Tου Χρηστου Γιανναρα
Σε δύο άρθρα του στην εφημερίδα το «Έθνος» (2 και 4 Αυγούστου 2009) ο καθηγητής και ακαδημαϊκός κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης πρόσφερε στο ελλαδικό κοινό μια συντομογραφική παρουσίαση του «φαινομένου Νταβούτογλου»: Σκιαγράφησε την προσωπικότητα, τις απόψεις και τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει σήμερα στη διεθνή σκηνή ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, η δυναμική των ιδεών του.
Η ανάγνωση των άρθρων γεννάει την ανάγκη να ευχαριστήσει κανείς τον καθηγητή Μαρκεζίνη για την εξαιρετικά γόνιμη πρόκληση και τη σοβαρότητα που κομίζουν οι προβληματισμοί του. Κατατίθενται στο κενό, στο τίποτα – η στελέχωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών από τη σημερινή κυβέρνηση υπηρετεί αποκλειστικά μικροκομματικές σκοπιμότητες απίθανης φθήνειας, η ανικανότητα και η μικρόνοια καταντούν γραφική την εξωτερική μας πολιτική. Και το σκηνικό συμπληρώνεται από τους ανάλογης στάθμης «αρμόδιους» εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο για τις «δεξαμενές σκέψης» και «μελετών» διεθνολογικού προβληματισμού στην Ελλάδα, μοιάζει να κοπιάρουν τα μεταπτυχιακά ινστιτούτα της αλλοδαπής, όπου κάποτε σπούδασαν οι επιτελείς τους, ή την επεξεργασμένη πληροφόρηση με την οποία τους τροφοδοτούν «συμμαχικές» πρεσβείες. Το φαινόμενο Νταβούτογλου τούς είναι μάλλον «εξωτικό», υπερβαίνει τα ενδιαφέροντά τους.
Αλλά έστω και χωρίς ορατή ελπίδα, οι προβληματισμοί του καθηγητή Μαρκεζίνη παραμένουν γόνιμοι: υπάρχει ακόμα δυναμική ζύμη στην ελληνική κοινωνία, ανίσχυρη εκλογικά, αλλά φορέας των ζυμώσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε εκρήξεις ανατροπών. Αξίζει λοιπόν να συζητηθεί η πρόκληση Νταβούτογλου και ποια θα μπορούσε να είναι η ελληνική αξιοποίησή της.
Η συζήτηση δεσμεύεται από πολύ συγκεκριμένα δεδομένα: το 1926, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, η Τουρκία είχε 13 εκατομμύρια κατοίκους και η Ελλάδα 6,5 εκατομμύρια. Σήμερα η Τουρκία έχει 75 εκατομμύρια και η Ελλάδα 10. Το 2020 οι στατιστικές προβλέπουν για την Τουρκία 100 εκατομμύρια και για την Ελλάδα, το 2080, 2,5 εκατομμύρια.
Το δόγμα περί αναλογίας εξοπλισμών 7 προς 10 έχει από χρόνια εγκαταλειφθεί. Η ελλαδική ρητορεία για το «αξιόμαχον και ετοιμοπόλεμον» των Ενόπλων Δυνάμεων μοιάζει με συναισθηματική γραφικότητα, όταν όλοι (φίλοι και επίβουλοι) ξέρουν ότι:
· Η θητεία μειώνεται συνεχώς με τη λογική της ψηφοθηρίας, όχι των αναγκών της άμυνας.
· Ο εξοπλισμός της χώρας είναι η χρυσή ευκαιρία για λεηλασία δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τους μεσάζοντες, όχι για εκσυγχρονισμό της άμυνας.
· Το κράτος, στο σύνολο των λειτουργιών του είναι «μπάχαλο» ανοργανωσιάς, ραστώνης και διάλυσης, δεν γίνεται να αποτελούν εξαίρεση οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Το πιο ασφυκτικό από τα δεδομένα που οριοθετούν τη συζήτηση για την «πρόκληση Νταβούτογλου» είναι η διαφορά στο «φρόνημα» των δύο λαών: η τουρκική πολιτεία, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, καλλιεργεί στα σχολειά και στον δημόσιο βίο ένα ζωντανό πατριωτισμό, εξωραϊσμένη (συχνά και πλαστογραφημένη) ιστορική συνείδηση, αίσθημα συλλογικής αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ισχύος και διεθνούς κύρους της τουρκικής πατρίδας. Στην Ελλάδα η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κομμάτων καλλιεργεί μεθοδικά τον αφελληνισμό της νεολαίας σαν προετοιμασία «αντίστασης» σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη εθνικιστική χούντα. Κατασυκοφαντεί η εκπαίδευση στις συνειδήσεις των παιδιών την ιστορία του λαού τους. Τύπος και τηλεοράσεις χλευάζουν σαν περίπου φασισμό κάθε αναφορά σε πατρίδα, παράδοση, πολιτισμό. Στόχος και «νόημα» της οργανωμένης συλλογικότητας είναι μόνο να εξασφαλίζει με δάνεια τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας των συνδικαλισμένων.
Εγκλωβισμένος στα ασφυκτικά αυτά δεδομένα ο τυχόν ανήσυχος Έλληνας πρέπει να διαλεχθεί με τα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως μηδενικής, κυριολεκτικά, ισχύος. Δεν έχει πια η Ελλάδα περιθώρια να διαπραγματευθεί παρά μόνο, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, την ιστορική συνέχεια ελληνικής παρουσίας στον 21ο αιώνα, τη διάσωση (αποτροπή εξαφάνισης) του ελληνόφωνου κρατιδίου. Οι Τούρκοι αποκλείεται να αγνοούν ότι μπορούν, οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν, να καταλύσουν το διαλυμένο και διεφθαρμένο κρατίδιο που μόνο «επανίδρυση» θα το έσωζε. Βλέπουν και κρίνουν πόσο ανίκανοι είναι οι ελλαδίτες πολιτικοί να διαχειριστούν τα απλούστερα των προβλημάτων, πόσο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται αποκλειστικά και αρρωστημένα στην εκλογή ή επανεκλογή τους.
Θα συζητούσαν, ίσως, οι Τούρκοι να δώσουν εγγυήσεις παράτασης της ελληνικής παρουσίας, αν πεισθούν ότι υπάρχει συμφερότερη γι’ αυτούς πολιτική από την τμηματική ή συνολική προσάρτηση των ελληνικών εδαφών. Το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης υποδηλώνεται στην περίπτωση Νταβούτογλου: Με τη δική του πολιτική λογική, συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική προοπτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum), το είδος της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη (pax romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό διαχειριστή κοινών για όλους πολιτιστικών προτεραιοτήτων.
Ο κ. Νταβούτογλου μοιάζει να θέλει την Τουρκία όχι σε ρόλο κρατικής «περιφερειακής υπερδύναμης» που υπηρετεί μιαν αμερικανική Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και προϋποθέτει την «εσωστρέφεια» του κεμαλικού εθνικισμού. Θέλει την Τουρκία φορέα του ισλαμικού πολιτισμού, με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της συνύπαρξης χωρών που βρίσκονταν κάποτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιότητα έναντι του εθνικού κράτους, το οποίο, ως τυπικά δυτικό προϊόν, είναι δυσαφομοίωτο στην Ανατολή. Αρνείται ο Αχμέτ Νταβούτογλου την αφελή επιδίωξη των ΗΠΑ σήμερα: να ομογενοποιηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος με βάση τον εκδυτικισμό του. Προσβλέπει όμως σε ένα Ισλάμ ανοιχτό προς τη Δύση, μετριοπαθές και συμβιβασμένο, γι’ αυτό και ζητάει την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με αυτή την πολιτική λογική οι μόνοι με τους οποίους θα μπορούσε να συζητήσει ο κ. Νταβούτογλου (και τους χρειάζεται ως καταλύτη ρεαλισμού των στόχων του) είναι οι Έλληνες. Όχι οι «κεμαλικοί» Έλληνες, εθνικιστές κοραϊκοί, που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα και έχουν αναγάγει τον μηδενισμό σε επίσημη κρατική ιδεολογία. Αλλά οι Έλληνες που ξέρουν ότι για να μετέχουν δημιουργικά (και όχι παρασιτικά) στο γίγνεσθαι της δυτικής πρωτοπορίας, πρέπει να «μην ανήκουν» στη Δύση: να διασώζουν ενεργό και δυναμική την πολιτιστική τους ετερότητα. Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Έλληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά.
Αλλά η ανάλυση των προϋποθέσεων χρειάζεται μια δεύτερη επιφυλλίδα.
«Καθημερινή Κυριακής», 30.08.2009
20090830 18:20
Απο τα δύο μηνύματα με αποκόμματα άρθρων των σημερινών εφημερίδων που μας έστειλε ο κ. Γεωργιάδης επισημαίνω τις παρακάτω "αντίθετες" διατυπώσεις του διακεκριμένου αρθρογράφου Β. Μαρκεζίνη και του Πτεράρχου ε.α. και πρώην ΑΓΕΑ Π. Οικονόμου.
Νικ. Μανταδάκης
Ο Β. Μαρκεζίνης γράφει:
Αυτό πάντως που υποστηρίζω είναι ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ρεαλιστικά σχέδια με σκοπό να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας μας, όπως πολύ χαρακτηριστικά έκανε το 1987 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αναγκάζοντας τελικά την Τουρκία να εγκαταλείψει την επιθετική της στάση.
Ενώ ο κ. Οικονόμου:
Στην συνέχεια όμως, τα πράγματα άλλαξαν από την δική μας πλευρά, για να φθάσουμε στην κρίση του 1987, όπου στην ουσία η Ελλάς παρητήθη, έστω προσωρινά, δικαιωμάτων της στο περίφημο casus belli, στην περίπτωση επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, με την ελληνική αντίδραση αναιμική, αν όχι μηδαμινή.
Πώς θα αξιολογήσουμε αυτές τις αντίθετες απόψεις;
Δυστυχώς εκείνο που "πικρά" μένει είναι η τρίτη άποψη του Χ. Γιανναρά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,
Η ελλαδική ρητορεία για το «αξιόμαχον και ετοιμοπόλεμον» των Ενόπλων Δυνάμεων μοιάζει με συναισθηματική γραφικότητα, όταν όλοι (φίλοι και επίβουλοι) ξέρουν ότι:
· Η θητεία μειώνεται συνεχώς με τη λογική της ψηφοθηρίας, όχι των αναγκών της άμυνας.
· Ο εξοπλισμός της χώρας είναι η χρυσή ευκαιρία για λεηλασία δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τους μεσάζοντες, όχι για εκσυγχρονισμό της άμυνας.
· Το κράτος, στο σύνολο των λειτουργιών του είναι «μπάχαλο» ανοργανωσιάς, ραστώνης και διάλυσης, δεν γίνεται να αποτελούν εξαίρεση οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Το πιο ασφυκτικό από τα δεδομένα που οριοθετούν τη συζήτηση για την «πρόκληση Νταβούτογλου» είναι η διαφορά στο «φρόνημα» των δύο λαών: η τουρκική πολιτεία, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, καλλιεργεί στα σχολειά και στον δημόσιο βίο ένα ζωντανό πατριωτισμό, εξωραϊσμένη (συχνά και πλαστογραφημένη) ιστορική συνείδηση, αίσθημα συλλογικής αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ισχύος και διεθνούς κύρους της τουρκικής πατρίδας. Στην Ελλάδα η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κομμάτων καλλιεργεί μεθοδικά τον αφελληνισμό της νεολαίας σαν προετοιμασία «αντίστασης» σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη εθνικιστική χούντα. Κατασυκοφαντεί η εκπαίδευση στις συνειδήσεις των παιδιών την ιστορία του λαού τους. Τύπος και τηλεοράσεις χλευάζουν σαν περίπου φασισμό κάθε αναφορά σε πατρίδα, παράδοση, πολιτισμό. Στόχος και «νόημα» της οργανωμένης συλλογικότητας είναι μόνο να εξασφαλίζει με δάνεια τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας των συνδικαλισμένων.
Νίκος Μανταδάκης
----- Original Message -----
20090830 18:29 Aleyromageiros Demetre
Subject: ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΜΥΑΛΏΝ..
Δύο εξαιρετικής σημασίας κειμενα για την εξωτερική μας πολιτική.
Τα διαβάζουν οι πολιτικοί μας ή το πρόβλημά τους ειναι αν θα γινει ανασχηματισμός ή εκλογες για να κυβερνήσει η κολοβομένη κυβέρνηση με επικυρίαρχο την Ντόρα ή το -ΜΕ ΑΠΟΔΕΊΞΕΙς[Βλέπε θεσεις του ΠΑΣΟΚ για το άθλιο σχέδιο Ανναν οπου συνεστησε την 7ην Απριλίου 2007 να ψηφίσουν ΝΑΙ οι Ελληνοκύπριοι[δηλαδή συνεστησε ο κ.ΓΑΠ τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αλεξανδρετοποίηση της Κύπρου..] ]ενδοτικό [επιεικής έκφραση] ΠΑΣΟΚ .
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται-οπως αποδεικνύουν τα πιό κάτω κείμενα - ανασχηματισμό προσώπων , αλλά ανασχηματισμό μυαλού.
Και επι πλέον πρέπει οι πολιτικοί μας να καταλάβουν οτι ο Λαος δεν τρώει κουτόχορτο και ολους τους ενδοτικούς θα τους στείλει στο σπίτι τους.
Αυτη η χώρα δεν ειναι προτεκτοράτο κανενός.
Με τον θάνατο του Εντουαρντ Κέννετυ ηλθαν και πάλι στο φως της δημοσιότητας -μεσω Ηλία Δημητρακόπουλου τα παρασκήνια των πιέσεων προς την Ελλαδα για το Κυπριακο [άλλωστε περιγράφεται και στο σημερινο κειμενο του Πτεράρχου Οικονόμου] [βλέπε και Καθημερινη 29 Ιαν.1995"οξεία αντιπαράθεση Καραμανλή -Τζόνσον [και παρέμβαση Εντουαρντ Κεννεδδυ]"
Καλουμε λοιπον και πάλι τους φιλους και φίλες σε επαγρύπνηση και αγωνιστικότητα και μεσω αυτων τον περήφανο ελληνικό Λαο,ωστε να μην επιτευχθούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και των εδω υποτακτικων τους.
Δημητρης Αλευρομάγειρος
20090830 19:03
Ανεξάρτητα από την υποκειμενικότητα των κκ. Μαρκεζίνη-Οικονόμου η επισημάνσεις του Χρ. Γιανναρά --όπως πάντα-- είναι αναλλοίωτες και βαρύγδουπες αλήθειες οι οποίες πίπτουν επί μη ακουόντων, επειδή "νους ορά και νους ακούει".
ΣΓΣ
20090830 20:02
ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ , ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΩΝ ΜΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΜΕΡΙΔΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ" ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ .
ΟΣΟ ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ, ΤΟΣΟ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΙΑ.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΥΓΙΕΙΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ
Επισκεφθείτε τον ιστοχώρο:
http://www.amphiktyon.blogspot.com
20090831
Η πολιτική και η κριτική -επί διαφόρων καταστάσεων και θεμάτων- , είναι ... ένα νόμισμα με δύο όψεις, έστω κι αν οι .. επαϊοντες είναι διακεκριμένοι στον τομέα τους !!!
Κ.Σ.Β
20090831 13:27
Ο πτέραρχος Ν. Κουρής στο βιβλίο του «ΑΙΓΑΙΟ Η ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ», εκδ. Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, 2009, στη σ.86 γράφει: «Ως συμπέρασμα της κρίσης του Μάρτη του 1987 μπορεί να διατυπωθεί η άποψη ότι ο χειρισμός της υπήρξε απόλυτα επιτυχής. »
Ο Αν. Πεπονής, που ως υπουργός ήταν ο καθύλην αρμόδιος χειριστής του θέματος, στο βιβλίο του «ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ», εκρ. Λιβάνη. Αθηνα,2008, εκτενέστατα αναφέρεται στην κρίση του ’87 και τα διαφαινόμενα συμπεράματα βαίνουν παράλληλα με τα του Ν. Κουρή.
Και το βιβλίο του Γιάν. Καψή, «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ», εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 1990, αναφέρεται εκτενέστατα στις λεπτομέριες από τη σκοπιά του ΥΠΕΞ και καταλήγει σε θριαμβολογία χειρισμού της κρίσης.
Κατά τον Κ. Κόλμερ στο βιβλίο του «ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2006, σ. 189 και επέκεινα τεκμεριώνει ότι η κρίση του ’87 είχε ως συνέπεια τον «εγκλωβισμό στα 6 ν. μλ.» επειδή «Η Τουρκία εξησφάλισε την συγκατάθεση της κυβερνήσεως Παπανδρέου να διακόψη κάθε νέα έρευνα και εκμετάλλευση πετρελαίου πέραν της ζώνης των 6 ν. μλ. στο Αιγαίο.».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου