Με αφορμή το «Σύμφωνο Συμβίωσης»

 

Υπό Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

---

«Ένα είδος μεγαλείου αναγνωρίζω στον άνθρωπο: Την κυριαρχία του στα πάθη». (Αλ. Καρρέλ)

Τα ένστικτα (πείνα, δίψα κ.λ.π) αυτά καθ’ εαυτά, είναι πολύτιμα για τον άνθρωπο, γιατί τον κρατούν στη ζωή. Το ένστικτο λ.χ. της πείνας τόν ωθεί στη λήψη της τροφής. Τρώγοντας, κρατιέται στη ζωή.

Τρώει, για να ζει. Το ίδιο ισχύει και για το ένστικτο της δίψας. Τον ωθεί στην πόση του νερού. Πινοντας νερό, «κρατιέται» στη ζωη.

Το ίδιο ισχύει και για το γενετήσιο ένστικτο. Τον ωθεί στην «σαρκική» σχέση, με απώτερο σκοπό την επιβίωση, τη δημιουργία, τή διαιώνιση του γένους (εξ ου και γενετήσιο ένστικτο) «Φυσει εν ημίν η σπορά δια την τεκνογονίαν» (Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, λόγος 26:Β:41).

Και το ζώο έχει ανάλογα ένστικτα, και για τον ίδιο σκοπό: Την επιβίωσή του.

Υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά. Μεταξύ της «προσωπικότητος» του ανθρώπου και των ενστίκτων του, μεσολαβεί η λογική.

Δηλαδή, τα ένστικτά του είναι υπό τον έλεγχο της λογικής, ενώ στο ζώο είναι ανεξέλεγκτα· ταυτίζεται με αυτά. Αυτή η διαφορά κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο, και το ζώο, ζώο.

Αυτό για τον άνθρωπο σημαίνει στην πράξη. Σήμερα λ.χ. πρέπει να μείνει νηστικός, για να κάνει μια ιατρική εξέταση.

Όσο περνούν οι ώρες, το ένστικτο της πείνας του διαμαρτύρεται. Φωνάζει, θέλει την ικανοποίησή του. Η λογική του το θέτει υπό έλεγχο.

Του βάζει στοπ, όσα και ωραία φαγητά και αν παρουσιάζονται μπροστά του. Όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο και στο ζώο.

Αυτό, επειδή στερείται λογικής, μόλις ενοχληθεί από αυτό το ένστικτο θα τρέξει αμέσως να βρει την τροφή του.

Το ίδιο ισχύει και με το γενετήσιο ένστικτο. Μόλις του έρθει η επιθυμία, τρέχει για να την ικανοποιήσει, ανεξαρτήτως ώρας και ημέρας.

Πράγμα που σημαίνει ότι άν ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται στα ένστικτά του, δεν διαφέρει από το ζώο.

Όμως, τα ζώο δεν κάνει κατάχρηση των ενστίκτων του. Τρώει λ.χ. όσο χρειάζεται· όσο επιζητεί η φύση του προς επιβίωσή της.

Ενώ ο άνθρωπος τρώει παραπάνω από όσο χρειάζεται. Γιατί μεσολαβεί η φαντασία (προϊόν της λογικής), που «φουσκώνει» το ένστικτο της πείνας.

Έτσι, ενώ έχει φάει καλά, αυτή του λέει «φάει και άλλο,δεν έχεις χορτάσει», και έτσι τρώει μέχρι διαρρήξεως τής κοιλίας του!

Ακολουθώντας τη φαντασία του, υπάρχει κίνδυνος να καταντήσει σε παθολογκή εξάρτηση από την τροφή· να τρώει, να παραχορταίνει, να προκαλεί από μόνος του εμετό, μετά πάλι να τρώει, μετά πάλι εμετό, και πάλι φαγητό.

Το ίδιο μπορεί να γίνει και με το γενετήσιο ένστικτό του· να μεσολαβήσει η φαντασία, και να αποκτήσει παθολογική εξάρτηση από αυτό· να φθάσει ακόμα στο σημείο, να αλλάξει και τη φυσική του χρήση (κάτι που δεν μπορεί να κάνει με κανένα άλλο ένστικτο).

Αυτόν που έχει υποδουλωθεί στο ένστικτο της πείνας του, που τρώει και ξερνάει, για να ξαναφάει, τον λυπούμαστε, όμως αυτόν που, όχι απλά έχει υποδουλωθεί στο γενετήσιο ένστικτο, αλλά έχει, επί πλέον, διαστρέψει και τη φυσική του χρήση (έχει γίνει gay, lesbian, transsexual, bisexual = LGBT ), καταχειροκροτείται από τους Βουλευτές μας (!) και μάλιστα μέσα στο Ναό της Δημοκρατίας....!

Μπορεί το σώμα σου να επιθυμεί το ίδιο φύλο, όμως δεν είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις την επιθυμία του (όπως δεν είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις και την επιθυμία του πάθους σου, που σου λέει να σκοτώσεις τον εχθρό σου).

Δεν είμαστε ρομποτάκια (!) των επιθυμιών μας! «Πάτερ, νιώθω το σώμα μου να στρέφεται προς το ίδιο φύλο, αλλά δεν θέλω να το κάνω», μου έλεγε (2003) κλαίγοντας (!) ένας νεαρός. Αποτέλεσμα; Επέμεινε στο «όχι», και η επιθυμία του εξαφανίσθηκε.

«Εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις κυριότερες πλευρές της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ζωή μας· και μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να την αλλάξουμε!», τονίζει από τη μεριά του ο ψυχίατρος Irvin D.Yalom, (Στον κήπο του Επίκουρου, εκδόσεις Άγρα, σελ.110).

Πήγε ένας gay σε ιερέα για εξομολόγηση. Παραδεχόταν βέβαια ότι έκανε κάτι το αμαρτωλό και αφύσικο, αλλά δεν μπορούσε (=δεν ήθελε), να απαλλαγεί.

Θέλοντας, προφανώς,να αυτοπαρηγορηθεί, είπε στον ιερέα: «Ο Θεός είναι αγάπη, και όταν πεθάνω, δέν θα με κολάσει, αν βέβαια υπάρχει Κόλαση».

Και ο ιερέας του απάντησε: «Πως κάνεις τέτοια πράγματα, τη στιγμή που δεν ξέρεις, τι γίνεται μετά τον θάνατό σου; Και αν βρεθείς προ τραγικών εκπλήξεων; Το αποκλείεις;! Και βέβαια ο Θεός είναι αγάπη, αλλά αυτή η αγάπη έστειλε φωτιά με θειάφι από τον ουρανό και έκανε κάρβουνα τα Σόδομα και τα Γόμμορα!».

Αυτό το φοβερό συνέβη πριν από 3.500 περίπου χρόνια. Και ενώ αυτές οι πόλεις έσφυζαν από ζωή, από τότε (που έπεσε θειάφι με φωτιά) και μετά, δεν υπάρχει ίχνος ζωής, και ας είναι παραθαλάσσιες πόλεις!

Το μόνο που βλέπεις είναι μια καμένη γη, που μυρίζει θειάφι! Ούτε τα πουλιά δεν «τολμούν» να περάσουν, να πετάξουν από εκεί!

Ζαλίζονται και πέφτουν μέσα στη θάλασσα! Ακόμα και αυτή η θάλασσα (που και αυτή μυρίζει θειάφι), είναι νεκρή, δεν έχει μέσα της ζωή, ούτε ψάρια, ούτε υδρόβια φυτά, γι’αυτό και λέγεται «Νεκρά Θάλασσα». Απελπισία...!

Είναι ένα αιώνιο, διαχρονικό και ταυτόχρονα βροντερό μήνυμα από τον ίδιο τον Κύριο προς τους σαρκολάτρες, ότι η ζωή είναι πράγμα ιερό.

Και σαν πράγμα ιερό, έχει ιερό σκοπό! Και αυτός ο ιερός σκοπός δέν εκπληρώνεται με τη χρήση του γενετησίου ενστίκτου...!