου. Όλοι οι παραπάνω αλλά και οι Πιλάλας και ο Βλάικος υποχρεώθηκαν να πρσχωρήσουν σroν ΕΛΑΣ από τον οποίο απεχώρησαν αμέσως μετά την απελευθέρωση." Σημειώνω ότι πολλοί φυγάδες έφθασαν στην Πάτρα, μέσω Ψαθόπυργου καί γιά νά γλυτώσουν κατετάγησαν στά Τάγματα Ασφαλείας. Ετσι έβρισκε τό ωραιό άλλοθι ο ΕΛΑΣ γιά νά δικαιώνει τήν εξόντωση των αντιστασιακών οργανώσεων πού δέν ήλεγχε.
Μελιγαλάς. Ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι συμμορίτες επιτέθηκαν κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους. Η φρουρά της πόλεως δέν άντεξε παραπάνω από 12 ώρες καί αποφασίστηκε έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα, μέ πορεία προς τό Μελιγαλά. Έτσι λοιπόν τή νύκτα ξεκίνησε μία φάλαγγα αποτελούμενη από μαχητές καί πλήθος από αμάχους τρομοκρατημένους στήν ιδέα νά μείνουν ανυπεράσπιστοι στά χέρια των αριστερών. Πράγματι η είσοδος του ΕΛΑΣ στήν Καλαμάτα συνοδεύτηκε μέ καταστροφές καί σφαγές. Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944, αρχίζει η επίθεσις κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του απο 3000 που ήταν, είχε φθάσει τούς 7000, από τούς πρόσφυγες των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κράτησε 2 μέρες. Η προσπάθεια γιά βοήθεια από τους Γαργαλιάνους απέτυχε, καί το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944, ο Μελιγαλάς παραδόθηκε στα χέρια των εξαγριωμένων κομμουνιστών οι οποίοι με επι κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη καί τούς μαυροσκούφηδες (Τάγμα θανάτου) άρχισαν τή δουλειά πού ήξεραν καλύτερα από όλες: Σφαγές καί βασανιστήρια.
Οι τραυματίες καί το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου βασανίστηκαν καί εκτελέστηκαν χωρίς οίκτο. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονταν στους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονταν, κοπέλες βιάζονταν. 18 Ταγματασφαλίτες καί μή, - μεταξύ των οποίων οι Περικλής Μπούτος, πολιτευτής του κόμματος των φιλελευθέρων, ο ταγματάρχης Χριστόφιλος, ο ταγματάρχης χωροφυλακής Φραγκουδάκης, ο Γαλόπουλος αντεισαγγελέας Καλαμών, ο Νομάρχης Μεσσηνίας Δημ. Περωτής, ο Ταγματάρχης Μορφονιός - οδηγήθηκαν πίσω στην Καλαμάτα. Εκεί τούς κομμάτιασαν μέ μαχαίρια καί κατόπιν τούς κρέμασαν στήν κεντρική πλατεία της πόλης.
Σημειώνουμε ότι ο δολοφονηθείς Νομάρχης Μεσσηνίας Περωτής είχε γλυτώσει
στις 11 Φεβρουαρίου 1944, από το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα τον
μεγαλύτερο αριθμό από τους 1500 συλληφθέντες Καλαματιανούς. Αυτοί είχαν
συλληφθεί ως αντίποινα, γιά τον φόνο 2-3 Γερμανών από τους αντάρτες τους
ΕΛΑΣ, στο
χωριό Άγιος Φλώρος Μεσσηνίας. Ο ΕΛΑΣ μέ τή φοβερή στρατιωτική
μηχανή έμενε απαθής θεατής, κατά τήν διάρκεια των εκτελέσεων των ομήρων
από τούς Ναζί.
Ο δε δολοφονηθείς Ταγματάρχης Χωροφυλακής Φραγκουδάκης, τον Μάιο του
1944 είχε γλυτώσει την τελευταία στιγμή από το γερμανικό εκτελεστικό
απόσπασμα, 50 Εαμίτες της Καλαμάτας.
Ο Γιάννης Καραμούζης μαζί με τον Βασ. Μπράβο συγκρότησαν εκτελεστικά αποσπάσματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ υπό την διοίκηση του Μάτζαρη και του Ν. Μητροπούλου. Σύμφωνα μέ τον Γιάννη Καραμούζη: «Ο Άρης με τον υπασπιστή τον Τζαβέλα και 4-5 μαυροσκούφηδες επεσκέφθη στο χωριό Μερόπη τους Ταγματασφαλίτες που δεν είχαν εκτελεσθεί. Τους έγδυσε και ο ίδιος προσωπικώς έδωσε το σύνθημα για ΑΓΡΙΟ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΜΕΧΡΙ ΑΙΜΑΤΟΣ. Μόλις βράδιασε τους παρέδωσε στους μαυροσκούφηδες και με την βοήθεια και άλλων ανταρτών σφαγιάσθηκαν όλοι, λίγο έξω από την Μερόπη. Ο ΤΖΑΒΕΛΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΝΕ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΒΥΛΑ ΤΟΥ».
Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι, περίπου 2000 οδηγήθηκαν δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά εις την μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με πριόνια, τσεκούρια, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάχτηκαν καί πετάχτηκαν στην ΠΗΓΑΔΑ. (Τώρα πρέπει νά μνημονεύονται αυτοί οι νεκροί ή όχι; Ας μου απαντήσει κάποιος δημοκράτης δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας. Είναι τό μνημόσυνο εκδήλωση μίσους ή όχι; Πρέπει νά θυμόμαστε τούς νεκρούς ή όχι; Αν τά θύματα ήταν της Αριστεράς, δέν θά έτρεχε ο Θεοδωράκης νά κάνει συναυλίες; δέν θά έγραφε η Ελευθεροτυπία .. οι φασίστες, οι χουντικοί, οι δολοφόνοι, τά καθάρματα, κ.τ.λ; Τό συναίσθημα του μίσους καί της εμπάθειας είναι αποκλειστικό δικαίωμα της Αριστεράς;)
Θεωρία του μίσους.
(Είναι η γνωστή θεωρία, η οποία αναπτύσεται από τούς μισθωμένους της Παγκοσμιοποίησης, μετά τήν εντολή της Νέας Τάξης γιά τήν "Ελληνοτουρκική φιλία". Αν υπάρχει κάτι στήν Ελληνική Ιστορία πού θίγει τούς γείτονες, πρέπει να διαγραφεί, διότι δέν πρέπει νά υπάρχει μίσος. Τήν ίδια θεωρία επιβάλλουν οι "δημοκράτες", "προοδευτικοί" δημοσιογράφοι τύπου Καμπουράκη, Οικονομέα, κρατικοδίαιτοι καθηγητές της Παντείου, πολιτικοί τύπου Κουναλάκη, Μπίστη καί μεγαλοεκδότες τύπου Φυντανίδη, Λαμπράκη, όταν αναφέρεται κανείς σέ εγκλήματα των ομοϊδεατών τους τήν περίοδο του εμφυλίου. Δέν πρέπει να μνημονεύουμε τόν Μελιγαλά ή τό Φενεό ή το Βίτσι, διότι αυτό αποτελεί εκδήλωση μίσους. Είναι παραμύθι ευκολοχώνευτο γιά τόν αγνό καί απονήρευτο Ελληνα.
Τό μίσος τους όμως κατά της Δεξιάς, όλοι οι δημοσιογράφοι, πού τυχαίνει νά είναι όλοι αριστεροί, τό εκδηλώνουν συνεχώς καί ακατάπαυστα, από τότε πού θυμάμαι τόν εαυτό μου. Η "Επάρατος Δεξιά", αντιλαϊκή πολιτική, Μακρόνησος καί Γυάρος, η χούντα με τα βασανιστήρια, Λαμπράκης, Μπελογιάννης κτλ. κτλ. Κατάφεραν με τα συνεχή μηνύματα μίσους, να ταυτίσουν τόν όρο Δεξιός μέ τόν όρο φασίστας καί οπισθοδρομικός, με αποτέλεσμα κανείς στήν Ελλάδα νά μην δηλώνει δημοσιώς δεξιός.
Μετά τή δημιουργία του κόμματος Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ, όλο το πολιτικο
κατεστημένο έβριζε ομαδικά, Φασίστες, Ναζήδες, Ρατσιστές κτλ. κτλ.
Νέα παιδιά (βλέπε Αδωνις Γεωργιάδης) που ήταν μωρά τήν περίοδο της
χούντας, βγαίναν οι παληόγεροι οι ποτισμένοι μέ μίσος καί σύνδρομα, καί
τά καθύβριζαν.
Τότε τό μίσος καί η εμπάθεια περίσσευαν καί ωφελούσαν τόν τόπο. Κανείς
δέν έδειξε ευμένεια καί θέληση γιά καλόπιστο διάλογο, αλλά έβγαιναν οι
κοκκινοφασίστες καί δήλωναν ότι ... δέν συζητούν μέ φασίστες. Τά παιδιά
των Εξαρχείων πού δείχνουν τρομερό καί δολοφονικό μίσος κατά του
Ελληνικού κράτους, τά προστατεύουν τόσο τά ιδιωτικά μεγαλοκάναλα όσο καί
οι Αλαβάνοι, οι Φυντανίδηδες, καί οι Λαμπράκηδες. Εκείνα τά παιδιά της
Ακρας Αριστεράς έχουν
δίκηο γιά νά εκδηλώνουν τό μίσος τους;;;
Οσο αφορά τή γείτονα χώρα, λένε ότι πρέπει νά απαληφθεί τό μίσος από τά βιβλία. Γιατί όμως τά ίδια τα βιβλία δείχνουν μίσος κατά των Γερμανών του Χίτλερ γιά τά εγκλήματα πού έκαναν στούς Εβραίους; Γιατί τούς παρουσιάζουν σάν τέρατα; Τί έπαθε ο παππούς του Κίσσιγκερ, του Αμπράμοβιτς καί της Ολμπράϊτ, πρέπει να τό διδάσκονται τα παδιά μας. Τί έπαθε ο δικός μας παππούς στα Αμελέ Ταμπουρού, δέν πρέπει νά τό μάθουμε, διότι πρέπει νά έχουμε αγάπη μέ τούς φίλους καί κουμπάρους Τούρκους. Δέν ξέρουν όμως οι κατεστημένοι πολιτικοί μας, ότι όσοι έδειξαν αγάπη καί όχι μίσος στόν Γερμανό κατακτητή, έχουν αφήσει τό χειρότερο όνομα στή σύγχρονη ελληνική ιστορία; Καλώς έδειξαν αγάπη στόν κατακτητή τήν περίοδο '41-'44, οι κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, καλώς έδειξαν αγάπη οι Γερμανοτσολιάδες καί τά Τάγματα Ασφαλείας; Ας μου απαντήσει κανείς προδοδευτικός γιατί η αγάπη στόν Τούρκο κατακτητή είναι αναγκαία. Ή μήπως οι Τούρκοι δέν ήρθαν ως κατακτητές στά εδάφη μας, αλλά ήρθαν ως τουρίστες ....)
Απόσπασμα από τόν Χρήστο Ζαλοκώστα, αναφορικά μέ τήν εξόντωση των εθνικοφρόνων από τό ΕΑΜ:
Ο Δημήτριος Ψαρρός, αγνός δημοκρατικός αξιωματικός, διωγμένος από την 4η Αυγούστου, ήταν ο ιδρυτής της ΕΚΚΑ που είχε σοσιαλιστικές τάσεις. Φίλος του Ψαρρού ήταν ο περίφημος «Κόκκινος Συνταγματάρχης» Ευριπίδης Μπακιρτζής. Το πεδίο της δράσεώς της ήταν η Ρούμελη, τόπος καταγωγής του Ψαρρού.
Το καλοκαίρι του 1943, ο ΕΛΑΣ επιτέθηκε διαδοχικά σε δυο φάσεις εναντίον του 5/42 Συντάγματος του Ψαρρού και δυο φορές το διέλυσε, αλλά αυτό
ανασυγκροτήθηκε αμέσως.
(5/42 ήταν το σύνταγμα του Μαύρου Καβαλλάρη - Καρά Σεϊτάν, Νικολάου
Πλαστήρα πού είχε ηρωϊκή δράση κατά τή διάρκεια του
εθνικοαπελευθερωτικού
πολέμου της Μικράς Ασίας)
Το φθινόπωρο του 1943, ο ΕΛΑΣ κάλεσε το 5/42 να συνεργασθή μαζί του, επιτιθέμενο εναντίον του ΕΔΕΣ που
δέχονταν την ολόπλευρη
επίθεση των κομμουνιστικών δυνάμεων στην Ήπειρο. Το 5/42 παρέμεινε
αυστηρά ουδέτερο, μη θέλοντας να αναμιχθή σε ένα εμφύλιο πόλεμο.
Τον Απρίλιο του 1944, ο ΕΛΑΣ κατηγόρησε τους αντάρτες του 5/42
Συντάγματος ως προδότες καί συνεργάτες των Γερμανών, ενώ σε μια
αιφνιδιαστική νυχτερινή
επίθεση εναντίον τους στό χωριό Κλήμα της Γκιώνας, ανήμερα του Πάσχα, οι άθεοι συμμορίτες εξόντωσαν τό σύνταγμα, τρέποντας σέ φυγή ή αιχμαλωτίζοντας τούς
μαχητές του.
Γιά νά καταδείξω τό ήθος καί τό ύφος αυτού του άψογου στρατιωτικού, ο οποίος πάντοτε απέφευγε νά πολεμήσει μέ Ελληνες αδελφούς καί πάντα απελευθέρωνε τούς αιχμαλώτους ελασίτες, παραθέτω τήν επιστολή του πρός τούς συμπολεμιστές του, λίγο πρίν από τήν τελευταία μάχη: " ... Δι' εγγράφων της V Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ αποδίδεται εις Σύνταγμα και την Οργάνωσιν κατηγορία διά φόνους, και βιαιoπpαγiας κατά πολιτών και ανταρτών, διά λεηλασία και εκβιασμούς, ότι έλαβε εχθρικήν στάσιν απέναντι του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κλπ. Πάντα ταύτα αποτελούν αμαρτωλήν πρόφασιν, καθ' όσον η απωτέρα βλέψις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ είναι να διαλύσει το Σύνταγμα, ούτως ώστε να είναι μόνον κύριον της καταστάσεως διά να επιβάλει τας απόψεις του. ... Η απόφασις του Συντάγματος να αποδυθή εις τον αμυντικόν τούτον αγώνα, τον οποίον του επέβαλε το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, αποτελεί εκδήλωσιν της πλέον εντόνου διαμαρτυρίας του ενώπιον της Ιστορίας και του Ελληνικού Λαού διά πάσας τας κατηγορίας περί προδοτικών πράξεων και εκφυγής μας εκ του πνεύματος του απελευθερωτικού αγώνος. Κατόπιν όλων τούτων διά την διατήρησιν της τιμής των όπλων και δια το ακηλίδωτον του παρελθόντος της Οργανώσεως και του Συντάγματος, είναι αποφασιμένον μετά λύπης του διά το χυνόμενον αδελφικόν αίμα, το Σύνταγμα να αγωνισθεί δι' όλων του των μέσων κατά της ούτω εξυφανθείσης υπό του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εναντίον του επιθέσεως. "
Ο Ψαρρός, λόγω της ραγδαίας εξελίξεως των γεγονότων εγκατέλειψε αργά το Κλήμα και μαζί με τον υπασπιστή του, Έφεδρο Ανθυπολοχαγό Παπαγεωργίου, έφθασε στη Σκάλα Καραΐσκου. Μετά τη συνάντησή του με το Θύμιο Δεδούση, στήν παραλία, και την απόφασή του να μείνει εκεί - δεδομένου όπως είπε ότι θά τόν συνελάμβαναν Ελληνες καί δέν είχε να φοβηθεί τίποτε από τά αδέλφια του τους Έλληνες- συνελήφθη από ομάδα μαυροσκούφηδων του Άρη και οδηγήθηκε πίσω προς τό Κλήμα. Στο δρόμο, όμως, συνάντησαν το Ζούλα, το Διοικητή του 36 Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Ο Ζούλας, μόλις αντίκρυσε τον Ψαρρό, τον εξύβρισε βάναυσα και, διέταξε την εκτέλεσή του. Ημιθανή τόν αποκεφάλισε σύμφωνα μέ τό βιβλίο του Παπαγιαννόπουλου, «5/42-Ψαρρός». Ευθύς αμέσως κατεκρεουργήθηκε και ο Παπαγεωργίου, ενώ άλλοι γδάρθηκαν ζωντανοί καί σέ άλλους σύμφωνα με την αφήγηση του Δεδούση στόν Ζαλοκώστα, ξερίζωσαν τά μάτια. Σύμφωνα μέ τόν Ψήφη: " ... Όσοι από τους αιχμαλώτους δεν εξετελέσθηκαν συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του Κλήματος, όπου υπέστησαν φρικτά και απίστευτα βασανιστήρια που δεν μπορεί ν' αναγραφούν. Υπήρξαν δραματικές περιπτώσεις αιχμαλώτων, οι οποίοι επί ημέρες εβασανίζοντο κάτω από ανατριχιαστικές συνθήκες για να εξαναγκασθούν να προβούν σε φανταστικές αποκαλύψεις, διαπομπεόμενοι ανάνδρως και υφισrάμενoι βαναύσως ανομολογήτους εξευτελισμούς ώσrε πολλοί εξ αυτών, ηύχοντο να είχαν ακολουθήσει την τύχη των νεκρών. Για παράδειγμα, ο Ταγματάρχης Γιακουμάκης ζητούσε με απεγνωσμένη έκκληση από τους συγκρατουμένους του, να του κόψουν με ξυραφάκι τις φλέβες για ν' απαλλαγεί από τους πόνους που του προκαλούσαν οι χαρακιές με μάχαιρες σrις σάρκες του στις οποίες έρριχναν αλάτι, ακόμη και καυτό λάδι. Ο Παπαγιαννόπουλος υπέσrη ανάλογα βασανισrήρια και τελικά, ερρίφθη σrις φυλακές Καρπενησίου. Του ιατρού Πιλάλα αφήρεσαν από τα πόδια τα νύχια και κατόπιν, τα έκαιγαν με καυτά σίδερα. Οι αξιωματικοί Βασιλ. Τσίρης, Ιωάν. Στέγγος και Γεώργ. Στάμου, μετά τα βασανισrήρια, μετήχθησαν όπως και οι Γιακουμάκης και Παπαγιαννόπουλος σrις φυλακές Καρπενησίου. Όλοι οι παραπάνω αλλά και οι Πιλάλας και ο Βλάικος υποχρεώθηκαν να πρσχωρήσουν σroν ΕΛΑΣ από τον οποίο απεχώρησαν αμέσως μετά την απελευθέρωση." Σημειώνω ότι πολλοί φυγάδες έφθασαν στην Πάτρα, μέσω Ψαθόπυργου καί γιά νά γλυτώσουν κατετάγησαν στά Τάγματα Ασφαλείας. Ετσι έβρισκε τό ωραιό άλλοθι ο ΕΛΑΣ γιά νά δικαιώνει τήν εξόντωση των αντιστασιακών οργανώσεων πού δέν ήλεγχε.
Μελιγαλάς. Ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι συμμορίτες επιτέθηκαν κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους. Η φρουρά της πόλεως δέν άντεξε παραπάνω από 12 ώρες καί αποφασίστηκε έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα, μέ πορεία προς τό Μελιγαλά. Έτσι λοιπόν τή νύκτα ξεκίνησε μία φάλαγγα αποτελούμενη από μαχητές καί πλήθος από αμάχους τρομοκρατημένους στήν ιδέα νά μείνουν ανυπεράσπιστοι στά χέρια των αριστερών. Πράγματι η είσοδος του ΕΛΑΣ στήν Καλαμάτα συνοδεύτηκε μέ καταστροφές καί σφαγές. Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944, αρχίζει η επίθεσις κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του απο 3000 που ήταν, είχε φθάσει τούς 7000, από τούς πρόσφυγες των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κράτησε 2 μέρες. Η προσπάθεια γιά βοήθεια από τους Γαργαλιάνους απέτυχε, καί το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944, ο Μελιγαλάς παραδόθηκε στα χέρια των εξαγριωμένων κομμουνιστών οι οποίοι με επι κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη καί τούς μαυροσκούφηδες (Τάγμα θανάτου) άρχισαν τή δουλειά πού ήξεραν καλύτερα από όλες: Σφαγές καί βασανιστήρια.
Οι τραυματίες καί το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου βασανίστηκαν καί εκτελέστηκαν χωρίς οίκτο. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονταν στους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονταν, κοπέλες βιάζονταν. 18 Ταγματασφαλίτες καί μή, - μεταξύ των οποίων οι Περικλής Μπούτος, πολιτευτής του κόμματος των φιλελευθέρων, ο ταγματάρχης Χριστόφιλος, ο ταγματάρχης χωροφυλακής Φραγκουδάκης, ο Γαλόπουλος αντεισαγγελέας Καλαμών, ο Νομάρχης Μεσσηνίας Δημ. Περωτής, ο Ταγματάρχης Μορφονιός - οδηγήθηκαν πίσω στην Καλαμάτα. Εκεί τούς κομμάτιασαν μέ μαχαίρια καί κατόπιν τούς κρέμασαν στήν κεντρική πλατεία της πόλης.
Σημειώνουμε ότι ο δολοφονηθείς Νομάρχης Μεσσηνίας Περωτής είχε γλυτώσει
στις 11 Φεβρουαρίου 1944, από το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα τον
μεγαλύτερο αριθμό από τους 1500 συλληφθέντες Καλαματιανούς. Αυτοί είχαν
συλληφθεί ως αντίποινα, γιά τον φόνο 2-3 Γερμανών από τους αντάρτες τους
ΕΛΑΣ, στο
χωριό Άγιος Φλώρος Μεσσηνίας. Ο ΕΛΑΣ μέ τή φοβερή στρατιωτική
μηχανή έμενε απαθής θεατής, κατά τήν διάρκεια των εκτελέσεων των ομήρων
από τούς Ναζί.
Ο δε δολοφονηθείς Ταγματάρχης Χωροφυλακής Φραγκουδάκης, τον Μάιο του
1944 είχε γλυτώσει την τελευταία στιγμή από το γερμανικό εκτελεστικό
απόσπασμα, 50 Εαμίτες της Καλαμάτας.
Ο Γιάννης Καραμούζης μαζί με τον Βασ. Μπράβο συγκρότησαν εκτελεστικά αποσπάσματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ υπό την διοίκηση του Μάτζαρη και του Ν. Μητροπούλου. Σύμφωνα μέ τον Γιάννη Καραμούζη: «Ο Άρης με τον υπασπιστή τον Τζαβέλα και 4-5 μαυροσκούφηδες επεσκέφθη στο χωριό Μερόπη τους Ταγματασφαλίτες που δεν είχαν εκτελεσθεί. Τους έγδυσε και ο ίδιος προσωπικώς έδωσε το σύνθημα για ΑΓΡΙΟ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΜΕΧΡΙ ΑΙΜΑΤΟΣ. Μόλις βράδιασε τους παρέδωσε στους μαυροσκούφηδες και με την βοήθεια και άλλων ανταρτών σφαγιάσθηκαν όλοι, λίγο έξω από την Μερόπη. Ο ΤΖΑΒΕΛΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΝΕ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΒΥΛΑ ΤΟΥ».
Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι, περίπου 2000 οδηγήθηκαν δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά εις την μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με πριόνια, τσεκούρια, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάχτηκαν καί πετάχτηκαν στην ΠΗΓΑΔΑ. (Τώρα πρέπει νά μνημονεύονται αυτοί οι νεκροί ή όχι; Ας μου απαντήσει κάποιος δημοκράτης δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας. Είναι τό μνημόσυνο εκδήλωση μίσους ή όχι; Πρέπει νά θυμόμαστε τούς νεκρούς ή όχι; Αν τά θύματα ήταν της Αριστεράς, δέν θά έτρεχε ο Θεοδωράκης νά κάνει συναυλίες; δέν θά έγραφε η Ελευθεροτυπία .. οι φασίστες, οι χουντικοί, οι δολοφόνοι, τά καθάρματα, κ.τ.λ; Τό συναίσθημα του μίσους καί της εμπάθειας είναι αποκλειστικό δικαίωμα της Αριστεράς;)
Θεωρία του μίσους.
(Είναι η γνωστή θεωρία, η οποία αναπτύσεται από τούς μισθωμένους της Παγκοσμιοποίησης, μετά τήν εντολή της Νέας Τάξης γιά τήν "Ελληνοτουρκική φιλία". Αν υπάρχει κάτι στήν Ελληνική Ιστορία πού θίγει τούς γείτονες, πρέπει να διαγραφεί, διότι δέν πρέπει νά υπάρχει μίσος. Τήν ίδια θεωρία επιβάλλουν οι "δημοκράτες", "προοδευτικοί" δημοσιογράφοι τύπου Καμπουράκη, Οικονομέα, κρατικοδίαιτοι καθηγητές της Παντείου, πολιτικοί τύπου Κουναλάκη, Μπίστη καί μεγαλοεκδότες τύπου Φυντανίδη, Λαμπράκη, όταν αναφέρεται κανείς σέ εγκλήματα των ομοϊδεατών τους τήν περίοδο του εμφυλίου. Δέν πρέπει να μνημονεύουμε τόν Μελιγαλά ή τό Φενεό ή το Βίτσι, διότι αυτό αποτελεί εκδήλωση μίσους. Είναι παραμύθι ευκολοχώνευτο γιά τόν αγνό καί απονήρευτο Ελληνα.
Τό μίσος τους όμως κατά της Δεξιάς, όλοι οι δημοσιογράφοι, πού τυχαίνει νά είναι όλοι αριστεροί, τό εκδηλώνουν συνεχώς καί ακατάπαυστα, από τότε πού θυμάμαι τόν εαυτό μου. Η "Επάρατος Δεξιά", αντιλαϊκή πολιτική, Μακρόνησος καί Γυάρος, η χούντα με τα βασανιστήρια, Λαμπράκης, Μπελογιάννης κτλ. κτλ. Κατάφεραν με τα συνεχή μηνύματα μίσους, να ταυτίσουν τόν όρο Δεξιός μέ τόν όρο φασίστας καί οπισθοδρομικός, με αποτέλεσμα κανείς στήν Ελλάδα νά μην δηλώνει δημοσιώς δεξιός.
Μετά τή δημιουργία του κόμματος Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ, όλο το πολιτικο
κατεστημένο έβριζε ομαδικά, Φασίστες, Ναζήδες, Ρατσιστές κτλ. κτλ.
Νέα παιδιά (βλέπε Αδωνις Γεωργιάδης) που ήταν μωρά τήν περίοδο της
χούντας, βγαίναν οι παληόγεροι οι ποτισμένοι μέ μίσος καί σύνδρομα, καί
τά καθύβριζαν.
Τότε τό μίσος καί η εμπάθεια περίσσευαν καί ωφελούσαν τόν τόπο. Κανείς
δέν έδειξε ευμένεια καί θέληση γιά καλόπιστο διάλογο, αλλά έβγαιναν οι
κοκκινοφασίστες καί δήλωναν ότι ... δέν συζητούν μέ φασίστες. Τά παιδιά
των Εξαρχείων πού δείχνουν τρομερό καί δολοφονικό μίσος κατά του
Ελληνικού κράτους, τά προστατεύουν τόσο τά ιδιωτικά μεγαλοκάναλα όσο καί
οι Αλαβάνοι, οι Φυντανίδηδες, καί οι Λαμπράκηδες. Εκείνα τά παιδιά της
Ακρας Αριστεράς έχουν
δίκηο γιά νά εκδηλώνουν τό μίσος τους;;;
Οσο αφορά τή γείτονα χώρα, λένε ότι πρέπει νά απαληφθεί τό μίσος από τά βιβλία. Γιατί όμως τά ίδια τα βιβλία δείχνουν μίσος κατά των Γερμανών του Χίτλερ γιά τά εγκλήματα πού έκαναν στούς Εβραίους; Γιατί τούς παρουσιάζουν σάν τέρατα; Τί έπαθε ο παππούς του Κίσσιγκερ, του Αμπράμοβιτς καί της Ολμπράϊτ, πρέπει να τό διδάσκονται τα παδιά μας. Τί έπαθε ο δικός μας παππούς στα Αμελέ Ταμπουρού, δέν πρέπει νά τό μάθουμε, διότι πρέπει νά έχουμε αγάπη μέ τούς φίλους καί κουμπάρους Τούρκους. Δέν ξέρουν όμως οι κατεστημένοι πολιτικοί μας, ότι όσοι έδειξαν αγάπη καί όχι μίσος στόν Γερμανό κατακτητή, έχουν αφήσει τό χειρότερο όνομα στή σύγχρονη ελληνική ιστορία; Καλώς έδειξαν αγάπη στόν κατακτητή τήν περίοδο '41-'44, οι κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, καλώς έδειξαν αγάπη οι Γερμανοτσολιάδες καί τά Τάγματα Ασφαλείας; Ας μου απαντήσει κανείς προδοδευτικός γιατί η αγάπη στόν Τούρκο κατακτητή είναι αναγκαία. Ή μήπως οι Τούρκοι δέν ήρθαν ως κατακτητές στά εδάφη μας, αλλά ήρθαν ως τουρίστες ....)
Απόσπασμα από τόν Χρήστο Ζαλοκώστα, αναφορικά μέ τήν εξόντωση των εθνικοφρόνων από τό ΕΑΜ:
... Τό ΕΑΜ όταν πείστηκε ότι οι αξιωματικοί της οργάνωσης "Ε.Σ.", ήταν εθνικόφρονες, άρχισε νά τούς χτυπάη. Ο συνταγματάρχης Κετσέας καταδόθηκε στους Ιταλούς, ο ταγματάρχης Δαούλης, αν καί ήταν δημοκρατικός, απότακτος του '35, δολοφονήθηκε.
... Μόλις βάσταξε τό ΕΑΜ λίγη δύναμη στα χέρια του, άρχισε νά κυκλοφορεί έντυπα κατά των αξιωματικών, λέγοντας πώς είναι φασίστες. Ο ταγματάρχης Λαμπρόπουλος προδίδεται καί φυλακίζεται από τούς Ιταλούς. Ο ανθυπολοχαγός Κουρκουτάς προδίδεται από τόν κομμουνιστή δημοδιδάσκαλο Πετρόπουλο, παραδίδεται στους Ιταλούς καί τουφεκίζεται. Τόν σημαιοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού Γεωργανά, τόν έσφαξε ο ΕΛΑΣ στά παραθαλάσσια της Τσακωνιάς, αρπάζοντας από τά χέρια του τά σχέδια κατανομής του γερμανικού στρατού στήν Πελοπόννησο. Τόν λοχαγό Αργείτη του "Ε.Σ.", πού επικοινωνούσε μ'έναν ασύρματο μέ τό Κάιρο, οι εαμίτες τόν βασάνισαν απάνθρωπα καί ύστερα τόν εξετέλεσαν.
... Τέσσερα στρατόπεδα συγκεντρώσεως αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού οργάνωσαν οι αναρχικοί: ένα τό φριχτότερο τό ονόμαζαν "Σιβηρία του Πάρνωνα", δεύτερο στή θέση Κουτσομέρα Τριφυλίας, τρίτο στό χωριό Μερόπη, καί τέταρτο στή Μεσσηνία, πού τό λένε "Νέα Μόσχα". Τριακόσους Μοραΐτες σκότωσε η Νομαρχιακή Επιτροπή Αχαΐας στό Κούμανι.
... Ο έφεδρος λοχαγός Πανουσόπουλος αντάρτεψε από τό Γενάρη τη Ζήρια. Καταπιάστηκε πρώτα νά βρή όπλα, γιατί εμείς μπορέσαμε νά τού αγοράσουμε μόνο πέντε. Μέ 18 αξιωματικούς βρόντησε ιταλικό τμήμα στό Φενεό, κτύπησε στήν Καστάνια τούς φασίστες, στή Βλαχέρνα τούς Γερμανούς, πάλι τούς Ιταλούς στή Ζάχολη. Σέ πέντε μήνες τούς επήρε 200 τουφέκια καί τό όνομά του ο "καπετάν Ζήριας" έγινε θρύλος. Τότε ο εαμίτης Μίχας του ζήτησε νά ενταχθεί στόν ΕΛΑΣ καί όταν αυτός αρνήθηκε άρχισαν τά βάσανά του. Οι κομμουνιστές πρόδωσαν τό λημέρι του στους Γερμανούς. Τού επιτέθηκαν στου Σαϊτα όπου ο Ζήριας λαβώθηκε στό πόδι. Τόν έπιασαν οι κομμουνιστές στό χωριό Μυγδαλέζα τόν βασάνιζαν γιά μέρες καί τον καταδίκασαν σέ θάνατο φορτώνοντας τήν κατηγορία ότι ήταν γκεσταπίτης. Κατάφερε νά δραπετεύσει αλλά η ομάδα του χωρίς αυτόν διαλύθηκε.
Τήν ίδια περίοδο πού οι Αριστερά "έκανε αντίσταση", ο λαός στέναζε κάτω
από τή μπότα του κατακτητή. Η πείνα, τό κρύο καί οι αρρώστιες θέρισαν
δεκάδες
χιλιάδες παιδιά κυρίως στήν Αθήνα. Ας πάρουμε μία εικόνα από τήν κατοχή
όπως τήν έγραψε στό βιβλίο του «Χρονικό της Σκλαβιάς» ο Χρήστος Ζαλοκώστας:
Αύγουστος 1942. Μαύρο καλοκαίρι περνάμε. Ολα τά προϊόντα τα δεσμεύουν οι Γερμανοί γιά τόν εαυτό τους. Δέν αφήνουν σταγόνα λάδι, δέν αφήνουν κάν αλάτι, καί η μερίδα του ψωμιού περιορίστηκε στά 50 δράμια. Η τραγική αυτή μικρή ποσότητα σημαίνει καταδίκη σέ θάνατο. Στέλνουν στα Άφρικα Κορπς ακόμα καίτά λαχανικά καί τά φρούτα μας. Η διατροφή των αρρώστων στά νοσοκομεία είναι τόσο ελεεινή ώστε γιά άλλη πάθηση πηγαίνουν καί πεθαίνουν από πείνα. Μητέρες πού γέννησαν δέν έχουν γάλα. Η ψώρα, η βρώμα, η ψείρα δέρνουν τήν φτωχολογιά. Τά σανατόρια παραγέμισαν καί οι φθισικοί απομένουν στούς δρόμους καί πεθαίνουν από αιμόπτυση. Τί ηθικό νά σου απομείνει όταν όλη μέρα σκαλίζεις τά σκουπίδια γιά νά φάς!
Η Αθήνα διψά καί βρωμάει. Οι Γερμανοί δίνουν λιγοστό νερό, γιατί χρησιμοποιούν τή λίμνη του Μαραθώνα ως βάση υδροπλάνων. Η Αθήνα λιμοκτονεί. Χτές βράδυ ένας Αγγλος πού τόν κρύβει κάποιος Ελληνας, μου διηγήθηκε πώς ο Ρωμιός, μοίρασε μία ντομάτα καί ένα αυγό στά έξι, καί έδωσε στόν Αγγλο όσο καί στά πέντα πεινασμένα παιδιά του.
Μέρα-νύχτα, ατέλειωτες σειρές από καροτσάκια πού τά σέρνουν πλάσματα αδύνατα σαν σκιάχτρα, ξυπόλητα καί ντυμένα μέ κουρέλια, κουβαλάν ξύλα από τίς εξοχές. Οι κουΐσλιγκς λένε πως πεινάμε εξαιτίας του αγγλικού αποκλεισμού. Ξεχνάν οι προδότες ότι μερικά προϊόντα μας, όπως τό λάδι καί η σταφίδα, περίσσευαν γιά νά τρώμε όσο θέλουμε. Ληστεύουν οι Γερμανοί τά πάντα καί ο βρωμερός Κοτζαμάνης, Υπουργός Εφοδιασμού, συγκεντρώνει όλα τά τρόφιμα γιά τόν Άξονα.
Οι αριστεροί, όπως αναφέρθηκε, μέ ασήμαντα κτυπήματα κατά του εχθρού,
έκαναν τούς Γερμανοϊταλούς νά εκτελούν εκατοντάδες αθώους πολίτες καί νά
καίνε δεκάδες χωριά. Η τακτική αυτή επέφερε θάνατο καί οδυρμο, μίσος καί
αγανάκτηση, εξαθλίωση καί φτώχεια, καταστάσεις πού έφερναν κοντύτερα
τούς αγνούς
χωρικούς πρός τόν κομμουνισμό. Από τό «Χρονικό της Σκλαβιάς»:
Οι συμμορίτες ξεκάνουν μοναχικούς Γερμανούς γιά νά προκαλέση αντίποινα
καί νά ξεκληρίση ο τόπος. Έξω από τη Σπάρτη σκοτώνει οκτώ Ναζήδες, μά
τουφεκίζεται από τους
Ούνους ο αφρός της κοινωνίας Σπάρτης, 184 άτομα. Για δύο Ιταλούς
νεκρούς καίγονται τά χωριά Άγιος Βασίλειος, Κοσμάς και Καστανίτσα. Με
τον φόνο τριών
Γερμανών πετυχαίνουν την εξόντωση της Σκάλας καί του Αγίου Φλώρου. Και
τό κορύφωμα – γιά έξι στρατιώτες τους οι Γερμανοί κατάστρεψαν τό Μέγα
Σπήλαιο, τήν
Αγιά Λαύρα καί τά Καλάβρυτα, όπου χάθηκαν μέ βαρβαρότητα ορδής Αττίλα
χίλιες ψυχές.
Αμα έμπαινε ο ΕΛΑΣ σέ μία πόλη, πανηγύριζε τό ΚΚΕ πανηγύριζε καί το
BBC, καί μόνο οι πολίτες δέν πανηγύριζαν, γιατί αυτοί ξέρανε πως μόλις
θά γύριζαν οι
Γερμανοί, οι εαμίτες θά ανέβαιναν στίς κρυψώνες τους, αφήνοντας τόν
πληθυσμό απροστάτευτο. Αυτό δέν λέγεται αντίσταση λέγεται σφαγή. Αλλά
όσο
απαθλιώνονταν ο τόπος τόσο πιό κοντά ερχόταν στον κομμουνισμό.
Απαντες γνωρίζουν τό έγκλημα των Γερμανών στά Καλάβρυτα, τό Δεκέμβρη του '43, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τά αίτια του εγκλήματος. Καί ο Χρήστος Ζαλοκώστας καί ο Βρεταννός συνταγματάρχης Christopher Woodhouse (Κρίς), πού έζησε τρία χρόνια μέ τούς αντάρτες στά βουνά, εξηγούν ότι οι αριστεροί αντάρτες, δολοφονούσαν απομονωμένους Γερμανούς, ώστε νά εισπράξει τά αντίποινα ο άμαχος πληθυσμός. Ετσι έγινε καί στήν περιοχή των Καλαβρύτων, όπου οι Ελασίτες δολοφόνησαν ύστερα από φρικτά βασανιστήρια τούς τραυματίες Γερμανούς αιχμαλώτους, καί εξαφανίσθηκαν στά βουνά. Ο Γερμανός διοικητής πού είχε διατάξει τήν καταστροφή μικρών χωριών, όταν μπήκε στά Καλάβρυτα, δέν είχε σκοπό νά πειράξει τήν κωμόπολη, αφού δέν είχε στοιχεία γιά συνεργασία μέ τούς αντάρτες. Κάποιοι όμως τον πήγαν στόν νεκροταφείο, όπου έγινε εκταφή τών Γερμανών νεκρών, οι οποίοι ήταν ακρωτηριασμένοι, ακόμα καί στά γεννητικά όργανα. Τότε διέταξε τήν συγκέντρωση όλων των ανδρών άνω των 14 χρονών καί στήν συνέχεια την εκτέλεσή τους. Ο ΕΛΑΣ των εκατό χιλιάδων μαχητών τί έκανε; Χάζευε τό θέαμα... Αυτή ήταν η αντίσταση της Αριστεράς κατά του κατακτητή καί γιά νά θεωρηθώ πιό αξιόπιστος παράθετω αποσπάσματα από το βιβλίο του Βρετανού αρχηγού της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής Woodhouse, "The apple of discord":
Απαντες γνωρίζουν τό έγκλημα των Γερμανών στά Καλάβρυτα, τό Δεκέμβρη του '43, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τά αίτια του εγκλήματος. Καί ο Χρήστος Ζαλοκώστας καί ο Βρεταννός συνταγματάρχης Christopher Woodhouse (Κρίς), πού έζησε τρία χρόνια μέ τούς αντάρτες στά βουνά, εξηγούν ότι οι αριστεροί αντάρτες, δολοφονούσαν απομονωμένους Γερμανούς, ώστε νά εισπράξει τά αντίποινα ο άμαχος πληθυσμός. Ετσι έγινε καί στήν περιοχή των Καλαβρύτων, όπου οι Ελασίτες δολοφόνησαν ύστερα από φρικτά βασανιστήρια τούς τραυματίες Γερμανούς αιχμαλώτους, καί εξαφανίσθηκαν στά βουνά. Ο Γερμανός διοικητής πού είχε διατάξει τήν καταστροφή μικρών χωριών, όταν μπήκε στά Καλάβρυτα, δέν είχε σκοπό νά πειράξει τήν κωμόπολη, αφού δέν είχε στοιχεία γιά συνεργασία μέ τούς αντάρτες. Κάποιοι όμως τον πήγαν στόν νεκροταφείο, όπου έγινε εκταφή τών Γερμανών νεκρών, οι οποίοι ήταν ακρωτηριασμένοι, ακόμα καί στά γεννητικά όργανα. Τότε διέταξε τήν συγκέντρωση όλων των ανδρών άνω των 14 χρονών καί στήν συνέχεια την εκτέλεσή τους. Ο ΕΛΑΣ των εκατό χιλιάδων μαχητών τί έκανε; Χάζευε τό θέαμα... Αυτή ήταν η αντίσταση της Αριστεράς κατά του κατακτητή καί γιά νά θεωρηθώ πιό αξιόπιστος παράθετω αποσπάσματα από το βιβλίο του Βρετανού αρχηγού της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής Woodhouse, "The apple of discord":
Δεν έθεσε σε δράση ένοπλες δυνάμεις έξω απ' την Αθήνα, παρά μόνο από τον επόμενο χρόνο, αλλά το δίκτυο των πυρήνων είχε τόσο αποτελεσματικά οργανωθεί και εξαπλωθεί ώστε, όταν το καλοκαίρι του 1942, εμφανίστηκαν στα βουνά οι πρώτες ανταρτικές ομάδες με την ονομασία ΕΛΑΣ, πολλαπλασιάστηκαν πολύ γρήγορα. Όταν τους ήταν δυνατό, εξαπλώνονταν πέρα από τα όριά τους ή απορροφούσαν όλες τις αντίπαλες ομάδες που συναντούσαν στο δρόμο τους. Το γεγονός αυτό φωτίζει το σκοπό των μονάδων του ΕΛΑΣ, που οι ηγέτες του δεν έβλεπαν τον πόλεμο σαν πόλεμο ανάμεσα σε έθνη, αλλά ανάμεσα σε αντίπαλες ιδεολογίες, που υπήρχαν σε όλα τα έθνη και ονομάζονταν Πρόοδος και Αντίδραση. Αυτό ενθάρρυνε τους προοδευτικούς Έλληνες, όπως ήταν ο ΕΛΑΣ, να χτυπούν τους αντιδραστικούς Έλληνες, όπως ήταν κάθε άλλος. Είχε επίσημα διακηρυχθεί από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ότι, ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΗΤΑΝ IPSO FACTO ΠΡΟΔΟΤΗΣ. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΗΤΑΝ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ, ΑΝ ΟΧΙ ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του ΚΚΕ ήταν ότι, στην ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΗ ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΜΟΝΟΠΩΛΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, άλλα και να τους φέρει σε μια θέση, όπου θα ήταν αναγκασμένοι ή να συνεργασθούν με τον κατακτητή ή να υποταχθούν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ή να διαλυθούν. Η μέθοδός του ήταν ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΦΗΜΙΣΤΙΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΕΝΟΠΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ώσπου ν' αναγκασθούν να κάμουν την εκλογή τους. Όταν η μόνη τους ελπίδα να επιζήσουν ήταν να προσχωρήσουν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ή να παραδοθούν στο έλεος των Γερμανών, έκαναν την εκλογή που ήταν να κάνουν, θα ιδεί ο αναγνώστης στα επόμενα, ότι σε όλες σχεδόν τις ανταρτικές οργανώσεις που είχαν απομείνει προσφέρθηκαν οι τρεις αυτοί δρόμοι και ότι όλες τελικά διάλεξαν. Ο Ζέρβας όμως ήταν πιο σκληρό καρύδι, αντιστάθηκε. Σε μια περίπτωση, τον Νοέμβριο του 1943, είχε σχεδόν βρεθεί στην ανάγκη για τη μοιραία εκλογή της συνεργασίας με τον κατακτητή, μερικοί από τους αξιωματικούς του, επίσης, σε τμήματα της Ελλάδας που βρίσκονταν μακριά από τον άμεσο έλεγχό του, αντιμετώπισαν το ίδιο δίλημμα και διάλεξαν τη συνεργασία με τον κατακτητή. Αυτοί ήταν που, με τη συμπεριφορά τους, πρόσφεραν έδαφος για να διατυπωθεί η κατηγορία, έτσι όπως την εμφάνισε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Δεν είναι καθόλου βέβαιο για οποιονδήποτε από τους ανώτερους αξιωματικούς του Ζέρβα, ότι προτίμησε να πάει με τους Γερμανούς, είναι όμως πολύ πιθανό, ότι μερικοί πήγαν. Η εκλογή τους δεν αποδείχνει κανενός είδους συμπάθεια προς τους Γερμανούς• δείχνει μόνο, ότι θεωρούσαν τους Γερμανούς μικρότερο κακό απ' το θάνατο ή το ΕΑΜ. Είναι επίσης πιθανό, αλλά όχι βεβαιωμένο, ότι μερικοί πολέμησαν κυριολεκτικά μέχρι θανάτου.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ΤΟ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ, ήταν κάτι που το έκανε μόνο σε συνδυασμό με τον πρωταρχικό σκοπό του, την απόκτηση πολιτικής δυνάμεως. Μια εικόνα της λειτουργίας της αρχής αυτής δίνει η σύγκριση ανάμεσα στις δυο σημαντικότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν μέσα στον πρώτο χρόνο του ανταρτοπόλεμου. Η πρώτη ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου τον Νοέμβριο 1942, η δεύτερη ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Ασωπού τον Ιούνιο του 1943 . Και οι δυο αυτές επιχειρήσεις έφεραν το ίδιο αποτέλεσμα στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή. Η πρώτη όμως έγινε από μια βρετανική δύναμη και από δυνάμεις ανταρτών και του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Η δεύτερη έγινε μόνο από βρετανική δύναμη, χωρίς καμιά συμμετοχή ανταρτών. Η εξήγηση βρίσκεται στο ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ. Στην πρώτη, όμως, εξαναγκάσθηκαν, ενώ στη δεύτερη όχι. Όταν η πρώτη ομάδα Βρετανών αλεξιπτωτιστών έπεσε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1942, προσγειώθηκε πολύ κοντά στη γέφυρα του Γοργοπόταμου και στη μονάδα του ΕΛΑΣ που διοικούσε ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Ζέρβας βρισκόταν εκατό μίλια μακριά, στα δυτικά. Περισσότερο από ένας μήνας πέρασε, ώσπου η βρετανική ομάδα να επιτύχει επαφή με τον Άρη. Στις αρχές Νοεμβρίου, μια δεύτερη ομάδα Βρετανών αλεξιπτωτιστών έπεσε τυχαία μέσα στα χέρια του Άρη. Τους έστειλε να συναντήσουν τους συναδέλφους τους, χωρίς και πάλι να προσφερθεί να τους βοηθήσει στο σχέδιό τους. Λίγο αργότερα, η πρώτη ομάδα συνάντησε τον Ζέρβα εκατό μίλια μακριά και τον έφερε, σε μια πορεία χωρίς ανάπαυλα, να χτυπήσει τη γέφυρα του Γοργοπόταμου. Τότε άλλαξαν όλα. Όταν ο Άρης κατάλαβε ότι η επίθεση θα γινόταν, έστω και χωρίς τις δικές του δυνάμεις, δεν διακινδύνευσε ν' αφήσει τον Ζέρβα να πάρει όλη τη δόξα: προσφέρθηκε αμέσως να συνεργασθεί. Το αποτέλεσμα ήταν μια κοινή επιχείρηση, που ίσως ποτέ δεν θα γινόταν αν δεν ήταν ο Ζέρβας και δεν θα σημείωνε επιτυχία αν δεν ήταν ο Άρης Βελουχιώτης. Όταν, όμως, επτά μήνες αργότερα, ζητήθηκε να γίνει επίθεση και κατά της γέφυρας του Ασωπού, δεν υπήρχε δυνατότητα να δοθεί βοήθεια από άλλους αντάρτες εκτός από τον ΕΛΑΣ. Κι αυτό επειδή ο Ζέρβας βρισκόταν και πάλι εκατό μίλια μακριά και ο ΕΛΑΣ είχε προχωρήσει στη φάση του αλληλοσπαραγμού, πράγμα που απέκλεισε κάθε σκέψη να κληθεί και πάλι ο Ζέρβας. Οι δυνάμεις του Σαράφη και του Ψαρού είχαν εκμηδενισθεί και η δύναμη του Ζέρβα αντιμετώπιζε την ίδια απειλή. Μια και δεν υπήρχε αυτή τη φορά ο κίνδυνος να του κλέψει οποιοσδήποτε άλλος τη δόξα, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ΑΡΝΗΘΗΘΚΕ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ. (Την ανέλαβε μια ομάδα από έξη Βρετανούς και είχε την ίδια επιτυχία με την προηγούμενη).
Οκτώβριος 1943. Ο οπλισμός της μεραρχίας Πινερόλο και ιδιαίτερα η ορεινή πυροβολαρχία του, μεταφέρθηκε με σπουδή μέσα από την οροσειρά της Πίνδου, για να χρησιμοποιηθεί από τον Άρη Βελουχιώτη κατά του Ζέρβα, ενώ παράλληλα κλεινόταν τοπική ανακωχή με τους Γερμανούς. Ο χρονικός προγραμματισμός της όλης επιχειρήσεως έδινε την εντύπωση ότι ήταν αριστοτεχνικός, το ΚΚΕ φαινόταν ότι κυριαρχούσε σε όλη την Ελλάδα, τη στιγμή που νόμιζε ότι πλησίαζε το τέλος της γερμανικής κατοχής. Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ μάλιστα διακήρυττε, ότι είχε διαταγή από τις βρετανικές αρχές να επιτεθεί κατά των αντιπάλων του, επειδή ήταν ένοχοι συνεργασίας με τους Γερμανούς. Φαινόταν πολύ πιθανό ότι η διακήρυξη αυτή θα έφερνε το αποτέλεσμά της πριν προλάβουν οι βρετανικές αρχές να την καταγγείλουν. Αν το σχέδιο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σημείωνε οριστική επιτυχία μέσα σε λίγες μέρες, δεν θα είχε πια σημασία το τι θ' απαντούσαν οι βρετανικές αρχές. Αλλά, σε δυο μέρες, αποκαλύφθηκε ένα πολύ πιο σοβαρό λάθος υπολογισμού: οι Γερμανοί δεν έφευγαν από την Ελλάδα, παρ' όλα αυτά! Αφού παραπλάνησαν μ' επιτυχία τα δίκτυα πληροφοριών όλων των ανταρτικών οργανώσεων και προκάλεσαν επίσης τη διασπορά παραπλανητικών φημών σε όλη τη χώρα, στράφηκαν κατά των ορεινών περιοχών από τα ανατολικά και τα δυτικά και κατάφεραν συντριπτικά πλήγματα στην Αντίσταση με όλη τους την άνεση.
Είναι αμφίβολο αν η στρατιωτική αξία των ανταρτικών κινημάτων στα Βαλκάνια δικαιολογούσε τη συνέχισή τους ύστερα από τον Αύγουστο του 1943. Η τακτική του πολέμου των ατάκτων είχε αποδώσει τους καρπούς της στα πρώτα στάδια του πολέμου, όταν οι Σύμμαχοι υστερούσαν ακόμα από τους Γερμανούς σε οργάνωση και εξοπλισμό. Τότε που προσπαθούσαν ακόμα να κερδίσουν χρόνο, για να θέσουν σε κίνηση τον δικό τους μηχανισμό ολοκληρωτικού πολέμου, η κάθε παρενοχλητική δράση είχε την αξία της. Μια φούχτα κομάντος, σαμποτέρ, ελευθέρων σκοπευτών ή ανταρτών μπορούσε να προκαλέσει ζημιά πολύ μεγαλύτερη από όσο θα στοίχιζε σε θυσίες. Η Ελλάδα έδωσε ένα παράδειγμα το 1942 στη γέφυρα του Γοργοπόταμου, η καταστροφή της οποίας, ενώ χρειάσθηκε ασήμαντες προσπάθειες, στέρησε τον Ρόμμελ από την κυριότερη οδό ανεφοδιασμού επί έξη εβδομάδες, στη διάρκεια των μαχών της Βόρειας Αφρικής. Αλλά, από τον Αύγουστο του 1943, οι Σύμμαχοι είχαν περάσει στην αντεπίθεση. Η αριθμητική και υλική υπεροχή τους έκανε την τελική νίκη τους βέβαιη. Η αξία των ανταρτικών επιχειρήσεων έπαψε να παρουσιάζει οποιαδήποτε αναλογία με τις καταστροφές που προκαλούσε για τον άμαχο πληθυσμό και με τις πολιτικές ταραχές που εγκυμονούσαν για το μέλλον. Δεν ήταν όμως δυνατό να τερματισθούν, επειδή οι πιο πάνω λόγοι ήταν άσχετοι με τον σκοπό για τον οποίο ο βαλκανικός κομμουνισμός είχε ρίξει στην πλάστιγγα τη συμβολή του στην Αντίσταση. ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΜΑΧΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΑΡΑΧΩΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΕ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΕΦΕΔΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ. Υπολογισμοί που βασίζονταν αποκλειστικά στην πολεμική προσπάθεια κατά των Γερμανών ήταν αδιάφοροι για τους κομμουνιστές των Βαλκανίων, αφού η τελική εκδίωξη των Γερμανών ήταν βέβαιη έτσι κι αλλιώς.
Η παραπάνω αναφορά του Αγγλου συνταγματάρχη, πού δίνεται μέ επιστημονικό
τρόπο, καταδεικνύει πέραν αμφιβολιών τούς σκοπούς της Αριστεράς κατά
την διάρκεια
της κατοχής. Αξίζει να σταθούμε στήν ανατίναξη της γέφυρας στόν Γοργοπόταμο, διότι η τηλεόραση καί οι εφημερίδες των αριστερών αυτή προβάλλουν γιά νά μας
θυμίσουν τήν ... τρομερή αντίσταση πού έκανε η Αριστερά κατά του ναζισμού. Ο Βρεταννός σαμποτέρ Chris Woodhouse μας περιέγραψε στό βιβλίο του
"Τό μήλο της Εριδος",
πως ομάδα Βρετανών και Νεοζηλανδών αξιωματικών, υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχου Ε. Myers, έπεσε με αλεξίπτωτο τον Οκτώβριο του 1942 στην περιοχή
Γκιώνας. Εκεί τούς περίμενε ο λήσταρχος Καραλίβανος, άνθρωπος του Βελουχιώτη.
Ο λήσταρχος έμεινε λίγο μαζί τους καί αργότερα τούς έκλεψε τρόφιμα,
αποσκευές καί εξαφανίσθηκε. Οι Βρετανοί μολονότι απεκάλυψαν το σκοπό της
αποστολής συνάντησαν αδιαφορία καί αδράνεια, ενώ ο αρχηγός τους, ο
Άρης,
υπακούοντας τίς εντολές του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν βρισκόταν
πουθενά.
Μετά από αναμονή ενός μηνός και έπειτα από μάταιες αναζητήσεις, οι Βρετανοί, βλέποντας ότι η επιχείρησή τους κινδύνευε να πραγματοποιηθή αργά ή και να μη γίνη καθόλου, έστειλαν επειγόντως τον C. Μ. Woodhouse (Κρίς) στον Ζέρβα, ο οποίος βρισκόταν στη δυτική πλευρά της οροσειράς της Πίνδου. Ο Κρίς ολομόναχος μέ ένα χάρτη καί μία πυξίδα ξεκίνησε μόνος του καί μετά από πορεία 150 και πλέον χιλιομέτρων σε στενά ορεινά μονοπάτια, βρήκε τόν Ζέρβα καί του πρότεινε νά συνεργαστεί. Ο Ναπολέων Ζέρβας δέχθηκε, και έσπευσε προς την περιοχή των τριών γεφυρών, συνοδευόμενος από τους καλυτέρους άνδρες του. Τότε ο Άρης, αν καί οι διαταγές της Κεντρικής Επιτροπής ήταν σαφείς και κατηγορηματικές, τίς αγνόησε καί ένωσε τίς δυνάμεις του με αυτές του Ζέρβα καί των Αγγλων σαμποτέρ. Έσπευσε λοιπόν και αυτός, με δύναμη μεγαλύτερη από του Ζέρβα καί έσωσε τό γόητρο του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μετά τήν τεράστια επιτυχία πού είχε η ανατίναξη της γέφυρας. Στή διαδρομή ο Άρης, πιστός στίς συνήθειές του, βασάνισε καί δολοφόνησε κάποιο κτηνοτρόφο, πού είχε κατηγορηθεί γιά ζωοκλοπή.
Οταν έφτασαν στό Γοργοπόταμο, οι δύο ομάδες πολέμησαν με πολύ θάρρος, καθήλωσαν τήν ιταλική φρουρά και οι ξένοι δολιοφθορείς είχαν όλο τον καιρό που χρειάζονταν για να κάνουν καλά την εργασία τους. Πριν ξημερώση η 25η Νοεμβρίου, η μεγάλη γέφυρα έπεφτε. Μια από τις κυριότερες οδούς ανεφοδιασμού του Ρόμμελ είχε διακοπή και δεν απεκατεστάθη πριν περάσουν έξι εβδομάδες. Αξίζει νά αναφέρουμε ότι τό ΚΚΕ, το Φλεβάρη του '43 κάλεσε τον Βελουχιώτη σέ απολογία γιά ...την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Από τότε ο Άρης έπεσε σε δυσμένεια. Εκτοτε, οι Σαμαρινιώτης (Ανδρέας Τζήμας) και Τάσος Λευτεριάς (Βαγγέλης Παπαδάκης) ως εντενταλμένα όργανα του Κόμματος ανέλαβαν να παρακολουθούν και να επιβλέπουν όλες τις κινήσεις του.
Ακόμα μία απόδειξη της τακτικής καί των δόλιων σκοπών του ΕΛΑΣ, είναι τό ημερολόγιο πού κρατούσε ο Βρετανός αρχηγός της αποστολής στην Ελλάδα E.C.W. Myers (Εντυ Μάγερς), καί τό οποίο δημοσίευσε το 1955. - The Greek Entanglement - Ο γενναίος αυτός στρατιώτης στό βιβλίο του εκθειάζει περισσότερο τούς ανώνυμους, άοπλους καί αγνούς χωρικούς πού βοηθούσαν σέ τροφή, στέγη καί πληροφορίες τούς Αγγλους κομμάντος καί λίγο εως καθόλου τούς οπλισμένους καί οργανωμένους αντάρτες. Στά αποσπάσματα πού παραθέτω, ο συγγραφέας πού έζησε από κοντά τους αντάρτες, καταμαρτυρεί τήν κωλυσιεργία εκ μέρους του ΕΛΑΣ γιά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Στή συνέχεια καταγράφει τήν εχθρική συμπεριφορά των κομμουνιστών, πρός τίς εθνικιστικές ένοπλες ομάδες. Με τήν αστεία πρόφαση της συνεργασίας μέ τόν κατακτητή, οι διεθνιστές δολοφόνησαν καί βασάνισαν όσους εθνικιστές έβρισκαν στο δρόμο τους. Γιά τόν Σαράφη, ο Εντι γράφει ότι ενώ εξόντωσαν τήν ομάδα του, καί τόν κατηγόρησαν γιά προδότη, ο ίδιος φοβούμενος προφανώς γιά τή ζωή του, εντάχθηκε στόν ΕΛΑΣ. Η ένταξή του στόν ΕΛΑΣ, τόν απάλλασε αυτομάτως από τήν κατηγορία της προδοσίας!!!! Τέλος βεβαιώνει ότι ο τελικός σκοπός των αριστερών φυσικά, δέν ήταν η εκδίωξη του κατακτητή Χίτλερ, αλλά η αντικατάστασή του μέ τόν συνάδελφο του, τόν Στάλιν.
Μετά από αναμονή ενός μηνός και έπειτα από μάταιες αναζητήσεις, οι Βρετανοί, βλέποντας ότι η επιχείρησή τους κινδύνευε να πραγματοποιηθή αργά ή και να μη γίνη καθόλου, έστειλαν επειγόντως τον C. Μ. Woodhouse (Κρίς) στον Ζέρβα, ο οποίος βρισκόταν στη δυτική πλευρά της οροσειράς της Πίνδου. Ο Κρίς ολομόναχος μέ ένα χάρτη καί μία πυξίδα ξεκίνησε μόνος του καί μετά από πορεία 150 και πλέον χιλιομέτρων σε στενά ορεινά μονοπάτια, βρήκε τόν Ζέρβα καί του πρότεινε νά συνεργαστεί. Ο Ναπολέων Ζέρβας δέχθηκε, και έσπευσε προς την περιοχή των τριών γεφυρών, συνοδευόμενος από τους καλυτέρους άνδρες του. Τότε ο Άρης, αν καί οι διαταγές της Κεντρικής Επιτροπής ήταν σαφείς και κατηγορηματικές, τίς αγνόησε καί ένωσε τίς δυνάμεις του με αυτές του Ζέρβα καί των Αγγλων σαμποτέρ. Έσπευσε λοιπόν και αυτός, με δύναμη μεγαλύτερη από του Ζέρβα καί έσωσε τό γόητρο του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μετά τήν τεράστια επιτυχία πού είχε η ανατίναξη της γέφυρας. Στή διαδρομή ο Άρης, πιστός στίς συνήθειές του, βασάνισε καί δολοφόνησε κάποιο κτηνοτρόφο, πού είχε κατηγορηθεί γιά ζωοκλοπή.
Οταν έφτασαν στό Γοργοπόταμο, οι δύο ομάδες πολέμησαν με πολύ θάρρος, καθήλωσαν τήν ιταλική φρουρά και οι ξένοι δολιοφθορείς είχαν όλο τον καιρό που χρειάζονταν για να κάνουν καλά την εργασία τους. Πριν ξημερώση η 25η Νοεμβρίου, η μεγάλη γέφυρα έπεφτε. Μια από τις κυριότερες οδούς ανεφοδιασμού του Ρόμμελ είχε διακοπή και δεν απεκατεστάθη πριν περάσουν έξι εβδομάδες. Αξίζει νά αναφέρουμε ότι τό ΚΚΕ, το Φλεβάρη του '43 κάλεσε τον Βελουχιώτη σέ απολογία γιά ...την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Από τότε ο Άρης έπεσε σε δυσμένεια. Εκτοτε, οι Σαμαρινιώτης (Ανδρέας Τζήμας) και Τάσος Λευτεριάς (Βαγγέλης Παπαδάκης) ως εντενταλμένα όργανα του Κόμματος ανέλαβαν να παρακολουθούν και να επιβλέπουν όλες τις κινήσεις του.
Ακόμα μία απόδειξη της τακτικής καί των δόλιων σκοπών του ΕΛΑΣ, είναι τό ημερολόγιο πού κρατούσε ο Βρετανός αρχηγός της αποστολής στην Ελλάδα E.C.W. Myers (Εντυ Μάγερς), καί τό οποίο δημοσίευσε το 1955. - The Greek Entanglement - Ο γενναίος αυτός στρατιώτης στό βιβλίο του εκθειάζει περισσότερο τούς ανώνυμους, άοπλους καί αγνούς χωρικούς πού βοηθούσαν σέ τροφή, στέγη καί πληροφορίες τούς Αγγλους κομμάντος καί λίγο εως καθόλου τούς οπλισμένους καί οργανωμένους αντάρτες. Στά αποσπάσματα πού παραθέτω, ο συγγραφέας πού έζησε από κοντά τους αντάρτες, καταμαρτυρεί τήν κωλυσιεργία εκ μέρους του ΕΛΑΣ γιά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Στή συνέχεια καταγράφει τήν εχθρική συμπεριφορά των κομμουνιστών, πρός τίς εθνικιστικές ένοπλες ομάδες. Με τήν αστεία πρόφαση της συνεργασίας μέ τόν κατακτητή, οι διεθνιστές δολοφόνησαν καί βασάνισαν όσους εθνικιστές έβρισκαν στο δρόμο τους. Γιά τόν Σαράφη, ο Εντι γράφει ότι ενώ εξόντωσαν τήν ομάδα του, καί τόν κατηγόρησαν γιά προδότη, ο ίδιος φοβούμενος προφανώς γιά τή ζωή του, εντάχθηκε στόν ΕΛΑΣ. Η ένταξή του στόν ΕΛΑΣ, τόν απάλλασε αυτομάτως από τήν κατηγορία της προδοσίας!!!! Τέλος βεβαιώνει ότι ο τελικός σκοπός των αριστερών φυσικά, δέν ήταν η εκδίωξη του κατακτητή Χίτλερ, αλλά η αντικατάστασή του μέ τόν συνάδελφο του, τόν Στάλιν.
.... Μια μέρα άκουσα πως υπήρχε στα περίχωρα ένας αντάρτης αρχηγός που στα βουνά τον ήξεραν σαν «Άρη» Βελουχιώτη και που αργότερα ανακαλύψαμε ότι ήταν ο Αθανάσιος Κλάρας, ένας κομμουνιστής που είχε πάρει μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Το όνομά του φαινόταν να βρίσκεται στα χείλια όλων των χωρικών, αλλά κάθε φορά που είχα επιχειρήσει προηγούμενα να έρθω σ' επαφή μαζί του, είχα αποτύχει. Δεν απαντούσε στα μηνύματα που του έστελνα. Φαινόταν να μας ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΕΠΙΤΗΔΕΣ.
.... Από την πρώτη μας συζήτηση συμπέρανα ότι, συμφωνώντας να συνεργαστεί μαζί μας στην ανατίναξη του Γοργοπόταμου, ΠΑΡΑΒΑΙΝΕ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩΝ του στην Αθήνα να μην επιτίθεται σε συγκροτημένες εχθρικές δυνάμεις και ότι η παράβαση αυτή θα του στοίχιζε πιθανόν σοβαρές επιπλήξεις.
.... Λίγες μέρες μετά την αναχώρησή μας, ο Άρης είχε περάσει από τον Αχελώο στην περιοχή του Ζέρβα με όχι λιγότερους από τετρακόσιους αντάρτες. Εγραψε μια σειρά ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ στον Ζέρβα και προχώρησε ακόμα βαθύτερα στην περιοχή του. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση και για ν' αποφύγει ενδεχόμενη σύγκρουση, Ο ΖΕΡΒΑΣ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕ. Μετά από αρκετές μέρες, ο Κρις κατάφερε να πείσει τους δύο άντρες να συναντηθούν σε «ουδέτερο» έδαφος, με μόνο μερικούς συμβούλους και σωματοφύλακες για συνοδεία. Στην συνάντηση αυτή, ο Κρις λέει ότι «συμφώνησαν να μην πολεμήσουν ο ένας τον άλλο, αλλά διαφώνησαν σε όλα τα άλλα σημεία». Με την υπόσχεση μιας ρίψης εφοδίων το συντομότερο δυνατόν, ο Άρης κινήθηκε πρός το Νότο, προφανώς γιά νά συλλάβει κάποιον άλλο ζωοκλέφτη καί νά τόν τιμωρήσει μέ τή συνηθισμένη του μέθοδο.
.... Στις 7 Μαρτίου 1943, καθώς ετοιμαζόμουν να κάνω μια επίσκεψη στον Άρη, στην Ανατολική Ρούμελη, και στον Ψαρρό, στα βουνά του Παρνασσού, έφτασε ένας αγγελιοφόρος από τα βόρεια με ανησυχητικές ειδήσεις. Ο Σαράφης, ο Κωστόπουλος, και όλοι οι αξιωματικοί τους είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από μερικές ομάδες του ΕΛΑΣ. Λίγες μέρος πρίν, ο Σαράφης και οι αντάρτες του έκαναν μια φιλοφρονητική επίσκεψη στο χωριό που είχε καταλύσει ο Κόζακας του ΕΛΑΣ με τις ομάδες του για να γιορτάσουν την υπογραφή μίας συμφωνίας για συνεργασία. Την ίδια νύχτα, οι άντρες του Κόλακα, χωρίς καμιά προειδοποίηση, είχαν μπει στα σπίτια που κοιμόντουσαν οι άντρες του Σαράφη και τους είχαν αφοπλίσει όλους χωρίς να πέσει τουφεκιά. Μερικοί από τους άντρες του Κωστόπουλου, που είχαν λιποτακτήσει από τον ΕΛΑΣ και πήγαν μαζί του, είχαν ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ. Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω. Αλλά, όταν αντάρτης μέ τό όνομα Βλάχος, έφτασε στο Αυλάκι με μερικούς από τους επιζήσαντες, διαλύθηκε κάθε αμφιβολία.
.... Έστειλα αμέσως ένα έντονο σήμα στο Κάιρο, με εντολή να μεταβιβαστεί στην Κ.Ε. του ΕΑΜ και όπου τους διέταζα ν' απολύσουν τον Σαράφη και τους αξιωματικούς του και να επιστρέψουν τα όπλα στους αντάρτες του. Ώσπου να γίνει αυτό, σύστηνα στο Κάιρο να μη στείλει εφόδια στον ΕΛΑΣ σε κανένα μέρος της Ελλάδας. Στις 8 Μαρτίου, την ημέρα που έλαβα την επιβεβαίωση για τα έκτροπα του ΕΛΑΣ, έστειλα σήμα στο Κάιρο όπου έλεγα ότι το ΕΑΜ είχε φαίνεται αποφασίσει ότι έφτασε η ώρα για το ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
.... Την άλλη μέρα, 12 Μαρτίου, επικοινώνησα πάλι με το Κάιρο. Τους τόνισα ότι οι ηγέτες του ΕΑΜ φαίνονταν να θεωρούν τα εγγλέζικα όπλα σαν μέσα για την ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, κατά πρώτο λόγο, και μόνο ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΣ ΣΑΝ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ. Το γεγονός ότι όλοι εμείς πολεμούσαμε τον Φασισμό που ήταν ο εχθρός τους, τύχαινε απλώς να τους συμφέρει.
.... Τον ρώτησα που βρίσκονταν ο Σαράφης και οι αξιωματικοί του και του ζήτησα, εν ονόματι του Γ.Σ. που με είχε εξουσιοδοτήσει να εξοπλίσω τις ομάδες του, να τους απολύσει αμέσως. Ο Κόζακας αποκρίθηκε ότι μόλις χθες είχε πάρει διαταγή να στείλει τους αξιωματικούς αυτούς με συνοδεία στη Ρούμελη, όπου επρόκειτο να δικασθούν σαν συνεργάτες του εχθρού. Τον ρώτησα ποιος του είχε δώσει αυτή τη διαταγή. «Ο Καραγιώργης, ο αρχηγός του ΕΑΜ Κεντρικής Ελλάδας», αποκρίθηκε. «Τον περιμένω εδώ από μέρα σε μέρα». Τον ρώτησα αν είχε αποδείξεις ενάντια στον Σαράφη και στους άλλους. «Πολλές», είπε. Ζήτησα να τις δω ή να τις ακούσω. Είπε πως μπορούσε να μου προσφέρει ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΟΤΙ Ο ΣΑΡΑΦΗΣ ΕΙΧΕ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ.
.... Τι αποκάλυψη για τον χαρακτήρα του Σαράφη! Θα έμπαινε σ' ένα Κίνημα Αντίστασης που ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΝ ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ και μερικές μέρες πρωτύτερα ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ. Δεν ήταν αυτός μήπως που είχε οδηγηθεί από τη βόρεια Πίνδο στη Ρούμελη, όχι μονάχα φρουρούμενος από τον ΕΛΑΣ, αλλά και με τα χέρια στις χειροπέδες, ζωντανό σύμβολο ενός ανθρώπου χωρίς κύρος πλέον και αντικείμενο ειρωνείας όλων εκείνων που συναντούσε στο δρόμο του; Και τώρα θα έμπαινε στις γραμμές του ΕΛΑΣ! Τα είχα χαμένα.
.... Φτάνοντας στη Στρώμνη, ζήτησα να με πάνε στο σπίτι που είχαν τον ΨΑΡΡΟ αιχμάλωτο. Βρήκα τον Άρη ο οποίος είχε καταλάβει το σπίτι. Τον ρώτησα αμέσως με ποιο δικαίωμα είχε αφοπλίσει τις ομάδες του Ψαρρού και κρατούσε τον ίδιο αιχμάλωτο. Απάντησε ότι είχε λάβει ρητή διαταγή από την Κ.Ε. του ΕΑΜ «ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΜΑΔΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΡΟΥΜΕΛΗ». Απαίτησα την απόλυση του Ψαρρού, αλλά ο Άρης δεν δέχτηκε την απαίτησή μου λέγοντας ότι δεν ήταν εξουσιοδοτημένος για κάτι τέτοιο. Ο Ψαρρός, μου φάνηκε μάλλον σκιαγμένος και απίστευτα στωικός για την σύλληψή του. Του είπα μερικά ενθαρρυντικά λόγια και φοβερά αποκαρδιωμένος επέστρεψα στο Μαυρολιθάρι να περιμένω τον ερχομό του Τζήμα, από την Αθήνα.
.... Ο Άρης αποδείχτηκε πως δεν έχασε τον καιρό του εκείνη τη μέρα, γιατί σε λίγο έφταναν τα νέα ότι ο Κρανιάς, ο αρχηγός μιας άλλης εθνικής ομάδας που είχε την έδρα της στο Καστέλλι, ΕΙΧΕ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΑΣ και τον έφερναν στον Άρη, στο Μαυρολιθάρι. Την άλλη μέρα, συμπληρωματικά νέα από την Ευρυτανία, μας πληροφορούσαν για ΤΟΝ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΕΔΕΣ με επικεφαλής τον Παπαϊωάννου. Το βράδυ είπα στον Άρη ότι όλες αυτές οι ενέργειες, για τις οποίες θεωρούσα ολοκληρωτικά υπεύθυνο τον ίδιο, σήμαιναν προφανώς το τέλος της βρετανικής υποστήριξης προς τον ΕΛΑΣ της Κεντρικής Ελλάδας. Για μένα ήταν ασυγχώρητος. «ΜΑ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΕ ΕΘΝΙΚΕΣ, ΣΑΣ ΞΕΓΕΛΑΝΕ», αποκρίθηκε ο Άρης. «ΜΗΧΑΝΟΡΡΑΦΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ».
.... Την επόμενη της άφιξής μου στο στρατηγείο, έφτασε ο Ζέρβας. Ήταν γεμάτος παράπονα εναντίον του ΕΑΜ. Ο γενικός αρχηγός Χωροφυλακής της Άρτας, πηγαίνοντας να επισκεφθεί τον Ζέρβα και να κανονίσει μαζί του την ένταξη ενός μεγάλου τμήματος χωροφυλάκων στους αντάρτες, είχε συλληφθεί από έναν αρχηγό του ΕΑΜ και είχε σταλεί με συνοδεία στη Θεσσαλία. Από τότε, κανείς δεν είχε ακούσει τι έγινε. Κατόπιν ο Ζέρβας μου έδειξε μια προκήρυξη του ΕΑΜ που είχε τυπωθεί στην Καρδίτσα και που έλεγε ότι «ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΝΩΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΑΜ ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ».
.... Ο Τζήμας μου είπε ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΑΣΩΠΟΥ. Ήταν μια εξαιρετικά παρακινδυνευμένη επιχείρηση, εξήγησε, και θα προκαλούσε σίγουρα εκτεταμένα αντίποινα του εχθρού πάνω στους αθώους κατοίκους της περιοχής.
.... Μέχρι την Άνοιξη όταν αρχίσαμε να ενθαρρύνουμε την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ, το ΕΑΜ δεν είχε δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην εκεί οργάνωσή του, αλλά μόλις αντιλήφθηκε το ενδιαφέρον μας, έσπευσε να καλύψει το κενό. Στις αρχές του Ιούλη του 1943, ο Άρης έστελνε από τη Ρούμελη στην χερσόνησο, έναν από τους πιο δυναμικούς υφισταμένους του με εκατό αντάρτες. Βασισμένο στο ήδη προσεχτικά οργανωμένο του δίκτυο, το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ δημιούργησε ομάδες σε όλη την περιοχή με αστραπιαία ταχύτητα, χρησιμοποιώντας τη συνηθισμένη του μέθοδο διάλυσης και αφομοίωσης των ανταγωνιστικών οργανώσεων. Πριν λοιπόν από την απόβαση στη Σικελία, οι λίγες αυτές ομάδες που θα μπορούσαν να συμβάλουν στο πανελλήνιο σαμποτάζ, ήταν ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΜΕΝΕΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ Η ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ την καταδίωξη του ΕΛΑΣ.
.... Η περιοδεία μου στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ τον Ιούνιο, εκτός από την εξασφάλιση του ΕΛΑΣ για το εκτεταμένο σαμποτάζ, είχε και άλλες ενδιαφέρουσες πλευρές. Σύντομα είχα σχεδόν βεβαιωθεί ότι μέχρι την Άνοιξη του 1943 υπήρχαν πολλές ανεξάρτητες ομάδες σ' αυτές τις περιοχές της Ελλάδας. Στη διάρκεια όμως του περασμένου Μάρτη και Απρίλη, ΤΟ ΕΑΜ ΤΙΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΟΛΕΣ, απειλώντας τους αρχηγούς τους με θάνατο στην περίπτωση που θ' αρνιόντουσαν να ενώσουν τις ομάδες τους με τον ΕΛΑΣ ή ν' αφήσουν τους άντρες τους να γυρίσουν πάλι στα χωριά τους. Την εποχή που μπήκαμε εμείς στο προσκήνιο, το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ είχε εξασφαλίσει ένα αδιαφιλονίκητο μονοπώλιο: ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
.... . Στο μεταξύ, ο Τζήμας είχε πάει στα γιουγκοσλαβικά σύνορα. Επέστρεψε στις 28 Ιουνίου μ' έναν αντιπρόσωπο του Τίτο κι έναν αντάρτη του Αλβανικού Αριστερού Κινήματος Αντίστασης, του οποίου οι στόχοι ήταν περίπου όμοιοι με τους στόχους του ΕΑΜ. Την άλλη μέρα, ο Τζήμας συγκάλεσε μια συγκέντρωση στο διπλανό χωριό Τσοτύλι, στην οποία οι αρχηγοί του ΕΛΑΣ και οι επισκέπτες αντιπρόσωποι μίλησαν προς τους ντόπιους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Το πιο ενδιαφέρον σημείο από τις διάφορες ομιλίες ήταν η αναφορά του Γιουγκοσλάβου παρτιζάνου (ενός δικηγόρου, ονόματι Σβετόζα Βουκμάνοβιτς) στην δυνατότητα σύμπηξης ενός Πανβαλκανικού Αντάρτικου Κινήματος. Στην πρόταση αυτή φαινόταν να υπάρχει σημαντική ανταπόκριση από μέρους του ΕΛΑΣ, πράγμα που μ' έκανε να σκεφθώ ότι δεν μπορούσε να είναι εντελώς αυθόρμητη και ότι είχε προηγηθεί συζήτηση και έγκριση της πρότασης από τους πολιτικούς αρχηγούς του. Ένα άλλο σημείο που έχω καταγράψει στο Ημερολόγιό μου ήταν η πρόταση του Γιουγκοσλάβου αντιπρόσωπου, ύστερα από το γεύμα, σχετικά με την ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Οταν αργότερα οι Αγγλοι θά ζητούσαν βοήθεια γιά τή γέφυρα του Ασωπού,
ο Ζέρβας δέν τολμούσε νά πάει γιατί ήταν σέ περιοχή πού ήλεγχε ο ΕΛΑΣ -
ήδη ο εμφύλιος μαίνοταν μέ δριμύτητα - καί ο Βελουχιώτης δέν είχε κανένα
λόγο νά βοηθήσει καί ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ.
Τό αστείο είναι ότι οι "αντιστασιακοί" της Αριστεράς, αυτοί πού σκότωναν
ένα Γερμανό καί αδιαφορούσαν γιά τό κάψιμο ενός χωριού σάν αντίποινα,
έφεραν τή δικαιολογία ότι δέν θα συμμετείχαν στήν ανατίναξη της γέφυρας
...γιά νά μην υποστεί συνέπειες ο άμαχος πληθυσμός των γειτονικών
χωριών!!!!!
Τήν ανατίναξη τήν έφεραν εις πέρας μόνοι τους οι Βρετανοί σαμποτέρ,
σταματώντας τίς μεταφορές των Γερμανών, πρός τόν Ρόμελ, γιά αρκετές
εβδομάδες.
Το Μάη του '43, ο Βελουχιώτης είχε συλλάβει τούς δεξιούς οπλαρχηγούς Κρανιά, Παπαϊωάννου καί Ψαρρό, μέ τή συνήθη δικαιολογία ότι ήταν συνεργάτες μέ τόν
εχθρό. Οταν ο Έντι Μάγερς τόν απείλησε ότι θά σταματήσει τίς
ρίψεις εφοδίων, οι "προδότες" ....αφέθησαν αμέσως ελεύθεροι νά φύγουν
καί νά οργανώσουν πάλι
τίς ομάδες τους. Αυτή η μαρτυρία του Έντι, είναι μία ακόμα απόδειξη της
φαιδρότητας των κατηγοριών πού εξαπέλυε το ΕΑΜ κατά των δεξιών αντιπάλων
του, διότι τόν πραγματικό
προδότη καί συνεργάτη των Γερμανών, δέν τόν αφήνεις ελεύθερο αλλά τόν
εκτελείς. Καί φυσικά πρώτοι οι Αγγλοι θά συνεννούσαν στήν εκτέλεση
κάποιου συνεργάτη
των Γερμανών.
Παραθέτω την αναφορά της 4ης Σεπτεμβρίου 1944, του ταγματάρχη Ντέιβιντ Ουάλλας, ο οποίος σκοτώθηκε στή Μενίνα σέ σύγκρουση των δυνάμεων του Ζέρβα μέ τούς Γερμανούς.
Παραθέτω την αναφορά της 4ης Σεπτεμβρίου 1944, του ταγματάρχη Ντέιβιντ Ουάλλας, ο οποίος σκοτώθηκε στή Μενίνα σέ σύγκρουση των δυνάμεων του Ζέρβα μέ τούς Γερμανούς.
"Πρός τό παρόν τά πράγματα δείχνουν πως δίχως αμφιβολία ο ΕΛΑΣ επιδιώκει τή μονοπώληση της εξουσίας. Έχουν ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΖΕΡΒΑ ΩΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ. Αντιμετωπίζουν εχθρικά τίς δυνάμεις του Ζέρβα κατά μήκος της συνοριακής γραμμής. Εξοντώνουν τούς πολιτικούς τους αντιπάλους, πού πέφτουν στά χέρια τους, τόσο στήν Αθήνα όσο καί στίς άλλες πόλεις πού εισβάλλουν. Ο αντισυνταγματάρχης Χάμοντ είναι πεπεισμένος πως Ο ΕΛΑΣ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΕΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ..."
Τό δημοσιογραφικό καί εκδοτικό κατεστημένο, αλλά καί αυτά τα δύσμοιρα σχολικά βιβλία παρουσιάζουν βέβαια τόν χασάπη Άρη Βελουχιώτη σαν λαϊκό ήρωα. Τώρα βέβαια έχουν ξεχάσει ότι τό ίδιο του τό κόμμα τον αφόρισε καί τόν παρέδωσε στούς αντιπάλους του. Εχουν ξεχάσει ότι ο Γραμματέας του ΚΚΕ Ζαχαριάδης, είχε κατηγορήσει στίς 14 Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της τρίτης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, τόν Κλάρα σαν «δηλωσία», ενώ είχε δηλώσει ότι ο «μιζέριας» είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, μεθούσε, έκανε όργια, ήταν παιδεραστής, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Παραθέτω μία ομιλία του Θανάση Κλάρα (Άρη) στη Δεσφίνα, τον Σεπτέμβριο του 1943, γιά νά διαπιστώσουμε τό ύφος του ανθρώπου καί των ομοϊδεατών του:
Ακολουθεί μαρτυρία του χασάπη Ελασίτη Σαμαρτζή Νικήτα ....ήρωα της Αριστεράς:"Σύντροφοι, τον σκοπό μας μέχρι της στιγμής δεν τον είχαμε αποκαλύψει για λόγους σκοπιμότητας. Τώρα εμείς παιδιά του φτωχού λαού και πρωτοπόροι του αγώνα θα αγωνισθούμε για να δώσουμε μια πραγματική ελευθερία στους λαούς, γιατί αυτό που γίνεται σήμερα σε μας, είναι μέρος διεθνούς αγώνα που όλοι οι λαοί ξυπνήσανε θέλουνε να διώξουνε τους τυράννους όχι μόνο αυτούς που έχουμε εδώ αλλά και αυτούς που αύριο θα μας κατακτήσουνε για να μας κάνουνε οικονομικούς τους δούλους για αιώνες ολόκληρους, γιατί αυτοί μεν που είναι εδώ θα φύγουνε μια μέρα, όπως και από κάθε γωνιά της γης, οι κεφαλαιοκράτες όμως του Λονδίνου και της Αμερικής θα επιβάλλουν τη δύναμή τους. Αλλά εμείς οι λαοί που ξυπνήσαμε πια δεν θα τους επιτρέψουμε να μας υποδουλώσουνε, γιατί τη δύναμη την έχουμε στα χέρια μας.
ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, γιατί κι αυτοί είναι σαν και εμάς αδέλφια μας και είναι όργανα των διάφορων φασιστών και κεφαλαιοκρατών για τη κατάκτηση και υποδούλωση των λαών και γιαυτό τους έστειλαν εδώ κάτω. Λοιπόν να μην τρέφετε μίσος γι' αυτούς. Φταίνε οι διάφοροι Βόλπι και Γιούγκερς της Ιταλίας και Γερμανίας. Εάν ρωτήσεις καλά – καλά κάθε στρατιώτη απ' αυτούς τι επιθυμεί δεν θέλει τίποτε άλλο από του να φτάσει σύντομα σπίτι του, στη δουλειά του και στα παιδιά του. Σας φέρνω παράδειγμα πως μας επιβάλλανε στο 1912 και στο 17 και μετά στα 20 να πολεμήσουμε για να ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και τη ΘΡΑΚΗ και τη ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ και να υποδουλώσουμε λαούς σαν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους και να ανοίξουμε έτσι ένα άσπονδο μίσος μεταξύ μας, ιδίως με τους Βουλγάρους ενώ τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος, δεν ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ και μπορούμε πολύ καλά να ζήσουμε χωρίς να έχουμε υποδουλώσει άλλο λαό.
Ο πρώτος μας σκοπός που θα έχουμε μόλις επικρατήσουμε θα είναι ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΤΙΜΗ ΦΑΡΑ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ του αστικού στρατού που άλλο δεν κάνανε πριν παρά κινήματα για να παίρνουνε γαλόνια μισθούς και να γίνονται Πρόεδροι Δημοκρατίας ή Βασιλιάδες. Το κίνημα του Ζέρβα είναι κίνημα πουλημένο στους Εγγλέζους και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα τους. Είναι τελείως ξένο με τον Ελληνικό λαό, αλλά έχουμε και μ' αυτόν λογαριασμούς που πολύ γρήγορα θα τους ξεκαθαρίσουμε για να φύγει κάθε εμπόδια από το δρόμο μας.
Εμείς τα παιδιά του φτωχού λαού είμαστε ικανοί και αξιωματικοί να γίνουμε και να διοικήσουμε τον τόπον μας.
Σύντροφοι, γιατί από τώρα και στο εξής έτσι θα λεγόμαστε, δεν έχουμε τίποτε να κρύψουμε από το λαό. Οι νίκες μας στο Στάλιγκραντ και στο Χάρκοβο μας φέρνουνε μια ώρα αρχύτερα στη πραγματική λεβεντιά. Δεν περιμένουμε τίποτε άλλο από ένα σύνθημα από το Κέντρο για να ξεχυθούμε στα πεζοδρόμια και στους δρόμους, στα μέγαρα και στις πολυκατοικίες τις Αθήνας για να ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα τους λογαριασμούς μας. Από τώρα και στο εξής όλοι πάνω στα πηλίκια σας θα γράψετε με κόκκινα γράμματα «Ερυθρός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός ΕΛΑΣ Ζωή ή θάνατος»."
Εξέταση μάρτυρος Σαμαρτζή Νικήτα του Ιωάννου. Κόρινθος 6-3-1945.
Νικήτας Σαμαρτζής του Ιωάννου ετών 33 Γεωργός, γεννήθηκα και κατοικώ εις χωρίον Καλύβια Κορινθίας, άγαμος, εγγράμματος, Έλλην και χριστιανός ορθόδοξος, Ορκίσθηκα επί του ιερού ευαγγελίου κατά τα άρθρα 121 και 124 της Ποινικής Οικονομίας.
.....
Στο στρατόπεδο Μονής Αγίου Γεωργίου έφερναν κρατούμενους από διάφορες περιοχές και τους συνόδευαν οι αποτελούντες την ΟΠΛΑ διαφόρων περιοχών. Από το στρατόπεδο τους περνάμε λίγους - λίγους και τους ΕΚΤΕΛΟΥΣΑΜΕ σε διάφορες περιοχές του δασώδους της πέριξ της Μονής και σε μια ΤΡΥΠΑ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ που αν ρίξεις μια πέτρα θα μετρήσεις το 16 για να ακούσεις το χτύπο στο υπέδαφος που θα φτάσει. Την τρύπα αυτή τη βρήκα εγώ κατ' εντολή του Κρητικού ή Πισογιαννάκη όστις δε ξέρω από που το έμαθε ότι υπήρχε τέτοια τρύπα.
Κατά τον Μάιο 1944 πήγαν 9 κρατούμενους αγνώστους και τους οδήγησαν δια μέσου του χωρίου Γκούρα εις Μακριά Λάκα της Ζήρειας και τους εκτέλεσαν με τη βοήθεια του Νικολάου Σταυροπούλου ή Μουσουλίνη από τη Γκούρα. Στην τρύπα που ανέφερα που βρίσκεται στη θέση Κακόβουνι - Ντουρντουβάνα εκτελέσαμε 260 και κατά την εξής σειράν. 17 κατοίκους Νεμέας, τους πήγαμε εγώ, ο Βλάσης Οικονομόπουλος, ο Σερμπέτης, ο Κρητικός, ο Δασκαλόπουλος, ο Γιάννης Φραγκορράφτης, ο Βλάσης Πρόβος και ο Καραπάνος από τη Νεμέα και ο Μωριάς με έξη αντάρτες που έστειλε το σύνταγμα Βαζαίου, για να λάβει μέρος στις εκτελέσεις. Αφού ξεκουραστήκαμε είπαμε στους κρατούμενους ότι τους πάμε για την Ταξιαρχία στα Μαζέικα. 0 Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στη τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο - δύο δήθεν για ανάκριση και χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρίας, Κρητικός, Καραπάνος κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα. Τα ρούχα που παίρνανε τα πήγαιναν στην περιφερειακή Επιτροπή που ήταν στο Μπούζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φορούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως. Τότε εγώ δεν έλαβα μέρος στην εκτέλεση.
Την άλλη μέρα πήραμε άλλους τριάντα από το στρατόπεδο μεταξύ των οποίων και ο Αθανάσιος Ρεκουνιώτης και η Ελένη Καραλή από τα Καλύβια. Φύγαμε στις 4 το πρωί και με δεμένα τα χέρια τους με σχοινιά τους πήγαμε στην ίδια τρύπα. Εκτελέστηκαν κατά τον ίδιο τρόπο από τους ίδιους. Εγώ δεν εκτέλεσα και αυτή τη φορά. Έπειτα από 3-4 μέρες πήραμε από το στρατόπεδο μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι από το Βαλτέτσι Τριπόλεως και τους οποίους έστειλε στο στρατόπεδο το Σύνταγμα του Βαζαίου και τους πήγαμε στην τρύπα με δεμένα τα χέρια .Εκεί τη προτροπή του Μωργιά και με πιστόλι στα χέρια με ανάγκασαν κι έσφαξα κι εγώ. Κατά την εκτέλεση παρίστατο και ο Βλάσης Οικονομόπουλος, αλλά και αυτός δεν έσφαξε, μόνον πήρε τα ρούχα των εκτελεσθέντων, που του έδωσε ο Πισογιαννάκης. Έπειτα από 7-8 μέρες πήραμε από το στρατόπεδο άλλους 35-37 δεν θυμάμαι ακριβώς, μεταξύ των οποίων ήσαν ο Βλάσης Ρομπόκος γιατρός Γκούρας, Γεώργιος Γεωργίου. Κι αυτούς τους πήγαμε δεμένους. Τότε έκλεισε η ομάδα του Μωριά και την εκτέλεση με μαχαίρι την έκαναν ο Θύμιος Γιόκας, Σερμπέτης ή Γλυκός, ο Βλάσης Πρόβος, Νικόλαος Δάσκαλόπουλος από Κακούρι, Βλάσης Οικονομόπουλος και εγώ.
Έπειτα από αρκετές μέρες και μάλιστα κατά μήνα Ιούλιο 1944 μεταφέρθηκαν από το στρατόπεδο και εκτελέστηκαν στην τρύπα 48 που οι περισσότεροι ήσαν από το Φενεό, μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Χαρλαύτης και οι δύο υιοί του Αργύρης και Γιάννης, Επίσης o Κωνσταντίνος Δάρης και ο υιός του ο Φαρμακοποιός Νίκος Λαδάς, Νίκος Μητρόπουλος, η Αθανασία Μπαλή, Παπα-Παναγής Χαρλαύτης κάτοικοι Γκούρας, το ζεύγος Τσεκρέκη, Δημ. Ψαχούλιας ή Βολιαρίτης από το Μεσινό,
ο Παπαγιωργόπουλος και ο υιός του Γιάννης Τσούλης, o Κολοβός και η κόρη του από τα Καλύβια, Γρηγόρης Καπέλος κι ο αδερφός του ο Δάσκαλος, Ηλίας Σταματόπουλος κάτοικοι Φονιά, Κατσαούνης από Γκιόζα, Φεντσής, Σωτήρης Κακκαβάς από τη Σιβίστα κλπ που δεν θυμάμαι. Αυτών των 48 η εκτέλεση γινόταν με τον εξής τρόπο : Έλεγαν στον καθένα να πέσει κάτω κι αν αρνιόταν τον κτυπούσαν με γλωσσίδι καμπάνας. Τους χτυπούσε ο Σίμος πίσω στο κεφάλι κι όταν έπεφταν κάτω τους έσφαζαν. Την άλλη μέρα πήρανε άλλους 37-38 αν θυμάμαι ακριβώς. Τότε δεν ήρθε ο Σίμος αλλά ο Πισογιαννάκης. Οι 38 ήσαν από τη Νεμέα, τους έφερε ο Θύμιος με τον Απόστολο Καραΐσκο και άλλους που δεν τους γνωρίζω στο στρατόπεδο και αυτούς εκτελέσαμε με τον ίδιο τρόπο, πρώτα τους χτυπούσαμε με το γλωσσίδι κι έπειτα τους σφάζαμε με μαχαίρι.
Ο Βασ. Κατσηρμάς πήρε μια μέρα τη κόρη του Χαρ. Κολοβού που μετά εκτελέστηκε και της είπε Ασπασία να πάμε μαζί το φαγητό στο μοναστήρι κι όταν μετά από συνεννόηση με το Στρατοπεδάρχη ο Κασαλμάς την έπιασαν και τη σκότωσαν. Μια μέρα ήρθε στο στρατόπεδο ο Όθωνας Τζανέλος, ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο Γιώργης ο Κατσελάς, ο Γιάννης Λύρας του Ανασ. συζήτησαν με το στρατοπεδάρχη κι έφυγαν. Μετά 2-3 μέρες έφερε ο Κοτσελάς τους συλληφθέντες της Γκούρας. Τα κειμήλια της μονής Αγίου Γεργίου Φενεού μάζεψαν να τα φυλάξουν οι μοναχοί και τα έκρυψαν στο καταφύγια της Μονής. Ο στρατοπεδάρχης Σίμος τα ανακάλυψε και τα πήρε για να ενισχύσει τα οικονομικά του κόμματος. Από τους καλόγηρους της μονής έσφαξαν το μοναχό Αρσένιο διότι έδειξε κάποιο ταγάρι με γράμμα στους κατοίκους του Στενού. Τον πήραν με άλλους έξη καλογήρους και τους έσφαξαν στην τρύπα. Συνεργοί στη σφαγή των καλογήρων ήσαν και κάτοικοι των Καλυβίων για να αρπάξουν την περιουσία της μονής. Τους συλληφθέντες και εκτελεσθέντες της Γκούρας έφερε στο μοναστήρι ο Γιώρ. Κοτσελάς με δυο άλλους και τους παρέδωσε στο στρατοπεδάρχη Σίμο και βοηθό Πισογιαννάκη. Ο Γ. Κοτσελάς παρέδωσε κι ένα φάκελο για τους κατηγορούμενους στον στρατοπεδάρχη. Τον ιερέα της Γκούρας Παπα-Χαρλαύτη τον εκτέλεσε στην τρύπα ο Κ. Σερμπέτης ή Γλυκός και μάλιστα τον χτύπησε με μαχαίρι διότι εκστόμισε μια κατάρα και συνέχεια τον χτυπούσε με το μαχαίρι έως ότου τον αποτελείωσε.
.....
Ο Μοίραρχος Αθ. Δρούγκας
Κόρινθος 9 Μαρτίου 1945
Η ΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ.
Ακολουθεί μαρτυρία του Κωνσταντίνου Τόλη, κατοίκου περιοχής Τατάρνας (14 χρόνων τότε)
Ακολουθεί μαρτυρία του Κωνσταντίνου Τόλη, κατοίκου περιοχής Τατάρνας (14 χρόνων τότε)
"...τι είδαν τα μάτια μου; και τι δεν είδαν που δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ!. Πρέπει να σας πω πως αυτή εκεί κάτω η τρύπα έχει φάει πολύ κόσμο. Πάνω από 3.000 κορμιά πετάξανε μέσα σ'αυτή και όποιος θέλει ας έρθει να με διαψεύσει... ...Η τρύπα αυτή, που κανείς δεν ξέρει πόσα μέτρα βάθος έχει, επικοινωνούσε τότε με το ποτάμι,κάτω, τον Αχελώο. Τώρα έγινε η τεχνητή λίμνη για το Υδροηλ/κο εργοστάσιο, και επικοινωνεί μ'αυτή. Προσπάθησαν κάποτε να την ερευνήσουν Ιάπωνες, ειδικοί, αλλά μετά από ένα ορισμένο βάθος πολλών μέτρων που κατέβηκαν, επέστρεψαν άκαρποι. ...Κάθε μέρα σχεδόν, τους έβλεπα, κρυμμένος πίσω από τα πυκνά ρείκια, στη θέση εδώ που βρισκόμαστε τώρα, να πετάνε στην Τρύπα ολόγυμνους και δεμένους, τους δυστυχείς εκείνους ανθρώπους, που άλλοι τρέμανε από τον φόβο και άλλοι τα'χανε εντελώς χαμένα."
Στην ερώτησή μας γιατί τους ρίχνανε στην Τρύπα και δεν τους εκτελούσαν, απάντησε : "...απλούστατα, για να μην μπαίνουν στο κόπο να ανοίγουν κάθε μέρα 5-10 λάκκους, που κάποτε ίσως να αποκαλύπτονταν, ενώ μέσα σ'αυτό το χάος που τους έριχναν, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί ίχνος απ'αυτούς. Την τρύπα αυτή τους την υπέδειξε ένας γύφτος, ο γυφτο-Σταύρος, που είχε εδώ παρακάτω εργαστήριο που έφτιαχνε τσαπιά και άλλα σκαπτικά εργαλεία. Αυτός συνεργάζονταν με τους αντάρτες που κουβαλούσανε από μακριά ομήρους με προορισμό την ...Τρύπα και κάθε φορά που δεν την βρίσκανε, τους πήγαινε ο ίδιος, γιατί, από την πυκνή βλάστηση ήταν αδύνατο να την βρουν, όσοι δεν ήξεραν την περιοχή. Ο γυφτο-Σταύρος, σαν αποζημίωση έπαιρνε ρούχα και παπούτσια από τους μελλοθάνατους, που πριν τους ξεγύμνωναν όπως τους γέννησε η μάνα τους..."
"...Κόντευε απόβραδο, όταν φέρανε στην Τρύπα άλλα 8 άτομα. Φαίνεται ότι ερχόντουσαν από πολύ μακριά για να φτάσουν εκείνη την ώρα. Αφού τα ξεγυμνώσανε όλα και ο γυφτο-Σταύρος πήρε το μερίδιό του, το κουστούμι ενός από τους 8, τους πετάξανε στα γρήγορα γιατί νύχτωνε και είχαν δρόμο να κάνουν. Φύγανε αμέσως χωρίς αυτή τη φορά να κάνουνε έλεγχο, όπως κάνανε πάντα για να βεβαιώνονται αν όλοι είχαν πέσει στο χάος. Ένας όμως από αυτούς που αν θυμάμαι καλά,τον λέγανε Μήτρο και ήτανε από το Μαχαλά Ξηρομέρου, ο αδελφός του ήταν παπάς, για καλή του τύχη, το πέσιμό του το ανέκοψε ένας κορμός δέντρου και πιάστηκε απ'αυτόν, ακριβώς στο χείλος του χάους. Εκεί περίμενε μέχρι να φύγουν οι εκτελεστές του. Τα κατάφερε και έφτασε μέχρι απάνω και απομακρύνθηκε αρκετά από την απέναντι όμως μεριά, από εκείνη που τους είχαν φέρει. Αφού προχώρησε κάμποσο και έφτασε σε μια στάνη, έξω από το μικρό χωριό Αργιάδα, κρύφτηκε μέσα σε κάτι λιθάρια, έτσι γυμνός όπως ήταν.
Μια θεια μου, που είχε βγει να μαζέψει τα γίδια και πέρασε από κοντά του, την είδε, της φώναξε και της είπε τι ακριβώς συνέβη. Γύρισε τότε η θειά μου τρομαγμένη στη στάνη και το λέει στον άντρα της. Εκείνος έτρεξε αμέσως και τον βρήκε. Ήταν σε άσχημη ψυχική κατάσταση. Παρακαλώντας λέει στον θείο μου:
- Αν πέρασες και εσύ από κολυμβήθρα με γλυτώνεις, αν θέλεις αδελφέ μου.
- Μην φοβάσαι, τον καθησύχασε ο θείος μου θα σε γλυτώσω.
Του πήγε ρούχα και αργά το βράδυ τον πήγε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά κάτω στο ποτάμι. Εκεί έμεινε 7 ημέρες και εγώ του πήγαινα κάθε μέρα φαγητό. Μετά από δω ο θειος μου κατάφερε να τον φυγαδεύσει στην Κόπρενα και από κει με καΐκι κατέφυγε, με τον ΕΔΕΣ, στην Κέρκυρα και έτσι γλύτωσε. Αργότερα κατά το 2ο αντάρτικο, επέστρεψε ο Μήτρος εδώ και βρήκε το γυφτο-Σταύρο στο εργαστήρι του, φορούσε το κουστούμι του, αυτό που του είχαν πάρει πριν τον ρίξουν στην Τρύπα. Το ξύλο που έφαγε..."
Ο Θεός ας αναπαύσει τις ψυχές των...
Η Μακεδονία, της οποίας τό όνομα ξεπουλιέται
από τούς πολιτικούς, τούς δημοσιογράφους, τούς καθηγητές Πανεπιστημίου
καί τούς σύγχρονους νεοταξίτες,
στέναζε εκείνη την περίοδο. Τό αίμα έρρεε ποτάμι. Στή Δυτική Μακεδονία
εκτελούσαν οι Γερμανοί, στην Ανατολική κρεμούσαν οι Βούλγαροι.
Οι συμμορίτες του ΕΑΜ και της ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λάϊκό Απελευθερωτικό Μετωπο) συμμετείχαν καί αυτοί σέ αντίστοιχες δραστηριότητες.
Στις 17 Οκτωβρίου 1941, οι Γερμανοί εξόντωσαν μαζικά όλο περίπου τον πληθυσμό των Κερδυλλίων: 222 άνδρες νεκροί. Τριάντα άνδρες των χωριών
Στρυμονικό, Χείμαρρος και Τριάδα εξετελέσθησαν με περίστροφο στις 15 Νοεμβρίου 1941, ενώ στις 20 Οκτωβρίου απαγχονίσθηκαν δώδεκα άνδρες στο
Καλόκαστρο. Από τον Αύγουστο του 1941 η κομμουνιστική οργάνωση Δράμας, ενισχυμένη από τον Σλαβομακεδόνα στέλεχος του ΚΚΕ Τερπόφσκυ, μαζί με
άλλους κομιτατζήδες, διακύρηξε ότι, σε συνεργασία με τους «αδελφούς» Βουλγάρους κατακτητές, θα κήρυτταν επανάσταση γιατί το «αδελφό» ΚΚ Βουλγαρίας
είχε θέσει υπό τον έλεγχό του τον βουλγαρικό στρατό κατοχής. Η «Ιστορία της Αντίστασης» του κομμουνιστού δημοσιογράφου Βάσου Γεωργίου παραδέχεται ότι:
"Είναι αναμφισβήτητο το στοιχείο ότι το Γραφείο Μακεδονίας - Θράκης (του
ΚΚΕ) καλλιεργούσε το πνεύμα της εξέγερσης, ιδιαίτερα ύστερα από την
χιτλερική
επίθεση κατά της Σοβ. Ένωσης."
Μόλις δόθηκε το σύνθημα της εξεγέρσεως των κομμουνιστικών ανταρτικών ομάδων, επέπεσε εναντίον του αμάχου πληθυσμού ολόκληρη η Α' Βουλγαρική Στρατιά ενισχυμένη από την βουλγαρική Χωροφυλακή και την Οχράνα των κομιτατζήδων. Πάνω από τρεις χιλιάδες Μακεδόνες εσφάγησαν. Στην Δράμα, μέσα σε δυο μέρες, εσφάγησαν 1.500 άτομα, ενώ οι Βούλγαροι στρατιώτες έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα κομμένα ελληνικά κεφάλια κάτω από τους καγχασμούς του στρατιωτικού διοικητού Δράμας συνταγματάρχου Μιχαήλωφ και του Βουλγάρου Δημάρχου Πατσιβόρωφ. Τά γυναικόπαιδα γιά να σωθούν, κλειδώθηκαν στήν εκκλησία της Αγίας Τριάδας καί οι Εαμοβούλγαροι τά τίναξαν μέ δυναμίτη. Στο Δοξάτο εξετελέσθησαν 397, στα Κύργια 250, στη Χωριστή 150, στο Κάτω Νευροκόπι 59, στον Μεγαλόκαμπο 38, στην Προσωτσάνη και Αλιστράτη 67, στα Κοκκινόγεια 37, στο Νικηφόρι 31, στα Παλιάμπελα 28. Στον Στρυμόνα, που ήταν το σύνορο ανάμεσα στη βουλγαροκρατούμενη Ανατολική Μακεδονία και στην γερμανοκρατούμενη Κεντρική Μακεδονία, οι Βούλγαροι έστησαν τα πολυβόλα και θέρισαν αδιάκριτα το κύμα των προσφύγων που αλλόφρονες έτρεχαν με τα παιδιά στην αγκαλιά να περάσουν το ποτάμι. Πάνω από πεντακόσια πτώματα έπλεαν στο Στρυμόνα. Τα νερά του κοκκίνισαν. Και οι εκτελέσεις επεξετάθησαν στους νομούς Καβάλας και Σερρών, όπου, σημειωτέον, δεν έγινε καμμιά εξέγερση. Εξετελέσθησαν στις Σέρρες 40, στον Προβατά 14, στην Αγγίστα 23, στον Λευκώνα 18, στην Κορμίστα 99, στο Μοναστηράκι 40, στα Σφελινά 50, στους Φιλίππους 28, στον Ακροπόταμο 20.
Οι Βούλγαροι κατακτητές, μαζί μέ τούς "Ελληνες" κομμουνιστές ιδιαίτερη μανία επέδειξαν προς τα ποντιακά χωριά. Από κείνη τη στιγμή ένα αδιάκοπο κύμα προσφυγιάς περνούσε λαθραία το Στρυμόνα — γι' αυτό η Θεσσαλονίκη σήμερα έχει τεράστιες παροικίες Δραμηνών και Καβαλιωτών. Τό 1944, 35 κάτοικοι του Μανιακίου Μακεδονίας αιχμαλωτίστηκαν μετά από επίθεση των ανταρτών του ΕΛΑΣ κι εκτελέστηκαν ομαδικά στις 25 Μάη στο Βέρμιο, ενώ τήν ίδια χρονιά δυνάμεις του ΕΛΑΣ και της ΣΝΟΦ, ενισχυμένοι μέ ένα Βουλγαρικό Τάγμα, επιτέθηκαν στήν πόλη του Κιλκίς, τήν κατέλαβαν, ακολούθησαν αγριότητες μέ αποτέλεσμα νά σφαγιασθούν χιλιάδες κάτοικοι. Στό ΚΙΛΚΙΣ είχαν καταφύγει δύο χιλιάδες άμαχοι από τήν ύπαιθρο, γιά νά αποφύγουν τις διώξεις καί τήν τρόμοκρατία τών Εαμοβουλγάρων καί των Σλάβων αυτονομιστών. Ό σιδηροδρομικός σταθμάρχης, Απόστολος Αρπατζής, αν δήλωνε κομμουνιστής θά γλύτωνε τήν ζωή του. Δέν τό έκανε καί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Απόσπασμα από "Τά Δέκα Θανάσιμα Αμαρτήματα του ΚΚΕ" του Ν. Μέρτζου:
Μόλις δόθηκε το σύνθημα της εξεγέρσεως των κομμουνιστικών ανταρτικών ομάδων, επέπεσε εναντίον του αμάχου πληθυσμού ολόκληρη η Α' Βουλγαρική Στρατιά ενισχυμένη από την βουλγαρική Χωροφυλακή και την Οχράνα των κομιτατζήδων. Πάνω από τρεις χιλιάδες Μακεδόνες εσφάγησαν. Στην Δράμα, μέσα σε δυο μέρες, εσφάγησαν 1.500 άτομα, ενώ οι Βούλγαροι στρατιώτες έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα κομμένα ελληνικά κεφάλια κάτω από τους καγχασμούς του στρατιωτικού διοικητού Δράμας συνταγματάρχου Μιχαήλωφ και του Βουλγάρου Δημάρχου Πατσιβόρωφ. Τά γυναικόπαιδα γιά να σωθούν, κλειδώθηκαν στήν εκκλησία της Αγίας Τριάδας καί οι Εαμοβούλγαροι τά τίναξαν μέ δυναμίτη. Στο Δοξάτο εξετελέσθησαν 397, στα Κύργια 250, στη Χωριστή 150, στο Κάτω Νευροκόπι 59, στον Μεγαλόκαμπο 38, στην Προσωτσάνη και Αλιστράτη 67, στα Κοκκινόγεια 37, στο Νικηφόρι 31, στα Παλιάμπελα 28. Στον Στρυμόνα, που ήταν το σύνορο ανάμεσα στη βουλγαροκρατούμενη Ανατολική Μακεδονία και στην γερμανοκρατούμενη Κεντρική Μακεδονία, οι Βούλγαροι έστησαν τα πολυβόλα και θέρισαν αδιάκριτα το κύμα των προσφύγων που αλλόφρονες έτρεχαν με τα παιδιά στην αγκαλιά να περάσουν το ποτάμι. Πάνω από πεντακόσια πτώματα έπλεαν στο Στρυμόνα. Τα νερά του κοκκίνισαν. Και οι εκτελέσεις επεξετάθησαν στους νομούς Καβάλας και Σερρών, όπου, σημειωτέον, δεν έγινε καμμιά εξέγερση. Εξετελέσθησαν στις Σέρρες 40, στον Προβατά 14, στην Αγγίστα 23, στον Λευκώνα 18, στην Κορμίστα 99, στο Μοναστηράκι 40, στα Σφελινά 50, στους Φιλίππους 28, στον Ακροπόταμο 20.
Οι Βούλγαροι κατακτητές, μαζί μέ τούς "Ελληνες" κομμουνιστές ιδιαίτερη μανία επέδειξαν προς τα ποντιακά χωριά. Από κείνη τη στιγμή ένα αδιάκοπο κύμα προσφυγιάς περνούσε λαθραία το Στρυμόνα — γι' αυτό η Θεσσαλονίκη σήμερα έχει τεράστιες παροικίες Δραμηνών και Καβαλιωτών. Τό 1944, 35 κάτοικοι του Μανιακίου Μακεδονίας αιχμαλωτίστηκαν μετά από επίθεση των ανταρτών του ΕΛΑΣ κι εκτελέστηκαν ομαδικά στις 25 Μάη στο Βέρμιο, ενώ τήν ίδια χρονιά δυνάμεις του ΕΛΑΣ και της ΣΝΟΦ, ενισχυμένοι μέ ένα Βουλγαρικό Τάγμα, επιτέθηκαν στήν πόλη του Κιλκίς, τήν κατέλαβαν, ακολούθησαν αγριότητες μέ αποτέλεσμα νά σφαγιασθούν χιλιάδες κάτοικοι. Στό ΚΙΛΚΙΣ είχαν καταφύγει δύο χιλιάδες άμαχοι από τήν ύπαιθρο, γιά νά αποφύγουν τις διώξεις καί τήν τρόμοκρατία τών Εαμοβουλγάρων καί των Σλάβων αυτονομιστών. Ό σιδηροδρομικός σταθμάρχης, Απόστολος Αρπατζής, αν δήλωνε κομμουνιστής θά γλύτωνε τήν ζωή του. Δέν τό έκανε καί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Απόσπασμα από "Τά Δέκα Θανάσιμα Αμαρτήματα του ΚΚΕ" του Ν. Μέρτζου:
Εξ αντικειμένου τουλάχιστον ΤΟ ΚΚΕ ΕΙΧΕ ΣΥΜΜΑΧΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΒΟΥΛΓΑΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, σύμφωνα άλλωστε και με την πάγια πολιτική του Κόμματος για ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ!!! Επί πλέον, με το αίμα χιλιάδων αθώων Ελλήνων, προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Σοβιετική Ένωση! Και, βέβαια, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΕΚΕΙΝΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΗΤΑΝ Ο ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΑΣ Α. ΤΣΙΠΑΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΙΔΙΚΑ, ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ - και τους έδωσε πλουσιοπάροχα το αντάλλαγμά του.
Στην Θεσσαλονίκη ιδρύεται έτσι από νεαρούς αξιωματικούς και άλλους πατριώτες η οργάνωση ΥΒΕ (Ύπερασπισταί Βορείου Ελλάδος), που στη συνέχεια συγχωνεύεται με την ΠΑΟ, η οποία αναπτύσσει αξιόλογες δυνάμεις σε όλη την περιοχή της Μακεδονίας. Στην Ανατολική Μακεδονία, κάτω από βουλγαρική Κατοχή, την εθνική αντίσταση οργανώνει ο Αντών Τσαούς (Αντώνιος Φωστερίδης) ο οποίος και συνεργαζόμενος με τον ΕΔΕΣ διατηρεί υπό τον έλεγχό του την περιοχή καθ' όλη την διάρκεια του αγώνα. Άλλες ανταρτικές ομάδες με αξιωματικούς βγαίνουν στα μακεδονικά βουνά: στην Νιγρίτα υπό τον συνταγματάρχη Αβδελλά, στην περιοχή Φλωρίνης υπό τον συνταγματάρχη Παπαπέτρου, στην περιοχή Κοζάνης και Βοΐου υπό τους ταγματάρχες Πόρτη και Μάντζο, τους υπολοχαγούς Μπελλογιάννη, Νικ. Γκαντώνα και άλλους. Στις Πρέσπες βγαίνει στο βουνό ο λοχαγός Τσάμης από το Πισοδέρι. Όλες αυτές οι ομάδες εξοντώνονται από τον ΕΛΑΣ μόλις αυτός ανδρώνεται. Ο συνταγματάρχης ΑΒΔΛΕΛΛΑΣ σφαγιάζεται στην Νιγρίτα, ο συνταγματάρχης ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ έξω από το Αμύνταιο αν και είναι επ' αδελφή γαμβρός του Γ. Γραμματέα του ΕΑΜ, Θανάση Χατζή. Ο Τσάμης υποχρεώνεται να ενσωματωθή στον ΕΛΑΣ. Η ΠΑΟ δέχεται καταιγιστικές επιθέσεις και την κατηγορία ότι είναι «συνεργάτης του κατακτητή» — κατηγορία που συνεχίζεται ακόμη σήμερα.
Στις 7 Μαρτίου 1943 μυστική σύσκεψη του ΕΛΑΣ με τους Σλαβομακεδόνες συνεργάτες του της ομάδας Τερπόφσκυ αποφασίζει εκκαθάριση της περιοχής από τα «αντιδραστικά στοιχεία». Οι ταγματάρχες ΜΑΝΤΖΟΣ και ΠΟΡΤΗΣ, ο υπολοχαγός ΜΠΕΛΛΟΓΙΑΝΝΗΣ και όλα τα στελέχη των ανεξαρτήτων ανταρτικών ομάδων Βοΐου εκτελούνται. Οι ομάδες διαλύονται. Όσοι σώθηκαν φεύγουν στον Ζέρβα, στην Ήπειρο. Καθ' όλο τον Απρίλιο 1943 πραγματοποιούνται παρόμοιες εκκαθαρίσεις σ' όλη την Μακεδονία, όπου τελικά επιβάλλεται πλήρως ο ΕΛΑΣ.
Γιά νά αντιμετωπίσουν λοιπόν τήν αφόρητη κατάσταση στη Μακεδονία καί νά
προστατεύσουν τούς πληθυσμούς από τούς Εαμοβουλγάρους, ιδρύθηκαν δεκάδες
εθνικιστικές οργανώσεις. Κυριότερη ήταν η ΠΑΟ των Αβδελά, Παπαγεωργίου, Αργυρόπουλου, Θεμελή καί η ομάδα ΕΣΕΑ
(Ένωσις Συμπολεμιστών Εθνικού Αγώνα) του Φωστερίδη (Τσαούς Αντών). Αλλες ήταν του Μιχάλαγα στή Ζαρκαδόπετρα, του Μπουλογιάννη στά
Γρεβενά, του Κοντονάση στήν Καστοριά, του Ελευθεριάδη στό Βέρμιο, του Γουλγουτζή στά Πιέρρια, του γερο-Κισά Μπατζάκ στόν
Ολυμπο, του μοίραρχου Μήτσου στά Κρούσια, του Τσόγκα στή Νιγρίτα, του Μάντζου στή Σιάτιστα, του Καρανάση στο Κοτζά Ορμάν, του
Τζακερίδη στό Παγγαίο, του καπετάν Παντελή στη Δράμα, του Μικρόπουλου στό
Μπαϊράμ-Τεπέ.
Εχυναν τό αίμα τους γιά νά διατηρηθεί η ελληνικότητα της Μακεδονίας,
αυτή πού τόσο εύκολα σήμερα τό 2007, θυσιάζεται γιά χάρη της σύγχρονης
Νέας Τάξης
Πραγμάτων. Οι εθνικιστικές οργανώσεις κατηγορήθηκαν από τήν Αριστερά ότι
ήταν συνεργάτες των Γερμανών. Η κατηγορία αυτή, είναι δίχως αξία, αφού
όλες οι
εθνικές οργανώσεις είχαν κατηγορηθεί από τό Κομμουνιστικό Κόμμα, σάν συνεργάτες των Ναζί, τόσο ο αντιβασιλικός Σαράφης πρίν προσχωρήσει στόν ΕΛΑΣ,
όσο καί η ΕΚΚΑ του βενιζελικού Ψαρρού, αλλά ακόμα καί ο ΕΔΕΣ του κεντρώου Ζέρβα, πού είχε επίτιμο αρχηγό τόν
Νικόλαο Πλαστήρα, τον αντιβασιλικό ήρωα της Μικράς Ασίας.
Η κατηγορία αυτή ακόμα, δεν έχει αξία διότι οι ελασίτες οι ίδιοι συνεργάζονταν τότε μέ τούς Βούλγαρους κομιτατζήδες, πού ήταν σύμμαχοι των Ναζί καί συμμετείχαν σέ εγκλήματα στήν Ανατολική Μακεδονία. Δέν εχει αξία, διότι οι ελασίτες συνεργάζονταν μέ τή ΣΝΟΦ, η οποία είχε ιδρυθεί από τόν Τίτο στα Σκόπια, καί η οποία είχε σαν σκοπό τήν απορόφηση της Μακεδονίας απο την Γιουγκοσλαβία του συντρόφου Τίτο. Ακομα χειρότερα οι διεθνιστές της Αριστεράς δέν πρέπει νά κατηγορούν ιδιαίτερα τούς Ποντίους, οι οποίοι λίγα χρόνια πρίν (1915-1922) σφαγιάζονταν από τόν φίλο της Αριστεράς, τόν Κεμάλ, μέ τίς ευλογίες του συντρόφου Λένιν.
(Αναφέρω χάριν της ιστορίας, ότι ο Λένιν, ο ήρωας της Αριστεράς, μόλις κατέλαβε τήν εξουσία, απέσυρε τά ρωσικά στρατεύματα πού βρίσκονταν στόν Πόντο καί τήν Αρμενία καί ανακούφιζαν τούς πληθυσμούς από τά μαρτύρια των κεμαλικών. Ο Κεμάλ όχι μόνο είδε νά αποσύρεται ο εχθρός από τά βόρεια σύνορά του, αλλά άρχισε νά ρέει πακτωλός πολεμοφοδίων καί χρημάτων, από τούς μπολσεβίκους, κάτι πού τόν βοήθησε νά συνεχίσει τήν γενοκτονία κατά των Ποντίων, αλλά καί νά συντρίψει τόν ελληνικό στρατό, πού τόν είχε στριμώξει πέρα από τήν Αγκυρα. Πως είναι δυνατόν οι φίλοι του εγκληματία Κεμάλ, νά κατηγορούν τούς Πόντιους αγωνιστές πού έχυσαν αίμα στό αντάρτικο του Πόντου, καί συνέχισαν τόν αγώνας τους, στό αντάρτικο της Μακεδονίας; Πως είναι δυνατόν τά ανδρείκελα του Στάλιν - πού έκανε εθνοκάθαρση κατά των Ποντίων της Ρωσίας - νά κατηγορούν τούς Πόντιους γιά συνεργασία μέ τούς Γερμανούς;)
Ο Αντώνιος Φωστερίδης, εθνικιστής αντάρτης, ξεχώρισε γιά τόν ηρωϊσμό του εναντίον των Βουλγάρων κατακτητών της Μακεδονίας. Ιδρυσε τήν ΕΣΕΑ, η οποία στην πλειοψηφία απαρτίζονταν απο τουρκόφωνους πόντιους, μέ πείρα στόν ανταρτοπόλεμο κατά των Νεοτούρκων (1914-1922), βενιζελικούς στό φρόνημα καί αντικομμουνιστές, δεδομένου ότι τά τσαρικά στρατεύματα ήταν σύμμαχοί τους, καί ήταν οι μόνοι πού τούς είχαν προμηθεύσει μέ όπλα στόν αγώνα τους κατά των κεμαλικών. Αλλοι οπλαρχηγοί ήταν οι Π.Παπαδάκης, Αναστάσης Αβαμίδης, Αν.Τοπούζογλου, Τσακιρλίδης, Καπαλκίδης καί σάν έδρα τους είχαν τό όρος Τσαλ-Νταγ(Λεκάνη). Ο Τσαούς Αντών πολεμώντας σέ διπλό μέτωπο (Βούλγαρους-ΕΛΑΣ, ΣΝΟΦ) έδωσε ηρωϊκές μάχες, όπως η μάχη του Κοτζά-Ορμάν στις 16 με 20 Φεβρουαρίου 1944 και η μάχη του Καρά-Ντερέ στις 22 με 29 Αυγούστου 1944. Ο σκληροτράχηλος οπλαρχηγός δεν δίσταζε να εισβάλλει και στου Βουλγάρικο έδαφος και νά καίει βουλγαρικά χωριά ως αντίποινα γιά τίς σφαγές των Μακεδόνων από τούς Βούλγαρους φασίστες.
Η σπουδαιότερη όμως μάχη ήταν αυτή της γέφυρας των Παπάδων στις 7-11 Μαίου του 1944, όπου ξεκληρίστηκε ένα Βουλγάρικο τάγμα. Στην τοποθεσία "Τρία Δένδρα" στο όρος Καρά-Ντερέ, θα πραγματοποιούνταν ρίψεις εφοδίων απο τους Συμμάχους. Οι Βουλγάρικες δυνάμεις κινητοποιήθηκαν για να εμποδίσουν τους αντάρτες και οι δεύτεροι αποφάσισαν να στήσουν ενέδρα στο βουλγαρικό τάγμα. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε ήταν η γέφυρα του Νέστου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Παπάδες. Οι ακρίτες δέν ξεπερνούσαν τους 80 άνδρες. Το πρωί της 7ης Μαίου, μέσα σέ πυκνή ομίχλη, η εμπροσθοφυλακή ενός Βουλγάρικου τάγματος, την ώρα που επιχειρούσε να περάσει την γέφυρα, δέχθηκε καταιγιστικά πυρά. Ολόκληρο το τάγμα καθηλώθηκε, καθώς τα εύστοχα πυρά των ανταρτών προκαλούσαν μεγάλες απώλειες. Η μάχη μαίνονταν για πολύ ώρα και σύντομα έφθασαν βουλγάρικες ενισχύσεις. Οι Βούλγαροι με την χρήση όλμων και πυροβολικού προσπαθούσαν να απωθήσουν τους Έλληνες μαχητές, και να περάσουν την γέφυρα. Όλες αυτές τις μέρες οι κάτοικοι των γύρω χωριών ενίσχυαν τους αντάρτες, είτε πολεμώντας, είτε μεταφέροντας εφόδια. Στις 9 Μαίου σε μια ύστατη προσπάθεια των Βουλγάρων για θετική έκβαση, γερμανικά αεροπλάνα Στούκας επέδραμαν στις θέσεις των ανταρτών. Ο Βρετανός λοχαγός Μέκ που μάχονταν με τους άνδρες της ΕΣΕΑ, επιχείρησε να ανατινάξει την γέφυρα, αλλα η προσπάθεια απέτυχε. Ο Σαρακατσάνος Μήτρος Μηλίτης αγωνιζόμενος ηρωϊκά καί μέ αυτοθυσία πάνω στή γέφυρα, σκοτώθηκε από τούς Βουλγάρους φασίστες.
Το βράδυ της 10ης Μαΐου, οι εθνικιστές αντάρτες αποφάσισαν να συμπτυχθούν. Η σκληρότερη μάχη που έγινε στην Ανατολική Μακεδονία είχε λήξει. Οι αντάρτες είχαν 9 νεκρούς και αρκετούς τραυματίες, ενώ οι Βούλγαροι έχασαν εκατοντάδες άνδρες. Η νίκη της ΕΣΕΑ θεωρήθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία στην περιοχή. Αργότερα ο Αγγλος ταγματάρχης Μίλλερ, σέ έκθεσή του στό Βρετανικό Αρχηγείο, θά εξυμνούσε τόν Φωστερίδη, καί θά τόν πρότεινε γιά βρετανικό παράσημο. (Αλήθεια να ήταν συνεργάτης των Γερμανών, όπως υποστήριζαν οι ελασίτες, θά τόν πρότεινε γιά μετάλλιο ο Βρετανός ταγματάρχης;)
Η Ανατολική Μακεδονία, λόγω των Ποντίων καί η Ήπειρος λόγω του ΕΔΕΣ ήταν περιοχές όπου δεν κυριάρχησε απόλυτα το ΕΑΜ. Σε αυτή την περίοδο ο Τίτο διακήρυξε την αναδιαμόρφωση της Γιουγκοσλαβίας σε ομοσπονδιακό κράτος και βάπτισε τήν Βαρδάσκα σάν "Μακεδονία" και τούς κατοίκους "Μακεντόνσκι". Ο Τίτο ζήτησε και την θετική στάση του Στάλιν ο οποίος δεν δυσκολεύτηκε να εγκρίνει τα νέα σχέδια. Το επόμενο βήμα του Τίτο ήταν να φέρει κάτω από την επιρροή του τα γειτονικά κομμουνιστικά κόμματα. Ήταν προφανής η προσπάθεια του, για προγεφύρωμα στον χώρο της Μακεδονίας ώστε να
του δώσει αργότερα γερές βάσεις για διεκδικήσεις και ενσωμάτωση της Μακεδονίας στην Γιουγκοσλαβία.
Στα τέλη του 43 ιδρύθηκε η ΣΝΟΦ και κύριο μέλημα της ο προσηλυτισμός σλαβόφωνων του ελληνικού χώρου στην Τιτοϊκή "μακεδονική" ιδεολογία.
Επί πλέον η ηγεσία του ΚΚΕ επέτρεψε την είσοδο στο ελληνικό έδαφος
"σλαβομακεδονικών" παρτιζάνικων ομάδων καθώς και προπαγανδιστών για να
διαφωτίσουν
σλαβόφωνους χωρικούς. Στην πραγματικότητα στράφηκαν κατά του ελληνικού
στοιχείου (ελληνόφωνο-σλαβόφωνο) με προοπτική να τεθούν σε εφαρμογή τα
σχέδια
του Τίτο για ενοποίηση της Μακεδονίας.
(Πάντως παρατηρούμε ότι οι Νοτιοσλάβοι είτε κομμουνιστές σάν τόν Τίτο, είτε σήμερα σαν καπιταλιστές έχουν τόν ίδιο στόχο: Τήν Μακεδονία. Οι Βούλγαροι ως φασίστες καί σύμμαχοι του Χίτλερ, καί ως κομμουνιστές αμέσως μετά, είχαν τόν ίδιο στόχο: Τήν Μακεδονία. Οι Τούρκοι ομοίως ανεξαρτήτως κυβέρνησης είτε κεμαλικής είτε ισλαμικής έχουν τον ίδιο στόχο: Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο. Αρνησιπάτρηδες καί προδότες συναντούμε μόνο στην Ελλάδα - τότε από τό ΚΚΕ καί σήμερα από τό Συνασπισμό - καί είναι άξιο απορίας).
Η συμμαχία ΕΑΜ, ΣΝΟΦ καί Βουλγάρων φασιστών κατέληξε στήν εξόντωση της ΠΑΟ. Ενδεικτικά αναφέρω τόν συνταγματάρχη Ιωάννη Παπαπέτρου, ο οποίος επικεφαλής μεγάλης ομάδας ανταρτών της ΠΑΟ, ηττήθηκε από τόν βουλγαρικό στρατό καί αιχμαλωτίσθηκε. Οι Βούλγαροι παρέδωσαν τον Παπαπέτρου με 300 μαχητές στον ΕΛΑΣ και ο ΕΛΑΣ, αφού τούς βασάνισε άγρια τούς εκτέλεσε στη Βρόντου Σερρών. Η ΠΑΟ διαλύθηκε καί αρκετοί μαχητές της γιά νά επιβιώσουν, κατέφυγαν στους Γερμανούς, δημιούργησαν ομάδες οι οποίες κτυπούσαν τόν ΕΛΑΣ καί τρομοκρατούσαν χωριά πού συνεργάζονταν μέ τους κομμουνιστές καί τούς αυτονομιστές του Τίτο.
Τό παρακάτω απόσπασμα από τήν "Στρατιωτική Ιστορία της Βουλγαρίας" αποδεικνύει ποιοί ήσαν αυτοί πού συνεργάστηκαν μέ τόν κατακτητή:
Η κατηγορία αυτή ακόμα, δεν έχει αξία διότι οι ελασίτες οι ίδιοι συνεργάζονταν τότε μέ τούς Βούλγαρους κομιτατζήδες, πού ήταν σύμμαχοι των Ναζί καί συμμετείχαν σέ εγκλήματα στήν Ανατολική Μακεδονία. Δέν εχει αξία, διότι οι ελασίτες συνεργάζονταν μέ τή ΣΝΟΦ, η οποία είχε ιδρυθεί από τόν Τίτο στα Σκόπια, καί η οποία είχε σαν σκοπό τήν απορόφηση της Μακεδονίας απο την Γιουγκοσλαβία του συντρόφου Τίτο. Ακομα χειρότερα οι διεθνιστές της Αριστεράς δέν πρέπει νά κατηγορούν ιδιαίτερα τούς Ποντίους, οι οποίοι λίγα χρόνια πρίν (1915-1922) σφαγιάζονταν από τόν φίλο της Αριστεράς, τόν Κεμάλ, μέ τίς ευλογίες του συντρόφου Λένιν.
(Αναφέρω χάριν της ιστορίας, ότι ο Λένιν, ο ήρωας της Αριστεράς, μόλις κατέλαβε τήν εξουσία, απέσυρε τά ρωσικά στρατεύματα πού βρίσκονταν στόν Πόντο καί τήν Αρμενία καί ανακούφιζαν τούς πληθυσμούς από τά μαρτύρια των κεμαλικών. Ο Κεμάλ όχι μόνο είδε νά αποσύρεται ο εχθρός από τά βόρεια σύνορά του, αλλά άρχισε νά ρέει πακτωλός πολεμοφοδίων καί χρημάτων, από τούς μπολσεβίκους, κάτι πού τόν βοήθησε νά συνεχίσει τήν γενοκτονία κατά των Ποντίων, αλλά καί νά συντρίψει τόν ελληνικό στρατό, πού τόν είχε στριμώξει πέρα από τήν Αγκυρα. Πως είναι δυνατόν οι φίλοι του εγκληματία Κεμάλ, νά κατηγορούν τούς Πόντιους αγωνιστές πού έχυσαν αίμα στό αντάρτικο του Πόντου, καί συνέχισαν τόν αγώνας τους, στό αντάρτικο της Μακεδονίας; Πως είναι δυνατόν τά ανδρείκελα του Στάλιν - πού έκανε εθνοκάθαρση κατά των Ποντίων της Ρωσίας - νά κατηγορούν τούς Πόντιους γιά συνεργασία μέ τούς Γερμανούς;)
Ο Αντώνιος Φωστερίδης, εθνικιστής αντάρτης, ξεχώρισε γιά τόν ηρωϊσμό του εναντίον των Βουλγάρων κατακτητών της Μακεδονίας. Ιδρυσε τήν ΕΣΕΑ, η οποία στην πλειοψηφία απαρτίζονταν απο τουρκόφωνους πόντιους, μέ πείρα στόν ανταρτοπόλεμο κατά των Νεοτούρκων (1914-1922), βενιζελικούς στό φρόνημα καί αντικομμουνιστές, δεδομένου ότι τά τσαρικά στρατεύματα ήταν σύμμαχοί τους, καί ήταν οι μόνοι πού τούς είχαν προμηθεύσει μέ όπλα στόν αγώνα τους κατά των κεμαλικών. Αλλοι οπλαρχηγοί ήταν οι Π.Παπαδάκης, Αναστάσης Αβαμίδης, Αν.Τοπούζογλου, Τσακιρλίδης, Καπαλκίδης καί σάν έδρα τους είχαν τό όρος Τσαλ-Νταγ(Λεκάνη). Ο Τσαούς Αντών πολεμώντας σέ διπλό μέτωπο (Βούλγαρους-ΕΛΑΣ, ΣΝΟΦ) έδωσε ηρωϊκές μάχες, όπως η μάχη του Κοτζά-Ορμάν στις 16 με 20 Φεβρουαρίου 1944 και η μάχη του Καρά-Ντερέ στις 22 με 29 Αυγούστου 1944. Ο σκληροτράχηλος οπλαρχηγός δεν δίσταζε να εισβάλλει και στου Βουλγάρικο έδαφος και νά καίει βουλγαρικά χωριά ως αντίποινα γιά τίς σφαγές των Μακεδόνων από τούς Βούλγαρους φασίστες.
Η σπουδαιότερη όμως μάχη ήταν αυτή της γέφυρας των Παπάδων στις 7-11 Μαίου του 1944, όπου ξεκληρίστηκε ένα Βουλγάρικο τάγμα. Στην τοποθεσία "Τρία Δένδρα" στο όρος Καρά-Ντερέ, θα πραγματοποιούνταν ρίψεις εφοδίων απο τους Συμμάχους. Οι Βουλγάρικες δυνάμεις κινητοποιήθηκαν για να εμποδίσουν τους αντάρτες και οι δεύτεροι αποφάσισαν να στήσουν ενέδρα στο βουλγαρικό τάγμα. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε ήταν η γέφυρα του Νέστου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Παπάδες. Οι ακρίτες δέν ξεπερνούσαν τους 80 άνδρες. Το πρωί της 7ης Μαίου, μέσα σέ πυκνή ομίχλη, η εμπροσθοφυλακή ενός Βουλγάρικου τάγματος, την ώρα που επιχειρούσε να περάσει την γέφυρα, δέχθηκε καταιγιστικά πυρά. Ολόκληρο το τάγμα καθηλώθηκε, καθώς τα εύστοχα πυρά των ανταρτών προκαλούσαν μεγάλες απώλειες. Η μάχη μαίνονταν για πολύ ώρα και σύντομα έφθασαν βουλγάρικες ενισχύσεις. Οι Βούλγαροι με την χρήση όλμων και πυροβολικού προσπαθούσαν να απωθήσουν τους Έλληνες μαχητές, και να περάσουν την γέφυρα. Όλες αυτές τις μέρες οι κάτοικοι των γύρω χωριών ενίσχυαν τους αντάρτες, είτε πολεμώντας, είτε μεταφέροντας εφόδια. Στις 9 Μαίου σε μια ύστατη προσπάθεια των Βουλγάρων για θετική έκβαση, γερμανικά αεροπλάνα Στούκας επέδραμαν στις θέσεις των ανταρτών. Ο Βρετανός λοχαγός Μέκ που μάχονταν με τους άνδρες της ΕΣΕΑ, επιχείρησε να ανατινάξει την γέφυρα, αλλα η προσπάθεια απέτυχε. Ο Σαρακατσάνος Μήτρος Μηλίτης αγωνιζόμενος ηρωϊκά καί μέ αυτοθυσία πάνω στή γέφυρα, σκοτώθηκε από τούς Βουλγάρους φασίστες.
Το βράδυ της 10ης Μαΐου, οι εθνικιστές αντάρτες αποφάσισαν να συμπτυχθούν. Η σκληρότερη μάχη που έγινε στην Ανατολική Μακεδονία είχε λήξει. Οι αντάρτες είχαν 9 νεκρούς και αρκετούς τραυματίες, ενώ οι Βούλγαροι έχασαν εκατοντάδες άνδρες. Η νίκη της ΕΣΕΑ θεωρήθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία στην περιοχή. Αργότερα ο Αγγλος ταγματάρχης Μίλλερ, σέ έκθεσή του στό Βρετανικό Αρχηγείο, θά εξυμνούσε τόν Φωστερίδη, καί θά τόν πρότεινε γιά βρετανικό παράσημο. (Αλήθεια να ήταν συνεργάτης των Γερμανών, όπως υποστήριζαν οι ελασίτες, θά τόν πρότεινε γιά μετάλλιο ο Βρετανός ταγματάρχης;)
Η Ανατολική Μακεδονία, λόγω των Ποντίων καί η Ήπειρος λόγω του ΕΔΕΣ ήταν περιοχές όπου δεν κυριάρχησε απόλυτα το ΕΑΜ. Σε αυτή την περίοδο ο Τίτο διακήρυξε την αναδιαμόρφωση της Γιουγκοσλαβίας σε ομοσπονδιακό κράτος και βάπτισε τήν Βαρδάσκα σάν "Μακεδονία" και τούς κατοίκους "Μακεντόνσκι". Ο Τίτο ζήτησε και την θετική στάση του Στάλιν ο οποίος δεν δυσκολεύτηκε να εγκρίνει τα νέα σχέδια. Το επόμενο βήμα του Τίτο ήταν να φέρει κάτω από την επιρροή του τα γειτονικά κομμουνιστικά κόμματα. Ήταν προφανής η προσπάθεια του, για προγεφύρωμα στον χώρο της Μακεδονίας ώστε να
του δώσει αργότερα γερές βάσεις για διεκδικήσεις και ενσωμάτωση της Μακεδονίας στην Γιουγκοσλαβία.
Στα τέλη του 43 ιδρύθηκε η ΣΝΟΦ και κύριο μέλημα της ο προσηλυτισμός σλαβόφωνων του ελληνικού χώρου στην Τιτοϊκή "μακεδονική" ιδεολογία.
Επί πλέον η ηγεσία του ΚΚΕ επέτρεψε την είσοδο στο ελληνικό έδαφος
"σλαβομακεδονικών" παρτιζάνικων ομάδων καθώς και προπαγανδιστών για να
διαφωτίσουν
σλαβόφωνους χωρικούς. Στην πραγματικότητα στράφηκαν κατά του ελληνικού
στοιχείου (ελληνόφωνο-σλαβόφωνο) με προοπτική να τεθούν σε εφαρμογή τα
σχέδια
του Τίτο για ενοποίηση της Μακεδονίας.
(Πάντως παρατηρούμε ότι οι Νοτιοσλάβοι είτε κομμουνιστές σάν τόν Τίτο, είτε σήμερα σαν καπιταλιστές έχουν τόν ίδιο στόχο: Τήν Μακεδονία. Οι Βούλγαροι ως φασίστες καί σύμμαχοι του Χίτλερ, καί ως κομμουνιστές αμέσως μετά, είχαν τόν ίδιο στόχο: Τήν Μακεδονία. Οι Τούρκοι ομοίως ανεξαρτήτως κυβέρνησης είτε κεμαλικής είτε ισλαμικής έχουν τον ίδιο στόχο: Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο. Αρνησιπάτρηδες καί προδότες συναντούμε μόνο στην Ελλάδα - τότε από τό ΚΚΕ καί σήμερα από τό Συνασπισμό - καί είναι άξιο απορίας).
Η συμμαχία ΕΑΜ, ΣΝΟΦ καί Βουλγάρων φασιστών κατέληξε στήν εξόντωση της ΠΑΟ. Ενδεικτικά αναφέρω τόν συνταγματάρχη Ιωάννη Παπαπέτρου, ο οποίος επικεφαλής μεγάλης ομάδας ανταρτών της ΠΑΟ, ηττήθηκε από τόν βουλγαρικό στρατό καί αιχμαλωτίσθηκε. Οι Βούλγαροι παρέδωσαν τον Παπαπέτρου με 300 μαχητές στον ΕΛΑΣ και ο ΕΛΑΣ, αφού τούς βασάνισε άγρια τούς εκτέλεσε στη Βρόντου Σερρών. Η ΠΑΟ διαλύθηκε καί αρκετοί μαχητές της γιά νά επιβιώσουν, κατέφυγαν στους Γερμανούς, δημιούργησαν ομάδες οι οποίες κτυπούσαν τόν ΕΛΑΣ καί τρομοκρατούσαν χωριά πού συνεργάζονταν μέ τους κομμουνιστές καί τούς αυτονομιστές του Τίτο.
Τό παρακάτω απόσπασμα από τήν "Στρατιωτική Ιστορία της Βουλγαρίας" αποδεικνύει ποιοί ήσαν αυτοί πού συνεργάστηκαν μέ τόν κατακτητή:
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ 1944-45
Εκδοση Ινστιτουτου Στρατιωτικής Ιστορίας του Γενικου Επιτελείου του Βουλγαρικού Λαϊκού Στρατού Τόμος Β σελίδες 78-82 Ετος εκδοσεως 1982
Αρχές Σεπτεμβρίου 1944 η 16η Μεραρχία Πεζικού τελείωσε την εγκατάσταση σταθεροποιηση ανατολικά του Στρυμώνα. Η 62α και 29η Μεραρχια κατέλαβαν αμυντικές θέσεις νοτιοανατολικά της 7ης Μεραρχίας Πεζικού στον Τομέα Στρυμώνα Ορφάνιο. Η 22α Μεραρχία Πεζικού παρέμεινε στην εφεδρεία της Στρατιάς στην περιοχή Δοξάτου-Προσωτσάνης- Δράμας. Κατά την εξελιξη των αμυντικών και σταθεροποιητικών επιχειρησεών της η 16η Μεραρχία Πεζικού σε συνεργασία αδελφοτητας και αλληλεγγύης μετα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΑΣ διεξήγαγε ισχυράν επίθεση εναντίον Ελλήνων Εθνικιστών πού αριθμούσαν περιπου 2500 ανδρες και ήταν οργανωμένοι στις ορεινές περιοχές Σμίτζα,Τσαλ Ντάγ,Μπόζ Ντάγ περιοχής Δραμας.
Με την αδιάκοπη πάντα συνεργασία και αδελφοτητα μεταξύ των Βουλγαρικών στρατευματων, Βουλγαρων Παρτιζανων και ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΕΛΑΣ στις 16 και 17 Σεπτεμβριου 1944, τμήματα της 16ης Μεραρχιας Πεζικου(σημ μεταφρ: Αυτή η μεραρχια απεκαλειτο από τους Ελληνες "σφαχτική" διοτι εκανε τις σφαγες στην Δραμα, Δοξατο κτλ τον Σεπτεμβριο Οκτωβριο 1941) συγκεντρωθηκαν στο Δοξατο-Προσωτσανη και σε επιχειρησή τους κατεστρεψαν ένα τμημα 600-700 άτομα Ελληνων Εθνικιστών νοτιως του χωριου Τσερέπλιανη (Μυρινα στα Ελληνικά)(σημ μεταφ: Προκειται για την μαχη που εδωσε το 19ο συνταγμα εθνικιστων με τακτικο Βουλγαρικο στρατο ο οποίος το εκυκλωσε σε πεδινη περιοχη και μετα από σκληρή μαχη και πληρη εξάντληση των πυρομαχικων αιχμαλωτιστηκαν οι εναπομειναντες 330 ανταρτες μαζυ με τον Συνταγματαρχη Ι.Παπαπετρου διοικητη του ηρωϊκού 31ου Συνταγματος στην Αλβανια και 14 άλλους αξιωματικούς. Μεταφερθηκαν ως αιχμαλωτοι στις φυλακες Σερρων και μετα την πλήρη αποχωρηση των Βουλγαρων από το Ελληνικο εδαφος ΠΑΡΕΔΟΘΗΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ομαδικα αλλα και μαρτυρικά μαζύ με άλλους κρατουμενους συνολικα 368 άτομα στο 13ο χλμ της οδού Σερρών-Βροντούς παρα την παρουσια στην Δράμα αντιπροσωπίας κυβερνησεως Γ.Παπανδρεου υπό τους υπουργους Λαμπριανίδη και Πορφυρογένη και στην Θεσσαλονικη του Γ.Μόδη. Οι υπουργοι το έμαθαν κατόπιν.)
Στις 9 Οκτωβριου δύο ταγματα του 57ου Συνταγματος ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΑ ΜΕ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ και Βουλγαρους παρτιζανους κατέλαβαν τον σταθμο Νουστραλή και υποχρέωσαν τους Εθνικιστες ανταρτες να οπισθοχωρήσουν στο χωριο Ζαριτζ( Ψηλή ραχη στα Ελληνικά) Συμφωνα με την απολυτη συνεργασια του Βουλγαρικου Λαϊκου Στρατού και της κυβερνησης του Πατριωτικού Μετωπου για την διοικηση των περιοχων του Αιγαιου μετα τις 9 Σεπτεμβριου και μεχρι τελους του μηνος απεσταλησαν μερικα βοηθητικά τμηματα σ ενισχυση των στρατιωτικων τμηματων σταθεροποιησις. Στις 22 Σεπτεμβριου ανδειχτηκε Διοικητης όλων των τμηματων εκει ο Συνταγματαρχης Ιβαν Ράντεφ (σημ μεταφρ: μιλουσε Ελληνικα καλύτερα από τους Ελληνες και ήταν γνησιος Πειραιώτης κομμουνιστης!!!) Με την βοηθεια των στρατιωτικων επιτροπων (σοβιετ), του στρατιωτικου Διοικητη του ΕΛΑΣ και την ηθικη ενισχυση των πολιτικων αρχων αποκατασταθηκε η ταξη στην περιοχη της χώρας αυτης. Η στιγμη είναι εκτακτη και εχει μεγαλη σημασια ,διοτι από ωρας 18 της 26ης Σεπτεμβριου 1944 τμηματα της 7ης Μεραρχιας Πεζικου που ΕΙΧΑΝ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΛΑΣ δεχονται σφοδρα πυρα από τους Εθνικιστες ανταρτες ανατολικα του Στρυμωνα και σε εκετεταμενο προγεφυρωμα (μαχες Ν.Μπαφρας, Κορμίστας, Ηλιοκώμης, Πρωτης, Αναληψης κτλ μεταξυ Βουλγαρο- Ελασιτων και Εθνικιστών) (Σημ: Οί εθνικιστες ανταρτες που αναφερουν οι Βουλγαροι είναι οι ανταρτες της ΠΑΟ και του Φωστεριδη-Τσαούς Αντών.) Με την συνεργασια πάντα του ΕΛΑΣ για την εξαληψη του προγεφυρώματος ο Διοικητης της 7ης Μεραρχιας Πεζικου μετεφερε το ιδιο βραδυ από το χωριο Ηρακλεια δυναμεις του 39ου Συνταγματος πεζικου που ήταν στην εφεδρεια με πυροβολικο και τεθωρακισμενη ίλη. Οι εθνικιστες ανταρτες αντιμετωπιστηκαν επιτυχως και αναγκαστηκαν να συμπτυχθουν παλι στα βουνα όπου και πριν ήταν οργανωμενοι ,οποτε ο ΕΛΑΣ με την συμπαράστασή μας τοποθετησε φρουρες και στελεχη διακυβερνησης στα χωρια της περιοχης αυτης.
Στις 29-9-44 η Ανωτατη Διοικηση απεσυρε τμηματα της 2ας Στρατιας και τα ενσωματωσε στην 7η Στρατια.Κατοπιν εντολης των κυβερνησεων των συμμαχων κρατων και του σχεδιου που εκπονησε η Διοικηση του Βουλγαρικου Λαϊκού Στρατού οι δυναμεις μας έπρεπε να εγκαταλείψουν την περιοχη του Αιγαίου. Μεταξυ 12-14 Οκτωβριου 1944 τελειωσε η μεταφορα του στρατιωτικου υλικου και από 12-21 Οκτωβριου 1944 ο στρατος που ειχε παραταχθει για σταθεροποίηση στο Αιγαίο άρχισε να υποχωρει προς Βορράν. Η 16η Μεραρχια Πεζικου( σημ μεταφραστή: αυτή πού κατεσφαξε την Δραμα- Δοξατο κτλ προ διετιας περιπου)και το 4ο Συνταγμα Πυροβολικου ακολουθησαν τον δρομο Δραμα-Ζυρνοβο-Νευροκοπι. Στις 25 Οκτωβριου εγκατεσταθησαν στην περιοχη Νευροκοπίου στα χωριά Ζεστοβο και Λιπιάστοβο. Την ημερομηνια αυτή εγκατελειψε τελικά τελικά ο Βουλγαρικος Λαϊκος Στρατος την περιοχη του Αιγαιου. Κατά τον χρονο της παραμονης των δυναμεων μας στην περιοχη του Αιγαιου μετα τις 9 Σεπτ 1944 τα στρατιωτικα μας τμηματα προσεφεραν σημαντικη βοήθεια στα Ελληνικα προοδευτικα στοιχεια στον αγωνα τους κατά των Γερμανοφασιστων και των άλλων εθνικιστων Ελληνων.
Οι καλες σχέσεις μεταξυ του ΕΛΑΣ και του Βουλγαρικου Λαϊκου Στρατού συνετελεσαν ώστε αρκετα υλικά μας να μεταφερθούν στην χωρα μας( ΣΗΜ: δηλαδη με απλά λογια οι Ελασιτες βοήθησαν τους Βουλγαρους να ξεγυμνωσουν όλη την Ανατολικη Μακεδονια - Θρακη από κάθε ιδιωτικο και δημοσιο πλούτο!!!) Ακόμη η αναπτυξη των αδελφικών σχεσεων με τον ΕΛΑΣ συνετελεσε στην ασφαλη υποχώρησή μας πλήν δυσκολιών στην περιοχη Ζυρνόβου όπου επεκρατησαν οι εθνικιστες ανταρτες. Η συνεργασια μας ακομη με το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ ειχε σαν αποτελεσμα με την βοήθειά μας να τους ανατεθει η εξουσια στην περιοχη αυτή του Αιγαιου.
Η παρακάτω επιστολή,η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Άλφα Ένα" την 6η Σεπτεμβρίου 2003, υπογράφεται από τον Τάκη Λαζαρίδη, κομμουνιστή και
σύντροφο του Μίκη Θεοδωράκη, και απευθύνεται προς τον γνωστό μουσικοσυνθέτη, με αφορμή την εκδήλωση που διοργανώθηκε στην Μακρόνησο προς τιμή των
εγκλείστων κομμουνιστών στις 30-8-2003:
«Συλλυπητήρια για τη φιέστα στη Μακρόνησο»
Αγαπητέ Μίκη,
Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.
Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας. Ο πατέρας μου ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του 43. Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγάρικο στρατοδικείο και στη διάρκεια του εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο...
Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ "ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ", βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ΙΣΑΡΙΘΜΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΤΑΝΚΣ στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα την φοβερή αλήθεια.
Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα «ανώτερα ιδανικά» της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη - Ιωαννίδη, για την μετατροπή της πατρίδας μας σε Σοβιετικό προτεκτοράτο. Δεν μπορώ λοιπόν Μίκη να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτική ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρικολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νοιώθουμε. Πασχίζετε για λόγους κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίζετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές».
Είναι πράγματι πρωτοφανείς οι αγριότητες που διέπραξαν οι αντίπαλοί μας στη Μακρόνησο. Όμως οι αγριότητες, Μίκη, είναι νόμος του εμφυλίου. Και σε αγριότητες δεν υστερήσαμε και εμείς. Ας θυμηθούμε την Ελένη Γκατζογιάννη και τις άλλες μαρτυρικές μανάδες της Ηπείρου. Ας θυμηθούμε το Χρήστο Λαδά. Κι ας μην ξεχνάμε τις βιαίως στρατολογημένες ανήλικες χωριατοπούλες που με το ζόρι βάζαμε να πολεμήσουν, με το ζόρι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν!
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον εμφύλιο και συνεπώς για τις αγριότητές του. Και οι μεγάλοι ένοχοι Μίκη είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της ιστορίας. Και την κρίση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριάδης...
Στο χρονικό του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966, χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρθηκε στον ένοπλο αγώνα από τους Άγγλους. Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα, οι Άγγλοι θέλαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, "λαϊκά", το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα».
Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγείο! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ» καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!
Κάποια στιγμή, Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπό μας από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών της άλλης πλευράς.
Και όμως θα μπορούσες, Μίκη, να οργανώσεις μια πραγματικά εθνική γιορτή στη Μακρόνησο. ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ. Όπου θα καλούσες να παραστούν όλοι. Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι».
Οι συγγενείς της Ελένης Γκατζογιάννη και του Χρήστου Λαδά. Τα αδέλφια και τα παιδιά όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας ελεύθερη και δημοκρατική. Σ' αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα τραγουδούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί, θα ταξιδεύαμε σε έναν κόσμο αγάπης και αδελφοσύνης με τα φτερά της υπέροχης μουσικής σου. Κι όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτέ πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων.
Σ' αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα μπορούσες να υψωθείς σε εθνική μορφή, σε πανελλήνιο σύμβολο ενότητας και συμφιλίωσης. Δεν το έπραξες. Προτίμησες να περιχαρακωθείς στο πολιτικό και ιδεολογικό γκέτο της χρεοκοπημένες και ανυπόληπτης Αριστεράς, αυτής που τόσες συμφορές προκάλεσε στον τόπο με την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική της. Δεν είναι κρίμα, Μίκη;
Με βαθύτατη απογοήτευση,
Τάκης Λαζαρίδης
Ο πρύτανης της δημοσιογραφίας της εποχής εκείνης καί ιδρυτής της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" Γ.Α. Βλάχος έγραψε στις 25-9-1945:
"Το ΕΑΜ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ, ούτε ηρωική,
ούτε ελληνική, αλλά απλώς οργάνωση ταξική, που συνενοήθη με τους
Βουλγάρους,
που επήρε τα λεφτά των Εγγλέζων, που δεν συνηντήθη σε κανένα μέρος της
Ελλάδος ποτέ με τους Γερμανούς και που εις το τέλος κατελήστευσε και
κατέστρεψε
και κατέσφαξε την Ελλάδα."
O Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως στό Κάϊρο δήλωσε τό Σεπτέμβρη του '44: "Η μεγαλύτερη περιοχή της Ελλάδος —και πριν φύγουν ακόμα οι Γερμανοί— είχε πέσει, με τη βοήθεια των δυτικών συμμάχων (με τα όπλα και το χρήμα τους), στα χέρια του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, δυο οργανώσεων που τον αποκλειστικό έλεγχο επάνω τους είχε ο κομμουνισμός. Όταν άρχισαν οι Γερμανοί να εκκενώνουν τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, ο ένοπλος ΕΛΑΣ, αντί να κυνηγήσει τους Γερμανούς που μαζί τους δεν είχε ποτέ συγκρουσθεί στα σοβαρά, μπήκε στις πόλεις που απελευθερώθηκαν αυτόματα με την εκκένωση, και ΑΡΧΙΣΕ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ. Πάνω από έξι χιλιάδες Έλληνες έχασαν —πολλοί ύστερ' από φριχτά βασανιστήρια— τη ζωή τους τις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου του 1944.(...)
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΓΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΗ. Οι άνθρωποι χλώμιασαν με την «απελευθέρωση» περισσότερο απ' ό,τι είχαν χλωμιάσει με την κατοχή. Στην Πελοπόννησο —κι ύστερ' από τις 27 Σεπτεμβρίου που σταμάτησαν οι σφαγές και οι εκτελέσεις— εξακολούθησε να επικρατεί ένα καθεστώς ολοκληρωτικής πολιτικής τυραννίας του κομμουνισμού. Όταν, στα μέσα Οκτωβρίου, απελευθερώθηκε η Αθήνα κι έφτασαν μερικές μικρές βρετανικές μονάδες, οι κομμουνιστικές οργανώσεις, παραβιάζοντας τη συμφωνία της Καζέρτας, εγκαταστήσανε κι εκεί, παράλληλα με τη συμβολική Ελληνική Κυβέρνηση που είχε στους κόλπους της και μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, μια δική τους μυστική εξουσία, συλλαμβάνανε κι εξαφάνιζαν κόσμο, πολιορκούσαν αδιάκοπα με προκλητικές διαδηλώσεις την Κυβέρνηση, εξόπλιζαν τους ανθρώπους τους και μεταμόρφωσαν σε φρούρια και οπλοστάσια πολλά κτίρια μέσ' στο ίδιο το κέντρο της πρωτεύουσας."
Ο Πρωθυπουργός της Απελευθερώσεως Γεώργιος Α. Παπανδρέου, μιλώντας τον Μάιο του 1944 στο Συνέδριο του Λιβάνου μετά το στασιαστικό κίνημα των κομμουνιστών στο Στρατό και στον Πολεμικό Στόλο της Μέσης Ανατολής, κατήγγελλε: "Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ έβλαψε τον συμμαχικό αγώνα, εξυπηρέτησε τον εχθρόν και ετραυμάτισε βαρύτατα την τιμή της Ελλάδος."
Ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας, έγραφε στα απομνημονεύματά του: "Οι τρανοί μπροστάρηδες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, πού προκαλούσαν τό δέος των αστών καί τον θαυμασμό των συμμάχων μας, φρόντισαν νά ξεμπροστιαστούν οι ίδιοι μεταξύ τους. Ο Άρης Βελουχιώτης εξοντώθηκε από τόν Σιάντο μέ την κατηγορία ότι ήταν στοιχείο αχρείο καί εγκληματικό. Ο Σιάντος εξοντώθηκε από τον Ζαχαριάδη ως πράκτορας της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, καί ο Ζαχαριάδης εξοντώνεται τώρα από τούς νέους σοβιετικούς κυρίους του, γιατί ήταν ο πουλημένος, ο χαφιές, ο προδότης. Αυτού του φυράματος άνθρωποι είχαν φιλοδοξήσει να αναμορφώσουν τήν ελληνική κοινωνία καί νά κυβερνήσουν τον Ελληνικό λαό, ελέω Ιωσήφ Στάλιν, που καί αυτός ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΩΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ, ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑΚΟΣ ΦΟΝΙΑΣ. Με τέτοιους ανθρώπους χρειάστηκε νά αντιπαλέψουν οι αντάρτες των Εθνικών Ομάδων του ΕΔΕΣ, ενώ συγχρόνως πολεμούσαν τόν ξένο κατακτητή."
Πάντως οφείλω νά δώσω συγχαρητήρια στήν Αριστερά, διότι μέ επιμονή καί πολύ δουλειά, κατάφεραν πλέον νά θεωρούνται οι σφάχτες του ΕΛΑΣ καί ο αρχιδολοφόνος Βελουχιώτης, ως ήρωες, ως μάρτυρες καί ως οι μοναδικοί αγωνιστές της Αντίστασης καί πλέον ο όρος Εθνική Αντίσταση, ταυτίζεται από τούς άσχετους νεοέλληνες, μέ τήν δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι μή αριστεροί αντιστασιακοί έσβησαν από τή μνήμη του λαού, ενώ οι εθνικιστικές οργανώσεις, θεωρείται σήμερα, ότι απλά συνεργάστηκαν μέ τόν κατακτητή. Μπράβο τους καί πάλι μπράβο τους!!!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ν. Μέρτζου: "Τά 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ"
Ν. Μέρτζου: "Σβάρνουτ"
Tάκη Λαζαρίδη: "Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι"
Χρήστου Ζαλοκώστα: "Τό χρονικό της σκλαβιάς"
Τζών Φρίμαν: "Ξενοκρατία στήν Ελλάδα"
Chris Woodhouse (Κρις): "The apple of discord"
Κωνσταντίνου Πλεύρη: "Ο λαός ξεχνά τί σημαίνει Αριστερά"
Ευάγγελου Αβέρωφ: "Φωτιά και Τσεκούρι"
Nicholas Gage: "Ελένη"
E.C.W. Myers (Εντι): "The Greek Entanglement"
O Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως στό Κάϊρο δήλωσε τό Σεπτέμβρη του '44: "Η μεγαλύτερη περιοχή της Ελλάδος —και πριν φύγουν ακόμα οι Γερμανοί— είχε πέσει, με τη βοήθεια των δυτικών συμμάχων (με τα όπλα και το χρήμα τους), στα χέρια του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, δυο οργανώσεων που τον αποκλειστικό έλεγχο επάνω τους είχε ο κομμουνισμός. Όταν άρχισαν οι Γερμανοί να εκκενώνουν τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, ο ένοπλος ΕΛΑΣ, αντί να κυνηγήσει τους Γερμανούς που μαζί τους δεν είχε ποτέ συγκρουσθεί στα σοβαρά, μπήκε στις πόλεις που απελευθερώθηκαν αυτόματα με την εκκένωση, και ΑΡΧΙΣΕ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ. Πάνω από έξι χιλιάδες Έλληνες έχασαν —πολλοί ύστερ' από φριχτά βασανιστήρια— τη ζωή τους τις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου του 1944.(...)
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΓΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΗ. Οι άνθρωποι χλώμιασαν με την «απελευθέρωση» περισσότερο απ' ό,τι είχαν χλωμιάσει με την κατοχή. Στην Πελοπόννησο —κι ύστερ' από τις 27 Σεπτεμβρίου που σταμάτησαν οι σφαγές και οι εκτελέσεις— εξακολούθησε να επικρατεί ένα καθεστώς ολοκληρωτικής πολιτικής τυραννίας του κομμουνισμού. Όταν, στα μέσα Οκτωβρίου, απελευθερώθηκε η Αθήνα κι έφτασαν μερικές μικρές βρετανικές μονάδες, οι κομμουνιστικές οργανώσεις, παραβιάζοντας τη συμφωνία της Καζέρτας, εγκαταστήσανε κι εκεί, παράλληλα με τη συμβολική Ελληνική Κυβέρνηση που είχε στους κόλπους της και μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, μια δική τους μυστική εξουσία, συλλαμβάνανε κι εξαφάνιζαν κόσμο, πολιορκούσαν αδιάκοπα με προκλητικές διαδηλώσεις την Κυβέρνηση, εξόπλιζαν τους ανθρώπους τους και μεταμόρφωσαν σε φρούρια και οπλοστάσια πολλά κτίρια μέσ' στο ίδιο το κέντρο της πρωτεύουσας."
Ο Πρωθυπουργός της Απελευθερώσεως Γεώργιος Α. Παπανδρέου, μιλώντας τον Μάιο του 1944 στο Συνέδριο του Λιβάνου μετά το στασιαστικό κίνημα των κομμουνιστών στο Στρατό και στον Πολεμικό Στόλο της Μέσης Ανατολής, κατήγγελλε: "Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ έβλαψε τον συμμαχικό αγώνα, εξυπηρέτησε τον εχθρόν και ετραυμάτισε βαρύτατα την τιμή της Ελλάδος."
Ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας, έγραφε στα απομνημονεύματά του: "Οι τρανοί μπροστάρηδες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, πού προκαλούσαν τό δέος των αστών καί τον θαυμασμό των συμμάχων μας, φρόντισαν νά ξεμπροστιαστούν οι ίδιοι μεταξύ τους. Ο Άρης Βελουχιώτης εξοντώθηκε από τόν Σιάντο μέ την κατηγορία ότι ήταν στοιχείο αχρείο καί εγκληματικό. Ο Σιάντος εξοντώθηκε από τον Ζαχαριάδη ως πράκτορας της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, καί ο Ζαχαριάδης εξοντώνεται τώρα από τούς νέους σοβιετικούς κυρίους του, γιατί ήταν ο πουλημένος, ο χαφιές, ο προδότης. Αυτού του φυράματος άνθρωποι είχαν φιλοδοξήσει να αναμορφώσουν τήν ελληνική κοινωνία καί νά κυβερνήσουν τον Ελληνικό λαό, ελέω Ιωσήφ Στάλιν, που καί αυτός ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΩΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ, ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑΚΟΣ ΦΟΝΙΑΣ. Με τέτοιους ανθρώπους χρειάστηκε νά αντιπαλέψουν οι αντάρτες των Εθνικών Ομάδων του ΕΔΕΣ, ενώ συγχρόνως πολεμούσαν τόν ξένο κατακτητή."
Πάντως οφείλω νά δώσω συγχαρητήρια στήν Αριστερά, διότι μέ επιμονή καί πολύ δουλειά, κατάφεραν πλέον νά θεωρούνται οι σφάχτες του ΕΛΑΣ καί ο αρχιδολοφόνος Βελουχιώτης, ως ήρωες, ως μάρτυρες καί ως οι μοναδικοί αγωνιστές της Αντίστασης καί πλέον ο όρος Εθνική Αντίσταση, ταυτίζεται από τούς άσχετους νεοέλληνες, μέ τήν δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι μή αριστεροί αντιστασιακοί έσβησαν από τή μνήμη του λαού, ενώ οι εθνικιστικές οργανώσεις, θεωρείται σήμερα, ότι απλά συνεργάστηκαν μέ τόν κατακτητή. Μπράβο τους καί πάλι μπράβο τους!!!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ν. Μέρτζου: "Τά 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ"
Ν. Μέρτζου: "Σβάρνουτ"
Tάκη Λαζαρίδη: "Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι"
Χρήστου Ζαλοκώστα: "Τό χρονικό της σκλαβιάς"
Τζών Φρίμαν: "Ξενοκρατία στήν Ελλάδα"
Chris Woodhouse (Κρις): "The apple of discord"
Κωνσταντίνου Πλεύρη: "Ο λαός ξεχνά τί σημαίνει Αριστερά"
Ευάγγελου Αβέρωφ: "Φωτιά και Τσεκούρι"
Nicholas Gage: "Ελένη"
E.C.W. Myers (Εντι): "The Greek Entanglement"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου