Στα «άκρα» η σύγκρουση Σφακιανάκη με Βανδή

Στα «άκρα» η σύγκρουση Σφακιανάκη με Βανδή Εμπρηστική απάντηση του τραγουδιστή από την τηλεόραση: «Να πάνε να…» Μετά την θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσαν οι δηλώσεις του Νότη Σφακιανάκη υπέρ της Χρυσής Αυγής ο γνωστός τραγουδιστής επιχείρησε, το βράδυ του Σαββάτου, να απαντήσει στους επικριτές του αλλά και να σχολιάσει την απόφαση της Δέσποινας Βανδή να αποχωρήσει από το σχήμα του νυχτερινού κέντρου, στο οποίο θα εμφανιζόταν με τον λαϊκό τραγουδιστή από τις 7 Δεκεμβρίου. Στην απάντησή του χρησιμοποίησε σκληρές εκφράσεις: «Ο Νότης Σφακιανάκης είμαι, Έλληνας και μόνο. Αυτό είμαι. Πες τους να πάνε να … απ” όπου και αν προέρχονται». Μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star ο Νότης Σφακιανάκης, δήλωσε χαρακτηριστικά πως δεν είναι οι δηλώσεις του αυτές στις οποίες θα έπρεπε να εστιάσει ο κόσμος, αλλά αυτά που συμβαίνουν: «Τα συμβάντα είναι συνταραχτικά. Η δικτατορία που αυτή τη στιγμή ζούμε, που φυλακίζει ανθρώπους όπως και αν λέγονται, από όπου και αν προέρχονται, είναι υπαρκτή. Αύριο θα σου χτυπήσουν τη δική σου πόρτα, τη δική μου… κατάλαβες;», τόνισε και συμπλήρωσε, σχολιάζοντας τις αντιδράσεις για τις δηλώσεις του που συνεχίζονται αμείωτες, ιδίως στα social media: “Εγώ δεν έχω ιδιοτέλεια, εσένα σκέφτομαι που αύριο, δεν θα έχεις δουλειά. Εγώ είμαι τακτοποιημένος, εσένα σκέφτομαι που αύριο θα σε τυραννήσουν, θα σε κλείσουνε φυλακή, επειδή θα πεις τη γνώμη σου…». Ερωτηθείς για την απόφαση της Δέσποινας Βανδή να αποχωρήσει από το σχήμα πριν καν αρχίσουν οι εμφανίσεις, είπε ότι και ο ίδιος ήταν μετανάστης και όχι παιδί μεταναστών. «Ήμουν ο ίδιος μετανάστης με τη μητέρα μου. Είναι λάθος η επιλογή της, είναι άκαιρη και άκυρη. Σέβομαι την άποψη και τη θέση του κάθε ανθρώπου, όπως επιθυμώ και απαιτώ να σέβονται και τη δική μου». Ο Νότης Σφακιανάκης μίλησε και για τα σχόλια που έκανε μέσω της προσωπικής της σελίδας στο Facebook, η Έλενα Ακρίτα λέγοντας: «Από πού και ως πού σηκώνουν ανάστημα αυτοί που είναι μέσα στο καθεστώς; Βουλευτής δεν ήταν με το ΠΑΣΟΚ η μητέρα της; Τι να μας πει τώρα;». Η κ. Ακρίτα, αναφερόμενη στις δηλώσεις του τραγουδιστή, έγραψε στον γνωστό ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης, παραφράζοντας με το δικό της τρόπο τους στίχους ενός τραγουδιού του τραγουδιστή: «Σαν πληγωμένο φασιστόπουλο στο χώμα, ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα. Δικό σας.».

Αυτοί Είναι Οι Καλλιτέχνες Που Έχουν Στηρίξει Την Χρυσή Αυγή

Μπορεί τις τελευταίες ημέρες η κόντρα στον καλλιτεχνικό κόσμο για τη Χρυσή Αυγή να έχει περιοριστεί στο δίπολο Σφακιανάκης-Βανδή μετά τις

προκλητικές δηλώσεις του πρώτου και την απόφαση της δεύτερης να προχωρήσει σε καλλιτεχνικό «διαζύγιο» εκφράζοντας την πλήρη διαφωνία της με τις αναφορές του Notis, αλλά ο Σφακιανάκης δεν είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που έχει εκφραστεί υπέρ της ΧΑ. Πέτρος Γαϊτάνος, Σταμάτης Γονίδης και Γιάννης Πλούταρχος, είναι τρία από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα δημόσιων δηλώσεων υπερ της ΧΑ, προκαλώντας την αποδοκιμασία τόσο απλών πολιτών μέσω των social media όσο και άλλων συναδέλφων τους που εξέφρασαν τη διαφωνία τους.

Πρώτος είχε εκφραστεί δημόσια υπερ της Χρυσής Αυγής ο Πέτρος Γαϊτάνος με αφορμή την οργή του, όπως είπε, για το γεγονός ότι μαύροι πουλάνε τα cd του.

«Ξέρετε πόσες φορές μου έρχεται να σπάσω στο κεφάλι των μαύρων τα cd που πουλάνε;» αναρωτήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 μιλώντας σε τηλεοπτικό κανάλι και πρόσθεσε ότι προτιμά να ξεφεύγει η Χρυσή Αυγή, παρά «να λούζομαι από τη χαζοευγένεια των ΜΜΕ και των πολιτικών».

Αποκάλυψε, δε, πως κάποιες φορές θα ήθελε και ο ίδιος να κάνει αυτό που κάνουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής γιατί, όπως είπε, «μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής».

Το επόμενο «χτύπημα» ήρθε από τον Σταμάτη Γονίδη, ο οποίος αν και δεν εκφράστηκε ανοιχτά υπέρ της Χρυσής Αυγής με αφορμή το ναζιστικό χαιρετισμό του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, Γιώργου Κατίδη, προσπάθησε να εξηγήσει για ποιο λόγο «ο λαός που δεν μασάει κουτόχορτο ψηφίζει Χρυσή Αυγή». «Δυστυχώς μετά λύπης μου διαπιστώνω ακόμα μια φορά ότι ζούμε την εποχή που κυβερνούν τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης. Μιλάω για τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργο Κατίδη που ενώ το παιδί τούς λέει ότι ήταν μια αυθόρμητη κίνηση αυτοί επιμένουν στην ''πυρά''. Κάθε φορά κάποιον πρέπει να κάψουν για να αποδεικνύουν ότι είναι δημοκράτες. Να λοιπόν γιατί ο λαός που δεν μασάει κουτόχορτο ψηφίζει Χρυσή Αυγή» έγραψε τον φετινό Μάρτιο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο τραγουδιστής.

To τρίτο δημόσιο «χτύπημα» υπέρ της Χρυσής Αυγής ήρθε από τον Γιάννη Πλούταρχο τον φετινό Μάιο σε δηλώσεις του στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» όπου κληθείς να σχολιάσει την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, απάντησε, μεταξύ άλλων, ότι «εάν πραγματικά τα ακραία αυτά κόμματα διαχειριστούν με σωστό τρόπο και σεβασμό τα προβλήματα των Ελλήνων, θα είμαι ο πρώτος που θα τα ψηφίσει».

Ολόκληρη η απάντηση του τραγουδιστή έχει ως εξής:

«Η Χρυσή Αυγή είναι το αποτέλεσμα μιας γενικότερης αγανάκτησης, μιας τεράστιας αδικίας. Παρότι δεν είμαι άνθρωπος των άκρων, θα ήθελα να σας ρωτήσω τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένα ακραίο αριστερό ή ένα ακραίο δεξιό κόμμα από αυτούς που μας κυβερνούν. Τα δημοκρατικά κόμματα δεν είναι αυτά που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τους πολίτες υποχρεώνοντάς τους να δουλεύουν για 400 ευρώ και να λένε κι ευχαριστώ; Μιλάμε για τη φασιστική Χρυσή Αυγή, αλλά δεν λέμε κουβέντα για τον φασισμό τού να σου παίρνουν με το έτσι θέλω τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής! Αυτό τι είναι; Δεν είναι χούντα ή, ακριβέστερα, καπιταλιστική χούντα; Ο κόσμος είναι τόσο αποπροσανατολισμένος και τόσο φοβισμένος που θέλει να δώσει ευκαιρία στα άκρα. Εγώ προσωπικά τα σλογκανάκια του στυλ «ακραία δεξιά» και «ακραία αριστερά», που τα χρησιμοποιούν κάποιοι έξυπνοι για να εκφοβίζουν τον κόσμο, τα ακούω βερεσέ. Κι εγώ, εάν πραγματικά τα ακραία αυτά κόμματα διαχειριστούν με σωστό τρόπο και σεβασμό τα προβλήματα των Ελλήνων, θα είμαι ο πρώτος που θα τα ψηφίσει. Σήμερα, κρίνω τις πράξεις των κομμάτων και δεν με ενδιαφέρουν οι χαρακτηρισμοί του τύπου «τραμπούκοι ή «κουκουλοφόροι». Ας είναι ό,τι θέλουν. Φτάνει να βγάλουν τους Ελληνες από το αδιέξοδο... Μετά λύπης μου, στα 43 μου χρόνια, διαπιστώνω ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη εφαρμόσιμο από τον άνθρωπο. Ενα έξυπνα στημένο ψέμα που καλύπτει με τρόπο αριστοτεχνικό τη διαφθορά των πολιτικών...».

Τελευταίος τον Ιούλιο ήρθε ο Νίκος Βέρτης ο οποίος σε δηλώσεις του ανέφερε: «Ποτέ δεν πήρα θέση σε κόμματα και δεν συμφωνώ ή διαφωνώ με κανέναν. Η Χρυσή Αυγή από τα 100 που θα πει μπορεί τα 10 να είναι καλά, ο Συνασπισμός το ίδιο, ο καθένας έχει κάτι, εμένα δεν με αντιπροσωπεύει κανείς από όλους αυτούς στο σύνολο»

Ημερίδα για τον εθνικισμό στη Λάρισα

Την διοργάνωσε ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος
Στο σχετικό δελτίο τύπου αναφέρονται τα εξής :
«Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η ημερίδα με θέμα «ο ελληνικός εθνικισμός στην Ελλάδα που αντιστέκεται», την οποία διοργάνωσε ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Π.Ε.Σ.) Ελληνοκρατείν στην Λάρισα την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013, στη φιλόξενη αίθουσα του ξενοδοχείου METROPOL.
Την εκλεκτή ομήγυρη των εισηγητών απήρτιζαν ο διευθυντής του εκδοτικού οίκου ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ Ιωάννης Σχοινάς, ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης της Δημοτικής Κινήσεως ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΠΟΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, επί κεφαλής του Συλλόγου ΔΕΣΜΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ και στέλεχος του ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ Γιάννης Κουριαννίδης και ο γεραρός αρχηγός του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος (ΕΝ.Ε.Κ.) και διευθυντής του Ιστολογίου «Ενημέρωση Πελοποννήσου» Πολύδωρος Δάκογλου.  Δεν κατέστη δυνατόν να παρευρεθεί ως εισηγητής ο δάσκαλος του εθνικισμού Κώστας Πλεύρης, λόγω προετοιμασίας για σοβαρή δίκη την επιούσα Δευτέρα.
Τις εργασίες της ημερίδος παρακολούθησαν αντιπρόσωποι της Πατριωτικής Κινήσεως Εορδαίας  «ο Μέγας Αλέξανδρος» με επί κεφαλής τον πρόεδρο Σπύρο Αλέξη, τηςΠατριωτικής Κινήσεως Ημαθίας με επί κεφαλής τον πρόεδρο Γιώργο Θεοδώρου και τωνΕθνικά Σκεπτομένων Πολιτών Θεσσαλονίκης, που εκπροσωπήθηκαν από τον Χάρη Σιώζο, που απηύθυναν εγκάρδιο χαιρετισμό.
Το παρών, με σύντομη προσλαλιά, έδωσαν και ο Σωτήριος Αντωνιάδης, γραμματέας της Τ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, ο περιφερειακός Σύμβουλος της παρατάξεως «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΙ» Δημήτρης Μητσιούλης, ο πρώην υπεύθυνος της Τ.Ο. του ΕΝ.Ε.Κ. Λαρίσης Πέτρος Μυλωνάς και ο πρόεδρος της Ν.Ε. του ΛΑ.Ο.Σ. Λαρίσης Κλεόβουλος Καλογιαννίδης.
Επίσης, την ημερίδα χαιρέτισαν καίτοι δεν μπόρεσαν να παραστούν ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος Μονάχου, η Πατριωτική Ορθόδοξη Κίνηση Αλεξανδρουπόλεως (Π.Ο.Κ.Α.), η Πατριωτική Κίνηση Θεσσαλονίκης, η ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ Πύργου Ηλείας, και ο ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ Ανδρουτσόπουλος.
Την ημερίδα άνοιξε ο Αστέριος Χάμος ξεκαθαρίζοντας ότι ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος διατηρεί άσβεστη την εθνικιστική του φλόγα, είναι σταθερά αυτόνομος και δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό κόμμα, αλλά δέχεται και επαινεί όποιον αγνό πατριώτη εθνικιστή αγωνίζεται με αυταπάρνηση για την φιλτάτη μας Ελλάδα, παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές δυσαρέσκειες.
Εν συνεχεία, τον λόγο έλαβε ο συναγωνιστής Γιάννης Κουριαννίδης, που ανέλυσε την ανάγκη για υγιές, αποτελεσματικό, εθνικιστικό κίνημα με πολιτική δράση και παρουσία, που θα δίνει ελπίδα στον Ελληνικό Λαό και θα διεκδικήσει με αξιώσεις την διακυβέρνηση των τυχών του και τις προϋποθέσεις ώστε να επιτευχθεί αυτό το ζητούμενο.
Ο συναγωνιστής Ιωάννης Σχοινάς τόνισε την ανάγκη για ενότητα και ομοψυχία μεταξύ των Ελλήνων εθνικιστών, ιδίως σήμερα που δεχόμαστε επίθεση μέχρι φυσικής εξοντώσεως, όπως συνέβη με την πρόσφατη αποτρόπαια  δολοφονία των Γεωργίου Φουντούλη και Εμμανουήλ Καπελώνη.  Αναφέρθηκε δε στη μοναδικότητα του ελληνικού εθνικισμού, που δεν δίνει περιθώρια για αλλοιθωρισμούς προς ξένα κακέκτυπα.  Στοιχειοθέτησε, εξ άλλου, την απαραίτητη πνευματική κατάρτιση που θα δώσει τα όπλα στους εθνικιστές ώστε να θωρακιστούν ιδεολογικώς και να εμπνεύσουν την ελπίδα και την αισιοδοξία σε όλους τους Έλληνες.
Κατόπιν, έλαβε τον λόγο ο συναγωνιστής Πολύδωρος Δάκογλου, ο οποίος προέβαλε την επαναστατική φύση του εθνικιστικού βιώματος, που ξεκινά από την αλλαγή στον ίδιο μας τον εαυτό, την ενεργό συμπαράσταση στους δοκιμαζομένους Έλληνες και την ανάκτηση της εθνικής μας υπερηφάνειας.  Έκανε δε τα παλαιά παριστάμενα στελέχη του ΕΝ.Ε.Κ. να δακρύσουν με τα μεστά θάρρους, ηρωϊσμού και αυτοθυσίας παραδείγματα που ανέφερε.
Μόνον με την μεταλαμπάδευση των ιδανικών του Έθνους στις νεώτερες γενιές θα δημιουργηθεί το ρεύμα αντεπιθέσεως που θα προκαλέσει παγκόσμιο θαυμασμό όχι μόνον για τους αρχαίους Έλληνες αλλά και για εμάς τους συγχρόνους, κατέληξε.
Ακολούθησε γονιμότατος διάλογος με ερωταποκρίσεις μεταξύ των εισηγητών και πολλών εκ των παρισταμένων.
Η εκδήλωση έκλεισε με την Εθνικό Ύμνο, που έψαλαν βροντερά οι παρόντες, επιβεβαιώνοντας την ενθουσιώδη, αγωνιστική ατμόσφαιρα που αξιωθήκαμε ν’ απολαύσουμε».

Mακελειο

<

Η ΝΔ χρωστάει 566.000€ στη ΔΕΗ! Γιατί δεν της κόβουν το ρεύμα, όπως έκαναν σε χιλιάδες συμπολίτες μας;

Ενώ η κοινωνία μας αντιμετωπίζει πλήθος προβλημάτων μάθαμε έκπληκτοι ,ότι η ΝΔ χρωστάει στην ΔΕΗ 566.000 ευρώ,αλλά η ΔΕΗ δεν προέβηκε στην διακοπή της παροχής ρεύματος στα γραφεία της!

Απεναντίας, σε πολλούς συμπατριώτες μας(350.000 νοικοκυριά) η ΔΕΗ διέκοψε την παροχή ρεύματος, επειδή λόγω της οικονομικής τους ανέχειας δεν κατέστη δυνατό να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους!!

Έτσι, επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι στην χώρα μας ισχύει η πρακτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών γεγονός, που οδήγησε μεταξύ άλλων παραγόντων (π.χ.αναξιοκρατία) στην έντονη απαξίωση του πολιτικού συστήματος στα μάτια των Ελλήνων πολιτών!

Συμπερασματικά,αν συνδυάσουμε την άνω αποκάλυψη με το πρόσφατο σκάνδαλο στον Οίκο Ναύτου, όπου εμπλέκεται στέλεχος της ΝΔ διαπιστώνουμε ότι οι νυν κυβερνώντες παρότι ευθύνονται για την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού συνεχίζουν απτόητοι να βουτάνε στον βούρκο της διαφθοράς και της ασυδοσίας!!

Θεοφάνης Θ.Γκατζής – Οικονομολόγος-Διεθνολόγος

«ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ» ΝΟΜΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ !!!!!Κατάθεση Ν/Σ που μετατρέπει τους Έλληνες σε φιλοξενούμενους στην ίδια τους τη χώρα

Κατατέθηκε στη Βουλή το εθνοκτόνο "αντιρατσιστικό" νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει μεταξύ άλλων την αναστολή της χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων που συνδέονται με .."ρατσιστικές ενέργειες" από έναν έως έξι μήνες και βαριά διοικητικά πρόστιμα που φθάνουν τα 100.000 ευρώ.

Συγκεκριμένα, προβλέπεται η επιβολή χρηματικής ποινής από 5.000 έως 20.000 ευρώ και φυλάκιση τριών μηνών σε όποιον προκαλεί, διεγείρει ή εκτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες βίας ή μίσους κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων που προσδιορίζονται βάσει συγκεκριμένων φυλετικών, γενετικών και άλλων χαρακτηριστικών τους ή κατά πραγμάτων που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από αυτούς, με τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή απειλείται η ζωή, η ελευθερία ή η σωματική ακεραιότητα τους.

Σε περίπτωση που οι αξιόποινες πράξεις τελέστηκαν προς όφελος ή για λογαριασμό νομικού προσώπου ή ενώσεως προσώπων (πχ πολιτικά κόμματα) ή από νόμιμο εκπρόσωπο ή εξουσιοδοτημένο πρόσωπό τους, ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να επιβάλει, με απόφασή του (σωρευτικά ή διαζευκτικά):

α) Διοικητικό πρόστιμο από 10.000 έως 100.000 ευρώ,

β) Αποκλεισμό από δημόσιες παροχές, επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, διαφημίσεις προμήθειες κ.ά. για διάστημα από έναν έως έξι μήνες. Αν οι αξιόποινες αυτές πράξεις έχουν τελεστεί σε ραδιοφωνική ή τηλεοπτική εκπομπή, οι κυρώσεις επιβάλλονται από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Οι αξιόποινες αυτές πράξεις κατά των διακρίσεων, καθώς και τα εγκλήματα που τελούνται συνεπεία αυτών, διώκονται αυτεπάγγελτα, ενώ όποιος θίγεται (παθών) κατά την κατάθεση της μηνυτήριας αναφοράς, αλλά και ως πολιτικός ενάγων απαλλάσσεται του σχετικού παραβόλου.

Εισερχόμαστε έτσι σε μια προσπάθεια φίμωσης των πολιτικών κομμάτων εθνικού προσανατολισμού, αλλά και δημάρχων, βουλευτών, υπουργών με πατριωτική προδιάθεση, οι οποίοι ουσιαστικά δεν θα μπορούν πλέον να αναφέρονται σε ζητήματα όπως η λαθρομετανάστευση, εγκλήματα αλλοδαπών, υπεράσπιση εθνικών ιδεωδών, και της ορθοδοξίας ως βασικής θρησκευτικής συνιστώσας του ελληνικού Έθνους.

ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ: "ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ..."

Ο αλλοτε αριστερος και κολητος του Σαμαρα Χρύσανθος Λαζαρίδης γράφει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Επειδή μας το ζήτησαν πολλοί φίλοι και επειδή είναι ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχουν γραφτεί για το Πολυτεχνείο αναδημοσιεύουμε αυτούσια, με τα σχόλια, την ανάρτηση που υπέγραψε πέρυσι στις 17/11, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης

“Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…”

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.

Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:

Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».

Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.

Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…

Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…

Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:

* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…

Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;

* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).

* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!

Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….

* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17^η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…

Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.

* Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…

Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».

Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε πλήρως!

Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.

Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό» της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.

Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό…

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.

Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:

«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»

Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…

Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.

Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.

Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…

* Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.

Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό. Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»…

Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…

Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίηση στο… ανάθεμα!

Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;

Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;

Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;

Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα.

Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας!

Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.

Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον…

Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από απροσκύνητοι ήταν πλέον και ψυλλιασμένοι.

Κι ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…

Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…

Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:

–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε «Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…

–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.

Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.

Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.

Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.

Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…

Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!

            «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε να πολεμάμε.

            Και «Είλωτες» γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        

Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη…

This entry was posted in Επισημαίνουμε. Bookmark the permalink.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης γράφει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Από factorx στις 16/11/2013

Επειδή μας το ζήτησαν πολλοί φίλοι και επειδή είναι ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχουν γραφτεί για το Πολυτεχνείο αναδημοσιεύουμε αυτούσια, με τα σχόλια, την ανάρτηση που υπέγραψε πέρυσι στις 17/11, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης

“Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…”

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.

Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:

Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».

Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.

Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…

Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…

Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:

* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…

Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;

* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).

* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!

Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….

* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17^η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…

Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.

* Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…

Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».

Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε πλήρως!

Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.

Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό» της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.

Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό…

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.

Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:

«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»

Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…

Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.

Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.

Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…

* Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.

Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό. Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»…

Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…

Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίηση στο… ανάθεμα!

Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;

Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;

Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;

Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα.

Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας!

Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.

Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον…

Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από απροσκύνητοι ήταν πλέον και ψυλλιασμένοι.

Κι ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…

Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…

Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:

–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε «Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…

–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.

Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.

Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.

Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.

Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…

Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!

            «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε να πολεμάμε.

            Και «Είλωτες» γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        

Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη…

Μακελειο!!!

Το μεγαλύτερο ''πάρτυ'' όλων των εποχών στην Βοστώνη

Ο ''NAI-NAI-κος'' υπουργός 'Αμυνας, με την ευκαιρία της ομιλίας του με θέμα ''Σύγχρονο μνημονιακό Success Story στην χώρα της μίζας, ασυλίας, παραγραφής, ατιμωρησίας'' στην έδρα ''Κ. Καραμανλή'' στο πανεπιστήμιο Tufts, 13 Νοεμβρίου '13, που θα παρακολουθήσουν -όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις- ''τρεις και ο κούκος'', θα παραστεί και θα μιλήσει επίσης (όπως διαδίδεται), στο ''μεγάλο πάρτυ γιά την συμπλήρωση 30 χρόνων παρουσίας του στην πολιτική'', που διοργανώνουν ''θαυμαστές και θαυμάστριές του'' στο λιμάνι της Βοστώνης, ένα ''πάρτυ'' πιό λαμπρό και από το ''αυτοκρατορικό'' που έκανε ο ίδιος γιά τον εαυτόν του, στον Πόρο.

Δεν έχει επιβεβαιωθεί η φήμη ''κακόβουλων'' ότι ''χορηγοί'' γιά το ''πάρτυ'' θα είναι φαρμακο-εταιρίες εμβολίων. Ο υπουργός 'Aμυνας, λέγεται ότι θα αφιχθεί στο λιμάνι γιά το ''πάρτυ'', με το υποβρύχιο ''Benny'', που θα του παραχωρήσει το Ναυτικό των ΗΠΑ.

Σημ.: Η 'Εδρα ''Κ. Καραμανλή'' (Fletcher School στο Tufts University), είναι ανενεργή, αλλά καλή αφορμή γιά να δικαιολογηθεί η ''πρόσκληση'' γιά το υπουργικό ταξίδι, αφού ο επικεφαλής της είναι φίλος του υπουργού.
O υπουργός, πάντα βρίσκει ή δημιουργεί αφορμή, να επισκέπτεται Βοστώνη και Νέα Υόρκη, κάθε 2-3 μήνες, με κρατικό χρήμα, εφαρμόζοντας το δόγμα ''πληρώστε κορόϊδα''.

Φυσικά, ο υπουργός, όπως και ο κάθε κρατικοδίαιτος ''φελλός'', μέλος της ''Βουλής των αχρήστων'', έχει φοροαπαλλαγή γιά τα 2/3 του μισθού του, την ώρα που οι πολίτες ''τσακίζονται'' από τους φόρους.
Η Ομογένεια που τον συνήθισε, τον ''στολίζει'' ανάλογα, με διόλου ''κολακευτικούς'' χαραχτηρισμούς.



Το ταξίδι του Δ. Αβραμόπουλου, ένα από τα πολλά στις ΗΠΑ -τυπικά ''υπηρεσιακό'', αλλά ουσιαστικά ιδιωτικό, γιά να δει τον γιό του που σπουδάζει στην Βοστώνη (πιθανά και γιά άλλους λόγους π.χ. επιχειρηματικούς)- υποθέτουμε με κρατικό χρήμα, θα στοιχίσει στους φορολογούμενους περισσότερα από 5.000 ευρώ (εισιτήρια αεροπορικά αυτού και συνοδού, ξενοδοχείο κλπ). Δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς για να καταλάβει γιατί η Ελλάδα καταστράφηκε. Αφού ο λαός πληρώνει γιά 30 χρόνια Αβραμόπουλους να τον... ''υπηρετούν'', ήταν φυσική και αναμενόμενη η οικονομική βασικά, καταστροφή.

Γι' αυτό του ''αφιερώνουμε'' του διαχρονικού υπουργού, την παρακάτω είδηση από την Ελλάδα:
''...Ζευγάρι ανέργων από την Ξάνθη είδε το σπίτι στο οποίο διέμενε να βγαίνει σε πλειστηριασμό 16 Οκτωβρίου '13, για χρέος περίπου 1.700 ευρώ που είχε προκύψει από ανεξόφλητα κοινόχρηστα. Η κ. Τάνια Μ., είναι μητέρα ενός 5χρονου και ενός 8χρονου...'

Να γιατί η Ομογένεια ΗΠΑ, που τον συνήθισε, τον ''στολίζει'' άσχημα ''Δόγμα'' Μήτσου: ''Ο λαός υπάρχει γιά να υπηρετεί τους πολιτικούς... Δοξάστε με'' 'Οσες ''ημερήσιες εφημερίδες-γεροντοκόρες'' Αστόριας να βάλει να γράφουν παραμύθια και ψευδολογίες γι' αυτόν (και ειδικά ότι την ομιλία του στο Tufts παρακολούθησαν... 300 άτομα !!!, ενώ η φωτογραφία του ''Κ'' μιλά από μόνη της), όσα στημένα δημοσιεύματα και αν διοχετεύουν τα ''λαμόγια'' του στην Αθήνα, το γεγονός παραμένει ΕΝΑ: Αν δεν ανήκε στην κατηγορία των ''φελλών'', που χρησιμοποιούν το κράτος και τον φορολογούμενο λαό γιά το ''άτομό'' τους, αν είχε λίγο ''ανθρώπινο πρόσωπο'' και δεν ήταν ''κούφιος'', θα επισκεπτόταν την κακοποιημένη στην Πάρο, Μυρτώ, που νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στην Βοστώνη, γιά 2-3 λεπτά, αφού βρέθηκε στην πόλη και η Ομογένεια, που ευαισθητοποιήθηκε γιά την Μυρτώ, θα ''ξεχνούσε'' ότι είναι ''πολιτικός της φιγούρας'', δηλ. της ''πλάκας''. Αλλά, παραμένει ο ίδιος ''κ. Τίποτα'', που συνήθισε να χρησιμοποιεί το κράτος και το χρήμα του λαού γιά το ''άτομό'' του, γιά να κάνει ''τουριστικά ταξίδια'', κάθε 3 μήνες, στις ΗΠΑ. Σημ.: Η αξιοπρεπέστατη μητέρα της Μυρτώς πήγε στην ομιλία του υπουργού, γιά να ευχαριστήσει, μέσω αυτού, την κυβέρνηση που θα καλύψει οικονομικά τα της νοσηλείας της ίσαμε τα τέλη του χρόνου, όπως συνιστούσαν οι ιατροί. Και οι Ομογενείς που ήταν δίπλα, στην αίθουσα μετά την ομιλία, ήταν βέβαιοι ότι ο ''έξυπνος πολιτικός-διπλωμάτης'', θα έπρατε το αυτονόητο την επομένη. Δυστυχώς, δεν το έπραξε.
Στην ομιλία του στο Tufts ο υπουργός 'Αμυνας Δ. Αβραμόπουλος, δεν έβγαλε είδηση. Ανάφερε τα γνωστά και πολυ-ειπωμένα: ''Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση, αλλά από τον 2014 θα έχει πλεόνασμα και θα επιστρέψει στην ανάπτυξη. Αποτελεί, ως χώρα, παράγοντα σταθερότητας γιά την περιοχή, η στενή συνεργασία με το Ισραήλ είναι χρήσιμη, από το Κυπριακό εξαρτάται η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας''. Πως ο ναύαρχος Δ. Σταυρίδης ''έσωσε'' τον Aβραμό Ο υπουργός 'Αμυνας διάβασε την ομιλία του στα αγγλικά, από κείμενο που του είχαν γράψει. Τα αγγλικά του, χάλια. Το πρόγραμμα έλεγε ότι μετά την ομιλία θα δεχόταν ερωτήσεις. Ο πρύτανης του Tufts και πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ Δημήτρης Σαυρίδης, κατάλαβε ότι θα υπάρξει πρόβλημα και ο Αβραμό θα γινόταν ''ρόμπα'', οπότε έντεχνα απότρεψε τις ερωτήσεις-απαντήσεις. (Για να δείτε όλη την φωτογραφία του ''Κ'' από την εκδήλωση-ομιλία, πατήστε εδώ)
Ποιά κρίση στην Ελλάδα; Λεφτά υπάρχουν (πληρώνουν πάντα τα κορόϊδα) Υπουργάρες της Ελλάδας ''κατέλαβαν'' την αμερικανική ήπειρο Ο 'Αμυνας Μήτσος, βόρεια Αμερική, ήταν στην Βοστώνη και συνέχισε τον ''τουρισμό'' του στις ΗΠΑ, όπως έχει συνηθίσει -κάθε 3 μήνες- με χρήμα των φορολογούμενων, στη Νέα Υόρκη. Φυσικά, συναντήθηκε και με τους φίλους του kosher, του American Jewish Committee. Η του Τουρισμού 'Ολγα (μαζί με τον... ''συνοδό ασφαλείας'';) ήταν νότια Αμερική, στην Αργεντινή. Σημ.: Στη Νέα Υόρκη γιά... ψώνια ήταν και οι βουλευτίνες Ελένη Μακρή-Θεοδώρου και Μαρία Αντωνίου.
Τα δύο άκρα: Οι πολιτικοί που περνάνε μιά χαρά με κρατικό χρήμα και ο λαός που υποφέρει Ποιά κρίση στην Ελλάδα; Λεφτά υπάρχουν (πληρώνουν πάντα τα κορόϊδα) Υπουργάρες της Ελλάδας ''κατέλαβαν'' την αμερικανική ήπειρο Ο 'Αμυνας Μήτσος, βόρεια Αμερική, ήταν στην Βοστώνη και συνέχισε τον ''τουρισμό'' του στις ΗΠΑ, όπως έχει συνηθίσει -κάθε 3 μήνες- με χρήμα των φορολογούμενων, στη Νέα Υόρκη. Φυσικά, συναντήθηκε και με τους φίλους του kosher, του American Jewish Committee. Η του Τουρισμού 'Ολγα (μαζί με τον... ''συνοδό ασφαλείας'';) ήταν νότια Αμερική, στην Αργεντινή. Σημ.: Στη Νέα Υόρκη γιά... ψώνια ήταν και οι βουλευτίνες Ελένη Μακρή-Θεοδώρου και Μαρία Αντωνίου. Τα δύο άκρα: Οι πολιτικοί που περνάνε μιά χαρά με κρατικό χρήμα και ο λαός που υποφέρει Ελληνικό Κοινοβούλιο: Ο μέγας κερδισμένος της οικονομικής κρίσης Αν η Ελλάδα είχε σοβαρή κυβέρνηση, η υπουργίνα θα είχε απολυθεί Διασυρμός: Την ''κράζουν'' ανοιχτά 'Ελληνες Λονδίνου στο twitter, γιά τις ''αμαρτωλές ιστορίες'' της Ευτυχώς που η υπουργίνα 'Ολγα προωθεί τον ''ερωτικό τουρισμό'', με τα εβδομαδιαία ταξίδια της 'Οποιος νομίζει ότι οι δύο υπουργικές αποφάσεις έχουν KAI ''ροζ χρώμα'', τότε έχει αχρωματοψία: Προσοχή στις λεπτομέρειες... Απόφαση 1η (ταξίδι Νέα Υόρκη)... Απόφαση 2η (ταξίδι Λονδίνο) Μιχάλης Ταμήλος (βουλευτής Ν.Δ.): ''Η Χρυσή Αυγή έκανε την βρώμικη δουλειά για τη ΝΔ''

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΖΩΝΗ Γ.ΤΡΑΓΚΑΣ 12 11 2013

Πάγκαλος και Κωνσταντίνος Καραμανλής σε ...κάδρο φωτιά! ΤΙ γύρευε ο ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ (17Ν) στη συνοδεία του "Εθνάρχη;"

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΚΑΛΟ 

Εν συνεχεία, καλό θα είναι να δούμε έναν-έναν τους πρωταγωνιστές των κυβερνήσεων 1981-1985 και 1985-1989 και μετά θα δούμε τι έγινε από το 1993 και εδώ....

Στο περιοδικό των Μασονικών στοών του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 1966 και στη Μασονική στοά «Σπ. Νάγος» υπʼ αριθ. 111 των Αθηνών βρίσκουμε τον Ιωάννη Σκουλαρίκη ως ξιφοφόρο αξιωματικό της στοάς. 
Ο εν λόγω ήταν ο υπουργός Δημοσίας Τάξης στις κυβερνήσεις αυτές και έκανε ουκ ολίγα, όπως θα δούμε.
Στο ίδιο περιοδικό, τεύχος 110 Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 1973 βρίσκουμε στη μασονική στοά «Ιωνία» υπʼ αριθ. 54 Αθηνών, τον
Γεράσιμο Αρσένη ως «Β΄ΔΟΚ».
Στο ίδιο περιοδικό και στο ίδιο τεύχος βρίσκουμε άλλον έναν που
έγραψε ιστορία, το Θεόδωρο Πάγκαλο, ως μέλος της Μασονικής Στοάς «Πλειάς» υπʼ αριθ. 78 Αθηνών φέροντα το βαθμό του Ελεονόμου.
Για το Θεόδωρο Πάγκαλο πολλά θα μπορούσαμε να πούμε αλλά λόγω χώρου και κούρασης, θα περιοριστούμε σε λίγα:
Πρώτον, σε μία δήλωσή του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» την 18-3-1996 που λέει :
«Να ακούνε λιγότερο οι πολίτες αυτής της χώρας τη φωνή του Μ. Αλεξάνδρου, του Ι. Καίσαρα και του Χριστού ή άλλων προσώπων που δε δικαιούνται να έχουν πρόσβαση στο ακουστικό μας σύστημα».
Ποιος δικαιούται να έχει πρόσβαση στο ακουστικό μας σύστημα, κ. Πάγκαλε, ο Μάρξ, ο Στάλιν, ο Λένιν και η υπόλοιπη εβραιοπαρέα που ασπάζεστε;
Δεύτερον, ο εν λόγω είναι ο άνθρωπος που με τις ενέργειές
του στην υπόθεση Οτσαλάν ρεζίλεψε τη χώρα μας που κινδύνευσε κιόλας από τρομοκρατικές ενέργειες των Κούρδων εις βάρος μας ως αντίποινα.
Η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» την 21-2-1999 έγραψε :
«Ο Οτσαλάν πιστεύει ότι Σημίτης και Πάγκαλος τον ʽπούλησανʼ.
Στο διάστημα της παραμονής του στο Ναϊρόμπι τηλεφώνησε στον κ. Παπαθεμελή, στη δε κ. Ολμπράϊτ έστειλε επιστολή δεχόμενος να δικαστεί από το δικαστήριο της Χάγης».

Το δημοσίευμα φέρει τον τίτλο «Καρέ-καρέ το χρονικό της προδοσίας».
Ο Θ. Πάγκαλος ήταν τότε υπουργός εξωτερικών της χώρας μας.
Ο Θεός και ο ίδιος ξέρει πόσα ακόμα έκανε.
Να πούμε, τέλος, ότι ο εν λόγω δεν έχανε ευκαιρία να παρευρίσκεται σε εβραϊκές εκδηλώσεις.
10. ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ

« Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον» . Το ρητό αυτό αργά ή γρήγορα πάντα
επιβεβαιώνεται . Εμείς ανακαλύψαμε κάποια γεγονότα που ήταν στο σκοτάδι και τα γνωρίζανε ελάχιστοι, που ρίχνουν κάποιο φως στο φάκελο τρομοκρατία στην Ελλάδα.
Εν αρχής να πούμε ότι την ημέρα της αφίξεως του τεθνεώντος κ Κων/νου Καραμανλή στην Ελλάδα και κατά την ώρα της υποδοχής του ως σωτήρα σχεδόν στους ελάχιστους επιβάτες του αεροπλάνου που τον μετέφερε ήταν και ο γνωστός Μισέλ Οικονόμου ή Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ο φερόμενος ως αρχηγός της 17 Νοέμβρη ο οποίος σημειωτέον ήταν συγκάτοικος του γνωστού Θεόδωρου Πάγκαλου όταν αμφότεροι βρισκόταν στο Παρίσι στο Καρτιέ Λα Τεν.
Μια προσεκτική ματιά στο βίντεο της υποδοχής του Κων/νου
Καραμανλή αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

   

Ερώτηση:
Ως τι βρισκόταν το αεροπλάνο αυτό ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος τη στιγμή που οι λιγότεροι των 30 επιβατών του αεροπλάνου αυτού ήταν όλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι για λόγους ασφαλείας του σίγουρου πρωθυπουργού;

ΠΗΓΗ http://www2.zippyshare.com/v/31346935/file.htm