15.06.2008, Μιχάλης Χαραλαμπίδης

15.06.2008, Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Επιστολή προς τους Υπουργούς
Ανεξαρτήτως της πολιτικής σας προς την Άγκυρα οφείλετε να με προστατεύετε - Αυτό επιβάλει ο ρόλος σας ως ελληνική πολιτεία

Προς τους κ.κ. Υπουργούς
Εξωτερικών Κα Ντόρα Μπακογιάννη και
Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης
Κο Προκόπη Παυλόπουλο

Κύριοι Υπουργοί,
Επιστρέφοντας από τον Καναδά όπου εκτός των εκεί εκδηλώσεων μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας μίλησα μέσω τηλεδιάσκεψης σε ορισμένες από τις προγραμματισμένες στις ΗΠΑ ομιλίες μου, οφείλω να απευθυνθώ σε εσάς δημόσια για λόγους θεσμικούς, δεοντολογικούς και ιστορικούς.
Τελικά η μόνη ομιλία μου στις ΗΠΑ που δεν έγινε ήταν αυτή στην Διεθνή Διάσκεψη του Σικάγου με θέμα «Οι γενοκτονίες του 20ου αιώνα και η ακαδημαϊκή έρευνα». Αυτοί που ήθελαν να αποτρέψουν την παρουσία μου στις ΗΠΑ δεν έκαναν καλά τους υπολογισμούς τους.
Κατά την τριακονταετή και πλέον εθελοντική δραστηριοποίηση μου στα πλαίσια της LIDLIP (Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών), μιας από τις μεγαλύτερου κύρους αμερόληπτες, αληθινές ΜΚΟ, διαπίστωσα κάτι που είναι κοινός τόπος. Ότι τα Εθνικά κράτη, ανεξάρτητα από τις κρατικές πολιτικές τους, υπερασπίζονται την ηθική, φυσική ακεραιότητα, την ζωή, το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης και επικοινωνίας με τους λαούς, με την διεθνή κοινωνία πολιτών, των πολιτών τους που δραστηριοποιούνται σε αυτού του τύπου τις ΜΚΟ. Αυτό πράττουν πριν απ’ όλους οι ΗΠΑ. Ακόμη και στην τελευταία διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωση του δεσμώτη της Καλολύμνου (Ιμραλί) Κούρδου ηγέτη στην οποία μετέχουν γνωστοί Αμερικανοί Διανοούμενοι. Αυτοί γνωρίζουν ότι έχουν στην πλάτη τους ένα κράτος το οποίο ενδιαφέρεται γι αυτούς.
Ίσως γνωρίζετε ότι στην εκστρατεία αυτή συμμετέχουν η Ντανιέλ Μιττεράν, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Ντάριο Φο, η Φράνκα Ράμε, ο Αργεντινός Αδόλφο Περεζ Εσκιβέλ – Νόμπελ Ειρήνης, επί χρόνια Πρόεδρος της LIDLIP. Το πώς αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα αυτή η εκστρατεία στην οποία συμμετέχουμε με τον Στάθη Παναγούλη δεν είναι της στιγμής. Στην Ελλάδα οι διεθνιστική αλληλλεγγύη προς τους λαούς της Μικράς Ασίας είναι απαγορευμένη, είναι όμως απαγορευμένη και η Εθνική αλληλλεγγύη προς τα πλέον τραυματισμένα κομμάτια του Ελληνισμού της Ανατολής.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την παγιωμένη στα Κυρίαρχα και Δημοκρατικά κράτη παράδοση, η Ελληνική Κυβέρνηση όφειλε να αυτενεργήσει όταν πληροφορήθηκε από τον τύπο την ακύρωση της VISA μου και την περιπέτεια μου πάνω από τον Ατλαντικό. Αυτό είναι το καθήκον, ο ρόλος, η υποχρέωση της ως κυβέρνησης, ως Έθνος – κράτος, ως έκφραση μιας Ελληνικής συλλογικότητας, του συστήματος Ελλάδα. Ως έκφραση καλών τρόπων.
Η πρόσφατη ιστορία λέει ότι η εθελοντική δραστηριοποίηση μου στα πλαίσια της LIDLIP είναι ό,τι πιο πλούσιο ηθικά, διανοητικά, πολιτικά, ό,τι πιο ευγενές έχει να παρουσιάσει ως αλληλλεγγύη προς τους λαούς και τους ανθρώπους της Ανατολίας, όχι μόνον ο Ελληνικός κόσμος της ανθρωπιστικής και διεθνιστικής αλληλλεγγύης αλλά και ο Ευρωπαϊκός. Οι ιστορικοί λαοί της έχουν γνώση και μνήμη αυτής της ειλικρινούς και αδελφικής σχέσης μας. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν παραχαράσσεται.
Δεν θα αναφερθώ στην αλληλλεγγύη μου προς τους λαούς της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας γιατί θα έρθει στην μνήμη μου η κατηγορία του τριτοκοσμικού που αντιμετώπιζα επί χρόνια από φτωχά στην ανάλυση τους και όχι μόνο, περιβάλλοντα και παρέες.
Αν προχωρήσουμε επίσης σε έναν απολογισμό της δικής μου διανοητικής και πολιτικής συμβολής σε σχέση με τα Εθνικά μας Ζητήματα Κύπρος – Πατριαρχείο – Πόντος – Θράκη – Ιωνία – Ίμβρος – Τένεδος και την σύγκριση της με αυτήν των κυβερνήσεων, των κομμάτων, των λεγόμενων κέντρων έρευνας για να μη φθάσω στα Πανεπιστήμια, τότε ο απολογισμός είναι εις βάρος των δεύτερων.
Αυτά μάλιστα χωρίς καμμια κρατική η κομματική αρωγή, αντίθετα αντιπαλότητα, εχθρότητα και επιθέσεις πεζοδρομίου. Αν το Ελλαδικό κράτος έπρεπε να με ανταμείψει οικονομικά με όρους κράτους ή αγοράς θα είχε προβλήματα στον προϋπολογισμό του. Αυτό γιατί εκτός του μεγάλου κόστους η δική μου συμβολή δεν έχει τιμή. Είναι εκτός του Κράτους και της Αγοράς. Κινείται σε μια άλλη σφαίρα που χαρακτήριζε, τουλάχιστον μέχρι προχθές, την φιλοσοφία και την ηθική ανθρώπων των ΜΚΟ που έγραψαν ιστορία.
Ανεξαρτήτως λοιπόν της πολιτικής σας προς την Άγκυρα, η οποία εκδηλώνεται τελευταία με μια ακατανόητη, ίσως σκόπιμα φονταμενταλιστική, ανιστόρητη Κεμαλολαγνία, των αποφάσεων Διμερών και Τριμερών Άγκυρα – Ουάσιγκτων – «Αθήνα» για τον περιορισμό, την αποδυνάμωση, την κατάργηση των δραστηριοτήτων των Ποντίων και τον περιορισμό των δικών μου δραστηριοτήτων, εσείς ως Ελληνική Πολιτεία οφείλετε να προστατεύσετε την δική μου ακεραιότητα και το δικαίωμα της ασφαλούς και ελεύθερης διακίνησης μου, παρουσίας μου σε διεθνή φόρουμ υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η Αγορά του Σικάγου. Πολύ περισσότερο αυτά που αφορούν την ΜΝΗΜΗ (νόμος του κράτους) και την αξιοπρέπεια του πλέον μαρτυρικού κομματιού του Ελληνισμού, των Ποντίων. Τελικά και η Εθνική αλληλλεγγύη απαγορεύεται.
Είναι πολύ γνωστό ότι πολλές φορές στο παρελθόν η Τουρκική κυβέρνηση παρενέβη επίσημα προς τις ΗΠΑ διαμαρτυρόμενη και απαιτούσα τον περιορισμό των ανθρωπιστικών και διεθνιστικών δραστηριοτήτων μου, την συμμόρφωση, την ευθυγράμμιση μου.
Το έκανε επίσημα κατά την παρουσία του Μεσούτ Γιλμάζ στην Ουάσιγκτων το 1994 – 1995. Είναι γνωστή η παρέμβαση του Αμερικανού Επιτετραμένου Τ. Ντάκερ προς τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν πρότεινα την βράβευση του νομιμου εκπροσώπου του Κουρδικού Λαού Αμπτουλάχ Οτζαλάν με το Νόμπελ Ειρήνης (Ιούνιος 1994)
Η απάντηση του τότε πρωθυπουργού, με τον οποίο ως γνωστόν οι σχέσεις μας χαρακτηρίζονταν από διαφωνίες παρά συμφωνίες, ήταν αυτή που οφείλει να καθορίζει την δική σας συμπεριφορά. «Είμαστε υπερήφανοι που έχουμε ως χώρα και ως κόμμα ανθρώπους που δραστηριοποιούνται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των λαών».
Αυτή η απάντηση είναι πολύ κλασσική στα Ευρωπαϊκά κυρίαρχα Εθνικά κράτη. Αυτή οφείλει να είναι η Ελληνική Εθνική, ηθική, πολιτική σταθερά και όχι η Ένοχη αδιαφορία σας γι αυτό που μου συνέβη στο Σικάγο.
Νομίζω ότι ο κ. Παυλόπουλος και ως ακαδημαϊκός έχει συνείδηση των εννοιών «αίσθηση του Κράτους», «αίσθηση του Έθνους» που οφείλει να χαρακτηρίζει τις κυβερνητικές ελίτ.
Θα έπρεπε να τους δηλώσετε «απαράδεκτη πράξη». Εγώ μπορώ να τους πω προβοκατόρικη.
Δεν ξέρω αν αξίζει μια επισήμανση, έστω, στην στάση του Τύπου, των ΜΜΕ για την περιπέτεια μου, γιατί επί δεκαετίες έχω κακές εμπειρίες από τον «μεγάλο ασθενή του Έθνους» όπως και τα κόμματα. Στην Άγκυρα και την Ισταμπούλ θα στέκονταν πολύ καλύτερα.
Η στάση τους δεν χαρακτηρίζει τις φυσιολογικές χώρες. Παντού υπάρχουν πολιτικές αντιπαλότητες, ακόμη και συλλογικά και υποκειμενικά πλέγματα, η δημόσια όμως σφαίρα μιας Δημοκρατικής κυρίαρχης πολιτείας απαιτεί άλλα επίπεδα όχι μιζέριες. Δυστυχώς στην «Αθήνα» οι «Ελιτ» είναι πολύ αδύνατες και πολύ φοβικές. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Είναι σαφή τα λόγια μου προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ στην επιστολή μου προς τον Αμερικανό Πρέσβυ. Ανατρέχοντας στην απάντηση μου προς τον κ. Ντάκερ που περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου «ΠΑΣΟΚ ιδέες, αρχές και γραφειοκρατία» έμεινα στον τίτλο της απάντησης μου (1994) «Διαμεσολάβηση των ΗΠΑ για τα Τουρκικά Γκουλάκ». Ακόμη και στον νέο αιώνα – την νέα χιλιετία οι ΗΠΑ συνεχίζουν στην ίδια γραμμή. Η VISA για τις ΗΠΑ μπορεί να δίνεται πλέον από το λεγόμενο σπίτι του Κεμάλ στην οδό Αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ όμως ή οι μηχανισμοί τους έχουν διαπράξει εις βάρος μου αδικήματα, έχουν αμαρτίες που επανέρχονται στην μνήμη μου (στο ίδιο βιβλίο). Επεδίωξαν στο παρελθόν με πράκτορες τους στους μηχανισμούς ασφάλειας της χώρας και πράκτορες τους στον Ελληνικό τύπο να αλλοιώσουν την πολιτική, μορφωτική, ιδεολογική μου ταυτότητα και να απειλήσουν την ακεραιότητα μου. Σκευωρούσαν εναντίον μου. Την ίδια περίοδο που αγωνιούσαν να προστατέψουν τις πρώτες νέες φουρνιές των εγχώριων λαμόγιων φίλων τους, κατά τον αθηναϊκό κοινωνιολογικό όρο. Πολλές είναι οι υποθέσεις γι αυτούς τους στόχους. Η εικόνα της χώρας; Ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Της ιστορικής δυναμικής του Ελληνισμού; Ο υπερβολικός ζήλος των πρακτόρων τους για να δικαιολογήσουν τα αργύρια; Η σχέση δούλων και αφεντικών;
Σε άλλες χώρες θα είχε παρέμβη ο εισαγγελέας.
Οι άνομες και τρομοκρατικές αυτές ενέργειες τους συμβαδίζουν με τις διεθνείς εκστρατείες δαιμονοποίησης μου που εφάρμοζε το κεμαλικό καθεστώς ώστε να εμποδίσει τις ευγενείς, υψηλής ανθρωπιστικής αξίας δραστηριότητες μου για τους λαούς και να προετοιμάσει την ατμόσφαιρα νομιμοποίησης της δολοφονίας μου (Άνοιξη 1994). Ένα μήνα μετά την ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο του νομοσχεδίου αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων.
Με αυτόν τον τρόπο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ γίνονταν και γίνονται συνένοχες αυτών των στόχων ενάντια στην φυσική μου ακεραιότητα. Η ακύρωση της VISA τους ενοχοποιεί περισσότερο. Επιμένουν να ταυτίζονται με μια ιδεολογία του θανάτου. Δεν το κάνουν όλες οι Πολιτείες και τα πανεπιστήμια τους. Είναι μεγάλη η χαρά μου που ο Ελληνισμός της Β. Αμερικής διένυμε με όλους τους τρόπους την επιστολή μου στον Αμερικανό Πρέσβυ. Είδε σ’ αυτήν την ιστορική αλήθεια και έναν ηθικό, διανοητικό και μορφωτικό εξοπλισμό που δεν του δίνουν χρόνια τώρα κυβερνήσεις και κόμματα. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ αρχίζουν να κατανοούν ότι έχουν πλέον στο εσωτερικό τους ένα Ποντιακό Ζήτημα.
Η μεγάλη όμως θλίψη και οργή είναι ότι οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της χώρας μου ταυτίζονται με μια ιδεολογία του θανάτου, τον Κεμαλισμό. Το ζήτημα όμως της ασφάλειας της ζωής μου σήμερα, γιατί οι απειλές εναντίον μου συνεχίσθηκαν και συνεπικουρούνται από τις ενέργειες του Σικάγου, περιλαμβάνεται στις επιστολές μου προς τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης και προς τον πρωθυπουργό.
Δεν τις έδωσα στην δημοσιότητα. Γράφω όμως ότι αν συμβεί κάτι με την ζωή μου η ευθύνη θα ανήκει στην κυβέρνηση και τον ίδιο τον κ. Καραμανλή.
Ευτυχώς που η δημοσιότητα, έστω αυτή που υπήρξε για την περιπέτεια μου στο Σικάγο, αποτρέπει τις δυνάμεις του κακού, όχι πάντοτε όμως.
Λυπάμαι που οι ηθικές, εθνικές, πολιτικές σταθερές της δημόσιας ζωής της χώρας μου είναι πολύ χαμηλά, είναι πολύ φτωχές. Είχατε μια ευκαιρία να τις εξυψώσετε, να τις εμπλουτίσετε και δεν το κάνατε.
Αυτό όμως το εθνικό πρόβλημα στις αρχές του νέου αιώνα πρέπει να λυθεί.
Τέλος, σας στέλνω, ιδιαίτερα στην Υπουργό Εξωτερικών, τον χαιρετισμό – μαντινάδα του εκπροσώπου των Κρητών του Τορόντο πριν την ομιλία μου. Θα είναι υπερήφανος γι αυτόν ένας μεγάλος Κρητικός που αγάπησε τους Ποντίους, ο Νίκος Καζαντζάκης. Όσον αφορά την φιλία στην οποία αναφέρεται ένας στίχος του: η διμερής αντίληψη για την φιλία, η οποία μάλιστα αποκλείει τους άλλους λαούς και καταργεί τη μνήμη τους είναι μία αντίληψη όχι μόνον ρατσιστική όπως σημείωσα στο παρελθόν, αλλά γενοκτονική.
Μια έκκληση: Μην δολοφονείτε διαρκώς τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εσείς ειδικά που είστε Κρητικοπούλα.