Στοπ στη λογική της δειλίας.

Οι Έλληνες δεν συνειδητοποιούν δυστυχώς τι έχουν – παράλληλα, δεν θέλουν να καταλάβουν ότι, ο πλούτος «παράγει» εχθρούς, ενώ η ιδιοκτησία, όπως και η ελευθερία, πρέπει να προστατεύονται με κάθε μέσον, καθώς επίσης με κάθε απαραίτητη θυσία

“Ο B. Brecht είχε πει κάποτε πως, όταν το Άδικο κυριαρχήσει επί του Δικαίου, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον. Επομένως, ο απλός Έλληνας Πολίτης έχει καθήκον να αντισταθεί, όταν εκβιάζεται σε τέτοιο βαθμό – πολύ περισσότερο όταν η Δημοκρατία στη χώρα του (ότι έχει απομείνει από αυτήν, για να είμαστε ειλικρινείς) κινδυνεύει να καταλυθεί, από τις

συγχρονισμένες ενέργειες του ΔΝΤ, των τοκογλύφων και της Γερμανίας”.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η Ελλάδα είναι μία εξαιρετικά πλούσια χώρα – γεγονός που τεκμηριώνεται αφενός μεν από το μικρό συγκριτικά συνολικό χρέος της (από το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της δηλαδή, το οποίο είναι από τα χαμηλότερα στη Δύση), αφετέρου από την πολύ μεγάλη δημόσια περιουσία της.

Αρκεί να αναφέρει κανείς την αξία της ΔΕΠΑ, η οποία υπερβαίνει τα 5 δις €, καθώς επίσης του ΟΠΑΠ (πάνω από 4 δις €), για να κατανοήσει τι ακριβώς έχει στην ιδιοκτησία του το ελληνικό δημόσιο – εταιρείες διαμάντια, οι οποίες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χαθούν και που πρέπει να υπερασπισθούμε με κάθε θυσία.

Εάν θελήσει κανείς τώρα να εφαρμόσει μία διαφορετική μέθοδο, καταρτώντας επί τέλους έναν «Εθνικό Ισολογισμό», στη μία πλευρά του οποίου θα καταγράφονται τα χρέη, ενώ στην άλλη τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, θα εκπλαγεί σίγουρα – αφού θα διαπιστώσει πολύ εύκολα ότι, το δημόσιο χρέος υπερκαλύπτεται, ενώ δεν υπάρχει λόγος να πουληθεί καμία κοινωφελής, κερδοφόρα μονοπωλιακή ή στρατηγική εθνική επιχείρηση.

Δυστυχώς βέβαια εκποιήθηκε στο παρελθόν, ερήμην μας, ο ΟΤΕ – ο οποίος δεν ιδιωτικοποιήθηκε, όπως λέγεται, αλλά κρατικοποιήθηκε από την πρωσική Γερμανία (η Deutsche Telekom είναι κρατική).

Περαιτέρω, οφείλουμε να καταλάβουμε ότι, ακόμη και ντομάτες να πουλάς, υπολογίζεις προηγουμένως το κόστος τους, για να τοποθετήσεις την τιμή πώλησης τους – ενώ η κυβέρνηση, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, πουλάει πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία που δεν της ανήκουν, χωρίς καν να γνωρίζει την αξία τους, αλλά και χωρίς να ενημερώνει αυτούς που την εξέλεξαν (πιστεύοντας στις «απατηλές» προεκλογικές της δεσμεύσεις).

Μεταφορικά, είναι σαν να διορίζεις έναν διευθυντή στην επιχείρηση σου, ο οποίος πουλάει όσο-όσο τα περιουσιακά της στοιχεία, χωρίς καμία σοβαρή κοστολόγηση και χωρίς καν να σε ρωτήσει – αδιαφορώντας παράλληλα για το τζίρο, την κερδοφορία και το μέλλον της, απολύοντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού της.

Από την άλλη πλευρά, εάν απέναντι στα ιδιωτικά χρέη των Ελλήνων (τα οποία ευρίσκονται εύκολα από τα δάνεια που έχουν δώσει οι τράπεζες), τοποθετήσει κανείς μόνο δύο από περιουσιακά τους στοιχεία, τις καταθέσεις και τα ακίνητα, θα διαπιστώσει ότι είναι πάνω από έξι φορές υψηλότερα – όταν στη Γερμανία δεν υπερβαίνουν το τριπλάσιο.

Εκτός αυτού, η ζημία που προκλήθηκε στους Έλληνες, μετά το 2009, εάν υπολογίσει κανείς την κατάρρευση των αξιών (πάνω από 30% στα ακίνητα, άνω του 500% στο χρηματιστήριο, μισθοί, εισοδήματα κλπ.), είναι ανυπολόγιστη – αφού ξεπερνάει ήδη το 1 τρις €, ενώ αυξάνεται συνεχώς.

Όλα τα παραπάνω, όπως επίσης ο τεράστιος ορυκτός και ενεργειακός πλούτος της Ελλάδας, το πολύτιμο κλίμα της για τη γεωργία και τον τουρισμό, η ηγετική ναυτιλία της, η απίστευτα μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά της και πολλά άλλα, είναι γνωστά φυσικά στους εισβολείς – οι οποίοι έχουν θέσει την πατρίδα μας σε καθεστώς «ομηρίας» και κατοχής.

Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως δεν είναι γνωστά στους ίδιους τους Έλληνες – οι οποίοι μάλλον δεν συνειδητοποιούν τι έχουν, ενώ δεν θέλουν να καταλάβουν ότι, ο πλούτος «παράγει» εχθρούς, ενώ η ιδιοκτησία, όπως και η ελευθερία, πρέπει να προστατεύονται, με κάθε μέσον και με κάθε θυσία.

Περαιτέρω η Ελλάδα, με χρέος μόλις στο 113% του ΑΕΠ της («μόλις» λόγω της τεράστιας περιουσίας της, καθώς επίσης των απίστευτα μεγάλων οικονομικών δυνατοτήτων της), οδηγήθηκε σκόπιμα στη χρεοκοπία – με τη βοήθεια της διόγκωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού της.

Αν και στην αρχή δε είχε πρόβλημα δημοσίου και μόνο χρέους (όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έχουν πρόβλημα ιδιωτικού χρέους), αργότερα, μετά την υπογραφή κυρίως του εγκληματικού PSI, απέκτησε τραπεζικό πρόβλημα – το οποίο, μαζί με τους υπερβολικούς φόρους, καθώς επίσης με την κατάρρευση των μισθών, των αξιών γενικότερα και την ανεργία (πολιτική λιτότητας), εξελίχθηκε και σε πρόβλημα ιδιωτικού χρέους.

Την ίδια στιγμή, ξανά με την υπογραφή του PSI, η πατρίδα μας έχασε τη δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού δημοσίου χρέους της (κατά 90% περίπου) σε εθνικό νόμισμα – με αποτέλεσμα να έχει σήμερα εγκλωβιστεί στο ευρώ, χωρίς καμία δυνατότητα «μη αυτοκτονικής» εξόδου της από τη Ευρωζώνη.

Στη συνέχεια, ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής και πνευματικής «ηγεσίας» της, αναλώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις, με στόχο να δικαιολογήσει το γιατί επέτρεψε την είσοδο των εισβολέων, την υιοθέτηση των μνημονίων της ντροπής, καθώς επίσης των εγκληματικών δανειακών συμβάσεων – επιμένοντας «δουλικά» στο ότι, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση.

Με τη συγκεκριμένη «λογική της δειλίας», οι Έλληνες το 1940 θα έπρεπε να μην αντισταθούν στην εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων – αφού δεν υπήρχε καμία απολύτως πιθανότητα να κερδίσουν τη μάχη. Δηλαδή, μεταφορικά στη σημερινή εποχή, αφού η μη υπογραφή των μνημονίων θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία, ήταν λογικό να μην αντισταθούμε – να μη δώσουμε επομένως μία «αιματηρή μάχη», η οποία φαινόταν εκ των προτέρων χαμένη (αν και δεν ισχύει κάτι τέτοιο)!

Ξανά στο 1940 (υιοθετώντας την παραπάνω «λογική της δειλίας»), χάνοντας έναν πόλεμο χωρίς να δώσουμε καμία απολύτως μάχη, αφού δεν υπήρχε ελπίδα νίκης (εναλλακτική δυνατότητα σήμερα), θα έπρεπε να υπακούμε τυφλά σε μία ενδοτική κυβέρνηση, όπως αυτή που διόρισαν τότε οι δυνάμεις κατοχής – διοργανώνοντας ενημερωτικές ημερίδες «διαχείρισης της ήττας» και αποφεύγοντας την αντίσταση ή τον ανταρτοπόλεμο εναντίον του εχθρού.

Άλλωστε δεν υπήρχε καμία βιώσιμη εναλλακτική λύση το 1940 – όπως επίσης δεν υπάρχει σήμερα (πάντοτε κατά τους υποστηρικτές των δυνάμεων κατοχής). 

Ελλείψει λοιπόν (δήθεν) κάποιας εναλλακτικής λύσης ή πρότασης, θα πρέπει να επιτρέψουμε την ανεμπόδιστη λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου της πατρίδας μας, την οικονομική γενοκτονία δηλαδή, καθώς επίσης την υποδούλωση της για τα επόμενα πενήντα χρόνια – με την ελπίδα ότι, κάποια στιγμή θα μας λυπηθούν οι εισβολείς και θα μας ανταμείψουν για την υποτέλεια μας, προσφέροντας ίσως κάτι περισσότερο από τριάντα αργύρια.