Δευτέρα
Ευτυχως τουλαχιστον, υπαρχουν καποιοι
Σάββατο
Στην μνήμη των υπέρ πατρίδος πεσόντων, των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας των ετών 1946-1949
Παγκοσμίως την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Στην Πατρίδα μας έχει ανατραπεί αυτή η αξίωση, ελέω Μεταπολίτευσης, και βιώνουμε μέρες παρακμής σε όλους τους τομείς. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμούνται τι ακριβώς έγινε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια, αλλά οι νεότεροι αγνοούν ή έχουν στρεβλή εικόνα από τότε που η Παιδεία έχασε τον εθνικό της προσανατολισμό.
Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες κάθε τελευταία Κυριακή του Αυγούστου εορταζόταν με κάθε επισημότητα η επέτειος της νίκης των Ενόπλων Δυνάμεων στο Γράμμο και το Βίτσι έναντι της κομμουνιστικής ανταρσίας των ετών 1946-49, καθώς και η πολεμική αρετή των Ελλήνων. Τιμόταν από την ανώτατη πολιτειακή, πολιτική και στρατιωτική Ηγεσία η θυσία των πεσόντων αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών Στρατού και Χωροφυλακής, χάριν της οποίας δεν επιβλήθηκε η ολοκληρωτική κομμουνιστική τυραννία στην πατρίδα μας, όπως την ονειρεύονταν ο Ν. Ζαχαριάδης, ο Μ. Βαφειάδης, και ο «καπετάν Γιώτης». Μία θυσία με ανυπολόγιστη αξία, καθώς όλη η ανθρωπότητα διαπίστωσε τι ακριβώς συνέβαινε στις χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος, αμέσως μετά την κατάρρευση του.
Τα γεγονότα συνοπτικά έχουν ως εξής. Μετά τα αιματοβαμμένα «Δεκεμβριανά» του 1944, τα οποία προκάλεσε το ΚΚΕ (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ), και την αποτυχία του να καταλάβει δια των όπλων την εξουσία, αρχίζει το 1946 ένας νέος ένοπλος γύρος με την επίθεση των ανταρτών του λεγόμενου «ΔΣΕ» και το ολοκαύτωμα της φρουράς του Σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας. Έκτοτε δόθηκαν δεκάδες μάχες σε χωριά και πόλεις της Βορείου Ελλάδος.
Το ΚΚΕ έπεσε σε δύο ολέθρια λάθη στην μανία του για εξουσία. Πρώτα διέπραξε το απαίσιας μνήμης Παιδομάζωμα. Οι αντάρτες του «ΔΣΕ» - κοινοί ληστοσυμμορίτες - άρπαξαν δια της βίας από τις μητέρες τους 28.000 παιδιά. Λεπτομέρειες μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο του τότε γεν. επιθεωρητή του Παιδωμαζώματος Γ.Χ. Μανούκα «Το Παιδομάζωμα: Το έγκλημα κατά της φυλής» (εκδόσεις «Πελασγός»). Το δεύτερο ήταν, μετά από απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στις 31-01-1949, η αναγνώριση των δήθεν Σλαβομακεδόνων και η παραχώρηση της Μακεδονίας σε αυτούς.
Απέναντι σε αυτή την ανταρσία υπήρξε ομόνοια μεταξύ του τότε εθνικόφρονα πολιτικού κόσμου (Σοφούλης-Τσαλδάρης) και σε συνεργασία με την πολιτειακή ηγεσία (Βασιλεύς Παύλος Α’) και την στρατιωτική ηγεσία (στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος) η νίκη ήλθε! Όχι εύκολα, αλλά μετά από ποταμούς αίματος και θυσιών στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι. Στα βουνά που δικαίως μπορούν να ονομαστούν οι Παρθενώνες της γνήσιας Δημοκρατίας. Η Ελλάδα μας πέρασε ακόμα μια δοκιμασία. Οι ηρωικοί πεσόντες των Ενόπλων Δυνάμεων και της Χωροφυλακής έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για να προστατεύσουν την εδαφική ακεραιότητα και την ελευθερία της πατρίδας. Μέχρι σήμερα παραμένουν οι άγρυπνοι βιγλάτορες της Ηπείρου και της Μακεδονίας μας.
Η φετινή επέτειος μνήμης της 30ης Αυγούστου 2020 είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής για τους ηρωικούς πεσόντες στα αιματοβαμμένα χώματα των βουνοκορφών του Γράμμου και του Βίτσι, όπου φέτος θα δοθεί το βάρος των εκδηλώσεων από τις Ενώσεις Αποστράτων. Και την θυσία αυτή πρέπει να την τιμήσουν και οι σημερινοί άρχοντες του τόπου. Καμία παράληψη ή λησμονιά δεν μπορεί να υπάρξει, καθώς οφείλουν να γνωρίζουν ότι τα σημερινά τους αξιώματα τα χρωστούν στην θυσία των ανδρών των Ενόπλων Δυνάμεων και της Χωροφυλακής. Ο πολιτικός κόσμος οφείλει να τηρήσει τις παρακαταθήκες των Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, Γεωργίου Παπανδρέου, Θεμιστοκλή Σοφούλη, Παναγιώτη Κανελόπουλου. Αλλά και η ηγεσία του Στρατού οφείλει να στείλει ένα άγημα και να ανάψει ένα κερί στην μνήμη των πεσόντων συναδέλφων τους.
Είθε όλοι οι Έλληνες να τιμήσουν την μνήμη των πεσόντων και δυστυχώς λησμονημένων παλικαριών του Γράμμου και του Βίτσι. Ένα είναι σίγουρο, ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη και ότι το παράδειγμα τους παραμένει φωτεινό.
Άραγε μόνο γκαρσόνια της Ευρώπης;
Ο δάσκαλος μου στην Σημειωτική, ο Ουμπέρτο Έκο, έγραψε κάποτε ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»!
Κι όμως… ο Αύγουστος του 2020, δεν μας αφήνει σε ησυχία. Κάθε μέρα, κάθε ώρα κάτι νεότερο προκύπτει: αυξάνονται απότομα τα κρούσματα του κορονοϊού: οι νεοέλληνες, μετά τον τετράμηνο εγκλεισμό και τους περιορισμούς θέλουν να ξεσκάσουν με όποιον τρόπο νομίζουν οι ίδιοι πρόσφορο, και να ξεφύγουν από τα όποια ψυχολογικά προβλήματα τους δημιουργούν οι περιορισμοί, δίχως να σκέφτονται το αύριο: «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει»…
Ας μην το σχολιάσουμε. Ταυτόχρονα ο γείτονας μας ο Ερντογάν, θέλοντας ξανά να επιβάλλει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μας έχει στην τσίτα, με το δάχτυλο στην σκανδάλη, να περιμένουμε κάθε στιγμή εξελίξεις.
Η αδύναμη οικονομία της χώρας μας, που παλαντζάρει ακροβατώντας ανάμεσα σε αναπτυξιακά έργα, υγεία του πληθυσμού, ενίσχυση των επιχειρήσεων που έκλεισαν ή υπολειτουργούν, νοικοκυριών που ζημιώθηκαν από πλημμύρες ή πυρκαγιές, και πάει λέγοντας… Από την μια ψηφίζεται νόμος για να καταπολεμηθούν τα αυθαίρετα (τέτοιους «τελεσίδικους» νόμους έχω μελετήσει πολλές φορές από φοιτητής στο Μετσόβιο), κι από την άλλη ψηφίζονται κονδύλια για την αποκατάσταση τους. Θέλουμε να έχουμε αποτρεπτική ισχύ, όμως κάτι τα χρήματα δεν φτάνουν, κάτι οι «σύμμαχοι» που μας βάζουν συνέχεια τρικλοποδιές, παραμένουμε στην επίκληση του «έμψυχο υλικό» και στην εμφατική υπόμνηση από Θερμοπύλες, Σαλαμίνα και Δερβενάκια…
Τα «πήλινα πόδια» της οικονομίας μας, ο τουρισμός και η νυχτερινή διασκέδαση, παραπαίουν.
Προβληματισμός: μήπως επιτέλους η οικονομία μας πρέπει επειγόντως να στραφεί στην παραγωγή και τις εξαγωγές; Μήπως το να πουλάμε ήλιο και θάλασσα (εποχιακά) μας κατηγοριοποιεί τελεσίδικα σε «γκαρσόνια της Ευρώπης», - όνειρο πολλών από τους «συμμάχους» μας;
*O Δρ. Πάνος Κοσμόπουλος είναι αρχιτέκτων μηχανικός Ε.Μ.Π., M.Sc Surrey U, τ. Διευθυντής Εργαστηρίου Περιβαλλοντικού και Ενεργειακού Σχεδιασμού Κτιρίων και Οικισμών Δ.Π.Θ.
Ειναι πολλα και αδικαιολογητα τα προνομια των βουλευτων
Όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η αναγνώριση προνομίων υπέρ των βουλευτών να συνάδει με την αρχή της ισότητας;
Κατά το Σύνταγμα, οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση (ελεύθερη εντολή), χωρίς να δεσμεύονται από τις υποδείξεις των ψηφοφόρων τους. Η ελεύθερη εντολή εξειδικεύεται με τις λεγόμενες βουλευτικές ασυλίες.
Ειδικότερα, για κάθε γνώμη ή ψήφο κατά την άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων, οι βουλευτές δεν υπέχουν την οποιαδήποτε ευθύνη (ανεύθυνο του βουλευτή), εκτός από την περίπτωση της συκοφαντικής δυσφήμησης, όπου όμως για τη δίωξη του βουλευτή απαιτείται προηγούμενη άδεια της Βουλής. Επίσης, όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος και εφόσον δεν χορηγηθεί άδεια της Βουλής δεν επιτρέπεται ποινική δίωξη του βουλευτή ή οποιοσδήποτε άλλος περιορισμός της προσωπικής του ελευθερίας (ακαταδίωκτο του βουλευτή), εκτός αν συντρέχει περίπτωση αυτόφωρου κακουργήματος. Ο βουλευτής έχει ακόμη απεριόριστο δικαίωμα άρνησης μαρτυρίας για πληροφορίες που περιήλθαν σε αυτόν κατά την άσκηση των καθηκόντων του (βουλευτικό απόρρητο). Εξάλλου, για την άσκηση του λειτουργήματός του, ο βουλευτής δικαιούται αποζημίωση και κάλυψη δαπανών, όπως επίσης συγκοινωνιακή, ταχυδρομική και τηλεφωνική ατέλεια.
Στην πραγματικότητα, οι ανωτέρω προβλέψεις, που δεν αποτελούν ιδιαιτερότητα του ελληνικού Συντάγματος, δεν θεσπίζονται υπέρ του βουλευτή ως ατόμου. Έχουν αντίθετα το χαρακτήρα θεσμικών εγγυήσεων: μέσω της ανεμπόδιστης άσκησης των αρμοδιοτήτων του βουλευτή επιδιώκεται η διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, δεν είναι νοητή η παραίτηση από το ανεύθυνο και το ακαταδίωκτο του βουλευτή. Αντίστοιχα, η καταβολή οικονομικών παροχών στους βουλευτές δικαιολογείται στη βάση της δημοκρατικής αρχής. Αποσκοπεί στη διασφάλιση της δυνατότητας εκλογής ως βουλευτών και όσων δεν διαθέτουν εισοδήματα προς βιοπορισμό, εκτός από την εργασία τους.
Προβλήματα σε σχέση με τις ειδικές συνταγματικές ρυθμίσεις για τους βουλευτές
Οπωσδήποτε, στην πρακτική εφαρμογή των ανωτέρω προβλέψεων έχουν ανακύψει προβλήματα. Η μη χορήγηση της απαιτούμενης άδειας δίωξης της Βουλής ακόμη και για πράξεις που δεν συνδέονται κατά κανένα τρόπο με την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων (όπως πραγματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα πριν από την ανάληψη των βουλευτικών καθηκόντων ή μη συμμόρφωση βουλευτή με δικαστική απόφαση ως προς τους όρους επικοινωνίας γονέων και τέκνων) έχει οδηγήσει σε καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου λόγω παραβίασης του θεμελιώδους δικαιώματος πρόσβασης στη Δικαιοσύνη (κατά το άρθρο 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
Εν τω μεταξύ ο Κανονισμός της Βουλής έχει τροποποιηθεί, προκειμένου να αίρεται το ακαταδίωκτο του βουλευτή, εάν η πράξη για την οποία ζητείται η άρση δεν συνδέεται με την πολιτική ή κοινοβουλευτική δραστηριότητα του βουλευτή ή η δίωξη δεν υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα. Εξάλλου, είναι αμφίβολο κατά πόσο η πρόβλεψη της βουλευτικής αποζημίωσης επαρκεί για να εμποδίσει την αναζήτηση εκ μέρους των (υποψηφίων ή εν ενεργεία) βουλευτών ιδιωτών χρηματοδοτών, με προδήλως αρνητικές συνέπειες για τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Γενικότερα, η ελεύθερη εντολή του βουλευτή δεν τον προστατεύει από πολιτικές κυρώσεις που μπορεί να υποστεί από το πολιτικό του κόμμα, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης προς τις αποφάσεις του και άρα παραβίασης της λεγόμενης κομματικής πειθαρχίας. Πράγματι, στη σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία των κομμάτων ο ρόλος του βουλευτή εμφανίζεται, στην πράξη, ως ιδιαίτερα περιορισμένος.
Αναγκαιότητα οι ευχέρειες των βουλευτών
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι δεν υφίστανται στην πραγματικότητα προνόμια των βουλευτών. Οι ειδικές ρυθμίσεις που προβλέπονται ως προς τη νομική τους θέση είναι καταρχήν αναγκαίες για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Οι περιπτώσεις εσφαλμένης εφαρμογής των ρυθμίσεων αυτών δεν αναιρούν τη δικαιολογητική τους βάση, ακόμη και αν επιβάλλουν επιμέρους τροποποιήσεις σε επίπεδο Συντάγματος, Κανονισμού της Βουλής ή ακολουθούμενης πρακτικής. Από την άλλη πλευρά, σημαντικά επιχειρήματα μπορούν να προβληθούν για την ενίσχυση του ρόλου των βουλευτών τόσο σε σχέση με τις ευχέρειες που τους παρέχονται από τη συνταγματική μας τάξη όσο και σε σχέση με την προστασία τους απέναντι σε δυνητικές πηγές διακινδύνευσης του έργου τους.
Στέλιος Κουτνατζής
Λέκτορας Νομικής Σχολής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Κυριακή
Η χαμένη ευκαιρία του Αυγούστου 2019 – Τα κοιτάσματα κάτω από την επίμαχη ΑΟΖ
Τον Αύγουστο του 2019 ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΔΕΥ (Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων) Γιάννης Μπασιάς ζήτησε επιμόνως από τον αρμόδιο υπουργό Ενέργειας κ. Κωστή Χατζηδάκη να προκηρύξει σε διαγωνισμό πέντε θαλάσσια οικόπεδα με πιθανολογούμενα κοιτάσματα (Εικόνα 1), δύο εκ των οποίων βρίσκονταν νότια της Κρήτης (γεωτεμάχια 4 και 5).
Η απάντηση που πήρε από τον κ. Χατζηδάκη ήταν ξεκάθαρα αρνητική: Του αναφέρθηκε ότι δεν θα υπάρξουν νέες παραχωρήσεις. Ως γνωστόν οι τελευταίες παραχωρήσεις, που είχαν πραγματοποιηθεί μέχρι τότε, αφορούσαν τις δύο συμβάσεις που υπογράφηκαν μεταξύ της ΕΔΕΥ και δύο από τις μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου στον κόσμο (δηλαδή των Exxon Mobil, Total και Ελληνικά Πετρέλαια, Εικόνα 1). Η θέση του αρμόδιου υπουργού ήταν τότε πως οι παραχωρήσεις που είχαν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα θα ήταν οι τελευταίες και δεν θα έπρεπε να υπάρξει συνέχεια. Το λυπηρό αυτό γεγονός ήταν αρκετό για να μπλοκάρει την μοναδική ευκαιρία που διέθετε η χώρα μας τότε για να κατοχυρώσει δικαιώματα εξορύξεων, μέσω διμερών συμβάσεων νότια της Κρήτης, πριν συναφθεί το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης (νεοέμβριος του 2019). Έτσι χάθηκε η ευκαιρία να στηθεί ένα ανάχωμα, δεδομένου ότι τα συμβόλαια για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων ανάμεσα στην Ελλάδα και σε μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες είναι συνολικής διάρκειας 43 ετών. Ως γνωστόν βάσει της κείμενης νομοθεσίας των υδρογονανθράκων οι συμβάσεις παραχωρήσεων δικαιώματος εξορύξεων προβλέπεται περίοδος οκτώ ετών για έρευνα, 25 ετών για εκμετάλλευση και 10 έτη παράτασης της εκμετάλλευσης, συνολικά 43 έτη. Είναι φανερό ότι τέτοιες συμβάσεις θα αποτελούσαν ένα σοβαρό γεωπολιτικό και νομικό ανάχωμα, αφού θα είχαν προηγηθεί χρονικά. Αναιτιολόγητη άρνηση Η αναιτιολόγητη άρνηση του κ. Χατζηδάκη στέρησε την Ελλάδα από αυτό το ανάχωμα. Δεν θα ισχυριστούμε ότι εάν είχαν υπογραφεί αυτές οι συμβάσεις ο Ερντογάν δεν θα είχε προβεί στην κίνησή του. Υποστηρίζουμε, ωστόσο, πως η Ελλάδα θα βρισκόταν σε καλύτερη θέση από αυτή που βρέθηκε το Νοέμβριο του 2019. Γιατί τότε η Κρήτη βρέθηκε "γυμνή" απέναντι στη νομική, οικονομική και γεωστρατηγική εισβολή του διδύμου Ερντογάν-Σάρατζ. (Εικόνα 2).
Η μερική συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ της Αιγύπτου και Ελλάδος (Εικόνα 3) ήρθε δυστυχώς πάρα πολύ αργά και υπό την αφόρητη πίεση που ασκούσε το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης στην Ελλάδα. Το μόνο που προσφέρει η μερική οριοθέτηση είναι ένα νομικό όπλο. Απέναντι στο εκτός διεθνούς δικαίου μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης στέκεται τώρα η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου, η οποία το διεμβολίζει.
Το "διεμβολίζει", ωστόσο, είναι σχετικό, για την ακρίβεια περιορίζεται στο νομικό επίπεδο. Δεν πρόκειται, δηλαδή, να εμποδίσει τον Ερντογάν να εφαρμόσει το μνημόνιο που συνήψε ο ίδιος με τον Σάρατζ. Ο Τούρκος πρόεδρος, μάλιστα, έσπευσε, να το ξεκαθαρίσει αμέσως με δήλωσή του. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, πως θα επισπεύσει τις τουρκικές έρευνες και γεωτρήσεις έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο τόξο Καστελλόριζο-Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη.
Η συμφωνία του Καΐρου είχε και κόστος
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι κακώς επιδιώχθηκε η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Απλώς το αναφέρουμε για να μην καλλιεργούνται αβάσιμες προσδοκίες από την υπογραφή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας. Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί και το κόστος που πλήρωσε η Ελλάδα για να καταστεί δυνατή η υπογραφή αυτής της συμφωνίας.
Αναφερόμαστε στην πολιτική επίπτωση που έχει η εξαίρεση από την οριοθέτηση της θαλάσσιας περιοχής ανατολικά του 28ου μεσημβρινού. Η συμφωνία άφησε εκτός οριοθέτησης όχι μόνο το Καστελλόριζο, αλλά και την ανατολική Ρόδο και την επήρεια της Καρπάθου, της Κάσου και της Κρήτης προς ανατολάς. Σ' αυτό πρέπει να προσθέσουμε και το αρνητικό προηγούμενο που δημιουργεί η αναγνώριση μειωμένης επήρειας (44% αντί για 50%) κυρίως της Κρήτης και ελάχιστα της Κάσου.
Η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία μας έκανε να διερωτηθούμε εάν και κατά πόσον τα υπουργεία Ενέργειας και Εξωτερικών βρίσκονται σε συνεννόηση και συντονισμό για ένα ζωτικής εθνικής σημασίας ζήτημα. Το καλοκαίρι του 2019 ο υπουργός Ενέργειας κλωτσάει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε –με μελλοντικό οικονομικό όφελος και καθόλου κόστος– ένα νομικό, αλλά και πολιτικό ανάχωμα στις τουρκικές επεκτατικές επιδιώξεις.
Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, ο υπουργός Εξωτερικών να υπογράφει την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, πληρώνοντας βαρύ εθνικό κόστος, για να δημιουργήσει ένα αντίβαρο στο μνημόνιο που εν τω μεταξύ υπέγραψαν Άγκυρα και Τρίπολη. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Ή ο υπουργός Ενέργειας διέπραξε δια παραλείψεως "έγκλημα" τον Αίγουστο του 2019, ή ο υπουργός Εξωτερικών πλήρωσε ακριβά τη συμφωνία με το Κάιρο τον Αύγουστο του 2020.
Ας έρθουμε τώρα σε μία άλλη πτυχή. Η διαπραγμάτευση για τη μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Αίγυπτο έχει κάποια σχέση με την πιθανή ύπαρξη και το πιθανό μέγεθος κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην συγκεκριμένη περιοχή; Στην εικόνα 3 τοποθετήσαμε μία πρόσφατη αποτύπωση δορυφορικής καταγραφής των θέσεων συγκεντρώσεων υδρογονανθράκων νότια και νοτιοανατολικά της Κρήτης, όπως αυτή πραγματοποιήθηκε από την FLOW Energy, σε συνεργασία με την Ακαδημία Επιστημών του Κιέβου (Electromagnetic Remote Sensing Localizationof Hydrocarbons).
H αιγυπτιακή πλευρά, βάσει της ευρύτατης εμπειρίας της στην περιοχή, διαπραγματεύτηκε γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά την θέση και την στατιστική αξία του αναμενόμενου ορυκτού πλούτου ανατολικά και νοτιοανατολικά της Κρήτης Το ερώτημα είναι εάν ισχύει το ίδιο και για την ελληνική πλευρά; Η απάντηση είναι όχι, εάν κρίνουμε από το γεγονός ότι η Ελλάδα παραχώρησε επιπλέον ΑΟΖ στην Αίγυπτο σε μία περιοχή που σύμφωνα με έρευνες θεωρείται πως φιλοξενεί μεγάλο κοίτασμα (εικόνα 3)
Αναξιοποίητα κοιτάσματα
Η Ελλάδα παραμένει δέσμια των εισαγωγών υδρογονανθράκων. Η ανυπαρξία έκφρασης συγκεκριμένης πολιτικής-στρατηγικής ανάδειξης του πιθανού εγχώριου ορυκτού μας πλούτου σε ορίζοντα 30ετίας (σε συνδυασμό με την πανδημία του κορονοϊού και της οικονομικής κρίσης), δεν φαίνεται να προδικάζουν ένα ευχάριστο μέλλον για την χώρα μας.
Τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο αρμόδιος υπουργός Ενέργειας, δεν τολμούν να εκφράσουν βάσει των μέχρι σήμερα καταγραφών της ΕΔΕΥ ΑΕ (ή της παρουσίας στην Ελλάδα των μεγάλων διεθνών εταιρειών πετρελαίου ExxonMobil και Total) ότι υπάρχουν πράγματι βάσιμες πιθανότητες να έχουμε κοιτάσματα υδρογονανθράκων σε ορίζοντα 30ετίας.
Δεν τολμούν, επίσης, να πουν ότι η Ελλάδα θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν τα επόμενα 30 χρόνια για να αντικαταστήσει ένα μέρος των εισαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, με δικιά της παραγωγή υδρογονανθράκων. Η αίσθηση που έχει σήμερα ο Έλληνας σκεπτόμενος πολίτης είναι ότι η Ελλάδα πληρώνει πανάκριβα τις εισαγωγές υδρογονανθράκων, προς όφελος βέβαια των εισαγωγέων. Τελικά φαίνεται πως η μόνη χώρα που ενδιαφέρεται πραγματικά και με πάθος για την υφαρπαγή του ελληνικού ορυκτού πλούτου, είναι η Τουρκία.
Παρά όλα τα αναφερθέντα ανωτέρω παραμένουμε αισιόδοξοι, βασιζόμενοι στο γνωμικό ότι «εάν θέλεις να ξέρεις το μέλλον του τόπου σου, πρέπει να ξέρεις τον πλούτο του». Εδώ να προσθέσουμε «εάν είναι δυνατόν να ξέρεις και που ακριβώς βρίσκεται»! Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τελικά το εξόφθαλμο εθνικό συμφέρον θα υπερνικήσει τελικά και τα ιδιωτικά συμφέροντα και τις ιδεοληψίες. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως μόλις απέλθει ο κορονοϊός, όλα όσα προαναφέραμε θα αποτελέσουν μία κακή ανάμνηση...