Το Μητσοτάκ.. πατατράκ;

 

 

 

Από την τελευταία φορά που το επιχείρημα «να φύγουν αυτοί» έφερνε έναν Μητσοτάκη στην εξουσία της χώρας, την 1η Ιουλίου συμπληρώνονται 30 χρόνια. Σήμερα, σχεδόν όσοι πρωθυπουργοί κυβέρνησαν στο διάστημα που μεσολάβησε, στελέχη τουλάχιστον τεσσάρων κυβερνήσεων, μεγάλα ονόματα της τηλεοπτικής πραγματικότητας και της συστημικής και «αντισυστημικής» ενημέρωσης, περιθωριακά στοιχεία και ένα ετερόκλητο σύνολο οικονομικοπολιτικών παραγόντων που βρέθηκαν κάτω από το φως του προβολέα της περασμένης δεκαετίας, «προτείνουν τον ψηλό». Αυτοί (πάντα) ξέρουν.

Σε δεκαπέντε ημέρες, στις πρώτες εκλογές μετά την «έξοδο» από το τρίτο μνημόνιο και το πέρασμα στην εποχή του αέναου μνημονίου, εμφανίζονται να αντιπαρατίθενται δύο ομάδες ψηφοφόρων. Δεν είναι ούτε αντιμνημονιακοί και μνημονιακοί, ούτε Παπανδρεϊκοι – Καραμανλικοί, ούτε το πολύπαθο «Αριστερά – Δεξιά». Στην κάλπη της 7ης Ιουλίου θα αναμετρηθούν εκείνοι που θέλουν να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης (ή που δε θέλουν τον Τσίπρα) από τη μία, και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι, ομάδα φυσικά που διασπάται σε πολλαπλές μικρότερες υποομάδες. Η κοινή συνισταμένη ωστόσο της πρώτης, είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με την αυτοδυναμία των γαλάζιων να μοιάζει ρεαλιστική πιθανότητα.

Το 2015, ο Αντώνης Σαμαράς παρέδιδε μία Νέα Δημοκρατία ηττημένη, έχοντας χάσει ελάχιστους ψηφοφόρους από τις εκλογές του 2012, με διάχυτη τη δυσαρέσκεια στο κόμμα του, εν μέσω κριτικής από διάφορες πλευρές και προβλέψεις έως και για τη διάλυση της. Παρέδιδε μία Νέα Δημοκρατία μετά από σχεδόν έξι χρόνια στην ηγεσία της, δυόμιση χρόνια πρωθυπουργίας με συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, και ακόμα οκτώ μήνες υπό τον Λουκά Παπαδήμο, από τον δεύτερο χρόνο της κρίσης. Με το ναζιστικό κόμμα και τους ΑΝΕΛ να αντιπροσωπεύουν στη Βουλή το ένα δέκατο των ψηφοφόρων.

Στις αρχές του 2016, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα παραλάμβανε το κόμμα «των νοικοκυραίων» του Σαμαρά, υπό το χειροκρότημα και την αγωνία του «μετώπου της λογικής» – «παραιτηθείτε», με την τριανδρία της αντιπροεδρίας Γεωργιάδη – Χατζηδάκη να δίνει το πρώτο στίγμα της πολλαπλής διεύρυνσης. Το «παραιτηθείτε» έγινε από το πρώτο του εξάμηνο «εκλογές τώρα» και «φύγετε», ακολούθως «η Μακεδονία είναι ελληνική» και «Κάψατε – πνίξατε τον κόσμο στο Μάτι και τη Μάνδρα», στο… ευφάνταστο «#έρχεται_πούτσα», πριν καταλήξει στο «Ανάπτυξη σημαίνει ελευθερία». Στο ενδιάμεσο, μικροί ύμνοι κατά του Grexit, κατά των «λαθρομεταναστών», κατά του Μαδούρου, κατά της ανασφάλειας, κατά των Εξαρχείων, κατά του ασύλου στα πανεπιστήμια…

Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται έτοιμος να κυβερνήσει με ένα κόμμα που φαίνεται να σαρώνει σαν… οδοστρωτήρας. Οι δημοσκοπήσεις τον δίνουν πρώτο με τα τσαρούχια και με τάσεις αυτοδυναμίας, οι διεθνείς αγορές εμφανίζονται ξετρελαμένες με την έλευσή του και η απήχησή του στη μηντιακή δημόσια συζήτηση φαίνεται τεράστια. Τι είναι όμως αυτό που έφτιαξε ο Κυριάκος, μετά και από την δημοσιοποίηση του προγράμματος και των ψηφοδελτίων του κόμματος; Τι είναι η Νέα Δημοκρατία σήμερα;

Ο συνήθως λαλίστατος Μάκης Βορίδης δίνει μία διάσταση, διά στόματος… αρχηγού:

«Το είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάποια στιγμή, και το είπε και ωραία. Ωραία. Πετυχημένα το είπε, εύστοχα το είπε. Τι είπε; Λέει, η Νέα Δημοκρατία είναι ένα μοντέλο, για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συγκροτούνται τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς, του ΕΛΚ […] Τι έχει κάνει λοιπόν η Νέα Δημοκρατία; Έχει ψηλά στην ατζέντα της τα ζητήματα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, έχει ψηλά στην ατζέντα της τα ζητήματα του περιορισμού και της ανάσχεσης της παράνομης μετανάστευσης, έχει ψηλά στην ατζέντα της την αποκατάσταση της ασφάλειας, και αυτό ταυτόχρονα με ένα πρόγραμμα οικονομικό, μείωσης των φόρων, επενδύσεων και προσέλκυσης επενδύσεων, ενίσχυσης του εισοδήματος, σε συνδυασμό με μία πολιτική η οποία διασφαλίζει τη στήριξη των αδυνάμων, μέσα από μια σειρά δράσεων -αλλά εγώ θα σας πω ότι η κύρια και βασική δράση είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας, έτσι πραγματικά ενισχύεις τους αδύναμους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πειράξεις τις οικονομικές ενισχύσεις και τις κοινωνικές μεταβιβάσεις που γίνονται»

Τόσο συμπυκνωμένα και τόσο αποκαλυπτικά σημεία της ατζέντας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε λίγες μόλις σειρές. Κλίμα φόβου, ανασφάλειας, ξενοφοβίας, υποσχέσεις για «ελαφρύνσεις» σε ευθεία σύνδεση με την περικοπή δαπανών και υπηρεσιών, όπως και για «άρση των εμποδίων για την επιχειρηματικότητα» (βλ. περιβαλλοντικών, εργασιακών, ασφαλιστικών κλπ). Εάν στα παραπάνω προστεθεί η έξαρση του «πατριωτικού λόγου», η αναγωγή εθνικών τραγωδιών σε κατηγορητήριο επιπέδου ποινικού δικαστηρίου και η στρατηγική προώθηση ψευδών και παραπλανητικών ειδήσεων για κάθε ζήτημα της δημόσιας συζήτησης, έχουμε το περίγραμμα της «στρατηγικής νίκης» του κόμματος του Μητσοτάκη.

Πριν φτάσουμε στο σήμερα, έννοιες όπως η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, ελαττωματικές ιδέες, αριστερή τυραννία, η καταστροφή του κράτους από την Αριστερά, αριστερόστροφος φασισμός, απειλές για την ελεύθερη οικονομία, την αριστεία, την Εκκλησία δεν μπήκαν απλώς στην ατζέντα της δημόσιας αντιπαράθεσης. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στη χώρα μας, διακηρύξεις όπως οι παραπάνω ακούγονται από ένα κυβερνητικό κόμμα που βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας με τη στήριξη 1.800.000 ψηφοφόρων.

Ένα εκατομμύριο και οκτακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι. Τόσους κατάφερε να προσελκύσει ο μεγάλος συνασπισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Τόσους έπεισε στην ήττα του ο Σαμαράς τον Ιανουάριο του 2015, τόσους κατάφερε να μαζέψει ο ίδιος στη νίκη του τον Ιούνιο του 2012. Μιας όμως και της νίκης των 9,5 μονάδων στις ευρωεκλογές ακολουθούν δημοσκοπήσεις και σενάρια που τη θέλουν ακόμα και να κυβερνά αυτοδύναμη, ας επιχειρήσουμε να δούμε «από πιο κοντά» τι περιλαμβάνει αυτό το «μοντέλο». Εκείνο, δηλαδή, που θα πρέπει να το αντιγράψει και η Δεξιά στην Ευρώπη, όπως έχει αναγνωρίσει ο ίδιος ο πρόεδρός του.

Νέα ΛΑΟΣ-κρατία

Η πρώτη διακριτή ομάδα γαλάζιων υποψήφιων δεν είναι ούτε οι Σαμαραρικοί, ούτε οι Μητσοτακικοί, ούτε οι Καραμανλικοί. Εκείνοι που κατάφεραν να δώσουν τον αέρα του θριάμβου στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι οι τηλεοπτικοί. Ένα κράμα από πολιτικούς, δημοσιογράφους (μέχρι εχθές), ανεξάρτητους πανεπιστημιακούς και καθηγητές (επίσης μέχρι εχθές), πολιτευτές – τηλεπερσόνες, που εδώ και πολύ καιρό επιδίδονται σε μία αντιπολίτευση επιπέδου εκπομπής τηλεπωλήσεων του Άδωνι Γεωργιάδη. Με την αρωγή μεγάλου μέρους των τηλεοπτικών καναλιών και εφημερίδων, πλήθος στελεχών έχουν πουλήσει κατά τους αντιπολιτευτικούς χρόνους χιλιάδες τόμους Βενεζουέλας, Εξαρχείων, Grexit, Ασφάλειας, με μάχες κατά της εγκληματικότητας, των λαθρομεταναστών και υπέρ της πατρίδας, της θρησκείας και της καθαρότητας της Ευρώπης.

Σαν άλλοι τηλεπλασιέ βιβλίων, ορδές γαλάζιων βουλευτών και άλλων προσωπικοτήτων -τώρα υποψήφιων- πουλάνε επί τέσσερα χρόνια όλα τα παραπάνω, δίνοντας το στίγμα της αντιπολίτευσης σε κάθε συζήτηση. Στη διαπραγμάτευση του 2015, στο Μακεδονικό, στις σχέσεις με την Εκκλησία, στις συζητήσεις περί δικαιωμάτων και σε κάθε πιθανό και απίθανο ζήτημα που έβρισκε τον δρόμο του στα τηλεπαράθυρα.

Εκείνο που με γυμνό μάτι μπορούσε να διακρίνει κανείς στις εσωκομματικές διαδικασίες του 2015, είναι πως η συμμετοχή του Άδωνι Γεωργιάδη στην διεκδίκηση της ηγεσίας ουδέποτε είχε ως ρεαλιστικό στόχο την ηγεσία του κόμματος. Προφανής στόχευση ήταν η ίδια η νομιμοποίηση του λόγου που μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτό το μέρος του ΛΑΟΣ που είχε πριν από λίγα χρόνια κάνει μεταγραφή ο Σαμαράς, σπρώχνοντας το κέντρο της συζήτησης όλο και δεξιότερα. Όπερ και εγένετο. Γι’ αυτό και ενώ πριν από λίγα χρόνια μιλούσαν για την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μόνο ο Μ. Βορίδης, ο Άδ. Γεωργιάδης και μερικά ανθυποστελέχη του Καρατζαφέρη, σήμερα μιλάνε σχεδόν όλα τα προβεβλημένα στελέχη με τους όρους του Άδωνι. Εξ’ ού και στελέχη όπως ο Βορίδης (και πάλι) νιώθουν πια την άνεση να δηλώσουν δημόσια πως:

«Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές» θα δηλώσει τον περσινό Αύγουστο, ενώ λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα θα σπεύσει να δηλώσει πως από τα λεγόμενά του δεν υπάρχει στο κόμμα η παραμικρή διαφοροποίηση. «Μητσοτάκης, Σαμαράς, Βορίδης, Γεωργιάδης, είμαστε όλοι ενωμένοι στην υπεράσπιση των αξιών της πατρίδας. Είμαστε όλοι ακριβώς στην ίδια βάρκα» θα πει, την ώρα που φίλα προσκείμενοι αρθρογράφοι θέλουν να μεγαλώσουν «τουλάχιστον δύο γενιές» με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά».

Κατά μία σατανική σύμπτωση, το κεντρικό σύνθημα για τη συντριβή της Αριστεράς, συμπίπτει με αυτό των φανατικών εχθρών της. Κάπως έτσι σήμερα τα κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας εμφανίζονται να… εξαφανίζονται από τα δεξιότερα κόμματα. Ένα μεγάλο μέρος άλλοτε υποστηρικτών εχθρών της Δημοκρατίας, που σήμερα σκούζουν όχι μόνο για τη συντριβή της «προδοτικής» κυβέρνησης της «ασυδοσίας και της εκπούστευσης», αλλά για τη συντριβή των ιδεών της Αριστεράς στο σύνολό της.

Εκτός των παραπάνω, η επιβράβευση των ευρωεκλογών έδωσε φτερά σε μία σειρά άλλων υποψηφίων, αφού το πείραμα του βιβλιοπώλη που από τηλεοράσεως έγινε αντιπρόεδρος στον προθάλαμο της εξουσίας στέφθηκε από επιτυχία. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για τα ψηφοδέλτια της παράταξης σε συμμετοχές όπως του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, του Μπάμπη Παπαδημητρίου, του Γιάννη Λοβέρδου, του Πέτρου Τατσόπουλου, του Κώστα Κυρανάκη και άλλων προσωπικοτήτων της σχολής του αντιπροέδρου, που δεν είναι άλλη από αυτή του Καρατζαφέρη. Εάν στους παραπάνω προστεθούν στελέχη όπως του Θάνου Πλεύρη και άλλων που ακολούθησαν από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, διαπιστώνεται σημαντική ενίσχυση των χαρακτηριστικών του ακροδεξιού μορφώματος στους γαλάζιους.

Οι Σαμαροβενιζέλοι

Η δεύτερη ομάδα, που συχνά δύσκολα διακρίνεται από την πρώτη, είναι τα στελέχη της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Από τη μία οι λεγόμενοι Σαμαρικοί, από την άλλη τα πασοκογενή στελέχη εκείνης της κυβέρνησης, που περισσότερο πλέον μοιάζουν με στελέχη του ίδιου κόμματος. Και ας μην έχουν μέχρι σήμερα τεθεί εκτός ΚΙΝΑΛ, όπως ο Β. Βενιζέλος. Οι δεύτεροι, είτε με τις ευλογίες της Φώφης Γεννηματά είτε χωρίς, φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να ευθυγραμμίζουν τη στάση του ΚΙΝΑΛ στη σκιά της Νέας Δημοκρατίας. Ποιος στ’ αλήθεια λογίζει σαν αντιπάλους τον Ανδρέα Λοβέρδο με τον Δημήτρη Σταμάτη, ή τον Κωνσταντίνο Σκρέκα με τον Γιάννη Μανιάτη;

Στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία των συνεργατών της κυβέρνησης Σαμαρά εμφανίζονται σφιχτά δεμένοι μεταξύ τους, με την διακυβέρνηση του 2012-2015 να τους ενώνει και να αποτελεί την καρδιά που κράτησε ζωντανή την αντιπολίτευση μέχρι σήμερα. Μια αρμαθιά «γενναίων», κοινωνών του αφηγήματος που λέει πως η χώρα θα ήταν τώρα ένα… Μονακό εάν δεν ανατρεπόταν ο Σαμαράς στα τέλη του 2014, με το κόστος για τη χώρα από την πτώση τους να το υπολογίζουν ακόμα και στα 200 δισ. ευρώ μερικές φορές.

Ο σφιχτός εναγκαλισμός της ομάδας αυτής επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί πως βρέθηκε στο στόχαστρο της Φώφης Γεννηματά και της εμβληματικής περιθωριοποίησης του Βαγγέλη Βενιζέλου, παρά το ότι η ίδια έχει διαλύσει κάθε υπόνοια διαφοροποίησης της στάσης της. Ο τελευταίος όμως έχει ακόμα τον χώρο του στον κεντρικό πολιτικό λόγο του ΚΙΝΑΛ, αρκετά στελέχη της επιρροής του έχουν ήδη βρει στέγη στη Νέα Δημοκρατία (βλ. παρακάτω), ενώ ο ίδιος μπορεί να υπερηφανεύεται για την πατρότητα του κεντρικού αφηγήματος του κόμματος του Κ. Μητσοτάκη, στο πλαίσιο πάντα του «ευρύτερου ρόλου» του.

Να σημειωθεί πως η σχέση αυτή μεταξύ μέρους του ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου με τη Νέα Δημοκρατία Σαμαρά αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος στο οποίο πάτησε αρχικά η ιστορική είσοδος ενός ακροδεξιού κόμματος σε κυβέρνηση στη χώρα μας. Στο μακρινό 2011 και στην κυβέρνηση Παπαδήμου, η συμμετοχή Καρατζαφέρη ουδόλως είχε να προσφέρει κάτι σε επίπεδο κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αφού η κυβερνητική πλειοψηφία έγινε απλώς 268 από 260 που μετρούσαν τα δύο κόμματα. Παρά ταύτα, το κόμμα Καρατζαφέρη μπήκε στην κυβέρνηση και έλαβε και υπουργικές θέσεις, ενώ κανείς δεν ξεχνά πως ο Λουκάς Παπαδήμος για την πρωθυπουργία ήταν δική του πρόταση, από το 2009.

Ετούτη η ομάδα είναι αυτή που ακολούθησε την κατά Σαμαρά στρατηγική «μη παράδοσης της εξουσίας», που στην πορεία ο έλεγχός αρκετών εξ αυτών από τη Δικαιοσύνη για ένα αποδεδειγμένο σκάνδαλο σαν της Novartis χρησιμοποιήθηκε ως αφήγημα για την «επιχείρηση εξαφάνισής τους», ως αντίβαρο μάλιστα σε ένα εθνικό ζήτημα. Και όλα αυτά, την ώρα που ο διεθνής Τύπος βοά για τις έρευνες της αμερικανικής Δικαιοσύνης για τη σύσταση διεθνούς καρτέλ την περίοδο 2013-2015, με τη συμμετοχή πλήθους φαρμακευτικών, πλην της γνωστής πολυεθνικής, ενώ η ελληνική Δικαιοσύνη καλείται «να κάνει τη δουλειά της» σε συνθήκες πρωτοφανούς πόλωσης.

Τα δανεικά

Εκτός της κοινής πορείας του 2011-2015 που αποτελεί μία από τις ισχυρότερες γέφυρες μεταξύ των πάλαι ποτέ ορκισμένων εχθρών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ένας ακόμα κρίκος μεταξύ τους συνίσταται από την κοινή δανειακή τους κατάσταση.

Περισσότερα από 100 τραπεζικά στελέχη και αρκετά οικονομικά στελέχη των δύο κομμάτων αντιμετωπίζουν ήδη κακουργηματικές κατηγορίες για τα δάνεια των δύο κομμάτων, που αθροιστικά ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ. Χωρίς εξασφαλίσεις και με υποθήκη την μελλοντική κρατική χρηματοδότηση, η υπόθεση των δανείων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είχε αρχειοθετηθεί στις αρχές της διακυβέρνησης Σαμαρά, για να βγει από το αρχείο έξι χρόνια αργότερα.

Το ΠΑΣΟΚ για τα δανεικά:

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα χρέη των αδελφών κομμάτων της Νέας Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Κατά τα φαινόμενα ωστόσο, ο μόνος λόγος για να αντιγράψουν το οικονομικό μοντέλο του κόμματος οι Ευρωπαίοι θα ήταν να ήθελαν να μάθουν πως γίνεται να χρωστάς τόσο υπέρογκα ποσά, αποκτημένα με τόσο εξωφρενικές μεθοδεύσεις, και να διεκδικείς παρόλα αυτά στα σοβαρά να κυβερνήσεις ένα κράτος. Και να το καταφέρνεις.

Οι άνθρωποι του προέδρου

Η τρίτη ομάδα είναι πιο σκιώδης μέχρι σήμερα, ένα ευμεγέθες πλήθος στενών συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη που έχουν αποφύγει τη δημοσιότητα -σχεδόν έχουν καταφέρει να μην εμφανιστούν στους πολίτες. Είναι εκείνοι που χαράσσουν την πολιτική που εκφράζει μέσα από τις ομιλίες του ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, με κύριους τους 12 «σοφούς» που απαρτίζουν τον στενό πυρήνα των ανθρώπων του προέδρου, και άλλους που κινούνται γύρω από αυτόν.

Σύμφωνα με τα βιογραφικά τους στην σχετική ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, η χρυσή δωδεκάδα του Κ. Μητσοτάκη απαρτίζεται από τους:

1.   Τάσος Αναστασάτος, οικονομολόγος της Τράπεζας της Ελλάδας, πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών

2.   Κωνσταντίνος Αραβώσης, ιδρυτής της καμπάνιας «Let’s do it Greece», πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ενεργειακής Αξιοποίησης Αποβλήτων και πρόεδρος δ.σ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Διοικήσεως Παραγωγής Προϊόντων και Υπηρεσιών της ΕΕΔΕ

3.   Βίκυ Λοΐζου, αναπληρώτρια γραμματέας στρατηγικού σχεδιασμού και επικοινωνίας του κόμματος

4.   Δόμνα Μιχαηλίδου, οικονομολογος, σύμβουλος μεταρρυθμίσεων του προέδρου της ΝΔ

5.   Κωνσταντίνα Μπότσιου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας και Διεθνούς Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, γενική διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου του κόμματος

6.   Θοδωρής Πελαγίδης, καθηγητής οικονομικής ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, ανώτατος εταίρος του Ινστιτούτου Brookings στην Ουάσιγκτον

7.   Στέλιος Πέτσας, στέλεχος του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και σύμβουλος δημοσιονομικής πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη

8.   Ρεβέκκα Πιτσίκα, μέλος της επιτροπής αξιολόγησης του Διαγωνισμού επιχειρηματικής ιδεάς του ΟΠΑ και ιδρυτικό μέλος του ελληνικού παραρτήματος του Entrepreneur’s Organization

9.   Αλεξάνδρα Σδούκου, νομικός, νομική σύμβουλος σε σειρά από υπουργεία, στέλεχος της μονάδας οργάνωσης της διαχείρισης αναπτυξιακών προγραμμάτων

10.               Χρήστος Χάλαρης, διδάκτωρ της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ και διευθύνων σύμβουλος στην ΗΔΙΚΑ

11.               Λεωνίδας Χριστόπουλος, ειδικός σύμβουλος του Κ. Μητσοτάκη από τη θητεία του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (σε θέματα μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα)

12.               Γιώργος Ζαββός, πρώην ευρωβουλευτής και πρεσβευτής της Κομισιόν, νομικός σύμβουλος στη Νομική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Κάποιοι, τους ονομάζουν τεχνοκράτες. Προσωπικά θα τους έλεγα ανθρώπους, που με την πείρα τους και – κυρίως – τη  δουλειά τους, έχουν αποδείξει ότι μπορούν να προτείνουν λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα της Πατρίδας μας» θα πει για τους 12 ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ πλήθος δημοσιευμάτων, ειδικά του δεξιού Τύπου, έχουν επανειλημμένως σκιαγραφήσει τις στενές σχέσεις του με εκείνον που το κόμμα του βάφτισε κάποτε «αρχιερέα της διαπλοκής», ή κατά κόσμον, ο πρωθυπουργός που έβλεπε τις μίζες να περνούν.

Στον αστερισμό του Σημίτη

Με πρώτο και καλύτερο τον πρώην στενό συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου, Γιώργο Γεραπετρίτη που επεξεργάστηκε την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και ήδη έλαβε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, αρκετά είναι τα στελέχη με εκσυγχρονιστικό, και όχι μόνο, παρελθόν. Πρόσωπα που στο παρελθόν βρέθηκαν στο περιβάλλον του Κώστα Σημίτη, όπως αυτό του δημοσκόπου Τάκη Θεοδωρικάκου, του δημοσιογράφου Μπάμπη Παπαπαναγιώτου (συντάκτης της επιστολής της Αννίτας Π. του περσινού καλοκαιριού, και παρουσιαστής εκπομπής που κόστιζε 6.000 ευρώ το επεισόδιο κατά την λειτουργία της ΝΕΡΙΤ), του καθηγητή Γιώργου Παγουλάτου, με θητεία και στο πλευρό του Λουκά Παπαδήμου, του Βασίλη Καρατζά, καθώς και του -παντός καιρού- Θανάση Κοντογεώργη (σύμβουλος Παπανδρέου – Παπαδήμου – Στουρνάρα – Σημίτη).

Άλλα πρόσωπα από το περιβάλλον της Άννας Διαμαντοπούλου, όπως ο Γιώργος Μαστρογεωργίου (που διορίστηκε από τον Κ. Μητσοτάκη γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου «Κωνσταντίνος Καραμανλής»), και φυσικά, της σφαίρας επιρροής του Βαγγέλη Βενιζέλου, όπως ο Θεόδωρος Πελαγίδης, ο Λεωνίδας Χριστόπουλος, ο Κυριάκος Πιερακκάκης και ο Μάριος Θεμιστοκλέους. Ακόμη, στο πλευρό του Κ. Μητσοτάκη μπορεί κανείς να βρει το πρώην δεξί χέρι του Γιάννη Μανιάτη του ΠΑΣΟΚ, Αλεξάνδρα Σδούκου, τον πρώην στενό συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου, Πάνο Τσακλόγλου, τον γενικό γραμματέα του Γ. Στουρνάρα κατά τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, Τάσο Αναστασάτο, και τον υιό του Γιάννου Παπαντωνίου, Νικήτα Καρτάλη – Παπαντωνίου.

«Θα έλεγα ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι ένας Σημίτης. Εχει σαφώς μεταρρυθμιστικές θέσεις. Αν τις υλοποιήσει, η άλλη παράταξη, που έχει όλο τον λαϊκισμό μέσα της παλαιάς Δεξιάς και τον καραμανλισμό, δεν ξέρω αν θα τον ακολουθήσει ή θα τον στηρίξει μέχρι το τέλος. Θα το δούμε», είχε δηλώσει ο Θεόδωρος Πάγκαλος μόλις ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ. Στέφανος Μάνος likes this.

Το εντός του Ποτάμι

Την ίδια ώρα, σαν μαγικός αυλός ο λόγος του Χάρη Θεοχάρη καταφέρνει να προσελκύσει την πλειοψηφία εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται στο φιλελεύθερο τόξο της χώρας. Ο άνθρωπος που επέστρεψε στην Ελλάδα την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι έφευγαν για το εξωτερικό, έστησε την Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων επάνω στην οποία διοίκηση τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, πριν το Ποτάμι τον μπάσει για τα καλά στα βαθιά νερά της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Πίσω του συντάχθηκε το αποτέλεσμα του μπολιάσματος του Ποταμιού, της Δράσης και… ορφανών του φιλελευθερισμού, σε συνδυασμό με πλήθος επιχειρηματιών. Το πολιτικό αυτό προσωπικό που μέσω ποταμού έβαλε πλάτη στο μέτωπο της λογικής για να μην είναι μόνον οι παλιοί κυβερνώντες που έσχιζαν τα ιμάτια τους για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Στέφανος Μάνος likes this, too.

Έτσι, στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας συναντά κανείς σχεδόν ένα Ποτάμι με τα όλα του, καθώς συμμετέχει πλέον η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος του Σταύρου Θοδωράκη, καθώς και τη Δράση στο σύνολό της, με τον Θόδωρο Σκυλακάκη σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, και ανθρώπους όπως ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης «της Συνθήκης της Γενεύης». Θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για την πολιτική ομάδα στο εσωτερικό του κόμματος που τρέφεται από τις γκάφες του προέδρου. Κάθε φορά που ο Κυριάκος έχει αναφερθεί στις ανισότητες που είναι φυσικές, το ξεπερασμένο οκτάωρο, την ανάγκη επταήμερης λειτουργίας και του «οδοστρωτήρα στα εμπόδια των επιχειρήσεων», η πλειοψηφία του κόμματος χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο ενώ οι παραπάνω εκστασιάζονται από την προώθηση των θέσεών τους.

Ο βαθμός στον οποίο η πλειοψηφία των παραπάνω έμεινε όλο αυτό το διάστημα στο σκοτάδι, μαζί με μεγάλο μέρος του προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας στο οποίο αυτοί συνέβαλαν, μάλλον επιβεβαιώνει την εκτίμηση πως την επόμενη των εκλογών, το φως του προβολέα θα είναι στραμμένο επάνω τους. Ήδη πάντως, κάποια από τα παραπάνω ονόματα έχουν ακουστεί πως ράβουν κοστούμια για υπουργικές θέσεις.

Το πρόγραμμα των «υποχρεώσεων»

Κάπου ανάμεσα στους παραπάνω βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό καλά κρυμμένο και το πρόγραμμα του κόμματος. Το μεγαλύτερο διάστημα αυτής της παρατεταμένη προεκλογικής περιόδου, το αίτημα για εκλογές δεν συνοδευόταν από αντιπρόταση, αλλά κυρίως από αγανάκτηση. Μέχρις εσχάτως, που στην τελική ευθεία άρχισαν να ακούγονται δειλά δειλά μερικές διακηρύξεις, με τις πιο «αντιδημοφιλείς» από αυτές να έχουν αποδέκτες -κυρίως- τους ξένους επενδυτές και τις αγορές. Εξ’ ου και αναφορές όπως του πρώην υπουργού Εργασίας, Γιάννη Βρούτση για τις ρυθμίσεις 120 δόσεων, ή του κεντρικού τραπεζίτη για την ανάγκη ιδιωτικοποιησης του ασφαλιστικού συστήματος.

Στην οικονομία, οι υποσχέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη βασίζονται επάνω στην ουσιαστική περιστολή της λειτουργίας του κράτους. Είτε ιδιωτικοποιώντας υπηρεσίες (όπως των νοσοκομειακών), είτε αίροντας περιορισμούς στην εργασία ή τον έλεγχο των επιχειρήσεων στον τομέα των επενδύσεων, είτε «ελαφραίνοντας» τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Όλα ταύτα, στο φόντο του σεβασμού στις δημοσιονομικές δεσμεύσεις της χώρας, δηλαδή στον κορσέ των υπέρογκων πλεονασμάτων. Ενδεικτική για τις προθέσεις του, η πρόσφατη ομιλία του σε παραγωγικούς φορείς της Πάτρας, από την οποία έλειπαν οι αναφορές σε μικρές επιχειρήσεις, ελεύθερους επαγγελματίες και αυταπασχολούμενους, επιβεβαιώνοντας τις αναγνώσεις που τον θέλουν να στοχεύει κυρίως στα υψηλά στρώματα.

Στα εθνικά θέματα, με εξαίρεση τις κορώνες για το Μακεδονικό στο οποίο ήδη έχουν γίνει πίσω βήματα, το μήνυμα που αποστέλλει είναι επέκταση των ήδη ανεπτυγμένων «συμμαχιών», όπως ο στενότερος εναγκαλισμός με το Ισραήλ. Στους δε Αμερικανούς, η πλήρης ταύτιση με την πολιτική της απερχόμενης κυβέρνησης ανάγκασε τον Κ. Μητσοτάκη να προσφέρει την σκλήρυνση της στάσης της χώρας εναντίον της… Βενεζουέλας, λες και η Ελλάδα βρίσκεται σε κάποιο νησάκι της Καραϊβικής.

Επί της ουσίας, πέρα από τα αρκετά γενικόλογα που επανέλαβε ο Κ. Μητσοτάκης και κατά την παρουσίαση του προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας την περασμένη Παρασκευή, υπάρχουν σημεία του προγράμματος της νέας κυβέρνησης που είναι ήδη ξεκάθαρα. Εκτός του φορολογικού, η αποκαθήλωση της απλής αναλογικής και η επαναθεσμοθέτηση της ενισχυμένης αναλογικής στον εκλογικό νόμο, η δημιουργία «ευέλικτου αδειοδοτικού πλαισίου» για την προσέλκυση επενδύσεων, και παρεμβάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με προμετωπίδα την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι επίσης προφανές πως οι διακηρύξεις τόσων ετών για την πλήρη αναθεώρηση του νομικού πλαισίου για την δημόσια τάξη και την ασφάλεια, η αυστηροποίηση των ποινών γενικώς, ίσως και ένας νέος τρομονόμος, θα αποτελέσουν από την πρώτη στιγμή βασικές επιδιώξεις της νέας κυβέρνησης. Σε όλα αυτά να προστεθεί πως το «κοινωνικό πρόσωπο» του κόμματος, εξαντλείται σε διακηρύξεις για τους μικροεπιχειρηματίες και τους κατασχεμένους λογαριασμούς.

«Η έκθεση της Κομισιόν επισημαίνει κάτι το οποίο λέμε εδώ και πάρα πολύ καιρό και το οποίο η Κομισιόν επισημαίνει με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Την τεράστια ολιγωρία στην υλοποίηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων για να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την αποτελεσματικότητα του κράτους. Αυτό είναι κάτι που το φωνάζουμε εδώ και 4 χρόνια και δυστυχώς, με μεγάλη καθυστέρηση, γίνεται αυτή η επισήμανση» θα σχολιάσει ο Κ. Μητσοτάκης την τελευταία έκθεση της Κομισιόν, ξεκαθαρίζοντας τη συμφωνία του με τις επιταγές των δανειστών. Στο πρόσφατο άρθρο του Ορέστη Βέλμαχου γίνονται διακριτά τα πλαίσια στα οποία θα κινηθεί το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένοι

Εκτός των παραπάνω προβεβλημένων και μη στελεχών, στο περιβάλλον της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει ακόμα μία ομάδα στελεχών, που σήμερα βρίσκεται αναγκαστικά στη σκιά, ως άλλοι σκελετοί στη γαλάζια ντουλάπα. Δεκάδες στελέχη της Νέας Δημοκρατία (και του ΠΑΣΟΚ) που έχουν καταδικαστεί για σωρεία αδικημάτων, που όλοι μαζί συνθέτουν το θλιβερό παζλ της χρεοκοπίας, οικονομικής και πολιτιστικής.

Στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας συναντά κανείς σήμερα δικηγόρο που έχει καταδικαστεί για το παραδικαστικό κύκλωμα, κρατικούς λειτουργούς για απιστία, δημοσιογράφους καταδικασμένους για δωροδοκία, καταδίκες στελεχών της για μη καταβολή δεδουλευμένων, για παράνομη απόλυση και άλλα εργασιακά αδικήματα, άλλες για παράνομη διακίνηση μεταναστών, για υπεξαίρεση, για παράβαση καθήκοντος, για απόπειρα εκβίασης, για πλαστά αναπηρικά πάσα και μία σειρά άλλα αδικήματα. Παραφράζοντας τον ποιητή, με ανθρώπους όπως οι παραπάνω, με μια ελιά και ένα καράβι συνθέτεις ξανά την Ελλάδα της χρεοκοπίας.

Η διαχείριση της καταδίκης του πρώην στενού συνεργάτη του Κ. Μητσοτάκη, Ν. Γεωργιάδη για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων, υπήρξε αποκαλυπτική της στάσης της Νέας Δημοκρατίας απέναντι σε καταδικασμένα στελέχη. «Στην άκρη» μέχρι να κοπάσει η όποια αναταραχή, και σίγουρα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ενόψει εκλογών. Έτσι, ο υπερήφανος μεταρρυθμιστικος λόγος συνυπάρχει στο κόμμα με στοιχεία που έχουν καταδικαστεί για σωρεία αδικημάτων, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό περιβάλλον για ένα κόμμα εξουσίας, για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Οποιαδήποτε άλλη εκτός από την Ελλάδα.

Το Κίνημα Αλλαγής του ΠΑΣΟΚ

Παρά το προ εβδομάδων επεισοδιακό διαζύγιο ΚΙΝΑΛ και Βαγγέλη Βενιζέλου, το στίγμα του κόμματος της Φώφης Γεννηματά όχι μόνο δεν έχει αποφορτιστεί από τη στήριξη στη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε, η επιλογή Καμίνη για τη θέση του επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, στοχεύει στο ίδιο «μέτωπο της λογικής» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εσχάτως, μόλις το περασμένο Σάββατο, η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ φρόντισε να διαλύσει κάθε σύννεφο αβεβαιότητας για τις προθέσεις της, θέτοντας στο επίκεντρο της πολιτικής της «ως αντιπολίτευση» τρία ζητήματα: Στην ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης, στην αλλαγή του εκλογικού νόμου και στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές για τα δημοσιονομικά.

Καταλαβαίνει λοιπόν και ο πιο αδαής πως, μπορεί το ακολούθημα του ΠΑΣΟΚ να διατρανώνει πως η συνεργασία με τη Δεξιά του κόστισε και η επανάληψη μίας τέτοιας θα ήταν αυτοκτονία, αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να… θυσιάσει αυτές τις διακηρύξεις για το καλό της «εθνικής συνεννόησης». Μιας συνεννόησης που ο Μ. Βορίδης (από τα παλιά αυτή τη φορά και ως στέλεχος του ΛΑΟΣ) είναι σε θέση και πάλι να φωτίσει:

«Λες και στη δεξιά ιδεολογία υπάρχει κάποιο προαπαιτούµενο που λέει ότι πρέπει να συμμετέχουν οι διοικούµενοι στη διοίκηση. Εµείς που έχουµε µία συνέπεια ιδεολογική λέµε ακριβώς το αντίθετο: Όχι, οι διοικούµενοι δεν συµµετέχουν στη διοίκηση. Αυτή είναι η συνεπής θέση. Υπάρχει διάκριση διοικουµένων και διοικούντων και µόνο µερικώς το κάνει αυτό το συγκεκριµένο σχέδιο νόµου» Μάκης Βορίδης, συζήτηση νόμου Διαμαντόπουλου- 23 Αυγούστου 2011

Οι Καραμανλικοί

Με παρουσίες προσωπικοτήτων όπως του Γεράσιμου Γιακουμάτο και την επανεργοποίηση άλλων όπως του Θόδωρου Ρουσόπουλου, τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι «Καραμανλικοί» επιχειρούν να καλύψουν τον εξοστρακισμό, έμμεσο ή άμεσο αρκετών ακολουθητών του σιωπηρού πρώην πρωθυπουργού. Οι παρεμβάσεις στελεχών όπως των κυβερνητικών του εκπροσώπων, Ευάγγελου Αντώναρου και Άρη Σπηλιοτόπουλου, ή το κόψιμο προσωπικοτήτων όπως του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παπαθανασίου από τα ψηφοδέλτια μπορεί να έκαναν θόρυβο, όμως κρίνοντας από τη φόρμα του Ρουσόπουλου, όσοι από τους συνεργάτες της κυβέρνησης Καραμανλή κατεβαίνουν με τον Μητσοτάκη δίνουν σκληρή μάχη να βρεθούν στο επίπεδο των υπολοίπων. Εδώ, ο άλλοτε κυβερνητικός εκπρόσωπος Ρουσόπουλος, ακολουθεί πιστά το κατά Λοβέρδο ευαγγέλιο:

Η μηντιακή πραγματικότητα

Όλα τα παραπάνω, πάντα με την αμέριστη συμπαράσταση της πλειοψηφίας των κόμβων και διαύλων ενημέρωσης και επικοινωνίας. Ακόμα και εάν κάποιος θελήσει να αντιπαραβάλει τον μικρό στρατό μέσων ενημέρωσης «του ΣΥΡΙΖΑ» -των μερικών εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών και της περιορισμένης σε επίπεδο μπλογκόσφαιρας  απήχησής τους, στο πλευρό της γαλάζιας παράταξης έχει από το 2015 άοκνα και ακούραστα συνταχθεί μία Black Water της ενημέρωσης. Μια πανστρατιά τηλεοπτικών, ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων ενημέρωσης, με διείσδυση που εκτείνεται από τους κάθε λογής ιστότοπους – φαντάσματα του copy paste και της άκριτης αναδημοσίευσης, έως τα βάθη του πιο ψεκασμένου διαδικτύου.

Η υπεροπλία του «αστικού μπλοκ» συνολικά στον τομέα των μέσων ενημέρωσης και της επιρροής στη δημόσια συζήτηση επιβεβαιώνεται καθημερινά, και ας ακυρώνεται σε επίπεδο κοινωνικών δικτύων, όπως μελέτη του Reuters επιβεβαιώνει. Ο Μαρινάκης, ας πούμε. Τέσσερις εφημερίδες, ένα τηλεοπτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας, δύο ραδιοφωνικοί σταθμοί και τουλάχιστον τέσσερις μεγάλες ιστοσελίδες, μαζί με την μονοπωλιακή διανομή του Τύπου σε όλη τη χώρα, και ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας της χώρας. Εάν πάρουμε την απήχηση των ΜΜΕ του Β. Μαρινάκη και την διαιρέσουμε δια του δέκα, η απήχηση των «κυβερνητικών ΜΜΕ» μπορεί και πάλι να είναι μικρότερη.

Όμιλος Αλαφούζου, όμιλος Μαρινάκη, Πρώτο Θέμα, iefimerida και μία σειρά παντός τύπου «φιλελεύθερων» ΜΜΕ που θεωρούν την εκλογή Μητσοτάκη ως «μάχη επιβίωσης», ενώ με τα μέσα και την απήχηση τους καταφέρνουν ακόμα να ηγεμονεύουν τη δημόσια συζήτηση. Και το έκαναν συχνά, με πλήθος fake news και ακόμα πιο συχνές εξάρσεις κατά της ανομίας, των Εξαρχείων, της Βενεζουέλας, του Βαρουφάκη και σειράς υλικών, που στην πορεία χρησιμοποιήθηκαν από τη Νέα Δημοκρατία (και το ΚΙΝΑΛ στη σκιά της) σαν συγκολλητική ουσία στη μάχη για την επάνοδό τους.

Το πλήθος των δημοσιογράφων που φιγουράρουν στα ψηφοδέλτιά της δεν αποτελεί πρωτοτυπία, σε μία αναμέτρηση στην οποία κατεβαίνουν συνολικά σχεδόν εκατό δημοσιογράφοι. Έχει όμως την αξία του, εκτός από το ότι οι γαλάζιοι αποτελούν το ένα τρίτο του συνολικού αριθμού, το γεγονός πως μεταξύ αυτών βρίσκονται αρχισυντάκτες και πρώτα βιολιά πολλών μεγάλων μέσων ενημέρωσης. Μέχρι εχθές ασκούσαν -τάχα μου- το λειτούργημα του δημοσιογράφου, και σήμερα υπερασπίζονται με πάθος την πολιτική ατζέντα ενός κόμματος.

Το Μητσοτάκης effect και οι χοροί των αγορών

Εάν οι δανειστές και οι επενδυτές έσταζαν μέλι για τον μνημονιακό Τσίπρα, τότε από τις πρώτες τους αντιδράσεις, οι αγορές ετοιμάζονται να ζήσουν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έναν έρωτα όλο τρέλα. Το άκουσμα της είδησης την νίκης της ΝΔ έδωσε μάθημα για το σημαίνει να κάνεις τις αγορές να χορεύουν. Το χρηματιστήριο εκτοξεύτηκε επάνω από 6% την επόμενη της νίκης Μητσοτάκη, ενώ στην ίδια αιτία αποδίδεται η υποχώρηση της τιμής του δεκαετούς ομολόγου σε ιστορικά χαμηλά. Τα διθυραμβικά δημοσιεύματα του διεθνούς οικονομικού Τύπου διατυμπανίζουν εδώ και εβδομάδες πως οι επενδυτές ποντάρουν στην εκλογή Μητσοτάκη, με το όνομά του να ηχεί πράγματι σαν ζουρνάς και νταούλι.

Δηλώσεις όπως του Χ. Θεοχάρη για το ΔΝΤ ως «φυσικός σύμμαχός μας», του Γ. Στουρνάρα που συνεχίζει να λειτουργεί σε όλη του τη θητεία ως μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, προωθώντας αντιδραστικές θέσεις υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων στην οικονομία, και διάφορες δηλώσεις για τα εργασιακά, τις επενδύσεις και άλλες τέτοιου τύπου «γκάφες», κάθε άλλο παρά δυσαρεστούν τις αγορές και τους επίδοξους επενδυτές. Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης μιλάει για έκρηξη επενδύσεων μαζί με ένα «νέο συμβόλαιο με τον εργαζόμενο», καταφέρνοντας στο εσωτερικό τη συστράτευση ενός μεγάλου εύρους δεξιών παραγόντων, σύμφωνη με κομβικές «μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις» που επιθυμούν θεσμικοί και οικονομικοί διεθνείς παράγοντες, σε μία σειρά από κρίσιμους για την οικονομία τομείς. Με την πλήρη στήριξη του εγχώριου Τύπου, και με πιθανότητες αυτοδυναμίας.

Φυσικό και επόμενο, όλα τα παραπάνω να ηχούν σαν μουσική στα αυτιά των διεθνών παραγόντων, ανεξαρτήτως της πιθανής χρησιμότητας του Αλέξη Τσίπρα.

Δεν είναι τυχαία επίσης η αλληλοεκτίμηση του Κ. Μητσοτάκη με τον Μάνφρεντ Βέμπερ, που από το 2015 μέχρι και σήμερα είχε ως νούμερο ένα εχθρό του την κυβέρνηση Τσίπρα. Στον φαντασιακό κόσμου του Γερμανού, η «απειλή κομμουνιστοποίησης της Ευρώπης» αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αναπτύξει την αντιδραστική ατζέντα του.  Βέβαια, το γεγονός πως ξεκίνησε από την Ελλάδα την περιοδεία του (που θα ολοκλήρωνε και στην Ελλάδα, αλλά μάλλον άλλαξε γνώμη), ουδόλως τον βοήθησε στη διεκδίκηση της προεδρίας της Κομισιόν.

Ο Κυριάκος

Στην κεφαλή αυτού του ετερόκλητου συνασπισμού, κάθεται ο γόνος της πιο χαρακτηριστικής περίπτωσης οικογενειοκρατίας στη χώρα μας. Ένας μορφωμένος πολιτικός, με προοδευτικό προφίλ και ήπιους τόνους, του οποίου το όνομα συμβολίζει την οικογενειοκρατία εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, με τα παραδείγματα πολλά.

Από τον πατέρα του – «πολιτικό με τα περισσότερα ρουσφέτια» κατά τους Financial Times,  Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μέχρι την οικογενειακή σύνθεση της αποστολής της αδερφής του, Ντόρας Μπακογιάννη, ως υπουργού Εξωτερικών στον ΟΗΕ το 2006. Το πιο απολαυστικό από όλα όμως, είναι αυτό το ρεπορτάζ της ΕΡΤ από το 1990, που καταγράφει τον τότε πρωθυπουργό με τη σύζυγό του, μαζί με την κόρη τους, τον εγγονό τους και άλλους συγγενείς να βρίσκονται στο Χάρβαρντ για την αποφοίτηση του υιού τους. Ένα συνεργείο της κρατικής τηλεόρασης που ταξίδεψε στη Μασαχουσέτη έτη για να κάνει ρεπορτάζ για την αποφοίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, και κατέληξε τελικά να καταγράψει σε δυόμιση λεπτά όλο το απαύγασμα της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, του νεποτισμού και της παραχαραγμένης ενημέρωσης των περασμένων δεκαετιών.

Γι’ αυτό και από την ημέρα που εξελέγη στην ηγεσία του κόμματός του, ο ίδιος προσπάθησε επικοινωνιακά να είναι «ο Κυριάκος», και όχι ακόμα ένας Μητσοτάκης. Κατά τραγική ειρωνεία (ακόμα μία), ο δημοσιογράφος της Καθημερινής, Πάσχος Μανδραβέλης, θα θυμίσει αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών πριν λίγες εβδομάδες, πόσο εμβληματική της ιστορίας της χώρας είναι η συγκυρία:

«Για την Ιστορία να πούμε ότι οι τελευταίες εκλογές που έγιναν κατακαλόκαιρο ήταν το 1928 (19.8.1928). Τότε το Κόμμα Φιλελευθέρων με αρχηγό τον (θείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) Ελευθέριο Βενιζέλο πήρε 46,94%».

Μπορεί τα γιουτιουμπικά σποτάκια και ο κυρίαρχος Τύπος να έχουν επενδύσει πολλά gigabyte για να πείσουν για το αντίθετο, όμως το κόμμα και οι εμβληματικοί υποστηρικτές του Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορούσαν στο μέλλον να αποτελούν ένα εντυπωσιακό μέρος  κάποιας μεγάλης μουσειακής έκθεσης, με τίτλο «Μαζί τα φάγαμε». Η πρώτη κυβέρνηση της «μεταμνημονιακής» Ελλάδας εύκολα θα μπορούσε να απασχολήσει την ακαδημαϊκή κοινότητα ως απλό μάθημα πολιτικής επιβίωσης και αριβισμού.

Μια παράταξη εντός της οποίας καταφέρνουν να συνυπάρχουν εκείνοι που με βροντερή φωνή ζητούν όλο και μικρότερο κράτος, με εκείνους που διαχρονικά νέμονται τα αποτελέσματα του εκάστοτε αποκρατικοποιητικού χειρουργείου του κράτους. Ενίοτε πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, όπως στον κλάδο των εισπρακτικών εταιρειών, ας πούμε, που ήρθε για να επαναφέρει την κουλτούρα πληρωμών στη χώρα, και σήμερα τον ηγεμονεύει το γραφείο των υιών του αείμνηστου και εμβληματικού προσώπου της αστικής τάξης, Δημήτρη Σιούφα.

Τριάντα χρόνια μετά τον Σαββόπουλο και το Μητσοτάκ στους «Κωλοέλληνές» του, κάτι λιγότερο από μια δεκαετία από την πρώτη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης και τέσσερα χρόνια μετά την ανατροπή της ελπίδας της… ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών και της επί σαράντα έτη οικονομικοπολιτικής καθεστηκυίας τάξης της χώρας, η ιστορία θα γράψει ότι τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει ένα εξωφρενικό συνονθύλευμα της πλειοψηφίας των δυνάμεων που κυβέρνησαν τη χώρα κατά τα έτη που συντελούνταν η χρεοκοπία. Τραγωδία. Όπως δραματικό είναι και το να επικαλείται κανείς το παρελθόν για να ωραιοποιήσει το παρόν. Το να μην θυμάται όμως το παρελθόν, και ειδικά το πρόσφατο, είναι σκέτη καταστροφή. Κάτι που ισχύει για την καλή νοικοκυρά και τον κύριο Πετεφρή, αλλά και για τον Αλέξη Τσίπρα, και δεν αλλάζει από τα… ζικ ζακ του ίδιου και του κόμματός του.

 

 

Πηγή