ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Αρμενίων! Μια τραγωδία που δεν περιγράφεται με λέξεις...

«Για έναν λαό, για μία φυλή, αυτό ισοδυναμεί με... αργή διάλυση,

με προοδευτική εξαφάνιση των διεθνών δεσμεύσεων,

με την παράδοση στους ανήμπορους εαυτούς μας»

Antonio Gramsci, για τη Γενοκτονία των Αρμενίων

Σήμερα συμπληρώνονται 103 χρόνια από τη Γενοκτονία των Αρμενίων από την οθωμανική κυβέρνηση των Νεότουρκων κι ως εκτελεστικά όργανα τους Τσέτες, τις ορδές Κούρδων φυλάρχων που μετέφεραν από την Ανατολία. Σφαγιάστηκαν 1.500.000 Αρμένιοι. Η πρώτη μαζική γενοκτονία-εθνοκάθαρση του 20ου αιώνα που ακόμη δεν βρήκε "δικαίωση" αναγνώρισης, όπως η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, των Ασσυρίων, του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, πάντα από τους Νεότουρκους και με αντίτιμο το πλιάτσικο των πτωμάτων τους Κούρδους. Μια Γενοκτονία για την οποία ο μεγάλος μαρξιστής διανοητής Antonio Gramsci, μεταξύ των ιδρυτών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ο Ιταλός φιλόσοφος του οποίου τα έργα έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου και διδάσκονται στα Πανεπιστήμια, έγραψε γι αυτή. Η παρέμβαση του Antonio Gramsci για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και δεκάδες θεωρητικά του κείμενα, όπως για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, του εθνικού πατριωτισμού, την εισαγωγή μεταναστών, τον συνωστισμό της Σμύρνης, την "ελληνοτουρκική φιλία" (φυσικά τη φιλία του κεφαλαίου και των κυβερνώντων), τη διχοτόμηση της Κύπρου, τη "συνεργασία" στο Αιγαίο, τη "Μακεδονία" των Σκοπιανών και άλλα, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη από αυτούς που επικαλούνται την Gramsci, δεν "αγνοούνται" απλώς αλλά αποκρύβονται και ενταφιάζονται στη "λογοκρισία" της σημερινής ευρωπαϊκής "αριστεράς" του υπερεθνικού κεφαλαίου, τους λεγόμενους "αντιεθνικιστές", "αντιρατσιστές", "αντιφασίστες" απουσία φασισμού και λάτρεις των "ανοικτών συνόρων" του Σόρος. Έτσι, μία ακόμη μικρή συνεισφορά σε ζητήματα που αποτελούν πλέον ταμπού για τους σύγχρονους "αριστερούς μεταρρυθμιστές", είναι το άρθρο που αφιέρωσε ο Antonio Gramsci για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, δημοσιευμένο 11 Μάρτη 1916 στo “Il Grido del popolo” ["Η κραυγή του λαού", εβδομαδιαία έκδοση σοσιαλιστικού εντύπου, ημερομηνία πρώτης έκδοσης 24 Ιούλη 1892], όπου υπογράμμιζε πως μια σφαγή συγκινεί μόνον όταν είναι κοντά στη δική μας πραγματικότητα και μας αφήνει αδιάφορους όταν επιτελείται σε περιοχές μακρυά "από τον κύκλο του δικού μας ανθρωπισμού". Ακριβώς γι' αυτό, επισημαίνει ο Gramsci, έχει σημασία η δημοσιογραφία να διαδίδει αυτό σε κάθε σημείο του κόσμου, ώστε να μην ξεχαστεί και κυριαρχήσει η αδικία για τα θύματα, κυρίως όταν επαναλαμβάνονται σφαγές. Βέβαια ο μεγάλος στοχαστής δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα υπήρχε μια "αριστερά" που θα τον θεοποιούσε, αλλά θα λογόκρινε, θα διαστρέβλωνε τις διδαχές του, το έργο του, ώστε να εξυπηρετηθούν οι Ρότσιλντ, Σόρος, υπερεθνικό κεφάλαιο. Ιδού το κείμενο του Antonio Gramsci:

«Πάντα έτσι συμβαίνει. Γιατί μια υπόθεση μας ενδιαφέρει, μας συγκινεί, γίνεται μέρος της δικής μας εσωτερικής ζωής είναι αναγκαίο να συμβαίνει κοντά μας, κοντά σε ανθρώπους για τους οποίους είχαμε ακούσει να μιλούν και γι' αυτό μέσα στον κύκλο του δικού μας ανθρωπισμού. Στο βιβλίο "Ο Μπαρμπα-Γκοριό" ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ θέτει στον Ράστινιατς το ερώτημα: "Αν ήξερες πως κάθε φορά που τρως ένα πορτοκάλι πρέπει να πεθάνει ένας Κινέζος, θα σταματούσες να τρως πορτοκάλια;" κι ο Ράστινιατς απαντάει περίπου ως εξής: "Τα πορτοκάλια κι εγώ είμαστε γείτονες και τα γνωρίζω κι οι Κινέζοι βρίσκονται τόσο μακρυά και δεν είμαι καν σίγουρος πως υπάρχουν". Την κυνική απάντηση του Ράστινιατς εμείς δεν θα την δώσουμε ποτέ, είναι αλήθεια, αλλά όμως ακούσαμε πως οι Τούρκοι έσφαξαν εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιους, ακούσαμε εκείνον τον ήχο του αποχωρισμού της σάρκας που αισθανόμαστε κάθε φορά που μπροστά στα μάτια μας είδαμε  τις μαρτυρικές σάρκες φτωχών αμέσως μετά την εισβολή των Γερμανών στο Βέλγιο;

Είναι μεγάλο λάθος να μην γνωρίζουμε. Σημαίνει να παραμείνουμε απομονωμένοι, κλεισμένοι στον πόνο μας, χωρίς τη δυνατότητα να βοηθήσουμε να απαλύνουμε τον πόνο. Για έναν λαό, για μία φυλή, αυτό ισοδυναμεί με αργή διάλυση, με προοδευτική εξαφάνιση των διεθνών δεσμεύσεων, με την παράδοση στους ανήμπορους εαυτούς μας και άθλιοι απέναντι δεν έχει άλλο λόγο απ' αυτόν του σπαθιού και τη συνείδηση θρησκευτικής υπακοής για την καταστροφή απίστων.

Έτσι, η Αρμενία δεν είχε ποτέ, στις χειρότερες στιγμές της, καμία πλατωνική επιβεβαίωση της ευσπλαχνίας για τον εαυτό της ή της αγανάκτησης απέναντι στους σφαγείς της. Οι "σφαγές των Αρμενίων" έγιναν παροιμιώδεις, αλλά ήταν λέξεις που μόνον ηχούσαν, που δεν κατόρθωναν να δημιουργήσουν φαντάσματα, ζωντανές εικόνες ανθρώπων από σάρκα και οστά. Θα ήταν δυνατόν να αναγκάσουμε την Τουρκία, δεσμευμένη από τόσα συμφέροντα από όλα τα ευρωπαϊκά έθνη, να μην κατακρεουργήσει με αυτόν τον τρόπο όσους δεν ζητούσαν τίποτα άλλο παρά ν' αφεθούν να ζήσουν ειρηνικά. Τίποτα δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον τίποτα που να έδωσε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ο Vico Mantegazza [δημοσιογράφος θεωρούμενους από τους πρώτους ειδικούς απεσταλμένους, συγγραφέας, πολιτικός] μερικές φορές μίλησε για την Αρμενία στις απεραντολογίες του για εκτροπές της ανατολικής πολιτικής. Ο ευρωπαϊκός πόλεμος έθεσε εκ νέου την Αρμενική υπόθεση, αλλά όχι πειστικά. Mε την πτώση της Ερζερούμ στα χέρια των Ρώσων, στην πιθανή υποχώρηση των Τούρκων σε ολόκληρη την χώρα της Αρμενίας δεν δόθηκε από τις εφημερίδες ούτε ο ίδιος χώρος μ' αυτόν για την προσγείωση ενός "Ζέπελιν" στη Γαλλία. Οι Αρμένιοι που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Ευρώπη πρέπει να κάνουν γνωστή οι ίδιοι την πατρίδα τους, την ιστορία τους, τη λογοτεχνία τους. Αυτό το μικρό συνέβη gια την Αρμενία, αυτό που είναι μεγάλο για την Περσία. Ποιος γνωρίζει πως οι μεγαλύτεροι Άραβες (Αβερρόης, Αβικέννας κ.λπ.) είναι... Πέρσες; Ποιος ξέρει ότι αυτό που συνήθως ονομάζεται αραβικός πολιτισμός είναι κατά κύριο λόγο Περσικός; Και πόσοι γνωρίζουν ότι οι τελευταίες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της Τουρκίας οφείλονταν στους Αρμένιους και τους Εβραίους; Οι Αρμένιοι θα πρέπει να κάνουν γνωστή την Αρμενία, να την κρατήσουν ζωντανή στη συνείδηση εκείνων που αγνοούν, δεν γνωρίζουν, δεν ακούνε. Στο Τορίνο έχει γίνει κάτι. Εδώ και μερικούς μήνες μια περιοδική έκδοση με τίτλο "Αρμενία", η οποία με σοβαρότητα, με ποικίλες συνεργασίες, λέει τι είναι, τι θέλει, τι πρέπει να γίνει ο λαός της Αρμενίας. Από το περιοδικό θα πρέπει να ξεκινήσει πρωτοβουλία με μια σειρά έκδοσης βιβλίων που, με αποτελεσματικότερη πειθώ και θέληση να δοθεί ένα πλαίσιο στην Ιταλία γι' αυτό που είναι η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός, η ποίηση του  Αρμενικού λαού.»
* Άρθρο με την υπογραφή A. G., “Il Grido del Popolo”, 11 Μάρτη 1916, έτος XXII, αριθμ. 607, εισήχθει στα Έργα του Antonio Gramsci "Scritti giovanili" (1914-1918). Gramsci e il genocidio degli armeni ["Νεανικά Έργα" (1914-1918). Γκράμσι και η Γενοκτονία των Αρμενίων], η μετάφραση του υπογράφοντος το σχολιασμό.

"Πατριωτισμός δεν υπάρχει μόνον στα λόγια. Πατριωτισμός σημαίνει ότι ανήκουμε σ ' αυτή τη γη και την υπερασπιζόμαστε... κι ο καθένας εργάζεται κι απολαμβάνει τους κόπους του ασχέτως θρησκεύματος ή εθνικότητας..."... Μπασάρ Αλ Άσαντ, ο πρόεδρος της Συρίας, παραμονή της 103ης επετείου της Γενοκτονίας των Αρμενίων στη συνάντηση με Αρμένιους βουλευτές της Συρίας, Δημοτικούς άρχοντες των Αρμενίων κι εκπροσώπους της Αρμένικης Κοινότητας του Χαλεπιού. Εκεί, στη Συρία των Άσαντ βρήκαν καταφύγιο οι Αρμένιοι. Εκεί αντιμετωπίστηκαν κι αντιμετωπίζονται ισότιμα μα τους πολίτες της Συρίας κι όχι μόνον, εκλέγουν Αρμένιους βουλευτές στη Συριακή βουλή, εκπροσώπους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, δασκάλους του Συριακού κράτους για να διδάσκονται τη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους, την ιστορία τους, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όπως όλες οι μειονότητες της Συρίας. Εκεί, στη Συρία των Άσαντ βρήκαν καταφύγιο -μετά τους Αρμένιους- κι οι Κούρδοι. Οι Αρμένιοι που σφαγιάστηκαν από τα κούρδικα λεπίδια συμβίωσαν μαζί τους ειρηνικά κάτω από τη σκέπη της Συριακής πατρίδας. Μάλιστα οι Αρμένιοι, τα "αφεντικά" της οικονομίας στη βιομηχανική πρωτεύουσα της χώρας, το Χαλέπι, τους πρόσφεραν εργασία, τροφή και θαλπωρή. Οι διαφορά τους; Οι Αρμένιοι είναι λαός με ιστορία, πολιτισμό, γλώσσα... Είναι έθνος. Οι Κούρδοι χωρίς ιστορία, με φυλαρχικό σύστημα νομάδων, χωρίς γλώσσα και πολιτισμό, χωρίς έθνος, υπηρέτησαν τότε τους Νεότουρκους και σήμερα λακέδες των αμερικανοσιωνιστών. Ποιος Αρμένιος μπορεί να ξεχάσει ποιος στήριξε, εξόπλισε κι οργάνωσε τον "Μυστικό Στρατό της Αρμενίας; Οι Κούρδοι, ο Οτσαλάν που είχε το καταφύγιο του στη Συρία μαζί με τους αντάρτες του... δαγκώνουν το χέρι που τους τάισε. Μαζί με τις ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ... θέλουν "Κουρδιστάν" στην πατρίδα που τους φιλοξένησε...

Αράμ Καραμανουκιάν... ο "φωτισμένος Αρμένιος" της Συρίας

Ο Αρμένιος Aram Karamanoukian (Արամ Գարամանուկեան, 1 Μάη 1910 – 23 Δεκέμβρη 1996), είναι ένας από τους πιο παρασηφορημένους στρατιωτικούς της Συρίας. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του Αραβικού στρατού της Συρίας μετά την ανεξαρτησία από τους Γάλλους αποικιοκράτες το 1946. Συμμετείχε στον Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο του 1948, προήχθη σε στρατηγό το 1957, υπηρέτησε στρατιωτικός ακόλουθος στην πρεσβεία της Συρίας στην Ουάσινγκτον. Ήρωας πολέμου στον πόλεμο με τους σιωνιστές, ως διοικητής πυροβολικού. Ακόμη κι ο Λίβανος, η Αρμενία, η Αίγυπτος τίμησαν με ανώτατα παράσημα τον Αράμ, για τους αγώνες του υπέρ της Παλαιστινιακής υπόθεσης και του Αραβικού Έθνους  . Έχει συγγράψει πάρα πολλά βιβλία.

Ως ο "φωτισμένος Αρμένιος" της Συρίας περιγράφεται ο διανοούμενος στρατηγός του Αραβικού στρατού της Συρίας. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1996 και στη διαθήκη του ο Αρμένιος ήρωας που μεγαλούργησε στη Συριακή γη έγραψε μεταξύ άλλων: «Μετά την αποσύνθεση του σώματός μου θέλω ένα μέρος να ταφεί στο Γερεβάν [γνωστό ως Ερεβάν ή Γιερεβάν, είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας] κι ένα μέρος να ταφεί στο Χαλέπι... Είμαι Αρμένιος και Σύρος». Αποκορύφωμα ευγένειας και αφοσίωσης στις Πατρίδες του! Κι έτσι έγινε! Ο Αρμένιος στρατηγός του Αραβικού στρατού της Συρίας Αράμ Καραμανουκιάν αναπαύεται στο νεκροταφείο του Γερεβάν κι ένα τμήμα της σωρού του στο Αρμένικο Ορθόδοξο νεκροταφείο του Χαλεπιού. Σ' αυτούς αποδίδει φόρο τιμής κι υποκλίνεται το "αιμοσταγές καθεστώς Άσαντ"! Αυτούς φέρνουν στη μνήμη των Αρμενίων της Συρίας τα σημερινά τους Χριστούγεννα! Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους, δεν έχουν μέλλον! Έχουμε την εντελώς αντίθετη πλευρά όσων φιλόξενα υποδέχτηκε από τους διωγμούς και τις Γενοκτονίες η Συριακή γη. Στην αντίπερα όχθη οι Τσέτες. Οι Κούρδοι που φιλοξενήθηκαν, βοηθήθηκαν και σήμερα πολεμούν μαζί με τις ΗΠΑ για "κουρδικό" κράτος-προτεκτοράτο στη γη που τους αγκάλιασε και τους προστάτευσε.