Γράμμος – Βίτσι 1949: ο Εθνικός Στρατός συντρίβει την κομμουνιστική απειλή

 

 του Νίκου Γιαννόπουλου

Η επιχείρηση των εθνικών δυνάμεων με την κωδική ονομασία ΠΥΡΣΟΣ διεξήχθη καθ’ όλο τον μήνα Αύγουστο σε τρεις διαδοχικές φάσεις με αποτέλεσμα την οριστική συντριβή των κομμουνιστών και το τέλος της αιματοβαμμένης σύγκρουσης η οποία τόσα δεινά είχε επιφέρει στην, ήδη καθημαγμένη από την κατοχή, χώρα.

Tον Αύγουστο του 1949 ο αυτοαποκαλούμενος Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) είχε περιέλθει σε δεινή θέση. Σε στρατιωτικό επίπεδο, μετά από απανωτές αποτυχίες είχε περιοριστεί στο λεγόμενο «Κράτος του Γράμμου» και έπασχε πολύ σοβαρά στον τομέα του ανεφοδιασμού και των εφεδρειών. Σε πολιτικό επίπεδο η επιλογή του ΚΚΕ, κατόπιν πίεσης της Μόσχας, να λάβει θέση υπέρ της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη διαμάχη της πρώτης με τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη Τίτο αποδείχθηκε καταστροφική.

 
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ  ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ
 
Στις 11 Ιουλίου 1949 το Βελιγράδι αποφάσισε το κλείσιμο των συνόρων του με τη χώρα μας. Αυτό πρακτικά απέκοπτε τον ΔΣΕ από τις βάσεις ανεφοδιασμού του και του στερούσε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης που είχε ιδρύσει στο γιουγκοσλαβικό έδαφος. Εκτός όμως του θέματος που προέκυψε με το «αδελφό» γιουγκοσλαβικό κομμουνιστικό κόμμα, την ίδια εποχή, δηλαδή το καλοκαίρι του 1949, ο ΔΣΕ αντιμετώπιζε και άλλα σημαντικά προβλήματα.

Η επιμονή της κομμουνιστικής ηγεσίας να μετατρέψει τις ανταρτικές ομάδες σε τακτικό «λαϊκό» στρατό στέφθηκε από πλήρη αποτυχία. Οι μεγάλες μονάδες που προέκυψαν δεν είχαν το πλεονέκτημα της ευελιξίας, της ευκαμψίας και της ταχείας κίνησης (χαρακτηριστικά των αντάρτικων σχηματισμών). Επιπλέον η απόφαση για διατήρηση βάσεων (Βίτσι-Γράμμος) καθήλωσε τις μονάδες αυτές σε μια στατική άμυνα. Ως αποτέλεσμα ο ΔΣΕ αναλώθηκε σε μάχες εκ παρατάξεως με δυσαναπλήρωτες φθορές προσωπικού και υλικού. Το ζήτημα της αναπλήρωσης του προσωπικού ήταν ιδιαίτερα οξυμένο για τον ΔΣΕ. Στο γεγονός αυτό είχαν συντελέσει αποφασιστικά τόσο η τακτική των «σαρωμάτων» που εφάρμοζε ο Εθνικός Στρατός, όσο και η εγκατάλειψη της υπαίθρου από τους κατοίκους της. Ο ΕΣ με την προαναφερθείσα τακτική των διαδοχικών «σαρωμάτων» είχε καταφέρει αρχίζοντας από την Πελοπόννησο και κατευθυνόμενος προς τη Στερεά Ελλάδα-Θεσσαλία και στη συνέχεια Μακεδονία να εξαφανίσει ουσιαστικά κάθε παρουσία του ΔΣΕ σε αυτές τις περιοχές, αφήνοντας μόνο ολιγομελείς ομάδες καταπονημένων ανταρτών οι οποίες εξουδετερώνονταν πλήρως από τις μονάδες της Εθνοφυλακής, των ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου) και της Χωροφυλακής. Επίσης λόγω του πολέμου η ύπαιθρος είχε εγκαταλειφθεί από τον πληθυσμό, στερώντας με αυτό τον τρόπο τον ΔΣΕ από μια δυνητικά σημαντική πηγή στρατολόγησης. Επιπλέον εκατοντάδες αντάρτες λιποτακτούσαν η παραδίδονταν αυτοβούλως σε μονάδες του ΕΣ απογοητευμένοι από την εξέλιξη του πολέμου και προδομένοι από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις της ηγεσίας τους περί «οριστικής συντριβής του μοναρχοφασισμού». Για να αντιμετωπίσει τη δυσμενή αυτή κατάσταση ο ΔΣΕ ενέτεινε την (ήδη ανακαινισθείσα από το 1946) βίαιη στρατολόγηση από περιοχές που ακόμα ο ίδιος έλεγχε, με τα όποια επακόλουθα μπορούσε να έχει μια τέτοια τακτική στο ηθικό και στο αξιόμαχο των τμημάτων, καθώς και η χρησιμοποίηση σε σημαντικό αριθμό γυναικών σε μάχιμα τμήματα για την κάλυψη των κενών. Ήδη από τον Νοέμβριο του 1948 ο επικεφαλής του ΔΣΕ Μάρκος Βαφειάδης ομολογούσε «…Από τα μέσα του 1947 η στρατολόγηση του ΔΣΕ είχε πάρει σχεδόν ολότελα βίαιο χαρακτήρα. Η εθελοντική κατάταξη δεν έφτανε ούτε το 10%.». Μοναδικός σύμμαχος του ΔΣΕ εκείνες τις δύσκολες ώρες ήταν οι ομάδες των σλαβόφωνων ανταρτών. Επρόκειτο για πρώην βουλγαρίζοντες και νυν αναβαπτισμένους «Μακεδόνες» αυτονομιστές. Η προσπάθεια κατατρομοκράτησης των ελληνικών πληθυσμών της δυτικής Μακεδονίας θύμιζε στους βετεράνους του Μακεδονικού Αγώνα ανάλογες ενέργειες των κομιτατζήδων.   Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά η διάσταση μεταξύ των «άκαπνων» στελεχών του ΚΚΕ, τα οποία αυτοαναγορεύονταν σε «πολέμαρχοι» και επέμεναν να εμπλέκονται στην εκπόνηση των σχεδίων επιχειρήσεων, και των ολιγάριθμων εμπειροπόλεμων επαγγελματιών στρατιωτικών του ΔΣΕ λάμβανε δραματικές διαστάσεις. Χαρακτηριστικό της μεγαλομανίας των στελεχών του ΚΚΕ ήταν η απονομή του βαθμού του στρατηγού σε τρείς αντιστράτηγους και 14 υποστράτηγους. Στρατηγοί χωρίς στρατό!  Επιπλέον οι ανάγκες τακτικού εφοδιασμού του ΔΣΕ είχαν εξελιχθεί σε αληθινό βρόγχο. Με «κλειστά» τα γιουγκοσλαβικά σύνορα, έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου στην ύπαιθρο χώρα της υπόλοιπης Ελλάδας, έλλειψη δυνατότητας ελεύθερης επικοινωνίας με τα μεγάλα αστικά κέντρα και δυσχερή (ως απόλυτα ανέφικτη σε ορισμένες περιπτώσεις και περιοχές) συλλογή εφοδίων και την περίθαλψη των τραυματιών του ο ΔΣΕ παρουσίαζε σημαντικά προβλήματα διοικητικής μέριμνας, τα οποία μερικές φορές ήταν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων.   Από την άλλη πλευρά η κατάσταση ήταν ευοίωνη. Τον Ιανουάριο του 1949 ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ανέλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αποτελούμενης από μέλη από όλες τις μη αριστερές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Πρώτη ενέργεια της κυβέρνησης ήταν η επιλογή του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου για τη θέση του αρχιστρατήγου του ΕΣ, με ευρύτατες δικαιοδοσίες. Ο Παπάγος είχε το δικαίωμα να αποφασίζει για τη διεύθυνση και τον σχεδιασμό των επιχειρήσεων, για τη σύνθεση και τη συγκρότηση των μονάδων, για τις τοποθετήσεις και τις προαγωγές των αξιωματικών, ενώ θα μπορούσε να ανακαλεί στην ενέργεια όποιον απόστρατο αξιωματικό επιθυμούσε. Υπό τις διαταγές του τέθηκαν, εκτός από τον ΕΣ, το Βασιλικό Ναυτικό, η Ελληνική Βασιλική Αεροπορία και η Βασιλική Χωροφυλακή. Παράλληλα αποφασίστηκε η διάλυση του Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης στο οποίο συμμετείχαν, με δικαίωμα ψήφου, αρχικά οι Βρετανοί και στη συνέχεια οι Αμερικανοί. Έτσι φθάσαμε στον απόλυτο συγκεντρωτισμό του ενός, ο οποίος σε στρατιωτικά θέματα δεν έδινε λογαριασμό ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στους Αμερικανούς οι οποίοι περιορίστηκαν στον συμβουλευτικό τους ρόλο. Ο Παπάγος επέβαλλε αυστηρότατη πειθαρχία στο στράτευμα και ιδιαίτερα στους διοικητές των μεγάλων σχηματισμών. Παράλληλα εμφύσησε ένα νέο επιθετικό πνεύμα και εφάρμοσε ευρέως την αρχή της συγκέντρωσης των δυνάμεων. Οι επιχειρήσεις που διεξάγονταν ήταν πλέον συγκεντρωτικές, με μάζα ελιγμού η οποία αποσκοπούσε και επιζητούσε είτε την αποφασιστική εμπλοκή με τον αντίπαλο, είτε την πλήρη εκκαθάριση κάθε περιοχής. Επιπλέον ο ΕΣ είχε αρχίσει να παραλαμβάνει άφθονο σύγχρονο πολεμικό υλικό, καθώς και κάθε είδους εφόδια, και το ένοπλο προσωπικό είχε αρχίσει να εκπαιδεύεται εντατικά στη χρήση τους. Ακόμα η ευρεία στρατολογία που είχε εφαρμοστεί πέτυχε κατά την κρίσιμη χρονική στιγμή της τελικής προσπάθειας οι ΕΔ, να έχουν περίπου 300.000 άνδρες υπό τα όπλα. Πέρα όμως από τους αριθμούς οι στρατιώτες του ΕΣ διακρίνονταν για την ποιότητά τους. Σήμερα η αριστερή ρητορεία έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο πλέγμα μύθου γύρω από αυτό το θέμα ώστε να πιστεύει κανείς ότι οι άνδρες του ΕΣ στρατολογούντο σχεδόν βίαια, οδηγούντο στη μάχη υπό την απειλή των όπλων αγροίκων υπαξιωματικών και φανατισμένων αξιωματικών, λιποτακτούσαν με την πρώτη ευκαιρία και όταν βρίσκονταν απέναντι από τους «συντρόφους» αστοχούσαν επίτηδες. Τώρα πως ένας τέτοιος στρατός νίκησε είναι απορίας άξιον! Οι άνδρες του ΕΣ ήταν άριστα εκπαιδευμένοι, με υψηλότατο ηθικό και πλήρη επίγνωση της αποστολής τους. Στην πλειοψηφία τους προέρχονταν από αγροτικές περιοχές. Αυτό αφενός μεν τους καθιστούσε σκληροτράχηλους, αφετέρου διψασμένους για εκδίκηση καθώς οι περιοχές των περισσοτέρων είχαν αποτελέσει στόχων επιδρομών αντάρτικών ομάδων. Οι υπαξιωματικοί και οι αξιωματικοί διακρίνονταν τόσο για την άρτια εκπαίδευση όσο και για την πολύτιμη εμπειρία τους καθώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν βετεράνοι των πολεμικών επιχειρήσεων της περιόδου 1940-1948. Όλοι αυτοί οι παράγοντες συνέβαλαν τα μέγιστα στη νίκη των εθνικών δυνάμεων στα κακοτράχαλα βουνά του Γράμμου και του Βιτσίου. Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ΕΣ σε Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της χώρας, ήταν φανερό πως τα πράγματα όδευαν προς την τελική σύγκρουση. Ο ΕΣ είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει ισχυρές δυνάμεις από τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και να τις στρέψει προς τον Γράμμο και το Βίτσι, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των ανταρτικών δυνάμεων. Στην τελική σύγκρουση ο ΕΣ μπορούσε να υπολογίζει σε οκτώ μεραρχίες (Ι, ΙΙ, VIII, IX, X, XI, XV, III Καταδρομών), 14 ελαφρά συντάγματα πεζικού, 150 πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, 200 άρματα μάχης και ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα και περισσότερα από 100 μαχητικά και ελαφρά βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Σύνολο δύναμης 150.000 άνδρες. Απέναντι σε αυτή τη μεγάλη δύναμη του αντιπάλου ο ΔΣΕ είχε να αντιπαρατάξει 9.000 περίπου μαχητές στο Βίτσι και 6.500 περίπου μαχητές στον Γράμμο. Επίσης διέθετε 45 ορειβατικά πυροβόλα, 15 αντιαεροπορικά και άγνωστο αριθμό αντιαρματικών.

 Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Οι ορεινοί όγκοι του Γράμμου και του Βιτσίου σχηματίζουν ένα νοητό τετράπλευρο το οποίο έχει ως βάση τα αλβανικά σύνορα, ενώ προς τα ανατολικά «συνορεύει» με τα όρη Χάσια, προς τα νότια με τον ποταμό Αλιάκμονα και προς τα δυτικά με το όρος Σμόλικας. Το μήκος της κάθε πλευράς του νοητού τετραγώνου είναι-σε ευθεία γραμμή-περίπου 120 χιλιόμετρα, με εξαίρεση την προς Αλβανία πλευρά, που φθάνει σε μήκος τα 40 χιλιόμετρα. Η περιοχή αυτή αποτελεί την «καρδιά» της Πίνδου, με πολλές υψηλές κορυφές 1500-2500 μέτρων. Πυκνά δάση κάλυπταν την περιοχή και προσέφεραν αποτελεσματικότατη κάλυψη στους αμυνόμενους. Μοναδικοί οδικοί άξονες ήταν αυτοί που συνδέουν την Καστοριά, τη Νεάπολη, τα Γρεβενά, το Μέτσοβο και τα Ιωάννινα, με παρακαμπτηρίους που οδηγούσαν στην Κόνιτσα, στον Πεντάλοφο και στο Νεστόριο. Βορείως του Γράμμου και στην περιοχή μεταξύ των λιμνών των Πρεσπών, της λίμνης της Καστοριάς και της Φλώρινας δεσπόζει ο ορεινός όγκος του Βαρνούντα, από τον οποίο εκτείνονται δύο οροσειρές: αυτή του Γκόρμπες-Ορλοβο, που αποτελεί τη συνδετήρια με τον Γράμμο και αυτή του Βίτσι-Μαρίκι-Σινιάτσικο. Το σύνολο της ορεινής αυτής περιοχής ονομάζεται Βίτσι. Από το 1947 ο Γράμμος και το Βίτσι κατέχονταν από τους αντάρτες οι οποίοι είχαν οχυρώσει με ένα δαιδαλώδες δίκτυο πολυβολείων, συρματοπλεγμάτων, καταφύγιων ναρκοπεδίων και κάθε είδους αμυντική κατασκευή η οποία μεγιστοποιούσε στο έπακρο τις φυσικές δυσκολίες του χώρου. Η περιοχή ονομάζονταν «Ελεύθερη Ελλάδα», προφανώς σε αντιδιαστολή με την υπόλοιπη Ελλάδα την οποία θεωρούσαν υπό κατοχή. Η συνολική έκταση της περιοχής έφθανε τα 1.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενώ ο πληθυσμός της-πολίτες και αντάρτες-έφθανε τις 45.000-50.000 άτομα. Εκεί βρίσκονταν οι έδρες της «κυβέρνησης» των ανταρτών, του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, καθώς και του ΚΚΕ.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΥΡΣΟΣ
Το σχέδιο των επιχειρήσεων του ΕΣ είχε την κωδική ονομασία «Πυρσός». Προβλεπόταν να διεξαχθεί σε τρεις φάσεις.  «Πυρσός Α΄» (2-8 Αυγούστου): Στη φάση αυτή προβλέπονταν παραπλανητικές επιθέσεις στον Γράμμο, με σκοπό να δημιουργηθεί η αίσθηση στον ΔΣΕ ότι εκεί θα εκδηλωνόταν η κύρια επίθεση του αντιπάλου και να καθηλωθούν οι δυνάμεις του. «Πυρσός Β΄»(10-16 Αυγούστου): Η φάση αυτή του σχεδίου προέβλεπε ότι η κύρια ενέργεια του ΕΣ, μετά την εφαρμογή του «Πυρσός Α΄», θα εξελισσόταν στην περιοχή του Βίτσι με σκοπό την κατάληψή της και την εξόντωση των ανταρτών. «Πυρσός Γ΄» (24-30 Αυγούστου): Η φάση αυτή προέβλεπε αποφασιστική ενέργεια στην περιοχή του Γράμμου, με σκοπό την κατάληψή της και την εξολόθρευση των ανταρτικών δυνάμεων, καθώς και απόφραξη των αλβανικών συνόρων, για να μην υπάρχει καμία διέξοδος στις δυνάμεις του ΔΣΕ. Για την αντιμετώπιση της εκστρατείας του ΕΣ το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καθόρισε το σχέδιο δράσης των δυνάμεων του ΔΣΕ. Σε γενικές γραμμές οι αντάρτες θα αντέτασσαν ενεργητική άμυνα η οποία θα συνίστατο στην άμεση εκτόξευση αντεπιθέσεων για ανακατάληψη απολεσθέντος στρατηγικού σημείου. Δράση στα μετόπισθεν του εχθρού και αποκοπή των συγκοινωνιών του ώστε το τελευταίος να καθηλώσει αρκετές δυνάμεις και να μην τις διοχετεύσει στην κύρια επίθεση του. Σε περίπτωση που ένα στρατηγικό σημείο πιεζόταν πολύ οι αντάρτες θα εκτόξευαν αντεπιθέσεις σε διαφορετικά σημεία ώστε να ανακουφίσουν τους αμυνόμενους συμπολεμιστές τους. Σε μια ευνοϊκή στιγμή των επιχειρήσεων το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών μπορούσε να αποφασίσει μαζικό συγκεντρωτικό χτύπημα για ανατροπή του εχθρού. Το σχέδιο αντιμετώπισης της επίθεσης ήταν άρτιο πλην όμως ο ΔΣΕ στερείτο των απαραίτητων εφεδρειών για τη διενέργεια αντεπιθέσεων.

 

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ
Την νύχτα της 2ας προς 3η Αυγούστου ο αντιστράτηγος Θρασύβουλος Τσακαλώτος, έχοντας στη διάθεση του δύο μεραρχίες, μια ανεξάρτητη ταξιαρχία, τρία ελαφρά συντάγματα πεζικού, δύο ίλες αναγνωρίσεως και έναν ουλαμό αρμάτων έδωσε την διαταγή για την εφαρμογή της επιχείρησης «Πυρσός Α΄». Ο «Πυρσός Α΄»  (2-8 Αυγούστου) ήταν, όπως προαναφέρθηκε, μια παραπλανητική επίθεση για να δοθεί η εντύπωση ότι η κύρια προσπάθεια ήταν κατά των ανταρτικών δυνάμεων στον Γράμμο, οι οποίες ενδεχομένως θα ενισχύονταν από άλλες που θα άφηναν τις θέσεις τους στο Βίτσι σπεύδοντας προς βοήθειά τους. Έχοντας απέναντι τους δύο ανταρτικές μεραρχίες ελαττωμένης σύνθεσης, οι δυνάμεις του ΕΣ, υποστηριζόμενες από δύο συντάγματα πεδινού πυροβολικού και από την Αεροπορία, όχι μόνο πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό, αλλά κατέλαβαν και στρατηγικής σημασίας υψώματα τα οποία θα αποτελούσαν βάσεις εξόρμησης για τις κατοπινές επιχειρήσεις στον Γράμμο. Στις 10 Αυγούστου τέθηκε σε εφαρμογή η επιχείρηση «Πυρσός Β΄» στο Βίτσι, μια ισχυρά οχυρωμένη από τους αντάρτες περιοχή. Στις 0.6.30 της 10ης Αυγούστου, η 22η Ταξιαρχία εξαπέλυσε την πρώτη έφοδο. Ύστερα από πεντάωρη σκληρή αναμέτρηση κατέλαβε τα οχυρά σημεία ύψωμα 1585 και Πολενάτα. Από τον διάδρομο που άνοιξαν οι ηρωικώς μαχόμενοι άνδρες της ταξιαρχίας, διείσδυσε η ΧΙ Μεραρχία με την Ε΄ Μοίρα Καταδρομών και το πρωί της επόμενης ημέρας οι εθνικές δυνάμεις κατείχαν την οχυρή θέση Τσούκα σε μικρή απόσταση από το ύψωμα Λέσιτς, πίσω ακριβώς από τους αντάρτες. Την ίδια νύχτα καταδρομείς επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στην τοποθεσία που κατείχαν οι αντάρτες. Την επόμενη ημέρα οι καταδρομείς κατέλαβαν το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Μπάρο, προσβάλλοντας ταυτόχρονα το ύψωμα Λέσιτς από τον Νότο. Την ίδια στιγμή εναντίον του Λέσιτς εφορμούσε ακάθεκτη άλλη μοίρα Καταδρομών ξεκινώντας από την περιοχή Κουλκουθούρια. Η μάχη συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση μέχρι την 16η Αυγούστου. Οι αντάρτες μάχονταν απεγνωσμένα, αλλά η αντίστασή τους κάμφθηκε μπροστά στην επιμονή των επιτιθέμενων. Έτσι το Βίτσι έπεσε στα χέρια των εθνικών δυνάμεων μαζί με το μέγιστο μέρος του βαρέως πολεμικού υλικού των ανταρτών και τις εγκαταστάσεις της κυβέρνησής τους. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης επέφερε την κατάρρευση στις δυνάμεις του ΔΣΕ. Ισχυροί σχηματισμοί του ΕΣ διέσπασαν τις γραμμές άμυνας των ανταρτών και διείσδυσαν σε βάθος καταλαμβάνοντας το ύψωμα Λέσιτς. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ απωθήθηκαν βορειοδυτικά και αναζήτησαν καταφύγιο στη χερσόνησο Πηξός, μεταξύ Μεγάλης και Μικρής Πρέσπας. Εκεί όμως δέχθηκαν σαρωτικές αεροπορικές επιθέσεις. Έτσι αναγκάστηκαν να ελιχθούν προς τον Γράμμο μέσω αλβανικού εδάφους.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ
Μετά το πέρας των δύο πρώτων φάσεων της επιχείρησης «Πυρσός» όλα ήταν έτοιμα για τη διεξαγωγή της τρίτης και τελευταίας φάσης, με την οποία πιστευόταν ότι θα δινόταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του ΔΣΕ. Το σχέδιο επιχειρήσεων του ΓΕΣ προέβλεπε ότι σε πρώτο χρόνο έπρεπε να καταληφθεί ο βόρειος Γράμμος, με παράλληλη παρενόχληση του ΔΣΕ στον νότιο Γράμμο, ενώ θα απαγορευόταν η διαφυγή των ανταρτών νοτίως του Σαραντάπορου προς την περιοχή της νότιας Πίνδου. Σε δεύτερο χρόνο οι δυνάμεις του ΕΣ θα εξασφάλιζαν την κατοχή του βόρειου Γράμμου, μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εκκαθάριση της νότιας περιοχής του ορεινού όγκου. Σε τρίτο χρόνο ο ΕΣ έπρεπε να εξασφαλίσει το σύνολο του Γράμμου, να αποκαταστήσει την ακεραιότητα του εθνικού εδάφους και να προβεί στη συστηματική εκκαθάριση του δασωμένου και δυσπρόσιτου ορεινού όγκου του Γράμμου από υπολείμματα ανταρτικών δυνάμεων. Η ηγεσία του ΓΕΣ πίστευε-σωστά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια-ότι με αυτό το σχέδιο θα διασπάτο η διάταξη των ανταρτικών δυνάμεων στο κέντρο, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να εξαναγκαστούν να εμπλακούν σε μάχες φθοράς και να συγκεντρώσουν εκεί το σύνολο των εφεδρειών τους, γεγονός που θα επέτρεπε την αποτελεσματικότερη δράση του φίλιου πυροβολικού. Από πλευράς ΔΣΕ, έτσι όπως είχε εξελιχθεί η κατάσταση «νίκη» θα ήταν η απόκρουση των δυνάμεων του ΕΣ και η πρόκληση μεγάλων απωλειών σε αυτόν, ώστε στο τέλος να αναγκαστεί η ηγεσία του-ακριβώς λόγω των μεγάλων απωλειών-να διατάξει τη διακοπή των επιχειρήσεων. Μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στον ΔΣΕ και κατ’ επέκταση στο ΚΚΕ να διατηρήσει τις θέσεις του στην περιοχή, ευελπιστώντας για κάτι καλύτερο στο μέλλον, που δεν θα ήταν άλλο από τη διεθνή αναγνώριση της ανεξαρτησίας της περιοχής από τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες κομμουνιστικές χώρες. Το πόσο ουτοπική ήταν η επίτευξη αυτών των στόχων είναι πασιφανές. Οι προοπτικές για τον καταπονημένο ΔΣΕ διαγράφονταν ζοφερές. Τούτο δεν απέτρεψε τον Ζαχαριάδη από το ακόλουθο διάγγελμα: «Ο εχθρός συγκεντρώνεται στον Γράμμο για μια αποφασιστική αναμέτρηση. Στον Γράμμο έχουμε όλες τις δυνατότητες να καταφέρουμε το θανάσιμο πλήγμα στον εχθρό. Έχουμε αρκετές δυνάμεις και μέσα. Πιο πλεονεκτικό έδαφος. Στον Γράμμο απέτυχε πάλι ο μοναρχοφασισμός. Στον Γράμμο φέτος του καταφέραμε σοβαρό πλήγμα…Στον Γράμμο από τις 2 μέχρι τις 8 Αυγούστου έσπασε τα μούτρα του. Έχουμε και την πείρα του Βίτσι και το σοβαρό μάτωμα που προκαλέσαμε στον εχθρό στο Βίτσι… Εδώ μπορούμε και πρέπει να θάψουμε τον μοναρχοφασισμό». Από τις 24 έως τις 30 Αυγούστου η επιχείρηση «Πυρσός Γ΄» «έβαλε φωτιά» στον Γράμμο. Μετά τις κατάλληλες προωθήσεις των μεραρχιών του ΕΣ στις 0.5.30 τις 25ης Αυγούστου εξαπολύθηκε η κύρια επίθεση υπό τα βλέμματα του βασιλιά Παύλου και του επικεφαλής της Αμερικανικής Αποστολής στη χώρα μας στρατηγού Τζέημς Βαν Φλητ. Προς το μεσημέρι και ενώ οι επίσημοι γευμάτιζαν πρόχειρα στο παρατηρητήριο της Αμμούδας, έφθασε η πληροφορία ότι η Ι Μεραρχία είχε καταλάβει το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Τσάρνο. Τότε ο Τσακαλώτος τσούγκρισε ένα ποτήρι κρασί με τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Κετσέα φωνάζοντας: «Ζήτω το Εθνος!». Αμέσως μετά στράφηκε προς τον βασιλιά Παύλο και του είπε: «Μεγαλειότατε η μάχη εκρίθη. Ουσιαστικώς ο Γράμμος έπεσε». Στην πραγματικότητα η κατάσταση εξελίχθηκε διαφορετικά, αφού οι δυνάμεις του ΕΣ αντιμετώπισαν πολύ σοβαρές δυσκολίες από τη μορφολογία του εδάφους, την πληθώρα των ναρκοπεδίων, την καλά οργανωμένη αμυντική οχύρωση και την αποφασιστική άμυνα που αντέταξε ο ΔΣΕ. Όμως η επιμονή των ανδρών του ΕΣ και η αριθμητική τους υπεροχή δεν έδινε καμία πιθανότητα στους αντάρτες για αναχαίτιση. Στα πλαίσια αυτά οι επιτιθέμενοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες και με τολμηρές ενέργειες πέτυχαν τους στόχους τους. Κρίσιμη ημέρα της μάχης υπήρξε αναμφίβολα η 27η Αυγούστου. Τότε η ΙΧ Μεραρχία ολοκλήρωσε με επιτυχία τον υπερκερωτικό ελιγμό που επιχείρησε, καταλαμβάνοντας τη διάβαση Πόρτα Οσμάν (η οποία μέχρι τότε αποτελούσε την πιο σημαντική δίοδο των ανταρτών με την Αλβανία) και εμποδίζοντας με τον τρόπο αυτό κάθε προσπάθεια διαφυγής τους προς τη γειτονική χώρα-μέχρι τότε απέμενε υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ μόνο η δευτερεύουσας σημασίας διάβαση του αυχένα της Μπάρας. Η ηγεσία των ανταρτών αντιλήφθηκε τον μεγάλο κίνδυνο που αντιμετώπιζε, δηλαδή αυτόν της παγίδευσης του συνόλου των δυνάμεων της. Αμέσως συνεδρίασε το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ και αποφάσισε την διαφυγή του ΔΣΕ- μέσω Μπάρας-στην Αλβανία, κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε (όχι για το σύνολο των δυνάμεων) κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Το βράδυ της 27ης Αυγούστου τμήματα της ΙΧ Μεραρχίας άναψαν τεράστιες φωτιές κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων για να σημάνουν τη νίκη του ΕΣ και την ουσιαστική έξοδο της πολύπαθης χώρας από την τρίχρονη δοκιμασία. Η επίσημη λήξη των εχθροπραξιών σημειώθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1949 όταν ο Μήτσος Παρτσαλίδης πρόεδρος της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» μιλώντας σε εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα» που έδρευε στη Σόφια ανακοίνωνε ότι «Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού. Μα ο ΔΣΕ δεν συντρίφθηκε. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του. Γελιώνται θανάσιμα όσοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει πια ΔΣΕ. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση». Αυτό το οποίο δεν αναρωτήθηκε ο Παρτσαλίδης ήταν από πού προήλθε η «τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού». Είναι σαφές ότι οι αναίτιες επιθέσεις του ΕΛΑΣ σε όλες τις μη Εαμικές αντιστασιακές οργανώσεις ήδη από το 1943, η αιματοχυσία στην Πελοπόννησο το φθινόπωρο του 1944 και στην Αθήνα τον τραγικό Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, το δράμα των χιλιάδων συλληφθέντων ανά την επικράτεια από τους αντάρτες, η συστράτευση με τους «Σλαβομακεδόνες»,  οι επιδρομές του ΔΣΕ σε χωριά και οι επιθέσεις στις πόλεις, την περίοδο 1946-49, οι οποίες συνοδεύονταν από ποικίλα έκτροπα, καθώς και το τραγικό παιδομάζωμα είχαν προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου συσπείρωση όλων των μη κομμουνιστικών δυνάμεων της χώρας. Δυνάμεων που μέχρι πριν από λίγα χρόνια στην κυριολεξία αλληλοσπαράζονταν (βασιλικοί-βενιζελικοί). Τελικά το ΚΚΕ πέτυχε το ακατόρθωτο. Να τοποθετήσει στο ίδιο χαράκωμα απέναντι του από τον ακραιφνή βασιλικό μέχρι τον τροτσκιστή. Απορίες προκαλεί επίσης η τελευταία πρόταση του Παρτσαλίδη « Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση». Μάλλον λησμόνησε ότι γύρω στο 30% των μαχητών του ΔΣΕ («Σλαβομακεδόνες») μάχονταν για την απόσπαση της Μακεδονίας από τον εθνικό κορμό, υπό τις ευλογίες της ηγεσίας του ΚΚΕ βεβαίως!

 
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΚΡΙΣΕΙΣ
Η επιτυχής για τον ΕΣ διεξαγωγή της επιχείρησης «Πυρσός Γ΄» σήμανε το ουσιαστικό τέλος των αντιανταρτικών επιχειρήσεων. Στην κατάληξη αυτή συνέβαλαν αποφασιστικά οι παρακάτω παράγοντες:  Η ικανή και στιβαρή ηγεσία του ΕΣ, η οποία εκπόνησε και εφάρμοσε, χωρίς επεμβάσεις από πολιτικά πρόσωπα, το σχέδιο επιχειρήσεων. Το πολύ υψηλό ηθικό των στρατιωτών του ΕΣ, οι οποίοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο εχθρός ήταν εγκλωβισμένος και η πολυπόθητη νίκη ήταν πλέον πολύ κοντά. Η άριστη εκπαίδευση, η αριθμητική υπεροχή (αν και αυτή πολλές φορές δεν έπαιζε κανένα ρόλο εξαιτίας των εξαιρετικά δυσπρόσιτων και άριστα οργανωμένων αμυντικών θέσεων των ανταρτών) και ο πλήρης εφοδιασμός με κάθε είδους υλικό των δυνάμεων του ΕΣ. Ο αιφνιδιασμός των δυνάμεων του ΔΣΕ, κυρίως με τη διενέργεια του υπερκερωτικού ελιγμού κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων από την ΙΧ Μεραρχία. Τα σοβαρά εσωτερικά πολιτικά και στρατιωτικά προβλήματα που ελλόχευαν στους κόλπους του ΔΣΕ και του ΚΚΕ (προσπάθεια μετατροπής του αντάρτικου στρατού σε τακτικό. Απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη από τη στρατιωτική ηγεσία του ΔΣΕ. Ανάληψη της στρατιωτικής ηγεσίας από τον «άκαπνο» Νίκο Ζαχαριάδη. Κλείσιμο γιουγκοσλαβικών συνόρων. Διάσταση μεταξύ πολιτικών επιτρόπων του ΚΚΕ και μονίμων αξιωματικών του ΔΣΕ. Σήμερα 60 ακριβώς χρόνια μετά την λήξη της επιχείρησης «Πυρσός» οι εναπομείναντες βετεράνοι του ΕΣ νοιώθουν ηττημένοι και προδομένοι. Σταδιακά η πολιτεία, πιεζόμενη από την αριστερή ρητορεία, τους λησμόνησε και τους αποκαθήλωσε από τη θέση που είχαν κερδίσει με το αίμα τους, δίπλα σε εκείνη των ηρώων του 1940 (πολλοί άλλωστε ήταν οι ίδιοι άνθρωποι). Έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους δαιμονοποιήσει και να χαρακτηρίσει τα μνημόσυνα προς τιμήν των πεσόντων συμπολεμιστών τους ως «γιορτές μίσους». Φυσικά δεν τόλμησε να χαρακτηρίσει έτσι τις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα από τους βετεράνους του ΔΣΕ, υπό την αιγίδα του ΚΚΕ.    Και όμως χάρη στους αξιωματικούς και τους οπλίτες του ΕΣ αυτή η πολιτεία χρωστά την ύπαρξή της. Χάρη στη θυσία αυτών των ανθρώπων κάποιοι χρωστούν όχι μόνο την πολιτική αλλά και την βιολογική τους ύπαρξη. Χάρη στο αίμα αυτών των ανθρώπων κάποιοι και κάποιες σήμερα πίνουν αμέριμνα τον καφέ τους και σχολιάζουν, με βαθυστόχαστο φιλοσοφικό ύφος, τα «κακώς κείμενα», νοσταλγώντας τον χαμένο «σοσιαλιστικό παράδεισο» και σχεδιάζοντας την «επανάσταση» από τον καναπέ. Λησμονούν ότι αν οι «φασίστες» έχαναν τον πόλεμο πολλοί απ’ αυτούς θα αναζητούσαν το μεροκάματο στις πόλεις της Δυτικής Ευρώπης και πολλές απ’ αυτές θα γέμιζαν τους οίκους ανοχής και τα μπαρ των αντίστοιχων πόλεων. Κάποιοι πιο τολμηροί (η καλύτερα πιο θρασείς) εκμεταλλεύονται την κρατική ανεπάρκεια και «πολεμούν καθημερινά τον φασισμό στους δρόμους» καταστρέφοντας και λεηλατώντας. Αγνοούν ότι αν ο ΔΣΕ επικρατούσε στον «παράδεισο» που θα οικοδομούσε οι διαδηλώσεις, (πόσο μάλλον οι λεηλασίες και οι καταστροφές) δεν θα είχαν θέση, γιατί πολύ απλά θα απαγορεύονταν! Σήμερα ο πρωθυπουργός της χώρας εγκαινιάζει χώρους μνήμης για τους «αγωνιστές της δημοκρατίας». Λησμονεί όμως ότι αν αυτοί οι «αγωνιστές» επικρατούσαν πιθανώς σήμερα η ιδιαίτερη του πατρίδα να μην ήταν ελληνική. Όσον αφορά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτός δεν λησμονεί, απλά αγνοεί! Αγνοεί τα λόγια του παππού του ο οποίος απηύθυνε χαιρετισμό «εις τας Ενόπλους Δυνάμεις, αι οποίαι με τον ηρωισμόν και την αυτοθυσίαν των, ακόμη μιαν φοράν εξασφαλίζουν την ανεξαρτησίαν και την αιωνιότητα της Ελλάδος. Και το Εθνος ολόκληρον υποκλίνεται ευλαβώς ενώπιον της Ιεράς Μνήμης των αθανάτων Νεκρών μας, του Γράμμου και του Βίτσι. Εις την συνείδησιν των επερχομένων Ελληνικών γενεών αιώνια θα είναι η μνήμη των». Ο Γέρος της Δημοκρατίας διαψεύσθηκε. Η συντριπτική πλειοψηφία των επερχόμενων γενεών λησμόνησε τους μαχητές του Γράμμου και η «δημοκρατία» μας τους περιθωριοποίησε. Όμως οι νεαροί άνδρες του ΕΣ δεν πολέμησαν για τη δημοκρατία, όπως ίσως ψελλίζουν εκπρόσωποι της ροζ κεντροδεξιάς. Πολέμησαν για να σώσουν το σπίτι τους από την λεηλασία, την οικογένειά τους από τον αφανισμό, το χωράφι τους από την καταστροφή. Πολέμησαν γιατί τα ακατανόητα γι’ αυτούς κηρύγματα του «σοσιαλισμού» και της «διεθνιστικής επανάστασης» απειλούσαν οικείες τους φιγούρες: τον ιερέα, τον δάσκαλο και τον πρόεδρο του χωριού. Ο πρώτος τους βάπτισε, τους πάντρεψε και έκλεισε τα μάτια των γερόντων γονιών τους, ο δεύτερος τους έμαθε τα πρώτα γράμματα, ο τρίτος προσπαθούσε να λύσει τα μεγάλα προβλήματα του καθημερινού τους βίου. Πως ήταν δυνατόν αυτοί να ήταν «αντιδραστικοί, αντεπαναστάτες και εχθροί του λαού»; Πολέμησαν γιατί έτσι αντιδρούν οι ελεύθεροι άνθρωποι ενάντια σε κάθε απειλή. Πολέμησαν γιατί έτσι έπραξαν οι παππούδες και οι πατέρες τους στον βάλτο των Γιαννιτσών, στις όχθες του Σαραντάπορου, στις πλαγιές του Μπιζάνιου, στα χαρακώματα του Εσκί Σεχήρ, στις κορυφές της Τρεμπεσίνας, στις χαράδρες της Κλεισούρας, στην έρημο του Ελ Αλαμέιν και στα σοκάκια του Ρίμινι. Πολέμησαν γιατί πολύ απλά έτσι είχαν μάθει να κάνουν.

Γράμμος-Βίτσι : Νίκη στο πεδίο των πολεμικών μαχών-Ήττα στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών

 

του Αθανασίου Μανουσάκη
Δημοσιογράφου

30 Αύγουστου  1949 : Οι Ένοπλές Δυνάμεις της πατρίδας μας  με την συμπαράσταση και των Σωμάτων Ασφαλείας ,θέτοντας σε εφαρμογή  το επιχειρησιακό στρατιωτικό σχέδιο   ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Γ ’’ συντρίβουν την ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία στο ορεινό συγκρότημα της περιοχής του Γράμμου Ιωαννίνων, οπού βρισκόταν ένα από τα κρησφύγετα των ανταρτών (του αυτοαποκαλούμενου ως ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’),και όπου αποτελούσε ένα από τα σημεία ανεφοδιασμού τους ,από την τότε ομοίων με αυτούς ιδεών κυβέρνηση της  Αλβανίας.

---

Είχε προηγηθεί η επιχείρηση ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Β ‘’ από τις 10 έως τις 16 Αυγούστου 1949 στην ορεινή τοποθεσία Βίτσι (όπου και βρισκόταν το αρχηγείο του ‘’ Δημοκρατικού Στρατού’), περιοχή που βρίσκεται  ανάμεσα σε Καστοριά και Φλώρινας, πλησίον των τότε ελληνογιουγκοσλαβικών  συνόρων  (σημερινών ελληνοσκοπιανών συνόρων), που όμως από τον Ιούνιο του 1948,είχε πάψει να αποτελεί κέντρο  υποστήριξης των κομμουνιστών ανταρτών ,μετά την ρήξη του τότε ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Γίοζεπ Τίτο με την Σοβιετική ένωση (το πολιτικό ‘’επιχειρησιακό ‘’ κέντρο ‘’ του κομμουνισμού  την εποχή εκείνη),  και της στροφής του προς την Δύση,

Πριν από τις δύο επιχειρήσεις αυτές, είχαν προηγηθεί  η παραπλανητική επιχείρηση  του Εθνικού Στρατού,  ‘’ ΠΥΡΣΟΣ Α’’ (2-8 Αυγούστου 1949) ,στο Γράμμο η οποία ήταν  και ο ‘’προπομπός ‘’ των τελικών επιχειρήσεων που προαναφέρθηκαν με την τελική νικηφόρα κατάληξη ,οπού χάρη σε αυτήν η Ελλάδα δεν μετατράπηκε σε καθεστώς Σοβιέτ ,και Μακεδονία-Θράκη παρέμειναν στον εθνικό κορμό (το ΚΚΕ σύμφωνα με την προδοτική απόφαση της 5ης του ολομέλειας ,ήθελε να τις παραχωρήσει στους Σλάβους, με τους οποίους  μαζί συμπολέμησαν μαζί ,συγκεκριμένα με τους αντάρτες του Σλαβικού Απελευθερωτικού Μετώπου – SNOF).

Όμως σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι η ιστορική αναδρομή των πολεμικών μαχών σε Γράμμο-Βίτσι ,άλλωστε τα γεγονότα είναι γνωστά, ειδικά σε εκείνους που θέλουν να γνωρίζουν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πέρα από ιδεολογικές έμμονες και δόγματα  .

Σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, είναι να αναδείξει την ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων και κομμάτων, ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974,και πώς φτάσαμε μια παράταξη, ένας  ιδεολογικός χώρος που υποτίθεται ότι εκφράζει την μεγάλη αστική παράταξη της  Δεξιάς (καλύπτει όμως ένα βαθμό και  τον χώρο του Κέντρου),ενώ σε ιστορικό επίπεδο κατάφερε να επικρατήσει στο πεδίο των πολεμικών μαχών, με την νίκη στις μάχες του Γράμμου – Βίτσι, τελικά μετά το 1974 κατάφερε να υποχωρήσει στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών της, προχωρώντας σε πρωτοφανείς για τα ελληνικά αλλά και τα ευρωπαϊκά  πολιτικά δεδομένα παραχωρήσεις.

Έτσι μετά την μεταπολίτευση της 24Ης Ιουλίου 1974, και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας από  Κωνσταντίνο Καραμανλή, νομιμοποιείται  το ΚΚΕ ,χωρίς  καν να του ζητηθεί να αποκηρύξει το αιματηρό παρελθόν του ,για την περίοδο 1944-1949, με τα χιλιάδες θύματα και τον πολύ σοβαρό κίνδυνο εδαφικού ακρωτηριασμού της χώρας, εξαιτίας των παρανόμων ενεργειών του .                                    

Αλλά και για την περίοδο της κατοχής ,όπου  ως ΕΑΜ-ΕΛ.ΑΣ στράφηκε εναντίον των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων ,με προφανή σκοπό την βιαία κατάληψη της εξουσίας  ,σύμφωνα και με τα βιβλία μεταμελημένων η τουλάχιστον αντικειμενικών στελεχών του, που μετείχαν στα ιστορικά αυτά γεγονότα).

Παράλληλα επαναφέρεται  προσωρινά το σύνταγμα του 1952,χωρίς όμως να επιτραπεί στον τότε έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄  (μετά το κίνημα εναντίον του καθεστώτος 21ης Απριλίου 1967, και το αμφισβητούμενο ακόμα και από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο,δημοψήφισμα της κυβέρνησης Γεώργιου Παπαδόπουλου της 29ης Ιουλίου 1973) να επανέλθει στην χώρα ,και  έτσι καθήκοντα αρχηγού κράτους μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1974,ασκεί ο  διορισμένος από το καθεστώς Ιωαννίδη  πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης.

Παράλληλα μετά της εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 ,που διεξήχθησαν άψογα από την τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ,και τις κέρδισε θριαμβευτικά το κόμμα που ίδρυσε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ,η Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.)  με ποσοστό 54 % ,διεξήχθη τρείς εβδομάδες μετά  το δημοψήφισμα για το πολιτειακό στης 8 Δεκεμβρίου 1974 .

Ένα δημοψήφισμα που ως προς την νομική  διαδικασία υπήρξε τυπικά ορθό, αλλά οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες με τις οποίες διεξήχθη  το δημοψήφισμα αυτό, είχαν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα υπέρ της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν επετράπη στον  βασιλιά Κωνσταντίνο να έρθει στην Ελλάδα προκειμένου να εκθέσεις τις απόψεις του (μεταδόθηκε μόνο ένα μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του, από την κρατική τηλεόραση),ενώ σημειώθηκαν απαράδεκτοι τραμπουκισμοί εναντίον των γραφείων υποστηρικτών του στέμματος, μέχρι και φήμες για αιματοχυσία σε περίπτωση επικράτησης της Βασιλευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες διεξήχθη το δημοψήφισμα αυτό, με επικράτηση της αβασίλευτης δημοκρατίας με 69% έναντι 31% της βασιλευόμενης δημοκρατίας.

Έτσι άρχισε να διαφαίνονται ακόμα  περισσότερο τα πρώτα σημάδια υποχωρητικότητας προς την Αριστερά ,με χαρακτηριστικό παράδειγμα την δήλωση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά την ανακοίνωση αποτελεσμάτων του   δημοψηφίσματος  οτι ΄΄ έληξε ένα καρκίνωμα που ταλαιπωρούσε την Ελλάδα ,επί 60 χρόνια ‘’ ( βέβαια εξαιτίας του ‘’καρκινώματος ΄΄΄ αυτού ο ίδιος επιλέχθηκε ως πρωθυπουργός της χώρας, τον Οκτώβριο του 1955 μετά τον θάνατο του αείμνηστου στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου).

Μια διαδικασία που είχε ως τελική κατάληξη ,μετά από 6 χρόνια την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, τον Μάιο του 1980 .

Την ίδια περίοδο είχαν ξεκινήσει και οι διώξεις των επικεφαλείς του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 με το περιβόητο Δ΄ ψήφισμα της Βουλής (χαρακτηριστικό  είναι ότι ένας από τους διώκτες των ‘’Απριλιανών ‘’.ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέντζος, χρόνια αργότερα την δεκαετία του ‘ 80 χαρακτήρισε το ψήφισμα αυτό ως ‘’τερατούργημα ‘’),και την παραπομπή τους σε δίκη από ειδικής σύνθεσης δικαστηρίου με πρόεδρο τον αποκαλούμενο ως  ‘’εθνικό  δικαστή ‘’ Ιωάννη Ντεγιάννη ,μετέπειτα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ( ό οποίος είχε προαχθεί υπηρεσιακώς από ένα καθεστώς τον οποίο δίκασε και καταδίκασε με την κατηγορία του παράνομου),μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής εκδικητικότητας και πολιτικού πάθους ,εναντίον των  πρωταιτίων του στρατιωτικού καθεστώτος.

Μια νομική διαδικασία ,η οποία ξεκίνησε μετά την ανάκληση της αμνηστίας που είχε χορηγηθεί στους πρωταίτιους της 21Ης Απριλίου 1967,στης 26 Ιουλίου 1974 και η οποία ανακλήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1974 με την σύλληψη και τον εκτοπισμό των επικεφαλείς  του καθεστώτος   (Γ.Παπαδόπουλος, Σ.Παττακος, Ν.Μακαρέζος, Μ.Ρουφογάλης , Ι.Λαδάς ) στο νησί Κέα ( την κατηγορία περί ‘’συνομωσία κατά της κυβερνήσεως’’), ύστερα από  την άρνηση του αρχηγού της 21ης Απριλίου  ,να διαψεύσει την πληροφορία ,που είχε ήδη μεταδοθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς του εξωτερικού, ότι επρόκειτο να ιδρύσει κόμμα που θα συμμετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου, ύστερα από την επίσκεψη  στην οικία του Γ.Παπαδόπουλου, στο Λαγονήσι του γενικού επιθεωρητή και μετέπειτα υπαρχηγού της Χωροφυλακής Νικόλαου Πορρίκου ,κατ’  εντολή του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα στις 24 Σεπτεμβρίου 1974,

Ο πρώτες ενδείξεις πάντως  αδικαιολόγητης υποχωρητικότητας του ηγέτη και συνολικά της υποτιθέμενης  αστικής παράταξης ,υποτιθέμενου αντιπάλου ,άρχισαν να φαίνονται λίγες μέρες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου 1974.

Έτσι, σύμφωνα με κυβερνητική ανακοίνωση της 17ης; Αυγούστου 1974: ‘’ Την 31 Αυγούστου 1974,θα εορτάσθει σε ολόκληρο την χώρα η ημέρα των ‘’Ενόπλων Δυνάμεων ‘’,εις αντικατάσταση της κατά το παρελθόν τριπλής εορτής (πολεμική αρετή των Ελλήνων, ημέρα του εφέδρου πολεμιστού, και η συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών σε Γράμμο-Βίτσι)΄΄.  Παράλληλα ο ξενοκίνητος συμμοριτοπόλεμος ,μετονομάζεται σε ‘’εμφύλιο πόλεμο ‘’.

Μια ανακοίνωση που αφήνει εμβρόντητους ,τους συντηρητικούς, δεξιών φρονημάτων πολίτες.

Ακολουθεί μια ακόμη ενέργεια ,υποχώρησης έναντι των αριστερών πολιτικών δυνάμεων ,με  την διαβόητη συντακτική πράξη της 3-9-1974 ,’’ περί αποκαταστάσεως  της νομιμότητας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι) ,βάσει της οποίας απομακρύνθηκαν σκανδαλωδώς  και κάτω από εξοργιστικές συνθήκες εκπαιδευτικό προσωπικό και δοκιμασμένη στελέχη 80 στον αριθμό.

Αποτέλεσμα της  όλης διαδικασίας ήταν να καταλάβουν τις θέσεις τους  φίλα και φανατικά προσκείμενοι στα αριστερά και ειδικότερα ακροαριστερά κόμματα, και τα φοιτητικά τους σοβιέτ να εκβιάζουν και να τρομοκρατούν  από τότε τους μη αρεστούς φοιτητές και το μη αρεστό εκπαιδευτικό προσωπικό ,παρεμποδίζοντας και θεσμοθετημένες εκπαιδευτικές διαδικασίες,  όπως πολύ πρόσφατα την τελετή παράδοσης και ορκωμοσίας του νέου πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, με το πρόσχημα υπεράσπισης των ‘’αιωνίων φοιτητών ‘’.

Βέβαια ακολούθησαν και  αλλά σημάδια υποχωρητικότητας της υποτιθεμένης αστικής δεξιάς παράταξης της Ν.Δ. έναντι της αριστεράς ,που θα έπρεπε να υπερασπιστεί  οτι κερδήθηκε στο πεδίο των  πολεμικών μαχών του Γράμμου -Βίτσι , και στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης .

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κηδεία της αείμνηστης βασίλισσας Φρειδερίκης, τον Φεβρουάριο του 1981.Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Ράλλης ,ενώ είχε υποσχεθεί στον γιο της πρώην βασιλιά Κωνσταντίνο, όταν του ανήγγειλε τηλεφωνικά  το θλιβερό γεγονός, ότι η σορός θα μεταφερόταν με αεροπλάνο στην Αθήνα στο οποίο θα επέβαιναν ο πρώην βασιλιάς και η οικογένεια του, αναίρεσε την υπόσχεση του   Έτσι ενώ υπήρχε συνεννόηση το φέρετρο να μεταφέρονταν στο παρεκκλήσι του Τατοϊου για τις προσευχές και τις δεήσεις ,και να διατεθεί το αεροσκάφος που διέθετε ο τότε βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος προκειμένου να έρθουν στην κηδεία τα μέλη των άλλων βασιλικών οικογενειών , και υπήρχε συνεννόηση σε οτι αφορά την παραμονή της βασιλικής οικογένειας σε ξενοδοχείο της περιοχής , αφού το ανάκτορο του Τατοϊου, ήταν επί 14 χρόνια, κλειστό και  δεν υπήρχε ούτε ρεύμα, ούτε νερό, ξαφνικά τα πάντα αλλάζουν.

Ο πρωθυπουργός ζητά από τον πρώην βασιλιά να μην διανυκτερεύσει στην Αθήνα. Όλα άφιξη ,κηδεία, αναχώρηση θα έπρεπε να γίνουν την ίδια μέρα. Η δικαιολογία που εμφανίστηκε είναι πρωτοφανής .Ο Γ. Ράλλης  ισχυρίσθηκε οτι πληροφορίες των αρχών ασφαλείας ,αναφέρουν ότι πάνω από 1.500 .000 ΄Ελληνες από κάθε περιοχή της χώρας, σχεδίαζαν ,να προσέλθουν και να παραστούν στην κηδεία Οι οπαδοί των κόμματων ,ακόμα και του ΚΚΕ, μπορούσαν να κάνουν συγκεντρώσεις και να τιμήσουν τον πρώην γενικό τους γραμματέα Κώστα Κολιγιάννη ,που είχε θαφτεί στην Ελλάδα, δύο χρόνια πριν, ενώ οι βασιλόφρονες όχι.

Λίγο αργότερα ο πρωθυπουργός στέλνει άλλο μήνυμα στον πρώην βασιλιά ,και του ζητά να κάνει δήλωση, από τον οποία να ζητά από τον ελληνικό λαό, να μην παραστεί στην κηδεία. Ο Κωνσταντίνος, αρνείται φυσικά  να προβεί στην συγκεκριμένη δήλωση ,και απαντά ασφαλώς πικραμένος στον πρωθυπουργό, ότι τέτοια δήλωση εάν θέλει μπορεί να κάνει η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός διατυπώνει την έμμεση απειλή ματαίωσης της κηδείας ,Η κυβέρνηση αξιώνει τελικά από την βασιλική οικογένεια ,να προσγειωθεί το αεροσκάφος τους στην στρατιωτική πλευρά του αεροδρομίου του Τατοϊου.

Περίπου 4.000 αστυνομικοί και στρατιώτες ,έχουν περικυκλώσει το αεροδρόμιο και το Τατόι, ενώ χρησιμοποιούνται ακόμα και θωρακισμένα οχήματα για εμποδίσουν την είσοδο στους βασιλικούς τάφους .Παρά της απαγορεύσεις πάντως της τότε κυβέρνησης της Ν.Δ. χιλιάδες  Έλληνες προσέρχονται στην κηδεία της Φρειδερίκης, αποτίοντας   έτσι φόρος τιμής στην Ελληνίδα βασίλισσα ,που με την δημιουργία των παιδοπούλεων  την περίοδο καταστολής της ξενοκίνητης κομμουνιστικής ανταρσίας    ,έσωσε χιλιάδες ελληνόπουλα από το άθλιο κομμουνιστικό παιδομάζωμα ,όπου συνολικά 28.000 ελληνόπουλα με την βία μεταφέρθηκαν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ,ενώ με κίνδυνο της ζωής μετέβη τον Ιανουάριο του 1947 στην Κόνιτσα, προκειμένου να εμψυχώσει το ηθικό των αξιωματικών και οπλιτών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας ,κατά την υπό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες  νικηφόρα μάχη.

Αλλά οι υποχωρήσεις της Ν.Δ. που υποτίθεται ότι εκφράζει την δεξιά παράταξη στην Ελλάδα, δεν σταματάνε δυστυχώς εδώ.

Επι συγκυβέρνησης Ν.Δ.-  Συνασπισμού της Αριστεράς τον Αύγουστο του 1989,ψηφίζεται νόμος στην Βουλή, για την ‘’ άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου, και αφού εξισώνονται πολεμικά οι δράσεις του εθνικού στρατού και κομμουνιστών ανταρτών, ταυτίζονται μισθολογικά και προαγωγικά οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, με εκείνους του ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’ .Κάτι που επεκτάθηκε νομοθετικά τον Ιούνιο  του 2008, και για τους  άντρες του ‘’Δημοκρατικού Στρατού’’ Τον Μάιο του 2005 ,πεθαίνει ο επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης . Αμέσως η κυβέρνηση της Ν.Δ. με πρωθυπουργό τον ανιψιό του ιδρυτή του κόμματος Κώστα Καραμανλή, αποφασίζει την κηδεία του δαπάνη  με προκλητικές τιμές και δεν περιορίζεται σε μια αξιοπρεπή παρουσία στην κηδεία του.

Έτσι σύμφωνα με το υπ ‘ αριθμόν 698 φύλλο της εφημερίδας της Κυβερνήσεως           ( ΦΕΚ) ,με ημερομηνία 24-05-2005,στις αποφάσεις αριθμ.25518,αναφέρεται  ότι :  Ο Χαρίλαος Φλωράκης ,για τις ‘’εξαιρετικές υπηρεσίες ‘’,που προσέφερε στον λαό, στην πατρίδα ,στο έθνος  ‘’,θα  πρέπει : 
α) Να τιμηθεί με δημοσία δαπάνη .                                                                                       
β) να αναρτηθούν μεσίστιες οι σημαίες σε όλα τα δημόσια καταστήματα της χώρας. Με υπογραφές των υπουργών: Εσωτερικών: Προκόπης Παυλόπουλος, υφυπουργός Εθνικής Άμυνας: Βασίλης Μιχαλολιάκος , Υγείας και Κοινωνικής .Αλληλεγγύης: Νικήτας Κακλαμάνης ,και Δημοσίας Τάξης : Γιώργος Βουλγαράκης.                                      

Έτσι με βάση τις ‘’τιμές ‘’ που αποφάσισε η κυβέρνηση της Ν.Δ. για τον ‘’καπετάν Γιώτη ‘’ (το ψευδώνυμο του Χαρίλαου Φλωράκη, την περίοδο της κομμουνιστικής ανταρσίας, ως ‘’στρατηγός ‘’ των κομμουνιστών ανταρτών ),τα αστυνομικά τμήματα, οι στρατιωτικές μονάδες, ακόμα και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ,υποχρεώθηκαν να έχουν την ελληνική σημαία μεσίστια, και οι Ένοπλες Δυνάμεις να αποδώσουν τιμές ,σαν να κηδεύεται στρατηγός εν ενεργεία !                                                               

Με την απαράδεκτη αυτή ενέργεια ,ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας υποχρεώθηκαν να τιμήσουν έναν άνθρωπο που πολέμησε εναντίον της ίδιας μας της πατρίδας ,φονεύοντας χιλιάδες αξιωματικούς και οπλίτες τους ,αγωνίστηκε για την απόσπαση Μακεδονίας-Θράκης από τον εθνικό κορμό, για χάρη των Σλάβων, έχοντας παράλληλα, αποφοιτήσει ως αριστούχος από την ακαδημία πολέμου Φρούντζε της Μόσχας.
                                                                                                         
Αλλά τι διαφορετικό να περιμένει κάνεις από την Ν.Δ. με αρχηγό τότε τον Κώστα Καραμανλή ,όταν κατασκεύαζε ‘’μουσεία δημοκρατίας ‘’ στην Γυάρο, τιμώντας  τους  ‘’αγωνιστές της δημοκρατίας ‘’ (ενώ αυτοί που πολέμησαν εναντίον των κομμουνιστών τι άραγε είναι;),καλούσε τον Χαρίλαο Φλωράκη στης εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κ.Καραμανλής τον Απρίλιο του 2002,υποστηρίζοντας προκλητικά ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής , ότι ’’χρωστάμε στην Αριστερά ,δεν μας χρωστάει ‘’ αγνοώντας τις ρίζες της δεξιάς παράταξης, και πιστεύοντας  αφελώς οτι θα πάρει   αριστερούς ψήφους. 
                                                                              
 Δεν μπορεί να φυσικά να περιμένει κανείς να  υπερασπιστεί  την αρχή και την ιδεολογία της παράταξης της δεξιάς και την θυσία των μαχητών του Γράμμου-Βίτσι  όταν ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός ,έδωσε κάποτε εντολή στην πάλαι  ποτέ υπερήφανη νεολαία του κόμματος, την ΟΝΝΕΔ, κάνει φεστιβάλ σε Γυάρο και Μακρόνησο (για χάρη της ‘’εθνικής συμφιλίωσης ‘’ που σημαίνει εφόσον η ίδια η Αριστερά δεν ζητά συγνώμη για τα εγκλήματα της, υποταγή στην προπαγάνδα της ), ενώ απαγόρευε σε βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. να πάνε σε Γράμμο, Βίτσι, Μακρυγιάννη και Μελιγαλά  επειδή είναι ‘’γιορτές μίσους ‘’ (πλήρης υποταγή στην άθλια προπαγάνδα της Αριστεράς).                                                                                                           
Με βάση όλα λοιπόν  όσα προαναφέρθηκαν ,μετά την μεταπολίτευση ειδικότερα η Ν.Δ δεν σεβάστηκε την θυσία των μαχητών του Γράμμου- Βίτσι, αντίθετα έδωσε πολλά προνομία έκανες πολλές ιδεολογικές παραχωρήσεις, εκλιπαρώντας να πάρει αριστερούς ψήφους, και θεωρώντας ότι μπορούσε να την βοηθήσει αυτή η δουλοπρέπεια προς την Αριστερά να εκδιώξει τον μέχρι πρότινος αντίπαλο ,το ΠΑΣΟΚ (εξαιτίας του οποίου, πολλοί παραδοσιακοί δεξιοί, μέχρι πρότινος ψήφιζαν Ν.Δ.) .                                                                                                                                          
 Για αυτό επειδή το κόμμα της Ν.Δ. εξακολουθεί να είναι υποτακτικό απέναντι στην Αριστερά (πρόσφατα  σε αθηναϊκό τηλεοπτικό σταθμό, πρώην υπουργός της, πρότεινε πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, για το αξίωμα του πρόεδρου της Δημοκρατίας προσπαθώντας να διασώσει την  συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, κάτι που είναι στο ίδιο αριστερό μήκος κύματος  με την διαρροή για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ).απαιτείται η δημιουργία μιας νέας ευρείας   δεξιάς αστικής παράταξης η συμμαχίας κομμάτων στα δεξιά της Ν.Δ.  που θα εκφράζει σταθερές αρχές και αξίες και δεν θα αλληθωρίζει προς τα αριστερά.                                                   

Γιατί η θυσία των μαχητών Γράμμου- Βίτσι ,δεν θα πρέπει πέρα από το πεδίο των πολεμικών μαχών, να μείνει αδικαίωτη στο πεδίο υπεράσπισης των ιδεών, .

Οι Μουσουλμάνοι εισβολείς, ο Τζώρτζ Σόρος και η υπό Ισλαμοποίηση Ελλάδα

Με ευκαιρία τη σύλληψης από την Ελληνική Αστυνομία εγκληματικής ΜΚΟ που έναντι αδράς αμοιβής μετέφερε συνολικά πάνω από 70.000 Μουσουλμάνους παράνομους μετανάστες στην Ελλάδα, επανερχόμαστε στο ίδιο εφιαλτικό ζήτημα που οδηγει με μαθηματική ακρίβεια στη Μουσουλμανοποίηση της Ελλάδας. Εκατοντάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι παράνομοι μετανάστες εισβάλλουν ανεμπόδιστοι στη χώρα μας από την Τουρκία. Η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι φυσικά πρόσφυγες, αλλά νεαροί οικονομικοί μετανάστες που έρχονται εδώ ύστερα από το ανοιχτό προσκλητήριο της «φιλάνθρωπης» Ελλάδας.

Ύστερα από το κλείσιμο των βόρειων συνόρων μας και την πρόσφατη συμφωνία επιστροφής στην Ελλάδα όσων συλαμβάνονται στη Γερμανία, η μεγάλη πλειοψηφία τους θα παραμείνει στη χώρα μας, η οποία, αν κάτι δεν αλλάξει καταλυτικά, σε 15-25 χρόνια θα έχει μετατραπεί σε Ισλαμικό κράτος.

Η κατάσταση έχει απλοποιηθεί πολύ τελευταία. Οι εγκαταστημένες στα σύνορα ΜΚΟ των Σόρος και ΣΙΑ, σε αγαστή συνεργασία με δουλέμπορους και με την ανοχή αν όχι την ευλογία των ελληνικών αρχών, στρώνουν χαλί εισόδου στους εισβολείς. Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι μετανάστες έρχονται από το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Ουγκάντα,Ναμίμπια, Ουγκάντα, Σομαλία, Πακιστάν, το Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές  κλπ και ελάχιστοι ή και κανένας τώρα πια απο τη Συρία.

Οι Μουσουλμάνοι εισβολείς πετούν κατ’ ευθείαν στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη  με πτήσεις της Turkish Airlines,  η οποία τους επιβιβάζει στα αεροπλάνα της και τους μεταφέρει χωρίς διαβατήρια,βίζες ή κανονικά νομιμοποιητικά έγγραφα. Η ίδια δηλ. αυτή  ημικρατική τουρκική αεροπορική εταιρεία, με τη συνέργεια του τουρκικού κράτους, συνεργάζεται άμεσα ή έμεσα με τους δουλέμπορους, των οποίων ο ετήσιος τζίρος πλέον ξεπερνά τα 10 δις ευρώ. Είναι πολλά τα λεφτά για τους δουλέμπορους, για τις  ΜΚΟ, τους Τούρκους συνεταίρους τους, τους διάφορους  εδώ “φιλάνθρωπους” δικηγορίσκους που κάνουν μπίζνες με το κύκλωμα αλλά και για το ίδιο το τουρκικό κράτος του Σουλτάνου.

Από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη, οι δουλέμποροι επιβιβάζουν τους μουσουλμάνους εισβολείς σε πλοιάρια και τους στέλνουν μαζικά στα ελληνικά νησιά ή τους περνούν ανενόχλητα μέσα από τα σύνορα στο Έβρο. Εκεί τους καλοδέχονται οι εδώ συνεργάτες του κυκλώματος των δουλεμπόρων, οι ΜΚΟ με τις επίσημες ελληνικές αρχές, η αστυνομία, το Λιμενικό, ο στρατός, μέχρι και η αεροπορία στρατού που σε περιπτώσεις επικινδυνότητας σώζουν μετανάστες από κινδύνους. Στα σύνορα με την Τουρκία και κυρίως σε όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, Μυτιλήνη,Σάμος, Κω, κλπ.όπως και στον Έβρο, έχουν εγκατασταθεί  άπειρες Μ.Κ.Ο. όπου ενεργοποιούνται έμμισθοι ξένοι και Έλληνες και  φροντίζουν για την εθνολογική αλοίωση, την κατάληψη και τελικά την Ισλαμοποίηση της χώρας μας.

Την ίδια ώρα που η Τουρκία ενθυλακώνει 3 δις ευρώ ετησίως από την ΕΕ για  τους «πρόσφυγες»,  ο βρυκόλακας της Νέας Τάξης Τζώρτζ Σόρος, σε συνέντευξή του στην Κωνσταντινούπολη αποκάλυψε ότι, διαθέτει 11 δις δολάρια για τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ για την υποδοχή των μεταναστών. Ο βρυκόλακας -Σόρος, στην ίδια  συνέντευξή του, επέκρινε δριμύτατα τη ρωσική επέμβαση στην Συρία, ενώ αντίθετα επαίνεσε την Τουρκία για την “ευσπλαχνία” της όσον αφορά τους πρόσφυγες. Και παρέδωσε μαθήματα ανθρωπιστικής αλληλεγγύης στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, για τους τρόπους με τους οποίους οφείλουν να τους υποδέχονται.

Τώρα πως και γιατί συναντώνται οι απόψεις, οι θέσεις και οι προθέσεις του Τζωρτζ  με την Πρώτη Φορά Αριστερά, η οποία μπλέκει τον μαρξιστικό διεθνισμό με την παγκοσμιοποίηση του κιμά, αποτελεί ένα θέμα προς διερεύνηση. Από την άλλη μεριά ο Κυριάκος της ΝΔ και οι περί αυτόν, ως μεταμοντέρνοι Νεοδημοκράτες, είναι αγκαζέ με τη Νέα Τάξη των Σόρος και ΣΙΑ. Και για αυτό δε βγάζουν τσιμουδιά για την χωρίς πόλεμο κατάληψη της χώρας. 

4η Αυγούστου 1936

 «Η Βραδυνή» 5η Αυγούστου 1936

Την 4^η Αυγούστου, εν όψει των διεθνών εξελίξεων, ο Ιωάννης Μεταξάς, με αφορμή την πανεργατική απεργία της 5^ης Αυγούστου, ζητά από τον Βασιλέα Γεώργιο την άρση  των ‘Αρθρων του Συντάγματος 5,6,10,11,12,14,20, και 95 (βάσει του Νόμου  4229/1929 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας της ελευθερίας των πολιτών» η  «το ιδιώνυμο» που είχε ψηφίσει η Βουλή επί Βενιζέλου).  Θεωρεί την λύση αυτή στην οποία οδηγείται αναγκαστικά η χώρα ως  την μόνη  μπρος στο αδιέξοδο που την είχε οδηγήσει ο κοινοβουλευτισμός. 

 Το Διάγγελμα πρός τον Λαόν δια την Μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936, και ο λόγος που εκφωνεί από ραδιοφώνου την 10η Αυγούστου, ο Ιωάννης Μεταξάς ως Εθνικός Κυβερνήτης (Λόγοι σελ. 16-18), προς τους Έλληνες, τις Ελληνίδες και την ελληνική νεολαία φανερώνει τους λόγους από τους οποίους οδηγήθηκε στην άρση των άρθρων του Συντάγματος και τους Σκοπούς της 4ης Αυγούστου.

Από την 4^η Αυγούστου και μέχρι το θάνατό του, θα κυβέρνηση την Ελλάδα σε καιρούς εξαιρετικά δύσκολους, με βοηθό του την Κυβέρνησή του και την σύμπραξη και καλή θέληση των Ελλήνων, που κατανόησαν την σοβαρότητα της καταστάσεως. Με την θετική στάση τους στις αποφάσεις και στα έκτατα μέτρα που πήρε, του έδωσαν την δύναμη να φέρει εις πέρας το ‘Εργο της 4ης Αυγούστου και της ετοιμασίας του πολέμου. Στον ηρωικό στρατό αλλά και στον άμαχο  πληθυσμό και την Νεολαία, που συμπαραστάθηκε και στήριξε τα Έργα της  4ηςΑυγούστου, οφείλεται η Νίκη.

Τακτικά χαρακτηρίζεται το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου ως φασιστικό. Ήταν όντως και ως πιο  σημείο επηρεάστηκε από τα σύγχρονά του φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης; Ο ίδιος ο Μεταξάς δεν εκφράζει πουθενά κάποιο θαυμασμό για αυτά τα  καθεστώτα, κάθε άλλο. Ούτε υπάρχει ένα σημείο στο οποίο να φανερώνεται μία σκέψη συμπάθειας μίμησης ή συνεργασίας. Άλλωστε ο Μεταξάς έχει μία φυσική αλλεργία προς κάθε τι μη ελληνικό αν και δέχεται ότι θαυμάζει στους Γερμανούς μόνο για τα χαρακτηριστικά που λείπουν από τους Έλληνες, όπως την πειθαρχία. Στο Ημερολόγιο του (2 Ιανουαρίου 1941, τόμος Δ’ σελ.553) υπάρχει η κριτική και η περιφρόνηση του προς αυτά.

Ο Κωνσταντίνος Σαράντης σε μελέτη που επιγράφετε: Η ιδεολογία και ο πολιτικός χαρακτήρας του καθεστώτος του Ιωάννου Μεταξά στην συλλογική έκδοση, με επιμέλεια Θάνου Βερέμη, και  τίτλο «ο Μεταξάς και η εποχή του».Αθήνα, Ευρασία 2009, λέει. «Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου δεν συγκέντρωνε τα απαραίτητα αποφασιστικά χαρακτηριστικά που θα το έθεταν χωρίς αμφιβολία στην ίδια κατηγορία με τα δυτικοευρωπαϊκά φασιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κράτη, όποιες και αν ήταν οι εμφανείς ομοιότητες και σχέσεις με αυτά». Αν θέλουμε να περιγράψουμε με ακρίβεια τι κράτος ήταν η 4^η Αυγούστου θα κρατήσουμε τα λόγια του ιδίου του Μεταξά. Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό, Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό χωρίς κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά.

Στις 19 Ιουλίου του 1935, έχει ήδη γράψει στην Εφημερίδα των Ελλήνων, την ανησυχία και αμφιβολία του, ως προς την Δικτατορική διακυβέρνηση, όμως ένα χρόνο αργότερα είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να την εφαρμόσει ο ίδιος.

«Αλλ’ είναι αι δικτατορίαι η λύσις ; Κανείς ευσυνείδητος δικτάτωρ δεν θα έδιδε καταφατικήν απάντησιν εις αυτό το ερώτημα. Των δικτατοριών το μοιραίον μειονέκτημα είναι η αδυναμία και αυτής ακόμη της προβλέψεως της διαδοχής των. Αποτυγχάνουσαι ή επιτυγχάνουσαι αι δικτατορίαι είναι συνδεδεμέναι με τας τύχας του δικτάτορος και δεν έχουν διάδοχον άλλον πλην του χάους»

Στο Ημερολόγιό του συμπληρώνει το 1937.

Μήνες αγωνίας, ανησυχίας ποτέ αναπαύσεως. Ζωή γεμάτη από κινδύνους. Οι άλλοι δεν τα είδαν ούτε θα τα μάθουν ποτέ…Ολα τα έθαψα μέσα μου χάριν της Χώρας. Μίαν ημέραν άλλοι που κάτι αντελήφθησαν, μπορεί να τα είπουν…

Ο Ναύαρχος Καββαδίας στο βιβλίο του « Ο Ναυτικός Πόλεμος του 1940» καταθέτει ότι,  στο Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο, που έγινε το φθινόπωρο του 1936, ανάμεσα σε άλλα, ο Ιωάννης Μεταξάς παρουσία του: Αντιστρατήγου Ι. Παπαβασιλείου, Αντιναύαρχου Δ. Οικονόμου, Υποναύαρχου Α. Σακελλαρίου, Πλοιάρχου Ε.Καββαδίαν, Πλοιάρχου Χ. Δελαγραμμάτικαν, Πλοιάρχου  Χ. Κοννιάλη. Πλοιάρχου Π. Ιωάννίδη, είπε τα εξής:

Αυτό που θα σα είπω δεν θα το ανακοινώσητε εις κανένα. Προβλέπω πόλεμον μεταξύ Αγγλικού και Γερμανικού συγκροτήματος. Πόλεμον πολύ χειρότερον από τον προηγούμενον. Εις τον πόλεμον αυτόν θα κάνω ό,τι μπορώ δια να μην εμπλακεί η Ελλάς, αλλά τούτο δυστυχώς θα είναι αδύνατον. Και επαναλαμβάνω και πάλιν, αυτό προ παντός να μην εξέλθη της αιθούσης αύτης, είναι περιττόν να σας είπω ότι η θέσις μας εις την σύρραξιν αυτήν θα είναι παρά το πλευρόν της Αγγλίας».

Το κείμενο αυτό  επιβεβαιώνεται και αναφέρεται στο έργο του Αντιναυάρχου Δημητρίου Γ. Φωκά: «Έκθεσις επί της Δράσεως του Ναυτικού κατά τον Πόλεμον 1940-1944», Τυπογραφείον Π.Ν 1953. Τόμος Α. σελ.9, κεφ.2. Η Πολιτική της Ελλάδος και το Επιτελικόν της Πρόγραμμα. 

Η πολιτική του Ιωάννη Μεταξά στηρίχτηκε από εκείνη την εποχή αφ΄ ενός, στην απόφαση της μη εμπλοκής της Ελλάδος στον πόλεμο και της αποφυγής πάσης ενέργειας δυναμένης να εμπλέξει την χώραν εις ρήξιν ή την δημιουργία δυσαρέσκειας προς κάποια Μεγάλην Δύναμιν, αφ’ ετέρου και παραλλήλως στην προετοιμασία του στρατού και της κοινωνίας δια την αντιμετώπιση παντός ενδεχομένου.

Η θέσι του στο πλευρό  των Συμμάχων είναι δεδομένη από την αρχή, όμως υπό όρους. Η απαίτηση για τα Δωδεκάνησα ήταν ο στόχος του. Πέρα όμως από όλα αυτά η απόφασή του να αμυνθεί κατά πάσης προσβολής του Ελληνικού εδάφους, είναι έκδηλη και δηλωμένη ποικιλοτρόπως από την 18 Μαρτίου 1939.  

Ημερολόγιο 18 Μαρτίου.

Πηγή: Ιωάννης Μεταξάς