Τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο μετά τις αμερικανικές εκλογές

Οι αμερικανικές εκλογές θα φέρουν την αλλαγή το θέλουν δεν το θέλουν οι ηγέτες των Δυτικών χωρών. Η απελευθέρωση των λαών από τη διεθνιστική στρατηγική του χειρότερου είναι δεδομένη.

Οι Αμερικανοί ζήτησαν να πάρουν πίσω τη ζωή τους, ο περίπατος που θα έκανε ο Μπάιντεν στις εκλογές των ΗΠΑ απεδείχθη μεγάλη αυταπάτη των ΜΜΕ και των δημοσκόπων.

Ο αμερικανικός λαός είπε ένα μεγάλο όχι στους υπερεθνικούς θεσμούς της μεταδημοκρατίας, έκλεισε τη πόρτα στους ιδεολογικοπολιτικούς εργολάβους της κοινωνικής δυστυχίας, στον «ιδανικό κλινικό κόσμο» των λοκντάουνς, αρνήθηκε τη «μνημείωση» του τρόμου των Γκέιτς, Σόρος, Μπλούμπεργκ, οι οποίοι διέθεσαν πάνω από 980 εκατομμύρια για να ηττηθεί ο Τράμπ.

Το σύνθημα που έδωσαν οι μισοί Αμερικανοί πολίτες ήταν ναι στην εργασία, και επίσης να αποτραπεί η υγειονομική κρίση έτσι ώστε εκείνη να μην εξελιχθεί σε οικονομική κρίση.

Η θεραπεία δεν γίνεται ποτέ με μέτρα που χειροτερεύουν. Η θεραπεία είναι το «ωφελέειν και μη βλάπτειν». Όλα τα θεραπευτικά μοντέλα στη Δύση απέναντι στην πανδημία κρίθηκαν αποτυχημένα γιατί ήταν τυφλά και οριζόντια. Αυτά αρνήθηκαν οι Αμερικανοί πολίτες, βλέποντας παράλληλα και μια Ευρώπη να επιβάλλει περιορισμούς και να καταργεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Και μαζί με το μοντέλο της απαγόρευσης οι αμερικανοί πολίτες απέρριψαν και εκείνους που εισηγήθηκαν για την Αμερική, μέτρα περιορισμού, όπως τους Άντονι Φαούτσι, και Γκέιτς οι οποίο εμφανίζονταν υποστηριχτές της άποψης ενός εγκλεισμού και ενός φόβου ο οποίος διαλύει τις προσωπικότητες και καταργεί την κοινωνική κινητικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Μπάιντεν, υπήρξε και συνεχίζει με αμείωτο ζήλο να είναι ο εκφραστής των παραπάνω απόψεων. Τελικά ο Μπάιντεν αν εκλεγεί θα είναι εκείνος που θα οδηγήσει τις ΗΠΑ σε μια περιττή και μη λειτουργική χώρα κάτω από την ηγεμονία της Κίνας και μέσα σε μια υγειονομική τυραννία.

Αλλά οι αμερικανικές εκλογές μας δείχνουν και πολλά άλλα. Πρώτον πώς η νοθεία έχει καταστεί ένας κονβενσιοναλισμός (μια συνθηκοκρατία). Πιο συγκεκριμένα η εκλογική νοθεία με όσα υποστηρίζει ο Τράμπ αποτελεί εργαλείο κυριαρχίας των ελίτ ενάντια στη θέληση του λαού, που αποτρέπει κάθε έκφρασή του και καταργεί την εντολή του.

Δεύτερον η αστική δημοκρατία αποτεφρώνεται κάτω από δυνάμεις υπερεξουσίας, όπως η Σίλικον Βάλεϊ και η Big Pharma.

Η Silicon Valley βάζει τους όρους της πολιτικής αλληλοσυνεννόησης, θέτει τους σκοπούς του ωφελιμιστικού συμβιβασμού και κατευθύνει τα εκλογικά αποτελέσματα μέσω των ηλεκτρονικών συστημάτων ψηφοφορίας (συστήματα e-voting).

Επιπλέον η Σίλικον Βάλεϊ μαζί με τους δημοσκόπους προσανατολίζει την κοινή γνώμη και καθοδηγεί τις εθνικές συζητήσεις και τις πολιτικές επιλογές. Πέραν τούτου αντικαθιστά το παράδειγμα της υποκειμενικότητας με το παράδειγμα της φλύαρης επικοινωνίας.

Η Big Pharma ο «θεραπευτικός καπιταλισμός» όπως την αποκαλεί ο φιλόσοφος Ντιέγκο Φουζάρο, οργανώνει το επιστημονικό «επιφαινόμενο» της υγείας. Για πρώτη φορά με τη βοήθεια της Big Pharma έχουμε μια επιστήμη της υγείας περιγραφική και παρα-ερμηνευτική, με αυθαίρετη κλινική μέθοδο, με υποθετικότητες που διεκδικούν κριτήρια επιστημονικότητας και με μια ασαφή πειραματική διαδικασία χωρίς να υπάρχει το εχέγγυο της επιστημονικής αναθεωρησιμότητας και ελεγξιμότητας. Τρανό παράδειγμα ο κορωνοϊός, ο σάρς, ο μέρς, ο hanta virus, o έμπολα κλπ, είναι ιοί «φαντάσματα» που κουβαλούν τον θάνατο και μαζί την υπερταχεία κυκλοφορία του φόβου.

Ο υγειονομικό φόβος γίνεται τροχιακή δορυφοροποίηση και επιβάλει έναν κανονιστικό ευκοινωνισμό καθολικού προγραμματισμού. Το γνωστό δηλαδή μάθε να ζεις έτσι και όχι αλλιώς. Που σημαίνει να υποχρεώνεσαι σε πλήρη ασηψία, να βυθίζεσαι σε αμνησία και να βουλιάζεις σε υπαισθησία. Να γιατί καθηγήτρια επιδημιολογίας μας έλεγε να έχουμε στο σπίτι μια κάψουλα (Patient isolation Unit), φορητό θάλαμο αρνητικής πίεσης.

Ο Τράμπ αποτελούσε την εκδίκηση του Άλλου κόσμου, εκπροσωπούσε την υλική παραγωγή, την κοινωνία της επαφής, τους κανόνες της πράξης, την εθνική πολιτική και εθνική οικονομία. Δεν συναινούσε στο να υποστηρίξει τις φανατικά μαλθακές κοινωνίες της φορμόλης, τους πολίτες ως υποψήφιους μικροβιακούς και ασυμπτωματικούς πράγμα που ήθελε η παγκοσμιοποιημένη υπερεξουσία.

Ο Τράμπ προέκυψε ως έκπληξη, ήταν πλούσιος, εκκεντρικός, λαϊφσταλίστας και με άμεση γλώσσα. Το 2016 ήρθε ως αστραπή στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, εξαφάνισε την πιο μισητή υποψήφια των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον και το παγκοσμιοποιημένο κατεστημένο σοκαρίστηκε. Ήταν βέβαιο ότι το παγκοσμιοποιημένο κατεστημένο θα έκανε τα πάντα ώστε ο Τράμπ να μην εκλεγεί το 2020 και το προσπάθησε πολύ.

Ο Τράμπ έδειξε όμως ότι άντεξε και πέτυχε, η οικονομία των ΗΠΑ απογειώθηκε και με δυσκολία μπορούσαν να του προκαλέσουν φθορά ακόμη και με την πανδημία. Το τελικό όπλο τους ήταν η εκλογική νοθεία, η επικίνδυνη δυσαρμονία, η πολιτική ανωμαλία, αλλά ακόμη και τώρα όλα δείχνουν ότι και εκεί δεν θα τα καταφέρουν. Αλλά ακόμη και να τα καταφέρουν η διαφορά του Μπάιντεν με τον Τράμπ θα είναι μια διαφορά των δύο εκλεκτόρων και το ερώτημα πως θα τα καταφέρει ο Μπάιντεν;

Οι ψηφοφόροι του Τράμπ θα είναι πάντα απέναντί του όχι μόνο επικριτικοί, αλλά θα είναι στους δρόμους της διεκδίκησης ως αντίσταση στις πολιτικές του. Ο Μπάιντεν θα έχει ένα πολύ δύσκολο δρόμο.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ, μας έδειξαν ότι το ιστορικό novum της μεταδημοκρατίας, με τις παγκοσμιοποιημένες υπερδυνάμεις θέτει τη ζωή των πολιτών σε πάγια περιγράμματα, σε εγκλεισμούς στρατοπέδων που γίνονται τα ίδια τα σπίτια των πολιτών, λειτουργεί στη νοθεία της λαϊκής έκφρασης. Ο Τράμπ άνοιξε την κουρτίνα της μεγάλης απάτης της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας και μας έδειξε ότι το παγκόσμιο σύστημα είναι γυμνό. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο μετά τις αμερικανικές εκλογές. Ο Τράμπ νίκησε από όλες τις πλευρές.

Απόστολος Αποστόλου

Δρ. Φιλοσοφίας