Για
την οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι στα πάνελ που υπάρχουν
πολλοί προσκεκλημένοι δεν μπορούν να προσκληθούν και οι εκπρόσωποι του
Λαικου Συνδεσμου , μιας και οι «άλλοι» λόγω της μεγάλης τους
«δημοκρατικής» ευαισθησίας, φεύγουν.
Υπάρχουν όμως και πολιτικές εκπομπές με τη συμμετοχή μόνο ενός καλεσμένου. Γιατί σε αυτές τις εκπομπές δεν προσκαλούνται ποτέ βουλευτές του Λαϊκού Συνδέσμου;
Όταν επίσης για ένα κρίσιμο πολιτικό θέμα όλα τα κόμματα βγάζουν ανακοινώσεις οι οποίες διαβάζονται στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές πολιτικού περιεχομένου των ΜΜΕ, γιατί συστηματικά αποκλείεται έστω και η απλή ανάγνωση των ανακοινώσεων ττου συγκεκριμενου κομματος?
Για ποιο λογο όταν ένας εθνικιστης παραπέμπεται σε δίκη όλα τα ΜΜΕ μεταδίδουν την είδηση σαν να πρόκειται για τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση, χωρίς ποτέ να φιλοξενούν την άποψη του κατηγορουμένου; Και γιατί όταν βγαίνει η δικαστική απόφαση και ο κατηγορούμενος αθωώνεται πανηγυρικά, κανένα ΜΜΕ δεν λέει λέξη για αυτό?
Γιατί όταν ένας αλλοδαπός πέφτει θύμα μιας εγκληματικής ενέργειας, όλα τα ΜΜΕ μεταδίδουν την είδηση με τις γνωστές γραφικές αναφορές σε «φουσκωτούς» μαυροφορεμένους δράστες με ξυρισμένα κεφάλια και όταν η δικαστική διερεύνηση αποδεικνύει ότι ουδόλως σχετίζεται η υπόθεση με τον Λαικο Συνδεσμο, αλλά οφείλεται σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών αλλοδαπών, ουδείς επανορθώνει την ηθική βλάβη και όχι μόνο που έχει υποστεί ο Πατριωτικος Χωρος?
Γιατί ενώ αποτελεί πάγια πρακτική όλων των δημοσιογράφων που συντονίζουν μια συζήτηση το να παρεμβαίνουν και να διακόπτουν ανθρώπους οι οποίοι μιλούν απαξιωτικά για κάποιον μη παρευρισκόμενο σε αυτή, επειδή αυτός που κατηγορείται δεν είναι παρών για να απαντήσει δεν κάνουν το ίδιο όταν υβρίζεται η Χρυσή Αυγή, στελέχη της ή οπαδοί της;
Γιατί ποτέ δεν αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων οι άνανδρες εγκληματικές επιθέσεις πολυπληθών ταγμάτων εφόδου της αριστεράς εναντίον μεμονωμένων μελών ή οπαδών της Χρυσής Αυγής, προκαλώντας συχνά τον σοβαρό τραυματισμό τους;
Πάμπολλα είναι τα γιατί που θα μπορούσα να παραθέσω ακόμη. Αλλά επειδή καμιά λογική απάντηση δεν πρόκειται να πάρω, εκτός ίσως από δημοσιογραφικές ανοησίες και ύβρεις, θα δώσω εγώ την απάντηση γιατί γίνονται όλα αυτά και ποια κατάληξη θα έχουν για να μην έχει κανένας αυταπάτες.
Θα δώσω δυο απαντήσεις. Η μια είναι η προσωπική μου άποψη και θα τη δώσω με ένα διδακτικό ανέκδοτο και η δεύτερη είναι η άποψη της ιστορίας και της νομοτελειακής της εξέλιξης, όπως αυτή καταγράφεται στις μέρες μας μέσα από ένα χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα.
Ανέκδοτο:
Μια φορά και έναν καιρό συναντήθηκαν στο δάσος ένας τυφλός λαγός με ένα τυφλό γυμνοσάλιαγκα. Ρωτάει ο γυμνοσάλιαγκας: «τι ζώο είσαι εσύ;», « θα σου περιγράψω τα χαρακτηριστικά μου και να το βρεις μόνος σου», απαντάει ο λαγός. Και συνεχίζει: «έχω μεγάλα αυτιά, τρέχω πολύ γρήγορα κάνοντας μεγάλα άλματα και γίνομαι και ωραίο στιφάδο». «Είσαι λαγός» λέει ο γυμνοσάλιαγκας. «Το βρήκες. Περίγραψέ μου τώρα τα δικά σου χαρακτηριστικά για να βρω και εγώ τι ζώο είσαι», λέει ο λαγός. «Βγάζω σάλια, σέρνομαι στο χώμα σε περιττώματα και σε κάθε είδους ακαθαρσία και όλοι με σιχαίνονται. Τι ζώο λες να ’μαι;» ρωτάει ο γυμνοσάλιαγκας. Σκέφτεται για λίγο ο λαγός κι ύστερα από λίγο πετάγεται με ενθουσιασμό και λέει: «το βρήκα, το βρήκα, είσαι δημοσιογράφος».
Ιστορικό παράδειγμα:
Στις περιπτώσεις της Συρίας και της Ουκρανίας συγκρούσθηκαν δυο κόσμοι. Ο γερασμένος κόσμος της Δύσης που αργοπεθαίνει με φριχτούς και επώδυνους σπασμούς με τον σφριγηλό κόσμο της Ανατολής που γεννιέται. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τη γνωστή ρήση του Θουκυδίδη: «ο δυνατός επιβάλλει πάντα αυτό που του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί πάντα μέχρι εκεί που τον υποχρεώνει η αδυναμία του».
Όμως ο σάπιος και γερασμένος κόσμος της Δύσης δεν θέλει να παραδεχθεί ούτε ότι πεθαίνει, ούτε να υποχωρήσει μέχρι εκεί που τον υποχρεώνει η αδυναμία του. Είναι πρόθυμος να συνεχίσει τη σύγκρουση παρά την απώλεια της Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας σε όλα τα μήκη και πλάτη που στη συνέχεια θα απλώσει την επιρροή του ο δυνατός. Γνωρίζει ότι θα έχει θύματα φυσικά, αλλά αυτό δεν τον ενδιαφέρει. Υπάρχει πάντα τσάμπα «κρέας» για να ρίξει στην «κρεατομηχανή» του δυνατού με την ελπίδα να τον φθείρει. Είναι το κρέας εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ισορροπία στον κόσμο άλλαξε και συνεχίζουν να αδικοπραγούν βιαίως υπέρ της ψυχορραγούσας Δύσης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αυτή παραμένει ισχυρή και ότι μπορεί τους προστατέψει και να τους ανταμείψει.
Το ίδιο πίστευαν και οι τζιχαντιστές της Συρίας, όταν αποθρασυμμένοι από την υποστήριξη της Δύσης διέπρατταν τα ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματά τους για να ρίξουν τον Άσαντ για λογαριασμό της ξοφλημένης Δύσης. Ήλπιζαν και αυτοί ότι με την υποστήριξη της «παντοδύναμης» Δύσης μπορούν να νικήσουν και να ανταμειφθούν στη συνέχεια για αυτό. Η κατάληξη ήταν να εξοντωθούν στο σύνολό τους (σύντομα δεν υπάρχει ούτε ένας για δείγμα) και να τους πετάνε σε ομαδικούς λάκκους οικτρά παραμορφωμένους, σαν τσουβάλια (βλέπε φωτογραφίες σε σχετικά sites).
Ας ρίξουν μια ματιά λοιπόν οι φανατικοί υπηρέτες της υπό διάλυση Δύσης στις εικόνες της Συρίας και της Ουκρανίας κι ας προσπαθήσουν να μαντέψουν ποιο θα είναι το διεθνές περιβάλλον μέσα την επόμενη πενταετία. Πιστεύω ότι η άθλια συντριπτική τους πλειοψηφία θα μέμφεται τον εαυτό της με τη γνωστή παροιμία: «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Υπάρχουν όμως και πολιτικές εκπομπές με τη συμμετοχή μόνο ενός καλεσμένου. Γιατί σε αυτές τις εκπομπές δεν προσκαλούνται ποτέ βουλευτές του Λαϊκού Συνδέσμου;
Όταν επίσης για ένα κρίσιμο πολιτικό θέμα όλα τα κόμματα βγάζουν ανακοινώσεις οι οποίες διαβάζονται στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές πολιτικού περιεχομένου των ΜΜΕ, γιατί συστηματικά αποκλείεται έστω και η απλή ανάγνωση των ανακοινώσεων ττου συγκεκριμενου κομματος?
Για ποιο λογο όταν ένας εθνικιστης παραπέμπεται σε δίκη όλα τα ΜΜΕ μεταδίδουν την είδηση σαν να πρόκειται για τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση, χωρίς ποτέ να φιλοξενούν την άποψη του κατηγορουμένου; Και γιατί όταν βγαίνει η δικαστική απόφαση και ο κατηγορούμενος αθωώνεται πανηγυρικά, κανένα ΜΜΕ δεν λέει λέξη για αυτό?
Γιατί όταν ένας αλλοδαπός πέφτει θύμα μιας εγκληματικής ενέργειας, όλα τα ΜΜΕ μεταδίδουν την είδηση με τις γνωστές γραφικές αναφορές σε «φουσκωτούς» μαυροφορεμένους δράστες με ξυρισμένα κεφάλια και όταν η δικαστική διερεύνηση αποδεικνύει ότι ουδόλως σχετίζεται η υπόθεση με τον Λαικο Συνδεσμο, αλλά οφείλεται σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών αλλοδαπών, ουδείς επανορθώνει την ηθική βλάβη και όχι μόνο που έχει υποστεί ο Πατριωτικος Χωρος?
Γιατί ενώ αποτελεί πάγια πρακτική όλων των δημοσιογράφων που συντονίζουν μια συζήτηση το να παρεμβαίνουν και να διακόπτουν ανθρώπους οι οποίοι μιλούν απαξιωτικά για κάποιον μη παρευρισκόμενο σε αυτή, επειδή αυτός που κατηγορείται δεν είναι παρών για να απαντήσει δεν κάνουν το ίδιο όταν υβρίζεται η Χρυσή Αυγή, στελέχη της ή οπαδοί της;
Γιατί ποτέ δεν αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων οι άνανδρες εγκληματικές επιθέσεις πολυπληθών ταγμάτων εφόδου της αριστεράς εναντίον μεμονωμένων μελών ή οπαδών της Χρυσής Αυγής, προκαλώντας συχνά τον σοβαρό τραυματισμό τους;
Πάμπολλα είναι τα γιατί που θα μπορούσα να παραθέσω ακόμη. Αλλά επειδή καμιά λογική απάντηση δεν πρόκειται να πάρω, εκτός ίσως από δημοσιογραφικές ανοησίες και ύβρεις, θα δώσω εγώ την απάντηση γιατί γίνονται όλα αυτά και ποια κατάληξη θα έχουν για να μην έχει κανένας αυταπάτες.
Θα δώσω δυο απαντήσεις. Η μια είναι η προσωπική μου άποψη και θα τη δώσω με ένα διδακτικό ανέκδοτο και η δεύτερη είναι η άποψη της ιστορίας και της νομοτελειακής της εξέλιξης, όπως αυτή καταγράφεται στις μέρες μας μέσα από ένα χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα.
Ανέκδοτο:
Μια φορά και έναν καιρό συναντήθηκαν στο δάσος ένας τυφλός λαγός με ένα τυφλό γυμνοσάλιαγκα. Ρωτάει ο γυμνοσάλιαγκας: «τι ζώο είσαι εσύ;», « θα σου περιγράψω τα χαρακτηριστικά μου και να το βρεις μόνος σου», απαντάει ο λαγός. Και συνεχίζει: «έχω μεγάλα αυτιά, τρέχω πολύ γρήγορα κάνοντας μεγάλα άλματα και γίνομαι και ωραίο στιφάδο». «Είσαι λαγός» λέει ο γυμνοσάλιαγκας. «Το βρήκες. Περίγραψέ μου τώρα τα δικά σου χαρακτηριστικά για να βρω και εγώ τι ζώο είσαι», λέει ο λαγός. «Βγάζω σάλια, σέρνομαι στο χώμα σε περιττώματα και σε κάθε είδους ακαθαρσία και όλοι με σιχαίνονται. Τι ζώο λες να ’μαι;» ρωτάει ο γυμνοσάλιαγκας. Σκέφτεται για λίγο ο λαγός κι ύστερα από λίγο πετάγεται με ενθουσιασμό και λέει: «το βρήκα, το βρήκα, είσαι δημοσιογράφος».
Ιστορικό παράδειγμα:
Στις περιπτώσεις της Συρίας και της Ουκρανίας συγκρούσθηκαν δυο κόσμοι. Ο γερασμένος κόσμος της Δύσης που αργοπεθαίνει με φριχτούς και επώδυνους σπασμούς με τον σφριγηλό κόσμο της Ανατολής που γεννιέται. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τη γνωστή ρήση του Θουκυδίδη: «ο δυνατός επιβάλλει πάντα αυτό που του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί πάντα μέχρι εκεί που τον υποχρεώνει η αδυναμία του».
Όμως ο σάπιος και γερασμένος κόσμος της Δύσης δεν θέλει να παραδεχθεί ούτε ότι πεθαίνει, ούτε να υποχωρήσει μέχρι εκεί που τον υποχρεώνει η αδυναμία του. Είναι πρόθυμος να συνεχίσει τη σύγκρουση παρά την απώλεια της Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας σε όλα τα μήκη και πλάτη που στη συνέχεια θα απλώσει την επιρροή του ο δυνατός. Γνωρίζει ότι θα έχει θύματα φυσικά, αλλά αυτό δεν τον ενδιαφέρει. Υπάρχει πάντα τσάμπα «κρέας» για να ρίξει στην «κρεατομηχανή» του δυνατού με την ελπίδα να τον φθείρει. Είναι το κρέας εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ισορροπία στον κόσμο άλλαξε και συνεχίζουν να αδικοπραγούν βιαίως υπέρ της ψυχορραγούσας Δύσης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αυτή παραμένει ισχυρή και ότι μπορεί τους προστατέψει και να τους ανταμείψει.
Το ίδιο πίστευαν και οι τζιχαντιστές της Συρίας, όταν αποθρασυμμένοι από την υποστήριξη της Δύσης διέπρατταν τα ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματά τους για να ρίξουν τον Άσαντ για λογαριασμό της ξοφλημένης Δύσης. Ήλπιζαν και αυτοί ότι με την υποστήριξη της «παντοδύναμης» Δύσης μπορούν να νικήσουν και να ανταμειφθούν στη συνέχεια για αυτό. Η κατάληξη ήταν να εξοντωθούν στο σύνολό τους (σύντομα δεν υπάρχει ούτε ένας για δείγμα) και να τους πετάνε σε ομαδικούς λάκκους οικτρά παραμορφωμένους, σαν τσουβάλια (βλέπε φωτογραφίες σε σχετικά sites).
Ας ρίξουν μια ματιά λοιπόν οι φανατικοί υπηρέτες της υπό διάλυση Δύσης στις εικόνες της Συρίας και της Ουκρανίας κι ας προσπαθήσουν να μαντέψουν ποιο θα είναι το διεθνές περιβάλλον μέσα την επόμενη πενταετία. Πιστεύω ότι η άθλια συντριπτική τους πλειοψηφία θα μέμφεται τον εαυτό της με τη γνωστή παροιμία: «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου