Το εκλογικό παράδοξο της Χρυσής Αυγής. Η εκλογική της πορεία, σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις

 

Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Πως γίνεται, ένα κόμμα να χάνει ψηφοφόρους, να μειώνεται η κοινοβουλευτική του ομάδα και να ανεβαίνει στην σειρά κατάταξης από την 6^η θέση στην 3^η.

Αυτό είναι το κοινοβουλευτικό παράδοξο που αξίζει κάποιος να αναλύσει.

Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012, η Χρυσή Αυγή εκτινάχθηκε στο 6,97%. Κατέλαβε την 6^η θέση, από πλευράς εκλογικής δύναμης και συγκρότησε μια κοινοβουλευτική ομάδα από 21 βουλευτές.

Λίγο μετά, στις εκλογές του Ιουνίου 2012, η Χρυσή Αυγή εμφάνισε μια μικρή κάμψη ποσοστών, λαμβάνοντας το 6,92% των ψηφισάντων. Κατέλαβε όμως την 5^η θέση, από πλευράς εκλογικής δύναμης αν και συγκρότησε μικρότερη κοινοβουλευτική ομάδα, αποτελούμενη από 18 βουλευτές.

Στις πρόσφατες εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου, η Χρυσή Αυγή εμφάνισε μία ακόμη μικρή πτώση και συγκέντρωσε το 6,28% των ψηφισάντων. Κατέλαβε όμως την 3^η θέση, από πλευράς εκλογικής δύναμης. Η κοινοβουλευτική της ομάδα υπέστη μία ακόμη μείωση και έφτασε τους 17 βουλευτές.

(Ενδιαμέσως, στην εκλογική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών, η Χρυσή Αυγή  συγκέντρωσε το 9,39% των ψηφισάντων και έστειλε στο Στρασβούργο 3 Ευρωβουλευτές).

Παρατηρώντας και συγκρίνοντας, με μία πρώτη ματιά τις εκλογικές επιδόσεις της Χρυσής Αυγής, στις Εθνικές εκλογές, διαπιστώνουμε:

ΠΡΩΤΟΝ: Το εκλογικό της ποσοστό μειώθηκε από 6,97% σε 6,92%, με κατάληξη στο 6,28%, σήμερα.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Ο αριθμός των βουλευτών της μειώθηκε από 21 σε 18, με κατάληξη τους 17, σήμερα.

ΤΡΙΤΟΝ: Η ποσοτική σχέση της, συγκρινόμενη με αυτή των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων,  βελτιώθηκε και μεταβλήθηκε ως εξής:

Ήταν 6^η, στις εκλογές του Μαΐου του 2012, ανέβηκε στην 5^η θέση, στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και αναδείχθηκε 3^η, στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.

Τα στοιχεία αυτά, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν αφετηρία έρευνας και συμπερασμάτων, σε συνδυασμό με τον αριθμό των ψηφισάντων, την έξοδο παλαιών και είσοδο νέων ψηφοφόρων, την πτώση παλαιών πολιτικών κομμάτων και την κατασκευή νέων πολιτικών σχηματισμών.

Βεβαίως, η οποιαδήποτε έρευνα δεν θα μπορούσε να παραβλέψει μια σειρά από εντυπωσιακά στοιχεία, όπως ότι:

** Παρεμποδίσθηκε η φυσική επαφή των ηγετών και των υποψηφίων της με το εκλογικό σώμα. Έκανε εκλογικό αγώνα με την ηγεσία της φυλακισμένη (χωρίς τελεσίδικη δικαστική απόφαση) ή έγκλειστη στην κατοικία τους.

** Τέθηκε σε επικοινωνιακή καραντίνα και της «απαγορεύθηκε» να παρουσιάσει το πρόγραμμά της, τις θέσεις της και τα στελέχη της, μέσω των συστημικών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας.

** Της επιβλήθηκε οικονομικός στραγγαλισμός με την μέθοδο της κατακράτησης όλων των χρημάτων που οι πολίτες είχαν συνεισφέρει (φορολογούμενοι) προκειμένου να της δοθούν και να εξασφαλισθεί η ισότιμη λειτουργία.

Και βεβαίως αντιμετώπισε τσουνάμια λάσπης και ψευδών κατηγοριών και την διόγκωση παιδικών ανοησιών, που θεωρητικά την απομόνωσαν από σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, την οποία όμως (η ίδια) ουδέποτε εμπιστεύθηκε ή επιχείρησε να δράση ως σαρξ εκ της σαρκός της. 

Η Χρυσή Αυγή, παρ’ όλα αυτά, άντεξε. Όπως δείχνουν τα πράγματα  ότι μια μερίδα πολιτών την βλέπει κάπως σαν το ΚΚΕ, «της άλλης πλευράς».

Στο χέρι των οπαδών και των στελεχών της είναι να σπάσουν την εικόνα μιας τιμωρητικής δεξαμενής ψήφων και να επιχειρήσουν να μετεξελιχθούν σε ένα κίνημα – οδηγό των λαϊκών προσδοκιών και των εθνικών αιτημάτων.

Θα το κάνουν; Η γνώμη μου είναι πως όχι.