Το ζητούμενο είναι η αξιοπιστία

 

 

Γιάννης Ιωάννου

 

Κανείς δεν μας εμπιστεύεται και δεν εμπιστευόμαστε κανένα.

Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι τους κοροϊδεύουμε, ότι δεν τηρούμε τις υποσχέσεις μας, θέλουν να μας επιτηρούν αυστηρά προτού μας δανείσουν κι άλλα χρήματα. Εμείς ζούμε τη διάρρηξη της σχέσης ανάμεσα στον πολίτη και την πολιτεία, αισθανόμαστε θύματα των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία 38 χρόνια και ψάχνουμε στα άκρα και στα παραμύθια για λύσεις. Μειώνονται τα έσοδά μας, κόβουμε τα έξοδα, φοβόμαστε το αύριο. Βλέπουμε κάθε μαύρο σύννεφο –είτε δήλωση ξένου είτε έγκλημα στη γειτονιά– σαν σημάδι νέων καταστροφών. Μέσα σε αυτό το κλίμα θυμού και δυσπιστίας, παίζεται το μέλλον της χώρας και τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια των δανειστών και των Ελλήνων καταθετών. Οι εταίροι μας διστάζουν να επικυρώσουν τη συμφωνία για το νέο δάνειο, ενώ η ανασφάλεια των Ελλήνων υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι τον Ιανουάριο, άλλα 5,2 δισ. ευρώ «έφυγαν» από τραπεζικές καταθέσεις, με αποτέλεσμα αυτές να έχουν μειωθεί κατά 17% σε ένα χρόνο, πέφτοντας στα 169 δισ. ευρώ. Η δυσπιστία μετριέται σε χρήμα – χρήμα που στερείται από πολίτες αλλά και τράπεζες, από κατανάλωση και επενδύσεις, από την πραγματική οικονομία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι η αιτία της «αποξήρανσης» της αγοράς και της ύφεσης, με όλες τις τραγικές επιπτώσεις για τους εργαζομένους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους. Είναι αιτία, αλλά και σύμπτωμα της τεράστιας ανατροπής που υφίσταται η ελληνική κοινωνία. Είναι ο δείκτης της ανασφάλειας, των φόβων που εκφράζονται σε κάθε σπίτι, σε κάθε συνάντηση, πίσω από κλειστές πόρτες και σε δημόσιες κραυγές. Η δυσπιστία είναι προϊόν της αναξιοπιστίας του κράτους και των πολλών στρεβλώσεων της ελληνικής κοινωνίας. Είχαμε μάθει να ζούμε με ένα κράτος το οποίο μας θεωρούσε όλους απατεώνες και μας ανάγκαζε (όταν μπορούσαμε) να το υπονομεύουμε. Τα καλά χρόνια, πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να αγνοούμε τους κινδύνους της χαλαρότητας και της ευδαιμονίας. Οι πολίτες συνήθισαν να περιμένουν από το κράτος να λύσει τα προβλήματά τους και σήμερα που το κράτος απαιτεί και στερεί, που φαίνονται όλες οι αδυναμίες του, αισθάνονται προδομένοι. Το κράτος, από την άλλη, έμαθε να διαχειρίζεται δανεικά και να μη δίνει λογαριασμό, αγνοώντας τις υποχρεώσεις προς τους πολίτες. τώρα δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των εταίρων μας, να λειτουργήσει στοιχειωδώς, να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις. Αυτή την εποχή, δεν αντιμετωπίζουμε μόνο την ανάγκη εξορθολογισμού της οικονομίας μας, είναι και η στιγμή που η χώρα που χτίσαμε συγκρούεται με την πραγματικότητα της συνύπαρξής μας με τον υπόλοιπο κόσμο. Φθάσαμε να βλέπουμε τη σχέση μας με τους άλλους μόνο μέσα από το χρήμα – το χρέος που από τη μία απομειώνουμε και από την άλλη όλο διογκώνεται. Ενώ το ζητούμενο είναι η αξιοπιστία, να μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Εντός και εκτός Ελλάδας.