Τίτλοι τέλους..

     Μία μέρα μετά την επέτειο της αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον οποιουδήποτε επίδοξου κατακτητή,
     ..και τα σημάδια οδηγούν σε θλιβερές διαπιστώσεις:

     Συνηθίσαμε, δυστυχώς, τα κάγκελα.
     Συνηθίσαμε και τις αλυσίδες.
     Συνηθίσαμε σε μισθούς και συντάξεις πείνας.
     Συνηθίσαμε σε αδικαιολόγητους-ανύπαρκτους φόρους, χαράτσια, και κάθε είδους διαστροφή που γεννά το μυαλό των πολιτικών απατεώνων που κυβερνούν.
     Συνηθίσαμε να δεχόμαστε σαν ανθρώπους που μπορούν να κατέχουν κρατικά και κυβερνητικά αξιώματα,
     ..άτομα ψυχοπαθητικά και νοητικά καθυστερημένα.
     Συνηθίσαμε την ιδέα των οικονομικών σκλάβων και της ελεγχόμενης αποικίας,
     ..από πιστωτές ληστές, μπαταχτσήδες, τοκογλύφους.
     Συνηθίσαμε το ψέμα.
     Συνηθίσαμε το παραμύθι ότι τίποτα δεν αλλάζει,
     ..και ότι είμαστε όλοι το ίδιο ηθικά διαβρωμένοι.
     Συνηθίσαμε την πείνα, την ανεργία, την μετανάστευση, τους άστεγους, τις αυτοκτονίες δίπλα μας.
     Συνηθίσαμε την καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην χώρα μας.
     Συνηθίσαμε το ξέσκισμα του Συντάγματος και την παραποίηση του πολιτεύματος.
     ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ.

     Το χειρότερο όμως είναι πως συνηθίσαμε στην σκλαβιά, και παραιτηθήκαμε κάθε προσπάθειας.
     Περιμένουμε από εκλογές σε εκλογές, όποτε, και αν, αυτοί επιτρέψουν, για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, τις απαιτήσεις μας, τον θυμό μας, την θέλησή μας.

     Υποστείλαμε κάθε σημαία δυναμικής διεκδίκησης του δίκιου μας.
     Φοβόμαστε να ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ότι είναι προδότες, αγύρτες, ανθέλληνες, υπάνθρωποι.
     Φοβόμαστε να ανασάνουμε.
     Να ελευθερωθούμε.
     Ή, έστω, να προσπαθήσουμε.

     Τίτλοι τέλους για μιά χώρα.
     Κι έναν λαό κάποτε ελεύθερο και υπερήφανο,
     ..και τώρα ζήτουλα και χέστη!..