ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ (ΚΑΙ) ΤΗ SOFTEX... MHN AΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ ΓΙΑ Κ@ΛΟΧΑΡΤΑ, ΘΑ ΣΚΟΥΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ «ΑΥΓΗ»

 

Nα κλείσει το εργοστάσιο της Softex στην Αθήνα αποφάσισε η πολυεθνική Βolton Group, με αποτέλεσμα να μένουν στο δρόμο περίπου 200 εργαζόμενοι.Τα μαζεύουν και πάνε εξωτερικό…
Τα «μαζεύουν και φεύγουν» από τη χώρα η μια μετά την άλλη ξένες πολυεθνικές, πλήττοντας την οικονομία αλλά και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό σχετικά με τις δυνατότητές της να προσελκύσει και να διατηρήσει τις ξένες επενδύσεις. Χθες, ήταν η σειρά της Bolton Group με έδρα την Ιταλία, η οποία όπως έγινε γνωστό αποφάσισε να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο της Softex (Αθηναϊκή Χαρτοποιία), της μεγαλύτερης βιομηχανίας προϊόντων χάρτου της χώρας, με αποτέλεσμα περίπου 200 εργαζόμενοι να χάσουν τις δουλειές τους. Το υπουργείο Εργασίας έσπευσε να καταγγείλει την πολυεθνική για το κλείσιμο του εργοστασίου της, κάνοντας λόγο για ένα καίριο πλήγμα στην ελληνική βιομηχανία.
Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο, αφορμή για το «λουκέτο» ήταν η μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στις αρχές Ιουλίου 2015 σε μία μονάδα του εργοστασίου της Softex που δημιούργησε προβλήματα στη παραγωγή. Οι ασφαλιστικές εταιρείες με διάφορες δικαιολογίες και καθυστερήσεις αποφάσισαν να αποζημιώσουν με ένα πολύ μικρό ποσό την εταιρεία. Αυτό, σύμφωνα πάντα με το υπουργείο αποτέλεσε το «πρόσχημα», έτσι ώστε αντί να διορθωθεί το πρόβλημα και να συνεχίσει την λειτουργία της η Softex και να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, να προχωρήσει η μητρική εταιρεία στο κλείσιμο του εργοστάσιο. Το υπουργείο Εργασίας δήλωσε ακόμη ότι σε συνεργασία με τους εργαζόμενους και τη διοίκηση της Softex, θα εξαντλήσει κάθε νόμιμη δυνατότητα προς πάσα κατεύθυνση, ώστε να συνεχίσει η λειτουργία του εργοστασίου και η διατήρηση των θέσεων εργασίας.
Από την άλλη πλευρά, παρότι δεν έγιναν δηλώσεις από εκπρόσωπο της εταιρείας, παράγοντες της αγοράς εκτιμούν ότι ρόλο στην απόφασή της εκτός από την πυρκαγιά έπαιξαν τα προβλήματα που δημιουργούν στις βιομηχανίες το υψηλό κόστος ενέργειας και τα capital controls, αλλά και οι υψηλές ζημιές που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια. Μόνο το 2014, οι ζημιές προ φόρων διαμορφώθηκαν σύμφωνα με στοιχεία της ICAP σε περίπου 5 εκατ. ευρώ παρά τις προσπάθειες που έγιναν για τον περιορισμό τους, ενώ κάμψη παρουσίασαν και οι πωλήσεις που υποχώρησαν στα 44,3 εκατ. ευρώ από 49,2 εκατ. ευρώ. Συνολικά, από το 2012 μέχρι το 2014, οι ζημιές προ φόρων ξεπέρασαν τα 11 εκατ. ευρώ (ζημιές 1,46 εκατ. ευρώ το 2013 και 5,7 εκατ. ευρώ το 2012).
Κίνδυνος «business run»
Το «λουκέτο» στη Softex, το οποίο έρχεται λίγα 24ωρα μετά την απόφαση της Eldorado Gold να αναστείλει τις εργασίες της εξόρυξης στις Σκουριές της Χαλκιδικής στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση για την ασφυκτική κατάσταση που βιώνουν οι επιχειρήσεις της χώρας. Σε διαδικασία αποεπένδυσης βρίσκεται και ο καναδικός ταξιδιωτικός όμιλος Transat, ο οποίος δρομολογεί την πώληση των περιουσιακών στοιχείων που διαθέτει στην Ελλάδα, ενώ και η Bacardi επέλεξε να περιορίσει την παρουσία της στη χώρα. Το φαινόμενο αποεπένδυσης και φυγής επιχειρήσεων από τη χώρα, μπορεί να μην είναι καινούργιο, ωστόσο τους τελευταίους μήνες τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας.
Ειδικά μετά την επιβολή των capital controls αυξήθηκαν κατακόρυφα οι εταιρείες που εμφανίζονται θετικές στο ενδεχόμενο να μεταφέρουν δραστηριότητες αλλά και την έδρα τους σε χώρες με φιλικότερο οικονομικό περιβάλλον. Τον κίνδυνο του «business run» υπογράμμισε πρόσφατα και ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Βασίλης Κορκίδης, λέγοντας ότι πολλές επιχειρήσεις θεωρούν ότι μια επένδυση και μετεγκατάσταση σε μια άλλη χώρα, όπως είναι π.χ. η Βουλγαρία, θα τις βοηθήσει να κρατηθούν ζωντανές και να ισορροπήσουν τη χασούρα. Από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις που επέλεξαν να μεταφέρουν την έδρα τους, είναι της Coca Cola Hellenic, η οποία εγκατέλειψε το ελληνικό χρηματιστήριο το 2012 για χάρη του Λονδίνου, της ΦΑΓΕ που την ίδια χρονιά μετέφερε την έδρα της στο Λουξεμβούργο και της Βιοχάλκο που «μετανάστευσε» στις Βρυξέλλες το 2013.
 

H «ενδιαφέρουσα» ιστορία της Softex

Η ιστορία της Σόφτεξ ξεπηδάει μέσα από την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας και ουσιαστικά πρόκειται για μια ιστορία καρμπόν ^ έχει εκτυλιχτεί και αλλού με την ίδια αρχή, μέση και, κυρίως, με το ίδιο τέλος: εγχώριοι καπιταλιστές, κλειστές επιχειρηματικές οικογένειες,

διαπλοκή με πολιτικά πρόσωπα, συνδικαλιστές της ντουντούκας αλλά και της υπόγειας διαπραγμάτευσης και συνενοχής, ανορθολογική οργάνωση της παραγωγής, τεράστια επιχειρηματικά δάνεια που δεν κατέληξαν στη βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας και σε στοχευμένες επενδύσεις αλλά στις τσέπες κάποιων λίγων μετόχων, υπερπληθυσμός εργατικού δυναμικού και αδυναμία διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων, μη παρακολούθηση των διεθνών εξελίξεων, νομοθετήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των εγχώριων “μαικήνων”, όπως για παράδειγμα ο περίφημος νόμος για τις προβληματικές, σύσταση αποτυχημένων οργανισμών, όπως ο οργανισμός για την ανασυγκρότηση των επιχειρήσεων, παράδοση των επιχειρήσεων σε ξένους επενδυτές με τις ευλογίες των εγχώριων τραπεζιτών, διαφύλαξη του ατομικού πλούτου των επιχειρηματιών, απολύσεις, λουκέτο σε παραγωγικές δομές, εργοστάσια-κουφάρια, φαντάσματα πλέον στη ροή του ανίκητου χρόνου.

Από τις αρχές του περασμένου αιώνα παρατηρήθηκε μια προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας σε ένα οικονομικό περιβάλλον που μοιάζει αδόμητο, ασθενές και, κυρίως, αστάθμητο – η εκβιομηχάνιση αποδείχθηκε στην πορεία ατελής και επικεντρώθηκε σε πρόσωπα και μεμονωμένες προσπάθειες. Μετά το 1920, λαμβάνονται κάποια αποσπασματικά μέτρα για την ανάπτυξη των βιομηχανιών: υψηλοί δασμοί στα εισαγόμενα προϊόντα, παροχή οικοπέδων για εγκατάσταση παραγωγικών μονάδων, κίνητρα για την ανέγερση κτιριακών υποδομών και αγορά μηχανημάτων, εκπτώσεις στα τέλη μεταφορών. Εκείνο το γεγονός όμως που έμελλε να γίνει ο καταλύτης για μια βιομηχανική παραγωγή που βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα, δεν ήταν άλλο από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ώρα που το πολιτικό προσωπικό της χώρας λογοδοτούσε στους κατ΄ ευφημισμόν συμμάχους και το ελληνικό κράτος αναμετριόταν με τις αντοχές του μετά τον ερχομό δύο εκατομμυρίων προσφύγων, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου έβαζαν πλάτη και χέρια στη βιομηχανική παραγωγή. Σε αυτό το κλίμα ξεκίνησε να λειτουργεί η Χαρτοποιία Αιγίου (1924) και τέσσερα χρόνια αργότερα η Χαρτοποιία Λαδόπουλου, δύο από τις πιο σημαντικές χαρτοβιομηχανίες της χώρας. Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, και ενώ οι πληγές από το κραχ του 1929 είναι ακόμη νωπές, άναψαν οι μηχανές της Σόφτεξ στο Βοτανικό (1937). Η ιστορία της “Αθηναϊκής Χαρτοποιίας-Γ. Γιαννουλάτος, Κ. Κεφάλας και Σία Ο.Ε.” μόλις ξεκινούσε. Με συνεχή δάνεια, που δεν κατέληγαν πάντα σε επενδύσεις και στην ίδια τη βιομηχανική παραγωγή, η εταιρεία θα φτάσει λίγο πριν τη μεταπολίτευση να έχει εννέα κύριες μηχανές και να παράγει κάθε είδους χαρτί: κραφτ, εκτύπωσης-γραφής, χαρτιά υγείας Σόφτεξ. Οι 88 εργατοϋπάλληλοι του 1945, έφτασαν τους 1.030 το 1969, και οι 1.250 τόνοι χαρτιού του 1950 εκτινάχθηκαν στους 59.000 το 1968 και τους 94.000 το 1972. Το 1984 -και ενώ τα χρέη της έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα- εντάχθηκε στον διαβόητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Δέκα χρόνια αργότερα λειτούργησε μία παραγωγική μονάδα της στις εγκαταστάσεις μιας άλλης ιστορικής όσο και αμαρτωλής επιχείρησης, της Πειραϊκής–Πατραϊκής, στο Μεγάλο Πεύκο, και πέντε χρόνια μετά, το 1999, πουλήθηκε σε όμιλο εταιρειών. Το 2005 κατέληξε να λειτουργεί με προσωπικό 175 ατόμων. Αλλά το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας της δεν είχε ακόμα γραφτεί.

“Η γνωστή Σόφτεξ, η εταιρεία που πριν από μερικές δεκαετίες έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας χάρτου αλλά στηρίχθηκε στον δανεισμό και σε ανορθολογικές επενδύσεις, εκβιάζοντας συχνά το ελληνικό Δημόσιο, έφθασε να απασχολεί υπερδιπλάσιο προσωπικό από το αναγκαίο, πράγμα που «μεταφράζεται» σε ετήσια επιβάρυνση του ύψους που προαναφέρθηκε. Ενώ το απαραίτητο προσωπικό, σύμφωνα με όλες τις μελέτες, σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνούσε τα 1.200 άτομα, ως πρόσφατα ήταν ακριβώς διπλάσιο: 2.400 άτομα. Σαν να μην έφθανε αυτό, στα 12 χρόνια όπου βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ΟΑΕ, η εταιρεία δεν κατόρθωσε να εξυγιάνει τη σταθερά ζημιογόνα μονάδα χαρτοπολτού που διαθέτει στη Δράμα, μονάδα που προκαλεί ζημιές επίσης της τάξεως των 3-4 δισ. δραχμών ετησίως. Οι διοικήσεις που “παρήλασαν” από τη Σόφτεξ τα τελευταία χρόνια δεν μπόρεσαν παρά να ακολουθήσουν, με μικρά διαλείμματα, τον δρόμο του ξέφρενου τραπεζικού δανεισμού, δηλαδή τον δρόμο που είχε ακολουθήσει από τη δεκαετία του 1970 η οικογένεια Κεφάλα οδηγώντας την επιχείρηση σε αδιέξοδο. Το 1984, όταν η Αθηναϊκή Χαρτοποιία εντάχθηκε στον ΟΑΕ, χρειάστηκε να επιδοτηθεί ουσιαστικά με περίπου 25 δισ. δραχμές για να μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί, ως μέλος του ΟΑΕ πλέον. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, (σ.σ. 1997) βρίσκεται σε ανάλογη θέση. Το ευτύχημα είναι ότι αυτή τη φορά είναι πιθανόν να γίνει κάτι καλύτερο από ό,τι έγινε το 1984”.¹

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 2014, οι ερευνητές των “Luxleaks” φέρνουν στο φως σημαντικές συμφωνίες φοροαποφυγής που επεξεργάστηκαν μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες (PWC, KPMG και Deloitte). Ανάμεσα σε αυτές, και μια συμφωνία που αφορούσε στην πολύπαθη Αθηναϊκή Χαρτοποιία. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα², από τα έγγραφα προκύπτει ότι η εταιρεία Greek Paper Manufacturing Sarl³, με έδρα το Λουξεμβούργο, χρησιμοποιήθηκε ως “κανάλι” από τη μητρική εταιρεία Bolton Group για να μεταβιβαστούν 33 εκατομμύρια ευρώ σε άλλες εταιρείες του ομίλου. Η μεταφορά των κεφαλαίων πραγματοποιήθηκε με αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και αγοραπωλησίες μετοχών με ενδιάμεσες εταιρείες του ομίλου Bolton. Τα χρήματα πέρασαν στην GPM με αύξηση κεφαλαίου από τη μητρική στην Ολλανδία και εν συνεχεία αγοράστηκαν μετοχές άλλης θυγατρικής στο Λουξεμβούργο, της BGI Brands. H συμφωνία εγκρίθηκε το καλοκαίρι του 2010 και προέβλεπε ότι θα περνούσαν κεφάλαια από την BGI Brands στη Manitoba France στη Γαλλία.

Η ιταλικών συμφερόντων Bolton Group, που σήμερα εδρεύει στο Άστερνταμ, είναι γνωστή στη χώρα μας όχι μόνο από την εξαγορά της Softex, αλλά και από το χαρτοφυλάκιο των προϊόντων που εμπορεύεται, όπως οι μάρκες UHU, Merito, Overlay, η Rio Mare, η Neutro Roberts κ.ά.
“Στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, και ειδικά την τριετία 1985-1988, θυμάμαι αρκετές κινητοποιήσεις των λεγόμενων “προβληματικών επιχειρήσεων”, που είχαν ενταχθεί στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Μάλιστα, είχα καλύψει μια συνάντηση αντιπροσωπείας εργαζομένων από “προβληματικές” με εκπροσώπους του ΟΑΕ (πρέπει να ήταν το 1985). Αν και νέος και άπειρος τότε στη δημοσιογραφία, είχα εντυπωσιαστεί από τις διαφορετικές “γλώσσες” και το διαφορετικό μήκος κύματος στον λόγο και τη σκέψη των δύο πλευρών. Από τη μια, άκουγα γλώσσα “γιάπικη” από ανθρώπους που η έννοια του μεροκάματου ήταν εμφανώς άγνωστη σε αυτούς, σε αντίθεση με το προφίλ και τη γλώσσα της εργατικής αντιπροσωπείας που τους επισκέφτηκε.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν έντονη η πολιτικο-συνδικαλιστική αντιπαράθεση για τον ρόλο του ΟΑΕ, με τις κατηγορίες σε βάρος του να του αποδίδουν ότι επιμέριζε τα χρέη των “προβληματικών” στο κοινωνικό σύνολο, με τους πρώην ιδιοκτήτες τους να “βγαίνουν λάδι”, οι οποίοι σε μερικές περιπτώσεις διεκδικούσαν να πάρουν πάλι “καθαρή” την επιχείρηση που είχαν. Όλα αυτά εν μέσω απολύσεων, διαθεσιμοτήτων και άλλων αρνητικών καταστάσεων σε βάρος των εργαζομένων.

Στα πλαίσια πολιτικών & κοινωνικών δραστηριοτήτων συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους στις “προβληματικές”, είχα πάρει μέρος εκείνα τα χρόνια (1986-1987) σε εξορμήσεις στη Σόφτεξ, στην ΠΥΡΚΑΛ, στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, στην Πειραϊκή Πατραϊκή, αλλά και σε μικρότερες επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοί τους αντιμετώπιζαν προβλήματα, όπως για παράδειγμα η επιχείρηση ΕΤΟΥΑΛ στον Ταύρο, το 1986.

Η Σόφτεξ (εργοστάσιο Βοτανικού) μου έμεινε πάντως έντονα στη μνήμη. Όσες φορές βρέθηκα στην πύλη της, παρατήρησα ότι στο σχόλασμα της βάρδιας οι εργαζόμενες (υπήρχε σημαντικός αριθμός γυναικών στο δυναμικό της), πλησιάζοντας στην πύλη άνοιγαν αυτοβούλως τις τσάντες τους και έδειχναν στον φύλακα το περιεχόμενό τους. Προφανώς είχαν λάβει ανάλογη εντολή. Σκέφτηκα τότε ότι η επιχείρηση φοβάται μην πέσει έξω αν κάποιοι εκ των εργαζομένων κρύψουν ένα ρολό χαρτί υγείας στην τσάντα τους -από άποψης όγκου αυτό ήταν το μεγαλύτερο- ή κάποια πακέτα χαρτομάντιλα. Ενώ οι φύλακες της Σόφτεξ έλεγχαν τις τσάντες των εργαζομένων, την ίδια στιγμή χαρίζονταν χρέη ιδιοκτητών, επιμερίζονταν ζημιές στην πλάτη της κοινωνίας, δίνονταν επιχειρήσεις σε νέους και -όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια- αφερέγγυους εργοδότες. Ειδικά στη Σόφτεξ εκδηλώθηκαν πυρκαγιές σε διαφορετικά χρονικά σημεία της ιστορικής διαδρομής της, για τις οποίες ο καθένας δικαιούται να σκεφτεί ό,τι θέλει”.⁴

*Απόσπασμα από την ερευνητική εργασία «Αγίου Πολυκάρπου, παράλληλες σχέσεις και ροές», για λογαριασμό του ΠΜΣ «Ανθρωπογεωγραφίας» του Παν/νμίου Αιγαίου και η οποία σύντομα θα εκδοθεί και σε βιβλίο.

1“Η κατάρρευση της Σόφτεξ”, άρθρο του Χρήστου Κορφιάτη στην εφημερίδα Το Βήμα, φύλλο της 5ης Ιανουαρίου 1997.

2Το δημοσίευμα υπογράφει ο δημοσιογράφος Χάρης Καρανίκας. Περισσότερα στο άρθρο “Luxleaks 2: Νέα διαρροή απόρρητων εγγράφων για τον φορο-παράδεισο του Λουξεμβούργου”, εφημερίδα Τα Νέα, φύλλος της 10ης Δεκεμβρίου 2014.

3Η συγκεκριμένη εταιρεία εξαγόρασε το 2002 την προβληματική Αθηναϊκή Χαρτοποιία από το ελληνικό δημόσιο.

4Προφορική μαρτυρία του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Νάσου Μπράτσου.

Softex: Ο 79χρόνος γίγαντας με τα χάρτινα πόδια

Η ιστορία της ελληνικής βιομηχανίας επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Πώς η φαινομενικά κραταιά Softex κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος

Σε ένα χρόνο από τώρα η Αθηναϊκή Χαρτοποιία θα συμπλήρωνε ογδόντα χρόνια ζωής. Δεν λέμε γιορτάσει, γιατί οι χαρές για την εταιρία που παρήγαγε το πιο ισχυρό ελληνικό σήμα στην αγορά χαρτιού, το Softex, έχουν ξεχαστεί εδώ και δεκαετίες. Χωρίς προβολή, χωρίς social media, ούτε καν site η εταιρεία δείχνει πραγματικά ξεκομμένη από την σημερινή εποχή. Οι πωλήσεις που πραγματοποιεί, μπορεί κάλλιστα κάποιος να υποθέσει ότι είναι «από κεκτημένη ταχύτητα» και την αγάπη και την εμπιστοσύνη που τρέφει ο Έλληνας καταναλωτής στο χαρτί που κάποτε έμπαινε σε περισσότερα από τα μισά νοικοκυριά στην Ελλάδα.

Η Αθηναϊκή Χαρτοποιία αποχαιρετά για πάντα την παραγωγική διαδικασία μετά από την απόφαση της πολυεθνικής Bolton, στην οποία είχε περιέλθει τα τελευταία 15 χρόνια, υπήρξε μία «αμαρτωλή ιστορία» σχεδόν στο σύνολο της πορείας της. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η δεκαετία του '20 ήταν αυτή της πρώτης ελληνικής «βιομηχανικής επανάστασης». Παροχές οικοπέδων από το κράτος για την δημιουργία εργοστασίων, υψηλοί δασμοί στα εισαγόμενα προϊόντα, φθηνά εργατικά χέρια από τους Μικρασιάτες και η πρώτη αστικοποίηση δημιούργησαν ένα ιδανικό περιβάλλον για να αποκτήσει η Ελλάδα ισχυρή χαρτοβιομηχανία. Μία χαρτοβιομηχανία που απευθύνονταν κυρίως στις ανάγκες της υπόλοιπης βιομηχανίας (συσκευασίες, πακέτα τσιγάρων) και δευτερευόντως στον τελικό καταναλωτή. Στα τέλη της δεκαετίας o Ευάγγελος Λαδόπουλος στην Πάτρα θα δημιουργήσει μια χαρτοβιομηχανία που μετά από μερικές δεκαετίες θα γινόταν η μεγαλύτερη των Βαλκανίων. Λίγο πριν ξεκινήσει η παραγωγή το 1929 και καθώς έφταναν τα πρώτα μηχανήματα από την Γερμανία ακτοπλοϊκώς, από ένα «ατύχημα» αυτά θα βρεθούν στην θάλασσα. Ο Λαδόπουλος θα αγοράσει τα μηχανήματα σε πολύ χαμηλότερη τιμή από τους Γερμανούς λόγω εγγύησης. Η ελληνική χαρτοβιομηχανία είχε ήδη δείξει τα πρώτα δείγματα γραφής της. 

 

Το 1937 ο Λαδόπουλος θα βρει απέναντι του έναν ισχυρό αντίπαλο πόλο, τον Κωνσταντίνο Κεφάλα ο οποίος μαζί με τον Γ. Γιαννουλάτο θα δημιουργήσουν στον Βοτανικό την «Αθηναϊκή Χαρτοποιία Ο.Ε.». Με συνεχή δάνεια και μεγάλες επενδύσεις μέχρι το 1974 η βιομηχανία θα έχει πλέον 9 μηχανές χαρτιού (παράγεται κάθε είδους χαρτί: κραφτ, εκτύπωσης-γραφής, χαρτιά υγείας Softex). Οι 88 εργατοϋπάλληλοι του 1945, θα φθάσουν τους 1.030 το 1969, και οι 1.250 τόνοι χαρτιού του 1950 θα φθάσουν τους 59.000 περίπου το 1968 και τους 94.000 το 1972. Νέα δάνεια, περισσότεροι εργαζόμενοι, εκβιασμοί προς την κυβέρνηση με όπλο τις θέσεις εργασίας και ένας φαύλος κύκλος συντηρούνταν για δεκαετίες. Ο συνεχής ανταγωνισμός των δύο μεγάλων βιομηχανιών, Λαδόπουλου και Αθηναϊκής, θα τους οδηγήσει σε μια ξέφρενη κούρσα επενδύσεων, υπερχρέωση και πτώχευση και των δύο. Μία πτώχευση που ήρθε την καλύτερη δυνατή εποχή, αυτή του πρώτου ΠΑΣΟΚ που οδηγούσε τις «προβληματικές» ιδιωτικές επιχειρήσεις στην αγκαλιά του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.

Διαβάζοντας από το ρεπορτάζ του Χρήστου Κορφιάτη στην εφημερίδα Το Βήμα, το 1997, η «καταρρέουσα» όπως την αποκαλούσαν τότε Softex είχε γιγαντωθεί και άλλο όχι όμως στους τομείς που μπορεί να είναι υπερήφανη μία βιομηχανία: «Ενώ το απαραίτητο προσωπικό, σύμφωνα με όλες τις μελέτες, σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνούσε τα 1.200 άτομα, ως πρόσφατα ήταν ακριβώς διπλάσιο: 2.400 άτομα. Σαν να μην έφθανε αυτό, στα 12 χρόνια όπου βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ΟΑΕ, η εταιρεία δεν κατόρθωσε να εξυγιάνει τη σταθερά ζημιογόνα μονάδα χαρτοπολτού που διαθέτει στη Δράμα, μονάδα που προκαλεί ζημιές επίσης της τάξεως των 3-4 δισ. δραχμών ετησίως. Οι διοικήσεις που «παρήλασαν» από τη Softex τα τελευταία χρόνια δεν μπόρεσαν παρά να ακολουθήσουν, με μικρά διαλείμματα, τον δρόμο του ξέφρενου τραπεζικού δανεισμού, δηλαδή τον δρόμο που είχε ακολουθήσει από τη δεκαετία του 1970 η οικογένεια Κεφάλα οδηγώντας την επιχείρηση σε αδιέξοδο.Το 1984, όταν η Αθηναϊκή Χαρτοποιία εντάχθηκε στον ΟΑΕ, χρειάστηκε να επιδοτηθεί ουσιαστικά με περίπου 25 δισ. δραχμές για να μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί, ως μέλος του ΟΑΕ πλέον. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, βρίσκεται σε μια ανάλογη θέση».

Σε αρκετά ρεπορτάζ της εποχής αναφέρεται ότι ενώ οι μελέτες ανέφεραν ότι το προσωπικό έπρεπε να μειωθεί, καθώς η εταιρεία οδηγούνταν μαθηματικά σε στάση πληρωμών, την επόμενη χρονιά το προσωπικό εμφανίζονταν πλεονασματικό κατά επιπλέον 200 άτομα. Όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Χάρτου, Αναστάσιος Κολιόπουλος, για την κατάσταση που είχε περιέλθει η Softex «έφταιγε το Κράτος και το βόλεμα». Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στην Softex εκείνης της εποχή ζούσε τις καταστάσεις που βιώνει σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι του εργαζόμενου πληθυσμού. Ήταν συνεχώς σε μία κατάσταση αβεβαιότητας με αποτέλεσμα αρκετοί να φύγουν πρόωρα από την ζωή είτε από ασθένειες ήταν αυτοκτονώντας κάτω από το πίεση του άγχους. Όπως ανέφερε ο Αναστάσιος Κολιόπουλος που πρότερα ήταν και αυτός εργαζόμενος στην Softex, πριν φύγει και δημιουργήσει την δική του χαρτοβιομηχανία της ΠΑΚΟ: «οι εργαζόμενοι στις προβληματικές επιχειρήσεις είναι θύματα μιας νοοτροπίας βολέματος που έδινε λύσεις προσωρινές στα προβλήματα των ανθρώπων και καμιά σιγουριά για το μέλλον».

 

Χαριστική βολή στην αδυναμία της εταιρείας να αυτοκτονήσει ήταν οι συνθήκες της αγοράς που διαμορφώθηκαν εκείνο το διάστημα. Η Softex που δεν μπορούσε να ορθοποδήσει στην δεκαετία του '80 και του '90 με όλο τον κρατικό μηχανισμό από πίσω και με μερίδια που ξεπερνούσαν το 50% άρχισε να νιώθει τριγμούς στο χάρτινο βασίλειο της όταν τα private label (σ.σ. τα προϊόντα με το σήμα των σούπερ μάρκετ) άρχιζαν να κερδίζουν έδαφος. Σε αυτό συνέβαλε και η Αθηναϊκή Χαρτοποιία η οποία παρήγαγε χαρτιά υγείας και κουζίνας για λογαριασμό σούπερ μάρκετ. Μάλιστα έβαλε ένα σημαντικό αυτογκόλ. Όταν κάηκε το εργοστάσιο της στις αρχές της δεκαετίας του '90 αντί να δώσει την παραγωγή της σε ανταγωνιστικές ελληνικές επιχειρήσεις απευθύνθηκε στην ιταλική χαρτοβιομηχανία ανοίγοντας τον δρόμο για συνεργασίες των Ιταλών με τα εδώ σούπερ μάρκετ ακόμη και μετά την επαναλειτουργία του εργοστασίου της. Ήδη 10 χρόνια πριν και ενώ η Softex είχε περάσει στα χέρια της Bolton και λειτουργούσε ξανά ως ιδιωτική επιχείρηση τα μερίδια της είχαν πέσει στο 21,5% στο χαρτί τουαλέτας, και στο 16,5% στο χαρτί κουζίνας και τις χαρτοπετσέτες όταν την ίδια περίοδο τα private label έλεγχαν σχεδόν το 50% στις χαρτοπετσέτες, και περίπου το 1/3 στις άλλες δύο κατηγορίες. Η κατάσταση τα επόμενα χρόνια έχει αλλάξει δραματικά υπέρ των ανώνυμων προϊόντων με αποτέλεσμα να κλείσουν τα περισσότερα εργοστάσια παραγωγής επώνυμων προϊόντων με τελευταίο όπως όλα δείχνουν αυτό της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας.

Η τηλεφωνική ενημέρωση από την διοίκηση την Πέμπτη ότι το εργοστάσιο στην οδό Χαρτεργατών θα κλείσει είναι μόνο η τελευταία πράξη του δράματος. Η Bolton απλώς κατέβασε τον διακόπτη σε μία άρρωστη κατάσταση η οποία συντηρούνταν εδώ και δεκαετίες και συντηρούσε πότε τα συμφέροντα των ιδιωτών που την διοικούσαν πότε του κράτους και πότε – πότε και των δύο μαζί.