του Νίκου Ματθαίου, φοιτητού Πολιτικής Επιστήμης & Διεθνών Σχέσεων, μέλους του ΕΠΟΚ
Σαν σήμερα, το 1976, δολοφονείται στο Παλαιό Φάληρο ο πρώην αστυνομικός πόλεων Ευάγγελος Μάλλιος και γίνεται ο πρώτος Έλληνας που πέφτει θύμα της αριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης "17 Νοέμβρη". Είχε προηγηθεί 1 χρόνο νωρίτερα η δολοφονία του Ρίτσαρντ Γουέλς, Σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα.
Ο Ευάγγελος Μάλλιος γεννήθηκε το 1929 στο Κορακοχώρι Ηλείας, καταγόμενος από φτωχή αγροτική οικογένεια, γεγονός που δεν του επέτρεψε να προχωρήσει την μορφωσή του πέραν του δημοτικού. Εισήλθε στην Αστυνομία Πόλεων το 1951 και, επιμελής και εργατικός, παράλληλα με την υπηρεσία του τελείωσε το 6τάξιο γυμνάσιο. Κατάφερε μάλιστα να αποφοιτήσει και ως αρχηγός της τάξεώς του. Το 1958, εισήλθε πρώτος στην Σχολή Αξιωματικών Αστυνομίας Πόλεων. Το 1963, προήχθη σε Υπαστυνόμο Α', το 1967 σε Υπαστυνόμο Β' και το 1972 σε Αστυνόμο Α' κατ' εκλογήν. Αποτάχθηκε το 1975, δίχως στοιχεία, από το μνησίκακο "μεταπολιτευτικό" κράτος και δολοφονήθηκε 1 χρόνο αργότερα...
Μεταξύ 1958 και 1964, ο Μάλλιος υπηρέτησε και στην Υπηρεσία Διώξεως Κομμουνισμού. Το 1964, αποτάχθηκε από την Κυβέρνηση Παπανδρέου (στα πλαίσια της αριστεροποίησης του Στρατεύματος και των Σωμάτων Ασφαλείας που επεδίωξε ο Ανδρέας Παπανδρέου), επανήλθε όμως το 1965. Επί 21ης Απριλίου, ο Μάλλιος ανέλαβε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Αστυνομίας Πόλεων και διακρίθηκε στην εξάρθρωση σπειρών κομμουνιστών και τρομοκρατών. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και μετάλλια. Σε ό,τι κι αν έκανε, λάμβανε πάντοτε επαίνους από τους συναδέλφους του. Κυριολεκτικά, ο Μάλλιος εξευτέλισε κάθε κομμουνιστική οργάνωση. Κατάφερε να αποκτήσει πράκτορες εντός των κομμουνιστικών μηχανισμών, τους οποίους μετέτρεπε σε πληροφοριοδότες της Γενικής Ασφαλείας. Το έργο του ήταν τόσο τεραστίων διαστάσεων που έφτασε μέχρι και σε επίπεδα... "troll", καθώς ο Μάλλιος είχε φροντίσει ώστε οι πράκτορές του να εκδίδουν και ψεύτικα κομμουνιστικά αντίτυπα, μέχρι και ψεύτικο δεύτερο "Ριζοσπάστη"! Βεβαίως, οι φημισμένοι για την ευφυΐα τους κομμουνιστές δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα και "ψάχνονταν" ματαίως να βρουν ποιος, τέλος πάντων, εκδίδει αυτά τα φυλλάδια!
Μετά την επαναφορά των παλαιοπολιτικών το 1974, ο Μάλλιος κατηγορήθηκε για βασανισμούς πολιτών. Παρά την σωρεία ψεύτικων καταθέσεων από ιδεολογικά κατευθυνόμενους μάρτυρες και από πρώην χαφιέδες του και με το κατηγορητήριο να στηρίζεται όχι σε στοιχεία, αλλά σε... δημοσιεύματα εφημερίδων, ο Μάλλιος καταδικάσθηκε σε 10 μήνες φυλάκισης, τον Δεκέμβριο του 1975. Και μάλιστα, δεν καταδικάσθηκε για βασανισμούς, αλλά για... "κατάχρηση εξουσίας"! Εν τέλει, μετά από έφεση, αποφυλακίστηκε τον Μάιο του 1976.
Η πασίγνωστη φωτογραφία από την "Δίκη των Βασανιστών". 1η σειρά (αριστερά προς δεξιά): Θεοφάνης Οικονόμου, Αναστάσιος Σπανός, Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, Νικόλαος Χατζηζήσης. 2η σειρά (αριστερά προς δεξιά: Μιχαήλ Κουλουμβάκης, Ηλίας Νικολόπουλος, Δημήτριος Αντωνόπουλος, Γεώργιος Τσάλλας. Θα παρατηρήσετε ότι απουσιάζει ο Ευάγγελος Μάλλιος. Ήταν τόσο "βασανιστής" που απουσίαζε από την "Δίκη των Βασανιστών"... Για την ιστορική αλήθεια οφείλουμε επίσης να τονίσουμε ότι η "Δίκη των Βασανιστών" αφορούσε σε καταγγελίες για βασανισμούς την περίοδο μεταξύ Νοεμβρίου 1973 και Ιουλίου 1974! Δηλαδή, καθ' όλη την διάρκεια του καθεστώτος Ιωαννίδη και καθόλου επί καθεστώτος Παπαδοπούλου.
Δεν έμελλε όμως να απολαύσει την ελευθερία του για πολύ. Το βράδυ της Τρίτης 14 Δεκεμβρίου 1976, ο Μάλλιος παρκάρει το αυτοκίνητό του έξω στο πάρκινγκ του Αστυνομικού Τμήματος Παλαιού Φαλήρου, για να επιστρέψει στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στην οδό Άτλαντος 21, περίπου μισό χιλιόμετρο από το ΑΤ. Λίγο προτού φτάσει στο σπίτι του, δέχεται τους πυροβολισμούς. Προτού ξεψυχήσει, ο Μάλλιος κατάφερε να δώσει την μαρτυρία του για το γεγονός: "...όταν ανέβαινα το δεξιό πεζοδρόμιο της οδού Άτλαντος, όπισθέν μου ευρίσκετο αυτοκίνητο με δύο άνδρες, ενώ μπροστά μου, σε απόσταση λίγων μέτρων και επί του ιδίου πεζοδρομίου, ευρίσκετο ένα ζευγάρι, οι οποίοι ήσαν ψηλού αναστήματος και ξανθοί την όψιν και σε στάση που ερωτοτροπούσαν, ώστε να μη δημιουργούν καμμία υποψία. Την ώρα που περνούσα από δίπλα τους, με πυροβόλησαν κατ' επανάληψιν. Μόλις με πυροβόλησαν και έπεσα κάτω, το αυτοκίνητο που περίμενε με τους δύο άνδρες ξεκίνησε εν τάχει, πήρε το ζεύγος και απεμακρύνθη..."
Το πρώτο πράγμα που είπε, αφότου δέχθηκε τις σφαίρες, όμως, ήταν: "Βοήθεια, με φάγανε, σώστε τα παιδάκια μου, σώστε τα παιδάκια μου" Μερικές ώρες αργότερα, ήταν νεκρός. Δολοφονημένος από το ίδιο 45άρι που, 1 χρόνο νωρίτερα, είχε πάρει την ζωή του Ρίτσαρντ Γουέλς.
Ο λόγος για τον οποίον ο Μάλλιος δολοφονήθηκε, δεν ήταν η δήθεν συμμετοχή του στα - ανύπαρκτα - βασανιστήρια. Ακόμη κι αν κάποιος δεχθεί ως έγκυρες τις ψευδείς καταθέσεις, ήταν επιβεβαιωμένο πως ο Μάλλιος δεν συμμετείχε σχεδόν ποτέ στις ανακρίσεις, κάτι το οποίο παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Ευάγγελος Αβέρωφ, δηλώνοντας πως ο Μάλλιος ήταν "άτυχος" και ότι στοχοποιήθηκε λόγω της θέσης του ως επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Αστυνομίας Πόλεων. Αυτή είναι η αλήθεια. Το αίτιο της δολοφονίας ήταν το γεγονός πως ο άνθρωπος εκείνος ήταν, καθ' υπερβολήν, μία κινητή "βάση δεδομένων" και γνώριζε και θυμόταν με απίστευτη ακρίβεια πράγματα και πρόσωπα σχετικά με τον μαρξιστικό/λενινιστικό/τροτσκιστικό υπόκοσμο και τις κατ' ευφημισμόν "αντιστασιακές" οργανώσεις. Γνώριζε ότι οι κομμουνιστές τον είχαν στο στόχαστρό τους και για αυτό συνήθιζε να ελέγχει εάν παρακολουθείται. Για αυτό και μπόρεσε να περιγράψει με τόση ακρίβεια το συμβάν της ίδιας του της δολοφονίας.
Παράλληλα, όμως, ο Μάλλιος ήταν ένας από τους δύο αστυνομικούς (ο άλλος ήταν ο Πέτρος Μπάμπαλης, που 2 χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε επίσης από την "17 Νοέμβρη") που χορήγησαν στον Κωνσταντίνο Καραμανλή εισιτήριο με
το οποίο, μαζί και με ψεύτικο διαβατήριο υπό το όνομα "Κώστας
Τριανταφυλλίδης", εγκατέλειψε και πρόδωσε το 1963 το 40% των ψηφοφόρων
του εκλογικού σώματος που είχαν υποστηρίξει την ΕΡΕ σε εκείνες τις
εκλογές, αναχωρώντας για το Παρίσι, μέχρι να επιστρέψει και πάλι
"θριαμβευτής" το 1974, μετά από 11 χρόνια φαινομενικής αδιαφορίας και
υποβόσκουσας συνωμοσίας, για να ολοκληρώσει την προδοσία της Κύπρου.
Προτού φύγει, ο Καραμανλής είπε στους Μάλλιο και Μπάμπαλη: "Όταν γυρίσω, θα είστε δίπλα μου"
Εν ολίγοις, το στόμα του Μάλλιου "έπρεπε" να κρατηθεί κλειστό. Και
όχι επειδή δήθεν ήταν "βασανιστής", κάτι το οποίο διέψευσε μέχρι και ο
Ευάγγελος Αβέρωφ, το δεξί χέρι του Καραμανλή. Απλώς, οι χαφιέδες τους
οποίους είχε χρησιμοποιήσει κατά την διάρκεια της 21ης Απριλίου, πολλοί
εκ των οποίων μετέπειτα στελέχωσαν την "17 Νοέμβρη" έτρεμαν στην ιδέα
και μόνο ότι ο Μάλλιος θα απεκάλυπτε όσα ήξερε. Φερ' ειπείν, είχε στην
κατοχή του τις πληροφορίες για το πώς ολόκληρο σχεδόν το μετέπειτα ΠΑΣΟΚ είχε συνεργασθεί με την 21η Απριλίου. Πάντως, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά του να προβεί σε αποκαλύψεις, αλλά κρατούσε αρχείο με στοιχεία που θα "έκαιγαν" πολλούς υψηλά ιστάμενους πολιτικούς παίχτες.
Ήταν επιβεβλημένη, επομένως, η σίγασή του και ακόμη κι αν δεν είχε
δρομολογηθεί από στελέχη της πολιτικής πυραμίδας, σίγουρα τα βόλεψε.
Χαρακτηριστικό της προμελέτης της δολοφονίας, πάντως, είναι το γεγονός
ότι η προκήρυξη της "17 Νοέμβρη" για την δολοφονία του Μάλλιου είχε
συνταχθεί 3 ολόκληρους μήνες πριν το συμβάν.
Χιλιάδες κόσμου συνόδευσαν τον Μάλλιο στην τελευταία του κατοικία, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στις 16 Δεκεμβρίου 1976, φωνάζοντας διαρκώς "Μάλλιος! Μάλλιος! Μάλλιος!", καθώς και το αξέχαστο "το αίμα του Μάλλιου θα σας πνίξει!" Στεφάνια έστειλαν από τις Φυλακές Κορυδαλλού σημαίνοντα πρόσωπα της 21ης Απριλίου, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Στυλιανός Παττακός, ο Νικόλαος Μακαρέζος και ο Μιχαήλ Ρουφογάλης. Επικηδείους εκφώνησαν ο Γεώργιος Γεωργαλάς, καθώς και οι στενοί συνεργάτες του Γεωργίου Παπαδοπούλου, Ιωάννης Αγαθαγγέλου και Χρήστος Μίχαλος. Όταν το φέρετρο του ηρωικού νεκρού εξήλθε από τον ναό, σκεπασμένο με την ελληνική σημαία και στολισμένο με το πηλήκιο και τα παράσημά του, η σύζυγός του, Ζωή, αναφώνησε: "Βαγγέλη μου, γι' αυτή την σημαία έπεσες!"
Το μνήμα του Ευαγγέλου Ι. Μάλλιου
Μετά την κηδεία, επιχειρήθηκε η σκύλευση της μνήμης του Μάλλιου από το αριστερό δημοσιογραφικό κατεστημένο του μαύρου δευτέρου μισού της δεκαετίας του '70, το οποίο η ψοφοδεής ευνουχισμένη "κεντροδεξιά" της "Νέας Δημοκρατίας" είχε αφήσει να αλωνίζει ανενόχλητο. Παρείχε ηθική κάλυψη στους εγκληματίες δολοφόνους, κατασυκοφαντώντας οποιονδήποτε είχε οποιαδήποτε σχέση με το καθεστώς Παπαδοπούλου. Και αυτό έκαναν τόσο πριν, όσο και μετά την δολοφονία Μάλλιου. Χαρακτηριστικό της προετοιμασίας του κλίματος για τις δολοφονίες της "17 Νοέμβρη" ήταν το πρωτοσέλιδο άρθρο της - ειρωνικώς καλουμένης - εφημερίδος "Τα Νέα", στις... 17 Νοεμβρίου 1975, με τίτλο "Προκλητικοί οι βασανιστές στην Χαλκίδα" και υπότιτλο "Οι κατηγορούμενοι είναι προκλητικοί. Γελάνε την ώρα που τα θύματά τους καταθέτουν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Ασφάλεια. Συνεχίζουν τον πόλεμο λάσπης κατά των μαρτύρων κατηγορίας, υποστηρίζοντας για μερικούς από αυτούς ότι συνεργάστηκαν με την Ασφάλεια"!
Βεβαίως, ο γέλωτας των κατηγορουμένων για βασανισμούς - και του Μάλλιου - ήταν εντελώς δικαιολογημένος. Αλήθεια, ποιος δεν θα γελούσε; Όταν: α) τα βασανιστήρια τα οποία περιγράφονταν στο κατηγορητήριο ήταν κάτι μεσαιωνικής σκληρότητος ασιατικές εμπνεύσεις, που είχαν λάβει χώρα μονάχα στην νοσηρή φαντασία εκείνων που τα... κατήγγειλαν και β) όταν το κατηγορητήριο αποτελείτο ως επί το πλείστον από άτομα που, κατά την διάρκεια της 21ης Απριλίου, είχαν πράγματι συνεργασθεί με την Ασφάλεια και είχαν πράγματι καταδώσει τους "συντρόφους" τους, δίχως καν να χρειαστεί να φάνε έστω και μία σφαλιάρα! Με τόσο φοβισμένα ανθρωπάκια που είχαν να κάνουν,, η χρήση βίας ήταν έως και περιττή.
Χαρακτηριστική για την γενική στάση του Μάλλιου είναι η μαρτυρία του ομοφυλόφιλου συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, ο οποίος μάλιστα δολοφονήθηκε επί "Μεταπολίτευσης", με τον φόνο του να μην εξιχνιάζεται ποτέ. Στο βιβλίο του "Από την χαμηλή σκοπιά" (1992), αναφέρει: "...κλήθηκαν όλοι ή σχεδόν όλοι στην Γενική Ασφάλεια, που στο μεταξύ είχε μετακομίσει στην λεωφόρο Μεσογείων. Περιέργως, κλήθηκα κι εγώ, παρουσιάστηκα στον Βαγγέλη Γιαννικόπουλο, βοηθό του Μάλλιου, μου πρότεινε καφεδάκι, δέχθηκα μία λεμονάδα... Σε μία βιβλιοθήκη υπήρχαν τόμοι ολόκληροι του Μαρξ! Σε μία βιβλιοθήκη ο Γιαννικόπουλος έσκυβε πάνω σ´ ένα άλλο κείμενο. Το αναγνώρισα αμέσως. Ήταν μια από τις πενήντα φωτοτυπίες του "Λίγες πένες για το Στρατό Σωτηρίας", που είχα κυκλοφορήσει παράνομα τέσσερα χρόνια πριν. Του είπα: "Βλέπω ότι με διαβάζετε. Σας άρεσε;" "Πολύ. Αλλά, κύριε Ταχτσή, αυτή την υποσημείωση τι την θέλατε;". ... Του είπα: "Νομίζω ότι τα αισθήματα μου απέναντι στο καθεστώς είναι γνωστά. Γι´ αυτό με καλέσατε;"... Στέναξε βαθιά, μου είπε: "Θέλει να σας δει ο Προιστάμενος", και με οδήγησε στο γραφείο του Μάλλιου... Μου ΄δειξε μια πολυθρόνα... "Ώστε εσείς είστε ο Ταχτσής;" Δεν του γέμιζα το μάτι ή περίμενε μια λιγότερο ευπρεπή εμφάνιση; "Εγώ"... "Να ´ρθητε μαζι μας! Θα κρατήσουμε χίλια χρόνια!" ... "Κύριε Μάλλιο... Εγώ ανήκω σ´ όλους τους Έλληνες..." Έσφιξε τα χείλια του... Χτύπησε τις παλάμες του στο γραφείο του κι είπε: "Πολύ καλά... να ξέρετε ότι σας θεωρούμε εθνικό κεφάλαιο, και δεν θα εκμεταλλευτούμε ποτέ την ιδιωτική ζωή σας για να σας εκβιάζουμε. Υπογράψτε ό,τι θέλετε εναντίον μας. ..." Βγήκα στο διάδρομο σαν μεθυσμένος. "Εθνικό κεφάλαιο". Αυτό δε μου το ´χε ξαναπεί κανείς, και τώρα μου το έλεγε ένας τέτοιος άνθρωπος."
Αυτός ήταν ο... "αρχιβασανιστής της χούντας" Ευάγγελος Μάλλιος!
Στην κηδεία, εκτός από χιλιάδες κόσμου, έδωσαν το παρόν και εκατοντάδες αστυνομικοί, για να αποχαιρετίσουν τον αδικοχαμένο συνάδελφό τους. Και τότε, 3 ημέρες μετά, συνέβη εξής απίστευτο και εξοργιστικό: η Κυβέρνηση Καραμανλή, πλήρως υποταγμένη στις ιδεοληψίες των απάτριδων αριστερών, που διήγαν μία περίοδο πρωτοφανούς πολιτιστικής παντοδυναμίας (υπαιτιότητι του "Εθνάρχη"), απαίτησε από όλους τους εκτός υπηρεσίας αξιωματικούς να δώσουν έγγραφη αναφορά για το πού βρίσκονταν την ώρα της κηδείας του Μάλλιου! Πλήρης υποταγή της κεντρικής εξουσίας σε περιθωριακούς μυθομανείς...
Για καλή τύχη όσων ασχολούμεθα με την ιστορία, διεσώθη μία στήλη της "Νεολαίας Επαναστάσεως 21ης Απριλίου", που κυκλοφόρησε σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες μετά την άνανδρη δολοφονία: "Έλληνες, ο Μάλλιος εδολοφονήθη. Την ευθύνην ανέλαβον οι σκευωροί και συκοφάντες. Βοηθός των η κυβέρνησις του μίσους και του διωγμού των αληθών Ελλήνων. Συνεργάτης των ο βρώμικος και ξενόδουλος τύπος. Και όταν όλη αυτή η θλιβερά συμμαχία απετύγχανεν, όταν ο Μάλλιος ανεδύετο και απεκάλυπτε τους συκοφάντας, ήλθεν η ώρα των δολοφόνων. Εκεί μας ωδήγησε η πλειοψηφία του 54% των αγνών Ελλήνων. Στον άγριον φόνον. Έλληνες, τον Μάλλιον, αυτήν την ιδεατήν σύνθεσιν πνεύματος, εθνικής συνειδήσεως και δημιουργικής ικανότητος ίσως πολλοί να τον επρόδωσαν ζώντα. Ας τον δικαιώσομεν νεκρόν. Όταν αποκαλύψωμεν τους δολοφόνους. Όταν ξεσκεπάσωμεν τους ηθικούς αυτουργούς. Όταν τιμωρήσωμεν τους τραγικούς συνοδοιπόρους. Τότε ο Μάλλιος θα αναστηθεί."
47 έτη μετά την δολοφονία του 47χρονου τότε Ευαγγέλου Μάλλιου, αποφάσισα να αποτίσω έναν προσωπικό φόρο τιμής σε έναν από τους πιο κατηρτισμένους και διακριθέντες αξιωματικούς που υπηρέτησαν ποτέ στην Ελληνική Αστυνομία. Δυστυχώς, η δολοφονία του δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Ή, για να το θέσω καλύτερα, ποτέ δεν υπήρξε η πολιτική θέληση για να εξιχνιαστεί η δολοφονία. Κι έτσι, ποτέ δεν απεδόθη δικαιοσύνη, τόσο για τον νεκρό, όσο και για την χήρα του, όσο και για τα δύο μικρά τότε παιδιά του, τον Ιωάννη (6 ετών) και τον Αλέξανδρο (4 ετών), τα οποία μεγάλωσαν με μία αμυδρή και μακρινή μονάχα ανάμνηση του εξαιρέτου αξιωματικού και ανθρώπου που υπήρξε ο πατέρας τους.
