Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Tα «Δεκεμβριανά» κατά το 1944 απετέλεσαν ένα τραγικό παραλογισμο του Κ Κ Ε.

 Στην μακρά αλυσίδα των ολεθρίων σφαλμάτων του Κομμουνιστικού Κόμματος, η ματωμενη περίοδος των 38 ημερών, κατέχει κορυφαία θέση με μοιραία, αποτελέσματα. Ο ελληνικός λαός επλήρωσε πανάκριβα την εγκλϊιματική παραφροσύνη του ΚΚΕ. Παρά τα γεγονότα που είναι αδιαμφισβήτητα, αν και παρήλθε μισός αιώνας και πλέον, το Κομουνιστικό Κόμμα δεν έχει το σθένος να παρα- δεχθεί τα σφάλματα και τις ευθύνες του. Επιρρίπτει σε άλλους τα δικά του λάθη, παρά το γεγονός ότι σημαντικά στελέχη του μέσα στο πέρασμα του χρόνου αναγκάστηκαν να προβούν σε κάποια αυτοκριτική για το -λάθος του Δεκέμβρη»... Όμως μετά από 63 χρόνια, η επίσημη γραμμή του ΚΚΕ αποδεικνύει ότι τίποτε δεν διδάχτηκε και ότι διακατέχεται από την ίδια νοοτροπία.

Οι λόγοι που οδήγησαν το ΚΚΕ να προχωρήσει σ' αυτήν την ανήκουστη τραγωδία, αποκαλύπτουν:

α) Την έλλειψη ρεαλιστικής πολιτικής του ΚΚΕ και την έλλειψη ικανής ηγεσίας. ,

β) Τις προθέσεις του να καταλάβει την εξουσία, ή να κα- ταστεί ουσιαστικός παράγων της πολιτικής ζωής του τόπου με αχρηστευμένες τις εθνικές πολιτικές δυνάμεις.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι κανένα από τα κόμματα που κατά την Κατοχή μετείχαν στο ΕΑΜ λόγω της αντιστάσεως κατά των κατακτητών, δεν ενέκρινε και δεν έλαβε μέρος στην παράφρονα απόφαση του ΚΚΕ να προχωρήσει σε «στάση».

Η Ελλάς τότε εσώθη, χάρις:

α) Στην παρουσία των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων

β) Στην πολιτική που ακολούθησε έναντι τον Κ Κ Ε ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου

γ) στον ηρωικό αγώνα των ολιγάριθμων αστυνομικών δυ νάμεων, της Χωροφυλακής και της οργανώσεως «Χ» του Γεω γιου Γρίβα.

Η Ιστορια των «Δεκεμβριανών», αλλά και της Συμφωνίας της Βάρκιζας εΧουν παραχαραχθεί από τους «ιστορικούς» του ΚΚΕ. Τα γεγονότα έχουν «περάσει» στο κοινό μέσα από τον παραμορφωτιχό καθρέφτη της κομμουνιστικής προπαγάνδας, οποία πέραν των άλλων, πουθενά δεν κάνει λόγο για τα μακάβρια πεδία δράσεως της κομμουνιστικής θηριωδίας στον Φε-νεό, στον Πάρνωνα, στον Παρνασσό, στα Τουρκοβούνια, στου Φιλιπάππου, στη χωματερή, στο Περιστέρι και αλλού. Το ΚΚΕ στην προσπάθεια του να αμβλύνει την φρικιαστική εικόνα των εγκλημάτων του, αποδίδει τους εξτρεμισμούς: α) Σε πράκτορες των ...Άγγλων! '

β) Σε ...«ανεύθυνα στοιχεία» που ...«παρεισέφρησαν» στο κίνημα!

Δυστυχώς για το ΚΚΕ, τα γεγονότα δεν αλλάζουν, όσο και αν το επεχείρησαν οι «ιστορικοί» του! Αποτελεί, δε φαιδρόν ψεύδος ο ισχυρισμός, ότι οι κομμουνιστές «εξαναγκάστηκαν» να προχωρήσουν σε ένοπλη ρήξη με την νόμιμη κυβέρνηση. Όπως θα δούμε, το ΚΚΕ είχε σχεδιάσει την κατάληψη της εξουσίας και την εξόντωση των αντιπάλων του, από το 1943.

ΟΣΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΓΙΑ Τ Α ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Ας δούμε τώρα τα δόλια μέσα που εχρησιμοποιησε το ΚΚΕγια να καταλάβει την εξουσία, και το απίστευτο όργιο του αίματος που εξαπέλυσε την ώρα που ο λαός επιστευε οτι είχαν τελειώσει τα βάσανα του από την ναζιστική κατοχή. Οι πύρο βολαρχίες της αριστερής προπαγάνδας, δεν σταμάτησαν να μας βομβαρδίζουν τηλεοπτικά, παρουσιάζοντας την ελληνική τραγωδία από το δικό της πρίσμα. |

Η κρατική τηλεόραση σε συνεχείς επαναλήψεις προέβαλλε τις ίδιες εκπομπές με θέμα τον «εμφύλιο». Οι εκπομπές αυτες παρουσίαζαν ΜΕΡΟΣ της αλήθειας για τα τραγικά εκείνα γε. γονότα. Το τμήμα που ανταποκρινόταν στα πραγματικά περι-στατικά ήταν μικρό. Το 85% των εκπομπών εκαλύπτετο από αφηγήσεις κομμουνιστών, που παραποιούσαν την Ιστορία. Α πεκρύβησαν οι πραγματικές προθέσεις του ΚΚΕ, οι λόγοι που οδήγησαν στα «Δεκεμβριανά», και δεν ελέχθη τίποτε για το αιματηρό όργιο και την τραγωδία που έζησε ο Ελληνικός Λαός, ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ του ΚΚΕ.

Το σύνολον του «αφιερώματος» έδινε την εντύπωση στον τηλεθεατή, ο οποίος δεν έχει γνώση των ιστορικών γεγονότων, ότι οι ευθύνες «ανήκουν σε όλους», πως «όλοι έκαναν λάθη», κι ότι «έφταιγαν οι Άγγλοι»... Ο «Δημοκρατικός Στρατός» του Μάρκου Βαφειάδη παρουσιαζόταν ως ...«απελευθερωτικός» και υπήρχαν «μαρτυρίες» διαφόρων ατόμων, για όσα «υπέστησαν από την Δεξιά»... Καμμία μαρτυρία δεν παρουσιάσθηκε όμως, από ανθρώπους που έζησαν την φρίκη του «κόκκινου Δεκέμβρη». Κανένα ντοκυμανταίρ δεν προεβλήθη από τις επιτροπές που επεσκέφθησαν αργότερα τους τόπους του μαρτυρίου, για να δουν τα εκατοντάδες πτώματα. Εκείνους δηλαδή που βρήκαν τραγικό θάνατο από τους «λαϊκούς αγωνιστές». Ο κόσμος απορεί για ποιον λόγο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει παραδώσει την κρατική τηλεόραση σε ανθρώπους του Συνασπισμού, οι οποίοι ανενόχλητοι, όχι μόνον ασκούν εμετική αριστερή προπαγάνδα, αλλά διαστρεβλώνουν συστηματικά την Ιστορία μας.

· Μετά την μεταπολίτευση, σταδιακά αλλά σταθερά, η Αριστερά (με την αδράνεια και ανοχή της Νέας Δημοκρατίας) απέκτησε κυριαρχία. Επέβαλε την κατάργηση όλων των εκδηλώσεων που την ενοχλούσαν και καθιέρωσε δικούς της εορτασμούς. Η Παιδεία έφθασε στο χειρότερο επίπεδο, αφού Αριστεροί διδάσκαλοι «στραβώνουν» την νεολαία και προσπαθούν νο την αφελληνίσουν. Πρόκειται για πρωτοφανές κατάντημα της κοινωνίας μας.

Κατω απ' αυτές τις συνθήκες, θεωρούμε υποχρέωση μας να μνημονευσουμε οσα οι άλλοι προσπαθούν ν' αποκρύψουν.

ΑΣΥΛΛΗΠΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

0 ΕΛΑΣ της Πόλης και η Πολιτοφυλακή άρχισαν αθρόες συλλήψεις χιλιάδων αθώων πολιτών με απίθανες κατηγορίες. Οδηγούνται για «μια μικρή ανάκριση», απ' την οποία δεν επιστρέφουν ποτέ. Σπίτια ανατινάζονται, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και εκτελέσεις επί τόπου των αστυνομικών που πέφτουν στα χέρια τους. Δυστυχώς δεν υπήρξε τόσα χρόνια καμμία έκδοση εντύπου που να περιέχει αναλυτικά τα ντοκουμέντα για τις σφαγές και τα μαρτύρια των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας. Αυτή η παράλειψη, βοήθησε την Αριστερά μετά από χρόνια, όταν δεν ήταν πλέον νωπά τα γεγονότα, να συσκοτίσει τα πραγματικά περιστατικά. Το ΚΚΕ κυριαρχούσε στην Αθήνα, εκτός από την περιοχή Σύνταγμα-Κο-λωνάκι-Πλάκα-Πανεπιστήμιο. Οι Ελασίτες είχαν κατορθώσει να αιχμαλωτίσουν και το στρατηγέίον της Αγγλικής Αεροπορίας, που λειτουργούσε στο ξενοδοχείον «Σέσιλ» της Κηφισιάς. Η αναμενόμενη από την Ιταλία Βρεταννική Μεραρχία, ευτυχώς δεν εβράδυνε να αποβιβασθεί στον Πειραιά, κι έτσι μετεβλήθη ριζικώς η κατάσταση.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ ο στρατηγός Σκόμπυ προσπαθούσε να πείσει την αγγλική κυβέρνηση για τους πραγματικούς σκοπούς του ΚΚΕ, άλλοι σοβαροί παράγοντες της βρε-ταννικής πολιτικής ζωής, παρασυρόμενοι από ανακριβείς πληροφορίες, επίεζαν την κυβέρνηση τους, ν' αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν στην Αθήνα μόνα τους, χωρίς αγγλική παρέμβαση. Ευτυχώς, κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο, βρισκόταν στο Λονδίνον ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Β', ο οποίος έπεισε τον Πρωθυπουργόν Τσώρτσιλ (ο οποίος άλλωστε συμφωνούσε με τις εισηγήσεις του Σκόμπυ) ν' αποστείλει τις απαιτούμενες δυνάμεις στην Αθήνα. *

Στο μεταξύ, οι εκτελέσεις αθώων πολιτών, ανδρών, γυναικών, γερόντων, ακόμη και παιδιών, επληθύνοντο σε βαθμό ανατριχιαστικό. Χιλιάδες εξ αυτών βρήκαν οικτρόν θάνατον στα ανθρωποσφαγεία του Περιστερίου, της Καισαριανής, των διυλιστηρίων Ούλεν κλπ. Όλα τα πηγάδια της περιοχής, είχαν γεμίσει από πτώματα και οι χαράδρες γύρω από την πόλη, είχαν μετατραπεί σε ομαδικούς τάφους, γεμάτους πτώματα φρικω-δώς ακρωτηριασμένα. Συγχρόνως, πλείστα κτίρια των Αθηνών είχαν ανατιναχθεί από τους Κομμουνιστές, υπό το πρόσχημα δημιουργίας οδοφραγμάτων.

Τέλη Ιανουαρίου, αρχές Φεβρουαρίου του 1945, όταν πλέον οι κομμουνιστικές ορδές είχαν ηττηθεί, μία ομάδα αξιωματικών, ιατροδικαστών και Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων, ανέβηκαν σε μια περιοχή πίσω από την Κυψέλη, έρημη τότε, για να δουν τους ομαδικούς τάφους και τα πτώματα των θυ-μάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας. Ανάμεσα στους δημοσιογράφους, ήταν και η Ελένη Βλάχου, η οποία περιέγραψε εκείνη την συγκλονιστική εικόνα που αντίκρυσε, σ' ένα χρονογράφημα της στην «Καθημερινή», στις 2 Φεβρουαρίου του 1945:

«Ήταν μεσημέρι. Ανεβαίναμε ένα μονοπάτι πίσω από την Κυψέλη. Μια μικρή ομάδα από Έλληνες και μερικοί ξένοι δημοσιογράφοι, Άγγλοι, Αμερικανοί, Γάλλοι, με σημειωματάριο στα χέρια, με φωτογραφικές μηχανές και μάτια γεμάτα κρύα περιέργεια.

Πηγαίναμε να δούμε άλλον έναν ομαδικό τάφο. Τον είχαν ανακαλύψει τα παιδάκια της γειτονιάς. Αυτά είχαν δει πρώτα τα χέρια και τα πόδια που ξεπερνούσαν το πρόχειρο ρηχό χαντάκι. Τρέξανε στις μανάδες τους. Και ήρθε η αστυνομία, αι αρχαί, ο ιατροδικαστής, και ερχότανε τώρα ο ξένος τύπος για να "δει" και να "πιστέψει"...

Έπεφτε ψιλή βροχή, που πότε σταματούσε και πότε ξανάρχιζε, φτωχή και αναποφάσιστη, και η συννεφιά ετύλιγε με α-θόρυβη μελαγχολία τον γυμνό άσχημο λόφο. Στο πλαϊνό βου- ναλάκι ένας μικρός βοσκός κουκουλωμένος μέσα σε μια πελώ-ρια μαύρη κάπα, φύλαγε ένα αραιό κοπάδι από αδύνατα αρ- νιά που βοσκούσαν κάποιο αθέατο χορτάρι.

' Όταν φθάσαμε στην κορυφή, βρήκαμε αραδιασμένα μπροστά σ' ένα φρεσκοσκαμμένο χαντάκι εκατόν δέκα πτώματα. Τα σαράντα ήταν γυναίκες. Όλα σε αθλία κατάσταση: Ξυπόλητα,

κτυπημένα, μισόγδυτα, βασανισμένα. Πόδια, χέρια, πρόσωπα με φρικτά ανοικτά μάτια, ριγμένα όπως όπως ανάκατα απάνω στην κρύα πέτρα και στην λάσπη.

Ο ιατροδικαστής σκυφτός, εξήταζε τους νεκρούς. Μπροστά σ' ένα πτώμα σταμάτησε περισσότερο, και μετά φώναξε μερικούς δημοσιογράφους που ήταν γύρω. Ήταν μια νέα γυναίκα και της είχαν τραβήξει εν ζωή μια μαχαιριά από το ένα αυτί στο άλλο, σχίζοντας το στόμα, σπάζοντας τα δόντια. :

Μερικοί κάτοικοι της Κυψέλης, όρθιοι, βουβοί, χλωμοί, έβλεπαν τώρα τον φρικτό επίλογο μιας τραγωδίας που είχαν παρακολουθήσει από την αρχή: Πίσω από τα μισόκλειστα παράθυρα τους είχαν δει τους κατάδικους να περνάνε με βαρειά, συρτά βήματα. Μέρα, με συνοδεία, δεμένοι δυο-δυο, τραβού-σανε για το μονοπάτι που ανέβαινε στα Τουρκοβούνια. Και ξέρανε, είχανε μάθει πια, ότι η εκτέλεσίς τους, αναπόφευκτη, θα άρχιζε αργά τη νύκτα. Περίμεναν με αγωνία ν' ακούσουν την ξερή ριπή του πολυβόλου, και μετά τακ, τακ, τακ, σαν τελείες θανάτου τις χαριστικές βολές. Παιδιά, γυναίκες, γέροι, κο-πέλλες που είχαν περάσει όλον τον πόλεμο, που είχαν γλυτώσει από τον Γερμανό, που είχαν πει τόσες φορές σαν χρυσή ελπίδα, σαν μαγική ευχή που θα τέλειωνε όλα τα βάσανα εκείνο "και του χρόνου ελεύθεροι" ανέβηκαν το μονοπάτι του μαρτυρίου και στάθηκαν και περίμεναν να σκαφτεί ο πρόχειρος τάφος τους και νάρθει η σειρά τους. Σ' εκείνες τις σεληνοφώ-τιστες νύχτες του Δεκέμβρη με τον Σαρωνικό ήρεμο να γυαλίζει στο βάθος, με μια Αθήνα κατάλευκη, με τα μάτια ίσως καρφωμένα προς κάποιο σπιτάκι που στέγαζε τον ανήσυχο ύπνο αγαπημένων προσώπων, βλέπανε αμείλικτο τον θάνατο να έρχεται. Ένα θάνατο τόσο τρομακτικά άδικο, τόσο φρικτό, τόσο απάνθρωπο, που η πιο σκοτεινή φαντασία δεν μπορούσε να προβλέψει. Ένα θάνατο που δεν ερχόταν ούτε από εχθρό, ούτε από καμμιά δικαιοσύνη, αλλά από τα εγκληματικά χέρια μιας σπείρας από αμόρφωτα, έκφυλα πλάσματα, δηλητηριασμένα από την πιο ύπουλη και βάρβαρη προπαγάνδα.

Μια κοπέλλα νέα που κύτταζε, δάκρυσε κι έκανε το σταυρό της:

-Όλο φτωχόκοσμο σκοτώσανε. Τι σόι κομμουνισμός είναι αυτός;...Ένα γεροντάκι σκυφτό, ωχρό, της απήντησε ξερά: -Στον πλούσιο, κυρά μου, συγχωρνάνε να μην είναι εαμί-της. Στον φτωχό όμως δεν το συγχωρνάνε. Δεν τον συγχωρνά-νε ν' αγαπάει λιγάκι τον τόπο του...

Η βροχή είχε δυναμώσει. Και το γεροντάκι κι εμείς πήρα- με σιωπηλοί τον δρόμο του γυρισμού»...

Τα συνήθη τηλεοπτικά «αφιερώματα» της ΕΡΤ, δεν ανέφεραν τίποτε απ' όλη αυτή την τραγωδία του 1944. Με την α-διαφορία της κυβερνήσεως της Ν.Δ., η κομμουνιστική προπα γάνδα και διαστρέβλωση, εξακολουθεί το ανίερο έργο της...

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Κ Αναφερθήκαμε προηγουμένως στην επίθεση των ενόπλων οργανωμένων διαδηλωτών του ΚΚΕ στην κατοικία του Πρω-θυπουργού. Αξίζει να δούμε το περιστατικό αυτό λεπτομερέστερα:

Στις 10.40 το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου - δηλαδή δέκα λεπτά μετά την πρώτη επίθεση των ενόπλων διαδηλωτών της άκρας αριστεράς κατά του κτιρίου της Αστυνομικής Διευθύνσεως και της αστυνομικής δυνάμεως στην πλατεία Συντάγματος - ο αστυνόμος β1 Γεώργιος Κανελλάκης (Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών το 1964), ο οποίος ήταν απεσπασμένος στην προσωπική ασφάλεια του Πρωθυπουργού και βρισκόταν την ημέρα εκείνη επικεφαλής της ολιγάριθμης αστυνομικής δυνάμεως που φρουρούσε την πρωθυπουργική κατοικία επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 14, είδε μία φάλαγγα κομμουνιστών διαδηλωτών να κατεβαίνει την λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Η φάλαγξ εκείνη απετελείτο από 3.000 περίπου διαδηλωτές και προερχόταν από τα προάστεια (Χολαργός, Αγία Παρασκευή, Χαλάνδρι κλπ.). Οι διαδηλωτές κρατούσαν «πλακάτ» και εφώ-ναζαν διάφορα συνθήματα. Όταν η κεφαλή της φάλαγγος βρισκόταν στην πλατεία Ρηγίλλης, παρουσιάσθηκε στον αστυνόμο Γεώργ. Κανελλάκη ο οποίος στεκόταν στην εξώθυρα της πρωθυπουργικής κατοικίας, οπλισμένος μ' ένα αυτόματο «στεν» -ένα άτομο, και του είπε:

-Δεν πιστεύω να χτυπήσετε τον λαό...

-Εσύ τι είσαι; ρώτησε ο Κανελλάκης.

-Αξιωματικός.

0 Κανελλάκης υπέθεσε ότι επρόκειτο για αξιωματικό του Στρατού, ενώ επρόκειτο για ταγματάρχη του ΕΛΑΣ. Ονομαζόταν Προβελέγγιος και ήταν αρχηγός της φάλαγγος των διαδηλωτών και της ένοπλης «ομάδος κρούσεως» που βρισκόταν ανάμεσα τους. Ο αστυνόμος Κανελλάκης τον άρπαξε για να τον τραβήξει άμεσα, οπότε από την φάλαγγα των διαδηλωτών άρχισε η ρίψη πυροβολισμών και χειροβομβίδων κατά των επτά αστυνομικών, που με επικεφαλής τον Κανελλάκη, βρίσκονταν ως φρουρά έξω από την πρωθυπουργική κατοικία (άλλοι 15 περίπου αστυνομικοί βρίσκονταν μέσα, στις σκάλες). Από τις βολές εκείνες τραυματίσθηκε ο αστυφύλαξ Βασιλόπουλος. Ο Γ. Κανελλάκης ετράβηξε τον Προβελέγγιο στο εσωτερικό του κτιρίου, και οι αστυνομικοί τού έκαναν σωματική έρευνα. Βρή-χαν επάνω του ένα πιστόλι γεμάτο, εφεδρικές σφαίρες στις τσέπες του, καθώς κι ένα δελτίο ταυτότητος που ανέφερε ότι ήταν ταγματάρχης του ΕΛΑΣ. (Τον παρέδωσαν έπειτα στην Γενική Ασφάλεια, από όπου αφέθη ελεύθερος). Οι αστυνομικοί που φρουρούσαν έξω από την πρωθυπουργική κατοικία, απήντησαν στα πυρά των διαδηλωτών και τους ανάγκασαν να κρατηθούν σε αρκετή απόσταση. Οι περισσότεροι μάλιστα, έπεσαν «πρηνηδόν» στην πλατεία Ρηγίλλης. Κάτω από τα πυρά των αστυνομικών και ακέφαλοι, έπειτα από την σύλληψη του Προβελέγγιου, οι διαδηλωτές καθηλώθηκαν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Απεσύρθησαν και διαλύθηκαν. Ο σκοπός τους, που ήταν η κατάληψη της πρωθυπουργικής κατοικίας και η σύλληψη του Πρωθυπουργού και των υπουργών που ήσαν συγκεντρωμένοι εκεί, είχε ματαιωθεί. Εάν κατόρθωναν οι κομμουνιστές να συλλάβουν τον Πρωθυπουργόν και τους υπουργούς, το κράτος θα είχε καταλυθεί, η άκρα αριστερά θα είχε κι όλας επιβληθεί, και θα σχημάτιζε δική της κυβέρνηση.

Χρόνια αργότερα, στις 6 Ιουνίου 1951, ο Γεώργ. Παπανδρέου, ως αντιπρόεδρος της τότε Κυβερνήσεως Κέντρου, έστειλε στον υπουργό Εσωτερικών Κων. Ρέντη, την ακόλουθη επιστολή σχετικά με την στάση του ηρωικού αστυνόμου Γ. Κανελ-λάκη κατά την τραγική εκείνη πρώτη ημέρα του κινήματος:

]«Φίλε κύριε υπουργέ,

Έχω καθυστερήσει εις την εκτέλεσιν αληθώς ιερού καθήκοντος απέναντι διακεκριμένου Αξιωματικού της Αστυνομίας Πόλεων. Την 3ην Δεκεμβρίου 1944, ολίγον μετά την εκδηλο-θείσαν εις την Πλατείαν Συντάγματος στασιαστικήν επίθεσιν του ΚΚΕ, επεχειρήθη άλλη επίθεσις κατά της οικίας μου, επί της οδού Βασ. Σοφίας αρ. 14. Εις την οικίαν μου είχον τότε συγκεντρωθεί οι περισσότεροι υπουργοί. Οι κομμουνισταί, ε-χρησιμοποίησαν εναντίον της Φρουράς, όπλα και χειροβομβίδες. Η επίθεσις απεκρούσθη, όχι άνευ θυμάτων διά τον εχθρόν. Απαντες οι άνδρες της φρουράς έπραξαν το καθήκον των. Ανήκει όμως, όλως ιδιαιτέρα τιμή, εις τον επικεφαλής της φρουράς κ. Κανελλάκην Γεώργιον (αστυνόμον Β'), ο οποίος, με την έξοχον γενναιότητα του, ενέπνευσε τους άνδρας του, συλλαβών αυτοπροσώπως τον ηγούμενον της επιθέσεως...».

Το στασιαστικό κίνημα είχε αρχίσει. Στις συνοικίες, τα τμήματα του ΕΛΑΣ ενεργούσαν επιθέσεις εναντίον των αστυνομικών τμημάτων. Τα βίαια γεγονότα της Κυριακής 3 Δεκεμβρίου ήσαν προοίμιον του εμφυλίου πολέμου. Απ' εκείνη την στιγμή, η ηγεσία του ΚΚΕ έδωσε διαταγή επιθέσεως εναντίον όλων των αστυνομικοί τμημάτων. Η πολιορκία ήρχισε την ίδια νύκτα. Το ένα μετά το άλλο, τα συνοικιακά αστυνομικά τμήματα κατελαμβάνοντο από τον ΕΛΑ Σ και οι άνδρες των ε-ξετελούντο.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Για τα «Δεκεμβριανά» του 1944, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:1)Το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να κινητοποιήσει ούτε δυναμι- κώς, ούτε ψυχολογικώς ολόκληρη την μάζα του ΕΑΜ, η οποί- α μέχρι την παραμονή της στάσεως, τελούσε υπό τον έλεγχο του. Και θα πρέπει να σημειωθεί, ότι αυτή η μάζα δεν ήταν καθόλου ασήμαντη την επομένη της απελευθερώσεως. Μέσα στην Αθήνα υπερέβαινε τις 200.000 «οργανωμένους». Από αυτούς, ελάχιστο ποσοστό μετέσχεν ενεργώς στην εξέγερση. Το μεγαλύτερον μέρος της δυνάμεως κρούσεως, προήρχετο από τις επαρχιακές δυνάμεις του ΕΛΑΣ, οι οποίες είχαν μεταφερθεί στην πρωτεύουσα με την εντύπωση, ότι επρόκειτο να μετάσχουν μιας μεγάλης παρελάσεως επί τη απελευθερώσει.

2) Η κομμουνιστική επανάστασις εστερείτο πρακτικού ιδεαλισμού. Δεν είχε ούτε λογικήν, ούτε ηθικήν. Ήταν ένα τυφλόν ξεχείλισμα ενστίκτων και παθών, χωρίς την παραμικρή έξαρ-ση. Οι Κομμουνιστές εξαπέλυσαν την σφαγήν ως αυτοσκοπέ Χιλιάδες ανθρώπων του λαού, ειρηνικών και ανύποπτων αθώων - άνδρες, γυναίκες και παιδιά - εσφάγησαν από ειδε. χθείς δήμιους. ™ I

Ο Άγγλος δημοσιολόγος F.Α. Voigt έγραφε: «Τα θύματα των σφαγών του Δεκεμβρίου, περιλαμβάνουν ολόκληρους οικογενείας. Πλείστα πτώματα ευρέθησαν φρικτώς παραμοοφομε. να με εξορυγμένους τους οφθαλμούς, σχισμένα τα στόματα, κομμένες τις μύτες. Ο αριθμός των - εις ολόκληρον την ΕΙ λάδα - είναι δύσκολον να καθορισθεί επακριβώς. Ωρισμένοι αμερόληπτοι Άγγλοι και Αμερικανοί παρατηρητές τα αναβιβά-ζουν εις 30.000. Αλλά τα περιθώρια της πλάνης είναι πολύ ευρέα...». Ο ίδιος Άγγλος δημοσιολόγος, σε άλλη μελέτη του σημειώνει τα εξής: «Έδωσα ως πιθανόν αριθμόν των θυμάτων των δεκεμβριανών σφαγών τις 30.000. Ήδη όμως πληροφορούμαι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο οποίος είναι πολύ προσεκτικός σε τέτοιου είδους ζητήματα, δέχεται ως πιθανόν σύνολον των θυμάτων τις 65.000...».

Ο F.Α. Voigt επεχείρησε να δώσει μία εξήγηση των σφαγών και υπεστήριξε ότι το ΚΚΕ απέβλεπε διά του μέσου τούτου, να εξοντώσει την «ελίτ» του έθνους, επικαλούμενος το γεγονός, ότι μεταξύ των δολοφονηθέντων περιλαμβάνονται πολλοί ιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, αξιωματικοί κλπ. Αλλά αυτοί αποτελούσαν ελάχιστον μόνον ποσοστόν του συνόλου των θυμάτων. Το γεγονός δε, ότι πλείστοι εκπρόσωποι της ηγέτιδος τάξεως έπεσαν στα χέρια των κομμουνιστών και αφέθησαν ελεύθεροι κατόπιν καταβολής λύτρων, δεν συνηγορεί υπέρ της απόψεως του. Οι αξιωματικοί πάντως, επλήρωσαν βαρύ φόρτον αίματος.

3) Ματαίως αναζητεί κανείς την «επαναστατικήν σκοπιμότητα» των φρικαλέων αυτών σφαγών. Πρόγραμμα δεν υπήρχε κανένα. Κακοποιό στοιχεία που αυτοαπεκαλούντο «καπετάνιοι» έσφαζαν κατά βούλησιν ικανοποιώντας τα εγκληματικά και σαδιστικά τους ένστικτα. Εκ των επιφανών δοσιλόγων, ένας \ δύο μόνον εξοντώθησαν. Όσοι μπορούσαν να πληρώσουν λύτρα, εγλύτωσαν. Και ασφαλώς, δεν μπορούσαν να πληρώσουν λύτρα στους «λαϊκούς αγωνιστές», ούτε οι φτωχοί, ούτε οι μ1* κροαστοί. Γι' αυτό και εγέμισαν με πτώματα των οι τόποι των σφαγών. Η «λαϊκή επανάσταση» του Δεκεμβρίου, έγινε από την πρώτη ημέρα, μία τεραστία ληστρική επιχείρησις.4) Ιδιαιτέρως απεχθής μορφή του «μεγάλου Δεκέμβρη» υ-ττήρξεν η οργανωμένη λαφυραγωγία. Η διαρπαγή τιμωρείται με θάνατον από τους πραγματικούς επαναστάτες. Οι δεκεμβριανοί όμως «συναγωνιστές» την ανήγαγαν σε έναν από τους αντικειμενικούς σκοπούς της εξεγέρσεως. Οργάνωσαν ειδικά συνεργεία λεηλασίας από έμπιστους του Κόμματος (που πολλές φορές δεν εφείσθησαν ούτε των οικιών Εαμιτών) και αυτά, εξασφαλισμένα στα μετόπισθεν απεγύμνωναν συστηματικώς οικίες και καταστήματα, ενώ τα αφελή θύματα της κομμουνιστικής απάτης, αντιμετώπιζαν τον θάνατον μαχόμενα.

5) Το κορύφωμα της κομμουνιστικής ανανδρίας υπήρξεν η απαγωγή των ομήρων. Γέροντες, γυναίκες, ασθενείς, άνθρωποι, φιλήσυχοι και νοικοκυραίοι, επιστήμονες και διανοούμενοι, έμποροι και εργάτες, απήγοντο ημίγυμνοι από τα σπίτια των κατά τις παγερές εκείνες νύκτες του Δεκεμβρίου και οδηγού-ντο πεζή ανάμεσα στα χιόνια και σε χαράδρες μακράν των Αθηνών. Καθ° οδόν, οι βραδυπορούντες εξ αδυναμίας, εξετελού-ντο επί τόπου, και από εκείνους που προχωρούσαν με κόπο, εγίνετο κάθε τόσο επιλογή για εκτελέσεις.

6) Η Δεκεμβριανή στάσις δεν κατόρθωσε να επικρατήσει, παρά το γεγονός, ότι κατά την κρίσιμον στιγμήν, οι ένοπλες δυνάμεις της ήσαν πενταπλάσιες των ηνωμένων ελληνικών και βρεταννικών δυνάμεων, και είχαν επιτύχει να δεσπόζουν πλέον των εννέα δεκάτων της όλης εκτάσεως των Αθηνών. Ήδη, από του τρίτου δεκαημέρου του Δεκεμβρίου, είχε αρχίσει η κάμφις η οποία κατά τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου, μετεβλήθη σε εσπευσμένην υποχώρησιν των κομμουνιστικών δυνάμεων. Την 1Οην Ιανουαρίου, το ΚΚΕ εζήτησε και υπέγραψε ανακωχή...

Αυτό το αιματηρό όργιο, εχαρακτηρίσθη κατά την 11ην 0-λομέλειαν της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ως „.«διαμάντι του αγώνα του έθνους μας, για τη δημοκρατική αναδημιουργία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας...»!

ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ «Χ»

Την Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ ήρχισε την επίθεση εναντίον του οχυρού της οργανώσεως «Χ» του (τότε) αντι-συνταγματάρχου Γεωργίου Γρίβα, στην ιστορική συνοικία του Θησείου. Μια αδρή και παραστατική περιγραφή της μάχης του Θησείου είχε δώσει ο Γιάννης Σκλαβενίτης, αρχισυντάκτης της "εψημερίδος των Χιτών», ο οποίος είχε πάρει μέρος σ' εκείνη την φοβερή σύγκρουση:

«...Η ώρα είναι 10 π.μ. Από μακριά ακούγονται φωνές: ΕΑΜ... ΕΑΜ... Είναι οι δολοφόνοι που ζητούν να υποδουλώσουν την Ελλάδα... Και οι Χίτες του Θησείου παίρνουν την απόφασίν τους: Όχι, δεν θα περάσουν οι βάρβαροι, δεν θα μολύνουν τα άγια χώματα του Θησείου μας. Θα πολεμήσουμε, κι αν πέσω με για την Ελλάδα, θεία είν' η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει"... Ενώ ο όχλος προχωρεί για το Σύνταγμα, ο ένοπλος όγκος του ΕΑΑΣ επιτίθεται κατά του Θησείου. Η επί-θεσις εκδηλώνεται από το νότιο τμήμα. Η κόλασις των πυρών το>ν βαρέων όπλων των δολοφόνων γίνεται γλέντι στην ενθου-σιω)δη ατμόσφαιρα των Χιτών του Θησείου. Ψάλλοντας της Ελλάδος τραγούδια, ορμούν οι γενναίοι μας κατά των επιτιθεμένων πολυαρίθμων κομμουνιστών. Την 11 π.μ. καταλαμβάνεται το επί της οδού Γαλάτειας πολυβολείον των ελασιτών. Ο ενθουσιασμός των ημιθέων του Θησείου, είναι απερίγραπτος. Τους συναρπάζει η μάχη και προχωρούν. Προχωρούν και κυνηγούν τους βαρβάρους. Οι ενισχύσεις των κομμουνιστών διαρκώς και καταφθάνουν, και η επίθεσις γενικεύεται. Το Θη-σείον κτυπιέται απ' όλες τις πλευρές με άφθονα όπλα. Και όμως τα παιδιά της Ελλάδος αναγκάζουν τους σφαγείς του Λαού να εγκαταλείψουν και άλλο φυλάκιον, τον "Στοιχειωμένον Πύργον" όπως αποκαλείται, χρησιμοποιήσαντες τον μοναδικόν όλμον που διαθέτουν. Οι ήρωες δεν δειλιάζουν, πολεμούν. Και πρώτος μέσα στην μάχη ξεχωρίζει ο Γρίβας.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Φίλε κ. Διευθυντά,

Εις το χθεσινόν άρθρο σας, συνάγοντες «μάθημα» από το πάθημα της Τσεχοσλοβακίας, ενθυμείστε και τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Νομιμοποιείτε τοιουτοτρόπως την παρέμβασίν μου. Αλλά θα επεθύμουν πρώτα να διατυπώσω μερικάς γενικωτέρας απόψεις μου. Γράφετε: «Το πάθημα της Τσεχοσλοβακίας πρέπει να μας διδάξει ότι ουδεμία λύσις υπάρχει μεταξύ της σταθεράς και άκαμπτου προσηλώσεως προς την εθνικήν μας ελευθερία από το ένα μέρος και της απολύτου υποδουλώσεώς μας από το άλλο. Ότι ουδεμία δήθεν ιδεολογική υποχώρησις ωφελεί. Με τους Σλάβους δυστυχώς συνεννόησις δεν υπάρχει». «Είμεθα σύμφωνοι. Και όπως γνωρίζετε είχον ανέκαθεν αυτήν την γνώμην, ακόμη και προ πέντε ετών, όταν τον Ιούλιον του 1943 απέστειλα από την κατεχόμενη Ελλάδα έκθεσιν προς την Ελληνικήν και την Βρετανικήν κυβέρνησιν και έκαμνα προβλέψεις δια το μέλλον, αι οποίαι σήμερον έχουν επαληθεύσει... Πράγματι «ουδεμία δήθεν ιδεολογική υποχώρησις ωφελεί».

Αλλά χρειάζεται διευκρίνισις: Δεν ωφελεί εάν δι' αυτής επιδιώκωμεν να «κατευνάσωμεν» τον Κομμουνιστικόν Πανσλαβισμόν και να «συνεννοηθώμεν», όπως μωρώς επηγγέλετο το «Κέντρον». Ωφελεί όμως δια να τον νικήσωμεν. Διότι όταν εις την μεγάλην ηθικήν δύναμιν της Ελευθερίας του Εθνους, υπέρ της οποίας παλαίομεν, προσθέσωμεν και την ηθικήν δύναμιν της Ατομικής Ελευθερίας και της Κοινωνικής Ευημερίας, τότε το ιδεώδες μας καθίσταται πλήρες και αντιστοίχως συντελείται πλήρως ο ηθικός αφοπλισμός του Κομμουνισμού. Τότε κατακτώμεν ημείς και τας Μάζας και την Νεότητα, αυξάνομεν και τον αριθμόν και τον φανατισμόν του εθνικού μας Μετώπου και φθάνωμεν ασφαλέστερον εις την Νίκην. Αλλά βεβαίως υπό μίαν προϋπόθεσιν: Οτι αι ηθικαί αυταί δυνάμεις θα πρόκειται να συμπληρώσουν τας ενόπλους δυνάμεις του αγώνος και όχι να τας αναπληρώσουν - όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: "Ο Υψιστος μας έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Δια να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι. Θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά - σιγά θα τους παραδίδαμεν - για να μη γίνει Επανάστασις και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα".

Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Οχι ότι δεν υπήρξε «δώρον του Υψίστου» ο Δεκέμβρης... Αλλά ότι «θα τους τα εδίναμε όλα...». Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: «Τους τα επαίρναμεν όλα...» Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν... «Γνωρίζω ότι υπάρχει ακόμη σύγχυσις, η οποία εμποδίζει την ορθήν εκτίμησιν εκείνης της εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν ημπορούν ακόμα να εννοήσουν. Και υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι αρνούνται να εννοήσουν. Απαντώ διά τους πρώτους - και επίσης διά την Ιστορίαν -διότι οι άνθρωποι που θα έλθουν θα είναι απροκατάληπτοι και θα θέλουν να εννοήσουν. Κατέχομαι από την συνείδησιν ότι χάριν εις την πολιτικήν την οποίαν ηκολούθησα κατά τους κρισιμώτατους εκείνους μήνας, κατά τους οποίους η Μοίρα με είχεν επιφορτίσει με την ευθύνην της Ελλάδος, κατέστη δυνατή η συντριβή της Κομμουνιστικής Τυραννίας η οποία τότε ήτο παντοδύναμος και εδυνάστευε την Ελλάδα.

Και πιστεύω ότι η πορεία των γεγονότων - και εις την Ελλάδα και εις την Ευρώπην - επαληθεύει την πρόβλεψιν τον μεγάλου Βρετανού ηγέτον, ο οποίος μου ετηλεγράφει τον Ιανονάριον του 1945 ότι «η πολιτική μου θα εύρη την οφειλομένην επιβράβευσίν της εις τας ημέρας πον έρχονται». «θα επικαλεστώ κείμενα: «Την 26η Απριλίον 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρο, διεκήρυξα το σύνθημα: «Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός». «Εις τοΣυνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσώπων του ΚΚΕ, είπα: «Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως. Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ευκρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕΑΜ έχει την πρόθεσιν να χρησιμοποιήσει την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώννμον της Λαϊκής Λημοκρατίας, ως όργανον δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας τον Ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συνεγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά τον εξωτερικού εισβολέως και κατά τον εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν...» «Εάν όμως το ΕΑΜ έχει λάβει απόφασιν να εγκατάλειψη τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεσθή εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς και αν κατά συνέπειαν δέχεται την κατάργησιν τον ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων ανταρτικών σωμάτων και την δημιουργίαν Εθνικού Στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την Πατρίδα και θα υπάκουη εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως, τότε η συμμετοχή και του ΕΑΜ εις την Εθνικήν μας Ενωσιν θα ημπορή να θεωρήται γεγονός». «Την 6η Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα: «Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ' ουσίαν: Στρατός ΕΑΜ. Ελεγχον της Αστυνομίας, της χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το ΕΑΜ. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το ΕΑΜ. Τώρα, πλέον, ημπορεί να γίνει πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνωμεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσουμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα! «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις τηνΡώμηνμε τονΒρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ». «Την 8ην Οκτωβρίου 1944 συνηντήθην πάλιν με τον Βρετανόν ηγέτην και τον υπουργόν των εξωτερικών κ. Ηντεν εις την Νεάπολιν της Ιταλίας. Εις το υπόμνημα το οποίον τους επέδωκα, προβλέπω ότι η επικείμενη Απελευθέρωσις θα είναι αναίμακτος και ότι κατόπιν το ΚΚΕ θα επιχειρήσει Στάσιν. Και οι δυο προβλέψεις επαληθεύθησαν. Εγραφα:«... Ελπίζω ότι το Εθνος θα εξέλθη από την δουλείαν ομαλώς και θα συντελεσθή αναιμάκτως η Απελευθέρωσις. Τούτο είναι ουσιώδες αλλά όχι οριστικόν. Το ΚΚΕ διαθέτει σήμερον δυναμικήν υπεροχήν χάρις εις τας οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οπως επανειλημμένως είχον την ευκαιρία να εξηγήσω, η Ελλάς αποτελείται σήμερον από μίαν μεγάλην αφοπλισμένην πλειοψηφίαν και αφετέρου από την ένοπλον μειοψηφίαν του ΚΚΕ.

Εξάλλου η προσαρμογή του ΚΚΕ εις την Εθνικήν Ενωσιν έχει συντελεσθή υπό την σιωπηράν προϋπόθεσιν της παρουσίας εν Ελλάδι σημαντικών βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων. Εάν διεπιστούτο ότι ο όρος αυτός δεν υφίσταται, υπάρχει φόβος ότι το ΚΚΕ θα θέση εις ενέργειαν, κατά τρόπον συγκεκαλυμμένον ή απροκάλυπτον, την υλικήν του δύναμιν δια να γίνη κύριον της καταστάσεως. Τα ακόλουθα μέτρα είναι απαραίτητα προς αποτελεσματικήν αντιμετώπισιν της κρισίμου ταύτης καταστάσεως: 1) Η άμεσος αποστολή σημαντικών βρετανικών δυνάμεων. 2) Η άμεσος δημιουργία τακτικού Ελληνικού Στρατού και 3) Ο πλήρης εφοδιασμός της Ελλάδος». «Και την 18ην Οκτωβρίου 1944, εκφωνών τονλόγον της Απελευθερώσεως εις την πλατείαν Συντάγματος, επαναλάμβανον: «Βάσις του Εθνικού μας Στρατού δια το μέλλον θα είναι η τακτική στρατολογία. Θα γίνη συνείδησις και πράξις ότι ο Στρατός δεν βουλεύεται. Βουλεύεται μόνον ο Κυρίαρχος λαός, του οποίου την θέλησιν εκφράζει η Κυβέρνησις, και τας διαταγάς της κυβερνήσεως εκτελεί ο Στρατός... Θα γίνει συνείδησις και πράξις ότι ο Στρατός δεν ημπορεί να ανήκει ούτε εις κόμματα. Ανήκει μόνον εις την πατρίδα και υπακούει μόνον εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως...». «Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν επηκολούθησε η εφαρμογή... Η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήναις την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την 3ην Νοεμβρίου 1944, προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις: «Μετά την συντελεσθείσαν πλήρη Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν, ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Ανταρτικών Ομάδων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία ωρίσθη δια την 10ηνΔεκεμβρίου. Και όταν έφθασεν η ώρα της πραγματοποιήσεως και το ΚΚΕ διεπίστωσεν ότι αι αποφάσεις μου δεν ήσαν απλαί λέξεις, αλλά πράξεις, και ότι, αφοπλιζόμενον, θα μετεβάλλετο πλέον από παντοδύναμος δυνάστης εις μικρόν πολιτικόν κόμμα μειοψηφίας, απετόλμησεν την Στάσιν. «Τα κείμενα απήντησαν... Αποδεικνύουν ότι όχι μόνον δεν είμεθα διατεθειμένοι «να τα δώσωμεν όλα» - δια να μη γίνει Επανάστασις, αλλά αντιθέτως «να τα πάρωμεν όλα...», έστω και αν επρόκειτο να επακολουθήσει Επανάστασις την οποίαν είχομεν προπαρασκευασθή - με την παρουσίαν των Βρετανών, την άφιξιν της ταξιαρχίας του Ρίμινι, την συγκρότησιν της Εθνοφυλακής και την συγκέντρωσιν των χωροφυλάκων εις Αθήνας - δια ν' αντιμετωπίσωμεν.

Το Σάββατον 2 Δεκεμβρίου παρα-μονήν της Στάσεως, ετηλεγράφησα εις τον Βασιλέα: «Υπουργοί Ακρας Αριστεράς αρνηθέντες υπογράψουν αποστράτευσιν παρητήθησαν. Παραίτησις σημαίνει δυστυχώς απαρχήν εμφυλίου πολέμου. Με όσην αποφασιστικότητα εξηντλήσαμεν τας προσπάθειας μας δια την αποτροπήν του εμφυλίου πολέμου, με την ίδιαν αποφασιστικότητα θα υπερασπίσωμεν την Ελλάδα εναντίον των εσωτερικών της εχθρών. Εύχομαι εις τον Θεόν η τραγική περίοδος να είναι σύντομος και πλήρης η επιβολή του Νόμου προς πραγματικήν Απελευθέρωσιν του στενάζοντος Ελληνικού Ααού». «Ολαι αι άλλαι παραχωρήσεις μου προς το ΚΚΕ - αι οποίαι τόσον επεκρίνοντο τότε από ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχον εμβαθύνει εις την υφισταμένην πραγματικήν κατάστασιν - ήσαν εντελώς δευτερεύουσαι και άνευ ουσιαστικής αξίας. Επειδή τότε μία ήτο η επείγουσα και υπέρτατη ανάγκη: Να αφοπλισθή το ΚΚΕ, και να εξοπλισθή το Κράτος. Κατόπιν, όλα τα άλλα, αυτομάτως θα επηκολούθουν... «Και δια τούτο η ημερομηνία της Αποστρατεύσεως - η 10η Δεκεμβρίου - έμενεν αμετακίνητος. «Οσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβον την Κυβέρνησιν. «Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών- την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πως θα καταλύετο; Δύο ήσαν τα στάδια δια να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ. «Δια να έλθωμεν εις τας Αθήνας -ως αντίπαλοι του ΚΚΕ- δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕΑΜ. Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε Βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχον απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρίσιμους εκείνους μήνας - Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944- επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης... Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων Βρετανικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον πρεσβευτήν της Μεγ. Βρετανίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα «εκατοντάδων» ή και «δεκάδων» ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι «έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Αουξεμβούργου...». «Αλλά και αν ακόμη καθίστατο, μ' όλα ταύτα, δυνατόν να εξευρίσκοντο δυνάμεις Βρετανικαί, και πάλι θα ήτο τότε πολιτικώς αδύνατος η απόβασις εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, λόγω της σφοδρός αντιδράσεως και των Αγγλων εργατικών και του Προέδρου Ρούσβελτ και της Σοβιετικής Ενώσεως. Δια να πεισθώμεν, φθάνει να ενθνμηθώμεν την γενικήν εξέγερσιν, την οποίαν είχε προκαλέσει η Βρεταννική επέμβασις κατά τον Δεκέμβριον και η οποία εκλόνισε την θέσιν τον Τσώρτσιλ - και η οποία, εν τούτοις, είχεν επιχειρηθή υπό «απείρως ευμενεστέρας συνθήκας», διότι αι Βρετανικαί δυνάμεις υπεστήριζαν τότε την νόμιμον κυβέρνησιν και ευρίσκοντο εδώ πρεσκεκλημένοι και από τον ΕΛΑΣ, διό τηνδιατήρησιν της τάξεως... «Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος.

Και δια τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατωρθώθη... Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ, διά του Αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρεταννικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρεταννούς εις την Ελλάδα, καθιστά Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των... «Αλλά νπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός τον ΕΛΑΣ. Διότι εφ' όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς «η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους...» «Αλλά πότε θα έπρεπε ν' αποφασισθή η αποστράτευσις; Θα έπρεπε ν' αποφασισθή αμέσως, ή να αναβληθή δι'αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το ΚΚΕ εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφόσον εξηκολούθει ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι' αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη... «Αλλά μου ήτο σαφές, ότι ο χρόνος ειργάζετο υπέρ τον ΚΚΕ. «Και εσωτερικώς, διότι θα εξησφάλιζεν εν τω μεταξύ την πλήρη διά-βρωσιν - όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και εξωτε-ρικώς, διότι τότε η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκην με τον Ναζισμον και επροφυλάσσετο να διατάραξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της. Και δια τούτο ακριβώς παρέστησε, καθ' όλον τον Δεκέμβριον, τον ουδέτερον - και μάλιστα μέχρι του σημείου να μας αναγγείλη την 30ηνΔεκεμβρίου, την αποστολήν πρέσβεως, ενώ ακόμα αιμάχαι εμαίνοντο εις τας Αθήνας... «Και δια τούτο επέμεινα ανενδότως εις την άμεσον αποστράτευσιν.

Και η 10ηΔεκεμβρίου έμενεν αμετακίνητος... «Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή «δώρον τον υψίστου». Αλλά, δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την σνμμετοχήν και τον ΚΚΕ εις την κυβέρνησίν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και δια να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι δια την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Κα-ζέρτας. Και δια να γίνη η Στάσις - «το δώρον του Υψίστου» - έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχείρηση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίοι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια»

Μετ' εξαίρετου τιμής Γ. Παπανδρέου 1/3/48