Τρίτη

Η Ελλάδα εις το χείλος του γκρεμού και το μεγαλείο της κομματοκρατίας


Μετά από διαπραγματεύσεις 5 ετών για το δημόσιο χρέος της χώρας μας και την επιβολή των 2 ειδεχθών Μνημονίων, αλλά και μετά τις σκληρότατες, ανέλπιστες και άκαρπες διαπραγματεύσεις    των τελευταίων 5 μηνών, πού και αυτές δεν έβγαλαν την Πατρίδα μας από το αδιέξοδο, αλλά απεναντίας επέτειναν έτι περισσότερο το πρόβλημα με την ολοκληρωτική τώρα διεθνή απομόνωση μας, οφείλουμε επιτέλους να μιλήσουμε και πάλιν με την απλή και λιτή γλώσσα της αλήθειας.
Ως ήδη σε όλους πλέον γνωστόν, η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει, και ο Λαός μας έγινε αποδέκτης της έσχατης περιφρόνησης των Ευρωπαίων. Αίφνης και κατόπιν «παρότρυνσης» ανακαλύψαμε τώρα τις Πλατείες. Οι μεν υπερασπιζόμενοι τώρα την ρήξη με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε.,  οι δε την παραμονή μας εις το Ευρώ. Και όλοι μαζί για την δήθεν εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά ταυτόχρονα και για την αποκατάσταση της ασύμμετρης και αδικαιολόγητης ευδαιμονίας που χάσαμε τώρα με τα Μνημόνια.
Μέσα εις το χάλι μας, την απόγνωσή μας, την απελπισία, καταντήσαμε και γελοίοι. Αντί επιτέλους να σωφρονιστούμε και να διερωτηθούμε γιατί μετά την Μεταπολίτευση  οδηγηθήκαμε ως Λαός εις την έσχατη σκάλα της ηθικής, πολιτικής και οικονομικής καταπτώσεως. Να αναζητήσουμε τους ενόχους, κάτι το οποίο οφείλαμε να κάνουμε τα τελευταία 40 χρόνια της μοιραίας μας πορείας, και δυστυχώς δεν το κάναμε. Αλλά και δεν το κάνουμε ούτε και τώρα. Διότι φαίνεται ότι για εμάς φταίνε οι άλλοι!
Όπως αναφέρθηκε πολλές φορές, η γνώση της Ιστορίας είναι η πυξίδα κάθε Λαού. Αυτή και μόνον ενώνει, αλλά και  προστατεύει ένα Λαό από την διάπραξη λαθών που τον καταστρέφει. Μετά τα δεινά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι οι Λαοί της Ευρώπης ασχολήθηκαν με πίστη, με μόχθο και επίπονη εργασία για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και ανόρθωση της Πατρίδας τους. Βέβαια εις το μέγιστο των προσπαθειών και των δικών των δυνατοτήτων. Ανεδείχθησαν, με δικές τους κυρίως δυνάμεις,  σε κοινωνίες προόδου, ανάπτυξης, ευταξίας, ευνομίας, ισοτιμίας, ισονομίας, εντός των οποίων το άτομο απολαμβάνει την ύψιστη τιμή, ακεραιότητας, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Και όλα αυτά εντός των ορίων της Δημοκρατίας, εντός της οποίας συμπεριελήφθησαν αργότερα και με καθυστέρηση πολλών ετών και εκείνοι οι Λαοί οι οποίοι για μερικές δεκαετίες ευρίσκοντο υπό τον έλεγχο άλλου πολιτικού και ιδεολογικού καθεστώτος. Μίας Δημοκρατίας εντός των ορίων της οποίας  τα κόμματα εργάζονται και ενεργούν προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών. Για να είμαστε πιο σαφείς. Εις την Ευρώπη υπάρχουν Κόμματα, αλλά σε καμία περίπτωση Κομματοκρατία!
Όμως για την εξασφάλιση και  προστασία  όλων αυτών των προσπαθειών και επιτευγμάτων από το ενδεχόμενο νέων πολεμικών συγκρούσεων  ωρίμασε η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αργότερα της Ευρωζώνης. Ένα οικοδόμημα το οποίο βέβαια έχει μεν τις ατέλειες του, ως αποδείχτηκε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται προσπάθειες για άμβλυνση των αδυναμιών του.
Όμως αυτά τα οποία συμβαίνουν εις την χώρα μας, η καταστροφή ενός Κράτους και ενός Λαού, δεν είναι όμως  τυχαία. Μετά την μεταπολίτευση γνωρίζαμε και βιώναμε όλα τα συμπτώματα, τα οποία κατά την διάρκεια της μοιραίας μας πορείας, ως μετάσταση καρκίνου, επέφεραν συστηματικά την ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδος. Καλή και ιδανική ήταν η ιδέα της ένταξης της χώρας μας το 1961 εις την ΕΟΚ, ως  μίας  «υπό ένταξη χώρας», με μία μεταβατική περίοδο προσαρμογής 15 ετών, με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Τι οποίες δυστυχώς δεν κάναμε. Ούτε μετά το 1974, τις οποίες οφείλαμε βάσει της Συνθήκης του 1961, αλλά και που τώρα εκβιάσαμε το 1981 την ένταξη μας ως 10ο πλήρες μέλος της Ε.Ε. με το πρόσχημα της τουρκικής απειλής μετά την εισβολή της Τουρκίας και κατοχή της Κύπρου. Και πάλιν, βάσει της Συμφωνίας του 1981, με μία μεταβατική τώρα περίοδο 8 ετών, έως το 1988, για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με την ανάλογο πρόοδο της Οικονομίας. Και που πάλιν δεν τηρήσαμε όλα αυτά, ούτε εις το ελάχιστον. Αλλά ούτε και όταν κατέρρευσε και χρεοκόπησε η χώρα μας το 2008/09, όπου ενώ ψυχορραγούσε η Πατρίδα μας, οι μνημονιακές και αντιμνημονιακές  κυβερνήσεις αλλά και κόμματα αντιστέκονται με πείσμα σε όλα αυτά που έπρεπε να κάνει η χώρα μας εδώ και 40 χρόνια. Τώρα βέβαια με τεράστιο κόστος για τον Λαό μας, αλλά και τεράστιους κινδύνους για την εθνική μας υπόσταση και εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας. 
Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, ως Λαός οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι η Δημοκρατία εις την χώρα μας έγινε υποτελής και υποχείρια της άκρατης και ασύδοτης  Κομματοκρατίας. Η οποία έγινε εξουσιαστής  αυτού του Κράτους με την άλωση της Δημόσιας Διοίκησης και διόγκωση αυτής σε τεράστιο Υδροκεφαλισμό εντός του οποίου ενέταξε εκατομμύρια πειθήνιους υποστηρικτές του με όλες τις παράπλευρες και ολέθριες παρενέργειες και συνέπειες για το υπόλοιπο κομμάτι του Ελληνικού Λαού, το οποίο μετά από τόσες θυσίες δεκαετιών δεν άντεξε και κατέρρευσε.
Οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι οι Λαοί της Ευρώπης έχουν δικαιώματα όταν ψηφίζουν, και ως εκ τούτου απαιτούνε από όλους την αναγνώριση και σεβασμό αυτών  των δικαιωμάτων. Οφείλουμε και εμείς οι Έλληνες επίσης να γνωρίζουμε, ότι με την δική μας και μόνον ψήφο και ευθύνη επιλέγαμε επί δεκαετίες την Κομματοκρατία, η οποία επί δεκαετίες όχι μόνον μας απομάκρυνε από την Ευρώπη, αλλά παράλληλα και μας κατέστρεφε.
Το μέλλον της χώρας μας είναι τώρα αβέβαιο, και ουδείς γνωρίζει  τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Ανεξαρτήτως της εφεξής σκοτεινής πορείας της χώρας μας, οφείλουμε τώρα ως Λαός, για την σωτηρία μας και μόνον, να απαλλαγούμε από την Κομματοκρατία και το προπύργιο αυτής, της Δημόσιας Διοίκησης και Οργάνων της. Να προτάξουμε για την διαχείριση της Οικονομίας και του μόχθου όλων των Ελλήνων την σύσταση ενός «Ανωτάτου Οργάνου Διαχείρισης της Εθνικής Οικονομίας» εις το οποίο θα συμμετέχουν υποχρεωτικά όλοι οι εργαζόμενοι και επιχειρηματίες της χώρας μας. Και το οποίο Όργανο, βάσει Προγράμματος και εμπειρότατων τεχνοκρατών θα φροντίζει με δική του και μόνον ευθύνη για την Εθνική Οικονομία και Ανάπτυξη, Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία, Υγεία, Εθνική Άμυνα, Εθνικές Υποδομές κλπ. Έτσι όχι μόνον θα αποφεύγεται η τεράστια διασπάθιση εθνικών πόρων. Αλλά ταυτόχρονα θα περιορισθεί ο ρόλος των κομμάτων, κυβερνήσεων και πολιτικών  εντός μόνον της Βουλής και εις την εκπροσώπηση της χώρας μας.    
Δεν υπάρχει άλλη λύση για την εμπέδωση της πραγματικής Δημοκρατίας εις την χώρα μας  και για την σωτηρία της Πατρίδας μας. 
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη.  Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

Παρασκευή

Στο σκαμνί !!!!Απαντηση στα Τσογλανια της πολαν του καραμανλισμου και της πασοκοκρατιας!!!




Πρέπει να κλείσουν οι λογαριασμοί με τους πολιτικούς, να αποδοθεί η μέγιστη καταδίκη και μετά να αρχίσουμε την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για το αν χρωστάμε και σε ποιον. 
Στο σκαμνί όλοι. 
Τόσο οι του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όσο και των Δήμων, Περιφερειών, ΜΚΟ, προέδρων χωριών μέχρι και πολιτιστικών συλλόγων για άμεση συμμετοχή τους σε συναλλαγή με τους δανειστές, που μέχρι το 2010 ήταν οι ανοιχτοχέρηδες για ευρωπαϊκά κονδύλια και επιδοτούμενα έργα ανάπτυξης. 


ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΙΑ ΚΤΙΡΙΑ;
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ, ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ, ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ.
Ή που θα αποδοθεί δικαιοσυνη, ή που τα κτίρια αυτά με το... περιεχόμενό τους, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Πόπη Σουφλή



Της Κατερίνας Γκαράνη 

Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, η χώρα αυτή δεν ξαναπαίρνει μπροστά ούτε με Σχέδια, ούτε με δάνεια, ούτε με αναπτύξεις, ούτε με Στάλιν, ούτε με Χίτλερ, ούτε με το Θεό τον ίδιο σε ψηφοδέλτιο επικρατείας Μαοϊκού κόμματος.  
Η εναλλαγή πολιτικού προσωπικού να περνάει η ώρα με συζητήσεις για το χρέος, για το αύριο και για το μεθαύριο δεν οδηγούν πουθενά. 
Αν δεν καθίσουν στο σκαμνί άπαντες οι εμπλεκόμενοι από το 2002 και μετά για το πού έβαζαν την τζίφρα τους και τι ξεπουλούσαν παράλληλα από εθνική κυριαρχία, εδώ θα μείνουμε στάσιμοι για κανά χρόνο και μετά θα αρχίσει η μεγάλη κατρακύλα που αρμόζει σε κάθε αποικία. 

Πρέπει να κλείσουν οι λογαριασμοί με τους πολιτικούς, να αποδοθεί η μέγιστη καταδίκη και μετά να αρχίσουμε την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για το αν χρωστάμε και σε ποιον. 
Στο σκαμνί όλοι. 
Τόσο οι του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όσο και των Δήμων, Περιφερειών, ΜΚΟ, προέδρων χωριών μέχρι και πολιτιστικών συλλόγων για άμεση συμμετοχή τους σε συναλλαγή με τους δανειστές, που μέχρι το 2010 ήταν οι ανοιχτοχέρηδες για ευρωπαϊκά κονδύλια και επιδοτούμενα έργα ανάπτυξης. 
Αν τα δισεκατομμύρια έφερναν ανάπτυξη, τότε η Ελλάδα θα ήταν Ιαπωνία προ Φουκουσίμας. Αντιθέτως τα τρισεκατομμύρια που έμπαιναν από πόρτες και παράθυρα με την ευθύνη των πιστωτών καταρχάς και  των αποδεχόμενων πίστωση πολιτικών  μετέπειτα , κατάντησαν την Ελλάδα χώρα υπανάπτυκτη κι ας υποθέσουμε ότι φαγώθηκε το 80% αυτών. Μην βρίζουμε τους τριτοκοσμικούς. Αυτοί τουλάχιστον δεν το "έπαιξαν" ποτέ "πολιτισμένοι", ούτε απόγονοι του Περικλέους. 

Απόδοση δικαιοσύνης και μετά να πιάσουμε το μολύβι και το χαρτί να λογαριάστουμε με τα λαμόγια που διοικούν την Ε. Ε. Όλα τα άλλα είναι λόγια εκφοβισμού και κινήσεις φθηνού πολιτικού παρασκηνίου, που δεν διαδραματίζεται μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη.  

Δεν γίνεται η ανεξάρτητη δικαιοσύνη της χώρας να έχει τις διπλάσιες υποθέσεις κατηγορουμένων Ελλήνων για χρέη απ' ό,τι είναι αριθμητικά οι Έλληνες και να μην έχει ούτε μία υπόθεση για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων που κατάντησαν τους πολίτες να φοβούνται τις εκλογές και το δημοψήφισμα! Να φοβούνται ότι αν μείνουν χωρίς το ραγιάδικο νόμισα Ευρώ θα πεθάνουν! Να φοβούνται να είναι ελεύθεροι! 

Δεν καλύπτεται το αδικαίωτο με τις μίζες του Τσοχατζόπουλου και τα πόθεν έσχες διαφόρων προσώπων της λίστας Λαγκάρντ. 
Δεν μιλάμε για λεφτά. 
Μιλάμε για εγκληματικές πράξεις εναντίον της χώρας συνειδητά και κατ' εντολή πάντα των ισχυρών της Ε.Ε και των όποιων συνεταίρων τους. 
Τα λεφτά και οι μίζες είναι χαρτάκια που τα κόβει και τα ράβει το μαγαζί των υπαλλήλων Μέρκελ και Ντράγκι. 
Μιλάμε για την πολιτική πράξη, την αναλήθεια που έλεγαν από τα μπαλκόνια όλοι τους και έβαζαν ηλίθιους και βλαχοευρωπαϊστές να δίνουν την ψήφο αντί χρήματος που ερχόταν με νταλίκες για την "ανάπτυξη" της Ελλάδας. 

Διαπράττεται εσχάτη προδοσία συνειδητά κάθε λεπτό που περνάει και εμείς μιλάμε για χρέος. Η ηλιθιότητα και φιλοτομαρισμός για το έγκλημα που διαπράττεται φαίνεται ότι όλοι έχουν στρέψει το βλέμμα στο αν θα ξεχρεώσουμε ποτέ και πώς. Δηλαδή αν μάς διαγράψει το χρέος ο μακελάρης, μάς δώσει και μία νέα επιδότηση να φτιάξουμε μία επιχειρησούλα, καθαρίσαμε ε; 
Μέχρι εδώ θα ήταν το άδικο που έχει χτυπήσει την Ελλάδα. Ξεχνάμε και τους αυτόχειρες, τους καρδιακούς, τους άστεγους, τους σαλταρισμένους, τους καταθλιπτικούς, τα χρόνια μας τα τσακισμένα.  Όλα τα "πουλάκια" θα την βγάλουν καθαρή, θα τους παλαμακίσουμε και στο τέλος η γενιά που γεννιέται σήμερα θα τους μαθαίνει  στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος ως τρανούς σωτήρες της χώρας. 

 
Δεν γίνεται έτσι σε χώρα που θέλει να λέγεται χώρα. Αυτό που θα μάς βόλευε για να μην ξαναπληρώσουμε ΕΝΦΙΑ και έκτακτη εισφορά λέγοντας "νερό κι αλάτι" δεν είναι χώρα, είναι μαγαζάκι που έβγαλε ταμπέλα εκπτώσεων. Είμαστε πολίτες δεν είμαστε πελάτες. Αυτή είναι η μοναδική προσωπική ευθύνη που πρέπει να πάρει ο καθένας μας. Ευθύνη πολίτη και όχι ελαφρότητα ψηφοφόρου. 

Από την στιγμή που το πολιτικό προσωπικό, το οποίο παράλληλα ψηφίζει νόμους υπό κατάσταση εθνικού αμφισβητούμενου χρέους και υπό ελέγχου διεθνών οικονομικών παρατηρητών, δημιούργησε επιτροπές για να κάνει την δουλειά της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, αποχαιρέτα την χώρα που ήξερες. Έβαλαν τον ψεύτη να ανακρίνει τον κλέφτη. 

Στο σκαμνί άπαντες. Καμία συζήτηση με τους τοκογλύφους της Ε.Ε και των αγορών μέχρι να ολοκληρωθούν οι δίκες. 
Να πληρώνουμε τους φόρους για να κινείται η δημόσια Υγεία (πάνω απ' όλα), κόψτε στο 1/3 τους μισθούς δημοσίου και τις συντάξεις μέχρι να πάρουμε μπροστά, βάλτε τους κασμάδες, τα μυστριά και τα εργοστάσια να δουλεύουν όλοι, σφίξτε το ζωνάρι γιατί εδώ έχουμε ανήφορο και κάντε όλες τις Εφορίες της Ελλάδας αίθουσες δικαστηρίων γιατί πρέπει να καθίσουν χιλιάδες στο σκαμνί. 
Όχι για τα λεφτά που μάσησαν, όχι για τα λεφτά που δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα αλλά έμεναν στα κέντρα της Ε.Ε κι εδώ ανέβαζαν ταμπέλες "Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Άνω Νερατζακίου", αλλά για την πράξη. Την υπογραφούλα. Τις μισές ή καθόλου αλήθειες. 
Για τις επιπτώσεις σε έναν λαό και μία χώρα των υπογραφών όλων των γραβατοδεμένων και ανοιχτοπουκαμισοφορεμένων, οι οποίοι μάζευαν κόσμο σε καφενεία, σε πλατείες και σε  τοστάδικα για να λένε τις μύριες ψευτιές συνειδητά και κατ' εξακολούθηση. 

Να ακούσουμε από το στοματάκι τους ότι δεν ήξεραν τι είναι  Κοινές Αγροτικές Πολιτικές,  Σύμφωνα Δουβλίνων,  Διασυνοριακά Εμπόρια, ΣΔΙΤ,  χωματερές προϊόντων, ποσοστώσεις γάλακτος, εισαγωγές προϊόντων με σκοπό τον ολοκληρωτικό αφανισμό ντόπιων. Να κάνουν από το σκαμνί το πολιτικό λόγο εκ νέου για όλα αυτά που τα έλεγαν υπέροχα χωρίς να ενημερώσουν πρώτα για την παγίδα και την επίπτωση του εύκολου χρήματος και της δήθεν ανάπτυξης. Μπορεί να τα φάγαμε μαζί,  αλλά δεν τα έβαλε ο ηλίθιος αγράμματος στις τράπεζες της Ελλάδας ως επιδοτήσεις. 
Τα έβαζαν συγκεκριμένοι που οι φάτσες τους είναι σε προεκλογικές αφίσες τα τελευταία 13 χρόνια (τουλάχιστον). Δεν τα έκανε νόμους του κράτους ο βλάκας της δημόσιας υπηρεσίας, τα ψήφισαν, τα νομοθετούσαν και τα εκτελούσαν πολιτικοί. 

 
Αν δεν κλείσει η χώρα οριστικά  λογαριασμούς με όσους χρησιμοποίησαν την Δημοκρατία για  ίδιο όφελος και όφελος ξένων χωρών και συμφερόντων, έχουμε τελειώσει. 

Επειδή ουδείς όμως δεν θέλει να φτιάξει χώρα αλλά να είναι κάτοικος που τυχαία γεννήθηκε σε αυτή την χώρα, το σκαμνί θα είναι αυτό που θα στηρίζει τα πόδια του όταν η θηλιά, εικονική ή πραγματική, θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. 
Είτε είναι πλεγμένη από τα δικά του χέρια, είτε από τα χέρια αυτών που από το 2002 (τουλάχιστον) βάζουν με ευκολία υπογραφές γνωρίζοντας ότι το λιγότερο σκοτώνουν εσένα,  και το περισσότερο αφαιρούν από την χώρα τα δύο στοιχεία που την κατατάσουν στο επίπεδο Ελλάδα: Το δίκαιο και την ελευθερία.

 
Πηγή

Τι θα κάνουν οι Λαρισαιοι άμα κλείσουν οι τράπεζες τη Δευτερα!!!!


Ένα φάντασμα πλανιέται απάνου από τη ροζ χώρα, που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα. Το φάντασμα των κλειστών τραπεζών.
Η ροζ συμμορία που ανέλαβε εργολαβικά να αντικαταστήσει τον ελληνόφωνο πληθυσμό με στρατιές αφροασιατών σκλάβων, οι οποίες θα ελέγχονται από μια κρατικοδίαιτη κάστα κομματικών μισθοφόρων, έχει γραμμένα στα παρανοϊκά σενάρια της και νέα επεισόδια της "κωμωδίας των διαπραγματεύσεων".  
Ένα από αυτά τα επεισόδια είναι και το κλείσιμο των τραπεζών, το οποίο η ροζ συμμορία θα εκμεταλλευτεί για να τις φτάσει σε χρεωκοπία, έτσι ώστε μετά να τις οικειοποιηθεί, εγκαθιστώντας σ' αυτές την ροζ νομενκλαντούρα της [κι όσοι/ες έχουν νου, κατα-νοούν...]
Κι όχι μόνον θα υφαρπάξει τις τράπεζες από τους σημερνούς ιδιοκτήτες της για να τις μετατρέψει σε γη Χαναάν του κομματικού της στρατού αλλά ταυτόχρονα θα υφαρπάξει και όλες τις καταθέσεις, μικρές και μεγάλες, των κορόιδων, που δεν είχαν βγάνει τα λεφτά τους στις Ελβετίες...

Αυτό άλλωστε φοβούνται τα άλλα καθάρματα των Βρυξελλών και γι αυτό, ενώ δεν δίνουν μία [προς το παρόν] στους ροζ συμμορίτες, αυξάνουν την παροχή ρευστού προς τις ελληνικές τράπεζες, ώστε να μην καταρρεύσουν και τις καταπιεί αμάσητες ο ροζ λύκος...

Συνεπώς, το φάντασμα των κλειστών τραπεζών είναι πιο πραγματικό κι από τον Γκάσπερ το φαντασματάκι και απειλεί να τινάξει στον αέρα τους λεγόμενους "προϋπολογισμούς των νοικοκυριών", τα οποία λογάριαζαν να κλείσουν πρώτο τραπέζι πίστα στον Μυκονιάτικο Ρέμο αλλά τώρα κινδυνεύουν να μην μπορούν να πάνε ούτε στα γλέντια με τα κλαρίνα, του χωριού τους.
Tragik!
Για να μην βρεθείτε λοιπον προ εκπλήξεως, έχω να σας δώκω μερικές καλές συμβουλές, για το τι θα κάμετε έτσι και κλείσουν οι τράπεζες...



Ο εικονιζόμενος εδώ λαρισαιος
έπραξε το σωστό...
Μόλις έμαθε ότι κλείσανε οι τράπεζες βγήκε στη πίστα και άρχισε τις ζεμπεκιές...

Το πρώτο πράγμα που θα σας συμβούλευα να κάμετε αμα κλείσουν οι τράπεζες, και είστε άντρας [κι όχι καμιά Λουλου, σαν αυτές τις ΛΟΑΤΤ*] είναι να πάτε σε ένα κουτουκάκι, να ανεβείτε στην πίστα και να ριξετε μια βαριά ζεμπεκιά.
Προσωπικώς θα ζήταγα από την ορχήστρα ή το "δυο πόρτες έχει η ζωή" που παραπέμπει στο διπλό νόμισμα, στη διπλή ζωή και στους διπλούς άσσους ή το "γεννήθηκες για την καταστροφή" που παραπέμπει κατευθείαν στη ροζ συμμορία.
Αν πάλι είστε γυναίκα θα σας πρότεινα κάτι πιο light, όπως παραδείγματος χάριν την "πριγκιπέσα", που παραπέμπει σε περασμένα μεγαλεία ή τη "Ρόζα" που ταιριάζει με το ροζ, της ροζ συμμορίας...

Δεν βλέπω άλλωστε τον λόγο να πέσετε χάμου στο πάτωμα και να ωρύεστε, επειδή χάσατε τις καταθέσεις σας.
Όταν ψηφίζατε τη γαλαζοπράσινη συμμορία και μετά καπάκι, ψηφίσατε τη ροζ συμμορία, θα έπρεπε να έχετε κατα νου, ότι τα λεφτάκια σας θά ήσαν πολύ πιο ασφαλή αν τα εμπιστευόσασταν σε αρχιμανδρίτη, παρά σ' αυτούς τους κρατικοδίαιτους απατεώνες.
Και μην ξεγελιέστε ότι αν δεν ήντουσαν οι συριζαίοι, θα γίνονταν τίποτα καλύτερο και τρέχετε σαντους γαλάζιους μαλάκες στο συνταγμα.
Σφάλμα.
Απλώς οι ροζ συμμορίτες θα φέρουν πολύ πιο γρήγορα την καταστροφή απ' ότι θα την έφερναν οι γαλαζοπράσινοι συμμορίτες. Η χρεωκοπία για την ψωροκώσταινα που έμαθε να διαβιεί πολυτελώς με δανεικά είναι εξασφαλισμένη. Το πότε και το πως είναι απλώς ζήτημα χρόνου.

Συλλογιστείτε άλλωστε το εξής απλό...
Εδώ πέρα έχωμε 2.500.000 συνταξιούχους, 2.000.000 ανέργους και 1.500.000 κρατικοδίαιτους παράσιτους, σε όλα τα πλοκάμια του παρασιτικου και αδηφάγου ελληνόφωνου δημόσιου. Βγάνε τα ανήλικα και τη λάθρα εργασία, τι μένουν;
Ζήτημα αν μένουν 2.000.000 υποζύγια που έχουν φορτωθεί να ταϊζουν όλους τους άλλους.
Ε λοιπόν μοιραία, κάποια στιγμή θα κλείσει η κάνουλα των δανεικών και μαζι μ' αυτήν θα κλείσουν οι τράπεζες και οι κώλοι.
Οι συριζάιοι απλώς, το πάνε γραμμή να βάνουν λουκέτο σ' ολόκληρη τη χωρα, προ της ώρας της...

Γι αυτό σας λέγω...
"Ο αετός πεθαίνει στον αέρα..." 
Ζητείστε το από την ορχήστρα και χορέψτε το. Έτσι κι αλλιώς, σας χορεύουν που σας χορεύουν οι παντός χρώματος συμμορίτες. Τουλάχιστον να χορέψετε και κάτι που το γουστάρετε...

Α, και κάτι ακόμα...
Χορέψτε τη ζεμπεκιά σας με το τσιγάρο στο στομα. Σαν το παληκάρι τον Σολωμού, που κατεβασε κάποτε την τούρκικη σημαία. Και την κατέβασε στ' αληθινά, όχι σαν κάτι άλλους τωρινούς φορομπήχτες, που μας το παίζουν και ήρωες...
Γιατί, οι γενναίοι: "μ' ένα τσιγάρο φεύγουνε στο στόμα..."



Ορίστε τι συμβαίνει όταν κλείνουν οι τράπεζες.
Στ αρχίδια μας...
Δεν θα πληρώνουμε και ΕΝΦΙΑ

Κι έρχομαι τώρα εγώ και συλλογιέμαι...
Δηλαδή, περιμένατε να κλείσουν οι τράπεζες για να καταλάβετε ότι η καθεστωτική συμμορία, από Καρατζαφέρη ίσαμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σας έχει για αντικατάσταση;
Δηλαδή, αν δεν κλείσουν οι τράπεζες θα είσαστε ευχαριστημένοι;

Εδώ αδέρφια μου, η Τασία μείωσε το πρόστιμο για την απασχόληση λαθροεισβολέα από τρία χιλιάρικα σε ένα πενηντάευρο. Και περιμένετε μετά να βρουν δουλειά τα παιδάκια σας;
Οι κλειστές τράπεζχες είναι το πρόβλημα αυτής της χώρας;

Εδώ ένα τσούρμο λαθρέποικοι κλείδωσαν οπλισμένους λιμενικούς σε κοντέηνερ, για να πλακωθούν μετά με την ησυχία τους.
Το αν θα σας φάνε τις καταθέσεις σας πονάει;

Ρε δεν πα να κλεισουνε και τις εκκλησιες μας. Ετσι κι αλλιως για να μπαινουν μεσα οι αλλοδαποι και να χεζουν, τις εχουν καταντησει.
Αειντε, λοιπον...
"Πέντε Έλληνες στον Άδη", μπας και θυμηθουμε το ποιοι ημασταν, πριν μας καταντησουν πεταλούδες για το Athens Pride



Να, κι αν κλείσουν - να, κι αν δεν κλείσουν...
Με τους Τυρταίους πολεμησαμε τους κατακτητές μας, 
με Μητροπάνους και Καζαντζίδηδες θα πολεμήσουμε τους πράσινους, τους γαλάζιους και τους ροζ συμμορίτες.
Και με κλειστές τις τράπεζες αλλά προπαντός με κλειστά τα πόδια... 


Σημείωσις
*ΛΟΑΤΤ: Μεταμοντέρνος νεολογισμός, που προκύπτει από τα αρχικά των λέξεων: Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Τραβεστί.
Με λίγα λόγια, οι λούγκρες...

Αυτήν την Ελλάδα μας ετοιμάζουν…

Συρτάκι, ταβερνούλες, γκαρσόνια, γηροκομεία, ιατρεία γερόντων, σκουπιδιάρικα, καφενεία με ιντερνετ, υποδομές (για τους πελάτες των Δήμων) και «βαριά βιομηχανία» με γενόσημα, ιχθυοκαλλιέργειες και λαχανικά βλέπει η κυβέρνηση στην «ισχυρή Ελλάδα» της δεκαετίας 2014-2024.
Εισηγητές για το «αναπτυξιακό θαύμα» είναι το κρατικό ΚΕΠΕ, το (ελεγχόμενο από τον ΣΕΒ) ΙΟΒΕ και η εκτός Ελλάδος McKinsey.
Αυτό είναι (κατά τον κ. Σαμαρά, τον κ. Στουρνάρα και τον κ. Χατζηδάκη) το 10ετές αναπτυξιακό σχέδιο της Ελλάδας για το οποίο θα ζητήσουμε στις 5 Μαΐου (από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους «εθελοντές» Γερμανούς ) 300 εκατ. ευρώ προκειμένου να το χρηματοδοτήσουμε. 
Πρόκειται για σχέδιο «ταφόπλακα» της βιομηχανίας αλλά και της ενέργειας αφού ανάμεσα στις προτάσεις για ανάπτυξη η αναφερόμενη στην ενέργεια περιορίζεται μόνο στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τις γνωστές (στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα) για την πολιτική και οικονομική σπέκουλα…
Η Ελλάδα εγκαταλείπει πλέον οτιδήποτε έχει σχέση με «φουγάρο μεταποίησης» παραμερίζοντας ενσυνείδητα τον χώρο της βιομηχανίας και «φιλοδοξεί» να απασχολήσει τα 2.000.000 ανέργων του 2015 με υπηρεσίες στα γηροκομεία, στα σκουπιδιάρικα στις καφετέριες και στο λιανικό εμπόριο με σουβενίρ τα γνωστά τσολιαδάκια… 
Καμία φιλοδοξία για ανάκαμψη της βιομηχανικής ή έστω της βιοτεχνικής παραγωγής. 
Καμία σκέψη για βιομηχανική επανάσταση στην Ελλάδα.
Και όλα αυτά ενώ η Ελλάδα διατηρεί ακόμη βαριά βιομηχανία με αξιόλογες χαλυβουργίες, με τσιμεντοβιομηχανία, με βιομηχανία εφαρμογής ενεργειακών προγραμμάτων, με ναυπηγική βιομηχανία που μπορεί να γίνει βιώσιμη, με βιομηχανίες παραγωγής προϊόντων οικοδομής, με πετρελαϊκή βιομηχανία και με σπουδαία υποδομή για χημική βιομηχανία , για λιπάσματα και συναρμολόγηση ακόμη και μεταφορικών μέσων.
Όλα αυτά όμως πουθενά δεν περιγράφονται (ως στόχοι)  στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της δεκαετίας 2014-2024. 
Το ΚΕΠΕ, ο ΙΟΒΕ και η McKinsey έβαλαν «ταφόπλακα» στην ελληνική βιομηχανία κατά τον πλέον προκλητικό τρόπο και οι κ.κ. Σαμαράς, Στουρνάρας και Χατζιδάκης αποδέχθηκαν τις προτάσεις τους και χτίζουν την «Νέα Ελλάδα» των γενοσήμων, του τουρισμού, των γηροκομείων και των σκουπιδιάρικων.
Και στην καλύτερη περίπτωση σχεδιάζουν μια «βιομηχανική Ελλάδα» με κονσέρβες, χταποδάκια καλλιέργειας και ηλιακούς θερμοσίφωνες…
Μέχρι εκεί φθάνουν τα σχέδια και η φιλοδοξία για την «βιομηχανική ανάπτυξη» μιας χώρας που αποτελούσε πάντα το βασικό τρένο επιβίβασης του εργασιακού της δυναμικού. 
«…το δεκαετές αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης βασίζεται σε μελέτες οι οποίες δίνουν έμφαση στους κλάδους στους οποίους η Ελλάδα παρουσιάζει σταθερά συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της ΕΕ. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται οι: Τουρισμός, μεταφορές, βαμβάκι, φρούτα, ιχθυοκαλλιέργεια, γαλακτοκομικά και λάδι, γουναρικά, μάρμαρο, και είδη ένδυσης.
Το σχέδιο έχει βασιστεί και σε μελέτες του ΚΕΠΕ του ΙΟΒΕ αλλά και της McKinsey που εκτιμά ότι γενόσημα φάρμακα, υδατοκαλλιέργειες, ιατρικός τουρισμός, μακροχρόνια φροντίδα και φροντίδα ηλικιωμένων, μεταφορές και logistics, διαχείριση αποβλήτων, μεταπτυχιακή εκπαίδευση και ελληνικά παραδοσιακά τρόφιμα είναι οι κλάδοι του μέλλοντος».
Εάν η κυβέρνηση θέλει πράγματι μια Ελλάδα στον δρόμο της ανάπτυξης και της απορρόφησης των 2.000.000 ανέργων του 2015 υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση.
Πλήρης κατάργηση του κράτους «επιχειρηματία» σε όλους τους τομείς και περιορισμό του μόνο στον σχεδιασμό και στον έλεγχο της εφαρμογής της νομοθεσίας από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις .
Φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις που θα προσδιορίζουν θέσεις εργασίας και εξαγωγικό προσανατολισμό.
Ειδικό φορολογικό καθεστώς σε «κλειστές» περιοχές σημαντικών επενδύσεων.
Σταθερότητα της οικονομικής και (ιδίως) της φορολογικής πολιτικής για μια δεκαετία τουλάχιστον.
Όλα τα άλλα που αφορούν τα τσολιαδάκια και το « λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μου…» δεν είναι «επενδύσεις» για απορρόφηση του τέρατος της ανεργίας ούτε ανακοπής της μετανάστευσης.

Ολέθριο λάθος αν η Ελλάδα εγκαταλείψει τον μεγάλο στόχο, την ριζική αναδιάρθρωση του χρέους μέσω haircut

Το χρέος των 321 δισ. δεν είναι βιώσιμο γιατί τα 321 δισ. είναι υπαρκτά και πρέπει να αποπληρωθούν
Θα αποτελέσει ιστορικό λάθος, ολέθριο ιστορικό λάθος αν η Ελλάδα εγκαταλείψει τον μεγάλο στόχο την ριζική αναδιάρθρωση του χρέους και μέσω haircut, αυστηρά και αποκλειστικά στα δάνεια του επίσημου τομέα, καθώς τα ομόλογα που κατέχουν ιδιώτες πρέπει να εξασφαλιστούν 100000%.  
Οι ανακοινώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου και εν συνεχεία η ανακοίνωση του ΟΔΔΗΧ του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους μόνο βλαπτικές είναι στην προσπάθεια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Αν ξαφνικά το χρέος της Ελλάδος κατέστη βιώσιμο γιατί ο Στουρνάρας ο έλληνας ΥΠΟΙΚ ζητούσε από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών να υπάρξει αναδιάρθρωση χρέους και να λάβει την απάντηση «Γιάννη άστο δεν γίνεται λόγω πολιτικών αντιδράσεων» Πότε λοιπόν η Ελλάδα έλεγε την αλήθεια, όταν ο Στουρνάρας ζητούσε και haircut από τον Σόιμπλε τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ ή χθες που ο ΟΔΔΗΧ προσπάθησε ανεπιτυχώς να….εμφανίσει το χρέος βιώσιμο. 
Πότε η Ελλάδα έλεγε την αλήθεια όταν ο Βενιζέλος μιλούσε για αναγκαία αναδιάρθρωση του χρέους….μέσω επιμήκυνσης ή χθες που ο Βενιζέλος….ανακάλυψε ότι η Ελλάδα έχει βιώσιμο χρέος;
Η βασική επιχειρηματολογία του ΟΔΔΗΧ αλλά και πολιτικών παραγόντων είναι ότι το χρέος από 365 δισεκ. μειώθηκε στα 321 δισεκ. και ότι ενώ το 85% του χρέους το είχαν ιδιώτες στο παρελθόν τώρα το 85% το κατέχει ο επίσημος τομέας. 
Οι τόκοι έχουν μειωθεί από τα 17 δισεκ. στα 6 δισεκ. και γενικώς η λήψη των ομολόγων – δανείων έχει επιμηκυνθεί δραστικά κατά μέσο όρο τα 16 χρόνια.
Επίσης το ελληνικό χρέος εμφανίζει μέσο κόστος εξυπηρέτησης 2% όταν προ ετών ήταν στο 4,75% (στην 5ετία δανείστηκε με 4,95%)
Τα επιχειρήματα αυτά δεν απαντούν στο δομικό ερώτημα η Ελλάδα έχει να αποπληρώσει 321 δισεκ. ή όχι;
Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση του χρέους της μέσω haircut;
Γιατί η Ελλάδα ποσοτικά και χωρίς να προσμετρούνται ποιοτικοί δείκτες πλήρωσε την κρίση χρέους 200 δισεκ. 

Η Ελλάδα ζημιώθηκε 200 δισεκ. ευρώ και το νούμερο αυτό το αναλύουμε πως προκύπτει. 

Με ένα δίκαιο haircut 100 δισεκ. η Ελλάδα θα μείωνε τις ιστορικές απώλειες και θα μπορούσε – έχοντας μειώσει πραγματικά όχι εικονικά όπως το PSI+- το ελληνικό χρέος, να δημιουργήσει εκ νέου ευκαιρίες και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα.  
Πως προκύπτουν τα 200 δισ ζημίας στην Ελλάδα; 
1)Γιατί υπέστη οικονομικό σοκ που στέρησε από το εθνικό πλούτο 35-40 δισεκ. ευρώ.
Το ΑΕΠ έχει μειωθεί στα 183 δισεκ. όταν είχε φθάσει στα 230 δισεκ. πριν λίγα χρόνια.
2)Γιατί οι καταθέσεις, ο κοινωνικός πλούτος, μειώθηκε κατά 75 δισεκ. η μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση καταθέσεων παγκοσμίως κατά 32% από τα 237,5 δισεκ. σε 160 δισεκ.
Η ελληνική κοινωνία πλήρωσε πανάκριβα την κρίση χρέους της Ελλάδος.
3)Γιατί οι ελληνικές τράπεζες υπέστησαν μια σωρευτική ζημία  από το ελληνικό χρέος περίπου 42 δισεκ. PSI+ και επαναγορά χρέους. 
4)Γιατί τα προβληματικά δάνεια λόγω της κρίσης χρέους από 8% που ήταν εκτινάχθηκαν στο 32%δηλαδή σε λίγα χρόνια τα προβληματικά δάνεια από 16 δισεκ. εκτινάχθηκαν στα 71 δισεκ. ευρώ δηλαδή 55 δισεκ. προστέθηκαν ως βάρος στις τράπεζες απόρροια αδυναμίας νοικοκυριών και επιχειρήσεων να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους.
5)Γιατί λόγω της κρίσης χρέους η ανεργία εκτινάχθηκε σε ιστορικά υψηλά αγγίζοντας τα 1,35 εκατ ανθρώπους επίπεδα πρωτοφανή, επίπεδα ρεκόρ. 
6)Γιατί το PSI+ ήταν μια καλοστημένη απάτη ώστε να φορτωθούν το ελληνικό χρέος σε επίπεδο κόστους οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά Ταμεία.
Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν την πολυτέλεια να ξεφορτώσουν το ελληνικό χρέος στην ΕΚΤ και έτσι πλήρωσε το χρέος της Ελλάδος η Ελλάδα.
7)Γιατί τα 245 δισεκ. ευρώ δάνεια που έδωσε η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν χορηγήθηκαν δωρεάν, φέρουν επιτόκια τα οποία η Ελλάδα αποπληρώνει.
Άρα ο δανεισμός βοήθησε την Ελλάδα αλλά η Ευρώπη δεν βοηθάει την Ελλάδα αφιλοκερδώς και ανιδιοτελώς.
8)Γιατί η μεγάλη παγίδα της Ελλάδος ονομάζεται σύνθεση χρέους.
Παγκοσμίως το κρατικό χρέος – που φθάνει τα 47 τρισ. δολάρια  χωρίς το ιδιωτικό, ενώ συνολικά δημόσιο και ιδιωτικό χρέος φθάνει τα 102 τρισ. δολάρια ή 75 τρισ. ευρώ –  και το κατέχουν ιδιώτες που επενδύουν σε μια χώρα μέσω των ομολόγων που εκδίδονται.
Στην Ελλάδα η πλειοψηφία του χρέους είναι διακρατικό, δηλαδή διακρατικά δάνεια.  Η Ελλάδα θα πληρώνει τα δάνεια και ταυτόχρονα θα καταβάλλει τα υψηλότερα επιτόκια της Ευρώπης στους ιδιώτες επενδυτές. Κανένα ευρώ δεν θα περισσεύει για ανάπτυξη.
Είναι λογικό, τεχνικά ορθό και δίκαιο το ελληνικό χρέος να μετατραπεί εκ νέου σε ιδιωτικό, όπως είναι το Γερμανικό, το Γαλλικό, το Ιταλικό. 
Είναι λογικό η Ελλάδα να μετατραπεί εκ νέου μια χώρα όπου οι κανόνες των αγορών δουλεύουν επαρκώς και άρτια. 
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πρέπει να θεμελιώσει εκ νέου τους κανόνες της αγοράς στην φιλελεύθερη τους μορφή.
Όμως η Ελλάδα σε αυτή την διαδικασία έχει ένα μεγάλο αντίπαλο, αυτή η αναδιάρθρωση από διακρατικό χρέος σε ιδιωτικό θα είναι μια πολύ επώδυνη για την κοινωνία διαδικασία.
Για τους λόγους αυτούς χρειάζεται πολιτική τόλμη ώστε να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους. Η Ελλάδα μέσω ενός haircut 50% στα δάνεια του επίσημου τομέα και διασφαλίζοντας όλα τα ομόλογα του ιδιωτικού τομέα δεν εξασφαλίζει μόνο την βιωσιμότητα του χρέους αλλά φέρνει στο παρόν την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος περίπου του 2020.
Δηλαδή ότι χάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν θα το ανακτήσουμε και κερδίσουμε στο εγγύς μέλλον.
Το haircut στα δάνεια του επίσημου τομέα δεν θα είναι απόδειξη αναξιοπιστίας της Ελλάδος αλλά απόδειξη ότι η Ευρώπη στηρίζει την Ελλάδα έμπρακτα.
Συνεχίζοντας τις μεταρρυθμίσεις και με ένα γενναίο haircut στα δάνεια του επίσημου τομέα η Ελλάδα αποκτά χαρακτηριστικά  σύγχρονης οικονομίας, με βιώσιμο χρέος και με ισχυρή αναπτυξιακή προοπτική.
Ο στόχος των κυβερνήσεων δεν είναι άλλος από το πώς θα ευημερούν οι κοινωνίες. Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν θέσει θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους – άπαξ και η διαπραγματευτική της θέση έχει αυξηθεί – θα έχει υποπέσει σε ένα ιστορικό, προκλητικό και απαράδεκτο ατόπημα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
 
Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει χώρας ελπίδας αντί χώρα μιζέριας αρκεί το πολιτικό σύστημα να φανεί τολμηρό.
Αν δειλιάσει, αν παγιδευτεί στα φοβικά σύνδρομα δεν θα έχει προσφέρει υπηρεσίες η κυβέρνηση στην κοινωνία, θα πρόκειται για μια απάτη ενταφιάζοντας τις ελπίδες για κοινωνική ευημερία και πλούτο.
Το haircut θα αποτελέσει σοκ και δέος στην μιζέρια και θα επιταχύνει τάχιστα την ανάκαμψη. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να μην διαιωνίσει την μιζέρια αλλά με τόλμη να απαιτήσει haircut που θα διασφαλίσει προοπτική και ανάπτυξη.

Πέμπτη

Η ευθύνη του ευρω - ιερατείου στην ελληνική κρίση

 

Συνειδητά ή ασυνείδητα επιχειρούν τον διχασμό

Του Δημήτρη Στεμπίλη

Για την Τετάρτη και την Πέμπτη είχαν προγραμματιστεί δύο διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, μία εναντίον της λιτότητας, που ουσιαστικά στηρίζει την κυβέρνηση απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, και μία με τον τίτλο «Μένουμε Ευρώπη», που διοργανώνεται από οπαδούς της συμφωνίας με τους θεσμούς χωρίς «κόκκινες γραμμές».
Η ανακοίνωση και προώθηση των δύο εκδηλώσεων που έγινε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταδεικνύει σε μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο δημιουργίας χάσματος στην ελληνική κοινωνία σχετικά με την επίτευξη ή μη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και εταίρων. Το ελληνικό ζήτημα φαίνεται ότι δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα, με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες όμως να θέλουν να στρέψουν τις κοινωνίες τους εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα και των «κακών Ελλήνων».

Η ευρωπαϊκή οικοδόμηση, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, ακολούθησε μία σιωπηρή διαδικασία, πράγμα που, παρά τις εκάστοτε διακηρύξεις, είχε ως αποτέλεσμα την αδύναμη συμμετοχή των Ευρωπαίων στο κοινό οικοδόμημα. Δεν συζητήθηκαν δημόσια οι στόχοι, οι αξίες και τα αποτελέσματα. Από τις απαρχές της δημιουργίας των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων οι αποφάσεις λαμβάνονταν πίσω από κλειστές πόρτες και απλώς ανακοινώνονταν στους λαούς από τις κυβερνήσεις τους. Η συμμετοχή των πολιτών με την ψήφο τους για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1979 δημιούργησε την ψευδαίσθηση για ενεργότερη συμμετοχή των πολιτών, αλλά οι περιορισμένες αρμοδιότητές του στην λήψη αποφάσεων κατέστησαν πολύ γρήγορα σαφές ότι ο ρόλος του θα παρέμενε θεωρητικός και συμβουλευτικός.

Τη δεκαετία του ’80 η πρώτη στροφή προς τις πολιτικές οικονομικής λιτότητας δημιούργησαν μία ακόμα ψευδαίσθηση, αυτή της οικονομικής σύγκλισης μεταξύ των κρατών – μελών, ενώ την ίδια στιγμή η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο δημιουργούσε το υπόδειγμα της οικονομικής ανταγωνιστικότητας, που ενδόμυχα πολλοί σύγχρονοι ευρωπαίοι συνάδελφοί της θα ήθελαν να ακολουθήσουν. Κι αυτό δεν άργησε να φανεί.

Η περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ, παρόλο που εξαγγέλθηκε ως η απάντηση της Ευρώπης στις ανακατατάξεις που δημιούργησε παγκοσμίως η πτώση των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων, αποτέλεσε την ταφόπλακα του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου και την αρχή του τέλους για τις χαρισματικές ευρωπαϊκές ηγεσίες, που και στην πιο φιλελεύθερη εκδοχή τους είχαν την κουλτούρα του κοινού ευρωπαϊκού οράματος.

Η εισαγωγή του ευρώ στο ευρωπαϊκό στερέωμα άλλαξε τα δεδομένα. Οι χώρες που δέχτηκαν να συμμετάσχουν, ακόμα και με πρόχειρες και επισφαλείς διαδικασίες, όπως η Ελλάδα, αποδέχτηκαν a priori τη διαρκή συμμόρφωσή τους με όρους και κανόνες που θα έθεταν η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και πάνω απ’ όλα το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Ευρωπαίων ηγετών. Κατ’ αρχήν αυτό δεν αποτελεί αρνητική εξέλιξη, αν αποδεχτεί κανείς τη συμμετοχή του στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας. Ήταν, ωστόσο, σαφές από την αρχή ότι η εφαρμογή των όρων της Συνθήκης του Μάαστριχτ θα ευνοούσε την γερμανική κυριαρχία, που εκείνη την εποχή στρεφόταν στις πολιτικές σκληρής λιτότητας στο εσωτερικό της, ενώ την ίδια στιγμή εξήγε τεχνογνωσία, όπλα κ.α. στους φτωχούς εταίρους της, όπως η Ελλάδα, μέσω ενός διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου δικτύου πολιτικών, επιχειρηματιών και δημοσίων λειτουργών, βλέπε Siemens, εξοπλιστικά, φοροδιαφυγή αυτοκινητοβιομηχανιών κ.α.

Χωρίς πυξίδα

Την περίοδο 2008 – 2009, όταν ενέσκηψε η κρίση, η Ευρώπη πιάστηκε απροετοίμαστη. Οι διαφορετικές οικονομικές ταχύτητες ανάμεσα στα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης και η αναποτελεσματικότητα ουσιαστικού ελέγχου από την Κομισιόν, οδήγησαν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως αυτές που είδαμε στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία, των οποίων το αγγλικό ακρωνύμιο PIGS, που σημαίνει «γουρούνια», ήταν δηλωτικό των επικοινωνιακών παιχνιδιών σε βάρος τους. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι για την Κομισιόν «όλα έβαιναν καλώς» και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να πληροφορηθούμε ότι, ενώ προειδοποιούσαν για την τραγική οικονομική κατάσταση την ελληνική κυβέρνηση, δεν έκαναν τίποτε για να τη σταματήσουν, όπως και οι ελληνικές κυβερνήσεις βέβαια.

Ενδεικτική της αμηχανίας(;) της Ευρώπης να αντιμετωπίσει σύνθετες καταστάσεις αλλά και της βούλησης της Γερμανίας να επιβάλει στο ακέραιο τις οικονομικές της επιλογές, αγνοώντας τις ολέθριες κοινωνικές συνέπειες που αυτές θα προκαλούσαν, στάθηκε η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από τον Οκτώβριο του 2009 και εντεύθεν.
Η αποδοχή της εμπλοκής του ΔΝΤ a la carte, όπως είπε και Αλέξης Τσίπρας, καθώς και τα δρακόντεια μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής οδήγησαν σε ασφυξία την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Οι ελληνικές κυβερνήσεις που αποδέχτηκαν τα Μνημόνια ακολούθησαν πειθήνια τις εντολές των δανειστών, χρησιμοποιώντας σε κάθε ευκαιρία το επιχείρημα του κοινού ευρωπαϊκού οράματος και την απειλή για ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ. Η ελληνική κοινωνία, ποτισμένη για δεκαετίες με την «Μεγάλη Ιδέα» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δεχόταν να υποβληθεί σε μεγάλες θυσίες, προσδοκώντας στο σύντομο τέλος της λιτότητας. Το βαρέλι όμως δεν έχει πάτο και οι συνταγές –το παραδέχτηκε επίσημα το ΔΝΤ- ήταν πέρα για πέρα λανθασμένες και αλυσιτελείς. Η τοξική τους διάσταση και η ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων να χτυπήσουν την φοροδιαφυγή των ολιγαρχών μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο. Τον λογαριασμό στο τέλος, όπως πάντα, τον πλήρωνε ο ελληνικός λαός, ο οποίος χαρακτηριζόταν «τεμπέλης» και «ανεπίδεκτος μαθήσεως».

Η Ευρώπη βρέθηκε έρμαιο των αγορών και αναζητούσε αποδιοπομπαίο τράγο, ενώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι ανανήψασες από την κρίση ΗΠΑ έπαιζαν τον επαμφοτερίζοντα ρόλο τους, θολώνοντας τα νερά πότε συγκρουόμενες με την ευρωπαϊκή ηγεσία και πότε παρεμβαίνοντας «διδακτικά» και ασφυκτικά, όπως ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού, εσχάτως στην Ελλάδα. Ο αμερικανικός παράγοντας μπορεί άνετα να υποστηριχθεί ότι δεν επιδιώκει καμία αναταραχή στην Ευρωζώνη, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει ως αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή, σε μία εποχή, μάλιστα, που το ουκρανικό ζήτημα παραμένει ανοιχτό και οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι υπαρκτοί, αλλά δεν κάνει και τίποτε ουσιαστικό για να την αποτρέψει.

Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του στον Guardian με τίτλο «Η Ελλάδα πρέπει να σώσει την Ελλάδα για να σώσει τον εαυτό της,» ο Βρετανός ιστορικός Timothy Gaston Ash επισημαίνει τις ολέθριες συνέπειες ενός Grexit. Εκτός των άλλων, αναφέρεται στην γεωπολιτική ενίσχυση της Ρωσίας, προβλέποντας τη δημιουργία ενός ορθόδοξου τόξου στην περιοχή που θα αποδυνάμωνε τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ε.Ε. με την Τουρκία, αφού η ανταγωνιστική Ελλάδα της δραχμής θα την ωθούσε σε μεγαλύτερη προσπάθεια να γίνει η κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη, ενώ παράλληλα θα άνοιγε την όρεξη της Κίνας για μεγαλύτερη διείσδυση στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας.
Ένας άλλος έγκριτος αρθρογράφος, ο Wolfdang Munchau, έγραψε στους Financial Times ότι ένα Grexit δεν συμφέρει κανέναν, αφού η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόικας σημαίνει διπλή αυτοκτονία –τόσο για την ελληνική οικονομία όσο και για την πολιτική σταδιοδρομία του έλληνα πρωθυπουργού. Από την άλλη, τα160 δις ευρώ ζημιά που θα σημάνει για την Γερμανία και τη Γαλλία, αποτελούν δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια των Μέρκελ και Ολάντ, που θα χαρακτηριστούν ως οι μεγαλύτεροι «losers» στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Δεν παραλείπουμε τις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης. Εκτός του ότι ακολούθησαν χωρίς αντίσταση ακόμη και τις πιο επιζήμιες για τα ελληνικά συμφέροντα πολιτικές, δεν διεκδίκησαν, έστω και αν η χώρα βρισκόταν σε δυσχερή θέση, έναν ισότιμο ρόλο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και τα «διευθυντήρια» εξέθρεψαν την κρίση που εύλογα έχει οδηγήσει στην αύξηση των εχθρικών ομάδων προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτές οι χωρίς χάρισμα και έμπνευση ηγεσίες προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν την ελληνική κυβέρνηση, η οποία, παρά τα όποια –ενίοτε σημαντικά- λάθη της, έχει κάνει υποχωρήσεις διεκδικώντας ωστόσο, τα αυτονόητα.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 294

Το ευρωπαϊκό όνειρο που έγινε εφιάλτης μέσα από την ελληνική σχιζοφρένεια.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια κάποιοι πολιτικοί είχαν, προφανώς, ένα όραμα να τελειώσουν τα αιματοκυλίσματα και οι διαφορές στην Ευρώπη. Επίσης, την ίδιαν στιγμή, πάλι προφανώς, πρέπει να οραματίστηκαν και μία πιο ελεύθερη διακίνηση των αγαθών ανάμεσα στις χώρες με σκοπό το κέρδος να επιμερίζεται σε όλους τους ενδιαφερόμενους, κυριολεκτικά ως κέρδος.

Υποθέτω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε (ιδρύθηκε) η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, από έξι χώρες (Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία και Λουξεμβούργο) το 1952 με την Συνθήκη των Παρισίων (1951). Λίγα χρόνια μετά, το 1957 με την ιστορική Συνθήκη της Ρώμης δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η γνωστή μας ΕΟΚ δηλαδή, που αρχικώς αποτελείτο από τις ίδιες έξι χώρες και γι'αυτόν τον λόγο ισχύει η "υπόθεση" ότι η ΕΟΚ ήταν απλώς μια λογική μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα. Με την πάροδο των ετών η οικογένεια της ΕΟΚ άρχισε να πληθύνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: η Ελλάδα πχ ξεκίνησε ως συνδεδεμένο κράτος και κατέληξε ισότιμο μέλος. Ενδιάμεσα (το 1979 νομίζω, και αυτό το έχουν λησμονήσει οι περισσότεροι) η ΕΟΚ είχε αποκτήσει και το δικό της νόμισμα, που βέβαια δεν ήταν ακριβώς νόμισμα αλλά μια απλή ισοτιμία προς διευκόλυνση των συναλλαγών και αυτό ήταν το ECU.
Είναι προφανές ότι το όραμα υπήρχε ήδη από τότε...

Το 1992 έγινε όμως το πραγματικά κοσμοϊστορικό γεγονός: υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία ουσιαστικά αποτελεί και τη γέννηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, δηλαδή μέσες-άκρες την οριστική μετάλλαξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, ήτοι από αμιγώς οικονομική συνεργασία σε "κάτι (πολύ) περισσότερο". Βέβαια η αλήθεια είναι ότι αυτό το κάτι περισσότερο ακόμη και τότε που υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν μάλλον πιο πολύ κάτι σαν όραμα παρά κάτι το χειροπιαστό. Ήταν περισσότερο ένα σύνολο από ευχές κι ελπίδες του τι θα μπορούσε να γίνει η Ευρώπη, δηλαδή ένας γεωπολιτικός χώρος αγαστής συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό κλπ. Βεβαίως για να συμβεί κάτι τέτοιο υπήρχαν πολλά εμπόδια που θα έπρεπε πρώτα να ξεπεραστούν και για να μην κρυβόμαστε, τα περισσότερα εμπόδια ήταν, είναι και θα είναι σχεδόν αξεπέραστα και οι λόγοι γι'αυτό είναι πολλοί και απαντούν στις κατά τόπους κουλτούρες όλων των λαών της Ευρώπης που μάλλον θα παραμείνουν αγεφύρωτες εις τον αιώνα τον Άπαντα.

Η ουσία είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια η Ευρώπη (με την έννοια που την αποκαλούμε σήμερα και που τότε ήταν περισσότερο γεωγραφικός όρος) έκανε δειλά-δειλά βήματα προς την ευρύτερη ενοποίησή της. Μόνο μετά την Συνθήκη του Μάστριχτ κατέστη σαφές ότι τα δειλά βήματα δεν αρκούσαν: έπρεπε να είναι μεγαλύτερα και πιο αποφασιστικά. Προκειμένου να προχωρήσει η ενοποίηση της Ευρώπης θα έπρεπε να υπάρχει πρώτιστα πολιτική, οικονομική και νομισματική ενοποίηση. Αν υποθέσουμε ότι η δεύτερη χτιζόταν λιθαράκι-λιθαράκι όλα τα προηγούμενα χρόνια έστω και με ρυθμούς χελώνας, σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τρίτη έλαβε σάρκα και οστά το 2002 (τυπικά είχε ξεκινήσει από το 1999 βέβαια). Η πρώτη όμως έφαγε μια ξεγυρισμένη πόρτα από εδώ μέχρι το Βερολίνο το 2005 σε τρεις χώρες: Γαλλία, Ολλανδία και Μ.Βρετανία και κάπως έτσι άρχισε να φαίνεται ότι οι ευχές και οι ελπίδες δεν είχαν σχεδιαστεί και πάρα πολύ καλά, όχι επειδή δεν ήταν καλοί οραματιστές εκείνοι που έπιασαν την αρχική ιδέα αλλά επειδή ήταν ανεπαρκείς (και συχνά ανίκανοι) συνεχιστές αυτοί που τους ακολούθησαν. Με τα χρόνια και ιδίως κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης κατέστησαν σαφείς πολλές σημαντικές παράμετροι, με σημαντικότερη ότι ακόμη και η νομισματική ενοποίηση έγινε με εντελώς εσφαλμένο τρόπο. Έπρεπε πρώτα να είχε προηγηθεί τραπεζική ενοποίηση, όμως για να υπάρχει κεντρική τραπεζική διαχείριση αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια ακόμη πιο στενή ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, κάτι που για να γίνει θα έπρεπε να υπάρχει μια ενοποιημένη πολιτική Αρχή που να είναι σε θέση να επεξεργαστεί τις ιδιαιτερότητες και της δυνατότητες της κάθε χώρας και αντίστοιχα να πράττει ωσάν κεντρική διακυβέρνηση. Άρα επιστρέφουμε στο εγχείρημα που επιχειρήθηκε να ξεκινήσει τελευταίο και τελικώς απεδείχθη ότι έπρεπε να ήταν το πρώτο που να είχε ξεκινήσει.

Να το πούμε λίγο διαφορετικά: η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να δομήθηκε ως μια πολυκατοικία που μόλις άρχισαν να βάζουν τα κεραμίδια στη στέγη ο πολιτικός μηχανικός συνειδητοποίησε ότι έχουν ξεχάσει να ρίξουν μπετά στα θεμέλια και να βάλουν οπλισμό στις κολώνες. Κάπως έτσι, λοιπόν, τώρα η Γερμανία (ιδίως) έχει επικεντρωθεί στο πως θα σώσει το ευρώ (που της αποφέρει ακόμη και εν μέσω κρίσης τεράστια κέρδη) με κάθε τρόπο και πάση θυσία (κυριολεκτικά), με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο.

Ας πάμε ξανά για λίγο στο παρελθόν. Από το 2004 ξεκίνησε μια διαδικασία ψήφισης (άρα και υιοθέτησης) του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.
Κάθε χώρα ανάλογα με την έννοια που προσδίδει στη λέξη Δημοκρατία έπραξε και τα ανάλογα που ένοιωθε ότι είχε ιστορικό χρέος να πράξει. Στην Ελλάδα, ας πούμε, που υπάρχει η Δημοκρατία από λίγους για λίγους, το Ευρωσύνταγμα ψηφίστηκε από την Βουλή εν μία νυκτί, δίχως επί της ουσίας ο κόσμος να μάθει τι είναι και τι περιλαμβάνει (αν κι εδώ που τα λέμε δεν θα είχε και ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα. Σάμπως ο κόσμος ξέρει τι είναι και τι περιλαμβάνει το Ελληνικό Σύνταγμα; ). Στην Γαλλία που είναι σαφώς πιο δημοκρατική χώρα από την Ελλάδα είχε γίνει εξαρχής σαφές ότι το ευρωσύνταγμα θα περνούσε από δημοψήφισμα. Ίσως ο τότε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Ζακ Σιράκ, να την πάτησε από τον δεδομένο ευρωπαϊσμό του λαού του και να θεώρησε η έγκριση ήταν εξίσου δεδομένη.
Μόνο που δεν ήταν, και ήρθε η μεγάλη πόρτα που συγκλόνισε κυριολεκτικά όλη την Ευρώπη.
Στην συνέχεια το ευρωσύνταγμα "πέρασε" από την Ολλανδία. Θα διερωτάστε φυσικά, τι νόημα είχε να πάει στην Ολλανδία όταν η απείρως ισχυρότερη (πολιτικά) Γαλλία το είχε απορρίψει; Υποθέτω ότι το "σχέδιο" ήταν να το ψηφίσουν όλοι και οι Γάλλοι να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο και να αναγκαστούν να κάνουν και δεύτερο δημοψήφισμα. Όμως και η Ολλανδία έριξε και αυτή βόμβα: νέο όχι. Και με δύο χώρες ακραιφνώς ευρωπαϊκού προσανατολισμού να λένε τόσο ηχηρά όχι, άρχισε κάτι να διαφαίνεται ότι τελικώς το ευρωσύνταγμα ίσως να μην ήταν και το τόσο καλό νομικό/πολιτικό κείμενο που όλοι ισχυρίζονταν ότι είναι (και που εμείς είχαμε υπερψηφίσει βεβαίως, βεβαίως). Η ταφόπλακα ήρθε (από που αλλού;) φυσικά από τη Μ.Βρετανία που ως φύσει ευρωσκεπτικιστική, ο Μπλερ για να παραστήσει τον διπλωμάτη εντός κι εκτός συνόρων (εντός ότι δεν το συζητάει καν με τους βρωμοευρωπαίοι κι εκτός ότι δεν θέλει να δυναμιτίσει άλλο το κλίμα) αρνήθηκε να το φέρει σε ένα δημοψήφισμα που κατά πάσα βεβαιότητα θα έφερνε το τρίτο όχι στην σειρά. Έτσι, η ιδέα της πολιτικής ενοποίησης κατέρρευσε μέσα σε μερικούς μήνες αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Για την ιστορία και για να γίνει κατανοητό το πόσο ερασιτεχνικά είχε αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό ζήτημα η Ευρώπη, θα επικαλεστώ και το συμπέρασμα του τότε πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και πολύ γνωστού μας Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος είχε πει "η ευρωπαϊκή αμετροέπεια, κατέστρεψε όλα, όσα θεωρούν εθνικά οι πολίτες στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Με τις απρόσεκτες εκφράσεις προκαλέσαμε αυτό ακριβώς το εθνικό φρόνημα".

Όπως και να'χει, το χειρότερο ήταν ότι φάνηκε αμέσως πως η Ευρώπη δεν είχε έτοιμο κανένα (περιβόητο) Σχέδιο Β σε περίπτωση που το Σχέδιο Α δεν πήγαινε καλά (κάτι σας θυμίζει αυτό; ). Κοινώς, το ευρωπαϊκό εγχειρίδιο με τις οδηγίες χρήσεως έλεγε "Βήμα τρία: όλες οι χώρες ψηφίζουν το Ευρωσύνταγμα. Τέλος." και προχωρούσε ξεκούραστα στο βήμα τέσσερα. Έτσι, ξαφνικά κατανόησαν όλοι (και ιδίως οι αμετροεπείς Γερμανοί) ότι το σχέδιο είχε συναντήσει ένα σημαντικό εμπόδιο που για την ώρα ήταν απροσπέλαστο.
Και βασικά και σήμερα -σχεδόν εννέα χρόνια μετά- εξακολουθεί και να παραμένει απροσπέλαστο αλλά να έχει διογκωθεί και επικίνδυνα. Γιατί;

Μα διότι με την οικονομική κρίση διαφάνηκε ότι η πολιτική ενοποίηση ήταν το βασικό συστατικό στοιχείο που μπορούσε να κρατήσει σε πλήρη συνοχή όλα τα υπόλοιπα εγχειρήματα. Μετά την πολιτική ενοποίηση (που υποθέτω ότι θα χρειαζόταν ίσως και πάνω από μια δεκαετία κοινής ευρωπαϊκής διακυβέρνησης που όντως ήταν το αρχικό σχέδιο) θα έπρεπε να γίνει η τραπεζική ενοποίηση και τέλος να ερχόταν η νομισματική ενοποίηση, όταν ο δρόμος θα ήταν ήδη στρωμένος.
Η Ευρώπη όμως βιάστηκε πολύ και τα έκανε όλα ανάποδα και κυρίως με τρόπο (αυτο)καταστροφικό.
Η ΕΟΚ ήταν μια κατά βάσιν οικονομική συνεργασία. Λέω "κατά βάσιν" διότι επί της ουσίας δεν ήταν εντελώς έτσι. Ό,τι άλλο γινόταν όμως σε πολιτικό επίπεδο γινόταν κυρίως λόγω της καλής οικονομικής συνεργασίας (φυσικά, όσο καλά μπορεί να συνεργαστεί ένας λύκος με ένα πρόβατο, έτσι; ) και σε επίπεδο καλής πίστης. Όταν έγινε η μετεξέλιξη από ΕΟΚ σε ΕΕ, τα μέχρι τότε "δευτερεύοντα" επίπεδα συνεργασίας (όπως για παράδειγμα η ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση Ευρωπαίων Υπηκόων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, η στρατιωτική συνεργασία, η αποδοχή ενός κεντρικού πυρήνα αποφάσεων κλπ) θα έπρεπε να έρθουν στο προσκήνιο και αυτό ήταν κάτι που έγινε δίχως να υπάρχει το υπόβαθρο, αλλά ούτε καν και η παραμικρή επεξεργασία. Εδώ λοιπόν άρχισαν να υπεισέρχονται οι επιμέρους συμφωνίες μπας και καλύψουν καμιά τρύπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Μ.Βρετανία που ναι μεν είναι πλήρες μέλος της ΕΕ αλλά δεν γουστάρει με τίποτε την ευρωζώνη αλλά ούτε και τη Συνθήκη του Σέγκεν! Εδώ έχουμε λοιπόν το εξής παράδοξο: η Μ.Βρετανία που είναι πλήρες μέλος δεν συναινεί στις μισές ευρωπαϊκές συνθήκες και της πέφτει λόγος για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, αλλά η Βουλγαρία που ευελπιστεί να γίνει μέλος και θεωρητικά επιδιώκει δημοσιονομική προσαρμογή έχει αποδεχθεί τη Συνθήκη του Σέγκεν και τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Μπάχαλο: είναι μια Ευρώπη που στα μισά ο καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και στα άλλα μισά (ιδίως) οι ισχυροί επιβάλλουν αυτά που θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν.

Σιγά, σιγά φτάνουμε, λοιπόν, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που καλώς ή κακώς η Ελλάδα βρέθηκε εντελώς στο μάτι του κυκλώνα. Για να κατανοήσουμε, όμως, όχι όλα αλλά έστω κάποια από τα πως και τα γιατί φτάσαμε σε αυτά τα χάλια πρέπει να ξανακάνουμε ένα ταξιδάκι στον χρόνο και να πάμε στις εποχές των ευρωκονδυλίων για πάσης φύσεως (συγκεκριμένους) λόγους. Ιδίως τις δεκαετίες του 80 και του 90 η αλήθεια είναι ότι εισέρρευσαν πολλά ευρωπαϊκά πακέτα (των Κουτόφραγκων, όπως χαρακτηριστικά λέγαμε). Φυσικά αυτό που ποτέ δεν καταλάβαμε ότι από την στιγμή που τα πακέτα έρχονταν με όρους στην πραγματικότητα ήταν δάνεια, όπου αντί για χρήματα έπρεπε να επιστρέψουμε αποτέλεσμα. Σε περίπτωση που δεν επέστρεφες αποτέλεσμα έπρεπε είτε να επιστρέψεις τα χρήματα, είτε να πληρώσεις πρόστιμα. Τα παραδείγματα αμέτρητα, μην μπαίνουμε σε τέτοιο τρυπάκι να αναφέρουμε έστω και ενδεικτικά. Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι επί τόσα χρόνια εμείς σε πολύ μεγάλο βαθμό σφυρίζαμε αδιάφορα και αυτό διότι ιδίως τα τελευταία χρόνια απεδείχθη ότι ακόμη και οι σφιχτοί και νομοταγείς Ευρωπαίοι ήταν σε επίσης μεγάλο βαθμό λαμόγια σε πολλά τέτοια θέματα, αφού δεν τηρούσαν τους κανονισμούς που οι ίδιοι θέσπιζαν και αναφέρομαι κυρίως σε επίπεδο κυβερνήσεων (όπου είναι και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον). Και για να καταλάβουμε την έκταση του όρου λαμόγιο, να πούμε το εξής: όλοι γνώριζαν τι μέλη έβαζαν στην ευρωζώνη και όλοι ήθελαν να τα βάλουν, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια έπεσαν από τα σύννεφα. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι εγκαθιδρύθηκε η πολιτική της λαμογιάς, του ταυτόχρονου δούναι και λαβείν, του μαζί τα φάγαμε. Έδινες το μπαξίσι και έπαιρνες αυτό που ζήταγες (σε αρκετές περιπτώσεις με την αντίστροφη σειρά). Κάπως έτσι ως τμήμα αυτού του σιχαμερού καταλοίπου της τουρκοκρατίας ήταν και η "διευκόλυνση" ότι θα την πάρεις την επιδότηση αλλά θα χρειαστεί να... κλπ. Όταν λοιπόν επί δεκαετίες αυτή η τακτική αποτελούσε την επίσημη ελληνική πολιτική και ως απεδείχθη μέσα σε ένα σαθρό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, δεν ήθελε και πολύ να γίνει και η κρίση αλλά και να βρεθούμε ταυτόχρονα στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό ως προς την ελληνική συμμετοχή.
Ξαναγυρνάμε στην Ευρώπη που είναι και το μείζον ζήτημα του παρόντος σενδονιού.

Ήδη επί 12 χρόνια υπάρχει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το οποίο συνεπάγεται δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στα εθνικά κυβερνητικά και οικονομικά επιτελεία. Για παράδειγμα μία από τις βασικότερες υποχρεώσεις όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης ήταν η αυστηρή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που όπως απεδείχθη δεν τηρούσε ούτε καν η Γερμανία άρα εδώ που τα λέμε, γιατί να το τηρούσε και η φτωχή Ελλαδίτσα; Όσο το πράγμα ρολάριζε, φυσικά και ήταν όλοι ευχαριστημένοι: χώρες με βαρειά βιομηχανία όπως για παράδειγμα η Γερμανία και η Γαλλία είχαν τη δυνατότητα να εκτοξεύουν τις εξαγωγές τους με μηδαμινό κόστος σε σχέση με το παρελθόν των διαφορετικών νομισμάτων, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα μπορούσαν να δανείζονται με χαμηλά επιτόκια που ουδεμία σχέση είχαν με το παρελθόν αφερεγγυότητας των εθνικών τους νομισμάτων. Έτσι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν όλοι ικανοποιημένοι και κυρίως οι ισχυροί της Ευρώπης που έκαναν τα στραβά μάτια. Ξαφνικά όμως έσκασε μύτη το 2008 η παγκόσμια οικονομική κρίση και μεταλαμπαδεύτηκε (επισήμως) σχεδόν έναν χρόνο μετά και στην ευρωζώνη την οποίαν πήρε και τη σήκωσε κυριολεκτικώς και ο λόγος ήταν ότι το ευρώ ήταν ουσιαστικά ένα ασταθές νόμισμα που απλώς φορούσε έναν μανδύα ισχύος.

Ξαφνικά οι αρχικές ευχές για γρήγορη αποκατάσταση του προβλήματος (κυρίως με αμερικανική πρωτοβουλία που άλλωστε μπορεί να τυπώνει και νομίσματα) άρχισαν να μετατρέπονται σε ανησυχία και η ανησυχία να μετεξελίσσεται σε αμηχανία. Διότι όπως είμαι βέβαιος ότι όλες και όλοι θυμάστε, επί μήνες που η κρίση είχε εισέλθει στην ευρωζώνη, ο λεγόμενος σκληρός πυρήνας του ευρώ καθόταν και κοίταζε άπραγος δίχως να ξέρει τι να κάνει. Να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό στήριξης ή όχι; Να φέρουμε το ΔΝΤ στην Ευρώπη ή όχι; Να βγάλουμε ευρωομόλογα ή όχι; Και πάει λέγοντας. Και σε αυτό το σημείο, αρκετά νωρίς στην κρίση φάνηκε ότι το ευρωπαϊκό εγχειρίδιο με τις οδηγίες δεν είχε τυπωθεί με λάθος τρόπο μόνο στην περίπτωση του ευρωσυντάγματος αλλά το ίδιο συνέβαινε και στην περίπτωση του ευρωνομίσματος, όπου σύμφωνα με τις οδηγίες "το ευρώ θα πάει καλά. Δεν γίνεται να μην πάει άρα δεν ανησυχούμε για κάτι. Τέλος".

Δυστυχώς όμως οι αριθμοί όχι μόνο είναι αθάνατοι αλλά είναι και πάντοτε άψυχοι και δεν συμμερίζονται τις βεβαιότητες ή τις ελπίδες των κοινών θνητών. Έτσι, παρά τα όποια ευχολόγια το ευρώ που ήδη είχε γίνει (και πολύ γρήγορα) το δεύτερο νόμισμα σε αποθεματικό και επενδύσεις παγκοσμίως, έπρεπε να διασωθεί πάση θυσία διότι οι συνέπειες θα ήταν ανυπολόγιστες. Αλλά το ερώτημα ήταν το πως. Έπρεπε, λοιπόν, να ξεκινήσουν τα πειράματα και που αλλού θα έβρισκε κανείς τα καλύτερα (και πιο ηλίθια) πειραματόζωα αν όχι σε τούτη εδώ τη γωνιά του πλανήτη με τους πλέον προδότες πολιτικούς και τον πιο μαλάκα λαό που υπάρχει; Ιδανικός συνδυασμός.

Δεν χρειάζεται να είσαι καν πρωτοετής σε οικονομικό πανεπιστήμιο για να γνωρίζεις ότι ανάπτυξη και ευημερία υπάρχει όταν το χρήμα κυκλοφορεί. Όταν το χρήμα δεν κυκλοφορεί, τότε δεν υπάρχει τίποτε, όλα καταρρέουν. Αυτό είναι μια πολύ απλή υπόθεση, σχεδόν τόσο αρχαία όσο και η πορνεία, νομίζω. Ξαφνικά όμως ήρθε η Γερμανία (και οι συν αυτώ που δεν δεν θα ήθελαν να πουν την γνώμη τους) και είπε το καινοφανές, ότι δηλαδή οι αριθμοί πρέπει να ανακάμψουν νέτα-σκέτα, όχι μόνο δίχως να κυκλοφορεί χρήμα, αλλά και με αφαίρεση χρήματος από την αγορά και την κοινωνία. Εμείς έπρεπε απλώς να κόψουμε τον λαιμό και τον κώλο μας ώστε να κάνουμε αυτό που επιθυμούσε ο Γερμανός εφέντης, και για να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα μας φόρεσαν την τρόικα και μας έβαλαν να υπογράψουμε όλα τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τα μεσομακροπρόθεσμα, τα σύμφωνα, τα παρφαί σοκολάτα, τα σοκολά μους, τα κρεμ μπρυλέ, τα σουβλάκια απ'όλα και όπως αλλιώς θα τα ονομάσουν στο μέλλον τα μέτρα (μιας και όπως είπαμε, μνημόνια τέλος). Και τι μέτρα είναι αυτά; Μέτρα που απλώς προσπαθούν να κάνουν τους αριθμούς να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα που θα ήθελε να βλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και τι θέλει να βλέπει; Μα φυσικά σταθερότητα στα ούτως ή άλλως σαθρά του πόδια (ως απεδείχθη πικρά με την αμερικανική κρίση) και για να υπάρξει αυτή η σταθερότητα πρέπει να υπάρχει μία μόνιμη αφαίμαξη χρημάτων με ροή μονής φοράς προς τις τράπεζες και τις εξυπηρετήσεις δανείων. Απλά πράγματα.

Ερχόμαστε λοιπόν σε αυτά που βλέπουμε στην Ελλάδα. Όλα για τις τράπεζες, δίχως κανένα σχέδιο, δίχως την παραμικρή πρόνοια, δίχως κανένα σύστημα, δίχως καμία πολιτική. Μόνο όπλο, η ελπίδα ότι το σύστημα θα δουλέψει. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση και κατάργηση παροχών, πτώση ποιότητας ζωής, χειροτέρευση βιοτικού επιπέδου κ.ο.κ. και όλα αυτά απλώς για να παραμείνει σταθερό το τραπεζικό σύστημα και κατ' επέκταση το ευρώ. Το χειρότερο όμως δεν είναι η άθλια πολιτική αντιμετώπιση από πλευράς του Γερμανού φεουδάρχη αλλά η κυνικότητα των αποφάσεων πανευρωπαϊκώς. Αν καθήσουμε να σταχυολογήσουμε τα γεγονότα της ευρωπαϊκής κρίσης θα διαπιστώσουμε ότι ουδεμία Ένωση υπήρξε ποτέ. Ευρωπαϊκή μπορεί να ήταν, ένωση όμως ποτέ. Θυμηθείτε ας πούμε τις εγγυήσεις που ζήταγαν οι Φινλανδοί προκειμένου να συμφωνήσουν σε πακέτο στήριξης. Θυμηθείτε τη Δανία που αποφάσισε ερήμην να κλείσει τα σύνορα ακόμη και για τη Συνθήκη του Σέγκεν. Θυμηθείτε πόσες δόσεις κρίθηκε ότι δεν χρειάζονταν να δοθούν στην Ελλάδα όταν δεν υπήρχε ανάγκη εξόφλησης δανείων, και πάει λέγοντας. Να το κάνουμε χειρότερο: θυμηθείτε την πρόσφατη τραγωδία στο Φαρμακονήσι και όσα λέγαμε σχετικά με το περιβόητο Δουβλίνο. Τι έλεγε το Δουβλίνο; Τι υπογράψαμε; Ότι είμαστε χώρα πρώτης υποδοχής και ως εκ τούτου επιδοτούμαστε γι'αυτό ανά κεφάλι. Υπογράψαμε ότι η Ευρώπη δεν αναγνωρίζει ανθρώπους από άλλες χώρες που παράγουν λαθρομετανάστευση, υπογράψαμε ότι δη Ευρώπη δεν τους θέλει ούτε να τους βλέπει. Όπως βέβαια και εμείς είμαστε κεφάλια (απλά άλλου είδους) για τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών. Όλοι είμαστε κεφάλια δίχως αξία, εντελώς αναλώσιμα. Κεφάλια που κανείς δεν θέλει μέσα στα πόδια του και γι'αυτό έχουμε συμφωνήσει να μας τους στέλνουν πίσω ώστε να τους στοιβάζουμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είμαστε εκ της Συμφωνίας υποχρεωμένοι να έχουμε στα σύνορά μας. Αντίστοιχη αντιμετώπιση υπάρχει και για τους πολίτες, τους τάχα μου Ευρωπαίους:
Τι είσαι ; Συνταξιούχος; Στα 65; Όχι. Στα 75 θα βγεις. Και πόση σύνταξη; 450; Πολλά είναι, κόψε. Και τι μισθό θα πάρει ο εργάτης; 800; Πας καλά; Οι τράπεζες πεινάνε. Κόψε από 'δώ, κόψε από 'κει, τι να την κάνουν την δωρεάν Παιδεία και την δωρεάν Υγεία, τι να το κάνετε το Σύνταγμα και τι τους Νόμους. Μην λάβετε υπόψιν τις αποφάσεις των Δικαστηρίων, διότι αν τις λάβετε διακινδυνεύετε να μην πάρετε τη δόση σας, πρεζάκια.Όλοι είμαστε αριθμοί και αυτό γιατί; Διότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα σάπιο που δεν μπορεί να σωθεί διαφορετικά.

Με όλα αυτά τα ημίμετρα, λοιπόν, προσπαθούν ταυτόχρονα να κάνουν την τραπεζική ενοποίηση και ακολούθως την πολιτική ενοποίηση, όλα υπό την σκεπή του Βερολίνου: το όνειρο του Χίτλερ που γίνεται πραγματικότητα (όλη η Ευρώπη υπό το Βερολίνο με τους μπολσεβίκους στην απ'όξω). Και το ερώτημα είναι το εξής, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η τραπεζική ενοποίηση ολοκληρώνεται: μπορούμε, άραγε, να εμπιστευθούμε όλους αυτούς τους ανεπαρκείς πολιτικούς που παρέλαβαν μια Ευρώπη των Πολιτών, έστω και στα σκαριά, και την μετεξέλιξαν σε μια Ευρώπη των Τραπεζών; Οι πολιτικοί αυτοί έχουν αποδείξει στην πράξη ότι δεν ενδιαφέρονται ούτε για ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για κοινωνική πολιτική, ούτε για τίποτε. Ενδιαφέρονται μόνο για το ευρώ. Αν, λοιπόν, υποθέσουμε ότι το "παλαιό" ευρωσύνταγμα ήταν ένα πόνημα σοβαροτέρων και πιο οραματιστών πολιτικών από τους σημερινούς και το οποίο ευρωσύνταγμα κρίθηκε ανεπαρκές και κακό, τότε με τι φόντα μπορούμε να ελπίζουμε ότι στο άμεσο μέλλον θα υπάρξει ένα συνταγματικό τε και νομικό πλαίσιο τέτοιο που να είναι καλύτερο από το παλαιό; Μήπως ένα τέτοιο σενάριο συνεπάγεται ότι πρέπει να τρέφουμε εν γνώσει μας φρούδες ελπίδες;

Παρατηρώντας τις κοινωνικόπολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη παρατηρούμε αφενός μια καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου μαζικά (δηλαδή σε όλες τις παραμέτρους του), αφετέρου μια αύξηση των ακροδεξιών δυνάμεων. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Η Ευρώπη επί της ουσίας βρίσκεται σε μία προπολεμική περίοδο και το χειρότερο είναι ότι το έχει κάνει από επιλογή, δείγμα της πλήρους ανικανότητας να διακρίνει και να πράξει το σωστό. Είναι μία Ευρώπη που αντί να δίνει ευκαιρίες, προσπαθεί να τις ακυρώνει. Είναι μία Ευρώπη που συγκεντρώνει μυαλά σε συγκεκριμένες σφαίρες αποδυναμώνοντας την ήδη αδύναμη περιφέρεια. Είναι μία Ευρώπη που δεν αναγνωρίζει πρόβλημα λαθρομετανάστευσης και που θεωρεί ότι η λύση είναι τα "κεφάλια" απλώς να μην εισέλθουν (με κάθε κόστος) στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Είναι μία Ευρώπη που βλέπει μόνο αριθμούς. Ψάχνει να βρει αν μπορείς να πληρώσεις το δάνειο και αν δεν μπορείς θα σου πάρει το σπίτι. Αν είσαι κράτος, πολύ απλά θα σου πάρει ένα νησί, ή τα έσοδα από κάποιο προϊόν, ή τον χρυσό. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο είδη "καταστημάτων" με την μεγαλύτερη άνθηση είναι τα "ανταλλακτήρια" χρυσού και τα μαγαζιά... παραγωγής λουκέτων. Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι η τρόικα μας πιέζει να ξεπουλήσουμε όσο όσο όλο το ελλειμματικό μας περιουσιολόγιο, το οποίο λίαν συμπτωματικώς έρχονται οι ίδιοι που μας πιέζουν για να το αγοράζουν. Αλλά αφού τους πιστεύουμε, καλά να πάθουμε.

Για ποιαν Ευρώπη μιλάμε συνεπώς;
Βέβαια εδώ υπάρχει και το άλλο το πολύ ωραίο. Κατά το παρελθόν ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας που λέει κι ο Γεωργίου όποτε είχε Ευρωεκλογές θεωρούσε ότι έβρισκε την ιδανική ευκαιρία να πάει καμιά εκδρομούλα. Ξέρετε τώρα, την ώρα που θα ψήφιζαν τα άλλα κορόιδα κλπ. Γιατί αυτό; Μα διότι όπως είπαμε, είναι ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας. Δεν χρειάζεται άλλη δικαιολογία. Τόσο είχε καταλάβει ότι τον επηρεάζει η Ευρώπη και τόσο την υπολόγιζε. Και τώρα έρχονται πάλι ευρωεκλογές και είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα αντιδράσει ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας. Θα πάει να ψηφίσει, ή όχι; Και αν πάει, πως θα ψηφίσει;
Έχει καταλάβει ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας ότι η Ευρώπη είναι αυτή που κινεί τα νήματα και ότι πλέον οι Ευρωεκλογές ίσως να είναι σημαντικότερες και από τις εθνικές εκλογές; Έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει;

Εδώ και καιρό παρατηρούμε (προσωπικά, με ενδιαφέρον) ένα παιχνίδι εντυπώσεων από πλευράς Ευρώπης. Αφενός μας έχουν πρήξει στον σεβασμό για όλα όσα έχουμε καταφέρει (δηλαδή να μην καταρρεύσει το ευρώ τους), αφετέρου εκθειάζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ελληνικού λαού (επειδή πληρώνουμε σαν μαλάκες τις καγκουριές των τραπεζών τους, προφανώς). Σύμφωνα με κάποια άλλα τελευταία ρεπορτάζ, ο μισάνθρωπος Σόιμπλε μαζί με την ανοργασμικιά του Βερολίνου φέρονται να τσακώνονται για το πότε πρέπει να τεθεί στο τραπέζι το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Πριν ή μετά της ευρωεκλογές; Αν τεθεί πριν, θεωρούν ότι θα ενισχυθεί η κυβέρνηση Σαμαρά (με αυτό το πλευρό να κοιμάστε) αλλά θα υπάρχουν αντιδράσεις σε άλλες χώρες και ιδίως στη Γερμανία. Αν τεθεί μετά, η κυβέρνηση Σαμαρά θα καταρρεύσει κατά πάσα πιθανότητα και αυτό είναι δυνατόν να συμπαρασύρει ολόκληρη την ευρωζώνη (ακόμη και τώρα). Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι είναι το πιο επικίνδυνο; Ουδείς γνωρίζει.

Και η ουσία παραμένει πάντα η ίδια: συνεχώς θα έχουμε τα ίδια διλήμματα και πάντοτε με το μαχαίρι στον λαιμό. Άτακτη χρεωκοπία ή συντεταγμένη; Ευρώ ή δραχμή; Κούρεμα τώρα ή μετά; Να δοθεί η δόση ή να μην δοθεί; Να πάρουμε άλλα μέτρα ή να μην πάρουμε; Και τα διλήμματα δεν αλλάζουν διότι η Ευρωζώνη στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ετοιμόρροπα και από την αμηχανία της συνεχίζει να υποστηρίζει ένα σύστημα ανθρωποκτόνο που έχει αποδειχθεί πλέον ότι όχι μόνο δεν βγάζει από την κρίση αλλά τουναντίον βυθίζει ολοένα και περισσότερο τη χώρα σε κρίση.
Προσωπικά δεν έχω δει καμία αλληλεγγύη από την Ευρώπη, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Προσωπικά δεν έχω πάρει ούτε ένα σέντσι από την Ευρώπη, ούτε έχω δει κάποιο φως στο τούνελ όπως που υποσχέθηκαν. Το μόνο που βλέπω είναι ότι τα μέτρα γίνονται ολοένα και χειρότερα, ότι η καθημερινότητά μου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, ότι μου στερούν ολοένα και περισσότερα δικαιώματα για τα περισσότερα εκ των οποίων έχω πληρώσει ξανά και ξανά. Βλέπω ότι ξαφνικά άρχισα να θεωρούμαι έως και μέτοχος στις τράπεζες τώρα που είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης, ενώ στα πάρτυ εγώ δεν πήρε ποτέ ούτε ένα μπόνους. Βλέπω να επικρατεί ο νόμος της αρένας, όπου για να επιβιώσει αυτό το σάπιο και απάνθρωπο σύστημα η μία ομάδα μετά την άλλη ρίχνονται στο Κολοσσαίο με όρο ότι όποια ομάδα κερδίσει την άλλη θα επιβιώσει για να παλέψει με κάποια άλλη ομάδα στην συνέχεια. Βλέπω μια Ευρώπη που ουσιαστικά επικροτεί την κατάργηση της Δικαιοσύνης και προωθεί την απάλειψη της Δημοκρατίας προς όφελος μια κεντρικής οικονομικής διαχείρισης.
Και την ίδιαν στιγμή οι (πανταχόθεν) ανίκανοι ημέτεροι -πάντοτε οι ίδιοι- εξακολουθούν να κάνουν πάρτυ με κάθε τρόπο, είτε λέγονται Στουρνάρηδες, είτε Ντάισελμπλουμ, είτε έχουν το όνομα μεγάλων εθνικών Κατασκευαστών κλπ.

Επειδή λοιπόν ούτε έχω την πρεμούρα να συνεχιστεί αυτή η πολιτική, ούτε είμαι διατεθειμένος να δω να ξεκινάει ο Γ' ΠΠ, αλλά ούτε να γίνει η Ευρώπη έρμαιο των των Ισλαμιστων, αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον για εμένα η απόφαση είναι απλή και αυτονόητη:
Ακριβώς επειδή πάντοτε στήριζα το ευρωπαϊκό όραμα, είμαι πλέον ένας συνειδητοποιημένος Ευρωσκεπτικιστής.

Όχι στην Ευρώπη-τέρας που έχει δημιουργηθεί, ναι στην Ευρώπη που κάποτε ονειρευτήκαμε.
Μέχρι να γίνει αυτό, απλώς θα με βρίσκουν απέναντί τους.
Καμία υποστήριξη στο χέρι που με σκοτώνει αργά, αργά.
Μόνο αν φάνε την σφαλιάρα που τους αξίζει υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτή η πολιτική.

. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι άξιος της μοίρας του, οπότε ας μας αδειάσει τη γωνιά μπας και διαφεντέψουμε επιτέλους τη δική μας μοίρα με έναν ανθρώπινο τρόπο που να αξίζει σε όλους μας.
Απλά πράγματα.
Χαίρετε.