«Το χειροκρότημα» - του Ηλία Κασιδιάρη

Την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα (Παρασκευή και 13...), ενημερώθηκα από τα δελτία ειδήσεων, ότι ζητείται για μία ακόμη φορά η άρση της βουλευτικής μου ασυλίας. Το γεγονός είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μου προξένησε μεγάλη εντύπωση, για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί έχω πλέον διψήφιο αριθμό άρσεων ασυλίας, άρα στον λίγο χρόνο που  διαθέτω την βουλευτική ιδιότητα, έχω σπάσει όλα τα ρεκόρ και έχω αναδειχθεί πρωταθλητής σε διώξεις και ποινικές δίκες. Ας σημειωθεί βέβαια, πώς το ποινικό μου μητρώο είναι λευκό, δεν έχω καταδικαστεί ούτε σε μία ώρα φυλάκιση, παρ’ όλο που ζω τους 7 τελευταίους μήνες της ζωής μου – ΠΑΡΑΝΟΜΑ – στη φυλακή. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της αθλιότητας του κατεστημένου, που αδυνατεί να αντιμετωπίσει με επιχειρήματα τον πολιτικό μας λόγο και μεταχειρίζεται αλλότρια μέσα για να περιορίσει την εκλογική μας άνοδο.

Δεύτερον, γιατί – όπως προείπα – ζω τους τελευταίους 7 μήνες της ζωής μου στη φυλακή, άρα είναι πρακτικά αδύνατο να έχω διαπράξει κάποιο αδίκημα αυτή την περίοδο, ώστε να ζητείται εκ νέου άρση της ασυλίας μου. Εύλογα λοιπόν αναρωτήθηκα τι συμβαίνει. Μήπως είχα συμμετοχή στην greek mafia που δρούσε μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού; Μήπως ήμουν μέλος κάποιας συμμορίας από αυτές που βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες με φυλακές (π.χ. aryan brotherhood); Μήπως επιχείρησα απόδραση όπως στην επιτυχημένη σειρά prison break; Τελικώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχε συμβεί...

Στην  πραγματικότητα, κάποιος εισαγγελέας, προφανώς κατόπιν καταγγελίας έμμισθου υβριστή του Λαϊκού Συνδέσμου, ανακάλυψε ένα ακόμη ανύπαρκτο αδίκημα από το απώτατο πολιτικό μου παρελθόν. Πιο συγκεκριμένα, η μηχανή του χρόνου μας μετέφερε 5 χρόνια πίσω και μας προσγείωσε απότομα στην πολύπαθη συνοικία Νεόκτιστα Ασπροπύργου. Εκεί οι κάτοικοι πραγματοποιούσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην εγκληματικότητα, καθώς το τελευταίο διάστημα είχαν πέσει θύματα απίστευτων επεισοδίων, που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να συμβούν στην Ελλάδα. Πέρα από το καθιερωμένο πογκρόμ ληστειών, απειλών, εκβιασμών, εμπορίου ναρκωτικών και βίαιων επιθέσεων, η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε όριο. Πάνοπλοι κακοποιοί με καλάσνικοφ είχαν ανοίξει πυρ κατά των κατοίκων και όταν έφτασε στο σημείο διμοιρία ΜΑΤ, ένας κουκουλοφόρος άρχισε να βάλει κατά ριπάς εναντίον της. Αντί να επακολουθήσει εκτεταμένη αστυνομική επιχείρηση και να τσακιστεί ο θύλακας εγκληματικότητας που λυμαινόταν την περιοχή, δεν έγινε απολύτως τίποτα!

Στην ομιλία μου προς τους κατοίκους, αφού κατήγγειλα την παντελή απουσία και την απόλυτη αδιαφορία των Αρχών, τους πρότεινα πράξουν το αυτονόητο. Είπα επί λέξει: «Βγείτε στον δρόμο και διεκδικήστε τα δικαιώματά σας!». Ευτυχώς, σε αυτήν τη χώρα υπάρχει ακόμα ένα Σύνταγμα, το οποίο δίνει στους Έλληνες πολίτες το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο όμως, ο αρμόδιος εισαγγελέας έκρινε πώς το δικαίωμα αυτό δεν είναι νόμιμο, αλλά ισοδυναμεί με έγκλημα! Έτσι, με βάση την παραπάνω φράση μου, κατηγορούμαι για το αδίκημα της προτροπής σε τέλεση εγκλήματος. Ίσως τελικά η δημοκρατία και το Σύνταγμα να έχουν οριστικά καταλυθεί στην Ελλάδα και εγώ ο ανόητος να μην μπορώ να το συνειδητοποιήσω...

Τα κανάλια της διαπλοκής, μη μπορώντας να δικαιολογήσουν την απόλυτη καταπάτηση της λογικής, παραποίησαν το περιεχόμενο της δίωξης, αλλά και τα λεγόμενά μου. Έτσι, στο δελτίο της (ακόμα σαμαρικής) ΝΕΡΙΤ αντίκρυσα με έκπληξη το εξής κείμενο: «Κασιδιάρης: Ξεφορτωθείτε τους μετανάστες, τα ανθρώπινα σκουπίδια». Ουδέν ψευδέστερον. Σε κανένα σημείο της ομιλίας μου δεν αναφέρθηκα σε μετανάστες. Χρησιμοποίησα τον όρο ανθρώπινα σκουπίδια, όχι με φυλετικό πρόσημο, αλλά αναφερόμενος στους εγκληματίες που διαπράττουν φόνους, ληστείες και βιασμούς σε βάρος των πολιτών. Σημειώστε μία σημαντική λεπτομέρεια. Κατά την διάρκεια της ομιλίας μου, οι κάτοικοι παρέμεναν σχεδόν παγωμένοι. Δεν ήξεραν αν το πρόσωπο που τους μιλάει είναι κάποιος πολιτευτής που διεκδικεί ψήφους ή ένας άνθρωπος που πραγματικά θέλει να δοθεί λύση στο πρόβλημά τους. Μόλις ανέφερα τις λέξεις:«...ανθρώπινα σκουπίδια, που σας ληστεύουν, σας βιάζουν, σας δολοφονούν» τότε μονομιάς ο πάγος έσπασε. Όλοι κατάλαβαν πως δεν είμασταν εκεί για να τους κοροϊδέψουμε. Όλοι πίστεψαν πώς λέμε την Αλήθεια. Και ξέσπασαν αυθόρμητα σε ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα.

Αυτό ακριβώς το χειροκρότημα πληρώνω και εγώ σήμερα. Αυτή την απόλυτη αποδοχή από τους απλούς πολίτες, που κέρδισε ο αληθής λόγος της Χρυσής Αυγής. Αν οι πολίτες αδιαφορούσαν για τον λόγο μας, αν δεν αποδέχονταν τις πράξεις μας, κανείς δεν θα καταδίωκε την Χρυσή Αυγή, γιατί η Χρυσή Αυγή θα έπαυε να είναι το φόβητρο του ανθελληνικού συστήματος. Όταν είχε ξεσπάσει σάλος στα ΜΜΕ με αφορμή το... νέο ήθος και το καταγγελτικό ύφος που επέβαλε ο Λαϊκός Σύνδεσμος μέσα στη βουλή, ο Νότης Σφακιανάκης (που εκφράζει δημόσια τις σκέψεις του απλού κόσμου) είχε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον και εύστοχο σχόλιο:«Η Χρυσή Αυγή μέσα στη Βουλή έγινε το φόβητρο γι’ αυτούς που δρούσαν ανεξέλεγκτα. Άκουσα τις ομιλίες του Κασιδιάρη και ήταν κατά πολύ καλύτερος, απόλυτος σε αυτά που έλεγε, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς να πηγαίνει λάου-λάου και γύρω-γύρω για να αρέσει. Κατηγορώντας. Λέει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ».

Λέμε την Αλήθεια και αυτό δεν μας το συγχώρεσε ποτέ το πολιτικό κατεστημένο, που βασίστηκε στην απάτη και το ψέμα. Λέμε την Αλήθεια, ακόμα και σήμερα που ζούμε τη ζωή μας μέσα στις φυλακές τους, διωκόμενοι παράνομα και αντιμετωπίζοντας την πιο άθλια και γελοία σκευωρία της νεότερης Ιστορίας μας. Λέμε την Αλήθεια και αυτό είναι το μεγάλο μας όπλο, που στο τέλος θα μας αναδείξει Νικητές, στον σκληρό, διαχρονικό Αγώνα για την Ελλάδα και την Ελευθερία.